Poezi nga Poetë të ndryshëm

[ShEjToNkA]

Pershndetje !
Ju fëtoj të postojm poezi nga poetë të ndyshëm...........Me Respekt "shejtonka"


C'Ëndërr

Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për Ty unë befas ndjeva mallë.
Jetojmë të dy në një qytet ,
Dhe rallë shihemi sa rralë.

Edhe m'u dukë pak e quditshmë
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë
Dhe shirat pa ylber në mes.

Dhe thënja e vjetër e Heraklitit
Sec m'u kujtua sot për dreq:
"Të zgjuarit janë bashkë ne botë,
kurse te fjeturit veq".

Në C'ënderr kemi rënë kaq keq,
Që dot s'po zgjohemi vallë?..
Ca pika shiu ranë mbi qelq,
Dhe unë për Ty sec ndjeva mall!

Është një poezi e shkruarë nga shkrimtari i njohurë Ismajl Kadare,dhe një poezi që është favorit i imi, të cilen e loxojë më shumë ëndje dhe nuk më merzitet kur.................

[ShEjToNkA]

Në Parkun Që Mbuluan Fletët

Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrish.

Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë,
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkonë.

Nga Vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët,
Shekuj më parë s'e shtypën dot.

Që ti të vije kaq e bukur,
Me këta flokë ,më këtë hap,
Tok të egrën klimë e zbuti,
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.

Dhe s'kish se si të ndodhë ndryhse,
Të ndodhëte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukëshin përbindshta ,
Që të kjo botë të vije Ti......

--------Nga Ismajl Kadare

Drama Me Një Ballo Mbi Prishtinë

Në filim ishte vallëzimi vije fjala
Dhe lufta pastaj

Luftrat nisin në Marës në Ballkan dhe nuk mbarojnë
As kur ndalen
Në intermexo të përleshjve Ballkanasit dehen vallëzojn

Me 24 Marës bomba ja këputi duart Adrianës
Këmbët Arditit
Por buzët e puqura s'i ndanë

Ajo ishte balerinë ,ai futbollist
Në prak të cdo lufte lindin dashuri të mëdha
Dhe nuk mbarojnë me vdekjen e përsonazhve

Ra edhe bomba e dytë , e tretë
Yjet disi ndrisin më fothtë më ashpër

Qyteti dridhej luhatej si në rok and roll

u vendos shtetrrethimi si bëht rrethi i vallëve Ballkanase
Duart shtrëngoheshin dhëmbet tendoseshin këmbet
Në dhe shikim qartej

Refugjatët ecnin pabazë majë gishtrinjve
Si nëna e Angjelin Prelocajt
Kur po kalonte kufirin

Në dritë bombash dy të rinjë qonin dashuri
Putheshin lisat brigjet rrokaqiejt....

E unë???Mrekullohesha me atë vallzim global
Të sendeve dhe botës së gjallë

Dhe nuk dija që ishte vasha ime ajo
Që sapo humbi duart
apo ajo tjetra që i falej dashnorit të ri

Ajo është Yll sidoqofët
Vetëm yjet vdesin në vallëzim
Ah jo!S'vdesin fare po flejn deri në aktin e dytë, të tretë ..deri në pa fundësi
Rikthehen të bukur fanitës vazhdës yjore

Yjet nuk shuhen pa shihni lehët shkëputen
Dhe i futen qiellit në gji si plumbat në gjokës dëshmoresh

sikur shkëputen buzet e puthura

Pastaj vjen një heshtje e madhe sa melniumi
Lufta u ndal pikëllim jo

Të prekur deri ne lot numëronim
Kush mbeti kush shkojë
Foletë e cnukura bah ,dashuritë e humbura

Vashen time nuk arrita ta takoj

Yjet Nuk Preken............

----- Nga Halil Matoshi

_____________________________

Ma e Mirë Është Një e Vërtet e Hidhurë Se Sa Një gënjeshtër e Ëmbël

[ShEjToNkA]

Ketu S'do Jem

Ketu s'do jem ,do jem larguar,
Në tokë i tretur si të tjeret.
Në kafenen e preferuar.
Nuk do më shohin kamarieret!

Dhe nëpër udhët ku kam ecur,
S'do ndihet kolla ime e thatë.
Mbi varrin tim do të rrijr i heshtur
Një qipariz si murg i ngratë.

Ti do trishtohësh atëher,
Se s'do më kesh në dhomë të gjallë.
Dhe kur në xham të fryej era,
Do qash me erën dalengadalë.

Po kur të jesh e mërzitur shumë,
Në raft të librave kërkom,
Aty do jem i fshehur unë,
Nåe ndonjë fjalë a ndonjë shkronjë!

Mjafëton që librin pak ta heqesh,
Dhe unë zbres do t'vi ë pranë teje.
Ti si dikur me mall do qeshesh,
Si një blerim pas një rekeje.


Malli Për Heronjtë

S'ka heronj ,heronjtë i përzumë
Me lavdi përdit i nanuritem
Dhe me lajka dalngadal i vumë
Një nga një në prehje dhe në gjumë.

S'ka heronj,heronjtë u mërzitën,
Prisnin ëndrat,ëndrat u vonuan.
Duke pritur heshtën e dremitën,
Dhe në nina-nana u kënduam.

C'digjeni nga malli për heronjtë?
Kush e di kur kthehën nga kjo anë.
C'i kërkoni?Pritja është e kot!
Ska heronj ,tani ka pelivane!

----------Nga Dritero Agolli

[Vera]

Gjuha shqype

Porsi kanga e zogut t'verës,
qi vallzon n'blerim të prillit;
porsi i ambli flladi i erës,
qi lmon gjit e drandofillit;
porsi vala e bregut t'detit,
porsi gjâma e rrfès zhgjetare,
porsi ushtima e nji tërmetit,
ngjashtu â' gjuha e jonë shqyptare.
Ah! po; â' e ambël fjala e sajë,
porsi gjumi m'nji kërthi,
porsi drita plot uzdajë,
porsi gazi i pamashtri;
edhè ndihet tue kumbue;
porsi fleta e Kerubimit,
ka'i bien qiellvet tue flutrue
n't'zjarrtat valle t'ameshimit.
Pra, mallkue njai bir Shqyptari,
qi këtë gjuhë të Perëndis',
trashigim, që na la i Pari,
trashigim s'ia len ai fmis;
edhe atij iu thaftë, po, goja,
që përbuzë këtë gjuhë hyjnore;
qi n'gjuhë t'huej, kur s'asht nevoja,
flet e t'veten e lèn mbas dore.
Në gjuhë shqype nanat tona
shi prej djepit na kanë thânun,
se asht një Zot, qi do ta dona;
njatë, qi jetën na ka dhânun;
edhe shqyp na thanë se Zoti
për shqyptarë Shqypninë e fali,
se sa t'enden stina e moti,
do ta gzojn kta djalë mbas djali.
Shqyp na vete, po pik' mâ para,
n'agim t'jetës kur kemi shkue,
tue ndjekë flutra nëpër ara,
shqyp mâ s'pari kemi kndue:
kemi kndue, po armët besnike,
qi flakue kanë n'dorë t'shqyptarëvet,
kah kanë dekë kta për dhè t't'Parvet.
Në këtë gjuhë edhe njai Leka,
qi'i rruzllim mbretnin s'i a, xûni,
në këtë gjuhë edhe Kastriota
u pat folë njatyne ushtrive,
qi sa t'drisë e diellit rrota,
kanë me kênë ndera e trimnive.
Pra, shqyptarë çdo fès qi t'jini,
gegë e toskë, malci e qyteta,
gjuhën t'uej kurr mos ta lini,
mos ta lini sa t'jetë jeta,
por për tê gjithmonë punoni;
pse, sa t'mbani gjuhën t'uej,
fisi juej, vendi e zakoni
kanë me u mbajtë larg kambës s'huej,
Nper gjuhë shqype bota mbarë
ka me ju njohtë se ç'fis ju kini,
ka me ju njohtë për shqyptarë;
trimi n'za, sikurse jini.
Prandaj, pra, n'e doni fisin,
mali, bregu edhe Malcija
prej njaj goje sod t'brohrisim:
Me gjuhë t'veten rrnoftë Shqypnia!

[Gjermani_futbollist]

a bravo bre vera se kan tha se "një her vjen Vera nga dera"
bukur e paske shenu a ??
bravo moj

tung te pershendesssssssssssss

[OROSHI]

Te lumte Vera,je e para qe bane nji shkrim per nje poezi kaq shqiptare dhe kaq te bukur,neser do te postoj disa poezi te Lahutes se Malcise(qe ketu askush nuk e permend),do e shikoni vete se sa te bukura jane!!!!!!!!!!!!

[ShEjToNkA]

Flete Testamenti

Në zgjimin tim më të heshtur të më ngurosni
Në filijimin time më të begatshëm të verës
Në nisjen time në fillim tim të ri
Në gjumë shekujsh me nderime të me zgjojnë
Le të më puthë rrezja e qarët ngazllyese
E druvarit të fjetur në rudinë
Myshku le të jet dhithëmonë i blert mbi gurë
Emër të mos ket e shkronja le të flas
Në gjuhen e vjetër të kafshës së zezë
Guaca e kërminjë le të vinë për dasmë
Mbi rrasën time
Le të shtrihen edhe ata si dy yje
Ftohë le të bëj verës e verës verë
E më një pik ujë verdhësisë së barit tim
le t'i mishërohen
vermeni atje tek do të tregojë guri për udhën
Deri të shtëpia ime e bërë me dru e kashtë

Le të thyhet cdo pasqyrë që ka ballsamosurë
Ballin tim e mrolen e castit plotë mllef
Se ja tek po zgjohet er e re e dashuris së tokës
Se jam i pa rrezikshëm kaq i pa fuqishëm
Mumje përfytyrim që karahasohet me rrahun
Tek do më vini përsëri ju pas
Le të më len të fle të qet si pranë stufe
Dimrit të madhë të dashuris sime
Nuk do të përpelitem s'do rrutullohem
s'do shplohem natën nud do të kollitëm
Me fjalët e mia le të mallkojnë
Në rrasën time atë rrasë të zezë të ftohtë
Në duart që i kam prekur le të më leshojnë
Rrjedhës së qetë të fatit që pret
Shigjet e merisë le të bjerë mbi dhe
Në shkretiren e moskuptimit le të fiket
Kurr l të mos më vijnë kur unë nuk i pres
Ata që tërë jetën i prita ,të dashurit

C'po flas kështu pash Zotin?????

Jusuf Gërvalla

[ShEjToNkA]

O Moj Shqypni, e Mjera Shqypni

O moj Shqypni,e mjera Shqypni,
Kush të ka qitë me krye n'hi?
Ti ke pas qenë një zojë e rënd,
Burrat e dheut të thrisnin nanë.
Ke pas shumë t'mira e begati,
Me varza t'bukura e me djelm t'ri,
Gja e vend shumë, ara e bashtina,
Me armë të bardha, me pushkë ltina,
Me burra trima,me gra të dlira;
Ti ndër gjithë shoqët ke qenë ma e mira!


Kur kriste pushka si me shkrep moti,
Zogu i Shqyptarit gjithëmonë i zoti
Ke qenë për luftë e n'luftë ka dekun
E dhunë mbrama kur s'i mbetun.
Kur ka lidhë besën burri i Shqypnis,
I ka shti dridhen gjithë Rumelis;
Ndër lufta t'rrebta gjihtëkund ka ra,
Me faqe t'bardhë gjithëmon asht nda!

Por sot,Shqypni, pa m'thuej si je?
Po sikur lisi i rrxuem përdhe,
Shkon bota sipri, me kambë,të shklet
E nji fjalë t'ambël askush s'ta flet.
Si mal me borë ,si fushë me lule
Ke pas qenë veshun ,sot je me crule,
E s'të ka mbetun as em'n as besë;
Vetë e ke prishurë për faqe t'zezë!

Shyptar´ ,me vllazen jeni tuj u vra,
Ndër nji qind qeta jeni shpërnda;
Sa thonë kam fe sa thonë kam din;
Njëni: " jam turk" tjetri: " latin"
Do thonë: "jam grek", "shkje" Disa tjerë,
Por jemi vllazen t'gjithë more t'mjerë!
Priftnit e hoxhët ju kanë hutue,
Për me ju damun me ju vorfnue!
Vjen njeri i huej e ju rri n'votër,
Me ju turpnu me gru e motër,
E për sa pare ju do t'fitoni,
Besën e t'parve t'gjithë e harroni,
Baheni robt e njerit t'huej,
Qi nuk ka gjuhen dhe gjakun tuej!

Qani ju shpata e ju dyfeqe,
Shqiptari u zu si zog ndër leqe!
Qani ju trima bashkë me ne,
Se ra Shqypnia me faqe n'dhe!
E s'i ka mbetun as bukë as mish,
As zjarmë në votër ,as dritë,as pishë;
As gjakë në faqe, as nder¨ndër shokë;
Por asht rërxue e banum trokë!

Mblidhniu ju varza ,mblidhniu ju gra,
Me ata sy t'burë q'dini me qa,
Eni t'vajtojmë Shqypnin e mjerë,
Qi mbet' e shkretë pa em'n, pa nder;
Ka mbet e vejë si grue pa burrë,
Ka mbet si nanë, qi s'pat djalë kurrë!

Kujt i ban zemra m'e lan' me dekë
Ket far trimneshe, qi sot asht mekë?
Këtë nanë të dashtun a do ta lëmë,
Qi njeri i huej ta shklasë me kam?

Nuk,nuk! Këtë marre askush se do
Këtë faqe t'zezë gjithëkush e dro!
Para se t'hupet kështu Shqypnia,
Me pushkë n'dorë le t'desë trimnia!

Coniu Shqyptarë ,prej gjumit coniu,
Të gjithë si vllazën n'nji besë shtërngoniu;
E mos shikoni kisha e xhamia:
Feja e Shqyptarit asht Shqyptaria!

Qysh prej Tivarit deri n'Prevezë,
Gjithëkund l'shon vap'ë dhe rreze,
Asht tok' e jona,prind na e kanë lanë
Kush mos na preki, se desim t'tanë
Të desim si burrat që vdiqnë motit
Edhe mos marrohna përpara Zotit.

Vaso Pasha

[Barbaroza]

Pershndetje !
Ju fëtoj të postojm poezi nga poetë të ndyshëm...........Me Respekt "shejtonka"


C'Ëndërr

Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për Ty unë befas ndjeva mallë.
Jetojmë të dy në një qytet ,
Dhe rallë shihemi sa rralë.

Edhe m'u dukë pak e quditshmë
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë


Dhe shirat pa ylber në mes.

Dhe thënja e vjetër e Heraklitit
Sec m'u kujtua sot për dreq:
"Të zgjuarit janë bashkë ne botë,
kurse te fjeturit veq".

Në C'ënderr kemi rënë kaq keq,
Që dot s'po zgjohemi vallë?..
Ca pika shiu ranë mbi qelq,
Dhe unë për Ty sec ndjeva mall!

Është një poezi e shkruarë nga shkrimtari i njohurë Ismajl Kadare,dhe një poezi që është favorit i imi, të cilen e loxojë më shumë ëndje dhe nuk më merzitet kur.................

ShEjToNkA,kjo poezi me pelqen edhe mua shume,shume,shume!

[Barbaroza]

Poezi nga Xhevahir Spahiu

-----------------------------------

FJALA

I thane fjales: tani je e lire
Po fjala s’ kish fuqi t’u thosh : nuk me duhet
E c’ me duhet
kur s’ u thashe atehere kur duhet?
Kam mbetur pa krahe ,
Kam mbetur pa qiell,
Jam jete pa enderr,
Jam enderr pa jete.
I thane fjales: je e lire
Veshtire, tha fjala sa veshtire
Te besosh se je e lire;
Pasi ke ngrene rrokjet e tua,
Pasi ke mbetur cung
Dhe liria behet burg .
I thane fjales: liria jeton.
Fjala ua ktheu :
S’jam si Kostandini qe pas vdekjes udheton
I thane fjales: ti je liria
Per ta kuptuar kete duhet fare pak
Ajo e besoi,
Ajo hapi gojen,
Por ne vend te tingujve
Prej saj doli gjak.

[Barbaroza]

APOTEZA GRI

--------------------------

Qielli eshte gri
Toka eshte gri
Gri dhe puthja

Buka s’ka ere
Era s’ka ere
S’ka ere lulja

Endrra eshte gri
Gjaku eshte gri
Gri dhe zjarri

Molla s’ka ere
Uji s’ka ere
S’ka ere bari

Moti eshte gri
Shpirti eshte gri
Gri dhe kenga

Era pa ere
Buka pa buke
Pa zemer zemra

Xh. Spahiu

[aferdita]

MUND TË MARR UDHË - Agim Mala


Gjithçka mund të ndodhë
Në çastin tjetër mund të mos jem
mund të marr udhë
bie fjala për në Gullag
apo në Shat El Azar
për në Uzbekistan
të të shkruaj letra të shkurtra
e dashur

Mirë jam
jam në jetë


************

LETËR NJË LUFTËTARI


Duke pritur të kalojë stuhia
na rritet mjekra thonjtë
na zënë ethet

Gojëkyçur
numërojmë shkopinjtë
fyerjet sharjet shkarjet

Unazat
luajnë nga vertebralja

Duke pritur
harrojmë se jemi

Harrojmë se në këtë shekull
mbeten të vërteta
vetëm ato që thuhen.

[aferdita]

Naim Frasheri

FALJA

Zot i math e i vërtetë
Që kreve ç'shohëm në jetë,
Edhe të tjerë që janë
Pa funt pa krye pa anë,
Edhe kudo je ti vetë,
Syri yn tekdo shikon,
Që nga lint e gjer tek përndon,
Më çdo vënt të sheh fuqinë,
Urtësin' e madhërinë,
Falna gjithë mirësitë,
Epna dituri e dritë,
Tregona udhën' e mirë,
Mos na lerë n'errësirë,
Dhurona gjithë të mirat,
Mërgona nga të pështirat.

Zot! Falna vëllazërinë,
Dashurin' e miqësinë,
Epna dëshirë të msojmë,
E të mirat të punojmë,
Bëna të but' e të qetë,
E të urt' e të vërtetë,
Jetënë ta trashëgojm

[aferdita]

Ismail Kadare

E HIDHUR VJESHTE E KETIJ VITI

[size=14]Ne memorje te demonstratave studentore
ne Prishtine ne vitin 1981

E hidhur vjeshte e ketij viti
Kosoven gjeti nen terror
Korba te zes mbi te ja mbriten
Hetues,gjykates,prokurore.

Me 5 vjet burg,me 8,me 7
Me 12 denojne diku
Keshtu mes jush shekullin ndani
Dhe mijevjecarin ndani ju.

Keshtu e preket historine
Mbi supe e bartet JU serish
Prangat ne shkolle qe i mesuat
Ne duar i ndjete befasisht.

Dhe pate se nuk ish larg mesjeta
S'qe larg dhe vec ne endra s'qe
Dh'u kthye nata e Prishtines
Ne naten Shen Bartoleme

U ngritet Ju vigane,fisnike
Me korektese e madheshti
Ngaqe kerkuat *Republike*
Ju shtypen si ne Monarki.

Por koha kurre s'vjen pergjysem
Nat e masakres vetem s'mbrin
Se pas Dushanit car te frikshem
Rrufeshem Skenderbeu arin.

S'kish deshmitare,TV nuk pati
Zinxhir i tankut kur ju griu
Por rete e globit vec ju pane
Ndergjegje e botes tek ju mbriu.

Keshtu ne vorbull te epokes
U ngritet Ju si monument
Ju qe e preket historine
Dhe n'histori u kthyet vete.

[ShEjToNkA]

Ti Nuk Më Beson

Edhe kur t'shikoj
Edhe mbytem në sytë e tu
Ti nuk më beson
Edhe kur nuk flas
E them shumë më shumë
Ti nuk më beson
Edhe kur shpirti im
Të zbulon dhe të ngrohë
Ti nuk më beson
Po pse duhet ta them me fjalë
A fletë shpirti
Po jo ore
Pyete vetën ,pyete këdo
T'i prap mund të mos besosh
Por kjo nuk do të më pengoj
Se aq shumë ,aq shumë të DASHUROJ
Të vërtetën duhet ta pranosh
Se shpirtit tim s'mud të mos i besosh

[aferdita]

Te Pakten Ecjen..

Më ke ndarë në mes,i dashur
pa ditur, pa kujtuar
për dobësitë e mia të forta
për lutjet e ngutura të shpirtit
për gjithcka e ënden
që s'është as imja, as jotja

shtëpinë në fund të botës
cuar ma paskan
shpirtin në djall,gjithashtu
ndërsa ti me qiellin njësuar
treteni nëvallëzimin blu

**************

LETER DASHURIE

Eshtë shpejt,i dashur
për ta ndezur nje yll
qofte dhe per nje cast


eshte shpejt, i dashur
ta gjakosim muzgun
qofte dhe per nje nate


eshte shpejt, i dashur
t'i njomin buzet
qofte dhe me nje enderr


eshte vone, i dashur
qofte dhe padshje
t'i perlotim syte


pikëllimi
pikë
te mbyt

[aferdita]

E TERA DASHURI

Etera dashuri jam
do t'i harboj sytë
të të shkelin si mizë
që të fshihets'di nga
vështrimi i ndezur
si fije bari ironik

do t'i harboj sytë
të të vdesin përkëdheljet
e të të varrosin pastaj
si një copëz zemër

do t'i harboj sytë
gjer nëeshtra të të ndezin
me pishtarë gjaku pöot zjarrmi

do t'i harboj sytë
të pafajshimit ledhatar

e tëra jam dashuri...........

[ShEjToNkA]

Para Elegjisë

Një ditë do t'i marrësh në gji
Gjethët e rëna të stinëve të tua
Dhe do të kërkosh kot vetën
Shtigjeve të harruara të një moshe
E nuk do të kesh më as flokë ere
As shikim ylberi ta matësh fillin
Dhe fundin e mashtrimit tënd të shkurtër
Një dit do t'i shpalosh vjetët tua
Si pajën e nusës së vdekur
E do të numrosh fluturat e shkruara
T'agsholeve t'prenduara
E s'do të kesh ma as zjarr në buzë
As lot në sy të qeshën ngohtë
Të qajsh rrejshëm dhe ti manihtësh
djelmoshat

Një dit do t'i hash buzët e tua
Gjurmët e tua do t'i pështysh
Dhe secilin muzg do ta pagëzosh
Me nga një pendim që dhemb
E s'do të kesh më as sy deti
As hap të hedhur sorkadheje
Të shohësh si t'përqeshin gongjet
Dhe të ikesh prej hijës sate

-----Nga Azem Shkreli

[Murgesha]

::: GJUHA SHQIPE :::
Qesh fytyra e Bjeshkëve të Nalta
kur shqip era nis e flet
dhe u nisën n'udhna t'larg'ta
rrokullimthi në kurbet !

Shtriqet fusha e përgjumur
dhe një sy pakëz e hap
shqip ia nis kangës dhe lumi
shqip nis t'flasin rruezat në gjak!

Shqip nis flet dhe shija e puthjes
ku dashnia nis e rrjedh
shqip nis flet dhe loti i humbjes
kur shpresa n'rrugë na ka ngel !

Por... ikën shqipja në mërgim
se varfnia duhet vra
nis fëmija tue psherëtim
edhe shqip ai nis me kja!

Qesh fytyra me vogëlushin
sa mirë shqip ai din me kja
malet jashta frymën ndalin
deti sytë hapi t'u pa!

Ç'ashtë ky za, kjo gjuhë që mbjell
diamante rreth e qark
e vransinën në det e hedh
vetëm diellin sjell në prag ?!

Që shëron malle e trishtime
t'fohtin n'shpirt në vend ta heq
e me ty rri n'halle e n'gëzime
e kurrë s'lodhet, kurrë s'thotë dreq !

Gjuhës shqipe i qeshin sytë
në mërgim bijtë ledhaton
shqip prapë flasin dhe dashuritë
dhe era e shpirtit veç shqip këndon!


- Lek Gjoka

[aferdita]

ASGJESIM

Nga pamundesia
per te ardhur te ti
u marrosa si era ne puthje gjehtesh

nga pamundesia
per te pare
ne nje nate hajdutesh t'i vodha syte

pamunesia:dhimbjen ma kthen ne zonjush
shpirtin ne errashke te cmendur

[ShEjToNkA]

Dëshira

Zot!
Sot
Jam,
Kam,
Shoh,
Njoh,
Rronj,
Shkonj;
Kam gas
Dhe flas
E them
Të kem
Ditë,
Dritë,
Jetë,
vetë,
Ah, dua,
Që thua,
Të mos vdes,
Po të mbes
Përjetë
Të ketë
Shpirti imë
Pa mundim
Shëndenë
Të jenë
Me mua
Sa dua.
Sonte jamë gjall',
E jam mirë,
Po kam edhe mall
E dëshirë,
Zot i vërtet
I gjithësisë!
Të rronj përjetë
Ndaj njerëzisë!
Ti ke në dorë,
Cdo gjë që të duash;
Nuk je i gjorë,
Arrin që të thuash;
Pa bëne gjithë c'dua,
Po të më dëgjosh mua,
Le të bëhet thua,
Dhe gjithë janë bërë!
Atë që thua ti vetë,
Zot i math e i vërtet!
Ajo bënte në jetë,
Edhe mbaronet' e tërë!
Ti epi jetë njerëzisë,
Shto e beko dhe bagëtinë,
Se ti je Zot' i gjithësisë,
Në dorëz' e ke mirësinë
Njerëzis' epi jetë të gjatë,
Mundimet fare nga jeta ngreji,
Djepinë shkret' e lugënë thatë
Mos e shih kurr ,por mbushur leri.
Fal
Dhe ep
Gjithë c'ke
Nga të mirat,
E të pështirat
Hidhi këtje,
A vari me ndonjë grep,
A mbuloji me ndonjë mal,
E lërë vetëm mirësitë,
Fal edhe dritë e jet' e ditë
Le të prëhet gjithë njerëzija
E të mos ketë kurrë të këqija;
Ligësitë ,Djallëzitë e marrëzitë
Le të mps rrojnë paskëtaj edhe një ditë
Veq mirësija në këtë jetë të mbretëronjë,
Urdhëri yt ,puna jote ,Zot' i math e i vërtetë,
E vërteta le të rronjë ,gënjeshtra le të pushonjë
Bëj si të duash ,c'të tem unë Zot i vërtetë? Ti e di vetë!

-----------Nga Naim Frashëri

[Murgesha]

Ismail Kadare!


LLORA

-I-
Prape mu kujtove, Llora.
Dashurine tone te shkuar
Prape ripertyp
Si demi qe ripertyp barin e livadheve te larget
Naten
Ne grazhdin e rrethuar nga bora.

Po ripertyp
Ate asfalt e zhavorr te zi kerrcites,
Borite dhe katroret mizeri te taksive,
Tabelat e kafeve plot drite,
Afishe, stacione metroshe
Ku me ty brodha

Nofullat e zemres
Me dhembin
Llora.

-II-

Tani shiu godet me shkelma xhamave.
Atje qielli si negativi i zi i nje shkretetire.
Llora,
Me ka marre malli,
Mall boje hiri.
Tani nata si nje mbulese vigane
qendisur me drita aneve
Karrfosur me paralele dhe meridiane
Nga lindja ne perendim,
Na mbulon e shqetesuar.
Ne shtrihemi nen te,
Si ne ethe zbulohemi
Te ndare,
Te larget,
Te vetmuar.

Pati nete
I qullur nga stuhia jote
Heshtja prane teje dhe pasionit te marre
Mberthyer mbi krahet dhe kembet e tua
Si mbi nje kryq te madh
Te bardhe.

Ne fillim e mora kaq lehte.
Madje s'thosha as fjalen "dashuri".
S'e dija se dhjete vjet me i ri se Krishti
Do te kryqezohesha mbi ty.

-III-

Ja
Vetetimat e bardha ne qiej
Adresen tende shkarravisin.
Sikur keto re
Te perhimta
Te ngarkuara
Te ti dergoja si letra, Larisa.

Letra ...
Nga tere letrat qe shkrova
Sdi pse te dergova ate me te marren
Pas se ciles si personazh Dostojevski
Te thashe njeqind here "me fal!"

Me pas ate faj per ta shlyer
Doja te te shkruaja por me kot.
Lapsi me ngrinte mbi leter
Dhe une ngrija si robot.

Ti u ngryse kur ta shpjegova,
Veshtrimi t'u err, t'u mpi,
Si syte e falltarit kur pikasin
Midis fallit kumtin e zi.

Dicka qe prishur ne bote
Ne zemrek te saj, ne aks.
Ikje e letrave si e zogjve
S'parandillte vec dimrin plak.

-IV-

Keshtu pra te ti nisja keto re
Gjer ne vilen tende ne rrethine te Moskes.
Ti ne mesnate e hutuar atje
Do te coheshe nga gjumi
Tek xhami t'afroheshe:
C'ndodh keshtu?
C'eshte kjo gjeme,
Ky shi here i merzitur, here i rrepte,
Keto vetetima,
Keto rrufe?
Dhe do te rrije gjithe naten tek dritarja
Rete te deshifroje,
Llora.

-V-

Zor se ne jete do te takohemi.
Adresat humben,
S'ka me letra.
Ti mjegullat,
Une rete
Do ti dergojme njeri-tjetrit
Gjersa dhe vete
Te mjegullohemi.

-VI-

Me kujtohet, gazetat hapa ne mengjes
Si nje terbim, si nje shkulm ere,
Shkronjat vallzonin si ne ethe:
Prerje. Prerje. Prerje.

Prerje maredheniesh diplomatike
Kurre s'do te shoh ty.
Ambasadat u mbyllen.
Pasaportat,
Vizat
Rame ne zi.

Mbi ijet tua te bardha
Ra pluhur.
Mbi syte e tu.
Larisa diplomaticeskaja
C'ndodhi ne bote keshtu?

-VII-

Qendrova perpara globit.
Ballin e nxehte mbeshteta
Mbi rrudhat e meridianeve
Do te desha te pija me globin,
T'endeshim te dy te dehur,
Ai mes kozmosit,
Une rrugicave te Tiranes.

-VIII-

Nga erdhi kjo dashuri
Ne kohen kur turp me vinte nga fjale.
Ishte me siguri si ndeshkimi
I atij qe me tempullin tallet.

Njohja ne stacionin Konsomolskaja
Banale si rrallehere ish
Numri i telefonit
Numri i telefonit shkarravitur shkujdesshem
Me te kuq buzesh
Barbarisht.

Restorant Leningradi
Shampanje
Snobizem i dyanshem.
Kotni.
Perlat, secili, pse valle
Perpiqet ti fshihte ne thellesi?

Nje te kollur si prej prostitute
Ajo nxirrte ore e cast si mburoje,
Ndersa une ngul kembe se nga lirat,
Merrja vesh me pak se nga futbolli.

Vec te port e shtepise
Nen ca jorgovane
Ajo psheretiu njerezisht
Dhe iku me vrap pas puthjes se pare
E kthyer ne madone serisht.

-IX-

Gjithe naten fluturuam mbi qytetet e Evropes
Naten avioni u ul n'aeroport.
C'pati mes nesh,
Llora,
Harrese, ftohje, abort?

Tek dera e avionit era te priste.
Zemra ime me debore u mbush
Si nje vetmi e madhe zbrisja
Po n'aeroport.
Askush.

askush.
Hamej, merrini keto valixhe.
Te renda?
Jane mbushur me pritje.

Gjithe naten fluturuam mbi qytetet e Evropes
Ti s'dija c'kishe, s'me prisje.

-X-

Ne kafe artistike bashke jemi prape.
Jashte debora ruse.
Brenda ti.
Shkrofetin brenda meje geni i rraces:
Prape me sllaven ben dashuri.

Pusho, gen i vjeter i rraces,
Ne thellesi, ne humnere hesht,
Nese jetes sime do ti duhej nje kryq
Kryqi im ajo le te jete.

-XI-

Dhe ja gdhiu mengjesi plot gazeta.
I ngrysur, shpresepak, shteteror,
Kemi flakur te dy mburojat,
Si qelqi te thyeshem jemi prore.

Ku jane ditet e shkujdesshme.
Te dielat mendjelehta, te martat,
Kur ti me shthurjen une me injorancen
Vertiteshim si me maska?

Tani qe te tjeret rresht vune maskat
Ne papritur i hoqem ato
Fishkelle, uleri ere e marre,
Oren e ndarjes kendo!

-XII-

Ndarja ...
Nje fjale goje
Por ndarja eshte e rende, shpirtin ta qit.
Te ndertosh nje ndarje per te qene
Esht' m'e zorshme se te ngresh nje piramide.

Si yjet jane vertete dashurite,
Kerkojne hapesira te medha e po aq mund.
por jet´ e njeriut s'eshte galaktike
Qe te nxeje kaq yje e katastrofa e shkrumb.

Ne jeten e ngushte koha vertet s'mjafton
Per dashuri,
Per ndarje,
Harrese.
Pleksen dashurite dhe ndarjet dhe harrimi
Kengetor i thinjur shetites syqorruari ...

Era e nentorit
Librin e trete te vjeshtes
Shfleton dhe mbyll duke uluritur trishtuar.

Te gjitha keto rikujtoj
Ripertyp.
Ne dhembe guret e pendimit me kerrcasin,
Asfalti i zi me varet nofullave te lodhura.

Keshtu pra, Larisa, moskovitja.
Keshtu pra, Llora.



Ismail Kadare (1961)

[aferdita]

Memedheu

Memedhe quhete toka
ku me ka renure koka,
ku me ka dashur mem' e ate,
ku me njeh dhe gur' i thate,
ku kam pasure shtepine,
ku kam njohur perendine,
stergjyshet ku kane qene
dhe varret qe kane vene,
ku jam rritur me therrime,
ku kam folur gjuhen time,
ku kam fis e ku kam fare,
ku kam qeshur ku kam qare,
ku rroj me gaz e me shprese,
ku kam deshire te vdese.

[ShEjToNkA]

Zhgënjimi

Kur buza e trandafilte,
M'foli për dashuri.
Dhe ajo buzqeshje engjejsh,
Zemrën ma ndezi ungji.

Kujtova se do të hapej
Qielli për mua n'hare,
Dhe që n'ekstaze do e ruajë
Besën ,që ti me dhe.

Por zemra jote e bardhë,
Sic doja ,s'u tregua!
E thyër rrahjesh t'reja
Nuk rreh ,jo , më për mua.

Po fjala e dikurshme,
Mizore , vallë ku shkoi?
Po përqafimet ,afshi,
Që shpirti imë provoi?

Ndosha 'i kujtim i ambël,
Për mua do të flasë,
Ndosha dhe n'thelb të zemrës
Mëshir t'ke për t'pasë!

Ësht' e vërtet ,mëshira
N'virtyt figuron;
Por s'ësht dashuri, o e pabesë
Ti më s'me dashuron.


--------Nga Pasho Vasa



Arbëreshët dhe Kënga e Moresë

O e Bukura More ,
Si të lash u më ngë të pashë
Atje kam o zotin tat
Atje kam o zonjën mëmë
Atje kam u dhe tim vëlla
Gjithë të mbuluar e nën At-dhe!
Petkat e të mirat tona
Na i lamë të korona
Shën Mërin kemi me ne
Oj e bukura More!
Thelë të pals, me lot ndër sy
Na të lipisnjëm ,Arbëri
Malet tan me lis e driza
Të bukur shehse me muriza
Të bukur kronje , të bukur gropa
Të bukur gjerdhe me fallopa!
Jemi e vemi ndë Itali
E më s'ju shomi me këta si!
Dherat të hujë hare s'kan
Se s'mbillin printët tan
Prind ,luftuat me thik me dorë
Ndërpër shi , e ndërpër bor
Ni ju lëm pa një qiri
Luajtëm valle nd'atë More
Shtum kangjele ndë ato hje
klishtë e tona të bukuruara
Shpizit tona të nderuara!
Ni vjen Turku ,Turku i zi e terpron klish e shpi
Qeti ,shihni jet e re,
Na tha Dorja ,zoti Ndre,
Lipim qëllnjem ka do vemi
Se buartim mallin e s'e kemi
Me këtë zemër me këta si
Klajm keq ket Arbëri
Ndallandishe e ler e ler
Kur të vish ti njatër hjer
Vjen të vish ti te Korona
E s'gjën ma shpit e tona!
Më së gjan trima hajdhjar
Po ngë një qen ,cë kloft i vrar!
Kur u nistin gjith anit
E dherat tan iktin ka sit
Burrat gjith me nja vajtim
Thirtin grat me nja vajtim,
Dil e hana ti ,Stihji!
Oj More! Oj Arbëri!

[aferdita]

NUK JAM FUKARA
QE JAM ME DUAR THATE
JAM FUKARA
SEPSE S'KAM C'TE TE JAPE
JAM FUKARA
SE JAM NGA VUAJTJET I RRAHUR
NUK JAM FUKARA
SEPSE KAM SHPIRTIN E PASUR
ME URREJN
NE LITAR DUAN TE ME VARIN
ME URREJN
SEPSE S'KANE C'TE ME MARRIN
ERDHI VDEKJA
DHE VDEKJEN PO PRES
ERDHI VDEKJA
JA, KETU PO VDES


************************

AFROHU DHE ME NGROH ZEMREN
QE PER TY PO VUAN
AFROHU DHE ME LARGO DHIMBJET
QE AS GJATE ME MUNDUAN
AFROHU ME AFER
DHE NE SY ME SHIKO
AFROHU DHE ME THUAJ NJE FJALE
ME THUAJ QE ME DO

SHIKOJ SYT E MI
DHE DO GJESH DASHURIN
QENDRO PRAN MEJET
DHE DO TE FALE LUMTURIN
MOS ME RRI LARG
SEPSE SYT LOT ME PIKOJN
ME SHIKO ME VEMENDJE
SHIKO DY SY QE DASHUROJN

ME LER TE TE PREK FLOKET
NGADAL TI LEDHATOJ
ME LER TE TE THEM NJE FJAL
TE TE THEM TE DASHUROJ
MOS I HAP KRAHET
QE TE FLUTUROSH
HAPI KRAHET
TE ME PERQAFOSH
UN NUK LEVIZ DOT
JAM SI AKULL I NGRIR
AFROHU ME PUTH BUZET
DHE SHUAJE KETE DESHIR

KETU JAM DHE PO PRES
QE PRAN MEJET TE ULESH
EJA DHE ZBUKUROJE DASHURIN
BEJE SI NJE TUFE LULESH
AFROHU NGADAL
DHE ME FAL NGROHTESINE
QENDRO ME MUA
DHE DO TE KEMI DASHURINE

[ShEjToNkA]

Ku kemi lerë

Në c'vendë kemi lerë?
Ku na bajnë nderë?
Në shqipëri.

Po njeri vetë,
Cilë do në jetë?
Do vend'e tij.

Ku i duket balta
M'ë e ëmbël se mjalta?
Në vend të tij.

Ku mundë të gëzojë
he me nder të rrojë?
Në Shqipëri.

Përse të punojë
Dhe të lakëmojë?
Për vend' e tij.

----Andon Zako Qajupi

[Honesty^uk.]

Roberia

E dashura memedhe,
te dua dhe kshtu si je!
Po kur te te shoh te lire
do te te dua me mire.

Qani pyje, fusha, gure,
qani male me debore!
Shqiperia mbet e gjore
dhe nuke sheh drite kurre;
nje mjegull e keq’ e shkrete
e ka mbuluar perjete!

Nje gazep, nje erresire,
vetetit edhe gjemon!
Rrojme me zemer te ngrire,
nga frika kerkush s’gézon!
Njerzit kurre s’kendojne
dhe bilbilete vajtojne!

