Permbeledhje me tregime

[GURI SYLAJ]

GURI SYLAJ


P L I S I I S H P U E M



Nje ferman qe kishte ardhe nga qendra e Perandorise fliste per dicka serioze, per nje detyre tejet sekrete, me te cilen ngarkohej Aqif Pashe Ktili, detyre qe duhej kry me kujdese dhe ne msheftesine me te madhe.
Fermani kishte dy pjese. Ne fillim ishin dhene informatat e duhura dhe ne pjesen e dyte ishte urdheri i prere. Sokol Myftar Qarri duhej te likujdohej. Per kete permbajtje dinin vetem Padishahu dhe dy apo tre vezir- atje ne qender te perandorise. Kurse ne Vilajetin e Malokeve dinte vetem nje njeri e ai ishte Aqif Pashe Katili.
Prej asaj dite, kur kishte ardhe ky ferman,pashaj as gjumin nuk e bente te qete. Detyrat i kryente sipas rendit por kohen e lire tani me nuk e kalonte me hanumet ne hamamin e qytetit por neper vende ku rrinin bejlere e agallare e besa edhe ne ndonje kulle me ze ku here gjente deren e hapur e jo rralle edhe i detyronte t'i bejne konak. I binte kryq e terthur vilajetit dhe bente njeqind e njemije plane. Nuk ishte veshtire te vritej nje njeri por detyra e tij ishte shume me e madhe-te vritej tere nje popull.
Pashai kishte fillu te shkonte edhe neper dasmat e malesoreve e besa nganjehere edhe me dhurata bukur te mira.Nje here , kishte ndodhe , qe nje mashkullit te cubeleve t'i dhuronte nje kali.Te njejten gje kishte dasht te bente edhe me Gurashet por ata me te marre vesh kishin hap lajmin se ju ka ra nje morte dhe njeherepernjehere nuk kan ndermend me ba dasem.Dasma do te behej ne korrjet e vitit tjeter.
Nje dite Vjeshte, pashai, kishte trokite edhe ne deren e Sokol Qarrit ku kishte hase ne nje mikepritje bujare ashtu si din vtem malesoret.
S'ka nevoje te ngushtoheni per asgje, kishte thene pashai, une jam vetem nje mysafir i rastit.
Me gezoni shume me viziten qe po me beni dhe une do te mundohem qe te ju pres dhe te ju percielli si cdo mysafir tjeter por i vetedijshem se nuk do te mund te ju dal hakut sepse zotnija e juaj nuk eshte mesu te rrij ule ne lekure ugiqi po ne mendafsh e kadife.Megjithate , ju po me beni nje nder te madh me kete vizite dhe do te ju jem mirenjohes tere jeten. Kjo kulle eshte bukur e vjeter por eshte hera e pare qe pragun e saj e kalon nje njeri kaq i madh me kaq shume nishana, e kishte mbyllur fjalen Sokoli.
Ketu po shoh edhe qitape, jan ato ne gjuhen arabe, apo ne gjuhen turke, kishte ndrru bisede pashai. Nuk me ka zene syri dicka te tille ne kullat tjera.
Ka edhe ne gjuhen arabe e edhe ne ate turke por shumica jan ne latinisht e frengjisht ka dicka edhe ne gjuhet sllave.
Te gjitha keto i lexon ti apo i ke dhurate nga miqet?
Jo nje pjese jan libra qe baba eshte sherby me to e pjesa me e madhe jan libra qe i kam sjelle nga Vjena , Parisi e Praga.
Po ju cenkeni nje njeri qe paska pa nje alamet dynja, ju cenkeni krejt dicka tjeter nga keta maloket tjere kurse ne pamje te pare nuk leni pershtypjen e nje ylemaje. Ky kapuqi , si i thoni ju plis, ua mbulon tere ate krenarine qe duhet te kete nje njeri si ju, megjithate ju e dini me mire, nuk keni nevoje per mesimet e mija.
Po , vertete ashtu eshte por mbasi nuk jam ne ndonje detyre te perandorise, njehere per njehere , ku do te stolisesha me nje kapuq te kuq, me duhet te jem i njejt si te gjithe malesoret tjere dhe me ju thene te drejten klima e ketyre maleve veshtire perballohet me veshje tjera, eshte pakesa klime e eger.
Gjithesesi ju duhet te zbritni poshte, atje ku e keni vendin.Perandoria ka nevoje per njerez te tille.Une kam ndigju se ju , edhe pse i ri , keni nje rrespekt te vecant ne kete krahine por qe jeni edhe nje njeri i kalemit , nuk e kam ditur.
Do shkolle e kam bere porrrespektin e kam , me shume , per hater te babes dhe gjithmone kam frige se nuk do te mund t'a barte kete barre.Eshte barre e rende per mua sepse njerezit me thone - hajde djali i Miftar Qarrit- e kjo eshte shenje se rrespekti i takon babes.Une e kam emrin Sokol por kjo ka pak rendesi per malesoret, ku t'a dije ndoshta edhe kan te drejt. Kjo me detyron te jem shume i kujdeseshem jo vetem ne veshje por edhe ne ndeja e kuvende burrash.
Meqe ra fjala tek keto kuvende , si i quani ju , vazhdoj fjalen pashai, me intereson te dije se cfar roli kan keto kuvende ne keto ane sepse gjate kesaj kohe sa jam ne sherbim me ka ra rasti te ndegjoj shpesh per to.
Po si tua spjegoj,keto luajn rolin e nje parlamenti dhe kryesisht merren me problemet e malesoreve si p.sh. probleme prone , pajtim gjaqesh e probleme tjera.
Don te thot se ligjet e perandorise nuk hyejn ne pune, tha pashai , pa e mshehur fare paknaqesine e tij.
Perkundrazi edhe ligjet tuaja por ato mberrijne shume ngadal deri ne keto skaje te perandorise , mandej malesoret , thene te drejten, me shume mbeshteten ne traditen e ketyre trojeve dhe te gjitha marreveshjet i bejne ne baze te nje zakoni te pa shkruar por shume te rrespektuar- Kanunin e Maleve.
E pra mire , tha pashai, ne baze te ketj far kanuni, cili eshte denimi me i rende dhe kujt i shqiptohet. Pa dyshim atyre qe punojn pas shpines se padishahut d.m.th. tradhetareve te perandorise.
Jo , tha Sokoli. Problemi me i veshtire per t'a ndrique dhe qe denohet me se randi eshte vrasja me moh.
Cka eshte kjo tash , tha pashai.
Kjo eshte kur dikush vret pas shpine dhe te nesermen vjen e te hiqet si mik duke u mundu qe t'a mesheh vrasjen e ne anen tjeter , ne forma te ndryshme , mundohet te te fute ne bela me te tjeret.
E nese zbulohet ?
Nese zbulohet i kallet kulla,i ka dy gjaqe borgj dhe mashkujt e tij detyrohen qe njeqind vjet t'a bajn PLISIN E SHPUEM. Kjo eshte shenje e ligesise , e pa burrerise.Per Plis shpuem nuk kla vend ne kuvende burrash e besa edhe per miqesi te reja e ka shume veshtire por perandoria e madhe dhe te tillet po gjejn buke e shtepi ne pjeset tjera te saje.
Pashai u ngrit ne kembe, ia leshoj nje sy martines vjerr dhe kerkoj leje per t'u largu nga Kulla e Qarreve. Me mendje gjithemone tek nje plis i shpuem qe e kishte pa , si femije , ne shtepin e tije ne Edrene.