Qiameti, shkretetira!
Zogu vete ze folene,
njeriu le memedhene,
se mbreteron egersira!
Per Shqiperi desherojme
se ne vend te huaj rrojme.

Roberine si duron,
o moj Shqiperi e mjere?
Shpetove vende te tjere,
vete nen zgjedhe rron!
Shqipetare beni bene
te leftoni per atdhene.

E dashura memedhe,
te dua dhe keshtu si je!
Po kur te te shoh te lire,
do te te dua me mire!

__________ 000 _________________

Kopshti i dashurise


0 pëllumb' i shkruar,
do t'të marr në duar
dhe duke kënduar
gjetkë do t'të shpie:

Në një vend t'uruar
dhe të lulëzuar,
në uj'të kulluar
edhe nën hie;

Afër tek një lumë
ku ka lule shumë,
të biem në gjumë,
hena të na ndrijë;

Yjtë të shikojnë,
zogjtë të këndojnë
edhe të na zgjojnë
dita kur të vijë.

Pa ngrën' e pa pirë
s'mbetemi, moj Mirë,
se u'ndaj të gdhirë
dërgoj e na sjellin:

Qumështë të dhirë
dhe djathë të mirë
pa uj' e pa hirrë,
dhe rrush kur të vjehn;

Ngjalë nga Janina,
mjaltë nga Kanlna,
verë nga Voshtina
ujë nga Sopoti;

Mollë nga Horia,
mish nga dhënt' e mia,
desh nga Labërla, —
na e faltë zoti'


Andon Z Cajupi

[ShEjToNkA]

Mbetje poezish..

E di sa mbetje poezish kam?
Të haruara në sitar ,të lëna në kompjuter,
Të hedhura mbi tavolin , të shkara nën të
Të ngjeshura në cantë e nuk e di ku më....

Vargje të vetmuara
Shkulur nga poezitë e mia
Copëza dhimbjesh të fshehura në gji
Vetëm për të mos t'i dhënë Ty.

Qortime për pakujdesitë e tua.
Për lëndimin e krenaris time.
Fjalë të tua të hedhura pa vendë,
Kafshime mbi buzë të emrit tënd.

Janë zemrime ,kapërdime , përbetime
Pak hakmarrje që kur s'ndodhën.
Buzqeshje të prera në mes ,iron,
Dëshira të shtypura, që Ti si di...

Ti s'do ta marrësh vesh kurrë,
Sa herë më pate ligështuar.
Sa herë malli më pat marrë,
Sa herë ,që të njoha ..Jam Penduar!

--------Nga Blerta Tirana

[ShEjToNkA]

Letërftesë

Jam i lodhurë ,nuk mundë dal shtëpie
E kam hapur derën dhe pres të dalë në oborrë
E prita vetën në pusi , të vrasë me këto mendime
Pse më lenë vetëm duart , këmbët e sytë
Mos jam në gjumë
Dua po nuk mundem
Mundë t'i dërgoj dairet që po m'i bie era
Merreni me mend ,këmbë të mia sa keq
Po të më lëshonin këpucët ujin
E të më duhet të nisesha i sëmurë
Deri në betejën e Vaterolse....
..Dëshiroj t'm'i lëshojnë qentë
Të më ndjek gjarpëri -uji i valë në thembër
Eja t'i vizitojmë viset e largëta
Të trupit tim
I thëras këmbët që s'më dëgjojnë
E nuk nisen shtigjeve të reja të sprovës

Merre me mendë shpirt
-Sic më kanë thënë
T'kisha ndërruar bebëzat
T'shikoja sa i verdhë është qielli
Të bëhësha piktorë i sëmur
Që smundja nuk i dhembë
Në mos dalësha kësaj dhome , atëherë do dalë mendsh
Po më thërasni në dasmë
Ku vashat e njoma
Nuk janë më as vasha
E unë rri në dhomë dhe pres
Të më ngryset vetulla
Të më piqet kafka , e goja të më thotë:
Të isha edhe një herë i ri....

Kush di sa largë mundë të vdesë
Në shtratin tim
Po e djege këtë letër që e shkrova
S'e dëgjojë vetvetën kur më thëret të iki

------Nga Jusuf Gërvalla

[ShEjToNkA]

Jam e Huaj

Jam e huaj
Mes të dashurve të mi
S'po më njohin tjetërsimin

U thëras në emër
Që kur kam lindur

Heshtja e tyre si hungërimë paniku
Me frik ,
Me lig

Vërtitem në shtjellën e ajrit të rastësishëm
Behur në gjeturina stinësh




Vjeshtë e Parakohtë

Mëngjesi
Ia nxjerr sytë natës
Dhe qanë deri në muzg
Me dëshpërim

Djersitur
Pemët flakin koleksione gjethësh
Protestë ngjyrash
Në qiell
Rrëmujë orësh
Që s'din nga të venë

E vetme
Përqaset vjeshta në skuta drurësh
Ende
Përgjon pak diell mes reve

Ca muzgje dridhërakë
Verën ngushëllojnë para kohe

---------Nga Flutura Akca

[Vera]

MALL

Ca pika shiu rane mbi qelq.
Per ty une befas ndjeva mall.
Jetojme te dy ne nje qytet,
Dhe rralle shihemi sa rralle.

Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshte, ky mengjes.
Qiejt e ngrysur pa lejleke
Dhe shirat pa ylber ne mes.

Dhe thenia e vjeter e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot per dreq:
"Te zgjuarit jane bashke ne bote,
Kurse te fjeturit jane veç".

Ne ç'enderr kemi rene kaq keq,
Qe dot s'po zgjohemi valle?...
Ca pika shiu rane mbi qelq
Dhe une per ty seç ndjeva mall

Nga Ismail kadare

[Vera]

Pa ty

Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.
Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.

Tani ne fusha shkoj menduar
Ku nis te fryje ere e ftohte,
Ku ca mullare te gjysmuar
Duken qe larg si Don Kishote.

C'te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Ku qerrja baltave ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?

Do te shkoj te ulem permbi pellgjet,
Te pi ne gjunje duke rene,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.

Nga "Perse mendohen keto male"

Nga Ismail Kadare

[Vera]

KUR TE JESH MERZITUR SHUME
Ketu s' do te jem, do jem larguar;
Ne toke i tretur si te tjeret,
Ne kafenene e preferuar
Nuk do me shohin kamarieret.

Dhe neper udhet ku kam ecur,
S'do ndihet kolla ime e thate,
Mbi varrin tim do te rrije i heshtur
Nje qiparis si murg i ngrate.

Ti do trishtohesh atehere,
Se s'do me kesh ne dhome gjalle,
Dhe, kur ne xham te fryje ere,
Do qash me eren dalengadale.

Po kur te jesh merzitur shume.
Ne raft te librave kerkome,
Atje do te jem i fshehur une,
Ne ndonje varg a ndonje shkronje

Mjafton qe librin pak ta heqesh
Dhe une do zbres, do vij pas teje;
Ti si dikur me mall do qeshesh,
Si nje blerim pas nje rrekeje.

Nga Dritro Agolli

[Vera]

Shqipetar!

Shqiperin' e mori turku,
i vu zjarr!

Shqipetar, mos rri, po duku,
shqipetar!

Mjaft punove per te tjere,
o fatkeq!
Kujto vendin tek ke lere
dhe tek heq.

Te ka bere perendia
luftetar,
si s'te lodhi roberia,
shqipetar!

Erdhi dita te ngresh koke,
te kerkosh
lirine, bashke me shoke
te leftosh!

Mos beni si keni bere
gjer me dje,
por te leftoni te tere
per Atdhe.

Peseqind vjet kemi rruar
me pahir,
Lidhure me kemn' e duar
me zinxhir!...

Myslyman' e te krishtere
jemi keq!
Te ngrihemi qe te tere,
djem e pleq!

Te ngrihemi te deftojme
trimeri;
ja te vdesim ja te rrojme
per liri!

O moj Shqiperiz' e dashur,
memedhe,
Te shoh me buze te plasur,
si me sheh.

U shkretove anembane,
Shqiperi,
se shqiptaret s'kane
dashuri.

Gjithe djemte qe ke qare
dhe mban zi,
per Morene jane vrare,
per Turqi!

Zhvish rrobat e roberise,
memedhe,
vish armet e trimerise
se ke ne!

Nga Andon Zako Cajupi

[Vera]

KANGA E RINIS
Rini, thueja kangës ma të bukur që di!
Thueja kangës sate që të vlon në gji.
Nxirre gëzimin tand' të shpërthejë me vrull...
Mos e freno kangën! Le të marri udhë.
Thueja kangës, rini, pash syt e tu...
Të rroki, të puthi kanga, të nxisi me dashnu
me zjarrm tand, rini... Dhe të na mbysi dallga
prej ndjenjash të shkumbzueme q'i turbullon kanga.
Rini, thueja kangës dhe qeshu si fëmi
Kumbi i zanit te përplaset për qiellë
dhe të kthejë prap te na - se hyjt ta kanë zili

e na të duem fort si të duem një diell.
Thueja kangës, Rini! Thueja kangës gëzimplote!
Qeshu, rini! Qeshu! Bota asht e jote.

Nga Millosh Gjergj Nikolla "Migjeni"

[Vera]

FJALËT E QIRIRIT

Në mes tuaj kam qëndruar
E jam duke përvëluar,
Që t'u ap pakëzë dritë,
Natënë t'ua bënj ditë.
Do të tretem, të kullohem,
Të digjem, të përvëlohem,
Që t'u ndrinj mir' e të shihni,
Njëri-tjatërin të njihni.
Për ju do të rri të tretem,
Asnjë çikë të mos mbetem,
Të digjem e të qanj me lot,
Se dëshirën s'e duronj dot.
Unë zjarrit nuk i druhem
Dhe kurrë s'dua të shuhem,
Po të digjem me dëshirë,
Sa të munt t'u ndrinj më mirë.
Kur më shihni se jam tretur,
Mos pandehni se kam vdekur;
jam i gjall' e jam ndë jetë
jam në dritët të vërtetë,
Unë jam në shpirtit tuaj,
Mos më kini për të huaj,
M'është falurë durimi,
Andaj po digjem si trimi,
Se ma k'ënda t'u bënj mirë,
Të mos mbeti n'errësirë.
Jakëni rreth meje rrini,
Flisni, qeshni, hani, pini,
Në shpirt kam dashurinë,
Pa digjem për njerëzinë,
Lemëni të përvëlohem,
nukë dua më të ftohem,
Dua ta djek trupn' e shkretë
Për atë zotn' e vërtetë.
Me zjarr ta djek mushkërinë
E të tretem për njerinë,
Bashkë me gëzimt të tija
të vete te perëndia.
Unë dua njerëzinë,
Mirësin' e urtësinë,
Në bëhi shokë me mua,
Në më doni si u dua,
Njëri-tjetërin në doni,
Të paudhë mos punoni.
O zëmëra fluturake,
Qasju pakë kësaj flake!
Mase krahët t'i përvëlon,
Po dhe shpirtin ta shënjtëron.
Unë duke përvëluar,
Njerëzit i kam ndrituar.
Kam qënë mik me njerinë,
Andaj i di e më dinë.
Gjithë tuajt' i kam parë,
Mëm' e at' e fis e farë,
Si tani gjithë i kam ndër mënt,
Që rrininë më këtë vënt.
Edhe sot nër ju ata shoh,
Se shpirtin e tyre ua njoh,
Dhe unë si ju jam ndruar
E jam përzjer' e ndryshuar,
Pa jam bërë shumë herë
Zjar e uj' e balt' e erë.
Jam një shkëndijë pej qielli
dhe një drudhëzë pej dielli.
Edhe ndër qiej fluturonj,
Edhe brënda në det qëndronj,
Shumë herë fle në baltë,
Diku ndodhem dhe në mjaltë
Bënem qëngj e kec i pirë,
Lul' e bar e gjeth i mbirë.
Dua shumë fjalë t'u them,
Po trëmbem mos i bënj ujem.
E ku shkruhenë në kartë
Fjalët' e gjuhësë zjarrtë?



Botuar së pari në revistën "Drita", nr.1, Stamboll, 1884, me titull "Qiriri". Eshtë e para
vjershë që poeti ka botuar shqip. Marrë nga vëllimi 1 me vepra të zgjedhura të Naim
Frashërit, botuar në Tiranë më 1980.

[Loloku]

Një Vajzë

Duke të puthur, pa të dashur
Në shpirt ai ty të plagoi
Buzëpërgjakur nga të kuqtë e tu,
si vrasës tinëz shkoi


Krenar që ty "të shtiu në dorë"
Gjith' shokëve emrin tënd ua tha.
Pranë gotës së birrës për ty folën
në park, të dielave ata.


Dhe ti e vetme mbete, bosh
mbenë sytë e ty në net bilbilash
Si sheshi i shkretë, ku posa ndodhi
Një katastrofë automobilash.


Tani kur shkon Rrugës së Dibrës
Ata me sy të ndjekin pas
Pataj me bërryl i bien shokut
"E sheh filanen? E ka pas..."


Dhe ti ul kokën shpejton hapin
T'arrish tek shoqja sa më shpejt
Të përsërisësh fjalët standart:
"Ah, njëlloj janë të tërë djemtë"


Të dyja t'ulura pranë radios
Do ndizni heshtur një cigare
tek supi i saj, nën fjalë lajmesh
një çast dremitja do të t'marrë


Dhe do të të çojë tek një rrugë tjetër
M'e gjerë, m'e bukur dhe më e re
Atje në sfond fabrikash, njerëzit
Nga kembët s'do të të venë re.


Atje ku t'ecësh midis turmash
Në një grup djemsh, ndoshta midis
Dikush me brryl do t'i bjerë shokut:
"E sheh filanen? Ishim miq..."

I. Kadare


Ftohja

U ftoha nga shumë gjëra
Disa i harrova e disa i lashë
Disa i humba si një unazë
Në çezme a govatë

Vërtetë e humba të ritë
Por zemër marr kur ende i dua gratë
Sikur të ftohem prej tyre një ditë
Thoni për mua: ndjesë pastë!...


Heshtje

Kujdes me fjalën, zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri
Pushteti i fjalës është i veçantë
Gatuan male dhe kakërdhi.

Me fjalën rrjedhin përrenj me mjaltë
Pikojnë çezma me helm të zi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Strategë e mbretër me mbretëri
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Kur fjala nxiret nga buzët jashtë
Si dallëndyshja s'vjen në shtëpi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Unë fjalën vetë e shtroj në kartë
Dhe brenda syve se ç'është e di...
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

D. Agolli

[VIP]

Jeta në Mozomazi

Në Mozomazi mund të vdesësh çdo çast
Të këputesh si lule në erë
Dhe të vazhdosh së jetuari pas vdekjes
Me të gjallët e vdekur përreth
Që ruajnë kujtimin tënd të përgjakshëm
Si vashën e mallit të parë

Në Mozomazi jetohet për mrekulli
Aktor mund të jesh kur të duash
Dhe të ndërrosh jetë kur të të teket
Si një aktor i palodhshëm tragjik

Ja pse në Mozomazi pihet shumë raki
Dhe pagjumësia bëhet ëndërr e ankthshme
Dhe njerëzit kanë turp të gjallojnë
Karshi thneglave milingonave karkalecave

Që kryejnë punët e ditës e natën çojnë dashuri

Zot
Në Mozomazi nuk shihet njeri
Se nata bie aq shpesh
Dhe terri është aq pis

Çdo gjë që lëviz ecën fluturon
Shoqërohet lehaqensh larashësh laureshash


Abdullah Konushevci
www.shqiperia.com

[ShEjToNkA]

Katër Këshila vetës

Mo u bëjë poetë nëse s'mund të lindësh
me secilin vargë, të lindësh me secilin fjalë.

ngrehu mbi vetën në do t'rrokësh frerat e erërave,
Të shkelësh shpërgajt e mërisë dhe shtrëngatat e gjakut tënd.

Në s'do dashurohësh, dashurohu n'flakë ,e n'valë,
Jo në sy të kaltërt , se bëhësh det i cmendur pendimi.

Mos u bëjë poetë nëse s'mund të vdesësh,
Për secilin vargë, e të vdesësh për secilën fjalë.

---------Azem Shkreli

[Ylberi_be]

Tung ju pershendes mir paski ba shum ju qe i keni shkrua se paku disa vargje qe te tregojn se je shqiptar dhe duhet te jesh krenar
Un kam pasur nje Profesor dhe me ka then nje fjal Ai shqiptar qe se lexon Librin Historija e skenderbeut nga Ismail kadare; dhe Gjarprinjt e gjakut te Adem Demaqit? nuk mund ti thot vetit shqiptar

[Murgesha]

Coptimet e trojeve tona.



Ne veri me thyen nje lule,
Dhe ne lindje me thyen nje dege,
Ah ne Jug... perseri...
Me keputen ca zemerzinje...

Oh, moj Nena Shqiperi!

Ne veri, ne Mal te zi,
Ma keputen lulen Malesi,
Dhe ne lindje atje tej Drinit
Ma keputen rrezen e Diellit.

Qe nga Nishi e gjer ne Struge,
Ne cdo shteg e ne cdo rruge...
Nga Presheva ne Manastir,
Me mberthyen me zinxhir!

Dhe Janines tej Camerise,
Sec mi prene e mi dermuan
Gjithe cfare patem e gjalluam
Krejt mi djegen, mi shkaterruan!

Ah, po sot o moj Shqiperi,
Ku me je, si ndjehesh ti?
Si kjo lule qe shpirtit tim,
Sec me rritet me mundim...

Trendafilash te perthyer...
Dhe petalesh gjak perlyer,
Vegjelia aq te don...
Dhe per ty me shpirt lufton !

Por ca te tjere, me thene: "me nder"!
Qe na mbahen "politikane"!
Vec se fryhen si Gjel-deta...
Per ti mbushur ato kuleta...

Per te fryre barqe dhe vila...
Bashke me shefa dhe servila...
Me njemije e nje qind fytyra,
Ngjeshur vesesh neper zyra!

[Honesty^uk.]

Ti qave I Kadare



Ti qave dhe me the me zë te ulet
Se une te trajtoja si prostitute.
Athere loteve te tu s'ua vura veshin
Te desha, pa ditur se te desha.

Vec nje mengjes te befte kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazet m'u duk,
Athere kuptova c'kisha humbur,
C'kisha fituar kuptova gjithashtu.

Me rrezellinte si smerald merzitja,
Dhe lumturia ngrysej si nje muzg me re...
Nuk dija ke te zgjidhja nga te dyja
Sepse seicila m'e bukur se tjetra qe.

Se ish i tille ky koleksion bizhush
Qe drite e terr leshonte njekohesisht,
Qe njeqindfish etjen per jeten shtonte,
Por dhe qe vdekjen ndillte njeqindfish.

[mr_beni]

FUKARAN MOS E FALTË ZOTI
Të kam dashtë më shumë se veten
për dashni më bëre be
për ty vajz e lidha jetën
ç`të gjet tash që mu më le.
Pse prej meje vajz po ik
pse për mua s`mendon fare
po martohesh në Amerikë
a e shet zemrën për pare.
Për ty mbeta pa u fejua
se unë besen ta dhash ty
s`kam dëshirë më me jetua
kaq rënd zemrën ma ke thy.
N`fund t`dyrnjas e theve qafën
por prej mendjes s`muj me t`hjek
ala pa gjum e çoj naten
s`mund t`harroj n`zemer ke mbet.
Pasuria marton dhe qenin
e për fat t`zi jam fukara
n`kët dyrnja unë se kam vendin
ma mir m`del veten me vra.
Fukaran mos e falt Zoti
selamet nuk sheh me sy
gjithmon n`sy do t`i rrij loti
gjithmon zemren kan m`ja thy.

[andy]

SOLEMNISHT

Solemnisht
të pagëzova baladë
kur ti më hodhe në harresë

solemnisht
kështjellë ndërtova me kafkën tënde
eshtrat t' i varrosa tej kufirit



KRESHNIKÊT E KOHÊS

U lindën për t' i shndëruar
lumejtë në male e male
gjerdanë prej stralli thurnin
secili fuqinë e fjalës e njihte
fjalës që ruan gjuhën e nënës

ju i patet mbetur borxh Kosovës
në atë praneverë
nisuni hartës deri në jug-lindje
lumenjtë le të mbesin lumenj
malet le të shndërrohen në kreshnikë

ju këtu e keni nisur për herë
të historisë lëvizje të ndezur
s' është rastësi
në Drenicë zjarri të bëhet ujë
uji të bëhet zjarr
kreshnikët e kohës
ç' prej kohësh e kanë mësuar alfabetin e syve
e gjatë është këngë e tyre e gjatë
përtej bjeshkëve të dhimbjes.




GOTË E VERËS

Dikush ka fat qe te jetoj
tjetri te jete humbes
kurse ti mesove
te jetosh o mik
me gjate se gote e veres

[Barbaroza]

Atdheu eshte dhimbje

Atdheu s'eshte sa sedilja e makines tende,
sa karrigia e zyres,
sa dhoma komode

A me degjon,
ti qe me flamur te ri u gdhive ne mengjes,
per ta ndryshuar, ndoshta, prape ne mbremje?

Atdheu s'eshte loje kalamajsh.
Atedheu eshte dhimbje.
O Zot,
Dhembje!


Bardhyl Londo

[Barbaroza]

LETER POPULLIT TIM

Populli im, buken e mengjesit nen sqetull,
nje cigare tymzeze,
sy rrathenxire nga pagjumesia.

Ku po shkon kete fundshekull?

Hapat e tu-. simfoni e nente bethoviane,
mengjesi. dileme hamletiane,
mesdita-. plak urt, femije rebel,
ne c'enderr hyn, valle naten,
nga c'enderr ne mengjes, valle del?

Ti, i pasigurti si nje syth marsi,
Ti, i sigurti si deti,
me i urte se vete Buda,
Me martir se Krishti,
Me profet se Muhamedi.

Lerme te t'i puth syte
serish
S
E
R
I
SH
Syte, ah, syte,
fole dhembjesh,
arene tragjikomedish.

T putha dhe putha gjithe pellumbat,
Te qafova dhe qafova gjlthe detet.

Ku po shkon, i bukuri im, kete fundshekull?

Kudo shkofsh me merr me vete.

Me merr ashtu thjesht,
pa karrige, pa veture.


Bardhyl Londo

[Kesna]

qe nje poezi qe me pelqen shume,

I am nobody! Who are you?
Are you nobody too?
Then there's a pair of us - don't tell
They'd banish us you know.

How dreary to be somebody!
How public, like a frog
to tell your name the live long day
To and admiring bog!

eshte e Emily dickinson, shume sen i mire nese analizohet mire. :wink:

[Barbaroza]

Dy fjalë nga autori Llemadeo

Në shënje rrespekti e ngushllimi për prindrit, motrat e vllezrit e të afërmit e atyre të rinjëve që humbën jetën në udhet e Shqipërisë, si dhe ne shenje kujtimi për ata nxënes të njomë gjimnaziste që po shkonin për herë të parë për të parë atdheun amë Shqipërinë, unë po u kushtoj këtë elegji në vargje, si një simbol kujtimi të përjetshëm për ata të rinjë!

Jo Fati juaj nuk ishte ashtu!

Elegji

Kjo pendë zeza më dridhet sonte,
Nëpër fjalë të përvajshme udhën ka marrë
Nepër lot e lagur për ju o nxënës,
Për ju o vllezër, o djem shqipëtarë.

Në qiejet e pafund zutë vënd atje,
Në emër të mallit për Shqipërinë.
Një udhë e gjatë që kurrë më sju kthen
Ta shihni atdhun, kosovën e lirië.

Nënat kur iu nisën, motrat baballarët,
Fjalen „udhe e mbarë“ ua thanë me zemër,
Ua dhanë me vete uratën e shpirtit,
Në udhët e atdheut ngado që të venit.

Por ah, ai çast i zi që jetën ua mori,
Humnerës së udhëve të Shqipërisë
Zemrat e nënave e të motrave i dogji,
Baballarët e vllezrit i plasi në shpirt.

Ah, shoqerisë mbarë në trojet shqipëtare
Edhe ne këndej detrave e udhve në mërgime…
Na mbyti dhëmbja për ju në lot e vaje,
Kështu siç po më qan sot, ah’ kjo zemra ime!

Çtë qaj me parë o engjuj shqipëtarë?
Beratin, Rifatin, Xhevdetet, Agronin,
Visarin, Mëgzonin…, cilin me parë?
Ju të gjithë jeni në shpirtin tonë si yje të radhë!

Si Ëngjuj u niset me mallin në gji,
Shqipërinë mëmë ta shihni e ta gzonit,
Por ah, ai fat i hidhur si një helm i zi,
Të gjithve na rrëzojë, atje ku ju u hodhi.

Nuk ishte fat i juaj vdekja kobzezë
Por ishte fat i zi i mëmë Shqiperisë
Që dashurinë tuaj të ua shpërblejë,
Me pritje humnerave të pakujdesisë.

Nuk ish’ veç faj i rëndë i të gjithve atje,
Pse përpara nuk u dolën o bij të mirë,
Por ishte fat i zi i atyre që mbi dhe
Bëjnë vetëm hije bashkë me qeverinë…

Nuk ishte faj i udhve i maleve Shqipëtare,
Sepse asfaltet maleve nuk zgjërohen vetë,
Por ishte dhe do jete faj i i pushtetarve,
Që kujdesin për njerzit e lënë gjithnjë të zbehtë!

Por ah, tash kur jeta juaj shkojë në gji të dheut,
Është e kotë të thuhen kritika nëpër rradhë…
Ajo dhëmbje e thellë që nënave u ther
Nuk zbutet lehtë jo, kurrë, nga asnjë fjalë!

Kjo vjeshtë aq e hidhur u erdhi nënave,
Që shpresën aq të ndezur e patën në gji,
Me nuse të iu shihnin, me punë të reja
Për Kombin, për Kosven për nënën Shqipëri !

Motrat e gjora që lotin derdhin lumë,
Iu patën dritë të syrit në ditet më të mira.
Udhët më si shohin për ju, jo kurrë,
Por lule do të mbledhin për ju nëpër lendina.

Dhe do vijnë aq shpesh tek koka tej tek varri,
Atje në lendinë, ku ju, rrini pushuar,
E ashtu me dhimbje do ta nisin vajin,
Për ju o më të mirët që heret na shkuat !

Babat edhe vllezrit jo nuk mbahen dot,
Vështirë e kanë o njerëz, tepër të vështirë,
Cilit mund ti themi, “ndali ata lot”!
Kur ai Vajë i tyre malet po i dridhë!

Nuk mbahet jo dhëmbja, gjama nuk ndalon,
Se ikja e juaj ishte krejt pa radhë,
Nuk ishte luftë e rrebtë që ju u rrëzoj,
Por ishte fat i keq i Atdheut krahthatë!

Që ecën i gjymtuar ashtu i sakatosur,
Pa asnjë fuqi për vete as për ju…
Sepse ca zuzarë me shpirtin e helmosur
I qëndrojnë në kyre si krerë pa Tru!

Pranvera kur të vijë e vera të lulezojë
Atje tej në lendinë do të vijnë me trëndafila
Shokët edhe shoqet që sot për ju vajtojnë
Nënat, baballarët dhe motrat zemër thyera.

Do qajnë nëpër vite koha vetë me lot,
Për ditën e zezë që i ndodhi Shqipërisë,
Pse në udhët e liga humnera iu përpiu,
Për fajet e shtetit, të vetë qeverisë!

Nuk mundëm që të hesht pa i thënë dy fjalë,
Për vetë kyrenministrin atë zemër keq,
Që kur atdheu ka zi për vdekje tragjike
Ai dëndet turrneve në Turq e Grek e dreq!

Oh, por ju o shpirtra të mirë të perëndisë,
Që shkuat të njomë porsi Trëndafila,
Iu qau një komb i tërë me lotët e dashurisë,
Në gji iu mban me mall e gjithë shqiptaria!

Ju nëna e ju motra që lotësh jeni mbuluar,
Mbahuni fisnikrisht në kohën që iu vrau,
Ata nuk i harrojmë kurrë në ditët tona,
Se dhëmbja edhe ne zemrat na i thau!

Autori: Llemadeo Dukagjini 17.10 2004 Gjermani

[ShEjToNkA]

Mama Dhe Bijtë

Gjithmonë e më rallë të shohë,
Gjithmonë e më tepër
Cuditëm
Si dola nga barku yt ,dhe ti je ime bije.
Sepse je e vogël, mama, e pafajshme
Dhe lotët i ke të brishtë e të rinjë.

Ti qe u plake dhe qanë si foshnje
Kur duhët të gëzohesh
E që pikëllimi të ndjek si urith
Pikërisht kur liria hapë një shtegë.
Po ti je e vogel, mama, e
pafajshme...

O zot, c'deshi nje njeri si ti
Në këtë botë të sprovuar...
Ti akoma s'ke mësuar të gënjesh,
E shtrenjtë dhe duart i ke si dy
Bonbone të vogla, të ëmblat duar, të sheqerta
Nga lotët e tu.

Mireserdhe mama!
Ja shtëpia, filaxhani i kafesë dhe mirësjellja ime
Të sërviret me kujdes, sofostike është, megjithatë
Në mode...

Coje kokën, perse qan?
Bijte e tu janë rritur tashmë-
Bisha sfiduese, s'i ndjek dot rreziku;
Ty të duan
Misheredhimbsur, mama,
Nuk të harrojnë,
Më mirë vdesin,
Ke dhe ti ne zemen e tyre nje dritare,
Nje oval gezimi, drite e shprese,
Sepse të tute ishin naivët,
Si kuaj lufte, me syte e medhenj
Ushqyer me ujëra kroi.

I deshe fort, mama, sic dite i deshe,
I mallkove fort, mama, sa munde i mallkove,
Me zerin qe e kishte si varg rruazash mbi gur...

Dikur...e mban mend, mama?
Në shtëpi këndoje,
Ishe e re, e bukur
Tani e kuptoj.
Perëndimi vdiste i lumtur për atë llojë kënge,
Dhe syri yt i lumtur për atë llojë kënge,
Dhe jeta ishte oganike, mama:
Luanin kalamajtë,
Naivett që ti i rite me delir horizonti...

Ja ku i ke përballë, të rrahur me jetë e me sprovë,
Felligeshtia i ka vrarë, por gjakun nuk ua ka sterpikur.

Jane të virgjer, mama, të përdalet e tu,
Jane të virgjer,
Lakuriq të pambrojtur, me gjithcka të fituar me
Dhembe.

Mos i shajë, mama, se ben fajë. Mos i truaj.
Te kane dashur, mama, te kane dashur.
I duaj. (Kurre prindi nuk mund te
mberrije dashurine e femijes.)

Kthehu, ece në vete, mama,
Mos qaj më.
Jane te fundit vjete te tute, ne
Këtë femijeri te dytë
Mund të ngrohë pak dielli,
Po t'i teresh syte.
Fshiji lotet, mama, jemi dermuar,
Të buzëqeshësh pak, kjo është bukë për ne.

O femija im i deshperuar,
Mekati me i madh i perendise mbi dhe.


-------Mimoza Ahmeti

[ShEjToNkA]

Koha e Pamjaftuëshme

S'kam kohë të harrojë shumë gjëra
Që nga mëndja ti nxjerr përjetë.
Për tragjiket e vjetër e shkreptimat
Do t'me duhen se paku dy vjet.
Dhe ndoshta po aq për Danten,
Për frengjishten tok me plazhët po aq,
Ndoshta gratë do të jen duke fshirë
Kur muzgu do të afrohët ndërkaq.

Si udhëtari me peshë të tepërt
Para avionit që niset pas pak
I ngarkuar rëndshëm ende
Do t'afrohem tek varri humbak.

Nga supet si ta heq këtë barrë?
Ku ta hedh këtë peshë, si?
Me të s'mundë të zbresë atje poshtë
Por as lart dot s'e le kurrsesi.

I menduar gjerë në cast të fundit
Nga mosthënia, nga pengu tragjik,
Një shenje ndoshta te pakuptuëshme
Do t'iu bëjë të gjithëve e do ik.


------------Ismail Kadare

[mickoja]

Dita e Bardhè

Pse nuk vjen ti o ditè e bardhè
Kur tè presim me padurim
Pse nuk nxiton ti o ditè e re
Tè na i mbushèsh zemrat me gèzim.

Athua zoti mos na mallkoi
Qè tè mbesim nè errèsirè
Pse nuk vjen ti ditè e bardhè
Pse nuk vjen ti ditè e dèlirè.

Pse s`i lèshon rrezet e sè mirès
Qè ajo zemrat tè na i galdojè
Pse nuk na e ndritè fatin
E tè keqijat tè na i largojè.

Pse nuk vjen ti ditè e bardhè
Kur ne tè presim me padurim
Nè zemrat tona ndèrto folenè
Nè shpirtèrat tanè tè mos ketè trishtim.


Hanmije-Mimka Gashi

[ShEjToNkA]

Pelegrini

Unë jam prej kohësh Pelegrin
Udhëtar në vëndin e shpresës së thyër
Jam ndarë pa dashur nga karvani im
Mes shtigjeve nga vapa e shirat gryer.

Kërkoj karvanin tim në rene e shpat
Karvanin që e ka ndruar drejtimin me kohë
Ndaj në udhë jam krejt i humbur,jam fillikat
Me shami të grisur lidhur në kokë.

Për ujë buza ime u dogjë u bë zhur
Dhe sytë më shpojnë nga shterja e lotit
Më duhët të arrij karvanin e tretur qëkure
Capitur mes vapës,mes shiut e të ftohtit.

Unë jam prej kohësh Pelegrin
Shtegtar i karvanit të humbur
Dhe bartë në kurriz një premtim
Të dhënë gjyshërve të mundur


-------Dritero Agolli

[Barbaroza]

Ti do te heshtesh

Ti do te heshtesh gjate ate dite,
ndoshta per fare ate nate,
kur te mos jete
mbi sferen e humbur te tokes,
figura ime krenare
me syte e fuqishem si shpeze
qe vec lirise i perkasin,
qe ti ti i deshe aq shume.
Ti do te heshtesh djale,
ti do te heshtesh,burre,
ti do te heshtesh,shpirt,
kur te mos jem me une.
Dhe mjekra jote peshtetur mbi klavikul,
do te heshte.
Oh,nuk do te jete me ajo heshtje,nje nga ato qe vibrojne afrimin.
Ajo heshtje e madhe,
ajo heshtje e mungeses,
ajo heshtje e kthimit tend,
ne nje,ne nje,ne nje.
Ti qe gjithmone me mua ishe dy,
dhe prape njesuar,
po kurre bir vetmie.
Do te heshtesh,
ti qe aq pak flisje dhe heshtjet i krisje
ti qe i kishe fjalet si guaska te rralla,
qe m'u desh aq rruge te eci per ti gjetur,
do te heshtesh ti,qe aq shume te desha,
Do te kthehesh ne nje burre si mijera
(kurre nuk mbaron argateria se ngreni burra.)
Do te heshtesh.Do te cohesh.Do te ikesh qe andej,
krahthyer drejt gojes se argaterise do t'ikesh
duke tu zvogluar trupi,shpatullat ne largesi.
(Pika me rafte sa fort ti desha shpatullat!)
Do te ikesh argati im,do te zhdukesh,
dhe ketu historia jone do te mbaroje
historia jone e padegjuar
qe e pergjonin yjet e pikuar
e qe kapnim me dore nen cati.



Mimoza Ahmetaj

[ShEjToNkA]

Poema e Mjerimit


Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të zë trishtimi
kur shef ftyra të zbeta edhe sy t’jeshilta
që t'shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tan jetën e vet derisa të vdesin.


E mbi ta n'ajri, si në qesendi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulën e vet t'shëmtueme,
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme,
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzët që më kot mundohen ta mshefin -
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
t'mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
mbi t'cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.


Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,
zhele fund e majë, flamujt e një shprese
t'shkyem dhe të coptuem me t'dalun bese.


Mjerimi tërbohet n'dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, t'qelbta, t'ndyta, t'lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; t'verdhë e pisa,
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin t'marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.


Mjerimi në dritzën e synit t'kërthinit
dridhet posi flaka e mekun e qirit
nën tavan t'tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smume qan si shpirt' i keq
tu' ndukë gjitë e shterruna t'zezës amë,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
e ama s'e don, por vetëm mallkon.
Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lot edhe të fshamit!


Mjerimi rrit fëmin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.


Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet,
don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,
atij grusht që n'gjumë e shtërngon për fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
Nji fryt kur s'piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fëmia n'bark t'dheut mbaron.


Mjerimi punon, punon dit e natë
tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
tue u zhigatun deri n'gjujë, n'baltë
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh
në ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".


Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin përmendore e një tregtis s'ndytë,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat vet i dytë,
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.


Mjerimi gjithashtu len dhe n'trashigim
-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e n'gjoks ndoj dhimbë,
mund që t'len kujtim ditën e dikurshme
kur pullaz' i shpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.
Kështu nën kambët'randë t'zotit t'egërsuem -
thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.


Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet got' e helmit në trashigim brezninash.
Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
n'fyt për me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni-
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
Tê gjitha hallet skami n'gotë i mbyt
kur njiqind i derdh një nga një në fyt.
Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.


Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
dhimba paduruese qe t'bajnë t'çmendesh,
që t'ap in litarin të shkojsh fill' e t'varesh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.


Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!
Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,
t'cilt n'mnyrë pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' n'shplakë.


Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
n'ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

---------Migjeni

[Murgesha]

FEMIJA BRENDA MEJE





Kam nje femije diku ne qenien time,

qe cdo mengjes me zgjon me nje deshire te cmendur,

te harroj kush jam e te kthehem mbrapsht ne kohera.

Te rend ne rruge e te luaj kukafshehtasi,

te harrohem pas trungje pemesh e detyrat t'i le pa bere,

e kur e lodhur nga dita te jem,

t'i ulem gjyshes ne preher

e t'i lutem t'me tregoje perralla

derisa te me zere i embli gjume.

Te me zgjoje cukitja e zogut ne dritare,

e ne aventura me Tipin te kridhem,

te shtrihem mes gjethesh e te mos leviz,

derisa dielli te puthet me perendimin,

e dashuria perveluese e atij bashkimi

te shkrije friken e strukur tek une.

Te ndaloj ne rruge e cdo vjershe qe mbaj mend

ta recitoj me ze te larte,

t'i varem degeve te kumbulles

derisa te me dhembin krahet,

mamin ta mbys me kersheri

e vellait te vogel floket t'ia shkul

sa per te marre mbrapsht nje te share;

te ha dhe cokollate pas cokollate,

pa u merakosur per linjat,

e paraleleve t'u gjarperosem

me elasticitetin e nje gjimnasteje, si dikur...



Kam nje femije te prape brenda vetes,

qe nuk e njeh fjalen "mos" e i pelqen te thote "s'dua",

nje femije qe seriozitetin e te rritures nuk e duroka dot me.

E dua, e dua cmendurisht kete rebele te pafajshme,

ne heshtje e kundroj e fanatisht e ruaj.



Cfare bekimi te kesh nje femije brenda vetes,

qe pafundesisht ta duash e ta kesh zili!

Irma Spaho.

[Barbaroza]

NOLI

Marshi i Barabajt

Allalla, o rezil e katil, allalla,
Shtroni udhen me hithr’ e me shtok turfanda
Gumezhit, o zinxhir e kamcik, baterma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba!

Trathetor, ti na nxive, na le pa atdhe,
Ti na cthurre, na ckule, na cduke cdo fe,
Varferi, poshtersi, roberi ti na dhe,
Derbeder, ujk e derr: Hosanna, Barabba!