Guri Sylaj

[Barbaroza]

Tërheqja pas emrit

Histori të vërteta, të kthyera në tregime...

Osman Zenelit i lindi edhe një vajzë tjetër. Ishte fëmija e shtatë në radhë, dhe ai bëri be: "Kjo është evlati im i fundit..." Për ta mbyllur, i tha së shoqes, se emrin do t'ia vinte ai vetë.

"Biljana" - tha ai prerë.
Gruaja, Nehibja shqeu sytë: "Çfarë thua oj burrë?! A emën shkine po don me i vu çikës a?"

Po Osmani nuk bani za. Pastaj foli ngadalë: "Që të mos na lindin ma fëmijë, po i jap një emën shkine..." Dhe vërtetë, banorët shqiptarë të atyre zonave, kur donin që të mos iu lindin më fëmijë, apo kur pas radhës së vajzave dëshironin me ngadhëngjim një djalë, ata i vinin fëmijës së fundit një emër shkau, dhe kështu besonin se Zoti do i ndihmonte në dëshirën e tyre.

Është e çuditshme, se në të shumtën e rasteve kjo dëshirë edhe u plotësohej dhe vërtetë që kjo gjë ngjall habi, ashtu si edhe misteri gjenetik i riprodhimit në kushte të cakuara jetësore. Thuhet gjithashtu se, nëse babai është i dehur në rastin kur e shoqja mbetet shtatzënë, atëherë fëmija e tij ka mundësi të lindë me të meta. Besohet se kemi të bëjmë këtu me një ekzaltim të gjeneve, gjë që sjellë edhe pasoja tek individi i ri, që lind nga një rastësi e tillë...

Në të vërtetë, Osmani e kishte mendjen diku tjetër. Një kujtim i largët po i vinte në mendje gjithnjë e më shpesh këto ditë dhe dukej sikur po e turturonte. Biljana, ah Biljana! Sa herë e kishte sjellë në kujtesën e tij atë trup të bukur e të lidhur femre, ato këmbë të mbushura e vithe me formë të rregullt, si një statujë mermeri e bardhë. Çfarë duhet të ketë menduar vallë Osmani atë natë, kur e shoqja e tij mbeti shtatzënë me vajzën e fundit, e cila mori emrin Biljana?...


* * *

Në të ritë e tij, Osmani kishte patur një histori dashurie, që i kishte dalldisur mendjen, e që nuk guxonte t'ia tregonte askujt. I kishte rënë aq keq në kokë Biljana, bashkëfshatarja e tij serbe, shoqja e klasës, saqë gjumi i natës nuk e zinte. Por ai nuk guxote t'i thoshte asaj asnjë fjalë, nga frika se kjo mund t'i shkaktonte probleme atij dhe familjes.
Si çdo dashuri platonike e papërmbushur, ajo lë gjurmë të thella në subkoshiencë, shpeshherë më tepër se dashuritë e përmbushura. Dashuri të tilla shoqërohen vetëm me fazën e adhurimit, e të ideales, e nuk përmbajnë asnjë element të vrazhdë, që rëndom ndodh në marrëdhëniet intime ndërmjet njerëzve. Edhe Osmani ruante të paprekur në nënndërgjegjen e tij këtë dashuri brilante për shoqen e klasës, vajzën serbe. Kishte shkëmbyer shikime të nxehta me të, ndonjë ngjeshje të rastësishme me trupin e saj, kur vraponte pas saj të dilte nga klasa dhe ku një afsh i rrëmbyer i ngrohte gjithë trupin e i mbushte shpirtin me frymëzim. Biljana, dukej se me intuitën femërore të saj, kishte mundur t'i kuptonte sinjalet djaloshare të Osmanit, por kjo dashuri nuk u kurorëzua kurrë.

Shkolla e mesme mbaroi, e Osmanit iu desh tani që t'iu përvishte punëve të shtëpisë, për të ndihmuar babain e tij, që të mbante familjen. Biljanën e pa për herë të fundit, ditën e dasmës së saj; ajo u martua me një serb nga Nishi; larg diku larg. Osmani nuk do e harronte kurrë këtë ditë, e sidomos lotët e Biljanës dhe fjalët: "Pse nuk m'u afrove asnjëherë...", që ajo ia tha atij, kur Osmani u afrua që t'i jepte dorën.


* * *

Vajza e vogël Biljana, e bija e Osman Zenelit, pati një fëmijëri si gjitha vajzat e tjera të asaj zone. Ndryshimi ishte vetëm emri i saj. Kuptohet, një lloj përbuzjeje nga fëmijët e tjerë të rracës së saj, pikërisht prej emrit, që e shoqëroi atë gjithë kohën. Kur Biljana filloi të kuptonte, ajo prezentahoj si Lana, dhe kishte dëshirë të thirrej kështu. I dukej më e pranueshme.
Në moshën 17-vjeçare, Lana u martua me shkuesi, me një djalë nga një fshat i Prizrenit. Basmir Culi quhej. Basmiri merrej veç tjerash edhe me "body-building", pra ushtronte në një qendër fitness-i dhe kishe formuar kështu një trup të bëshëm. Ngjarjet në Kosovë e detyruan çiftin e ri shumë shpejt të largohej nga vendi, dhe kështu me një fëmijë të vogël, Basmiri e Lana përfunduan në Kopenhagë.

Kopenhaga gëlonte atëbotë nga refugjatët e ish-jugosllavisë, ashtu siç mund të ishin mbushur me refugjatë nga lufta në Bosnjë edhe vende të tjera evropiane. Kështu që për Basmirin muskuloz, kjo lëvizje në një vend të largët dhe problemet që të jep jeta në një kamp refugjatësh, nuk kaluan pa u shoqëruar edhe me zënka, e shpeshherë kacafytje me njerëz të tjerë, banorë të kampit. Basmiri e mbante veten edhe për patriot të fortë, por asnjëherë nuk e pagoi 3%, që kërkohej nga qeveria e Kosovës në ekzil, dhe kur filloi lufta në Kosovë, ai filloj gjithashtu t'i shmangej çdo lloj detyrimi për të ndihmuar luftën. I dukej më e mençur të shihte punët e tij në këtë rast.

Pasi jetuan rreth katër vjet e gjysëm në kampet e refugjatëve në Danimarkë, familjes Culi iu dha qëndrim në vend, pavarësisht bëmave të muskulozit Basmir. Që në atë kohë, flitej se Basmiri kishte therur një serb të Bosnjes 15 herë me thikë, e për të justifikuar këtë, ai kishte pranuar të bënte sikur ishte i sëmurë psiqikisht.

Familja u gëzua shumë për qëndrimin dhe shumë shpejt, Komuna e Kopenhagës i gjeti atyre një apartament në një lagje në periferi të qytetit. Ishte ndërtuar një kompleks i ri e modern banesash në atë zonë, dhe autoritetet lokale kishin menduar që këtë kompleks ta popullonin me banorë të huaj, shumica ish-azilantë. Në të njëjtën hyrje, familja Culi kishte edhe 3 familje të tjera shqiptare dhe fqinjësia e mirë dominohej shpesh nga egoja e Basmirit për superioritet, falë muskujve të fuqishëm që ai kishte.

Fqinjët shqiptarë të pallatit, por edhe të tjerët aty, kishin vënë re prirjen e Basmirit për të dominuar, e sidomos dëshirën e tij për të trembur fëmijët shqiptarë të lagjes.

- Lana, po shkoj të ushtroj! - dëgjohej refreni i përditshëm i tij tek i fliste së shoqes, ndërsa zbriste shkallët teposhtë, ndonëse e shoqja nuk e dëgjonte.

Në Kopenhagë, autoritetet lokale përdorin shumë kohë për të integruar të huajt që marrin qëndrim aty, dhe gjatë kësaj kohe, këta të huaj marrin ndihmë sociale e nuk punojnë. Ndodh, që dikujt i shkon gjithë jeta pa punuar fare. Meqë Basmiri nuk e dëshironte punën, ai merrej gjithë ditën me prishjen e ndreqjen e biçikletave, shkonte e bënte ushtrime e sorollatej kot së koti.