Ne budrum, neper llom’ e kufom’ u mallkofsh,
Ne sketerren, katran e tiran, u harbofsh,
Me tam-tam e allarm’ e me nem’ u shurdhofsh,
Ne zendan mbreterofsh: Hosanna, Barabba!

O i cgryer, i shyer, i vyer per hu,
Turpendotkundermonjes te krrusen mbi gju
Dallkauket, kopuket e turmat pa tru,
Zemerkrundegerdhu: Hosanna, Barabba!

Allalla, o rezil e katil, allalla,
Shtroni udhen me hithr’ e me shtok turfanda,
Gumezhit, o zinxhir e kamcik, baterma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba!

[Barbaroza]

DRITERO AGOLLI

I Perndjekuri I Dashurise

Une jam i burgosuri yt
Rroj me prangat qe ti me ke vene
Po cudi as qelia s'me mbyt
Dhe s'me mbyt as dritarja e zeze
Kur ti prangat m'i hodhe ne mish
Une i putha duart e tua
Eshte rast i pashembullt ta dish
Qe xhelatin ta puth a ta dua
I perndjekuri yt erotik
I perndjekur te mbetet gjithmone
Erotim i mire a i lig
Hidhmi duart ne fyt, torturome
Ky burgim sa do zgjase s'e di
I perjetshem do kisha deshire
Vec ti eja me shih ne qeli
Te perndjekurit tend i vjen mire.

[ShEjToNkA]

Netë Shkurti

Të shtëna
Nata shpohet e pikon
U mbush qyteti me ujë prej macesh
Të shtëna, të shtëna
Rrëzohet gjumi përmbi nënat
Rrjedh nëpër udhë qumështi i gjirit
Valiumi
Frika qytetare, meshë e mekur nën bankat e drunjta
Të shtëna të shtëna
Zhurmojnë nëpër qepalla këpucët e rënda
Me këmbë të mitura ushtarësh brenda

---------Ervin Hatibi

[ShEjToNkA]

Eja trishtim

Eja, trishtim ,
Eja me hapa fletësh që biën nga degët,
Eja me hapa shiu qe këputet nga fletët...
Eja trishtim ,
Eja me hapa tingujsh që dridhen në mbrëmje,
Eja me hapa zemrash që rrahin më dhimbje...
Eja , trishtim,
O preher i ëmbël qe nuk më braktise kurrë,
O strehë e qetësise sime,
O ëndërrime të mia,
O gji i shpresës sime.
Eja , trishtim,
Trishtim ,
Eja.


---------Bilal Xhaferi

[Barbaroza]

AZEM SHKRELI

Liqeni

Flas me ty
Ti hesht e luan me valë.

Ti s'je më syri
Im as loti i saj.

Flas me ty
Ti shikon pulëbardhat.

Për Shën Naumin
Paske zemër t'gjerë

Flas me ty,
Ti kotesh mrekullie.

Më vjen të zbres në fund t'fundit
Të vdes i gjelbërt me algjet.

[ShEjToNkA]

Tetor Tiranas


Na jane mbaruar fjalet.
Buzeqeshja ka mbetur ne mes te udhes.
C'te bejme?
te shkojme a te mos shkojme per nje kafe
ne pallat te Kultures?
Tavoline e zakonshme
tej dritares qyteti vishet ne muzg.
nje gote uje per te dy,
kafja jote mbetur pergjysme,
imja pire me fund.
pergjysme, pergjysme, pergjysme,
fjala,
buzeqeshja,
ledhatimi,
si dy shina paralele perjetesisht te privuara nga ndarja,
perjetesisht nga takimi.
Sa here t'i puthja syte e bukur,
papritur binte briri i kushtrimit.
Kohe e ashper :
Ne qe ishim aq te etur per njeri-tjetrin
te ndare na duhej te vdisnim.


-------Bardhyl London

[ShEjToNkA]

Etërit

Etërit na ikën...
Në ditëvite të ndryshme.
Me vdekje të thjeshta,
Si jeta e tyre.

Na ikën...
Cdo ditë e më shumë
Ua numërojmë të mirat...
Ku ishim më parë
Ne bijtë, ne bijat?!

Tani, që s'i kemi,
Ah, dhe një çast t'i kthenim!
Të bëjmë ca rrugë
Andej nga Liqeni,
T'iu japim një kafe,
Që s'ua dhamë te "Rinia"
Dhe tutje më shumë
T'iu bëjë pleqeria...
Rradhëve mos t'i lodhim
Në asnjë lloj dyqani,
Mbrëmja mos heshtojë
Me sy tek ekrani.
Të nisim udhë bisedash
Për botën anembanë,
Një gotë, çdo mbrëmje
Ta pimë me etërit tanë...

Cfarë s'japim,
T'iu jepnim,
Ato, që dot s'ua dhamë!
Të urtëve,
Të pafjalëve,
Të mirëve,
Etërve tanë!


-------------Zhuliana Jorganxhi

[Loloku]

Tetor Tiranas


Na jane mbaruar fjalet.
Buzeqeshja ka mbetur ne mes te udhes.
C'te bejme?
te shkojme a te mos shkojme per nje kafe
ne pallat te Kultures?
Tavoline e zakonshme
tej dritares qyteti vishet ne muzg.
nje gote uje per te dy,
kafja jote mbetur pergjysme,
imja pire me fund.
pergjysme, pergjysme, pergjysme,
fjala,
buzeqeshja,
ledhatimi,
si dy shina paralele perjetesisht te privuara nga ndarja,
perjetesisht nga takimi.
Sa here t'i puthja syte e bukur,
papritur binte briri i kushtrimit.
Kohe e ashper :
Ne qe ishim aq te etur per njeri-tjetrin
te ndare na duhej te vdisnim.


-------Bardhyl London




Ah, Bardhyl ShEjToNkA, me duket vetja si tren siper ketyre shinave, o zot!

[KriSTaL]

Pershendejte per te gjith emitoret e poezive..me mire do kishte qen nese do mundoheshit te shkruanit vet ndonje poezi.....

[KriSTaL]

ShEjToNkA shkruajti:
Tetor Tiranas


Na jane mbaruar fjalet.
Buzeqeshja ka mbetur ne mes te udhes.
C'te bejme?
te shkojme a te mos shkojme per nje kafe
ne pallat te Kultures?
Tavoline e zakonshme
tej dritares qyteti vishet ne muzg.
nje gote uje per te dy,
kafja jote mbetur pergjysme,
imja pire me fund.
pergjysme, pergjysme, pergjysme,
fjala,
buzeqeshja,
ledhatimi,
si dy shina paralele perjetesisht te privuara nga ndarja,
perjetesisht nga takimi.
Sa here t'i puthja syte e bukur,
papritur binte briri i kushtrimit.
Kohe e ashper :
Ne qe ishim aq te etur per njeri-tjetrin
te ndare na duhej te vdisnim.


-------Bardhyl London

Pershendtje me mir te mos lodhemi

[Naki]

GJUHA JONË

Vëllezër shqipëtarë!
Të prekim urtësinë,
Të zëm' udhën e mbarë,
Të ngjallim Shqipërinë.

Shqipëria ka qënë
Edhe po do të jetë,
Po sot në ditët tënë
Të metë të mos ketë.

E ka nderuar zoti
Gjithënjë Shqipërinë,
Ish fort mirë qëmoti,
Do bëhet dhe taninë.

Sa ishte trimëria
N'atë kohë të vjetrë,
Kish emrë Shqipëria,
Sa s'kish nonjë vënt tjetrë.

Sa burra kordhëtarë
Ka nxjerrë Shqipëria
Më pastaj e më parë,
Q'i shkruan istoria!

Ajo ish koh' e zjarrtë
Dhe kish mundime tepër,
Po sot pëndë dhe kartë
Na duhet, nukë tjetër.

O burra, shqipëtarë,
Të marrim dituritë,
Se s'është koh'e parë,
Tani lipsetë dritë.

Të shkruajm' gjuhën tënë,
Kombinë ta ndritojmë,
Gjithë ç'është e ç'ka qënë
Ngadalëzë ta msojmë.

pa shihni ç'gjuh' e mirë!
Sa shije ka e hije,
ç'e bukur'edh'e lirë,
Si gjuhë perëndie.

Shum'e bardhë kjo ditë
Për gjithë shqipëtarët,
Do na sjellë një dritë,
Që s'e kishin të parët.

Kjo dritë do na bjerë
Të gjitha mirësitë
Dhe gjithë do t'i ngrerë
Dëmet e marrëzitë.

Si lum kush zë të mbjellë,
Lum kush vë këtë pemë!
Se kjo ka për të pjellë,
S'mbulohetë me remë.



Vargje poetike nga Naim Frasheri

[Naki]

UJKU DHE QËNGJI

Ujku pa fe
Erth në kope
Dhe, si s'pa qën,
U fut nër dhën,
Një qënq zuri
Zëmërguri.
Qëngji i tha:
"Ore vëlla?
E po përse?
As më rrëfe
Se ç'faj të kam?
I vogël jam."
Ujku i tha:
"Do të të ha!
A e mba mënt
Më këtë vënt
Kur më shave?
Më the xhave!" { xhave -- qën që leh më kot }
Qëngj' i thotë:
"E ke kotë,
Unë sivjet
Jam përmbi dhet."
"Mase, i tha,
Qe yt vëlla."
"Vëlla, tha, s'kam,
I vetëm jam."
"Fort mir', i tha,
S'paske vëlla,
Po jot ëmë
Ç'pati prëmë { prëmë -- mbrëmë, dje në darkë }
Që më qërtoi
E më kallëzoi?
Do më zinin,
Të më vrinin!"
Qëngji i tha:
"Dy muaj ka
Që s'më rron më,
Ah, ah, im më!"
Dhe s'duroi dot,
Po qau me lot.
"E yt atë,
Një brigjatë,
Më pat vrarë
Mon' e parë,"
Tha makuti,
Shpirtladuti,
Dhe më s'mënoi;
Më s'e mundoi,
Po posht' e vu
Edhe e zu
Nga lëfyti
Edh' e mbyti,
Se të ligut,
Zëmërshtrigut,
Nuk i vjen keq
Për një që heq. { të heqësh -- të vuash }

Poezi nga Naim Frasheri


Botuar së pari në revistën "Dituria", 10, 1885.

[Naki]

POEMA E MJERIMIT

Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshatë që të mbetë në fyt edhe të ze trishtimi
kur shefftyra të zbeta edhe sy tëjeshilta
që të shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpita
edhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesin
të tanëjetën e vet derisa të vdesin.
E mbi ta n'ajri, si në qesendi,
therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,
profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrta
shkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.

Mjerimi ka vulën e vet të shëmtueme;
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme;
balli që e ka, syt që e shprehin,
buzët që më kot mundohen ta mshefin -
janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,
të mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezës
mbi të cilën hangri darkën një qen e pamshirshëm
me bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.
Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,
zhele fund e maje, flamujt e një shprese
të shkymë dhe të coptuem me të dalun bese.

Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.
Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagta
lakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;
kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsat
që nesër do linden me na i mbushë rrugat.

Mjerimi në dritzën e synit te kërthini
dridhet posi flaka e mekun qirini
nën tavan të tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,
ku foshnja e smueme qan si shpirt' i keq
tu' ndukë gjitë e shterruna të së zezës amë,
e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,
e ama s'e don, por vetëm mallkon.
Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamit
ku foshnjën përkundin lott edhe të fshamit!

Mjerimi rrit fënnin në hijen e shtëpive
të nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.


Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet;
don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,
atij grusht që në gjumë e shtërngon për fytit
kur fillojnë kllapitë e etheve prej unit
dhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,
një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.
Një fryt kurse piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe fëmia në bark të dheut mbaron.

Mjerimi punon, punon dit e natë
tu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,
tue u zhigatun deri në gjujë në baltë
e prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.
Shpërblim qesharak! Për qindenjë afsh
në ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".

Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin pënnendore e një tregtis së ndytë,
që asht i gjikuem të bijë në shtrat të vet i dytë;
dhe për at shërbim ka për të marrë do franga
ndër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.

Mjerimi gjithashtu len dhe në trashigim
-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,
por eshtnat e shtrembta e në gjoks ndoj dhimbë,
mund që të len kujtim ditën e dikurshme
kur pullaz' i shtëpis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.
Kështu nën kambë të randë të zotit t'egërsuem -
thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.
Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinash
mbushet got' e helmit në trashigim brezninash.

Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.
Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdrale
të neveritshme, shpirti me etje derdh gotën
në fyt për me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni -
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,

nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.
Të gjitha hallet skami në gotë i mbyt
kur njëqind i derdh një nga një në fyt.

Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsina
dhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.

Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,
dhimba paduruese që të bajnë të çmendesh,
që t'apin litarin të shkojsh fill' e të varesh
ose bahe fli e mjerë e paragrafesh.

Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!
Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,
të cilt në mnyrë pompoze posi farisejt
i bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparak
tu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' në shplakë.

Mjerimi asht një njollë e pashlyeme
në ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.
Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.

Vargje poetike nga Migjeni

[Naki]

hej bre zoti ju marroft , a spo keni poezi te juvet a

JU me duket i keni ngatrruar sendet-rubrikat,ketu shkruhen poezi te shkrimtareve tone te njohur e jo poezit tona per kete kerkoje qe ju te kerkoni falje e jo te beni kritika te pa hijshme.

[ShEjToNkA]

Zonja Mëmë

Jam lodhur duke pritur
Zonja Mëmë
T’i nisësh shërbëtorët e Tu
(Dhe unë shërbëtor Yti jam)
Të m’i këputin hekurat

Jam bërë një ashtlëkurënajë
E ka rëndë
Dhe toka të më mbajë
Ku ta këput kokën
Mbështetur për muri

Ti Zonja Mëmë
Mos resht të m’i ledhatosh shpresat
Po mbahem për një fije floku
I bindur se është floku Yt i thinjur

Zonja Mëmë
Mendimet për Ty
M’i vrasin në rrugë
Po malcimet e plagëve
Ti m’i ndien
Dhe ballin rrëzon në shuplakë

Ti duhet ta dish
Zonja Mëmë
Kur më hipën zjarrmia
Ai kroi i cemtë
Që rrjedh dikund aty pranë
Je Ti

Kur më ngushtohen rrugët
Dhe e kam pisk

E di se Ti
Zonja Mëmë
Do të më hapësh një shteg
Se me Ty është liria
Dhe dashuria ime për Ty


-------Abdullah Konushevci

[KriSTaL]

Naki ok kerkoj falje : dhe une do filloj me poezi te poeteve tan te shquar....!Kristal

Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
si të harroj une dalëngadal
si vdes tek une kujtimi yt
si vdesin flokët dhe gjithçka.


Tani kërkoj poshtë e lartë
një vend ku ty të të lëshoj
nje strofë a notë, a një brilant
ku të të lë, të puth, të shkoj.


Në s'të pranoftë asnjë varr
asnjë mermer, a morg kristal
mos duhet vallë prapë të të mbart
gjysëm të vdekur, gjysëm të gjallë.


Në s'gjetsha hon ku të të hedh
do gjej një fushë a një lulnajë
ku butësisht porsi polen
gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.


Të të mashtroj ndoshta kështu
dhe të të puth të ik pa kthim
dhe nuk do dine as ne askush
harim ish ky a s'ish harim

Naki Vertet ju kerkoj falje

[KriSTaL]

Kush ta fali bukurine

Kush ta fali bukurine
Qe t'e me trerosh te zine!

Kur te pashe per te vluar,
Pellumbeshe pende-shkruar,
Bubu!plumb ne kraharuar,
Plumb qe vret dyke gjemuar!

Mbledhur shoqet me nje qoshe,
Dic, m'ju flisje,dic m'ju thoshe,
Gushe-e-llere-e-gji-bardhoshe.

Pa me syckezat e tua,
Sy-larme!c'me fole mua.

Leshrave t'ju binte hija,
Yll i ndezur me shkendija,
Ndezur mun ne mes ne balle,
Te me vesh ne dhe te gjalle.

[KriSTaL]

Dy buzë...

Dy buzë të kuqe,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën,
gëzimin ma fikën,
si fantazma hikën
ndër do bota të larta...

Dy buzë si tëpërgjakta,
dy dëshira të flakta,
që afshin ma thithën
në buzë kur mu njitën
andjet m'i trazuen,
zemrën ma tërbuen,
trurin ma helmuen
e në fund u mërguen...

Dy buzë të kuqe,
bukuri fatale,
të një gruaje stërzane
një pjsë zemre më nxorne,
një pranverë të tanë më morne
dhe gëzimin ma vodhne...

Ato dy buzë të kuqe
dhe dy lote të mija
qenë shenja të dhimbjes,
kur më vrau bukuria,
kur më zu dashunia
e më dogji rinia.

Migjeni.

[KriSTaL]

Mejtimi

Rri mejtohem shumë herë
Tek perëndon yll'i zjarrtë,
Edhe hapetë një derë,
Soje rrjeth një drit' e artë.
Retë, nga pak' e nga pakë,
Marrën një tjatër fytyrë,
Bënenë të kuqe flakë,
E deti ndrin si pasqyrë.
Oh! sa të bukura janë
Fushatë që gjelbërojnë,
Qiejtë që s'kanë anë,
Luletë që lulëzojnë,
Zoqthitë që flasin belbër
E fluturojnë ndë erë,
Pyll'i veshur më të gjelbër,
Deti i qet' e i gjerë,
Lumi që nxjerr oshëtimë,
Që bubullin nëpër male
Dhe ikën me fishëllimë
Nëpër fusha me ngadale,
Brigjet' e veshurë me bar,
Me lule, me gjeth, me fletë,
Rrahurë n'ergjënt edhe n'ar,
Ahu me krye përpjetë!
Më çdo kënt edhe më çdo vis
E më çdo çuk' e çdo brinjë
Shoh një plep, një vith a lis,
Një qarr, një bush, një dëllinjë.
Hap sytë dhe përqark shikonj
Fushë, limë, brigje, male,
Edhe të shkuarat kujtonj
Një nga një, dalengadale.
Për ata që janë ndarë
Prej nesh, që rrinim gjithë tok
Edhe më s'i kemi parë,
Që i patmë shpirt edhe shok,
Zëmëra më përvëlohet
Edhe them vallë ç'u bënë,
Kur shoh që koha po ndrrohet
Dhe të mugëtit ka rënë,
Po rrjeth nëpër hapësirë
Edhe sa vete po shtohet,
Lint nata me errësirë,
Dheu e qielli ndryshohet.
Kështu rrotullohet moti,
Yjt' e hëna sytë hapin
Dhe pas nomit q'u vu Zoti
S'rrinë, po gjithënjë çapin.
Lumi me një psherëtimë
Ikën edhe vete në det,
Dëgjohet një bubullimë,
Që përhapetë përmbi dhet.
Duke shkuar dit' e net,
E duke ndërruarë moti,
Vemi si lumi në det,
Nga Zoti, prapë te Zoti.

Naim Frasheri

[KriSTaL]

Anës Lumenjve

Arratisur, syrgjynosur,
Rraskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Ku e lam' e ku na mbeti,
Vaj-vatani e mjer mileti,
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur.


Se ç'e shempnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç'e pren' e se ç'e vranë,
Ç'e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.


Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall', as i varrosur,
Pres një shenj' e pres një dritë,
Pres me vjet' e pres me ditë,
Se ç'u tera, se ç'u mpaka,
Se ç'u çora, se ç'u mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
ËndËronj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.


Dhe një zë vengon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta.
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar' e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!


Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal' e më bën trim,
më jep forc' e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.


Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes' e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.

Fan.S.Noli

[KriSTaL]

Dashuria

E mban mënd, moj Marë,
dashurin' e parë?
Njeri nuk e gjegji,
se jeshmë te vegji.
Unë pa ty s'rrojë,
vij' e të kërkojë;
tl pa mua s'rroje,
vij' e me kërkoje.
Në lule me erë
putheshim ngahere,
dhe si burr' e grua
losnim nënë ftua.
Një ditë, të dyza
losnim mbylla-syza:
U fshyem pa dukur
Cinë të besoj taninë,
perëndin' a dashurinë?
Perëndi në këte jetë
është dashuria vetë.
------
Bukuria jote, leshërat e tua
posi pëndë korbi, të gjata
mbi thua,ballëtë si diell,
faqetë si mollë,qafa jot' e gjatë,
mesi yt i hollë,sisëtë si shegë,
dhëmbët si thëlpënjë,buzët si
burbuqe, sytë si gështënjë,
dora si dëborë, fjala jote mjaltë,
kurmi yt i derdhur, shtati yt i naltë;
gjithë më kënaqin, të tëra t'i dua,
po zëmëra jote u bë gur për mua!
-----
Pika-pika bie shiu
dhe dëbora flokë-flokë,
vetëtin e fryn veriu,
breshëri kërcet mi tokë!
Le të fryjë er' e ftohtë,
s'ka ç'më bën dimëri mua:
Dashuria më mban ngrohtë,
se pushtoj atë që dua.
Kur fryn era me tallas,
kur bie dëbor' e shi,
sa flë njeriu me gas,
kur ka mikenë në gji!

[ShEjToNkA]

Vdekja e Nënës


U zvogëlua nëna dhe u tretë e gjitha,
U bë si pulëbardhe e lehtë
Dhe nje mëngjes pa zbardhur ende drita
Rënkoi e fluturoi mbi retë

Andej u fsheh si ylli Aferdita
Dhe ne pastaj s'e pame, pastë ndjese!
Vec ndodh që vale e endrrave të trishta
E sjell në breg te shtratit tim si shpezë.

---------Dritero Agolli

[ShEjToNkA]

Shembja e Nje Natë Dashurie:

Ktheva kokën, mbajta hapat:
Binin tjegullat, binin trarët,
Binte qielli i një nate dashurie.
Atje mbi papafingo, pranë yjeve e pata puthur,
Shembën yjet tani, bëhen pluhur.
Dritare s'ka, ka sy të zgavërt,
S'ka mure me plasaritje të etshme,
Skelete fjalësh në gjysmërrësire,
Skelete ëndërrash, premtimësh të nesërme.
Ngrihet tymi si një mjegull e bardhë,
Një grusht eshtrash të një nate germadhe.
Në cep të rrënimit
Dy burra po pinë qete-qete cigare.
Ej, ju atje! Nuk degjoni si ulërijne brenda meje xhindet,
Edhe pak e llava do te dalë jashte meje si tek vullkanet.
Mos u kthe ne kujtim, i thashë
Mos u kthe ne harrim, me tha;
Botës i falëm një natë dashurie
Dhe kjo s'është pak.
Një natë. Dhe çfarë nate!
Dora mbi sup,
Hëna mbi mal,
Qielli i kaltër i botës mbi krye...
Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie...po bie....
Dhe ishte një natë e paemër,
Siç ishin të paemërt yjet.
Kini mëshirë, mos e shembni atë natë!
Është renkimi im apo klithma e saj?
Kini mëshirë, kini mëshirë!
Ajo ishte një natë dashurie
Që kurrë s'duhej të kish gdhirë.
Kini mëshirë,
Në mos po atje nën gurë,
Nën peshën e natës së shembur do te shembem,
I vrarë jo nga urrejtja, po nga dashuria,
Që, përjetësisht quhët dhembje............


---------------Xhevahir Saphiu

[halla e madhe]

KATER KESHILLA VETES
Mos u beje poet nese s,mund te lindesh
me secilen varg,te lindesh me secilen fjále
Ngrehu mbi veten ne dot te rrokesh freret e ererave,
te shkelesh shpergajt e merise dhe shterngatat
e gjakut tende
N'se dashurohesh,dashurohu n'flake e n'vale
Jo ne sy te kaltert,se behesh det´i cmendur pendimi
Mos u beje poet n'se s'mund te vdesesh
Per secilen varg,te vdesesh per secilen fjale!
(AZEM SHKRELI)

[Barbaroza]

ÇAST

Pranë vehtes të marr- të përkëdhel flokët
sikur dëgjoj një erë që fryn në drurët e pyjeve...

Shoh sytë e tu - qiell i kthjellët deri në pafundesi
po ja ca re të vogla, të bardha po duken...

Vendos dorën në faqen tënde - mermeri i lëmuar i ujrave
valëzat përhapen e coptëzojne kaltërsinë...

Të puth në sy - qërpikët pulitën sikur ndjellin shtërgatën
nga qielli i syve ca pika shiu zbresin në heshtje...

Mbështetem tek ti - e ti pranë meje mbështetësh
na duket vehtja si zogj të gëzuar që lagen në shi...

Pragu i puthjes së parë - është ndarje me diçka të dhimbëshme
si çdo prak qe e ndan shtëpine me udhën...

Mos qaj
Nuk mund të ketë bashkim pa ndarje!


Kolec Traboini

[Barbaroza]

KUJTIM I LARGËT

Pranë meje sikur zhurmon deti
dallga rreh pisten me trishtim
sirenë e largët i mbyt fjalët
që dikur thamë me përgjërim.

Në dimër keq i rigoi shiu
hëna gjysmake i qëndroi ftohtë
eger mbi to vërshoi veriu
dielli me rreze pak i ngroh.

U thyen keq degët e plepit
me drithërime ranë përdhe
dy zogj të mardhur shanin dimrin
se i kish lënë pa fole.

Grepat e orës nuk lëvizën
nga çasti kur u ndamë bashkë
pranë njëri-tjetrit ngrohtë rrinin
se ngrica kishte zënë jashtë.

Kjo stinë e gjatë me egërsi
çdo gjë e shkeli brutalisht
gjurmët që lamë përmbi rërë
a do ti gjejmë vallë sërisht?


Kolec Traboini

[Barbaroza]

MOS THIRR E DASHUR, MOS THIRR!

Ah, mos thirr e dashur, mos thirr!
Shpirt i trazuar, i dyzuar, nën dallgë e mbi dallgë
mos thirr!
Lëre natën e qetë me buljeren e zbrazur
e yjt e drithëruar lart në qiell!

Mos thirr e dashur mos thirr!
Leri ëndrrat e të dashuruarve të flenë e të zgjohen
në tokë
le të dyzohen në çarçafin e bardhë
përmbysur në kupën e syve, në verën e buzëve
në zjarminë e gjoksit
e hëna zheloze si patkua kali
le t'u qëndrojë mbi kokë.

Oh lëri të gjitha siç janë
llogjikën e rreptë që platit zogjtë në fole
matematikën e ftohtë të poleve
ajzbergët e interesit...

Lëri arsyet e mos arsyet!
Mos thirr!
Pranë bregut të detit
në gjirin e bukur të Vlorës
dallgët le ti mbulojnë - si fosilet e koraleve

* * *

Por ti çdo gjë të bukur të kësaj nate zbon
tek thërret, e poçet e errësirës thyen
si shpendi që prenë e vdekjes kërkon:
"Gjooon! Gjooon!"



Kolec Traboini

[Barbaroza]

E enderrove ate çast?

E enderove ate çast
Kur njerzit do te na linin nje moment, vetem?
Qe t’i thoshim njeri tjetrit diçka me shume
Qe ti te ishe Ti dhe une te isha Une?


Ja tek erdhi..
Ti s’the asgje
Asgje s’thashe dot as une.
Akrepi vraponte ne fushen e ores
ne si kujtim na mbeti
vetem nje shtrengim i lehte i dores..



U lodha

U lodha duke luftuar
me kujtimet, me deshirat,
enderimet..
me te kaluaren, te tashmen
me te ardhmen qe nuk e di
a do ti gezohem…
U lodha edhe
me mendimin që
te mos dorezohem..



Ç’bote e mpleksur!

Telefoni im ra dje..
Dikush me quajti shpirt,
Uf! e shtyva me dore tutje..
(pse valle, na duan ata qe si duam?)
Nje telefoni tjeter i bie une sot
me vjen ti them ‘zemer".. dhe ngrij
Po sikur te me shtyje
tutje me dore mua, AI?
Ç’bote e mpleksur!



Albana Melyshi Lifschin

[toni toni]

federico garcia lorka
Erë treguesi

Erë e jugut.
E nxirrë dhe perveluese,
vjen mbi trupin tim,
e sjell fareza
te shkelqyeshme
veshtrimesh, lule
portokalli.

E kthen te kuqe henen
I ben te ulerijne
roberit plepa, por vjen
shume vone!
Une e mbeshtolla naten e rrefenjes sime
ne raft!

Pa asnje ere,
Qarte shiko!
Xhiro, zemer;
Zemer, xhiro.

Ajer i veriut,
ari i bardhe i eres!
vjen mbi trupin tim
dritheruar me aurora
boreale,
me te kepit te fantazmave
kapidan,
qe qeshin me te madhe
me Danten.
Oh shkelqyes yjesh!
Por ti vjen
shume vone.
heshtja ime eshte mykur
Dhe une e humba qelesin.

Pa asnje ere,
Qarte shiko!
Xhiro, zemer;
Zemer, xhiro.

Puhi, xhuxha dhe erera,
prej askundi,
mushkonjeri trendafilash
me petale piramidale,
vrunduj shkembyes
ne trungjet e ashper,
flaute te shtrengates,
largohuni!
Nder pranga mberthyer
kujtesa ime,
eshte roberuar zogu
qe skicoi me keng?
mbremjen.

Gjerat qe shkojne nuk kthehen kurre,
gjith bota e di,
ne flladet e kthjellet te ererave
eshte padobi e qara.
Vertet, plepo, mjeshter i puhise
eshte padobi e qara!

Pa asnje ere,
Qarte shiko!
Xhiro, zemer;
Zemer, xhiro.


shigjetat e te ciles jane lote,
dhe torba e tyre zemra.

Do ti jap gjithe qkam
dhe lotoj deshiren time
si femije i braktisur
ne rrefenjen e harruar.



Zemer e re

Zemra ime, si nje gjarper
e nderron lekuren e saj,
e mbaj ja mu ne dore
plot me plage dhe me mjalte.

Mendimet qe u mekemben
ne qerdhen tuaj, ku shkuan
Po treafilat qe dhane arome
Per Jezu krishtin dhe satanane

Mbeshtjellesi i gjore e mbyti
Yllin tim mbrekullor!
Pergamen i dhimbshem gri
I asaj qe dashuroja por se dashuroj.

Shoh ne ty fetus i shkencave,
mumje vargjesh dhe skelete
te pafajsive te mia antike
dhe romancave sekrete.

A teju var ne murin
e muzeut tim te ndjesive,
tok me te ftohtin edhe terrin,
bebe gjumashe te ligesise sime?

A teju perhap nder pishat
liber vuajtjesh i dashurisd time-
keshtu te mesoni tringellimat
qe ne agim i merr bilbili?


Kenge miturake

Ka pikla vese
ne krahet e bilbilit,
pikla te kthjellta hene
rrjedhur prej fytyrimit.

Mbi mermerin e burimit
puthja e ujrave,
endrra e yjeve kokeulur.

Vajzat e kopshtijeve
me thone te gjitha upafshim
kur kaloj.
Kembanat dhe ato me thone upafshim.
Dhe pema puth
ne mugetire. Une
lotoj neper rruge,
groteske, pa zgjidhje,
me trishtimin e Cyrano-s
dhe Qyijote-s
rifitoj
mundesi te pafunda
sa ritmi i ores.
I shoh bebezat te thahen
me ti prekur zeri im
njollosur me drite te pergjakur,
dhe n? kengen time lirike
vesh zbukurimet e nje kllouni
faqebardhe. Dashuria,
e bukura dhe e embla fshihet
nen nje merimange. Dielli
si merimage tjeter me mbulon
nen kembet e tij te arta. Nuk
e gjej dot fatin tim,
se jam si vete Dashuria,
shigjetat e te ciles jane lote,
dhe torba e tyre zemra.

Do ti jap gjithe qkam
dhe lotoj deshiren time
si femije i braktisur
ne rrefenjen e harruar.

Peme

Peme
qen shigjetat tuaja
rane nga kaltrimi
luftetare te tmerrshem ju lansuan?
Valle ishin yjet?

Muzika juaj buron nga shpirti i zogjve,
prej syve te Zotit,
prej deshires se perkore.
Peme!
E njohin rrenjet tuaja te forta
zemren time ne toke.

[toni toni]

u bera krejt tjeter – Kuroda Saburo

U bera krejt tjeter
C`eshte e verteta, te njejten kravate kam
Si dhe mbreme
Si dhe mbreme, i varfer jam
Si dhe mbreme
S`jam i dobishem per asgje

E megjithate jam krejt tjeter
C`eshte e verteta, i veshur jam si dhe mbreme
Si dhe mbreme pi saké
Si dhe mbreme
Jetoj nje jete pa kuptim.

O!
Kur me sforcim
buzet ndrydh e perndrydh
Nenqesh, zgerdhihem
pa shkak buzeqesh
Dhe me ne fund syte mbyll,
Shoh
Se tek une jeton
Nje flutur e bukur
qe flateron ne te nesermen.

--------------------

[ShEjToNkA]

Dy buzë...

Dy buzë të kuqe,
Dy dëshira të flakta,
Që afshin ma thithën,
Gëzimin ma fikën,
Si fantazma hikën
Ndër do bota të larta...
Dy buzë si tëpërgjakta,
Dy dëshira të flakta,
Që afshin ma thithën
Në buzë kur mu njitën
Andjet m'i trazuen,
Zemrën ma tërbuen,
Trurin ma helmuen
E në fund u mërguen...
Dy buzë të kuqe,
Bukuri fatale,
Të një gruaje stërzane
Një pjsë zemre më nxorne,
Një pranverë të tanë më morne
Dhe gëzimin ma vodhne...
Ato dy buzë të kuqe
Dhe dy lote të mija
Qenë shenja të dhimbjes,
Kur më vrau bukuria,
Kur më zu dashunia
E më dogji rinia.



-----------------Migjeni

[Barbaroza]

Mos kerkoni ne poezine time

Mos më kërkoni ne poezine time
E di pse? Sepse une.
mund te jem ne te ardhmen tuaj
mund te jem ne te shkuaren time
mund te ndodhem ne te dyja bashke,
ne nje kufij te shkrire e sfumuar
vehten dhe ju duke kerkuar


Ne u pelqefshin poezite e mija,
mos me pyesni emrin, sa vjeç jam,
as ku ndodhem, syte ç’ngjyre i kam
dhe mos bini ne enderime…
A nuk ju mjafton e hapur si ne pellembe te dores
zemra ime?


Ne e pelqefshi poezine time
mos me pyesni se kush jam
ne e ndjefshi,
Thirmeni thjesht "shoqja ime"





Poetit mos i beso..

Ne oazin e dashurise
"ngritur për mua"
më thoje
Në qofte se një ditë
për dashurinë do shkruaj
vargjet do te jene per ty
per keto duar, per keta sy
vec per zemren qe ke ti!


Sa shumë uje kaloi nën urë
Kroi u shter, u tha
Fushe e verdh'u pervelua
kallinjte u poqen,
u mblodhen, u bene duaj
Nje yll shendriti ne qiell
pastaj u keput e ra,
po ajo poezi kurrë s'u shkrua


Ne oazin e dashurise
Ngritur dikur per mua
njerzit te pane, një tjetre
tek i peshperisje ato fjale
qe dikur mi pate thene mua!



Albana M Lifschin

[napoleoni]

TAKIM

Udhëtonim në të gdhirë fushave të ftohta,
Një krah i kuq u nder, ende natë.

Dhe një lepur na u shfaq befas duke rendur,
E njëri prej nesh e rrëfeu me dorë.

Kjo ndodhi dikur. Sot më nuk jetojnë
As lepuri, as ai që e dëftoi.

O dashuria ime, ku janë, ku shkojnë
Zdritja e dorës, ikja turravrap, zhaurima e zallit –
Nuk pyes nga hidhërimi, por nga habia


Czeslaw Milosz

[toni toni]

Ne ate nate kur te pash ty
syte mu erren nga dashuria
nate dite kur te pash ty
syte mu hapen nga dashuria
Tash nuk te shoh me
se me lane syte fare.

N,ate dite kur te preka ty
zemra me brofi nga vendi
Nate dite kur te putha ty
me iku zemra fare
Sot qe te kam ty
nuk dua sy as zemer
se un pashe ne bote
qa eshte dashuria
e te tjerave seq u humbi rendesia.
toni toni

[alipasha]

Ezra POUND
MONUMENTUM AERE, ETC.

Thoni se jam teper i vetedijshem,
Se ne petk te krenarise po kapardisem.

Ne vitet e ardhshme askush sdo ta kujtoje buffon,
Askush sdo ti permende pjeset e mia te parendesishme,
Do te zhduken hollesite qesharake.
E sa u perket juve, ne dhe do te kalbeni,
Dhe eshte pikepyetje se a do te jete kalbesira e juaj aq
e begatshme

Qe mbi varr barin
Tua rrise.

[Barbaroza]

Kasëm Trebeshina



Pa Titull
Mes territ ngjitem kodrës fill i vetëm,
mundimin shtyj më kot dhe me përtim.
Po lehin rrotull qentë… U lehin yjeve.
Unë territ çaj e ngjitem me nxitim.
Pse të nxitohem kur do kthehem prapë?
Një yll u dogj diku në gjithësi…
E ftoht' kjo mbrëmje vjeshte… Në të ngjitur
Unë po mendoj atë që s'di njeri.

Po kthehem… prush janë yjt' te qiell i lartë,
si vatër e madhe Durrsi tej po ndrin.
Kam ftohtë… te qielli nuk i ngroh dot duartë.
Të ngrohtët e qytetit s'më arrin.

[Barbaroza]

Unë, tragjiku i Evropës



Unë, i huaji, i huaj për të huajin
Gjaku im analizë eksperimenti në laboratoret e Evropës
Unë, refugjati i tretur në perëndimin e egër
Me Ndërgjegjen e Vrarë jetoj mes dëshpërimit e shpresës

Unë, dosja " Kosova Albaner"
Që, sytë m'i vret cinizmi i bukurisë kapitale
Unë, personazhi i njohur i tragjedisë
Pyes ATA, që, mbi gjakun që nuk falet krijojnë Komedi
Është Koha e Demokracisë apo Shpëtimit Kombëtar!

Unë i huaji, i huaj për të huajin
Unë, aneks i shkëputjeve në hartën e tokës
Unë, i përjashtuari në kongreset e Berlinit, Londrës, Dejtonit...
Më i talluri në Konferencat e Paqes
Shqiptari i shpallur qytetari i Evropës
Emri më i vjetër i Ballkanit!

Unë dosja Shqiptari nga Kosova dhe viseve etnike
Jap ultimatum për të drejtën time historike
Rezoluta e Krismës në Kongresin e Armëve
Vetëvendosë Lirinë time Kombëtare




--------------------------------------------------------------------------------

Teuta Zymberi, Zvicër





Të Lutem



Mjegullat nëpër sy
më janë verbuar sytë
me duket se jame ne qiell,
e prek gjithësinë
sa shpraztirë
era e ftohtë
yjet pa dritë,
edhe ato të vetmuara
askund askush,
shpraztirë e pafund,
i shqetësuar jam
nuk di katë shkojë
Cila rrugë më shpie në drejtim të duhur
jam në udhëkryq
pa emër,
i humbur e i hutuar
qëndrojë në gjithësi,
i mjeri i humburi unë
në kozmosin e pafundë


Dua të zgjohem
në jetën që isha
dua të bërtasë LIBERTAS,
dua të jemë ai që isha
dua të dalë nga ky labirint
dua të gjejë rugën e humbur.
Endem anë e mbanë kozmosit të pafundë
kërkojë atë...


Kërkojë kohën e humbur
kërkojë jetën kur isha fëmijë,
kërkojë ditën kur u dashurova
për herë të parë,
kërkojë atë që kam humbur e që nuk vjen dot!
e dashura kohë
të lutem kthehu vetëm pakë ...