"Po ta di, se cili gisht i dorës e ka qejf punën, unë do e këpus..." - kapardisej ai për shtatë palë qejfe, herë pas here para shqiptarëve të tjerë. E nuk ishte vetëm ai, që e thoshte këtë. Sistemi social danez, ku një pjesë e popullsisë punojnë e paguajnë taksa të larta, e një pjesë tjetër rrinë e marrin ndihme sociale nga tatimi i taksapaguesve, nuk ka se si të mos ngjallë një ndërgjegje të sëmurë tek pjesa më e madhe e shoqërisë. Dhe me të drejtë, në shoqërinë daneze gjen edhe barcaleta të llojit: "Kush punon ha! - Kush s'punon ha e pi..."

Nuk dihet se kush ia kishte futur në mendje idenë Basmirit, që ai të kërkonte pension si i sëmurë psiqik. Ndoshta psikologia e tij, që e mbushte me ilaçe anti-depresive, të cilat Basmiri i hishte në WC.

Në qoftë se kemi parasysh faktin, se shume njerëz jetojnë me ndihma sociale në Kopenhagë, kjo është diçka që dihet, dhe logjika shoqërore e pranon këtë, duke menduar se këta njerëz në ndihmë sociale mund edhe të përdoren një ditë, kur shoqëria të ketë nevojë për ta. Nga ana tjetër, këta njerëz që marrin ndihmë sociale, përdoren më tepër si klientë, që të plotësojnë numrin e duhur të klientëve që u duhen punonjësve socialë, për të marrë rrogën e vet. Por për arsye se kasa e shtetit ka ardhur duke u shterruar, ngaqë ka më shumë që marrin e duan të marrin, se ata që japin, autoritetet lokale përdorin në këtë kohë një politikë tepër të rreptë, sa mund edhe të përfundosh në varreza, para se të kesh marrë një pensioni social. Pasi pensioni konsiderohet sidoqoftë si i përjetshëm, ndonëse pasiguria është gjithmonë ekzistente. Pasiguria dhe histeria janë edhe elementet bazë, që e mbajnë shoqërinë daneze të lidhur...

Dhe Basmirit filloi të mos i shkonte puna siç duhet. E shoqja e tij Lana, u thirr ato ditë në komunë, dhe u pyet për marrëdhëniet e saj me burrin e vet.

- A të keqtrajton burri? - e pyeti ndër tjerash punonjësja sociale.
- Po besa, shpeshherë ma heq ndonjë dajak - u përgjegj e shoqja, me shpresë se do e ndihmonte burrin, që të dilte në pension.
- Kjo nuk duhet të lejohet! - foli punonjësja sociale, - por ti duhet të na lajmërosh ne, sa herë që ai përdor dhunë kundër teje.

Dhe kështu ndodhi. Dalë-ngadalë e shoqja filloi të raportonte në komunë për veprimet e Basmirit, gjithmonë për ta ndihmuar atë, natyrisht.

- Ju ia jepni ilaçet falas atij, por ai nuk i pi, i hedh në banjo... - po i thoshte Lana një ditë me telefon punonjës sociale. Duket se Basmiri, nga stimulant si i sëmurë psiqik, po fillonte të konsiderohej tani si vërtetë i sëmurë psiqik, edhe nga e shoqja. Dhe veprimet e tij, gjithnjë e më tepër, edhe nga fqinjët po shiheshin si veprimet e një budallai.

- Si? Ai duhet t'i pijë ilaçet, se i bëjnë mirë! - ia kthen punonjësja sociale.

Dhe komuna vërtetë fillon dhe e detyron Basmirin të pinte me zor ilaçet. I vijnë në shtëpi dy gra nga qendra sociale, çdo mëngjes, për ta parë Basmirin tek i pinte ilaçet. Pas kësaj plasi sherri.

- Lana, kush i ka tregua atyne, se unë nuk i pi ilaçet? - pyeti ai të shoqen, pasi punonjëset kishin ikur.
- Nuk e di! - iu përgjigj e shoqja.
- Si nuk e di?
- Po këta ndoshta dojnë me u siguru, se komuna i kqyr mirë punët... - justifikon Lana.

Basmiri kishte tani tre fëmijë me Lanën. Ilaçet që filloi t'i pinte, filluan ta qetësonin për disa orë paraditeve, por nga pasditja, një shqetësim i brendshëm filloi t'i lindte, i cili erdhi me kohën gjithnjë e duke u rritur. Në një dyshim paranojaku, ai besonte se e shoqja ishte duke ia shitur interesat dhe nuk munguan rastet e dhunës ndaj saj e fëmijëve. Filloi gradualisht të tjetërsohej; kur vinin punonjëset e komunës, ai rrinte urtë, i qeshur e i butë si qengj, ndërsa kur iknin ata, ai fillonte të turfullonte. Sidomos pasditeve, ai bëhej keq fare. Fillonte me të shara, dhe e çonte zërin në kupë të qiellit e nuk përtonte të ngacmonte me fjalë të pista edhe fëmijët e vegjël të familjeve shqiptare aty. Dhuna ndaj të shoqes e fëmijëve, si më të dobët fizikisht, filloj të bëhej pjesë e jetës së tij. Lana e kuptoj se çfarë kishte bërë, dhe nuk i lajmëroi më komunalët për sjelljet e Basmirit.

- Mirë është mirë, ilaçet po e ndihmojnë shumë... - u thoshte ajo punonjësve të Komunës, përkundër informacionit, që mund të merrnin ata nga ndonjë fqinj që ishte caktuar të informonte.

Pas tetë muajsh, kërkesa e Basmirit për pension social u pranua. Familja Culi e festoi këtë ditë si ditë të rëndësishme, bile edhe fqinjët shqiptarë u ftuan për darkë.

Të nesërmen e asaj dite, kontrollorët komunalë të ilaçeve nuk erdhën më në shtëpinë e Basmirit për të kontrolluar pirjen e ilaçeve. Basmiri u gëzua shumë. "Më në fund i lirë!" - thirri ai me gëzim dhe u hodh përpjetë e i hodhi ilaçet në WC. Pastaj iu përbetua të shoqes, se kurrë më nuk do ta rrihte.

Por nga pasditja e asaj dite, ai filloi të bëhej keq. Nuk e dinte se çfarë po i ndodhte. Iu morën pak mendtë dhe figura të ndryshme filluan t'i shfaqeshin para syve. Kjo erdhi gjithnjë duke u rënduar, ndërkohë që nuk duronte njeri afër vetes, nervozohej pa gjë të keq, dridhej dhe nuk mundi të flejë një pjesë të mirë të natës. Në mëngjesin e ditës tjetër ishte edhe më keq. Premtimin për të mos e rrahur të shoqen apo fëmijët nuk mundi ta mbante.

Që atë ditë, ai e kapi për flokësh të shoqen dhe fshiu kuzhinën me të, duke e sharë e duke e goditur me shqelma. Pastaj kapi vajzën e madhe, e cila deshi të ndihmonte të ëmën dhe e rrahi mirë e mirë, e lidhi për karrige, dhe e futi e e harroi në banjo. Gjithë pallati e dëgjonte zërin e tij të lartë dhe rënkimet e së shoqes nga goditjet. Njëri nga komshinjtë, me siguri ai që kishte qenë caktuar nga komuna që të vëzhgonte sjelljet e Basmirit, a është i sëmurë apo jo, thirri policinë dhe ndërkohë që Basmiri vazhdonte të rrihte të shoqen, dera e shtëpisë trokiti me forcë:

- Hape derën! Jemi policia!

Basmiri ngriu në vend. U afrua tek dera, dhe nuk dinte ç'të thoshte. Shikoi përsëri të shoqen, fytyrën e saj të gjakosur dhe lëshoi një zë vajtues:

- Oh kuku, ç'paskam ba!...
- Hape derën - bërtiti përsëri zëri i policit në danisht, nga prapa derës.