--------------------------------------------------------------------------------

Bujamin Rushiti

[ShEjToNkA]

Dashuria

Koha është të duhemi
Të kesh besim në mua kur të them: Trime,
te kem besim ne ty kur me tha: Trim.
Por koken time kryenece shume kurthe ngrite,
shume e pushket mbushi babai yt, fisi yt,
nje mije e nje te zeza kurdise ku do ma zije priten.
E nen kulm banonim,
nga frengjia me drite me peshove,
me dite lexoja Shekspirin ne hijen e Kulles,
se mos do te takoj te kroni i shpresave.
Ma ruaj syrin, dashuria ime,
ma ruaj shpinen nga dielli, nga acari!
Kam frike se ma therin syrin cubat e territ,
kam frike se me vrasin pas shpine te pabeset.
Dashuria ime, ma zgjat doren ta kapercejme kete
uje te madh,
i huaj s'jam as vij nga toke e vdekshme.
Ne fund te livadhit te kositur a po sheh:
ai kali i bardhe eshte yni e tash pergjithmone.
Me shikon drejt ne sy, leri zenkat, fjalet, sharjet,
Une do te te sjell Lulen nga zemnra e Bjeshkes,
do ta ndez llamben ne Kulle,
do ta hedh faren ne token e re.
Kur te desha, coja dashurie me nje grua te marre,
e mehalla jeohnte nga shpifjet.
Na iku jeta, trime, s'menduam pak edhe per vete,
Koha eshte te duhemi.

----------Ali Podrimja

[Barbaroza]

Edhe njehere pse

Pse me shikon tinezisht
pse me shqeteson tinezisht

me duhet frymemarrja e lire
me urrejtje nuk pushtohet
zemra

ndoshta u deshg te pres
e pata veshtire
pse




Fshehurazi

Dolem ashtu fshehurazi
duke na pare te gjithe
poetet mbeten te lodhur

nen mjegullen e nentorit
the
sonte hena eshte me e bukur
me ty




Per ty

Fli te lutem
syri im te ben roje
dhe ne fillim te mengjesit
ta afroj zemren
dhe shtratin

per ty flet enderra



Nuk vdes

Nje dite do te behem
zjarr
e ty do te te djeg

nuk vdes pa e kryer
amanetin deri ne liri


Nuk mundesh pa mua

Me the se nuk me do
i vogel je

ti nuk mund te jetosh
pa mua

as ne toke as ne qiell
e une po.





Fatime Zeqiri

[alipasha]

BODLER

Maces sime

Hajde, macja ime e hijeshme,
hajde ne zemren time te dashuruar.
Vuri putrat e buta mbi gjoksin tim
e lerme te zhytem ne syte e tu te bukur
plot ngjyre metal e gure zefiri...
E teksa duart e mia dehen ne perkedheli
mbi koken e shpinen tende elastike
e dora ime dridhet nga volupteti
mbi pellushin tend te bute e elektrik,
une ndjej trupin e se dashures sime.
Shikimin e saj qe eshte si yti, o kafshe e bekuar,
te thelle e i ftohte, cpues e i mprehte si kame !
Ndjej perreth meje nga kembet gjer tek koka,
te lehte e kercenues, nje parfum trulloses
qe endet si opium perreth trupit te saj brun...

[Barbaroza]

Dhurata e Zotit...

Dheu im!
I embeli! perkulem te puth,
Ti me le mbi buzet e mia
nje cope balte te dashurise tende,
S'kam vend tjeter ne bote vec teje,
ku mund te ngre nje kasolle,
te mbjell hardhi,
te kullot bagetite
qe Naimi mi la amanet,
ku mund te luaj me shoket si cilimi,
te cjerr gjunjet, te gervisht hunden,
te pi uje ne pellgjet,
te mbledh molle , e manaferra,
e te fle mbi ty,
te martohem pastaj,
dhe femijet e mi harrkate te
laterzhyhen ne balten,
ne mjalten tende...
Ty te kam, Dheu im,
Ti je dhurata e bukur nga Zoti,
mjere ata qe nuk ta diten vleren,
dhe u enden neper shkretetire...
Te puth,
ndiej ne gjuhe shijen e djerses,
se gjyshit,
Adhetine e gjakut te deshmoreve,
Lotet e kripur ne grave,per burrat ne kurbet,
Shijoj Dashurine Hyjnore,
Ate te paren, qe Adamin e krijoi
prej baltes tende...
Dheu im!
I embeli, shtrihem te vdes,
e shpirtin t'ja dorezoj Zotit,
Dhe pastaj mbulohem me ty,
Sepse ti me do edhe keshtu, te vdekur.
Dheu im!
I embeli im!


Alban Tartari

[alipasha]

Drita Como

Per ty

Lekunden pishat nen rete qe ikin
Ikin e ikin rete neper shi...
Une pres te shoh pas reve pak qiell
Ashtu sic pres pasditeve , te me telefonosh ti

Po ti s'dukesh gjekund. Ku paske humbur,
Ka kaq dite qe pres. Dhe bie shi...
Si mund te jetoj, pa pak qiell te kalter
Si mund te jetoj, pa zerin tend, pa ty

Ti do te vish, une e di, do vish patjeter
Po une dua te vish tani , neper shi
Pastaj rete do te ikin dhe do dale dielli
Po une dua diellin te ma sjellesh ti

24 mars 1978

[ShEjToNkA]

Afrohu

Dua t'i harroj sot fjalët
Le të flasin vetë vështrimet,
Le të flasë dora që dridhet,
Këtu mbi kitarën time.

Se kur errët bie nata
Një dritë ndizet brenda meje,
Njerëzit fytyrat fiken,
Asgje tjetër s'ndjej vec teje.

Nëpër javë rrjedh trishtimi
Cigaren prapë kam filluar
Nuk je ndryshe nga të tjerat
Vetëm unë kam nryshuar.

E terhqeh imazhin tënd,
Dhe vetën nëpër gjumë
Jemi bashkë, por në agim,
I vetëm mbetëm unë.

Të shoh më qartë kur ti je larg,
Afrohu të të dua
Dhe nëse kjo është lojë
Nuk më pëlqen të luaj.

Dicka mirë e kam ditur
Vajzat vdesin porsi lulet
Një petal që më solli vjeshta
Përmbi flokë vjen e më ulët.

Të shoh më qartë kur ti je larg...


----------Ervin Hatibi

[alipasha]

Drita Como

Pa titull

Për ditët që ikin dhë nuk kthëhën më
Ditët që bartin gëzimin dhë dhimbjën
Për pritjet e gjata dhë për cdo gjë
Që akoma ka mbetur ëndërr

Për dashuritë e botës dhë për ata
që kërkuan dicka në jëtë
Për zhgënjimët e vogla dhe të mëdha
Dhe për veten

Për ndonjë fyerje të vogël dhë heshtje të madhe
Për durimin e dhimbshëm pa fund
Për fëmijët me botë të bardhë
Që pastaj bardhësinë e humb

Për cdo gjë që është e zakonshme
Dhe që ne na duke e bukur
Për njerëz me fytyra joshëse
Dhe me shpirtin që nuk duket
.

[ShEjToNkA]

Ekstaza Pranverore

...dhe pranvera erdhi...
Nëpër ftyra tona rrëshqiti nji gëzim
dhe ndër zemra tona ngrehi një folë,
e njëjetë e bukur, e një jetë e rë,
me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim.

...dhe dallndysha erdhi...
si shpirti n'ekstazë, në hovin e shejt shtri;
me qiellën rroket, me diellin puthet,
dridhen krahët në hare - mandej poshtë vërsulet
t'u dhurue në cicrim përshndetje një mijë.

...triumfon bylbyli...
kangëtar plot magji në gemb të trandafiles,
në një tempo të marrë përkdheljet po shfre
e kanga kumbuese, kang' e tij pa fre,
asht si kangë Orfeji ndër telat e lyrës.

...dhe vesa shkëlqen...
në një pikë t'argjant pasqyrohet jeta
tërheqse si andrra dhe si vijzatimi
ndër orët e hyjzimit, kur shpërthen agimi
e rrezet e arta rrëshqasin ndër fleta.

... dhe pranvera erdhi...
Nëpër ftyra tona rrëshqiti një gëzim
dhe ndër zemra tona ngrehi një fole
e një jetë e bukur, e një jetë e re
me dëshira të shumta po buzqesh në lulzim

....Migjeni

[Reana]

Epika

Me shekuj kam shitur gjakun
E jam rritur me gjakun e shitur
-Me shekuj kam hëngër veten
E ditur s'kam të qesh me veten e tepruar...

Miq,
Kosova është gjaku im që nuk falet!


ALI PODRIMJA

[Reana]

Gjuha Shqype

Përmbi za që lshon bylbyli,
gjuha shqipe m'shungullon;
përmbi er' që jep zymbyli,
pa da zemren ma ngushllon.


Ndër komb' tjera, ndër dhena tjera,
ku e shkoj jetën tash sa mot,
veç për ty m'rreh zemra e mjera
e prej mallit derdhi lot.


Nji kto gjuhë që jam tue ndie,
jan' të bukra me themel
por prap' kjo, si diell pa hije,
për mue t'tanave iu del.
................................


Ku n'breg t'Cemit rritet trimi
me zbardh, Shqipe, zanin tand,
e ku Drinit a burimi
që shpërndahet kand e kand.


Geg' e tosk', malsi, jallia
jan' nji komb, m'u da, s'duron;
fund e maj' nji a Shqipnia
e nji gjuh' t'gjith' na bashkon.


Qoftë mallkue kush qet ngatrrime
ndër kto vllazën shoq me shoq,
kush e dan me flak' e shkrime
çka natyra vet' përpoq.


Por me gjuhë kaq t'moçme e mjera
si nj'bij' kjo që pa prind mbet:
për t'huej t'mbajshin dhenat tjera,
s't'kishte kush për motër t'vet.


E njat tok' që je tue gzue,
e ke zan' tash sa mij' vjet,
shqiptaria, që mbet mblue
sot nën dhe, edhe shqip flet.

NDRE MJEDA

[Reana]

Himni i Flamurit

Rreth flamurit të përbashkuar,
Me një dëshirë me një qëllim,
Të gjithë Atij duke u betuar,
Të lidhim besën për shpëtim.


Prej lufte veç ai largohet,
Që është lindur tradhëtor,
Kush është burrë nuk frikohet,
Po vdes, po vdes si një Dëshmor.


Në dorë armët do ti mbajmë,
Të mbrojmë Atdheun në çdo vend,
Të drejtat tona ne s'i ndajmë,
Këtu armiqtë s'kanë vend.


Se Zoti vet e tha me gojë,
Që kombe shuhen përmbi dhè,
Po Shqipëria do të rrojë,
Për të, për të luftojmë ne.


ALEKSANDER STAVRE DRENOVA-ASDRENI

[Reana]

Bagëti e Bujqësia

O malet' e Shqipërisë e ju o lisat' e gjatë!
Fushat e gjëra me lule, q'u kam ndër mënt dit' e natë!
Ju bregore bukuroshe e ju lumenjt' e kulluar!
Çuka, kodra, brinja, gërxhe dhe pylle të gjelbëruar!
Do të këndonj bagëtinë që mbani ju e ushqeni,
O vendëthit e bekuar, ju mëndjen ma dëfreni.

Ti Shqipëri, më ep nderë, më ep emrin shqipëtar,
Zëmrën ti ma gatove plot me dëshirë dhe me zjarr.

Shqipëri, o mëma ime, ndonëse jam i mërguar,
Dashurinë tënde kurrë zemëra s'e ka harruar.

Kur dëgjon zëthin e s'ëmës qysh e le qengji kopenë,
Blegërin dy a tri herë edhe ikën e merr dhenë,
Edhe në i prefshin udhën njëzet a tridhjetë vetë,
E ta trëmbin, ajy s'kthehet, po shkon në mes si shigjetë,
Ashtu dhe zëmëra ime më le këtu tek jam mua,
Vjen me vrap e me dëshirë aty nër viset e tua.
Tek buron ujët e ftohtë edhe fryn veriu në verë,
Tek mbin lulja me gas shumë dhe me bukuri e m'erë,
Ku i fryn bariu xhurasë, tek kullosin bagëtija,
Ku mërzen cjapi me zile, atje i kam ment e mija.
Atje lint diell' i qeshur edhe hëna e gëzuar,
Fat' i bardh' e mirësija në atë vënt janë mbluar;
Nat'atje'shtë tjatrë natë edhe dita tjatër ditë,
Në pyjet' e gjelbëruar, atje rrinë perënditë.

Mendje! merr fushat e malet, jashtë, jashtë nga qyteti,
Nga brengat, nga thashethemet, nga rrëmuja, nga rrëmeti.

Tek këndon thëllëza me gas edhe zogu me dëshirë,
E qyqja duke qeshur, bilbili me ëmbëlsirë,
Tek hapetë trëndafili, atje ma ka ënda të jem,
Bashkë me shpest edhe unë t'ia thërres këngës e t'ia them;
Të shoh kedhërit' e shqerrat, deshtë, cjeptë, dhëntë, dhitë,
Qiellin' e sbukuruar, dhenë me lul'e me dritë.

NAIM FRASHERI

[Reana]

Per adhuruesit me shije delikate :wink: te Serembes



KËNGA E MALLIT TË PARë

Dëgjo, vash’, këngën e par’

që ta thot’ një djal’ bujar,

Dëgjo, vash’ këtë kangjele

q’është e butë posi dele.

Një e djelë ishte pagdhirë

tërë dritë e gaz të dlirë.

Dolla jashtë e s’kish njeri,

kisha helm, jo lumtëri:

E një vashëzë kërkonja

po hirplote, siç e donja.



* * *

Mesha e madhe, ja po bie

e nga kisha mën i shtije;

Dola: vashëzat po vinin.

qetë e lehtë në kishë hynin.

Asnjë vash’ s’m’u duk e mirë

e asnjë s’ m’ ip dëshirë,

Dhe kjo zemër psherëtonte,

se nuk gjente kë kërkonte.

Po kjo zemër u gëzua

tur një vashëz u afrua,

Kur te sheshi ajo shkonte,

tërë sheshi dritë lëshonte.

I shkëlqenin ata sy

që nuk shihnin as njeri,

Si një fluturëz e lehtë

vej në kishë e zhdukej vetë.



* * *

Kur e vrejta, kur e pashë,

“Sa e bukur!” sakaq thashë.

Që ahere s’pat pushim

ky i mjeri shpirti im.

Ditë e natë un’ e kujtonj,

nat e ditë e dëshëronj;

Posi hije pas i rri,

e vështronj me dashuri,

Kur më sheh e më ve re,

ndjej të madhe një hare.

Kur më flet e më shikon,

zemrën një shigjet’ ma shpon.

E kur vjershën ajo shtije

duket se më vjen të bije!



* * *

E kur gjumi pra më zë

unë në paqe s’mund të flë:

Me at sy n’ ëndërr më rri,

që të fshehur kan’ magji.

Se m’do fort ajo më thotë

edhe nxjerr dy pika lotë:

E tek veshi më rrëfen

se sa mall për mua ndjen.

Asaj dorëzën ja ngas,

buz’ më buzë asaj i flas,

Edhe mezin ja shtrëngonj:

duke e puthur un’ gëzonj.

Pra si nj’ ëndër vete e shkon,

po në zemër më qëndron.

Kushedi a më dëgjove,

mallin tim a e kuptove?

Kushedi tek ti a foli

malli e zemrën a ta ndolli?

Me gjith’ zemrër un’ t dua,

se fort më pëlqeve mua.

Ti me mua, vashëz, eja,

se të dua si veteja.

Tok të rrojmë te ky dhe

si në zi e në hare.

Tok të rrimë në rini,

tok edhe në pleqëri.



MË TË BUKURËS QË ËSHTË NË STRIGAR



Nga katundi u largova posi i bjerr,

vajta në luftë e u gjeta i vetmuar:

Atje, larg nga ty, rrinja zemërçjerr,

Midis të huajve u gjeta i shkretuar:

E zëmra ty keq fort të dëshironte

Edhe pika më ra se s’të takonte.



Gjaku rridhte në truall si ujë kroi

Dhe fare jetën time s’e mendova,

Mbi mua vapa e madhe e bora shkoi,

Me nxitim tërë honet i kaptova

Dhe dënuar si hutaq në gjithësi

Për ty mendonja plot me dashuri.



Përnatë, tash që u mblodha në shtëpi,

Te dera jote si bilbili këndoj.

O faqemollë, o vash ‘ me synë e zi,

Ta shkoj jetën me ty un ‘ dëshiroj,

O mollë e ëmël, që në degëz rri,

O gozhdëz ari, që më vjen në gji.



E pse më bën të qaj me psherëtime?

Vërtet, zemër nuk ke, o ti moj vashë?

Mbaje, se lule e rrallë ësht ‘ zëmra ime,

Dhe mirë e di se tyja krejt ta dhashë.

Shumë e keqe më duket mua kjo jetë,

Po jetova pa ty me të vërtetë.



O vashëz faqekuqe, qysh aherë

Unë po qaj me lot e me dënesë,

Se pa ty e ndjej veten krejt të mjerë,

Nuk di ç’ësht ‘ paqa dhe po rroj pa shpresë,

Dhe vetëm varri do më jetë i lehtë,

Kur i harruar do të jem në jetë.



Vrull



Zogj të bukur këndojnë me hare,

po zemra do t’më plase mua në gji.

I helmuar e shkoj jetën te ky dhe,

mërzitem në katund, në vetmi.



Hapet përpara meje deti i shkëlqyer,

që zgjon në trutë e mi mendime shumë,

e shqetësimi zemrën time çjerr,

aq sa vetëm pushoj kur bie në gjumë.



Arbëri matanë detit na kujton,

se ne të huaj jemi te ky dhe.

Sa motë shkuan! E zemra nuk harron,

që nga turku mbetem pa mëmëdhe...

Zef Serembe

[doGzona]

Zef Serembe

Vrull

Zogj të bukur këndojnë me hare,
po zemra do t'më plase mua në gji.
I helmuar e shkoj jetën te ky dhe,
mërzitem në katund, në vetmi.

Hapet përpara meje deti i shkëlqyer,
që zgjon në trutë e mi mendime shumë,
e shqetësimi zemrën time çjerr,
aq sa vetëm pushoj kur bie në gjumë.

Arbëri matanë detit na kujton,
se ne të huaj jemi te ky dhe.
Sa motë shkuan! E zemra nuk harron,
që nga turku mbetem pa mëmëdhe...

[Barbaroza]

Heshtje

Kujdes me fjalën, zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri
Pushteti i fjalës është i veçantë
Gatuan male dhe kakërdhi.

Me fjalën rrjedhin përrenj me mjaltë
Pikojnë çezma me helm të zi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Strategë e mbretër me mbretëri
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Kur fjala nxiret nga buzët jashtë
Si dallëndyshja s'vjen në shtëpi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!

Unë fjalën vetë e shtroj në kartë
Dhe brenda syve se ç'është e di...
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!


Dritëro Agolli

[Prishtinasja_]

Nga poeti Arberesh, Zef Serembe

Malle

Zogjte e bukur kendojne me hare
Po zemra do me plas mua ne gji,
I merguar qaje jeten ne kete dhe
Merzitem ne katund, merzitem ne vetmi...!
Tere shkelqimi, me hapet para vedit
Qe me zgjon trut e mia ne mendime shume,
Ah` ç mu doq zemra mua te shkretit
Aq sa pushoje vetem, kur bie ne gjume...!
Arberia matan detit, ne na kujton
Se ne te huaj jemi ne kete dhe
Eh` sa vjet shkuan, e zemra nuk harron
Qe nga Turku mbetem pa memedhe...!
Hakmarrja na jep shprese e na ndriçon
Seç po fryne ere e akullt me za
Seç ka qene Arbereshi sot po harron
E si vjen turp aspak te rri e te fle...!

[Prishtinasja_]

MALL

Ismail Kadare

Ca pika shiu rane mbi qelq.
Per ty une befas ndjeva mall.
Jetojme te dy ne nje qytet,
Dhe rralle shihemi sa rralle.

Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshte, ky mengjes.
Qiejt e ngrysur pa lejleke
Dhe shirat pa ylber ne mes.

Dhe thenia e vjeter e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot per dreq:
"Te zgjuarit jane bashke ne bote,
Kurse te fjeturit jane veç".

Ne ç'enderr kemi rene kaq keq,
Qe dot s'po zgjohemi valle?...
Ca pika shiu rane mbi qelq
Dhe une per ty seç ndjeva mall

[Prishtinasja_]

MALL

Ca pika shiu rane mbi qelq.
Per ty une befas ndjeva mall.
Jetojme te dy ne nje qytet,
Dhe rralle shihemi sa rralle.

Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshte, ky mengjes.
Qiejt e ngrysur pa lejleke
Dhe shirat pa ylber ne mes.

Dhe thenia e vjeter e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot per dreq:
"Te zgjuarit jane bashke ne bote,
Kurse te fjeturit jane veç".

Ne ç'enderr kemi rene kaq keq,
Qe dot s'po zgjohemi valle?...
Ca pika shiu rane mbi qelq
Dhe une per ty seç ndjeva mall[/quote]

Ismail Kadare

[Prishtinasja_]

Kristal

Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
si të harroj une dalëngadal
si vdes tek une kujtimi yt
si vdesin flokët dhe gjithçka.

Tani kërkoj poshtë e lartë
një vend ku ty të të lëshoj
nje strofë a notë, a një brilant
ku të të lë, të puth, të shkoj.

Në s'të pranoftë asnjë varr
asnjë mermer, a morg kristal
mos duhet vallë prapë të të mbart
gjysëm të vdekur, gjysëm të gjallë.

Në s'gjetsha hon ku të të hedh
do gjej një fushë a një lulnajë
ku butësisht porsi polen
gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.

Të të mashtroj ndoshta kështu
dhe të të puth të ik pa kthim
dhe nuk do dine as ne askush
harim ish ky a s'ish harim.

Ismail Kadare

[Prishtinasja_]

Eshte cudi kur je femer

Mua tani me vjen per te qare.Me duket sikur
shkarkesa yjesh me jane grumbulluar te syte.
Dot nuk duroj,
ndersa cengelat e nervave nderas terhiqen
kundrejt njeri-tjetrit.
Kangur me foshnjen ne xhep
duket figura ime se largu
ketu ne bregdet.
Me vjen per te qare.Jam bere barre.
Me siguri molusqet e buta tani
levizin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi c'udhetim te mahnitshem
kane marre
Eshte cudi kur je femer...
E keni pare natyren kur tmerrohet,fryn
e shkaterron!
Kur si perbindesh shkriferon germadhat
e mohimit...
Pastaj, kur pastaj, e lehte dhe e trandur,
me syte e medhenj plot hije
pret nje vazhdim, nje lindje femije
buze detit ku i vjen per te qare, per te qare,
ngaqe se si eshte, eshte me barre.
Ne ato ore te dites kur molusqet e buta
hapin kapaket e forte brenda ujit
dhe kandilet e kuq
kushedi c'udhetim te mahnitshem kane marre...

Mimoza Ahmeti

[Barbaroza]

Agim Doçi

KOHA E FATIT


Unë kurrë s’ udhëtova me kokën ulur!
Ndaj s’po e zgjat.
Sa më trishtojnë njerzit e strukur
Kur thonë s’kam fat!
Këmbanë e kohës shekujt ka rrudhur.
Herë ditë, herë nat’…

Eja në rreshtin tim ka vend o njeri
Të fal gjithshka!
Në arradhën time do gjesh dashuri
me bollëk, se ka!

Nëse më pyesni sinqerisht se sa
vlen koha!
Mbaj mend që kurr shpinën se krrusa
të them: - u lodha!

1 vit i humbur…pyesni studentat
se mund t’ua thonë.
1 muaj mangut, pyesni nënat
që janë lehonë!

1 javë e ikur pa dalë në dritë
një e përjavshme…
vlen sa 1 ditë që rrin tue pritë
buzë e një vashe…

dhe 1 minut paska shumë vlerë
që të trishton.
kur mbetesh qyq si asnjëherë
se humbe tren apo avion…

Dhe 1 sekond` merr aq kuptim
për fatin tonë.
Në një sekond shmang fakeqesin
dhe mbijeton.

Për 1 të qindtën e një sekondës
S’ke fat me dalë i pari.
Se humb një shans përpara Botës
humb një Medalje Ari !

Ndaj kape kohën dhe shko përpara
1 jetë ke, dhe nuk ke tri...
Se koha zgjon miljona zemra
Se koha ësht’ liri!

[Barbaroza]

Agim Doçi
KU TA GJE UNË ERËN TANDE!?…

Ehu !…Pyetje ishte kjo për të bërë.
apo të gjithë kërkojnë nga dashuria ?..
Ahere thashë : - do bëj një pyetje jo si të tërë !
Një pyetje « bombë », nga ato që bën mënçurija.

« Ku t’a gjej unë erën tënde !?…. »
dhe si shuplakë, pyetja në vesh më flakëroj.
Këto janë intervista! – mendova, - që dalin prej zëmre…
Tani forca, përgjigju!… se koha kaloj!

E vura gishtin tek plaga e sapohapur
Arrnuar me fasho psherëtime dhe malli
E prekja pa mëshirë plagën e përgjakur
Që përgjigja të dilte e sinqertë…e jo nga halli.

Kërkoja të nuhasja erën time vetiake
dhe aty brenda shpirtit përgjigjen të mirrja…
çudi…përpjekjet e mija dështake
nga thellësitë e shpirtit erën tënde nxirrja!

Përse më bën pyetje ti zogu i pranverës
Që strukesh pranë meje e lumtur!?
S’e ndjen erën time që rri prapa derës
dhe pret e rrënqethur një fjalë, për t’u futur?!

Rrëmo plagët e tua që kullojnë dashuri
Pastaj vur melhemin e mallit të përzhitur!…
Dhe pyetmë e dashur, pyetmë përsëri:
- ku t’a gjej erën tënde, nga largësija…grisur!

Tani prit përgjigjen, se më duket e gjeta!
Kërko erën time, tek endrrat e tua!
Të fal të gjitha netët që askurrë nuk i fjeta!
Se erën e përbashkët e ke tek fjalët TË DUA!

[Barbaroza]

KRENARI SHQIPTARI

Nuk te perulem, as te leshoj udhe!
Pse jam i vorfen,pa fajin tim, jam burre!
Nuk te leshoj udhe, anise pjelle e nji bareshe!
Nuk te nenshtrohem,sikur te jesh bir i cdo mbretneshe!
Ti mund te kesh lindur ne djepin me ar,
i mbeshtjellun me mendafsh te bute e te papare;
ushqye me musht luleshqerrash e me mjalte,
pasanikja te kete mbeshtjelle me brez te arte.
Po une jam me i madh se ne kasolle vorfnie,
me buke, krype e fjale fisnikie
e ruejta, e mbrojta, u gjakosa per kete toke,
nder motet ma te veshtira pushken pata shok.
Ne lahuten time do gjesh historine,
te lashte sa rruzulli per mua,per Shqiperine!
Me ka linde shqiptarja e ashper,e forte,
midis dhenve dhe krismave, mbi shkambin e ftofte,
Me ka mbeshtjelle me shallin e leshte e te ngrohte,
peshtjellakun ma te mire qe s'asht pa ne bote!
Lidhun me ka me sixhim, loze manaferre.
Nuk me ka perkedhelun, por ushqye me tamel dele!
Dhe per kete jam betue:
Askujt udhen s'kam per t'ia leshue!


Kjo poeme eshte marre nga romani
"OSO KUKA" shkruar nga shkrimtari i shquar Sulejman Krasniqi.
Gjithashtu,kjo ndodhet ne koleksionin e dr. Gerhard Geseman ,,Heroische Lebensform zu Literatur und weskunde Ballkanische Patriarchalitet,,-Munchen- 1979

[Barbaroza]

Fytyra ëngjullore

Kisha lidhur një shall
Si Ibrahim Rugova
Të mos ma shohin
Fytin e enjtur
Nga bërtimat
Të mos i shohin
Gjurmët
Nga kafshimet
E gjarpërinjve
Dhe vrragët
E të dy duarve
Që deshën të më furin
Kisha lidhur një shall
Me ngjyra folklorike
Që i përshtaten
Fytyrës sime ëngjullore
Plot trauma!


Neriman Kamberi

[Barbaroza]

PARADOKS

Kur fola, më thanë: hesht!
Kur heshta, më thanë: fol!
Folehesht, heshtefol jeta ime.

RRUGËT

Rrugët nuk maten me mila.
Rrugët nuk maten me kilometra.
Rrugët i mat zemra.


Agim Vinca

[Barbaroza]

DIN MEHMETI

NATA E POETËVE

Kur heshtja mbulon çdo gjë
Kur të gjithë flenë
Zgjohen poetët
Për t’u djegur nëpër vargje

Ata ia shtrydhin
Gjakun e keq mendimit

Shpirti i tyne shesh betejash

Nga temperatura e fjalëve
Vdesin ngadalë pa klithma

[Barbaroza]

KUR NJE MENGJES

Do te jete mengjes e une do te vi patjeter.
Mbi xhaketen time do te kene rene petale
Nga lulet e kumbulles se vjeter,
Nga lulet e thanes se tharet.

Ahere ti s'do te jesh zgjuar akoma.
Une do te them emrin tend ne xhame
Dhe do te vershellej te dashuren kengen tone:
"Ti cele heret, moj bajame!"

Do vershellej ngadale-ngadale
E s'do prish gjumin tend te bukur.
Do bien mbi mua petale
E do ulet ne sup nje flutur...

E, kur syte te hapesh, do te shohesh
Romantikun e perjetshem ne xhame
Dhe kengen e dashur do njohesh:
"Ti cele heret, moj bajame!"


Dritëro Agolli

[Barbaroza]

Poezi nga Drita Çomo

Skifteri I XH. Suiftit ( Per diktatorin)

Ai nuk lindi shqiponje,
Nuk enderron per qiej te kalter
Ai ka nje sqep te stermadh, te llahtarshem
Dhe me te kerkon te shqyeje te ardhmen

Brezat qe vine, do ta quajne Don Kishot
po s'do qeshin me te si me Don Kishotin
Prej tij neveri do t'ju vije dhe ndot...
Po c'them keshtu? Ata as do ta njohin!

Ata do jene shume te paster per ta njohur ate
Emri i tij se bashku me kufomen do varroset
Pastaj ne shi, mbi varr, nje rrufe do bjere
Sepse dheu s'do doje t'ia trese kockat.





Shi

Shiu perplasi mbi xhama trishtimin
Shiu perplasi ne xhama merzine
Shiu i lagu te gjitha mendimet
Per ditet qe iken dhe ato qe do vijne

Mendime te lagura...si te jetosh
Ne kete qullje te pergjithshem idesh
Kur nuk gjen asgje te askush qe ta cmosh
Kur nga brenda qan dhe gjithkujt i qesh

C'mund te besh tjeter veç te qeshesh me zor
Ne kete turp te dhimbshem dhe pa fund
Te gjithe fjalet te bukura te thone
Po askush nuk ngurron te beje c'te munde

Fjale te bukura...Sa hipokrite,
Njerezit dhe vetes i flasin bukur
Njesoj ne dashuri, ne politike
Te gjitha i mbehstjellin me lluster.

[Barbaroza]

Femijeri

Kur ti me pyete:
"Sa me do?"
Une hapa krahet e mi
E ata u bene qiell.
Dhe zeri im i njome, prej femije
Te kendoi ty:
"Sa qielli!"




Kenga e kalldremeve

"E kane vuajtur dashurine!"
Thane per ne te dy.
Se ne bridhnim kalldremeve zbathur.
Se ne i kishim kembet gjak.
Se ne i kishim syte lot.
Se ne luanim dhe rrezoheshim.
Putheshim,
Por s'dinim.
Duheshim,
Por s'kuptonim.
Se ne ishim gjak.
Se ne ishim lot.
Se ne ishim puthje.
Dhe ne ishim dashuri!
"E kane vuajtur dashurine!"
Kenduan per ne te dy.
Dhe ne s'e dinim melodine...


Anonim

[Barbaroza]

Eshtrat pa mish, pa ato sytë e zinj


- kënga e vdekjes

T'i preksha flokët e zëna ndër shami
Sikur dinjitetin tënd
Ta preksha gishtin e zaptuar nën unazë
Sikur përmallimin tënd

Jemi sikur dy gurgullima uji lumenjsh
Jemi sikur dy moçale të turbulluara
Jemi sikur dy pellgje që s'mbushin kupën
Jemi sikur dy oqeane të përkripura

dy diej të harxhuar: Kam ethe shpirt
Nata është më e errët se e ftohtë
Ti ke ndjenjë mërzie si pagjumësia
Po kallen sytë mbi eshtra fantazmash

Jemi sikur dy largësi të paarritshme
Jemi sikur dy gjithësi që s'preken
Jemi sikur dy alienë të pamarrur vesh
Jemi sikur dy anije që lundrojnë në fiksion

dy yje të zvetnuara: Pse s'më shan loçkë
M’i thyej ndjenjat e krenarisë
E bëma një dush të ftohtë
Se fati është më i vogël se unë

Jemi si dy zota që s'kanë çfarë të krijojnë
Jemi si dy molla të kuqe që i ka zënë vjeshta
Jemi si dy shira të qetë që vijnë vonë pas stuhisë
Jemi si dy fije bari të brishta që i ka shkelur këmba

Krimb e pluhur jam e je
Pa ti dhe pa mua dheu është i rëndë
Kufomat i kemi të hijshme
Eshtrat pa mish, pa ato sy të zi


Mentor Haliti

[Barbaroza]

KUR VALVITET FLAMURI



Kur valvitet flamuri

hedhin valle të gjithë dëshmorët

me gëzim të mallëngjyer nënat qeshin

vajzat mëkojnë dashurinë e fortë si guri,

kur valvitet flamuri

petkun e luftëtarit burrat veshin

nuset lidhin shaminë e kuqe në kokë

fëmijëve sytë u xixillojnë

nën hijen e ti djemtë matin burrërinë




EDHE NJË HERË


Faleminderit, nënë,

më rrite të fortë përballë së vërtetës

nënë, faleminderit!



Ti ishe madhështia që më bëri burrë

më mësove të tëharr

gramin e jetës që ndërgjegjën të mos ma zërë,



nënë, faleminderit!



Dhe unë në piedestal

të vura më të fortin gur

një copë të zemrës.


Agim Gjakova

[Barbaroza]

ADOLESHENCE
Qershia zu po dridhej,
ne ne dy dege te saj,
nuk donim qe te zbrisnim,
pa bere...ah...nje faj!

Afronte deget era,
po s'di kush i largonte,
nje faj kerkoja une,
nje faj ajo kerkonte!

Te dy s'i kishim mbushur,
pesembedhjete ende,
atje maje qershise,
nje faj sa na pelqente!

Sec ish nje trill ky i yni,
a ndoshta marrezi,
po sa afronim buzet...
ah..era perseri...

Shejtanka ere prape,
deget na i largonte,
derisa u lodh qershia,
me nuk mundi te duronte!

U thyen deget tona,
dhe rrame ne pastaj,
pa mundur dot te benim,
ate..te emblin faj...

S.Rusi

[Domira]

O Barbaroza sa poezi e lezetshme kjo :D

[doGzona]

Nën Flamujt e Melankonisë

Në vendin tonë
kudo valojnë
flamujt e një melankolie të trishtueshme...
...dhe askush s'mund të thotë
se këtu rron
një popull që ndërton
diçka të re.

Aty këtu në hijet
e flamujve
mund të shifet një mund,
një përpjekje e madhe
përmbi vdekje
për të pjellë diçka të madhe,
për të qitë në dritë një xhind!


Por, (o ironi)
nga ajo përpjekje
lind vetëm një mi.
Dhe kështu kjo komedi
na plas dellin e gazit,
nsa prej marazit
pëlcasim.
Në prakun e çdo banese
ku ka ndoj shenj jetese
valon nga një flamur
melankolie të trishtueshme.


Millosh Gjergj Nikolla-Migjeni

[Barbaroza]

ADOLESHENCE
Qershia zu po dridhej,
ne ne dy dege te saj,
nuk donim qe te zbrisnim,
pa bere...ah...nje faj!

Afronte deget era,
po s'di kush i largonte,
nje faj kerkoja une,
nje faj ajo kerkonte!

Te dy s'i kishim mbushur,
pesembedhjete ende,
atje maje qershise,
nje faj sa na pelqente!

Sec ish nje trill ky i yni,
a ndoshta marrezi,
po sa afronim buzet...
ah..era perseri...

Shejtanka ere prape,
deget na i largonte,
derisa u lodh qershia,
me nuk mundi te duronte!

U thyen deget tona,
dhe rrame ne pastaj,
pa mundur dot te benim,
ate..te emblin faj...

S.Rusi

[Barbaroza]

O Barbaroza sa poezi e lezetshme kjo :D

Po Domira,edhe mua me pelqeu shume,ndaj e postova dhe e vura serish edhe ne kete faqen tjeter! :)

[Zabeli i bacës Brahim]

[b]Fahredin Gunga

1.
E, një dhembje e zezë, korb e zezë,
dritën e syrit me terre e therr
për çdo muzg të natësuar, e çdo mëngjes
nga një lëvomë të shkallosur bjerr,

në përmes të ballit e mu mbi sy:
edhe vrerit edhe furtunës i ngjet
nuk di prej ku e nga m'është rry'
mbi kokën time të llavosur vjet e vjet,

e, mot pas moti, e vjet mbi vjet
gërryen nën rrashtë e në rrashtë gërthet

një dhembje e zezë, një dhembje mortore
që nga palcë, brenda brinjve, ia nis
të m'i djegë me morte shortet mizore
e më grish nën rrashtë, e më gris,

e, më grish nën rrashtë, e më gris
me mllef të ashtëruar, mëri të lashtë —[b]

[Barbaroza]

DON ZHUANI MODERN
Mjaft më, boll të kam duruar tërë këta vjet!
Vallë si nuk e kuptove se unë s'të desha?!
Gjithçka qe vetëm një lojë e ndyrë.
Ku viktima e saj ishe ti, me naivitetin tënd.

Femijët merri, s'i dua ato krijesa fatkeqe!
Nëse të pyesin për mua, u thuaj se s'të kujtohem.
Harroje ditën kur me mua bashkë u njohe!
Dhe mos m'u pergjero! S'më prekin aspak lotët!

Njoha një vajzë tjetër më të bukur se ty,
E me të njëlloj si me ty do të formoj familje.
Dhe kur të mos ketë më shije nektari, trup i saj,
Do ta flak, pa u menduar për herë të dytë.

Unë jam abuzuesi i dashurisë në vatrën familjare,
Krimineli që kënaqet duke kryer gjëra mëkatare.
Jam një endacak që i prish tjetrit lumturinë.
Shkatërrimtari i rinisë tënde, pra, mos më harro!
***
Kini me shumë respekt për të,
A se shikoni se si është katandisur?
Vallë, si nuk e keni kuptuar akoma,
Që ai është një viktimë dashurie?!


Sokol Dollani

[doGzona]

GJYKIMI
Do të vijnë mbas nesh fëmijët tanë e fëmijët
e fëmijëve tanë
dhe ata do të flasin për ne, ata do të gjykojnë
për ne-
(Breznitë veprat i gjykojn .. -ka thanë nji njeri i
madh!)-
dhe nuk do t’na dënojn, e dij, për belbëzimet
tona, shtërzimet’
për gabimet-t’vogla e t’mëdha-për të
mbërrimet tona...
Pse-kush ka faj që prindet s’na lanë gadi kurrgja
-pos vorreve dhe padijes;
kush ka faj që aq kohë-errësija dhe vetmija-
si mrazet e pranverës kanë mbyt filizat mu në farë?!