Dhe Basmiri e hapi derën. Policia u fut me rrëmbim brenda, vuri Basmirin me duar lart e fytyrë nga muri, dhe filloi të fliste me Lanën.

Atë natë Basmirin e mbajtën në rajonin e policisë. Të nesërmen, e çuan në një qendër azili pleqsh, që monitorohej nga një personel, jo shumë larg shtëpisë së tij. Në fillim nuk e linin të dilte fare, por pas një muaji, meqë ai ishte i qetë, pinte ilaçet rregullisht e nuk shkaktonte probleme, ia hapën derën dhe i thanë se mund të dilte në qytet.

Gjënë e parë që Basmiri bëri atë mëngjes heret, pasi doli nga azili i pleqve, u nis për tek shtëpia e tij, ku kishte të shoqen dhe tre fëmijët. Hapi derën, me çelësat që i kishte patur në xhep, dhe u fut brenda. Kur ç'të shihte, e shoqja ishte akoma shtrirë në krevatin bashkëshortor, bashkë me një arab. I iku mendja nga vendi dhe nuk po e mbante veten. E kapi arabin, ashtu lakuriq siç ishte, dhe e shkallmoi duke e rrahur, saqë e shtriu përtokë në dysheme. Pastaj kapi thikën e madhe të bukës dhe desh e theri të shoqen me thikë për njëmend. Por, para se ta bënte këtë, duke qarë nga dëshpërimi, "Ah Lana jeme, pashë mamen, ç'ka m'paske ba...", thirri në telefon familjen e së shoqes në Kosovë, dhe duke e mbajtur për flokësh të shoqen afër telefonit, i thoshte me zë të lartë:

- Fol moj kurvë, tregoj prindve se ç'a ke ba?!...

Lana qante me të madhe, ndërsa thika i rrinte mbi kokë. Prindërit e saj dëgjonin këtë zhurmë në telefon dhe nuk po merrnin vesh se çfarë kishte ndodhur.

- Kjo kurva juaj, ka shku me arab... - ngashërente Basmiri, pa e ditur se çfarë po bënte.

Kur në moment ia behu policia. Ajo kish qenë lajmëruar përsëri nga i njëjti burim. Sapo policët trokitën në derë, Basmiri u zgjat të vinte thikën e bukës në vendin e vet, por thika nga nxitimi nuk përfundoi në kthëfin e drungjtë, mbajtësen e thikave.

Policia hyri brenda me rrëmbim, sapo dera u hap, dhe arrestoi 42 vjeçarin Basmir Culi, baba i tre fëmijëve. Arabi ishte akoma i shtrirë për tokë, ndoshta pa ndjenja, ndërsa e shoqja e tij e tmerruar për vdekje, rrinte e strukur, po lakuriq, në një qoshe të dhomës së ndenjes. Policia mori si mjet prove edhe thikën e madhe të bukës... dhe rrëfimin e të pranishmëve.

Basmiri u akuzua për tentativë për vrasje, dhe flinte gjithë ditën në dhomën e izolimit, si rezultat i ilaçeve, që ia presonin me zor në trup, sapo fillonte të përmendej. Ai konsiderohej tashmë nga policia, si person i një rrezikshmërie të lartë për të tjerët.

E shoqja e tij, Lana, hoqi të nesërmen emrin tij nga dera e shtëpisë, dhe pa u ndarë akoma zyrtarisht me të shoqin, filloj të interesohej për gjetjen e një burri tjetër. Arabit, nga rrahja, duket se nuk i shkonte ndërmend më, të vazhdonte aventurën e nisur. Po kjo nuk ka rëndësi, ka edhe burra të tjerë... Lana, rreth të 30-tave, nënë e tre fëmijëve, kishte filluar të mbante veten mirë, kishte rënë në peshë, pasi shkonte çdo ditë të ushtrohej në një qendër fitness-i, për të ruajtur linjat e trupit. Ishte bërë vërtetë një grua e lakmueshme, dhe për më tepër e lirshme, pa tutelën e burrit e nuk dukej se kohën po e shpenzonte kot. Hyri borxh në bankë dhe bleu disa mobilje të shtrenjta për apartamentin e vet. Pastaj e rregulloi me një shqiptar nga Kosova, që të martohej përsëri. Por se kush i tregoi atij kosovarit për të vërtetën rreth Lanës, dhe ai nuk u bë i gjallë më gjatë, ndonëse edhe fëmijët e Lanës, patën filluar ta konsideronin atë si babain e ri të tyre.