Do të vijnë mbas nesh fëmijët tanë e fëmijët e fëmijëve
tanë-breznitë,
dhe ata do të dijnë për ne, se ne jemi pjella e Ditës
së Re-dhe plot diell e dashni;
do të dijnë për ne, e dij, dhe do t’ua kallxojnë me
binduni fëmive të vetë
si kemi ngallnjye, nga hini dhe vjetërsia,qytete t’reja,
fabrika dhe katunde...
si kemi shkrue kangë, si kemi thurë tregime-
tue belbzue ebecenë dhe gjuhën vetë...
(Dhe, ani, që të gjithë jemi marrë me çd! o gja, si me
qenë mjeshtra çollakë,
me pak dije po me shumë e shum vullnet...)

Esad Mekuli

[Zabeli i bacës Brahim]

NERMIN VLORA FALASKI

Koha kalon vjedhurazi natën.
Mendimi: gjuhë që syt shohin.
Zgjedhja, shkak që Iidh.
Ngrihen, krijesa shëmbëlltyrash, nga një cak hijeje.
Shushurijnë shëmbëlltyra të hajthme në të natës
çqetësi.

Oh! Ëndërr: hije e pafund e së vërtetës,
ti me dhunë shtrembëronjëse , shkëpute
me lidhjet

e logjikës.
O rob i sosjes dhe i pasosjes,
ty një gjetiu t'është e ndaluar.
O njeri që barrë të rëndë mban,
tempull i qenies sate mbi tokë,
ti ekziston, shpesh, në sajë të ngadhnjimit
të tempullit

që barrë mbetet deri në të ngjitjes ditë.
.
.
.
O Ëndërr,
hije e pafund e së vërtetës,
nxitim lirik i cliruar.
fkutron në pamjen e poetit të Unë-it
dhe na propozon të tashMe të domosdoshme
në përmasën tënde të pakufishme.

[Barbaroza]

Liri - çfarë ere ke?



Tridhjetë e gjashtë vjet dëshiroj të të marr erë
Të kërkova,e di të kërkova-gjithkund
Nuk të gjej dot askund
Bile një shenjë tmë kishe lënë-ndokund
Zemra do tmë trokiste-normal
Evropa është plakur-gjithnjë plaket
Por shpresoj-do të gjej
Do të kërkoj-nuk ndalem
Do të gjej edhepse-Evropa plaket
Nga xhelozia smë lejon të të mar erë-edhe unë
Vallë!Je në Amerikë?-Është e re Amerika
Do të vij atjetë të marr-një çikë me vete
Pajtohesh?
Pyete Amerikën,të lëshon-një copkël nga ti?
Le ta dish-po të mora erë
Stë lëshoj-për jetë e mot
Sepse shumë të dua-LIRI






Nyon,1998
Alistar Ramadani

[Zabeli i bacës Brahim]

RUMI

Hardhia e eger

Jam nje hardhi e eger, te tille e pata fatin
Ti bemu panje e bardhe, qe te te vij rreth shtatit!

Jam dredhez shermasheku, ti bemu pishe e bukur
Te kem se ku te qepem, mos ndehem neper pluhur!

Jam fluturak i drojtur, ti bemu e forte flater
Te kridhem ne hapesirat e qiellit tend te kalter!

Jam nje dori i lodhur, ti bemu shpore e çpome
Tek ti, nga largesirat, revan te vij gjithmone!

Jam nje vulla i shkrifet, ti trendafil harlisu
Ne gjoksin tim, qe vlagen te mos ma thithin krisjet!

Jam mugetira e lindjes, ti dil qe nga humnerat
E mjegullat shperndami, si dielli, perngahera!

Jam nata e pahene, oh, vello yjesh pa numer
ti bemu, te mos trembem e te marr fryme i lumtur!
....
perkthyer nga Jorgo Bllaci

[Barbaroza]

Në front nuk shkove turist



kushtuar Dëshmorëve, që shkuan nga diaspora të luftojnë për lirinë e Kosovës

Ti, Luftëtar i lirisë
Në shtratin e flakës së maleve
Nuk shkove për t'u shtrirë në pushime verore
mbi trupat e femrave të masakruara
nuk shkove të dehesh në aventura
Mbi kufomat e njoma të fëmijëve
nuk shkove të mbash konferenca pacifiste
Mbi varret e njëmijta të Kosovës
nuk shkove të tallesh me fjalën Pavarësi
Nuk shkove as t'u thuash bedeneve të Adem Jasharit
Dorëzo armët!

Ti, Luftëtar i lirisë
Nuk rroke armët në duar
Ta shesësh atdheun në tregjet ndërkombëtare dhe të Serbisë
As të bësh marrëveshje me xhelatin si t'i vrasësh kryengritësit në male
As nuk shkove të luash me Predikuesin e Paqes
Lojën e opcioneve në tavolinën e të Premteve!

Ti, Luftëtar i lirisë
Në Frontin e Luftës nuk shkove si turist
Ti, hyre në gjiun e tokës ushtar i popullit
Me shpirtin e fitores së madhe të UÇK
Me betimin e flamurit dhe të pushkës
E puthe tokën e dashur dhe të kallur të Kosovës
I shpalose letërnjoftimin e luftëtarit të vuajtur të burgjeve
Dhe i fole bjeshkës, gurit e plisit të bardhë:
I sati Dëshmor jam unë, që po flej në shtratin e maleve!

Shkruaj për mua Kosovë, kur unë udhëtoj tek Dielli
Shkruaj, se unë, nuk jam i paidentifikuari i Kosovës
Unë kam emër, mbiemër, emblemën e lindjes
Kam varrin tek dera e shtëpisë në prehrin e nënës

Shkruani për mua ju troje të mia të gjitha bashkë:
Në atdhe u ktheva të luftoj kundër robërisë
Në Frontin e Luftës nuk erdha turist
Erdha si Skënderbeu tek populli
Kosovës t'a sjellë lirinë

Vdekjes Tënde nuk i besoj Dëshmor
Se Lufta për Çlirim
Legjitim njeh vetëm trimin
Vdekja për Atdhe nuk e njeh vdekjen
Vdekjes Tënde nuk i besoj...




--------------------------------------------------------------------------------

Luzern, 8 nëntor 1998 Teuta Zymberi

[Zabeli i bacës Brahim]

BODLER

Nje kalimtareje...

Rruga rreth e rrotull zjente e zhurmonte.
Veshur ne te zeza ne dhimbje madheshtore,
nje grua shkoi duke tundur plot salltanet,
kindet e dantellat e fustanit te saj te gjate

Po pija ne mejhane i perhumbur, tape e ekstravagant
kur ajo kaloi para meje, me kembe prej statuje e fisnike
si shqiponje. E, thelle ne syte e saj, qiell gri ku lind urugani,
pashe embelsine qe magjeps e epshin qe vret...

Ish nje vetetime verbuese e pastaj u be... nate!
O bukuri kalimtare qe me bere te fluturoj me krahe,
valle, s'do te shoh me, ne kete jete a ne eternitet?

Ajo iku e humbi mes turmes! S'do t'a shihja kurre!
Nuk dija ku vinte e as ajo s'dinte ku shkoja une.
Por, oh, qeshe i bindur! Po, qeshe i sigurte!
Ajo do ish gruaja qe do te kisha dashuruar...

[Barbaroza]

Në parkun që mbuluan fletët

Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.


Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.


Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.


Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.


Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...

Ismail Kadare

[Zabeli i bacës Brahim]

PRANVERË, LOÇKA IME...

Pranverë, loçka ime e ndritur
Hiqma plafin e bardhë
Se frikën ia kam imazhit të qefinit.
E dua Janis Ricosin
Por megjithatë vdekjes i besoj
Që atëherë kur kam mbetur
Pa Nënën, pa Lirinë, pa Hatën.
Pranverë shtroma plafin e blertë
Të shtrihem gjerë e gjatë mbi të
Të marr frymë lirisht
Të jetoj si njeri në tokën time
Të jem ai që jam
Se unëjam ai që e do natyrën
Me gjithë pjellorinë e saj,
Që e do Nënën e vdekur
Dhe varrin e saj të thjeshtë
Pa kurora me luleplastike,
Që e do Lirinë e plagosur
Të dhunuar e të lodhur,
Që e do Hatën të tërën
Dhe buzëqeshjen e saj të' fundit
Pranverë, më ndihmo
Se dua të jetoj si Merxhan
Ashtu siç të dua ty si pranverë
Të butë, të blertë, burimore...
Pranverë, loçka ime e ndritur!

Merxhan Avdyli

[Lonora]

Lodra e dashurisë


Kërkova
Lumturinë,
Gjer më sot,
Gjith më të kot.

Shijova
Cupërinë,
Një mot.
Me shpirtin plot.

Kullova
Djalërinë
Me lot,
Që s’thahen dot.

Kuptova
Dashurinë
Që lot –
Kur shemb! o Zot!

Lasgush Poradeci

[Psikologu]

Fjetja e qetë

Kjo natë kaq e qetë
asgjë askund nuk ndegjohet
në shtepi flejnë njerzit pa frikë
pa pasur asnjë dert
për bukë , as për dru
flejnë njerzit e qetë ketu.

Asnjë se gjenë të zgjuar
duke menduar, duke kjametuar koken
s´din cka është roberia
s´din kur së ftohti qan femija
pa ndjenja , pa paramendime
të lirë , askush pa i robëru
flejnë njerëzit e qetë ketu.

Nxensat shkojnë në shkollë
Të ngopur me gjithë të mirat,
nga të nxetit djersiten,
për asgjë nuk merziten,
shkon dita tuj ladru
flejnë fëmijet e qetë ketu.

Nuk zgjohen naten fëmijet këtu
nuk ju dhemb barku nga urija
ka ngren ka pi sa për një javë,
e njejta gjellë s´i pëlqen përsëri
don të tjetren me shije plot,
ketu s´ mendojnë fëmija as të rriturit
vallë ndonjë fëmijë shqiptar, apo ndonjë burrë,
s´kan ngrenë bukë sot
s´ka shti nëna asgjë në furrë.

Bora ka mbuluar tërë token
banesa është e nxehtë me modesti
nuk mendon askush më gjatë
mos qan ndoj fëmijë sot
apo fërkon këmbë e dorë
Ju keni cdo gjë
e ata s´kanë as dru në oborr.

S´mund të pjeket buka, kur dru nuk ka
a mendon kush, se dikush sot ka kja
a mendoni fare se fëmija sonte nuk kan fjet
kanë qajt së ftofi dhe nga urija
Sot s´kan fjetur në KOsovë
të qetë fare jo fëmija.

Kristë Gjinaj

Nga vepra;

Plaget e nenes 1995

[Zana_ch]

Cubat

Ndihmò, Zot, si m’kè ndihmue!
Pesëqind vjet kishin kalue
Çëse të buk'rën ketë Shqipni
Turku e mbate në robnì,
krejt tu' e là t' mjerën në gjak, 5
frymën tue ia xanun njak,
e as tu' e lanë, jo, dritë me pà:
kurr të keqen pa ia dà:
rrihe e mos e lèn me kjà:
me iu dhimbtë, po, minit n' murë, 10
me iu dhimbtë gjarpnit nën gurë!
Veç si 'i dèm, vu n' lavër spari,
qi, ka' e vret zgjedha e kulari
kah nuk bàn m'e thekë strumb'llari,
s'ndigjon me tërhjekun m'pluer: 15
e tue dhanë kryq e terthuer,
tu' i dhanë bulkut shum mërzì,
me u vu s' ryset për hullì
e as me shoq ai pendë me shkue:
kështu Shqiptarët, të cilt mësue 20
s'i'n me ndejë rob nën zgjedhë t'huej,
pagë e t'dheta me i là kujë:
por të lirë me shkue ata motin,
veç mbi vedi tue njohtë Zotin,
e as kurrkujë n' këto troje t' veta 25
mos me i bà kurr tungjatjeta,
n'braz me Turk kurr nuk kanë rà
e as kurr pushkën s' ia kanë dà;
por t'janë grì me tè e t'janë vrà,
si me kenë tu' u vrà me Shkjà 30
E prandej si pat fillue
Turkut Ora m' iu ligështue,
e nisë pat m' iu thy' atij hovi,
m' qafë përditë tu' i mbetë Moskovi:
e ato fiset e Ballkanit, 35
zunë me i dalë dore Sulltanit,
nisë Shqiptarët kanë me u mendue,
si Shqipninë me e skapullue
zgjedhet t' Turkut : qi si motit
n' ato kohët e Gjergj Kastriotit, 40
krejtë e lirë kjo t'ishte, e askujë
n'daç t'jetë Krajl a Mbret i huej,
me i bà kurr mà tungjatjeta,
kurr me i là mà pagë e t'dheta:
edhe Flamuri i Shqipnisë, 45
si fletë Engj'lli t'Perendisë,
si ajo flaka e rr'fesë zhgjetare,
me u suvalë prap n'tokë shqiptare.
Kur qe ai Knjazi i Malit t'Zi,
Knjaz Nikolla, 'i gërxhelì: 50
gërxhelì, por belaçì:
na dyndë top, na dyndë ushtrì
edhe del e bjen n'Shqipnì,
për me shtrue këto bjeshkë e vërrì,
shka merr Drinin për s'të gjatit 55
der' n' Kalà të Rozafatit,
ku ai me ngulë do' «trobojnicën»,
do' m' ia vu Shkodrës «kapicën»:
me bà Shkodrën Karadak,
mbasi 'i herë ta kisht' là n'gjak! 60
Ka ndejë Turku e këqyrë haru,
pika-pika lotët tu'i shkue,
kah s'ka Shkjaut si me i qindrue;
se Moskovi e ka rrethue:
ka Stambollën muhasere! 65
Bàjnë shtatë Krajlat muzhavere
Shoq me shoq, tue shartue zì
-si ata e zeza m'i pastë mb'lue!-
për të buk'rën këtë Shqipnì,
si m'ia lëshue n'dorë Malit t'Zì. 70
M'kambë Shqiptarët atëherë t'janë çue.
Sa mirë n'armë na janë shtërngue!
T'fortë kanë lidhë nji besë të Zotit,
si të Parët ua lidhshin motit
n'ato kohë t'Gjergj Kastriotit: 75
me 'i kambë mbathë e tjetrën zdathë


Gjergj Fishta --- nga Lahuta e malsis

[Lonora]

Enderr e prere


Mos vdis, se pas shirave aren e mbushi bari,
Ka rene ne ullishte mize e ullirit.
Hardhia duhet sperkatur shpejt me gurkali
Dhe ende s\'ka dale nga plisi kercelli i misrit
Ne enderronim te benim nje anije,
Kurkush s\'e mendonte me c\'dru do ta ngrinim,
Kishim ndermend ta ndertonim me dege hardhie
Dhe vela ti vinim.
Bodrumet e saj t\'i mbushnim me poce me vere
Dhe te lundronim ne ishujt e Havajes;
Ta pinim veren me vajzat e ishujve ne Belvedere,
Zezaku te bente fresk me fleten e palmes.

Mos vdis se kalit i ra ne vrapim nje patkua
Dhe nisi ta ngreje nga dhimbja kemben e pare;
Kerkojme patkonj e s\'na jep njeri hua,
S\'e gjejme as nallbanin e marre.
Ne enderronim te shkonim ne hipodrome,
ne vende te lumtura ku munden me kuaj,
Tani dhe kali calon e s\'na ha as barin e njome;
me sy si gota na sheh si te huaj...

Mos vdis, se dielli ne oborr e ka shtruar sofren e madhe
Dhe presim te vijne vajzat te gjitha,
Te gjitha ato qe ti u thoshje \"sorkadheve\",
Kur grisnin fustanet ne driza.

Mos vdis ne dhomen e heshtur i shtrire
Eshte turp kaq shpejt te rrish e te vdesesh!
Ne enderronim nje vdekje me te mire:
Duke vdekur, fytyrat tona ti shihnim ne piken e veses.

Dritero Agolli

[Zabeli i bacës Brahim]

JETË E LIRË

Çdo sekondë e jetës sonë
Le të rrjedhë në odat e ndërgjegjes sime
Le të rrjedhë
Çdo grimcë historike
Procesi i krijimit të Kozmosit
Buzëqeshja
Shtërzimi
Dashuria...
Le të rrjedhë
Hapi pagan dhe modern
Zbulimi epokal i rrotës
Sopatës
Krijimi i të gjitha poezive
Shkatërrimi i Atlantidës
Rrita e bimës...
Në odat e ndërgjegjes sime
Le të rrjedhë çdo grimcë atomike e jetës sonë!
Kur të vdes
Mos ta ndiej veten të huaj
Në gjirin e tokës...

BAJRAM KOSUMI
1988

[Barbaroza]

Ismail Kadare


Koha e pamjaftueshme


S'kam kohë të harroj shumë gjëra
Që nga mendja ti nxjerr përjetë.
Për tragjikët e vjetër e shkrepëtimat
Do t'më duhen së paku dy vjet.

Dhe ndoshta po aq për Danten,
Për frëngjishten tok me plazhet po aq,
Ndoshta gratë do të jem duke fshirë
Kur muzgu do të afrohet ndërkaq.

Si udhëtari me peshë të tepërt
Para avionit që niset pas pak
I ngarkuar rëndshëm ende
Do t'afrohem tek varri humbak.

Nga supet si ta heq këtë barrë?
Ku ta hedh këte peshë, si?
Me të s'mund të zbres atje poshtë
Por as lart dot s'e lë kurrsesi.

I menduar gjer në çast të fundit
Nga mosthënia, nga pengu tragjik,
Një shenjë ndoshta të pakuptueshme
Do t'ju bëj të gjithëve e do ik.

[Barbaroza]

Parisi, Vendlindja

Do te hyjme ne Paris
gurin tone aty do ta ngulim,
nuk do te na prese Teuta, Genti
nuk do te na prese hordhi e eger romake
nuk do te na prese njeri i gjalle.
Ne Paris do te hyjme
endrrat do ti varim ne krahe te lejlekeve
te nje krua do ti lajme syte , duart lythore
do ti leme netet ballkanike pas shpine
vallet , kenget , baladat , perrallat,
vetem fyellin do ta marrim
ti biem kur te na rroke malli,
kur humbim ne grumbullin e kloshareve,
te hijeve,
te minjve,
deri vone rrugeve te Parisit ne metro marramenthi,
do ti marrim ere ftoit te vendlindjes
per kohet pist do te flasim me gishta ,
nuk do te shkelim asnje mize,
nuk do te trembim asnje zog ,
nuk do te derdhim zjarr , vrer ,
mbi koke te njeriut,
Evropes se pergjumur sdo ti perulemi
as perendive te krisura.
Ma jep besen ,Lum Lumi,
se nuk do ta harrojme vendlindjen.

[Zabeli i bacës Brahim]

POEZIA QË DO TË DOJA TA SHKRUAJA

Do të doja të shkruaja një vajtim ringjallje
si të Garsia Lorkë's

Një filozofi të thellë proletare si Brehti
Një poezi të shkurtër për atdheun, mbetur në
flokët e thinjurdhe në rrudhat e ballit si
Nazim Hikmeti

Një ep për fitoren mbi natyrën si Homeri
Një poezi ku mund t'i them lirisë
«e dashura ime» pa frikë
Një ep tjetër tragjik për jetën e shkurtër si
Gilgameshi
Një poezi ku thuhet: kur të pushtoja,
ndjeja më shumë gëzim se të gjithë grekët
kur ra Troja! ...
do të doja të shkruaja mijëra poezi
si mijëra poetë

Por koha gjithnjë po më shket
Duke vrarë mendjen
Cilin sy do të ma nxjerrin nesër
Cilin shok nesër do të ma vrasin!

1988
Bajram Kosumi

[Barbaroza]

Nata e Vitit të Ri

O zemra ime, o vetmi,
të pimë sonte, gjithsesi.
Një mall, një dhembje dhemb atje
ku jemi dhe nuk jemi ne.
pas muresh kokë më kokë kurthojnë
harrimin e harrimit tonë.
Po qoftë në Dajt a Monparnas
një shishe vere të ndjek pas.
Sa vlen një gllenjkë e saj nuk vlen
as fama, as froni që shkëlqen.
E tha s'e tha Omar Khajami,
stacioni i fundit: Varri i Bamit.
O zemra ime, o vetmi
Te pime sone, gjithesesi..

Xhevahir Spahiu

[Barbaroza]

Deshire dhe Heshtje

Tej dritares eshte ngrohte
njerez jan ulur ne tavolina
qyteti nis e del prej vetes
ne rruge bredhin klube e makina
Nuk eshte e thene te jem krejt i vetem
s'eshte e then te jem as vete i dyte
me miq te rastit po te mbushet nata
nje vend do gjej ku the clodh syte.
Kam ftohte e s'te shoh prane
mendoj, mendoj se si
avujt e ngrohte te frymes time
si zogj te bardhe e te verbuar mberrijne te ti
ne enderr vijne, e qete kendojne
e une me syte pak mbyllur ri
koken ngre lart, degjoj ngadale
kengen e hene te brisht si zane qe solle ti.
E di se hesht hija ime
e di se lotet s'flasin kur
ata ata degjojne vec fjalet e mia
ne heshtje qendrojn dhe ata si une
Pas pak ngadal do te iki
qe lotet te shkoj ti fshi diku
ketu prane mbase atje larg
pas pak ngadal do kethehem une

Ervin Hatibi

[altini-uk]

I hold it true,whatever befall;
I feel it, when i sorrow most
It is better to have loved and lost
Then never to have loved at all

[Mustaqedredhur]

Nuk mund te behet cdo kush Poet...!


Nese ti don te jesh pa lot,
pa ndjeshmeri kur dhembje ke,
nese ti don qe te mos kesh te ftohte
kur diku akuj larg vetes sheh...

Nese ti don qe te mos digjesh zjarr,
kur zjarrin larg syve e ke...
nese ti don qe te mos ndjeshe mall...
per dicka qe shpirtit plot mall te fle...!

Nese ti don qe te mos te jesh kengetare
per ti kenduar kenge vuajtjes mjerimit...
nese ti don qe te mos jesh udhetare...
neper gjith shekujt e gjithe njerezimet...!

Nese ti don qe te mos jesh servil...
dhe korruptimet don ti lakmosh...,
nese ti don qe per gjithe gabimet...
asgje ti botes te mos i tregosh...!

Nese ti don qe te mos jesh i lire...
por e don veten ne zinxhire...,
nese ti don qe te jesh i fjetur...
indiferent si fryme e vdekur...!

Nese ti don qe te jesh i heshtur...
dhe fjetur rri ne gjume te thelle...,
nese ti don qe i pasur te behesh...
dhe banka te mbushesh si milionier...!

Nese ti don qe te tjere te vrasesh...
si gjeneral a oficere...,
nese ti prindrit si ke njohur...
dhe nuk i nderon jo asnjehere...!

Nese ti behesh shkollare me fame...
por koka rri si nje keshtjelle...
mbyllur perjete...si mal i shkrete,
ku zogjte shtegtare i ngrejne folete...

Nese dashuruar sje me stuhine...
qe grima grima shpirtin ta grine...
nese me dhembjen nuk je puthur,
ti smund te behesh kurre poet i bukur!

Nese durimin nuk e njeh...
qe koke ulur te qendrosh...
sa here qe tjetri te lendon
dhe qetesisht udhes te shkosh...!

Nese ty loti nuk te vjen
syrit kur plaget e tjetrit sheh...
nese ty zmera nuk te dridhet
kur vuajtjet e tjerve nuk i njeh...!

Ti smund te behesh, jo, rri i qete,
as mos u mba, po ta them vertete!
Se nuk eshte si loje, nuk eshte e thjeshte,
Nuk mund te behet cdo kush poet!

nga Llamadeo
20.09.2006

[egi]

NAME

"Leshoma rejo diellin
Ta zafte therra shpirtin"
(Popullore)

E humbe kalterine e qiellit,
mbi koken time o re sterre,
Leshomi rrezet e ngrohta te diellit
- O t'u zente dera me therre!

Qiellit ia more fare qilterine,
Zogut ne qerdhe zeri i eshte shterre,
hiqu nga qielli im, dua kalterine
- O t'u zente dera me therre!

Syve te mi ua rrembeve driten,
o re e zeze, kohen kot e bjerr,
Hiqu tutje leshoma driten
- O t'u zente dera me therre!

Kemishen e kam te leckosur fare
O re e mallkuar qe t'mirat i herre
Hiqu tutje, te ftohte kane zemrat mitare
- O t'u zente dera me therre!

Humbi blerimi, nuk kendon kanarina
O re e mallkuar, ti sjell vetem terr,
Hiqu tutje, t'i hap petalet trendelina
- O t'u zente dera me therre!

Kurre s'dihet qka leshon o re mbi ne,
duke mbajtur qdo te mire vjerre,
Hiqu nga erdhe o e mallkuara re
- O t'u zente dera me therre!

[egi]

HYSEN KEQIKU - UNE MINUS TI

Ti me ngacmon e me nget
Ma le kengen gjysme per gjys'
Kur te afrohem keq bertet
- Pse te mirat i permbyse!

Ti me shan e une duroj
Ma mbyt fjalen pak nga pak,
n'token time pse frymoj
- Askujt fare s'i kam hak.

Ti m'shikon me perqmim
M'shkakton dhembje e ofshame,
- Q't'u ka mbjellur ky hidherim
Kopshtin tim te besh lame.

Shkele lule e bare te bute,
Pa u skuqur fare ne faqe
Degjo te miren qe te lute:
- Rrugen e drejte mos e ben laqe!

Sjellja jote s'eshte per shok
Pse ma merr buken nga goja,
Ne te dy kurre me toke;
- Une mbetem, ti del nga loja.

[lyra2]

Shqiptarët, një histori
Astrit Lulushi

Nga Yll, Ylber, Ilir thuhet se rrjedh.
Djegës, verbues, por edhe s’dukej fare
kur për dritë Iliret nevojë kishin pakëz.

Si grurë i hedhur, shkelur nga të tjerë,
Të rallë, të shpërndarë, bashkë pak herë.
Udhëtim drejt dritës eshte historia e tyre.
si ata që dritë kërkojnë te dalin nga tuneli.

Gjate kësaj rruge ngjarje te rënda ndodhen,
dritë shpëtimi e menduan trenin përballë
si ëndërra e keqe harruar e askush s’e kujton,
kaq i madh paskësh qenë tmerri i provuar.

Luftuan njeri-tjetrin, u vranë, u përçanë,
pa emer mbeten, si jetimë, të pakët në numër,
më te lidhur ndjeheshin, ndryshe nga më parë,
por me qëllim e shikim prapë të shpërndarë.

Nje pjese zuri fushat e tjetra kodra e male
“jemi arbnorë” për të mos u zënë thanë.

Megjithese një tjetër tunel për të kaluar
“të mësuar jemi”, por njësoj e pësuan.
Të përgjumur dolën nga kjo errësirë
punë e madhe u desh deri në rizgjim.

“E imja” thirren, kur në qiell e panë,
shpejt, shqiponjën ne flamur e vunë,
duke lënë arbnorët thellë ne histori,
emrin e shqipes morën e dy krerë i dhanë.

Të tjera ngjarje erdhën shumë sprova kaluan
me trena në tunelë që s'kishin të mbaruar
thuhet se prej andej më të mençur dolën
me dritën që panë, mburren, nuk e ngatërruan.

[egi]

SHEFIK SHKODRA

NEPER KOHE

MARTIRET


Rruget me nuk i shkelin aq lehte,
si uji ne rrjedhe pa pushuar kurre
as dite as nete. Hena nuk do t'i harroje-
Shajni Naten e Madhe me driten e shenjte
kur i afrohen shtepise e familjes per vizite;
as ata nuk i lene pa buke e hallve te vatra.
Shpirtat qe kane ikur, te gjallet thone:
- T'i kujtojme, kur qielli qilet me ate Drite,
ndjese paqin, pjese e sofres tone jane.
Sofra jone e madhe si keto vargamale,
sa Fusha qe na merr e na ngjall serish.

Shelqimi kur te bie nga qielli mbi toke,
si neoni a si vetetima kah nevojtaret
duarshtrire me lutje per durim e fitim.
te mirat qe do te sjelle ajo Drite,
nuk do t'i harroje as shpirterat martire!

[SANTANA-29]

Copetimet e trojeve tona.
Ne veri na e thyen nje lule,
ah` ne lindje na thyen nje dege,
dhe ne Jug... perseri...
na keputen ca zemerzinje...
Oh, moj Nena Shqiperi!
Ne veri, ne Mal te zi,
Ma keputen lulen Malesi,
Dhe ne lindje atje tej Drinit,
Na e thyen rrezen e Diellit.
Qe nga Nishi e gjer ne Struge,
ne cdo shteg e ne cdo rruge...
nga Presheva ne Manastir,
te mberthyen me zinxhir!
Dhe Janines tej, Camerise,
Sec na vrane e sec na shuan,
gjithe cfare patem e gjalluam
na i dogjen i shkaterruan!
Ah, po sot o moj Shqiperi,
Ku me je, si ndjehesh ti?
Si kjo lule qe shpirtit tim,
Sec me rritet me mundim...
Trendafilash te perthyer...
Dhe petalesh gjak perlyer,
Vegjelia aq te don...
Dhe per ty me shpirt lufton !
Por ca te tjere, me thene: "me nder"!
Qe na mbahen si "politikane"!
Vec se fryhen si Gjel-deta...
Per ti mbushur ato kuleta...
Per te fryre barqe dhe vila...
Bashke me shefa dhe servila...
Me njemije e nje qind fytyra,
Ngjeshur vesesh neper zyra

[aroza]

Udha e mbare, Trim!

Nisu Trim,
capit drejt agut te pergjakur
atje plumbat
shkruajne germa lirie
atje, plumbat grisin heshtjen
vrapo si i ri-si veriu
lufto si plaku.
Trimi im,
perpara ke jeten...ke vdekjen.


Nisu Trim,
drejt lavdise se heshtur
drejt te embelit-hidherakut
a-t-dh-e-u-t.
Ku armet renkojne shqip
ku buzet vjellin hekur
nisu Trim
se nata kemben e theu.

Nisu Trim!
shtij nje pushke edhe per mua,
melcine e nates
copetoje me maje te bajonetes,
flake vdekjen nga supet tane
femijet
jetimet
ne syte e tu te lexojne
himnet e jetes.

Nisu Trim!
buzethare...se shteren burimet
se u dogj u be shkrumb
gruri ne are
se nenat, nenat
nuk flene gjithe naten nga renkimet
per djemte e tyre te vrare...
Nisu Trim
ti je i fundit...
se une,
nuk kam per te te qare

Shko Trimi im!
Te qofte udha e mbare...

(A.T.)

[Domira]

Copetimet e trojeve tona.
Ne veri na e thyen nje lule,
ah` ne lindje na thyen nje dege,
dhe ne Jug... perseri...
na keputen ca zemerzinje...
Oh, moj Nena Shqiperi!
Ne veri, ne Mal te zi,
Ma keputen lulen Malesi,
Dhe ne lindje atje tej Drinit,
Na e thyen rrezen e Diellit.
Qe nga Nishi e gjer ne Struge,
ne cdo shteg e ne cdo rruge...
nga Presheva ne Manastir,
te mberthyen me zinxhir!
Dhe Janines tej, Camerise,
Sec na vrane e sec na shuan,
gjithe cfare patem e gjalluam
na i dogjen i shkaterruan!
Ah, po sot o moj Shqiperi,
Ku me je, si ndjehesh ti?
Si kjo lule qe shpirtit tim,
Sec me rritet me mundim...
Trendafilash te perthyer...
Dhe petalesh gjak perlyer,
Vegjelia aq te don...
Dhe per ty me shpirt lufton !
Por ca te tjere, me thene: "me nder"!
Qe na mbahen si "politikane"!
Vec se fryhen si Gjel-deta...
Per ti mbushur ato kuleta...
Per te fryre barqe dhe vila...
Bashke me shefa dhe servila...
Me njemije e nje qind fytyra,
Ngjeshur vesesh neper zyra


Respekt per kete poezi.

[SANTANA-29]

Letra nga Mergimi
M`pikon loti n`tokè me ran
mos harro ate dite moj nane
n`dite Bajrami, n`e dite gezimi
mora rrugen e mergimit.

Sot skam gezim as nuk kam gas,
as prej malit smuj te flas,
prandaj jam ule e po t`shkruaj
djali yte prej dheut te huaj

Te tregoj nane pernjemend
asgje sesht ne vendin tem
qysh kam ardhè ketu mallkoi veten
merzia po m`shkatrron jeten.

Ketu hana rri e fsheht
ketu qielli èsht i errtè
as dielli nuk jap ndriqim
s`esht si aj dielli i vendit tim.

Ketu lulve sju vjen ere
ketu s`ka vjesht as s`ka pranver
ka veq dimen e vapè te shkret
mos me mujte nji natè me fjet.

Ktu ska qef veq gjum e punè
pamirsi me shum zullum
ketu jan njerzit si bagetia
nga nje jave nuk shkojn te shpia.

Tash nane shum nuk po te shkruaj
djali yte prej dheut t`huaj
se her te duash me m`kujtue
puthe dheun qe me ka rrit mua
te dua nene,



http://chat.carleton.ca/~asallahi/newsite/kosova3.jpg

[aroza]

Kuja


ulerijne kukuvajkat ne mbremje,
valle syte e vegjel c`u pane,
cjerr naten kuja e nje nene,
dhe vaji i djalit qe i vrane babane.
ulerijne kukuvajkat ne mremje...

shi i kuq bie ne keto vende,
nga rete e zemres se kosovarit,
dhe s`pushon kuja e asaj nene,
per birin e saj te shtrire ne fund te varrit.
se shi i kuq bie ne keto vende...

KOSOVE, KOSOVE me vjente qaj,
per ty malet zvarre ti zarris,
guret druret token me dysh ti ndaj,
serbin ta burgos ne ferrin e zi, pis.
kosove per ty me vjen te qaj...

shkrepetijne vetetimat qiellit,
sonte mbi trupin tim te lagur,
valle c`semundje ju ngjit diellit,
qe nuk ndricon varrin tim te hapur?
shkrepetijne vetetimat qiellit...

mendoj nenen, motren, nusen,
te gjoren KOSOVE mendoj,
dhe plaget me gjak me mbushen,
mes gjakut te kuq si shqiponje qendroj.
mendoj nenen, motren, nusen...

do ulerijne kukuvajkat gjithe naten,
mbi trupin tim, ketu ne mes te baltes,
ulerime e tyre me kall daten,
thellimi me pret si tehu i shpates.
ah do ulerijne kukuvajkat gjithe naten...

[aroza]

Shallvaret e gjysherve

hoqem shallvaret
qe gjysherit na i kishin lene
kur iken,
dhe pushket e tyre ne lume i hodhem,
se te tjera arme ne shpikem.

u zbritem gomareve,
qe dikur me ta
ngjitnim rruget e fshatit,
i lidhem ne hunjte e gardheve,
i leshuam pyjeve siper monopatit.

i nderruam qylafet,
me kapelet moderne
qe nje dite ngjeshem ne koke,
jane shkruar mbi to mijera emra,
Nike, Adidas, Paris, New York...

i harruam kenget,
qe dikur kenduam ne dasma e gezime,
dhe tani tundemi si
drunj te shtrember,
nen ritmet amerikano-latine...

harruam gjithcka.
takimet mes rrugeve
fjalet pershendetjet,
luften e gunave mbi tela,
dhe i zgjuam nga gjumi merite,
urrejtjet.
i hoqem shallvaret,
qe gjysherit na i varen para
syve kur iken,
dhe pushket e tyre me mureve s`varen,
se arme te tjera vdekjeprurese shpikem.
i hoqem shallvaret,
qe bota te na shohe sa poshte zbritem...

[aroza]

Shqiptar e shkuar shqiptarit!...

UNE, jam shqiponja e
Bjeshkeve te Namuna,
jam flamuri qe Ismailit i rri te koka e varrit,
jam pisqolla e arte fshehur ne gji te Ises,
jam gjoksi i gjakosur i Adem Jasharit.

UNE, jam topuzi i Gjergj Elez Alise,
hija e Kostandinit qe sjell naten Doruntinen,
jam nje fije e mustaqeve te Mujit,
nje hap i tij qe trondit tere Krahinen.

UNE, jam rreptesia e Leke Dukagjinit,
nje fjale e rende ne faqet e Kanunit,
jam nje gur i bardhe ne brigjet e Drinit,
shpata qe Skenderbeu lart e tundi.

UNE,jam nje strofe e bukur e Naimit,
shkruar mbi malet , fushat e brigjet,
jam malli i Serembes, Samiut, Jeronimit,
jam shpirti i tyre qe ne kurbet vazhdon te digjet.

UNE, jam deshmori qe ra ne Mitrovice,
e me gjakun tim u la edhe Cameria,
se jam ai qe nuk u qa kur vdiq,
se per deshmoret nuk qan njerezia.

UNE, jam nje pushke qe del nga frengjite,
jam nje kenge labe, nje tel i ciftelise,
jam Cerciz Topulli qe kurre s'ra ne prite,
jam e kuqja e flamurit atje lart, ne shtize.

ja pra,
UNE jam shqiponja e Bjeshkeve te Namuna,
ja lulja qe i ka mbire Ismailit
te koka e varrit,
jam pisqolla e arte e dinakut Ise,
jam gjoksi i copetuar i Adem Jasharit...

UNE,
jam shqiptar e shkuar shqiptarit...

A.T.

[egi]

MEXHID YVEJSI (GJAKOVE)

TOKA IME

Kjo toka ime
përmendore e gjallë
zemrën me ngrohtësi
ma mbushë përplot
e thellë - thellë
në gjirin e saj
pranverën e ruan.

Kjo toka ime
di të flasë
edhe me gjuhën
e heshtjës...

Se ndër shekuj
gjaku i saj
është pertërirë
kur donte
ta kapërthente
pleqëria.

Kjo toka ime
përmendore e gjallë
që ecën rrugëve
të përjetësisë
pa u ndalë.

[aroza]

Anës Lumenjve

Arratisur, syrgjynosur,
Rraskapitur dhe katosur
Po vajtonj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.
Ku e lam' e ku na mbeti,
Vaj-vatani e mjer mileti,
Anës detit i palarë,
Anës dritës i paparë,
Pranë sofrës i pangrënë,
Pranë dijes i panxënë,
Lakuriq dhe i dregosur,
Trup e shpirt i sakatosur.


Se ç'e shempnë derbederët,
Mercenarët dhe bejlerët,
Se ç'e shtypnë jabanxhinjtë,
Se ç'e shtrythnë fajdexhinjtë,
Se ç'e pren' e se ç'e vranë,
Ç'e shkretuan anembanë,
Nënë thundrën e përdhunës
Anës Vjosës, anës Bunës.


Çirem, digjem i vrerosur,
Sakatosur, çarmatosur,
As i gjall', as i varrosur,
Pres një shenj' e pres një dritë,
Pres me vjet' e pres me ditë,
Se ç'u tera, se ç'u mpaka,
Se ç'u çora, se ç'u mplaka,
Lark prej vatrës dhe prej punës,
Anës Rinit, anës Tunës.
Çakërdisur, batërdisur,
Përpëlitur dhe zalisur,
ËndËronj pa funt, pa shpresë,
Anës Elbë-s, anës Spree-së.


Dhe një zë vengon nga lumi,
Më buçet, më zgjon nga gjumi,
Se mileti po gatitet,
Se tirani lebetitet,
Se pëlcet, kërcet furtuna,
Fryhet Vjosa, derdhet Buna,
Skuqet Semani dhe Drini,
Dridhet beu dhe zengjini,
Se pas vdekjes ndriti jeta
Dhe kudo gjëmon trumbeta.
Ngrehuni dhe bjeruni,
Korini dhe shtypini,
Katundar' e punëtorë,
Që nga Shkodra gjer në Vlorë!


Ky ilaç e ky kushtrim
më bën djal' e më bën trim,
më jep forc' e më jep shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.
Se pas dimrit vjen një verë,
që do kthehemi njëherë,
pranë vatrës, pranë punës,
Anës Vjosës, anës Bunës.


Arratisur, syrgjynosur,
Raskapitur e katosur,
brohoras me bes' e shpresë,
anës Elbë-s, anës Spree-së.

(F. S. Noli)

[aroza]

Malli per heronjte

S'ka heronj,herojte i perzume
me lavdi perdite i nanuritem
dhe me lajka dalngadal i vume
nje nga nje ne prehje dhe ne gjume.


S'ka heronj,heronjte u merziten,
prisnin endrat,endrat u vonuan
duke pritur heshten e dremiten
dhe ne nina-nana u kenduam.


C'digjeni nga malli per heronjte?
kushedi kur kthehen nga kjo ane
C'i kerkoni?Pritja eshte e kote
S'ka heronj,tani ka pelivane!
Heshtja



Cigarja u dogj gjer ne fund,
Mbi tryeze gjumi me mori
ne xhamet era perdet s'i tund
dhe hesht koridori.


Me koke ne tryeze te flesh,
te shohesh endra te blerta...
Sa ndot...Te zgjohesh e prape te gjesh
ne qoshe te vjellat e lena nga jeta!
Kujdes me fjalen

..........

(D. Agolli)

[egi]

SHQIPERIA

S'kam qenë ndonjëherë
ne Shqipëri,
n'atë tokë të ashpër e të dashur,
n'atë dhe malor
barinjsh.
Sot,
shpresoj
të vij mu si për kremte,
për një kremte të re, dasmë mbi tokë;
pa të vete të shoh
si shkëlqen dielli
majë krahëve plot muskuj
të vargnaleve të tua,
si më rritet,
në mes të shkëmbinjeve
si zambaku i ri dhe i njomë
kultura,
letërsia, që po nis e shtrihet,
nderi i ndaj bujkut të moqëm,
djepi i punëtorit,
përmendorja e shquar
e vëllazërimit,
si merr përpjetë
mirësia posi bima e re,
që lulëzon në vendet e lashta
e të varfra.
O Shqipëri e vogël,
e fortë, e vendosur dhe zëmjaltë,
teli i kitarës sate
-ujë dhe qelik i gjallë-
vjen e më t'i shtohet tingullit të
historisë,
këngës së kohës që s'ka të mposhtur,
me një zë bjeshkësh
dhe ndërtimesh,
aromash dhe bardhësish,
këngës së mbarë njerëzve dhe mbarë bjeshkëve,
zogjve dhe mollëve në lule,
erërave dhe valëve.
Forca, vendosmëria dhe lulet janë dhurat q'i
sjell ti
ndërtimit të jetës mbi tokë.


Disa fjal per Pablo Nerudën:

POET I MADH DHE PATRIOT I FLAKTë ANTIIMPERIALIST

Dy javë pas uzurpimit të pushtetit nga ana e forcave të erreta të Kilit, para 34 vjetësh, në një spital të Santiagos, vdiq i vetmuar poeti i madh, patrioti i flaktë antiimperialist i Kilit, miku i popullit shqipëtar, Pablo Neruda. Neruda është një poet i njohur në tërë Amerikën Latine dhe në të gjithë botën. Eshtë fitues i qmimit Nobël. Jetën dhe vempremtarinë të tij ai ia kushtoi lirisë, demokracisë dhe luftës për pavarësinë e popujve.
Urrejtjen kundër këtij poeti përparimtar dhe të talentuar të popullit kilian, reaksioni fashist e tregoi edhe ne ditët e fundit të jetës së tij. Me urdhër të juntës së Pinoqetit, forca të shumta ushtarësh e futën në shtëpinë e tij, në periferi të Santiagos, e shkaktërruan atë dhe i dogjën të gjitha veprat e tij letrare si dhe libra të tjera.
Pablo Neruda do të mbetet i paharruar. Ai do të kujtohet gjithmonë si një luftëtar i peapur për liri e pavarësi.

[aroza]

HAKERRIM

Që nga Korça gjer te Shkodra mbretëron një errësirë,
nëpër fusha, nëpër kodra, vërshëllen një egërsirë!
Pra, o burra, hani, pini, hani, pini or’ e ças,
Për çakallin, nat’ e errët, është ras’ e deli ras’!

Hani, pini dhe rrëmbeni, mbushni xhepe, mbushni arka,
të pabrek’ ju gjeti dreka, milionier’ ju gjeti darka!
Hani, pini e rrëmbeni, mbushni arka, mbushni xhepe,
gjersa populli bujar t’ju përgjigjet: peqe, lepe!

Ai rron për zotrinë tuaj, pun’ e tija, djers’ e ballit,
ësht’ kafshit për gojën tuaj. Rroftë goja e çakallit!
Shyqyr zotit, s’ka më mirë, lumturi dhe bukuri,
dhe kur vjen e ju qan hallin, varni buz’ edhe turi!

Hani, pini dhe rrëmbeni, është koha e çakenjvet;
hani, pini e rrembeni, ësht’ bot e maskarenjve;
Hani, pini, vidhni, mblidhni gjith’ aksione, monopole,
ekselenca dhe shkelqesa, tuti quanti come vuole!

Nënshkrim i zotris suaj nëpër banka vlen milion,
ju shkëlqen në kraharuar decorata “Grand Cordon”!
Dhe kërkoni me ballhapur (!) komb i varfër t’ju thërres’
gjith me emrin tingëllonjës: Ekselenca e Shkelqes’
dhe të quheni përhera luftëtar’ e patriot’,
në ka zot dhe do duroj’, posht ky zot, ky palo zot!

Grand Cordon i zotris’sate, që në gji të kan’ vendosur,
ësht’ pështyma e gjakosur e atdheut të vremosur;
dhe kolltuku ku ke hipur, duke hequr nderin zvarr’,
ësht’ trikëmbshi që përdita varet kombi në litar!
Dhe zotrote kullurdise, diç, u bëre e pandeh,
kundër burrit të vërtetë zë e vjell e zë e leh!

E na tunde, na lëkunde, nëpër salla shkon e shkunde,
mbasi dora e armikut ty me shok’ të heq për hunde.
Rroftë miku yt i huaj, që për dita los e qesh,
të gradoi katër shkallë, pse i the dy fjal’ në vesh!

Koha dridhet e përdridhet, do vij’ dita që do zgjidhet
dhe nga trasta pem’ e kalbur doemos jasht’ do hidhet!
Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë
nuk do mbetet gjë në dorë veç se vul’ e zezë në ballë!

Mirpo ju që s’keni patur as nevoj’ as gjë të keqe,
më përpara nga të gjithë, ju i thatë armikut: “Peqe!”
Që të zinit një kolltuk, aq u ulët u përkulët,
sa në pragun e armikut vajtët si kopil u ngulët!
As ju hahet, as ju pihet, vetem titilli ju kihet…
Teksa fshat’ i varfer digjet… kryekurva nis e krihet!

Sidomos ju dredharakë, ju me zemra aq të nxira,
ju dinakë, ju shushunja, ju gjahtar’ në errësira!
Ç’na pa syri, ç’na pa syri!... Hunda juaj ku nuk hyri:
te i miri, te i ligu, te spiuni më i ndyri!

Dallavera nëpër zyra, dallavera në pazar,
dallavera me të huaj, dallavera me shqiptar’
Vetëm, vetëm dallavera, dhe në dëm të këtij vëndi
që ju rriti, që ju ngriti, që ju ngopi, që ju dëndi!

Nëse kombi vete mbarë, nesër ju veproni ndryshe,
dylli bënet si të duash, kukuvajk’ dhe dallandyshe…
kukuvajka gjith, me lajka, neser silleni bujar,
nënë dorë e nënë maska, shkoni jepni një kapar!

Dhe kujtoni tash e tutje me të tilla dallavera
kukuvajka do përtypi zog e zoga si përhera…
Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve,
koha është e maskarenjve, po Atdheu i shqipëtarve!

Edhe ju të robëruar, rob në dor’ të metelikut,
fshini sofrat e kujtdoj’, puthni këmbën e armikut!
Që ta kesh armikun mik e pandehni mënçuri,
mjafton bërja pasanik, pasanik dhe “bej” i ri,
dhe u bëtë pasanik, me pallate, me vetura,
kurse burrat më fisnikë, japin shpirtin në tortura!

Vëndi qënka sofr’ e qorrit, vlen për goj’ e për lëfytë,
bëni sikur veni vetull’, shoku shokut krreni sytë…
Dhe për një kërkoni pesë, po më mir’ njëzet e pesë.
Le të rrojë batakçiu dhe i miri le të vdesë!

Po një dit’ që nis e vrëret do mbaroj’ me bubullimë,
ky i sotmi zër’ i errët, benet vetëtimë
dhe i bije rrufeja pasuris’ dhe, kësi lloj,
nuk ju mbetet gjë në dorë, vetëm një kafshit’ për goj’!

A e dini që fitimi brënda katër vjet mizor’
nuk ësht’ yti, nuk ësht’ imi, është i kombit arbror,
ësht’ i syrit në lot mekuar, ësht’ i vëndit djegur, pjekur,
Ju do thoni si të doni… po e drejta dermon hekur!

Shkruar nga autori Ali Asllani në vitin 1942.

Por mjaft aktuale edhe për gjëndjen e sotme ...!

[egi]

ISMAIL KADARE

VALLJA SHQIPETARE

Tri herë opinga rrahu dheun
Sikur kërkoi leje prej tij.
Pastaj shamia palët ndehu
Me qetësi dhe madhështi.

Kështu midis qiellit dhe botës
Vallja u lind, vallja u shpall.
Këmba sinjale i qon tokës
Dhe dora qielit i jep lajm.

Dhe vallja rrokulliset tutje
Në kohëra hedhur si hobe,
Prilli përsipër i hedh lule,
Dhjetori borën shkund atje.

Valle shqipetare, shenja n'erë.
Ylbere tirqesh tej tëhu.
Kush ju kërceu ju njëherë
Dhe këmbët rob s'i mbenë te ju.

Kush ra midis vorbullës suaj
Dhe s'u përzhit, dhe s'u përflak.
Ju bubullima me opinga,
Që nëpër shekuj bridhni varg.

[sherri]

Vëllezër Shqipëtarë,
të prekim urtësinë,
të zëm udhën e mbarë,
të ngjallim Shqipërinë.

Shqipëria ka qenë
dhe do të jetë,
po sot në ditët tona
të metë të mos ketë.

E ka nderuar Zoti
gjithënjë Shqipërinë
ish fort mirë qëmoti,
do bëhet dhe taninë.

Naim Frashëri

[sherri]

Dora jote Ledhatarja
Dora jote ledhataja, ësht' e zbetë si qiri.
Dora jote ledhatarja lëshon dritën e dëborës.
Kur t'a ndjeu magjinë-e pastër që të shtrydheshe prej dorës,
Shpirti im i frymëzuar regëtiu në llaftari.

Se me lëndë magjistare u pat bre tul' i saj;
Tul'i saj u pat gatuar me vaj erë-e brumë dylli;
I dha hëna pak të ndezur, pluhur t'artë-i fali ylli,
E kështu m'u duk hirplotë- haj! o dor'e vashës, haj!

Në vështrim të dorës s'ate ç'pat, o! balli që m'u vdar?
Ç'pat qepall' e përlotur q'i ra pika tatëpjetë?-
Dor'e bryllt' e vashës s'ime, dor'e paqme, dor' e zbetë,
Vetëtiu me prush magjije e më bëri mendimtar.

Dora jote që më dhimbset, dora jote që më çik;
Dora jote që më shtrihet sipër temblave gjumashe;
Dora jote: zemra jote që t'u nda më pesë fashe...
Dh'u bë dorë të më ndali ndaj dyshoj se mos ik...

Llazer Gusho-Lasgush Poradeci

[egi]

VOREA UJKO

MOMENT ARBERESH

E dua kumbonaren bizantine
në mes të qiellit të kaltërt
që pingultaz zbret në shpirtin tonë
ndërsa mbrëmja merr ngjyrë manushaqje
dhe vajza e ëndrravet
bisedon kokulur
në pragun e derës.
Kështu përgjumshëm e vetmitar
më vijnë parasysh
lëvizjet e fëmijnisë
dhe fytyra fatkeqe e Garantinës.
Dhe arrin nga largësia e hijevet
troku i kalit të Konstantinit
që qaset me shpatulla vdekje.
Dhe një jehonë arbëreshe
depërton ajrin e zemrën
e ngjitet përpjetë si mister
me flatrat e veta të lehta
e rrok kacavarset e murit,
rrok heshtjeb,
rrok gjakun tim.

[egi]

TATëPJETëS

Vetëm njëra anë dëgjohet
Vetëm njëra dritare hapet
po Dielli pik diku ngjeti

Kur të dëgjohet ana tjetër
Ana tjetër a do të shurdhohet
A do të mbyllet dritatja e zgurdulluar

Dielli a do të pikë edhe në qatinë e kërrusur

Dëgjohet vetëm njëra anë
Vetëm njëra anë
Dhe gishtat në vesh dhe fishkëllima

Kur të dëgjohet ana tjetër
A do të harroje njeriu të lehë
A do ta zëmë Diellin tatë pjetës





Më JETOHET

Lehin Zoti im lehin
E unë s'ka fjalë

Për tokë kapem
Mbahem pë qiell

Lehin Zoti im lehin
E mua më jetohet.

[egi]

PER GRATE TONA

Sa pak këndojmë për gratë tona.
Për gratë tona të bukura dhe të mira.
Që na përkëdhelin me duar të njoma,
kur kthemi nga rrugë të vështira.

Gabohemi shumë, kur flasim e grijmë
rreth gotës me birrë, rreth gotës me verë,
se gjoja gratë tona e humbin freskinë,
se gjoja ishin të këndshme njëherë...

Ah, vëllezer s'humbet hijeshija e tyre.
Ato përtrihen, ato lulëzojnë.
Mjafton të qëndrojnë pak në pasqyrë,
dhe bëhen prapë vajza të njoma...

E si të mos këndojmë, poetë,
për ato që kanë ditur në jetë
të lindin kreshnikë e perri,
në maternitet e shtëpi,
në mal a në arë
duke prerë dru e duke hedhur farë...

(1961)

[SANTANA-29]

Jetë e hidhur

Sa rëndë e shqiptoj këtë fjalë
Dora më dridhet kur e shkruaj.
Me shpirt, njërit, duhet besuar
Se jeta nuk ka lindur për tu hidhëruar.

Sa fjalë të buta ka në jetë
Sa zemra rrahin për të mirë.
Edhe shumë njerëz gabojnë
Ata që zemrën e hidhërojnë.

Sa mirë do ishte gëzimi
Në sy do të lexohej mirësia,
Në zemër do të vërehej butësia
Hidhërimin nuk e duron njerëzia.

[SANTANA-29]

Vuajtje dhe vetem vuajtje,
Vujtjet tona s'kan te mbarume
si neper shekuj ashtu dhe sot
ndoshta prej zotit asht e shkrume
qe shqiptari me derdh vec lot

A mor Zot ti na ndihmo
se ne ket glob vet na ke sjell
turturat qe kemi hek
ska roman qe i percjell

Te pafajshmit neper varre
cohen engjej e shikojn
qe Kosova plot me halle
Zoti kurr spo i ndihmon

Hall i madh eshte te mos kesh
hall ma i madh eshte qe te kesh
se ne duart e hajdutit
te shkon gjith mundi per lesh

fukara kemi lindur
fukara jemi tuj dek
te pakten te vdesim me nder
me njani tjetri mos me e terhek,,

[sherri]

Lart, Shqipëri,
ti je e zonja,
nga lufta sot mos ndalesh;
me trimëri
porsi shqiponja
armiqve mos iu falesh.
Me sa mall e sa dëshirë
Atë ditë po e pres,
që edhe unë atje i lirë
pranë prindërve të vdes!
("Në mërgim")

Asdreni,

[sherri]

Shko Dallëndyshe
Udha e mbarë se erdh pranvera,
shko, dallëndyshe tue fluturue,
prej Misirit n'dhena tjera,
fusha e male tue kërkue;
n'Shqipni shko, pra, fluturim,
shko në Shkodër, n'qytetin tim.

Shëndet prej meje të m'i falësh
saj shpisë vjetër ku kam le,
me ato vende rreth t'përfalesh,
ku kam shkue kohën e re;
atje shko, pra, fluturim,
fal me shndet qytetit tim.

Me ato male, me ato kodra,
me ato prroje rreth t'përfalesh
n'ato fusha që m'ka Shkodra
të lulzueme, aty t'ndalesh;
tue kndue me ambëlcim,
fal me shndet qytetit tim.

T'mujsha dhe un' me fluturue
dojsha dhe un' me u nisë me ty,
dojsha n'Shkodër me kalue,
m'e pa prap at'vend me sy!
Por... ti shko atje... fluturim
e ti qajma fatin tim.

Filip Shiroka,

[aroza]

Poemë për Adem Jasharin

1.
Nëpër shtigjet e Drenicës,
u ba koh, që ka ra malli,
i mungon Kosovës Baca,
i mungon Adem Jashari.


Nga Drenica n,Dukagjin,
mbeti Bac, Adem Jashari,
asht, kudo nëpër Kosovë,
e askund si gjendet varri.


Ah, medet Kosova e lashtë,
ah, medet Kosova e Re,
me legjenda m,i ke shekujt,
ditët po i ngrys me varre.


çdo konak e ka nji kangë,
nji legjend, çdo vend e ka,
i merr qielli luftëtarët,
brenda varri nuk i mba.


Ah, medet e gjithë Drenica,
gjithë Jasharët i vrau shkjau,
e l-shon zanin Azem Galica,
Adem Jashari, bre burrë mbahu!


Vetëtima po mbjell Sharri,
nga Prizreni në Rugovë,
n,vrap ka mbetë Shaban Palluzha,
me flamurin e kuq në dorë.


Boletini shtegut t,malit,
krah i ec Hasan Prishtinës,
Hamzë Jashari pa dalë dita,
ja mbledh zjarrin vetëtimës.


2.
Za legjenda na ka ba,
për me le a për me vdek,
janë ilirë e dardanë,
janë Bato e Skanderbeg.


Shkrepi dielli me vetëtima,
n,lisa t,moçëm u zgjua mali,
në Kosovë ka ra dita,
za ka ba Adem Jashari.


Moj Kosovë me f-tyr nane,
moj Kosovë me zemër burri,
gjith, ata që ranë për ty,
e lanë gjakun tek flamuri.


UçK- emrin e mori,
Ushtria jonë Çlirimtare,
kanë ardh, burrat ku kanë qenë,
porsi lisat jan, kthy n,male.


Rrin n,Prizren e rri n,Dukagjin,
n,Fushë -Kosovë e në Prekaz,
rrin n,Shalë e Caralevë,
rrin n,Jezercë e n,Karadak.


Në UÇK të gjith, shqiptarët,
jan, ba varg e jan, ba male,
gjith Kosova kala asht, ba,
o me vdek o me mbet, gjallë.


3.
Is, Boletini malit ka zbrit,
Dedë Gjo Luli ka lan, varrin,
Azem Bejta i ka ikë shpellës,
kuvend bajn, me Adem Jasharin.


Dor, e burrit asht, shtërngue,
për Kosovë me derdh gjak,
zani i burrit asht, digjue,
derë më derë e prag më prag.


1000 vjet pre e vra,
për liri e për flamur,
1000 vjet n,llogore mbetë,
e në sy pa vu gjumë.


Ka 1000 vjet në viset tona,
kemi le e kemi vdek,
po kush e polli kët, "soj" hasmi,
për me u vra vjet për vjet?


4.
Asht, me male Kosova ime,
i ka fushat të pa-anë,
djemt-lisa, çikat-selvi,
që robninë supeve se mbajnë.


I ka fushat me lulëkuqe,
i ka malet, drurë të lartë,
i ka agimet lot,-fëmije,
i ka mbrëmjet larë në ar,.


I ka varret me amanete,
i ka kangët lashtësi,
i ka dasmat me flamurë,
thellë legjenda ka në gji.


I ka mortet dit, betimi,
si asht, guri fjalën e ka,
fole trimash asht, Atdheu,
veç pej zemrash i bam, kala.


5.
Mal me lisa çue n,kamë,
ka ushtue krej shqiptaria,
Adem Jashari burr, drenice,
shkëlqen si prelud liria.


Shteg më shteg e natë më natë,
ditë më ditë hasmi e ndjek,
za i burrit s,shuhet kurrë,
as në gjallje e as i vdek.


Për çdo ditë hasmi i vjetër,
n,gjak e gjini don, me shkret,
ia vret nipat, i vret foshnjat,
kullat n,zjarrr përher, ia djeg.


Za i burrit nëpër male,
za u l,shon gjith, shqiptarve,
mos e humbim atdheun tonë,
dhe të vramit i ngre në varre.


6.
Gjam, e madhe n,Kosovë ra,
thuj, Jasharët i shojti shkjau,
historia na bani za,
Nanë Kosova, Ti sot mbahu!


Mbi Jasharët ra murtaja,
mbi Jasharët vdekja s,fali,
u vra plaku, u vra plaka,
u vra foshnja, vajza, djali.


1000 vjet mbi dheun tonë,
aq nji vdekje s,ishte parë,
Bacë Ademi majë lisi,
për Kosovën ka mbetë gjallë.


Njerëz pa fund thërret liria,
legjend burri kërkon malli,
në krejt lirinë e Kosovës,
fytyrën la Adem Jashari.


Fryn në Sharr e në Jezerc,
në Drenicë e në Rugovë,
se ndal vrapin ai burrë,
me flamurin ton, në dorë.


Nuk ka vdek e as do vdesë,
Ai Bacë Adem Jashari,
nga 1000 vjet nëpër luftëra,
për liri ka ra shqiptari...

(dhjetor '99)
Rajmonda Maleçka (Shqiperi)

[vjeshta]

Fatet


E kalova Murin e Berlinit
Në majë të gishtërinjve
më një trendafil në dorë.

Frikësohësha se lëndoja
shpirtërat e rënë,
Kur deshta ta kapercej
edhe Murin Shqiptarë,
para këmbëve më ra
koka ime në gjak e larë.

Një grua veshur me të zeza
kodrave,fushave
ma kërkon varrin,
e trupit tim.

Qdo ditë zgjohët në mes jush
një torzo i tmerrëshem i qytetërimit.

A nuk ju shqetëson
se gjymtymi im
akuzon?

(Ali Podrimja)

[vjeshta]

Vdekja e Nositit


Me zjarr ju flas...me zjarr.
Në gjirin tim kam hapur varr...
që ti jap shpresë dhe t'ia marr...

Unë ik liqenit zemërak
fatlum dh'i pastër si zëmbak,
po zemra ime kullon gjak;

Se vijn urtuar zogjtë e mi,
dh'u jap ushqim me dashuri-
një dashuri për llaftari:

Pa nis, ah, gjirin ta godas...
dh'e hap, ah, gjirin më një ças...
dh'i nginj, ah, zoqtë e vdes me gas!...

Ahere helmohet e buçet
pas mallit tim liqeni i shkret,
e rrit tallazin posi det.

Ai e tund, ai e shkund,
ai e hap sa me të mund,
gjër mu në gjit, gjer mu ne fund.

E shpirtin duke ma percjellë,
më thotë, ah, shih se sa është i fellë,
ky gjiri i em që të pat pjellë...

...Me zjarr ju flas, me zjarr.

(Lasgush Poradeci)

[Naki]

Nata e Poeteve
Kur heshtja mbulon çdo gjë
Kur të gjithë flenë
Zgjohen poetët
Për t’u djegur nëpër vargje

Ata ia shtrydhin
Gjakun e keq mendimit

Shpirti i tyne shesh betejash

Nga temperatura e fjalëve
Vdesin ngadalë pa klithma


Din Mehmeti

[Shpat]

GJENIU I ANIJES

Veshtroni si shket siper valash
E tundet anija me nge? –
…Me krisme-e me prush prej sterkalash
Mi te shkrepetiu nje rrufe!...


Ti det, brohori fshehtesire!
Kuptim i potershem, ti det!
…Po heshtje: ndaj vales se nxire
Gjeniu i anijes po flet:


Prej zallit qe sot po largohem,
Fillova mergimin e ri;
Hepohem…anohem…humbohem…
Po sulmin s`e ndal kurrsesi.


Dh`aspak nuk me tremb zhurmeria,
Ndaj turret me hov e vertik
Mi balle-e mi korje te mia
Ndersimi-i tallazit armik.


Perpara kur shoh gjeratore,
Dh`ato me gremisin ne fund-
Mi kulmin e vales malore
Un` heq te shpetoj sa me mund.


E morti fatkeq ne me ciku,
N`u desh tmerresisht te fundas-
Aspak nuk me thyen rreziku,
Po nis e permbysem me gas:


Se prapa le vazhden e ndritur-
Q`e hapa me shpirtin fatos:
Fistonin gazmor ku pat shkitur
Valim-i anijes q`u sos.


Valim-i anijes se lete
Qetohet,ndalohet,mbaron
Njeriu i anijes perjete
Hepohet…anohet…valon…

http://www.forumikatolik.net/forum/images/statusicon/user_offline.gif http://www.forumikatolik.net/forum/images/buttons/reputation.gif (http://www.forumikatolik.net/forum/reputation.php?p=24222) vbrep_register("24222") http://www.forumikatolik.net/forum/images/buttons/report.gif (http://www.forumikatolik.net/forum/report.php?p=24222)

[Honesty^uk.]

Vleresimet qe ka bere FAN STILJAN NOLI
per banoret e krahinave te ndryshme te treves SHQIPE



ZGJIDH E MERR

A te duhen luftetare,
gjithe botes t'i vene zjarr,
do arratine te marre,
merr nja dhjetë KOSOVARË

A te duhen sharlatane,
qe te lepihen ne cdo sahane,
qe te percajne vatane,
ke sa te duash TROPOJANË

A do male me debore,
trime te forte e malesore,
fort bujare e burrerore,
shko ne KUKES i ke ne dore.

Njerez te zgjuar me lezet,
qe i gjen ne cdo ane,
qe te bejne hallve e salep,
keta jane mjeshtrat DIBRANË

A do njerez për ahengje,
Per tryeze e per kuvende,
burra e gra kercejne me loder,
keta i gjen vec ne SHKODER

A do trima mirditore,
kapardisur kudo vene,
pa i zene gjumi mos flene,
per tre MIRDITORË bejne bene.

Keta MATJANË burra te zote,
qe dikur kane bere barote,
se i njeh gjithe vendi mbare,
jane te afte per xhandare.

A te duhen genjeshtare,
matrapaz e kokethare,
qe reren ta sheshin per fare,
merr KRUTANË se je i lare.

Do dembele per Stamboll,
mos u lodh te bezdisesh dynjane,
Ne TIRANE rresht tabore,
vetem te zgjasesh nje dore.

Po qejfli a te duhen,
qe me jevga dine te kruhen,
zonja qe pjellin cdo vit,
vetem ELBASANI rrit.

Do per pune nje KORÇARË
i ke bujq, i ke ushtare,
te gjithe bashke vene ne are,
koke e kembe si ke te share.

Do ministra KOLONJARË
se mbahen burra me mend,
duan kudo te jene te pare,
ne mexhlic e ne kuvend.

Hall i madh me SKRAPARLLINJTË
ka rrezik te hedh trute,
dy ministra le te rrine,
se na duhen dhe pa trute.

Do budallenj qe vec hane,
hajvan me dy kembe,
pasuri s'dine te vene,
merr shetit gjith MYZEQENE

A do te urte njerezit te rrine,
ne komande ta kesh ushtrine,
ne trabajte te kesh njerezine,
merr te gjithe LABERINE.

O te gjore harruam VLOREN
se kjo pune lahet me gjak,
dy shirit e nje madalje,
kesaj gjeje i ve kapak.

Do te hash e te besh qejf,
sofra shtruar si per mbret,
pasterti e per hyzmet,
te tille gjen vec ne PERMET

A do te ruash florine,
katandine dhe shtepine,
me dy qofte mbush sinine,
ec e merr GJIROKASTRINE.

[lyra2]

DY ZEMRA QË DASHUROHEN


Le të ketë në bashkësinë tuaj vend,
Dhe le të vallzojë në mes fushës, era hyjnore

Duajeni njëri-tjetrin por mos krijoni lidhje dashurie
Le të bëhet ajo det i lëvizshëm në mes brigjeve të shpirt`rave tuaj

Mbushni gotat njëri tjetrit, por mos pini nga gota e njejtë

Jepni njëri-tjetrit nga buka juaj ,por mos hani nga copa e njejtë

Këndoni e luani bashkë dhe bëhuni të gëzuar,
por lejoni që secili të jetë vetvetja
Madje edhe anët e lahutës janë në vete ,edhe pse dridhen me muzikë të njetë

Dhurojini zemrat tuaja,por mos e vendosni njëri-tjetrin nën roje
Sepse vetëm lumi i jetës mund të kënaq zemrat tuaja

Rrini bashkë por përsëri jo shumë bashkë
Edhe shtyllat e tempullit rrinë të ndara,kurse lisi
dhe pishat nuk rritën nën hijën e njëri-tjetrit

Kalil GIBRAN

[ShEjToNkA]

Vajza shqiptare


I
Kush të ka dërguar, hëna apo djelli?
Pa më thuaj, të lutem, sa pate ka qjelli?
Nëpër ato pate, madhëri e artë,
Ka të tilla shtate, si të zotris’ sate?

Në je ndonjë ëngjëll, udhën ke lajthitur,
Apo sjell melhemin zemrës së goditur?
Në je ndonjë valë, kush ësht’ ai mall,
Që të ndez e derdhe e utrin’ mbi zall?

Në je ndonjë çupë, do të mbaj mbi sup,
Do të ngjesh në zemër, do të pi me kup’!
Në je ndonjë lule, e ku do keç mbirë,
Si mundet e bënet lulja kaq e mirë?

Në se je sorkadhe, lumthi kush ka çapa,
Lum ai q’i vete zotris’ sate prapa!
Kush të paska rritur, kush të ka selitur?
Trupi i yt i bukur si flori i situr!

Në je ndonjë xhinde, xhinde e arratisur,
Cilin ke vithisur, kujt i je kolisur?
Ku është ai pyll, ku është ai mur
ku ti vete fute dhe qëllon me gur?

II
Kush të ka dërguar, Hëna apo Djelli?
Pa më thuaj, të lutem, sa yje ka qjelli?
Ka të tilla pyje nëpër ata yje?
Ka të tilla xhinde nëpër ata pyje?

Qofshi të ërgjënda, ka të tilla xhinde?
Rrofsh e qofsh, sa malet, zotrote ku linde?
Desha që ta dija ku është ylli yt,
Desha që ta dija ku ësht’ pylli yt!

Në je ndonjë dritëz, dritëz perëndie,
Lum kush të ka afër, kurse nata bie;
Në je ndonjë hije, hije hyjënore,
Kthema zemrën time, zemrën që ma more!

Në je ndonjë erë, një veri në ver’,
Nga se po të digjet trupi ylyver?
Në je ndonjë ëndërr, shum’ të lutem shum’,
Në të dasht’ qejfi të të shoh në gjum’!

Në je xhevahire, nga se ku je dukur?
Nga se xhevahiri rri në kuti futur?
Në je ndonjë flutur, kush të ka qëndisur?
Kush është ajo dorë, që të ka stolisur?

Pa le ta dëgjojmë një herë e dy herë,
fol, moj dallëndyshe, që këndon mbi derë!
Fol moj dallëndyshe, se sa më vjen mirë,
Mos je ndonjë vajzë nga një vend i lirë?


- Un’ jam një arbreshe, rroj këtu në rrëza,
Një gjak e një gjuhë kemi me thëllza;
Pullumb e sorkadhe jemi farë e fis,
Kemi dhe shqiponjën gjyshen e shtëpisë!

Çdo të mira kemi, djelli si ar
Derdhet përmbi neve nga çdo vënd më par’,
Lul’ e vëndit tënë katër stinat çel
Edhe erë e bukur na deh e na vel!

A e more vesh kush më ka qëndisur?
Është dritë e djellit që më ka stolisur,
Është drtië e djellit, është dritë e hënës,
Më shum’ nga të gjithë është sisë e nënës!


Ali Allani

[doGzona]

Nena ime eshte

Nena ime eshte
Nena kosovare
Linde e rrite e lumja
Nga Nena Dardane

Gji i dha Teuta
Uje i dha Drini
Nuse shume e bukur
N’ shtepine e nje trimi

Eshte bije e Agrnit
Mese e Skendebeut
Qe n‘ sofer i mblidhte
gjithe burrat e dheut

Sofre ua shtronte
me djath e bukevale
corapa te leshta
u conte ne male

Here ishte ore e malit
Roje e bjeshkeve t’ larta
Here bareshe e urte
Here hidhte fare ne brazda
2
Qante bashke me mua
Kur si foshnje qaja une
Ajo kurr nuk lodhej
Kur une e leja pa gjume

E kur une qeshja
Ajo lahej me gazin tim
Rruget m‘ ipraronte
Ditet m‘ i mbushte bekim

Bashke me shtatin tim
I rritej shpresa per jete
Ja po m’ rritet djali- thoshte
Do t‘ kem pleqeri te qete
3
U lind e u rrite n‘ kasolle
Jo n‘ vila n’pallate
Vet lindt e e ritte f‘ mije
N‘ djepa maje shpate

Nena ime eshte
Nena kosovare
Rend e rend tere diten
E nuk lodhej fare

Djepin lidhe ne shpine
Nena ime mathe
Ndimon burr’n e vet
Ne ara n‘ livadhe

4
Kur burrin ia moren n‘ burg
Vet punonte n‘ are
Here u printe qeve
E here hidhte fare

E kur kthehej n‘ bremje
Trima i mbushej sh‘ pia
Kishte nga Prokupla
Kishte nga Shqiperia

Kishte nga Presheva
Kish nga Mali zi
Kish nga Ilirida
Nga Drenica djeme t’ ri

Sofren ua shtronte
Me djath e bukevale
Ishte nikoqire
Ishte dhe bujare

Ishte nikoqire
Ishte dhe bujare
Pritte e qitte miqe
Percillte djeme ne male

[doGzona]

5

Kor ndonjeri vritej
Nuk e qante kurre
Vdiqe i ri- i thoshte
Akoma pa u bere burre

Pa ta sjelle akoma
Nusen ne shtepi
Jo, jo, e fshine nena lotin
Veq i qete fli ti

Vdekjet sikur kjo
Nena nuk i qane
Lulekuqet e nenea
Vdesin per vatan

6
Kur shkau i hoshte
Se lindte shume femije
Per inati te tij
I nindte nje mije

Kur ia vriste njerin
Ajo bente tjetrin
Permbi pushke e thika
Thate dot se shihte djepi

S’ mund te shihte pushken
Varur ne baski
Ne krah do ta vente
Veq vellaii tij

Nuk vononte shume
E burrit I hinte n’ gji
Nga se deshirente t‘ parit
Emrin t‘ ia pertri

Toka dokrah pune
E kish nevoje vatani
Nga se dite per dite
Djemte ia hate mali

Bile nje here ndodhi
N‘ bark ia futen thiken
Femijen qe ia nxoren
Ne darke ia qiten

Ha i than tah
He nenen shqiptare
Prap lind femije
E djem co ne mali

Ha I thane tash
N’ fyt ia rrasen thiken
Jebenti Kosovo
je bemti Republiken

[doGzona]

7
Ajo eshte dhe mesuese
Qjithnje na mesente
T‘ jem shembuj nder shoke
Gjithnje na k‘ shillonte

8
Nena ime eshte
Amvise me e mira
Miserniken pjek nder sac
Bene the embelsira

Kur ben msh e lakra
Ere mbuchet sht‘ pia
Dollmat i ben t‘ mira
Ben edhe flija

Ben pite me maze
Lakror edhe tave
Per dite te flamurit
Ben edhe bakllave


9
Dhe pervec amvises
Eshte dhe luftetare
Kra per kra luftonte
Me shoket ne male

T’ luftonte kucedra
Shendrrohej ne ore tem alit
Prap sjpejt behej nene
Sise t‘ i japi djalit

Qumshtin e ka t‘ embel
Asht si e ka zemren
Lumi une i lumi
Cfare e kam nenen

Here ne Kosove
Here ne shqiperie
Here ne Bujanovc
E Here ne Cameri

Here ne Drinice
Here ne Tretire
Here ne Reke te keqe
E here ne Kercove



10
Nena ime lumja
S’ ka soqe vec vehten
Vella Ahmet Deline
Vella Azem Bejten

Vella Mic Sokolin
Vella Idriz Seferin
Vella Haxhi Zeken
Vella Ymer Prizrenin

Vella Pashko Vasen
Vella e ka Naimin
Vella Faik Konicen
Vella Kristoforidhin

Vella Hasan Prishtinen
Vella Azem Hajdarin
Vella Tahir Mehen
Vella Adem Jasharin

Edhe motra kishte
Nena ime plot
Noren e Kelmenit
Miter Daden Shote

Moter Marigonen
Moter Nene Terezen
Moter e ka Tringen
Moter e ka Xheven

11
Celes te zemres ka
Dashurine e butesine
Deri sa eshte n‘ front
E ka egersine

Nena ime eshte
Nena kosovare
Shamizeze po
Por edhe krrenare

12
S‘ di t‘ shkruaj proze
S‘ di as poezi
Poe kur t’ shkruaj per ty
Qe t’ dyja i di

Fjalet me vijne vet
Edhe vet radhiten
Varg pas varu strofa
Dhe ne poem ngriten


Besar Shkembi

[Idila]

POEZI PER KOSOVEN (http://www.youtube.com/watch?v=RMi--ApSWZY&feature=related) http://i3.ytimg.com/vi/RMi--ApSWZY/default.jpg

[Gega 1]

Nga Sabri Hamiti Eqrem Cabej Ku ndricon plisi perthekon guna Ku buka eshte buke e uji uje Ku digjet qiriu e tymon una Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna Hesht Ili Iliri flet vete Albani Ne valle Lisi ku feston fisi Merr ne thua e bie tirani Ne male te bardha bardhon plisi Ne naten e zeze del para Abeja Ti thur ballin me kujtime e gjak Midis kraherorit te shkrep rrufeja Klithjen e mocme e zgjon ne prak Ku ndricon plisi perthekon guna Ku buka eshte buke e uji uje Ku digjet qiriu e tymon una Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna Vallezon shqipja ne teatrin antik Me bukuri te thurur fije me fije Ne shi furtune kerkon nje mik Per heshtje urti per bese e dije E shpresa syrin e hap ne diell E ne naten me peshe te vone Fjala fluturon flet vete ne qiell Kengen e mocme e ben jehone Ku ndricon plisi perthekon guna Ku buka eshte buke e uji uje Ku digjet qiriu e tymon una Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna Ne vete thur vete - dijen e durimit Si kengen e dhembjes se pafund Ne boten e gjalle te humbjes shpetimit I njohur rinjohur perdit pa mund Ku ndricon plisi perthekon guna Ku buka eshte buke e uji uje Ku digjet qiriu e tymon una Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna Nga monografia "Leja e Njohtimit 1985"

[Gega 1]

Nga Ndre Mjeda

ZOGA

I.
Neper ograje po kendojne bylbylat
Si tu`u prralle me shoqi shojne;
Drandofilleve zymylat
T`kandshmen ere dhuntie ju cojne.


E nalt n`qiell ma e bukur hana
Rreze t`paqta shkon tui shkrie;
Maje bjeshkve fillon Zana
N`valle shoqeve m`u prie.


Lodhe prej vegesh,prej rranjesh shpijet
Si u ba nate,ndej Zoga n`voter;
Ndej m`u xe me dru dullijet
Qe kish ba nper mal, pa motre!


E kuvendte me nane locen,
Si pergjumshem, ndonji fjale,
Deri sa brie votres gocen
E muer gjumi dal ka dale.


Fjet bri votres : e kur shkendija
Shendritte at fetyre`te pa travaje,
Engjell prei qiellet ule te shpija
Dukej faret fetyra e saj.


Here n`at gjume tui qeshun dukej,
Si m`u fale here doren cote;
Here permallshem n`vedi strukej
E n`fetyre gjaku t`tane i velote.


(Ngrimun n`ar , mbi`j pullalie,
Nen balkue nji beg kish dale;
Holl`e i giate porsi silvie
N`rruge nen gardh ish duke nji djale)

E nan - bardha tui shikjue
"Flej me egjuj,thote, o bie
Pusho shtatin me i ndimue
Lokes s`ate neper shpie".

[Gega 1]

Nga Sabri Hamiti


Eqrem Cabej

Ku ndricon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna



Hesht Ili Iliri flet vete Albani
Ne valle Lisi ku feston fisi
Merr ne thua e bie tirani
Ne male te bardha bardhon plisi



Ne naten e zeze del para Abeja
Ti thur ballin me kujtime e gjak
Midis kraherorit te shkrep rrufeja
Klithjen e mocme e zgjon ne prak


Ku ndricon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna


Vallezon shqipja ne teatrin antik
Me bukuri te thurur fije me fije
Ne shi furtune kerkon nje mik
Per heshtje urti per bese e dije


E shpresa syrin e hap ne diell
E ne naten me peshe te vone
Fjala fluturon flet vete ne qiell
Kengen e mocme e ben jehone


Ku ndricon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna


Ne vete thur vete - dijen e durimit
Si kengen e dhembjes se pafund
Ne boten e gjalle te humbjes shpetimit
I njohur rinjohur perdit pa mund



Ku ndricon plisi perthekon guna
Ku buka eshte buke e uji uje
Ku digjet qiriu e tymon una
Rrjedh lume Drini rrjedh lume Buna

Nga monografia "Leja e Njohtimit 1985"

[Antika]

ÇASTE POETIKE
Që nga Jugu ne Veri mbretëron një errësirë,
nëpër fusha, nëpër kodra, vërshëllen një egërsirë!
Pra, o burra, hani, pini, hani, pini or' e ças,
Për çakallin, nat' e errët, është ras' e deli ras'!

Hani, pini dhe rrëmbeni, mbushni xhepe, mbushni arka,
të pabrek' ju gjeti dreka, milionier' ju gjeti darka!
Hani, pini e rrëmbeni, mbushni arka, mbushni xhepe,
gjersa populli bujar t'ju përgjigjet : peqe, lepe!

Ai rron për zotrinë tuaj, pun' e tija, djers' e ballit,
ësht' kafshit për gojën tuaj. Rroftë goja e çakallit!
Shyqyr Zotit, s'ka më mirë, lumturi dhe bukuri,
dhe kur vjen e ju qan hallin, varni buz' edhe turi!

Hani, pini dhe rrëmbeni, është koha e çakenjve;
hani, pini e rrembeni, ësht' bot e maskarenjve;
Hani, pini, vidhni, mblidhni gjith' aksione, monopole,
ekselenca dhe shkelqesa, tuti quanti come vuole!

Nënshkrim i zotris suaj nëpër banka vlen milion,
ju shkëlqen në kraharuar decorata "Grand Cordon"!
Dhe kërkoni me ballhapur (!) komb i varfër t'ju thërres'
gjith me emrin tingëllonjës: Ekselenca e Shkelqes'

dhe të quheni përhera luftëtar' e patriot',
Po ka një Zot qe s’do duroje, shume lavdi të madhit Zot
Grand Cordon i zotris'sate, që në gji të kan ' vendosur,
ësht' pështyma e gjakosur e atdheut të vremosur;

dhe kolltuku ku ke hipur, duke hequr nderin zvarr',
ësht' trikëmbshi që përdita varet kombi në litar!
Dhe zotrote kullurdise, diç, u bëre e pandeh,
kundër burrit të vërtetë zë e vjell e zë e leh!

E na tunde, na lëkunde, nëpër salla shkon e shkunde,
mbasi dora e armikut ty me shok' të heq për hunde.
Rroftë miku yt i huaj, që për dita los e qesh,
të gradoi katër shkallë, pse i the dy fjal' në vesh!

Koha dridhet e përdridhet, do vij' dita që do zgjidhet
dhe nga trasta pem' e kalbur doemos jasht' do hidhet!
Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë
nuk do mbetet gjë në dorë veç se vul' e zezë në ballë!

Mirpo ju që s'keni patur as nevoj' as gjë të keqe,
më përpara nga të gjithë, ju i thatë armikut: "Peqe!"
Që të zinit një kolltuk, aq u ulët u përkulët,
sa në pragun e armikut vajtët si kopil u ngulët!

As ju hahet, as ju pihet, vetem titilli ju kihet...
Teksa fshat' i varfer digjet... kryekurva nis e krihet!
Sidomos ju dredharakë, ju me zemra aq të nxira,
ju dinakë, ju shushunja, ju gjahtar' në errësira!

Ç'na pa syri, ç'na pa syri!... Hunda juaj ku nuk hyri:
te i miri, te i ligu, te spiuni më i ndyri!
Dallavera nëpër zyra, dallavera në Pazar,
dallavera me të huaj, dallavera me shqiptar'

Vetëm, vetëm dallavera, dhe në dëm të këtij vëndi
që ju rriti, që ju ngriti, që ju ngopi, që ju dëndi!
Nëse kombi vete mbarë, nesër ju veproni ndryshe,
dylli bënet si të duash, kukuvajk' dhe dallandyshe...

kukuvajka gjith’ me lajka, neser silleni bujar,
nën dorë e nën maska, shkoni jepni një kapar!
Dhe kujtoni tash e tutje me të tilla dallavera
kukuvajka do përtypi zog e zoga si përhera...

Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve,
koha është e maskarenjve, po Atdheu i shqipëtarve!
Edhe ju të robëruar, rob në dor' të metelikut,
fshini sofrat e kujtdoj', puthni këmbën e armikut!

Që ta kesh armikun mik e pandehni mënçuri,
mjafton bërja pasanik, pasanik dhe "bej" i ri,
dhe u bëtë pasanik, me pallate, me vetura,
kurse burrat më fisnikë, japin shpirtin në tortura!

Vëndi qënka sofr' e qorrit, vlen për goj' e për lëfytë,
bëni sikur veni vetull', shoku shokut krreni sytë...
Dhe për një kërkoni pesë, po më mir' njëzet e pesë.
Le të rrojë batakçiu dhe i miri le të vdesë!

Po një dit' që nis e vrëret do mbaroj' me bubullimë,
ky i sotmi zër' i errët, benet vetëtimë
dhe i bije rrufeja pasuris' dhe, kësi lloj,
nuk ju mbetet gjë në dorë, vetëm një kafshit' për goj'!

A e dini që fitimi brënda katër vjet mizor'
nuk ësht' yti, nuk ësht' imi, është i kombit arbror,
ësht' i syrit në lot mekur, ësht' i vëndit djegur, pjekur,
Ju do thoni si të doni... po e drejta dermon hekur!


shkruar nga autori Ali Asllani në vitin 1942

[Idila]

Fole mëmë me lot
shpirtcopëtuar pa shëmbëllim
bij shpërndarë nëpër botë
rrugë më rrugë pa mbarim


U lëkund imja barkë
valët më nxorrën në Kalabri
dëgjova Arbëreshën urtare
matanë detit në Sicili


Mora rrugën për në Kosovë
ku lulëzon një bozhur
atje ku shtrihen fusha vargmale
fërfërit i kuq flamur


S`ma ndal hapin mua lodhja
kur shqiponja më bën shoqëri
bukë e kripë shtruar sofra
n`djep të lashtë në Maqedoni


Më mori mua kjo pendëshkruar
dhe më hodhi në Camëri
te ata bijë të përmalluar
që u ndanë me dhemshuri


Pyet mëma me brengë në shpirt
-Dallëndyshe ku po shkon
-Mbi piramida në Egjipt
fole ndërtoj në faraonë


Nën qiell të huaj një zë jehon
mes metropoleve në Turqi
nga gojët e shqipeve buron
fjala e arbërit për liri


Në udhëkryqe t`Afrikës t`Australisë
sodis nga larg një yll-zjarr
i bardhë plisi si bora në mal
derdh dritë një fanar


Kudo që shkela në rruzulli
n`Amerikë Europë e Azi
vetëm trupin - në mërgim
kurse zemrën - në Iliri


F D L

[Idila]

U privatizua vargu!


Hej milet!
Dallkaukë, letrarë, bejtexhinj dhe poet
Mblidhuni tek Sheshi i Poezisë!
Erdhi momenti i shumëpritur
Privatizohen vargjet, vjerrshat, poezitë
poemat, balladat e vlerat e Letërsisë,
merrini Antologjitë Letrare ku janë e ku nuk janë
fillojmë nga ato të shkruarat në pergamenë
nga autorë me emra të lashtë Taukrik, Taulant
Vraufrik, Hespant, Iprisht, Ibrisht
Ecni ndër shekuj tek poetët me mbiemra
justinianë dhe bizantinë
Zarisht, Bogdan, Ylenec, Jeronim,
ndaluni tek arbëreshët e Moresë
Gavril, Derad, Pal, Muzak, apo Golem
Blini Fishtën, shisni Koliqin, një Mjéd ndrrohet me dy Migjen!
Mblidhuni të gjithë me lajmërimin tem!
Do ndrrohet Naimi, Chajupi,Prenushi dhe Shantoja
Me poezi shkruar nga Mao Y dhe Go Mo Zhoja(!)
Mblidhuni pra mos humbisni rastin!
Sot hapet Tenderi i Privatizimit Epokal!
Tek Sheshi i Poezisë
Shisni Ismail Kadarenë dhe blini poetin Fekal!
Ka dalë nga gjiri i popullit!
Gjyshi i tij ka qenë Këshilltar në Hekal!
Bile dhe kryetar fronti...kryeçoban i dhisë!
Rapsod i orëve të para, që me porosi të partisë..
diskretitoj puçistat në gjirin e ushtrisë..
Nxitoni se vargjet po mbarohen!
Poemat shiten, blihen, privatizohen!
Kurvat e Poezisë krihen, zbukurohen
gëzohen, pasurohen!
Në bordellet e vargut të thyer...
Mos humbisni rastin!
Poezinë kombëtare për ta këmbyer.
Nesër do privatizojmë Historinë!
Do këmbejmë Korçën e Gjirokastrën
të bëjmë Vorio Epirinë!
Mos humbisni rastin!
Sot privatizojmë Poezinë!
Nesër Historinë, Gjeografinë, emrat e mbiemrat!..etj.etj.
Nesër!...
Nesër ama!..pastaj?..
Pastaj na mbetet të privatizojmë Atdheun!
Dreqi le ta haj!
Jepen falas Eposi i Kreshnikëve
Legjenda e Murimit!
Është rinovuar koncepti për Atdheun!
Tani kemi Bashkimin Europian
Atje mund të futemi pa Skënderbeun(!)
Gjin Bue Shpatën, Kont Uranin
Adem Jasharin, Zahirin, se vallah na lodhën.
Privatizojmë fushat dhe malet e mandej
privatizojmë Kosovën!!!
(Oj medet!)
Si dikur Plavë e Guci..
Shkodrën e bëjmë Zonë të Lirë
(pa dalje në det..)
ndoshta e lemë të shkoj me Mal të Zi.
Hej milet!
Mblidhuni tek Sheshi i Poezisë!
Privatizohet vargu atdhetarë!
Shitet me shumicë !
Mblidhini kursimet tuaja shqiptarë!
Ejani dhe bleni vargjet me rimë, pa rimë.
Se Antologia do muroset si Rozafa dhe jashtë do ti lëmë vetëm një sisë...
Ka ardhur Koha e Mbrapshtë
Të pijmë qumësht të konservuar nga punishtet e Greqisë
Mblidhuni të gjithë
në Sheshin e Poezisë!



Agim Doçi

[Oltiana1]

Kristal

Ka kohë që s`shihemi dhe ndiej
Si të harroj unë dalngadalë
Si vdes tek unë kujtimi yt
Si vdesin flokët dhe gjithçka

Tani kërkoj unë poshtë e lartë
Një vend ku ty të të lëshoj
Një strofë a notë a një brilant
Ku të të lë , të puth , të shkoj

Ne s`të pranoftë asnjë varr
Asnjë mermer a morg-kristal
Mos duhet vallë prap të të bart
Gjysmë të vdekur , gjysmë të gjallë

Në s`gjetsha hon ku të të hedh
Të gjej një fushë a një lulnaje
Ku butësisht porsi polen
Gjithkund , gjithkund të të shpërndaj

Të të mashtroj ndoshta kështu
Dhe të të puth e t`ik pa kthim
Dhe nuk do të dimë as ne , askush
Harrimi ish ky , a s`ish harrim .


Ismail Kadare

[deas]

Ismail Kadare


Nje grua qe mban ere çokollate
Me mua ra dikur ne dashuri
Tani jeton e lumtur ne pallate
Qe ngritem vjet ne bulevard te ri

Tani as koken s'e kthen ajo nga une
Tak-tukun e sandales me le pas
Ate ne djaleri e desha shume
Betoheshim te çanim çdo tallaz

Por bashke nuk patem fat te lidhnim jeten
Se donte apartamente e telefone
Une shkruaja artikuj veç per gazeten
Dhe flija redaksive permbi poltrone

Kjo grua qe mban ere çokollate
Me mua ra dikur ne dashuri
Tani jeton me burrin ne pallate
Ne eshte e lumtur nuk e di??

[deas]

Pjesë nga Rubairat e Omar Khajamit përkthyer nga Fan S. Noli


1.

Natën kur flija, më tha shpirti: "Pi!
Në gjumë dhe në Varr s`ka lumturi:
Ngreju! Sa rron, zbras Kupa dhe puth çupa;
Se ke shekuj që të flesh në qetësi".

2.

Në ëndërr, kur Agimi zbardhëllonte,
Një zë që nga Taverna po gjëmonte:
"Çohuni, djema, e Verë sillnani,
Se Fati na e tha lëngun sonte".

3.

Dhe posa në Tavernë këndoi gjeli,
Besnikët jashtë thirrën "Portat çelni!
E shkurtër është Jeta, ja, u mlakmë
Dhe mbetmë si kofini pas së vjeli".

4.

A di përse këndesi po këndon
Dhe menatë nga gjumi po të zgjon?
Që shkoi një ditë po të lajmëron,
Dhe ti, çkujdesur, fle dhe ëndërron.

5.

U gdhi! Me Verë zëmrën e zbardhëlloj
Përdhe çdo Fe të Natës e dërmoj:
Në Djall dërgoj Parajsën e pëpjetë,
Gërshtein me lahutën lavdëroj.
6.

Kur Diellin, me zjarr kurorëzuar,
E pret me gas Natyra faqeshkruar,
Shoqen me mall po shoh në gjumë shtruar
Dhe foshnjën buzëqeshur më të zgjuar.

7.

Ja, Kup`e Qiellit skuqet prej Agimit,
Bilbili nisi këngën e dëfrimit
Me trëndafilin: Eja, Faqepjeshkë,
Natyra qesh; nem Qelqin e Rubinit.

8.

Zgjohu-u! Mëngjezi me shigjet`e grisi
Perden e Natës, Yjt`I arratisi,
Dhe Dielli gjahtar me rreze kapi
Çdo majë mali, pallati e lisi.

9.

O Engjëll faqedritë, ja u gdhi,
Shtjer Verë dhe këndo me ëmbëlsi!
Xhamshidi e Khosroj qysh lulëzuan,
Qysh dimërojnë sot në Varrverri.

10.

Ja, Mars`I ri dëshirat na valon,
Çdo shpirt I mënçur në Gërmadhë shkon
Ku dor` e Moisiut zbardh nga degët
Dhe frym` e Krishtit tokën gjelbëron.


11.

Mbi lulet po pikojnë vesë retë
Dhe me një zë qiellor Bilbili shkretë:
Ah, Verë! Verë! Trëndafilit
I lyp t`i skuqë faqëzën e zbehtë.

12.

Bilbili nëpër kopshtet në Pranverë
Sheh Lilin Kup`e Trëndafilin Verë
Dhe thotë: "Puthuni e pihuni!
S`e gjeni këtë ditë tjatër herë".

13.

Shiko luadhe, luke, bukuri
Lumenj kristali, kronj e brohori:
Nga dimri Ferr pranvera Qiell na ndriti,
Gëzo mi Dhč Parajsën me Huri.

14.

Desh Trëndafili e thotë: "Lulëzoj
Dhe botës bukurinë po ia shtoj:
Pastaj e hap kuletën e mëndafshtë
Dhe përmbi kopsht thesarin po e shtroj".

15.

"Jam, thotë, lulja e Josefit t`ri
T`egiptes, xhevair, zëmërflori:
Ja edhe rrob`e kuqe gjak, e çjerur
Prej vëllezërve dhe gruas Petefri.

16.

Tufani kopshtin kur ma çakërron
Dhe Rrot`e Fatit shpresat m`i dërmon,
Pështillem si burbuq`i Trëndafilit,
Po zemra gjak përbrenda më pikon.

17.

U dogja dhe u pëvëlova: Verë!
Nga vrer`i lotëve u shova; Verë!
Në Qelq rubin, e Dashur, dhe Luten
Dhe nga ky zjarr shpëtova: Verë!

18.

Me Ver`e Vajza, me Lahut e valle,
Me Fyell e me Këngë po s`cu çmalle,
Jeta s`vlen hiç: Se pa këto nuk është
Veç pemë helmi, pus e tym vërdallë.

19.

Nga njëra dorë Trëndafil e Grua,
Nga dora tjatër patsha Rrush e krua:
"Zotit - po thoni i arthtë keq për mua!"
Po as m`a fal pendimin, as ia dua.

20.

Një Engjëll më tërhiqte në Xhami,
Një Djall po më zvarrniste në Dolli;
Po Ver`e kuqe e fitoi davanë:
Gërshet këtej - edhe andej Hardhi.



21.

Në prehrin e Hurisë kur gëzohesh
Veten humbet, e veten gjen, bekohesh:
Kur pi kungatën shpirtrëmbenjëse,
Përsipër Jetës, Vdekjes Lartësohesh.

22.

Te Shpell`e Verës kemi hedhur mendjen,
Dehemi, puthim për të mbledhur mendjen:
ç`pyet? Gjykim e tru na kanë rrjedhur,
Se Vajzat na e kanë vjedhur mendjen.

23.

"Pse s`pi më pak?" më thonë njerëzia,
"Për ç`arësye s`ka kufi Dollia?"
Një: Faq`e Vajzës; dy: Rubin`i Verës,
Ja shkaqe si kristal nga qartësia.

24.

Drit`e Kungatës vlen çdo mbretëri
N`Evropë dhe n`Afrikë dhe n`Azi:
Rënkim`i Vajzës mallëngjen më rëndë
Se çdo shamat`e turmës në Xhami.

25.

Fito një Zemër, puthe dhe rrëmbeje,
Dhe adhuroje si Altar prej Feje:
Një qind Qabera s`vlejnë sa një Zemër;
Zemër kërko, Haxhi, jo Gur Qabeje.

26.

Si mjer`ay që Dashuri s`ka ndjerë
Dhe zemra s`i ka ndritur në prënverë:
Pa Ver`e Dashuri çdo dit`e shkuar
Prej meje s`nëmërohet asnjëherë.

27.

S`ka hir apo shëmtim në Dashuri,
Për Ferr e për Parajsë s`ka mërzi,
As për pallate a kasolle a shpella
As për mëndafsh a rrecka a stoli.

28.

Kjo zemr`e marr`e mbytur në mjerime
Pa prerë vuan e lëshon rënkime:
Kur më dha Zoti Verë Dashurie,
Ma mbushi kupën gjak prej zemrës sime.

29.

E prisja! Si rrufeja më tronditi!
E Dashura më shkoi, më neveriti:
S` e çmoja kur e kisha... Ah, ç`ma priti!
Në Ferrin nga Parajsa më vërviti.

30.

Rënkoj e pshrëtij, se s`të kam pranë,
M`u çuar zemra, vojtjet mënt s`më lanë,
Askujt s`ia qaj dot hallin, djall` o punë:
Vrermjalt`e flagëves`e qeillhapsanë!


31.

Nga hidhërim'i ndarjes jam përpirë,
Sa e sa herë zemra m'është grirë:
Ty natën të kujtoj e psherëtij,
Nga malli digjem, si qiriri kam shkrirë.


32.

Kur s'dhëmp e s'shëmp nuk është Dashuri,
Pa Ferr s'gjen dot Parajsë dhe Huri:
Kur zjarr' e ke në gji, me nat' e ditë
Sot ndrit me gas e nesër ndes më zi.


33.

Te rrug' e Trëndafilit plot me gjëmba
Pikova gjak, u çora dhe u shëmba:
Pa qindra plag' e çpojtje s'qepeht krehri
Në flokët e së Dashurës me dhëmba.


34.

Zemrën me sy e dashura ma ndes,
Zemraqiri me flakën rron e vdes:
Te flak' e bukur zemraflutur turret,
Kurban e tëra digjet pa kujdes.


35.

Me syrin bukuri e dritë çpall,
Në zemrën Dashuri e zjarr më kall:
Ti s'më vë re aspak ose më tall,
Kur unë pshërtij për ty me mall.


36.

Zefire, fryre, syri im të pa,
Nga gjoksi zemra m'iku dhe më la
Dhe dyke fluturuar pas të ra:
Banesën sot në gjoksin tënt e ka.


37.

Selvia që më bëri skllav e mbret
Tani më nisi prapë muhabet;
Më qesh me buz' e sy, se shpirti i thotë:
"Bëje të mirën dhe e hith në det".


38.

E dashura shkëlqeu, më vërboi,
Zemra më fliste gjuha më pushoi:
Kush pa me sy torturë kësisoj?
Nga etja u dogja, u shova mun te kroj.


39.

Kush në Gërmadhen të ka prurë, kush?
Kush ta ka çfaqur natën mirë, kush?
Kush të ka fryrë të më ndezësh furrë
Nga Dashuria të sëmurë, kush?


40.

Në këtë Dhe pa prehje, pa pushim,
Jam lodhur me kërkim e udhëtim:
Të bukur Qiparis si ti s'kam parë,
S'të kapërcen as hëna në shkëlqim.

dua te me falni nese i ka sjelle dikush tjeter ketu por jane vertet shume te bukura ndaj...

[deas]

Rudaki

Nga Rubaitë

* * *

Er'e ngjyrë i rrëmbeve nga të kuqtë trëndafij,
Ngjyrën - faqes së purpurtë, er'i dhe gërshetit të zi,
Ujrat do trëdafilohen kur të lash fytyrën ti,
Floku yt, lëshuar n'erë, deh e çmend një njerëzi.

* * *


Ç'më duhet, pa fytyrën tënde dhe dielli që shndrit?
Pa ty ç'më duhet edhe hëna, kur natën farfurit?
he larg nopranit në qëndrofsh, siç jam unë vetë,
Nuk do le ditë pa të parë, pra, më prit.

* * *

Plot një qilim me vojte na dha fati - ja kush jemi,
Në zemër flakën fshehim, zi në sy, - ja kush jemi.
Kush bie në kurth të lojës s'egër hakërruese,
Ata që fati hedh në det trazimesh - ja kush jemi.

* * *

Si tekanjoz i çmendur mos u bëj, në qofsh shpirtmadh,
Të verbër, të gjymtuar mos i shaj, në qofsh shpirtmadh,
Mos e shqetëso njeriun që rrëzohet,
Atë që ra përdhe ta ngresh, në qofsh shpirtmadh!

***

I lirë ji në shpirt o Rudaki, dhe jetë dosido ti mos kalo,
Si një pishtar ndriço me mend edhe në zemër, si t'urtët ti jeto,
E keqja s'vjen vetëm për ty, rrëmben ajo këdo,
Kjo botë shumë vojtje ka, një çast të lumtur veç kërko!

***

Botën e kalbur grryej dhe mendo,
Prej magjistari një shaka kujto,
Ç'të mirë gjen, me prrallë krahasoje,
Dhe shtigje të këqia mos lakmo!

***

Të brejtur thellë jemi ne - kështu e ka kjo jetë,
Si mbi trumcakë vdekja rri, - skifter ngrihet përjetë,
Çdo lule shpejt' a vonë fishket e prapë do të thahet,
Dhe fshes'e vdekjes fshin çdo gjë që mbet mbi dhe e shkretë.

***

Me bojë të zezë nuk i lyej të thinjët flokë të mi,
Që të më thonë prapë djalë, të bredh si në tër ri.
Kur qajmë kohën e kaluar, ne veshim rroba zije,
Rininë qaj dhe prandaj thinjat i lyej në të zi.

***

Dikur, o kohë, ish i pasur, gojtar, fytyrëndritur,
Me punë dilte kësaj ane, tek kalëronte bukur.
Si të kalojnë nja dhjetë vjet, ç'do të thotë vallë shahu?
Ta shohë mplakur, varfanjak, pa kalë e të cfilitur?

***

Kandilin që hedh dritë, ta mbash në largësi,
Unë druaj se ndriçimi zbeh tënden bukuri,
Oh, zemra përvëlohet, përhapet erë shkrumbi,
Kjo djegie nuk të prek, e ftohtë më je ti.

***

Një mal i tërë mbytyr gjak naltohet vrik
Mes asaj udhe ku do shkosh, i ngrysyr mik.
Grave të tilla si Lejlaja keq s'u vjen,
Vetëm Mexhnuni mir'e dijti: zemra u pik.

***

Kam ikur shumë larg prej teje, një brengë më mundon,
Ky helm në gaz do kthehet shpejt, nëse ti më takon.
Vras mendjen netëve, me shpresë se do vish,
Oh, si do rrahë kjo zemr'e shkretë që të kërkon!

***

Gërshetat kur ia shpleks asaj, një mjegull bie mbi tokë,
Si kthetra shqipeje të ngjajnë, të kreshpëruar flokë!
Kur nyjet një nga një ia zgjidh, ia shtron ti kaçurrelat,
Si myshk Tarazi shkundërmon, që kund s'e gjen në botë.

***

Pas bukuroshes s'egërsuar ne rrahëm udhët gjithandej,
Kërkuam shoqezën ngado, i ramë tokës tej e tej.
Prej pune duart u çmësuan e në shtegtime mbetëm,
Na ranë këmbët, u coptuam, mes gurësh të mëdhenj.

[elvio]

Si trëndafil më je, moj dashuri,
që hapet në qershor
dhe kaq e ëmbël rrjedh si melodi
që derdhet nga një kor

Si ty moj çupë kurrë nuk kam hasur,
të dua, dot s'përmbahem,
do të të dua ty gjithmonë, e dashur,
gjer detet krejt të thahen.

E dashur, gjer të thahen detet
gjithnjë do të të dua,
gjer guri copa-copa të tretet,
të bjerë baltë mbi mua.

Ah, lamtumirë e vetmja dashuri
ah, lamtumirë për pak
nga fundi i dheut do vija përsëri
tek ty, po t'isha larg


Robert Berns

[Antika]

DY ZEMRA QË DASHUROHEN


Le të ketë në bashkësinë tuaj vend,
Dhe le të vallzojë në mes fushës, era hyjnore

Duajeni njëri-tjetrin por mos krijoni lidhje dashurie
Le të bëhet ajo det i lëvizshëm në mes brigjeve të shpirt`rave tuaj

Mbushni gotat njëri tjetrit, por mos pini nga gota e njejtë

Jepni njëri-tjetrit nga buka juaj ,por mos hani nga copa e njejtë

Këndoni e luani bashkë dhe bëhuni të gëzuar,
por lejoni që secili të jetë vetvetja
Madje edhe anët e lahutës janë në vete ,edhe pse dridhen me muzikë të njetë

Dhurojini zemrat tuaja,por mos e vendosni njëri-tjetrin nën roje
Sepse vetëm lumi i jetës mund të kënaq zemrat tuaja

Rrini bashkë por përsëri jo shumë bashkë
Edhe shtyllat e tempullit rrinë të ndara,kurse lisi
dhe pishat nuk rritën nën hijën e njëri-tjetrit

Kalil GIBRAN

[elvio]

poezi nga Vilson Blloshmi

Saharaja, larg është Saharaja,
Saharaja shkëmb e rërë e gurë,
Që ka shok veç emrin e saja
Dhe ngaqë s’sheh ëndrra, s’sheh as drurë.
Saharaja s’di të ëndërrojë.
Ajo bluan gurë me mend’ e saj…
Saharaja s’ka këngë të këndojë,
Saharaja s’ka as lot të qajë.
Saharaja nuk ka miq e shokë,
Saharaja nuk ka bijë, as bir.
Saharaja është një copë tokë,
Thonë se dhe me natën s’shkon mirë.
Natës s’i pëlqen në Sahara,
S’i pëlqen të ketë veç gurë për shtrojë;
Fjalë e dashuri e njerëz s’ka;
Perç’ e saj e zezë s’ka ç’të mbulojë.
As dhe një s’e di si është kandisur
Me kët’ plagë mbi shpinë rruzullimi,
Por se thonë në botë është stisur
Kur i duhej njerëzisë mallkimi.
Kur ai për keq e mban në gojë,
Saharaja e mban vesh e qesh.
Saharaja fillon të gëzojë,
Kur ne mallkohemi mes nesh.
E kur bie ndrojtur rrez’ e diellit
Dhe mbi gurët e pamyshkët ndrit,
I ngjan vello savani i qiellit,
Shkretëtirës shket e shkrepëtit.
Prandaj, kur urrejtjen e fortë e nxehur
Mbi dikë mallon e shfryn e shan,
Që nga skuta del kujtimi i dehur
Dhe thërret menjëherë Saharanë.
Kur mallkimi shfryn e kur kujtimi
Në pusin e harresës tret…
Kur hyn dielli e kur hesht thëllimi,
Shkretëtirë e shkretë mbetet shkretë.

[Shqiptare_ne_Turqi]

Gruaja


Disa thone se gruaja
eshte per te ndare shtratin
ne netet e gjata te dimrit
Dikush thote se eshte
nje kercimtar me nente zilka mbi krye
qe e vini te luaje ne mes te nje pylli te gjelber;
Dikush thote , se eshte bashkeshortja ime,
eshte mekati qe mbaj mbi shpine;
Dikush thote se eshte ajo qe ze brumin..


Nuk eshte as ajo , as kjo, as nje shtrat, as nje kercimtar
as nje bashkeshorte, as nje mekat;


Ajo eshte krahet e mi dhe kembet e mia
Ajo eshte foshnja, nena,gruaja,motra ime
Ajo eshte shoqja e jetes time...



Nazim Hikmet

[Antika]

Vjollca

Ne nje lugine me blerim
Kish celur plot freski n'agim
Nje vjollce e urte, e drojtur
Papritur na kalon atje
Si flutur, nje bareshe e re
Gjith' shend e gaz
E kenge plot hare

"Ah, sikur t'isha - vjollca tha, -
Mes luleve m'e bukura
Nje cast, nje cast te vetem
Do me kepuste domosdo
Ne gji do me shtrengonte ajo
Nje cast, nje cast
Te pakten, per nje cast!"

Por shkon aty baresha e re
Dhe neper bar as e ve re
E shkel te shkreten vjollce
"S'ka gje, - tha lulez' e pafaj-
Te bukures meri s'i mbaj,
Se ne po vdes
Po vdes nga kemba e saj!"

[Antika]

Shpejt dhe ngadale

Mos u nxito, mos u vono !Duro
Nje kryefjale shkruaj posi kjo
Vare ne gjoks posi hajmali
Ruaje ne diell dhe ne shi
Me lule rotull teje mos u merr
Dhe i pa trembur gjer ne varr e shpjerr

Mos u nxito! Pa mend mos u vono!
Kur shpirti sulet ti mos u vono
Mejtohu mire udhen drejt e nis
Dhe sul tutje me mish dhe me shpirt
Ngadale! Kurre s'ndreçet nje lajthim
I bere pa hesap dhe pa peshim

Mos u vono! Se tutje sulet jeta
Kalo si trim guxo pa ardhur vdekja
Nje pune bej te larte dhe te forte
Te cilen koha kurre s'mund ta mposht
Mbi dhene nam te mire ler perjete
S'prish pune qe si shoket vdes dhe vete

Mos u nxito! Mos u vono! Mejto
Guret e fatit qetazi duro
Detyren kij si prijes kryesisht
Bej gjithnje te drejten burerisht
Mos u nxito! Mos u vono! Pa fjale
Zoti ne fund te nxjere faqebardhe

[Fshatari]

Annabel Lee
It was many and many a year ago
In a kingdom by the sea
That a maiden there lived, whom you may know
By the name of Annabel Lee
And this maiden she lived with no other thought
Than to love and be loved by me.
I was a child and she was a child
In this kingdom by the sea
But we loved with a love that was more than love
I and my Annabel Lee
With a love that winged seraphs in Heaven
Coveted her and me
This was the reason that, long ago
In this kingdom by the sea
The winds blew out of a cloud, chilling
My beautiful Annabel Lee
So that her highborn kinsmen came
And bore her away from me,
To shut her up in a sepulchre
In this kingdom by the sea
The Angels, not half so happy in Heaven,
Went envying her and me
Yes! That was the reason (as all men know
In this kingdom by the sea)
That the wind came out of a cloud by night
Chilling and killing my Annabel Lee.
But our love, it was stronger by far than the love
Of those who were older than we,
Of many far wiser than we
And neither the Angels in Heaven above
Nor the demons down under the sea
Can ever dissever my soul from the soul
Of the beautiful Annabel Lee.
For the moon never beams without bringing me dreams
Of the beautiful Annabel Lee
And the stars never rise, but I feel the bright eyes
Of my beautiful Annabel Lee.
And so, all the nighttide, I lie down by the side
Of my darling! My darling, my life and my bride.
In her sepulchre, there by the sea,
In her tomb, by the side of the sea.

Edgar Allan Poe
______________________________

Anabel Li
Shumë vite kanë kaluar,
Në një mbretëri të bukur plot magji.
Afër detit jetonte një vajzë e dashuruar
Me emrin e shtrenjtë, Anabel Li.
Jetonte ajo vetëm duke menduar,
Të më deshte dhe t'i shfaqja dashuri.
Ishte e freskët, e brishtë, e dashur,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dhe unë isha i ri
Dashuria jonë, kalonte çdo dashuri.
Sa e desha vajzën time Anabel Li!
Engjëjt që rrinin në qiellin e kaltër,
Na shihnin të vrenjtur me zili.
Kaluan vite, ata që na kishin zili,
Në këtë mbretëri plot magji.
Afër detit dërguan një të zezë stuhi,
Që e ngriu, vajzën time, Anabel li.
U sulën engjëjt dhe zbritën në tokë,
E morën atë nga kjo jetë.
E varrosën, më mbytën në lotë,
Në këtë vend afër në det.
Engjëjt që nuk janë krejt të lumtur,
Na shihnin me smirë ne të dy
Oh! Kjo ishte arsyeja (çdokush e di)
Që në këtë mbretëri plot magji
Afër detit, tufani erdhi për ta shkulur
Për ta vrarë, vajzën e bukur, Anabel Li.
Dashuria jonë, qe më e fortë se çdo dashuri,
Që kanë ata që janë mbi ne
Që janë mtë ditur se ç'jemi ne. Prandaj dhe engjëlli që në qiell rri,
Dhe djalli që vështron me zili,
Shpirtin tim nuk e shkulin dot krejt
Nga e bukura ime, Anabel Li.
Hëna kur del, më mbush me ëndrra
Për engjëllin e bukur Anabel Li
Kur yjet janë në qiell më rreh zemra,
Ata flasin, për vajzën time, Anabel li.
Kur valët përplasen me furi, unë rri aty,
Mendoj për atë bukuri
Që e desha me aq dashuri.
Për nusen time, të varrosur te bregu në det,
Në varrin që dallgët e rrahin përjetë.
_____________________________
Fan Noli

[Antika]

NJERIU

Pas fjalëve t’mëdha fshihet zbraztia
Pas lajkave fshihet mëria
Pas dinakëris fshihet ligësia
Pas arrogances fshihet dobesia.

Pas shpirtit pastër bukuria
Pas mendjes së ndritur qëndron dija!
Pas ndihmës panevoje fshihet
dyftyresia Pas veprave
t'secilit shihet njerzia.

Pas çdo dhimbje ndjeshmëria
Pas mirësisë rri shpirtmadhësia
Pas goditjes shpirtngushtësia
Pas çdo dimri vjen pranvera...

Pas çdo nate agon prap dita,
Pas dashuris qëndron Hyjnia
Pas çdo gjëje fshihet nji shkas
I mir apo i keq që do të godas....

[elvio]

Ja përse të desha!

Ne zemer te kisha thelle me ishe futur,

neteve pa gjume veç per ty jam lutur,
...
endrra shume kam thurur dhe ty seç ti dhashe,

çdo deshire per jeten, me ty kisha bashke!



Sa shume qe te mbrojta qe nga une mos dilje,

sa shume te lemova, ngrohtesi me sillje,

sa shume kam kenduar, sa fort une kam qeshur,

vellon e lumturise... veç ti ma ke veshur!



Neteve pa gjume .... gjate biseduam,

sa shume te dy flisnim ,kurre dot nuk mbaruam,

teper i pangopur ishte shpirti im,

çdo ore, çdo moment ...kerkonte gezim!



E vetme sot jam dhe shume me mungon,

a mos valle veç ti plaget mi sheron?!

E vetme sot jam ....kujtimi renkon,

me thuaj te lutem...ne ç'vend po kalon?!



Me thuj te vij, merrme edhe mua,

me ler te te flas dhe te them... "Te Dua",

Me ler te te mbaj perhere ne kujtese,

me ato ne mendje harroj qe do vdes.....!



Ja perse te desha...ja pse shume mendoj,

ja perse te dua...dua te jetoj,

ja perse kjo dhimbje lehte sot nuk kalon,

sepse dashuria brenda saj shume vlon...




LEDIANA KAPAJ

[Dilaver]

Nuk kam vdekur -Mary Elizabeth Frye

Te varri im kur të vish mos qajë,
Nuk jam aty,
Unë gjumë nuk mbajë
Unë jam në puhitë që fërfëllojnë,
Jam në diamantet e fluskave të dëborës që verbojnë.
Më gjenë në shkëlqimin e artë të grurit,
Jam në piklat e shiut të shtatorit,
Kur mengjeset i nisë me nxitim,
Më gjenë në vrapin që këndshëm përfshinë,
Zogjtë që melodinë e cicërrojnë,
Jam në qarqafin e yjeve që natën të mbulojnë
Te varri im vajit pse i je rrekur.
Unë nuk jam aty.
Unë nuk kam vdekur.




Përkthyer dhe përshtatur në shqip nga Daut Demaku

[YanYan]

Më puth e më riputh me ashk e mos u dro,
se kur të zbresësh posht' nën dhe o mikja ime,
Ku puthja e Plutonit të zbeh edhe të ftoh,
s'do kesh më dashuri , as puthje e përqafime.

Pier de Ronsar
Nga SONET PËR HELENË DE SYRZHER

[YanYan]

Tri shkrepëse të ndezura një nga një në errësirë
E para për të parë fytyrën tënde
E dyta për të parë sytë e tu të dëlirë
E fundit për të parë gojën tënde
Dhe errësira e plotë për të m`i kujtuar përsëri
Duke shtrënguar në krahët e mi


PARIS AT NIGHT (Parisi natën)
nga Jacques Prévert

[YanYan]

Përse më shkrove sërish letër - Iliaz Bombaj

Përse më shkrove sërish letër, kur koha jonë flinte në hi?
E di ç'më bëre? Më ke ndezur, për më të shuar përgjithnji.


E mbaj në duar, më djeg dorën, e hedh matanë, shpirtin më djeg,
në zjarrin që më ke dërguar, më thuaj ku ta gjej një shteg?


Përse s'më le në punën time, të flija lirshëm në harresë?
Ç't'u desh t'i dilje kohës kundër, të fshije pluhur në kujtesë?


Nëse tek ti lashë disa borxhe, mos mi përmend, të lutem, kot,
më thuaj, pra, kush dashurisë iu dha dhe nuk i mbeti borxh?


Përse më shkrove sërish letër, kur koha jonë flinte në hi?
E di ç'më bëre? Më ke ndezur, për të më shuar përgjithnji.

[YanYan]

Himni i bukurise - BODLER

A zbret valle nga qielli, a del nga ferri i zi,
O bukuri? Syri yt, demoniak e hyjnor.
Nxit per krim te ult ose kall lumturi,
Njesoj si gota e veres kur zbret ne kraharor.

Ti mban ne drite te syrit zjarr dhe debore,
Ti perhap parfume si muzg e si agim,
Puthjet e tua jane filter e goja nje amfore
Qe heroin e ben femije dhe femijen trim.

A del valle nga humnera, apo zbret nga yjte?
Fati pas fustanit si qen te ndjek shtigjesh;
Ti mbjell paqe edhe mjerim, si asnje e dyte,
Se ti drejton gjithcka e per asgje spergjigjesh.

Ardhsh nga qielli e nga ferri, a ka rendesi,
O bukuri, perbindesh qe nuk ke te share!-
Nese syri yt, a kemba, me ngjallin kureshti
Per te Pasosuren qe e dua e kurre se kam pare?

Nga Djalli a nga Zoti, a ka rendesi? Engjell
A Sirene, a ka rendesi, nese ti,-
Ritem, parfum, drite, o Zana ime e embel!-
E ben kete ferr te zi me pak te zi?

[YanYan]

Kur unë të vdes, i dashur
Për mua mos këndo këngë në trishti;
Mos mbill trëndafilë mbi kryet e mia,
E as të zymtën pemë qiparizi:
Prej shiut e piklave të vesës njomur,
Ji i gjelbri bar mbi mua lartuar,
E nëse do, kujtomë
E nëse do, më ler dhe të harruar.

Unë s’do t’i shoh më hijet,
As shiun s’do ta ndjej më përsëri;
Unë s’do ta dëgjoj më as bilbilin
Të këndojë, si në zymti:
E duke ëndërruar nëpër rëzëllimin
Që s’ka as lindje as të perënduar,
Ndoshta do të t’kujtoj,
Ndoshta do t’lë dhe të harruar.

Cristina Georgina Rossetti (1830-1894)

[YanYan]

Shinat ~ Albana Lifschin

Ndjenjat si trena te çmendur
vrapojne mbi shina paralele
perjetesisht
Afrohen, renkojne, ulurijne e ndahen
per te thyer qafen diku tjeter
perfundimisht

Shina qe zgjaten ne pafundesi
Me destinim per te mos u takuar
kurre
Njera isha unë dhe tjetra ishe Ti.

[YanYan]

Eja... kokën dua ta mbështes
Mbi gjirin tënd të tallazitur...
Jam lodhur shumë, ndoshta edhe vdes –
Se kam një jetë duke të pritur!

Eja... dua të kridhem te ti,
thellë e më thellë, siç di vetë
Në mos qoftë as kjo dashuri,
më thuaj, ç’dreqin mund të jetë?

Robert Shvarc

[tipi engjellor]

Eja... kokën dua ta mbështes
Mbi gjirin tënd të tallazitur...
Jam lodhur shumë, ndoshta edhe vdes –
Se kam një jetë duke të pritur!

Eja... dua të kridhem te ti,
thellë e më thellë, siç di vetë
Në mos qoftë as kjo dashuri,
më thuaj, ç’dreqin mund të jetë?

Robert Shvarc


E bukur

[YanYan]

Nuk dua që të fle kur fytyra jote rri
Te qafa ime përnatë,
Se mendoj për vdekjen që vjen me shpejtësi
Dhe sjell gjumin e gjatë.

Unë do vdes, ti do rrosh, kjo gjë gjumin ma nxjerr,
Ç`gjë tjetër më tremb sonte?
Të mos dëgjojë një ditë se si ti frymë merr,
Si rreh kjo zemra jote.

Si ky zog i druajtur që nga ëndrrat tulatet,
Do ta linte me gjëmë
Çerdhen ku trupi ynë me dy kokë zgjatet
E sos me katër këmbë?

Një gëzim kaq të madh që meh në agullim,
Kur mos mbaroftë
Dhe engjëlli mbrojtës që në rrugë më prin,
Fatin ma lehtësoftë!

Pupël i lehtë jam nën këtë kokë që ngjan
Si pjesë e trupit tim,
Që, ndonëse këndoi gjeli, mbyllur sytë i mban
S`dëgjon e s`pipëtin.

Nën këtë kokë që në botë të tjera bredhërin,
Ku ka tjetër ligj jete,
Që në gjumin e saj rrënjë të thella shtrin
Larg meje, afër meje.

Ah, do të doja, me gushën përbri fytyrës sate,
Përmes gojës plot vesk,
Të dëgjoj nga gjiri yt këtë fark delikate
Të fryjë gjer të vdes.

Jean Cocteau (1889 – 1963)
:smile: ah sa e bukur!!

[tipi engjellor]

Nuk dua që të fle kur fytyra jote rri
Te qafa ime përnatë,
Se mendoj për vdekjen që vjen me shpejtësi
Dhe sjell gjumin e gjatë.

Unë do vdes, ti do rrosh, kjo gjë gjumin ma nxjerr,
Ç`gjë tjetër më tremb sonte?
Të mos dëgjojë një ditë se si ti frymë merr,
Si rreh kjo zemra jote.

Si ky zog i druajtur që nga ëndrrat tulatet,
Do ta linte me gjëmë
Çerdhen ku trupi ynë me dy kokë zgjatet
E sos me katër këmbë?

Një gëzim kaq të madh që meh në agullim,
Kur mos mbaroftë
Dhe engjëlli mbrojtës që në rrugë më prin,
Fatin ma lehtësoftë!

Pupël i lehtë jam nën këtë kokë që ngjan
Si pjesë e trupit tim,
Që, ndonëse këndoi gjeli, mbyllur sytë i mban
S`dëgjon e s`pipëtin.

Nën këtë kokë që në botë të tjera bredhërin,
Ku ka tjetër ligj jete,
Që në gjumin e saj rrënjë të thella shtrin
Larg meje, afër meje.

Ah, do të doja, me gushën përbri fytyrës sate,
Përmes gojës plot vesk,
Të dëgjoj nga gjiri yt këtë fark delikate
Të fryjë gjer të vdes.

Jean Cocteau (1889 – 1963)
:smile: ah sa e bukur!!
hej spo mundem me me i lexu hahahah normal qe te bukura jane

[YanYan]

Leonard Cohen - Atje për ty

Kur gjithçka u përmbys,
Dhe dhimbja shndërrohej në të vërtet
Tashmë e kuptova,
Isha atje për ty, përjetë.
Mos më pyet "si ka mundësi"
E di që tashmë është realitet
Kuptova se ekzistoja
Veç atje për ty, plot një jetë.
Planifikoja të ardhmen time
Si bëj gjithmonë
Por kur tashmë mbas shoh
Kuptoj se koha veç për ty shkon.
Ecja nëpër rrugët dimrore
Sikurse edhe sot eci
Dhe jam i ngrirë me padrejtësi
Nga fakti qe atje shpirti im ngeci.
E shoh të shkuarën e jetës time
Tashmë në të ekranit vetmi
Isha asnjëherë unë
Ishe gjithmonë, veç ti.
Ti më dërgoje atje,ti më risillje këtu
Si objekt të thyer që nuk mundem
Dot ta ngjisë
Dhe krijoja forma , objektesh të tjera
Jashtë ndërgjegjes - dëshirës time
Duke e bërë llogjikën e
Të menduarit thërrime.
Haja dhe pija verë, brenda atij trupi
Që mendoja se i imi ishte, por
I transformuar gjithmonë ishte aty
I veshur si arab, i veshur si çifut
Gjithmonë kam mbajtur mask
E kam mbajtur përherë për ty.
Gjëndje triumfante , shpesh i revoltuar
Bota zbret drejt së vërtetës një ditë,
Me gjak e nerv të shkumëzuar
Dhe vdekja është një stil i vjetër
Dhe vdekja është një stil i ri
Gjithmonë kam qenë atje për ty
Gjithmonë i ngrirë në padrejtësi.
E shoh të qartë, kahera e di,
Isha asnjëherë unë
Ishe gjithmonë ti.
Dhe isha atje për ty,
Për ty e dashura ime
Në momentin e së vërtetës,
Ku sipas rregullave të lojës tënde
Gjithçka kishte përfunduar.

[Antika]

Me zuri nata rruges

Ne mal me zuri nata pus
Debora shfrynte , ish Janar
C´do porte ish kycur, s´dilte kush
Dhe s´gjeja vend te ndizja zjarr.

Papritur fati shpejt mu qas.
Nje vajze poqa per cudi!
Ajo me ftoi ta ndiqja pas.
Te gjeja vater e shtepi.

Ne gjunje u fala mu ne prag.
Qe s´ngriva akull e kallkan;
I thashe :-shtrome nje jatagan
I thashe :-hidhme nje jorgan.

Ajo me gjeti nje carcaf.
Ma shtroi dyshekun shpejt e shpejt.
Nje vere nxorri nga nje raft
Me tha te flija me shendet .

Te ndahesha me vinte keq ,
dhe mora zemer gjeta shkas.
- I kendshem qeka ky dyshek
por nje jastek une e kam pak .

Me solli ne ode nje jastek ,
ma vuri me kujdes nen vesh .
dhe une i dhashe fet e fet
nje puthje te embel si peshqesh .

Ju skuqen faqet si perri
i derdhi fjalet si mendafsh.
Nese ke nder e dashuri ,
me ler te paster , ahh me qafsh.

Mendafsh i bute ish flok i saj
dhe bar mbi shteg e monopat.
Ish trendafil i kuq ne maj ,
ajo qe shtroi ate krevat.

E kish te bukur kraheror
nje kraheror qe vetem zbardh,
si dy kodrina me debore
qe ngre mes eres dimri i madh.

E perqafova plot me mall
ate qe shtroi ate krevat.
E paster ish , o Zot me fal,
si ky tufan qe fryn ne shpat.

Ajo me mua nuk u sha
dhe nuk i hapi syt e zez.
Mes meje dhe mes murat ra
dhe s´fjeti dot gjer ne mengjes.

Dhe kur u zgjua prap mu qas
e perkedhela perseri.
Ma prishe jeten ,ah me qafsh
me foli e imja dashuri.

Dhe tek i puthja ata sy ,
me belbezonte : mos e mos
I thosha kur te jem me ty,
sa here shtratin do ma shtrosh?

Gjilperen mori ne mengjes,
u ul e heshtur ne minder.
Kemishen time me kujdes
e qepi plot me mall e nder.

Dhe ikin vitet nje nga nje ..
dhe lulja cel dhe fryn tufan.
Por se harroj ne jete ate,
qe shtroi dyshekun me jorgan.
__________________

[lovely]

Kukulla



nëse Zoti për një moment do të harronte
që jam kukull lecke
dhe të më jipte një copëz jetë
ndoshta nuk do të thoja gjithcka që mendoj,
por definitivisht do të mendoja gjithcka që do e thoja.
Do t`i vlersoja gjërat
jo për vlerën që kanë
por për domethënien e tyre.
Do të flija pak, ëndërroja më shumë,
e di se për cdo minutë që i mbyllim sytë,
humbasim 60 sekonda drite.
Do të shetisja kur të tjerët sillen kot,
do zgjohesha kur të tjerët janë në gjumë
Do t`i dëgjoja kur të tjerët flasin
oh si do e shijoja një akullore të cokollates.
Nëse Zoti do më dhuronte një copëz jetë,
unë do vishesha thjeshtë,
do të hudhja veten barkas nën diell
ekspozuar jo vetëm trupin tim
por edhe shpirtin tim.
Zoti im, nëse do kisha zemer,
do të shkruaja urrejtjen time në akull
dhe do prisja të dal dielli..
Me ëndrrën e Van Gogh do të shkruaja ne yje
një poemë të Benedetti-t
dhe një këngë e Serrat-it do të ishte
serenatë e hënës.
Me lotët e mia do i ujisja lulet
të ndiej dhimbjen e gjembave të tyre
dhe puthjen mishërore të petaleve të tyre
Zoti im, sikur të kisha një copë jetë..
Nuk do lejoja të kaloj një ditë e vetme
pa ua thënë njerzve që dua;
iu dua
Do të bindja cdo burrë ose grua
që ata janë të preferuarit e mi
dhe se unë do jetoj
në dashuri
me dashuri.
Do ia vërtetoja njerëzimit
se sa shumë gabojnë kur mendojnë
që ata nuk dashurojnë mbas mplakjes
duke mos e ditur
se ata mplaken kur ndalojnë së dashuruari
Femijëve do u jipja krahë
por do i lejoja të mësojnë të fluturojnë vet.
Të moshuarve do u tregoja se
vdekja nuk vjen me moshën
por me harresën.
Kam mësuar aq shumë nga ju njerëz..

Kam mësuar se të gjithë dëshirojnë të jetojnë
ne majë te malit
duke mos e kuptuar që
lumturia e vërtetë
qëndron gjatë ngjitjes së shpatit..
Kam mësuar se kur një i posalindur
shtrëngon gishtin e babit
në grushtin e tij të vogël,
ai e ka bërë atë për vete pergjithmonë.
Kam mësuar se njeriu ka të drejtë
të shikojë poshtë në tjetrin
vetëm atëherë kur do i ndihmojë të ngritet lart përsëri.
Kam mësuar aq shumë nga ju
por së fundmi
pjesë e madhe e diturisë
do mbetet e pashfrytëzuar
sepse kur ata të më fusin
brenda në valixhe
fatkeqësisht do të vdes.


Leter lamtumirese shkruar nga Gabriel Garcia Marques kur kuptoi se kishte kancerin..

[YanYan]

Sa me pelqen kjo poezia Marquez lovely :)

~

Gjithmonë do gjendet një dorë gruaje
Që vjen të dhel me ëmbëlsi,
Me dashurinë e butë të vëllait
Të qetëson kur s’ke dashuri.

Gjithmonë do gjendet një sup gruaje
Ku ti mbështet kokën mendjelehtë,
Dhe, duke marrë frymë me zjarr,
Ajo të beson ëndrrën e vet.

Gjithmonë do gjenden dy sy gruaje
Që mbysin gjithkund dhembjen tënde
Dhe, nëse të mbetet pakëz vuajtje,
Ata, të paktën, të shohin me dhembje.

Por ka dhe të tilla duar gruaje
Që të sjellin mrekullinë
Dhe kur të prekin ballin e lodhur,
Ke gjetur fatin, përjetësinë.

Por ka dhe të tilla supe gruaje
Që do të duheshin përgjithmonë,
Po ti në to veç një natë u mbështete,
Gabimin e kuptove shumë vonë.

Por ka dhe të tillë sy gruaje
Që të shohin me pikëllim gjithnjë
Dhe mbeten për ty – sytë e shpirtit
Deri në çastin kur ti s’je më

Po ty, kundër dëshirës sate,
Të duken pak ato duar dhelëse
Të duken pak supet dhe sytë.
Dhe i tradhton në ndjenja dehëse.

Dhe ja, ato – hakmarrëse ngrihen kundër teje:
-Tradhtar! – të thotë shiu nëpër lotë
-Tradhtar! – era të përplaset në fytyrë
-Tradhtar! – pylli të thotë.

Dhe ti, me shpirt të penduar,

Ndjen turp dhe vetes kurrë s’ia fal;
Vetëm ato duar që ke tradhtuar,
T¬ë falin gjithçka, thjesht pa fjalë.

Dhe vetëm ato supe të lodhura
Të falin dhe janë gati të falin gjithmonë,
Dhe vetëm ata sy të trishtuar
Të falin atë që as vetes s’ia lejon.

Evgeni Jevtushenko

[YanYan]

Ti që më lexon…
nëse guxon…
eja me mua…

Lakuriq...
dhe eja të të gënjej...

Gënjeshtra është më fisnike
se sa i hidhur zhgënjimi...
guxo të të gënjej veç një herë unë
siç guxove tërë jetës të të zhgënjejnë ata...
ato...
nderi...
morali...
besa dhe premtimi...

Gënjeshtra ime gjithnjë është më e bukur
se gjithnjë ndodhet përtej...
eja pra...
pa të zhgënjyer guxo të të gënjej...

Eja të të marr në një udhëtim të gjatë...
të gjatë...
shumë të gjatë...
përtej Tri Pikave në fund të vargjeve të mia…
atje larg…
atje poshtë…
atje lart…

Atje përtej…
por kurrë këtu…

Tri Pikat…
trinia ime humnerë...
çast…
përjetësi…
asnjëherë…

Tri Pikat…
trinia ime djegëse…
e nesërme…
e sotme…
e djeshme…

Tri Pikat…
trinia ime e trishtë…
muzg…
natë…
ditë...

Tri Pikat…
trinia ime magji…
bordell…
kishë…
xhami…

Tri Pikat…
trinia ime pa altar…
ëngjëj…
djajë…
transeksualë…

Tri Pikat…
trinia ime gri…
ne…
unë…
ti…

Tri Pikat...
trinia ime pa shenjtorë…
i dashur…
bashkëshort…
dashnor…

Tri Pikat…
trinia ime mëkatare…
orale…
anale…
vaginale...

Tri Pikat…
trinia ime rrënjëdalë…
rënkim…
heshtje…
fjalë…

Nëse guxon eja …
të të marr në një udhëtim të gjatë
si kurrë ndonjëherë
alfabetëve të përmbysur…
ndërgjegjes së cakërdisur
moraleve të dhjerë...

Përtej Tri Pikave në fund të vargjeve të mia…
përtej çfarë shkruajta e çfarë thashë…
përtej çfarë mund të lexohet e mund të shkruhet…
përtej gjithshkaje që mund të thuhet…
përtej çfarë njerëzit lexuan e mund të lexojnë…
përtej çfarë njerëzit harruan e më s'kujtojnë...
përtej çfarë ti kërkove dhe s'ta dhanë...
përtej çfarë nuk doje dhe ta dhuruan...
përtej çfarë besove dhe ta vranë...
përtej çfarë bekove dhe ta mallkuan...

Nëse guxon eja pra atje ku pak shkojnë...
eja dhe guxo të të gënjej...
të të gënjej pa të zhgënjyer...
në Arratinë e Madhe Përtej Tri Pikave
ku retë pa qiej
azil poetik kërkojnë...

(2010)
©Artan Gjyzel Hasani

[tipi engjellor]

uaaaaaaaa hej bre qysh me rrejt jaaaaaa nuk vij
hahahahahhaah

[YanYan]

uaaaaaaaa hej bre qysh me rrejt jaaaaaa nuk vij
hahahahahhaah

Hahahahahah ndac :biggrin:

~

SY TE RREJSHEM - MAN POGA

Kot fshihesh neper hije lisesh
të zgjatuna për qiell nga ujtë e iluzionit.
Dil,
se të k'qyra tek kqyrje!

Pandehe se etja e thatë
pejte e arsyes
do t'mi griste...
nga një vështrim tinëzar?!

O dil,
skam nevojë
për sy të rrejshëm

Të pashë!

[tipi engjellor]

e qitahs mire qisaj radhe mire jo moj une nuk mhsfemna hahahah

[lovely]

Në mundsh...

Përkthyer nga Robert Shvarc

Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin
e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh,
sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin
por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh...
Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,
e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh,
madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur,
me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh...

Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim,
të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh,
dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim
ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh...
Në durofsh dot thëniet e tua të drejta
në kurthe për trutharët, kopuket që t’i kthejnë,
t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta
e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë...

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
si në kumar, në një të vetme lojë,
të rrezikosh, të humbasësh e prapë t’ia fillosh,
dhe humbjen kurrë të mos e zesh në gojë...
Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e zemër
të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë,
e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit,
që vetëm fjalën “Qëndro!” gjithmonë të thonë...

Në mundsh të flasësh me maskarenj, por nderin tënd ta ruash
e t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon...
Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash,
dhe gjithkend e çmon, por veç sa meriton...
Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të renda
me vepra që peshojnë
dije dhe mos kij asnjë dyshim,
se jotja do të jetë Bota, me ç’ka brenda,
dhe NJERI do të jesh, o biri im!

[Antika]

NJERIU

Pas fjalëve t’mëdha fshihet zbraztia
Pas lajkave fshihet mëria
Pas dinakëris fshihet ligësia
Pas arrogances fshihet dobesia.

Pas shpirtit pastër bukuria
Pas mendjes së ndritur qëndron dija!
Pas ndihmës panevoje fshihet
dyftyresia Pas veprave
t'secilit shihet njerzia.

Pas çdo dhimbje ndjeshmëria
Pas mirësisë rri shpirtmadhësia
Pas goditjes shpirtngushtësia
Pas çdo dimri vjen pranvera...

Pas çdo nate agon prap dita*
Pas dashuris qëndron Hyjnia
Pas çdo gjëje fshihet nji shkas
I mir apo i keq që do të godas....

[elvio]

GJUHA SHQYPE

Porsi kanga e zogut t'verës*

qi vallzon n'blerim të prillit;

porsi i ambli flladi i erës*

qi lmon gjit e drandofillit;

porsi vala e bregut t'detit*

porsi gjâma e rrfès zhgjetare*

porsi ushtima e nji tërmetit*

ngjashtu â' gjuha e jonë shqyptare.

Ah! po; â' e ambël fjala e sajë*

porsi gjumi m'nji kërthi*

porsi drita plot uzdajë*

porsi gazi i pamashtri;

edhè ndihet tue kumbue;

porsi fleta e Kerubinit*

ka'i bien qiellvet tue flutrue

n't'zjarrtat valle t'amëshimit.

Pra* mallkue njai bir Shqyptari*

qi këtë gjuhë të Perëndis'*

trashigim* që na la i Pari*

trashigim s'ia len ai fmis;

edhe atij iu thaftë* po* goja*

që përbuzë këtë gjuhë hyjnore;

qi n'gjuhë t'huej* kur s'asht nevoja*

flet e t'veten e lèn mbas dore.

Në gjuhë shqype nanat tona

qi prej djepit na kanë thânun*

se asht një Zot* qi do ta dona;

njatë* qi jetën na ka dhânun;

edhe shqyp na thanë se Zoti

për shqyptarë Shqypninë e fali*

se sa t'enden stina e moti*

do ta gzojn kta djalë mbas djali.

Shqyp na vete* po pik' mâ para*

n'agim t'jetës kur kemi shkue*

tue ndjekë flutra nëpër ara*

shqyp mâ s'pari kemi kndue:

kemi kndue* po armët besnike*

qi flakue kanë n'dorë t'shqyptarëvet*

kah kanë dekë kta për dhè të't'Parvet.

Në këtë gjuhë edhe njai Leka*

qi'i rruzllim mbretnin s'i a* xûni*

në këtë gjuhë edhe Kastriota

u pat folë njatyne ushtrive*

qi sa t'drisë e diellit rrota*

kanë me kênë ndera e trimnive.

Pra* shqyptarë çdo fès qi t'jini*

gegë e toskë* malci e qyteta*

gjuhën t'uej kurr mos ta lini*

mos ta lini sa t'jetë jeta*

por për tê gjithmonë punoni;

pse* sa t'mbani gjuhën t'uej*

fisi juej* vendi e zakoni

kanë me u mbajtë larg kambës s'huej*

Nper gjuhë shqype bota mbarë

ka me ju njohtë se ç'fis ju kini*

ka me ju njohtë për shqyptarë;

trimi n'za* sikurse jini.

Prandaj* pra* n'e doni fisin*

mali* bregu edhe Malcija

prej njaj goje sod t'brohrisim:

Me gjuhë t'veten rrnoftë Shqypnia


GJERGJ FISHTA.

[YanYan]

Ti

Në këto dit’ e këto nete*
Kur po kaloj nëpër tërmete*
Kur m’i u vu shkelmi gjith një jete*
E vetmja Ti përkrah m’u gjete*
E dashur qe* e dashur mbete*
Gëlltite lotët në vetvete*
Më hodhe krahun... U mbështete...
Atëherë ndjeva me gëzim*
Se jeta prapë kish kuptim.

Petraq Kolevica

[Domira]

Ti

Në këto dit’ e këto nete*
Kur po kaloj nëpër tërmete*
Kur m’i u vu shkelmi gjith një jete*
E vetmja Ti përkrah m’u gjete*
E dashur qe* e dashur mbete*
Gëlltite lotët në vetvete*
Më hodhe krahun... U mbështete...
Atëherë ndjeva me gëzim*
Se jeta prapë kish kuptim.

Petraq Kolevica

Sa e bukur kjo poezi YanYan :)

[YanYan]

Poezia nuk asht luks
mantela e dantella t'arta
nuk e stolisin trupin e saj
vajin ajo se njeh:
Poeti qe vajton
asht nji qyqan qe kot jeton.
Poezia britem lufte asht
kushtrim.
Poeti asht trim.
e trimat jane te pakte
Prandaj poetet nder gishta numrohen.

~ H. Hajne

:smile:

[YanYan]

Si te gjithe vargjet e Hajne-s edhe keto poshte jane te mrekullueshme...

Më je betuar deri në varr
Me magjinë tënde më ke folur
Se do më duash tërë zjarr
Po prapë mbetem i pangopur.
Gojën te fytyra ime e ver
Fryma jonë s'ka të sosur
Shpirtin tënd do ta pi krejt
Të vdekshmit janë të pangopur.

[YanYan]

Të kisha thënë se loti që rrjedh në faqe*
është shpirt i vrarë që humbet për pak çaste...

Të kisha thënë* loti është një funeral*
Kur kalon ai* veç trishtimi s'bindet të ndalë...

Të kisha thënë* edhe kur sheh diku një lot*
ndalu* përule kokën* hesht* nëse s'loton dot.

Të kisha thënë...Kot të kam thënë gjithsesi*
se s'bëre asgjë për të ndalur lotët e mi...

Sokrat Habilaj

[YanYan]

Mes nesh s`ka mbetur gjë tjetër
pos heshtjes së trembur
dhe sendeve pa shpirt
që bashkë me pikturat e vjetra
dhe enët e botëta
do t`i nxjerrim në ankand
ta arsyetojmë pafajsinë

Ibrahim Veliu

[Antika]

NË KËT BOTË

Takova sot Xhim Morrison
Me vdekjen shëtiste
Ditën apo netëve von’
Ajo nga pas e ndiqte
Të njoh i thashë Xhim
Të kam par’ në fotografi
Ndaj eja një kafe ta pim’
Se s’shihemi më të dy
Ty më tha të njoh fare pak
Je stërnip më thanë
I Adamit gjysmak
Dhe i Evës ...putanë
Në këtë botë s’të dëgjojnë
Edhe po të bësh mrekulli
Veç kur vdes të kerkojnë
Dhe thonë...oh sa i madh qe ai


K.C

[sherri]

Deshires s'ime....

Ne djepin e andrrave po m'lekund perhera
O dore e padukshme e deshires qi m'pervelove*
O shtytje e tmerrshme qi epshet m'i zgjove
E m'bane vec vujtjesh t'njof dhe vujtje te tjera!

Ti m'bane t'hiqem zvarre ner shpella pakuptimi
Te mbytem ner pellgje helmi dhe vneri
E tmerrshme thika jote*..bash ne jeten me therri.
Dhe m'bani t'andrroj.....te qaje me lot idhnimi!

Pa e shiju mire jeten o kob m'u versule !
Me shtyne qi te gremisem ne nje bote paqetsije
I pafajshem isha....m'lave ne uje dreqnie*
O deshire e epsheve t'mija qi hic nuk perkule!

E tash e neveris jeten*si perpara se due*
Kur i qete une shtrohesha ne prehen t'Orfeut*
Kur argetohesha amblas persiper keti dheut
Ku pa i permbush deshiret nji dite kam m'u mbulue!

Larg meje pra o deshire pse m'trondit shtegtimin
Qi duhet te baj gjate udhes ksaj bote*
Ku n'shkak t'and po derdh vaj e lot
Dhe po ia humb pergjithnji shpirtit qetsin!

s.Neziri

[YanYan]

Kam njohur sy – o, ata sy!
Sa fort i desha, e di një Zot!
Kish kaq magji dhe zjarr aty,
Sa shpirtin s’mund ta shkulnja dot.

N’atë vështrim të pakuptuar
Zbulohej jeta gjer në fund.
Kish kaq pasion të përvëluar,
Kaq pikëllim sa s’ka kurrkund!

Dhe shihte rëndë, madhërishëm,
Që nën qepallat, mengadalë.
Dhe ish gazmor dhe ish i hijshëm
Dhe si një vajtje ish fatal.

Shpesh rrija shihja i mahnitur,
Por asnjëherë s’munda dot
Që ta vështroj pa u tronditur,
Ta adhuroj pa derdhur lot.

F.I.TJUTÇEV

[YanYan]

Ti porosit një kafe të shkurtër
Si jeta ime e gjatë
Tashmë larg teje
Ditë e natë
Pas një beteje
Një mijë herë të humbur
Pa të marrë leje
Ndërsa këputet kujtimi
Si meteor i lumtur
Që vdes e bëhet pluhur
Me të prekur mungesën tënde
Që të dhemb kaq bukur.

Edmond Tupja

[Oltiana1]

Mall

Mallin me emrin tёnd e pagёzova
dhe me zёrin e dhimbjes tё thёrras,
por ti nuk do tё dёgjosh.
Ti je pasqyra ime ,
shihem aty ,
pёrplasem dhe shёmbem nё tё.
Shihem aty dhe nuk qaj pёr ikjen tёnde,
por pёr vetminë time,
thёrras jo ty ,por kurajon time ,
godas jo ty,por pafuqinё time.

U lodha nga peshё e rёndё e mallit tёnd.
Ti je dhe nuk je !
Ti je mall , kjo ёshtё e vёrteta,
ti je heshtje , kjo ёshtё e trishtueshmja.

Ti je ikje, kjo ёshtё e dhimbshmja,
ti je mungesё, kjo ёshtё e pa pёrballueshmja.


E . Culiq

[YanYan]

Ti më pyet përse kam rënë në heshtje?
Tani është çasti kur ti dhe unë
Flasim me sy, me buzëqeshje.
Është mbrëmje. Dhe sonte të dua kaq shumë!
Shtrëngomë fort. Kam nevojë për përkëdhelje.
Po ta dije ç`më gufon prej thellësish,
Ç`ambicie, ç`krenari, ç` dëshirë, ç`dhembshuri ka brenda meje,
dhe ç`mirësi!...Por jo, ti s`mund ta dish!...
Ule pakëz abazhurin, si thua? Kështu jemi më rehat.

Veç në mugëtirë kuvendojnë zemrat
dhe sytë I shikon shumë më qartë,
kur i sheh një çikëz më pak gjërat,
Të dua tepër sonte që të të flas për dashuri.
Pas kraharorit tënd shtrëngomë.
Dua ta kem radhën unë tani
të jem ai që e ledhatojnë.
Ule abazhurin edhe një grimë.

Aq. Të mos flasim më. Të rrimë të qetë.
Dhe të mos lëvizim fare. Qenka kaq mirë,
kur duart e ngrohta mbi fytyrë ti m`i ke mbështet!...
As tani nuk po na lënë të lirë?
Ah, po na sjellin kafenë!
Mirë, vëreni ku ta keni më për mbarë.
Shpejt!...Mos e lini derën çelë.
Ku e lashë fjalën qëparë?

A të pimë kafe…tani?Si thua?
Vërtet, ty të pëlqen ta pish të nxehtë.

A don të ta hedh unë në filxhan? Prit! Lërma mua.
Qenka e fortë sot! A do sheqer! Vetëm për një fetë?
A është mjaft kaq? Ta gjerb unë më parë?
E gjerba! Merre filxhanin, e dashura ime…
Sa errët u bë. Nuk shihet fare.
Ngrije dritën e abazhurit një grimë.

[YanYan]

Është kaq e trishtueshme
nëpër pyllin e errët, në vetmi,
kur nën pisha, bredha e ahe rrjedh shi
dhe tek asnjë dritare asnjë llambë s`ndriçon.

Askush s`rri më zgjuar. Heshtin kukuvajkat,
mjegullat enden si valle shtrigash veshur në zi.
nga një rrugë qorre kthehesh ti,
me zemër të dridhur pa fat e qëllim.

Është kaq e trishtueshme, i vetëm të jesh kështu,
kur shpirti klith për një njeri
dhe era qan e vajton me stuhi,
kur bie borë dhe qenë lehin diku.


Gian Fontana

[YanYan]

Ç`orë është ? Ndoshta tre po vete.
Siç duket, sytë as sonte s`do t`i mbyll.
Bariu në fshat me kërrabë e shark me vete.
Dritarja ngrin me gjoksin drejt në pyll.
Jam vetëm.
Ah, ç`po flas përçart në gjumë!
Ti vjen me bardhësinë e erës
Gjer tek unë!...

Boris Pasternak

[YanYan]

Ti më shoqëron kudo në këtë botë të ndërtuar keq
Pesha jote është më e lehtë se avujt e ditës së parë
Të frymëroj përmes tërë poreve të lëkurës sime të trishtë
Dhe gjaku yt e njeh pa vështirësi labirintin përvëlues
të venave të mia
Në këtë stinë hekuri nuk e ndiej më veten fillikat
Se ti më jep forcë të jem ai që jam
I përziej shpresën e brengën, gëzimin e vuajtjen
I pikturoj frikën dhe kurajën me të njëjtat ngjyra
U jap hithrës e grurit shiun e diellin
I vë kokrrën e kallirin në të njëjtën peshore
Pa zgjedhur midis tyre i pranoj lotët dhe dashurinë
Heq dorë nga qielli për këtë tokë të hidhur
Por i mbyll sytë për të mbajtur në ta hijen tënde
Që rri në këmbë pa lëvizur në gjakun tim të lëbyrur
Vetëm me ty flas për jetën, për vdekjen.



Albert Ayguesparse

[tipi engjellor]

Ti më pyet përse kam rënë në heshtje?
Tani është çasti kur ti dhe unë
Flasim me sy, me buzëqeshje.
Është mbrëmje. Dhe sonte të dua kaq shumë!
Shtrëngomë fort. Kam nevojë për përkëdhelje.
Po ta dije ç`më gufon prej thellësish,
Ç`ambicie, ç`krenari, ç` dëshirë, ç`dhembshuri ka brenda meje,
dhe ç`mirësi!...Por jo, ti s`mund ta dish!...
Ule pakëz abazhurin, si thua? Kështu jemi më rehat.

Veç në mugëtirë kuvendojnë zemrat
dhe sytë I shikon shumë më qartë,
kur i sheh një çikëz më pak gjërat,
Të dua tepër sonte që të të flas për dashuri.
Pas kraharorit tënd shtrëngomë.
Dua ta kem radhën unë tani
të jem ai që e ledhatojnë.
Ule abazhurin edhe një grimë.

Aq. Të mos flasim më. Të rrimë të qetë.
Dhe të mos lëvizim fare. Qenka kaq mirë,
kur duart e ngrohta mbi fytyrë ti m`i ke mbështet!...
As tani nuk po na lënë të lirë?
Ah, po na sjellin kafenë!
Mirë, vëreni ku ta keni më për mbarë.
Shpejt!...Mos e lini derën çelë.
Ku e lashë fjalën qëparë?

A të pimë kafe…tani?Si thua?
Vërtet, ty të pëlqen ta pish të nxehtë.

A don të ta hedh unë në filxhan? Prit! Lërma mua.
Qenka e fortë sot! A do sheqer! Vetëm për një fetë?
A është mjaft kaq? Ta gjerb unë më parë?
E gjerba! Merre filxhanin, e dashura ime…
Sa errët u bë. Nuk shihet fare.
Ngrije dritën e abazhurit një grimë.

kjo po me pelqen se po flet per dy vet a disa qe veq per vetmi hahahaha ato jo

[YanYan]

kjo po me pelqen se po flet per dy vet a disa qe veq per vetmi hahahaha ato jo

Hahah kjo eshte nje nder temat depresive :P

~

Oh, jeta përnjimend me rrena e vaj
plot qenka n'kët botë t'lashtë!
U shueka tepër shpejt lakmimi i saj,
si zjarri i bamë me kashtë.

Veç nji qëllim i naltë t'ban me durue
e zemrën të forcon;
ndër kundërshtime s'vyen kurr me u ligshtue,
mjerë ai qi nuk duron!

[YanYan]

Kur është e dlirë dashuria?
Kur veten harron shpejt!
Kur është e thellë dashuria?
Kur është e heshtur krejt!

Kur është e pasur dashuria?
Kur gjithçka e dhuron!
Më thuaj, si flet dashuria?
Nuk flet, po dashuron!

Fridrih Halm

[YanYan]

Po të dërgoj një tufë fort të bukur
Lulesh të njoma që i zgjodha vetë;
Sonte sikur të mos i kesh` këputur,
Nesër përtokë do binin fletë-fletë.

Një shembull ky për ty gjithmonë të jetë;
Se sot vërtet ti je posi një flutur,
Por bukuria nuk duron përjetë:
Si lulet vdes e bie e këputur.

Koha kalon, koha kalon, moj zonjë,
Jo, koha nuk kalon por ikim ne,
Dhe shpejt atje në gropë do pushojmë.

Edhe për dashurinë që më nge
Po flasim, kur të vdesim, s`do dëgjojmë;
Pra dashuromë e bukur gjersa je!

PIERRE DE RONSARD (1524 – 1585)

[Antika]

Lumturia ime

Ju dua , te vegjel dhe ju te medhenj!
Sikur te me derdhen te ligjte perrenj,
U thyej dhe qafen , i coj mu ne djall
Me goten perpara, me kengen me mall!

Shpesh vuaj dhe dhembet kercas domosdo,
Po jeta eshte lufte dhe une jam hero;
Ndaj jam i shkujdesur, pa pare ne xhep,
As mbreti te drejtat s’m’i merr e s’m’i jep

Me shtyp zgjedhe e skamjes nga viti ne vit,
Por mbremjes me miqte une vitin e ndrit;
Kur mbrrijme qellimin dhe gazi na djeg,
Perse t’i kujtojme ca ferra ne shteg?

C’te merrem me fatin, me kalin germuq?
Pa hiqmu nga syte, i poshtri thuthuq!
Kur brenga dhe gazi trokasin ne xham,
U them: “Mire se vini, nje sofer e kam”!

[YanYan]

Dita iu dha diellit,
e dashuruar,
gjer në perëndim...
Por u ftoh,
muzgu ra,
u err...
Më braktise, diell,
tha dita
terr...!

Timo Flloko