Lana ishte rritur si fëmijë, disi e përbuzur për emrin e vet, dhe ishte martuar mjaft e re. As me burrin e saj nuk dukej se kishte patur fat, pasi ai me gjithë ato muskuj, interesohej më tepër që të shtronte botën para këmbëve të tij, e jo më të shoqen. Lanës i dukej se gjithë jetën kishte qenë e përjashtuar nga dashuria. Prandaj ajo vuante që të duhej, vuante që t'iu pëlqente të tjerëve.

Meqë në Kopenhagë, gratë respektohen shumë deri në absolutizëm, si në kohën e sirenave të Odisesë, ato janë të lirshme dhe kalojnë pa problem një numër të madh partnerësh, ose dashnorësh legalë gjatë jetës së tyre. Ky ambjent kaq i favorshëm e pa paragjykime për femrat, në këtë rast u bë një shtrat mjaft i mirë edhe për Lanën. Ajo filloi të merrte para borxh tek të tjerët dhe meqë nuk kishte të ardhura që t'iu kthente paratë, ajo filloi të përdorte një metodë të vjetër kompenimi.

Lana filloj të argëtohej në gjuetinë e saj për një burrë tjetër, për një baba të ri të fëmijëve. Dhe nuk po i shkonte keq. Brenda pak javësh, ajo kaloi rreth pesë meshkuj, por ata të gjithë largoheshin shumë shpejt, sapo dëgjonin historinë e dhimbshme të saj. E Lana, si çdo femër në mirëbesim, nuk mund ta mbante gojën kyçur - gjuha gjithmonë i shkonte tek dhëmbi i sëmurë. Dashnorët momentalë të Lanës mendonin me siguri, që i shoqi Basmiri, do dilte një ditë nga burgu dhe do mund të hakmerret...

Tek shihnin Lanën me gjithë këtë aktivitet tërë kohën, dhe me meshkuj pas dere çdo ditë, dikush për paratë e dhëna borxh, e dikush tjetër për arsye të tjera, fqinjët filluan të dyshonin tashmë, se ndoshta i gjithë faji për historinë e ndodhur kishte qenë pikërisht i saj.

Nëse ecën për shkallë dhe kalon nga dera e apartamentit të Lanës, aty mund të shohësh emrin në derë, Biljana Culi, ndonëse ajo e sheh veten tashmë si grua beqare dhe paburrë. Burri i saj duket se ka vdekur me kohë për të... dhe mbiemri i tij rri gjallë akoma, vetëm si një rudiment i një kohe, që Lana dëshiron ta lërë pas.


Arben Çokaj

[Barbaroza]

Skllavi


Nje zoteri kishte nje skllav. Dhe skllavi i bente te gjithe punet zoterise. E lante zoterine, i krehte floket, i pergatiste per te ngrene, dhe ia fuste ushqimin ne goje. Skllavi shkruante letrat e pronarit, i lustonte kepucet, i vendoste corapet, priste drunjte per te, dhe ndizte zjarrin ne furre. Kur zotria pa disa manaferra gjate shetitjes, skllavi i mblodhi dhe ia vendosi zoterise ne goje. Qe te mos e lejonte te arratisej, zoteria e mbante skllavin te lidhur me zinxhir. Dite e nate, duhej ta shtrengonte skllavin e ta terhiqte zinxhirin fort, perndryshe skllavi do te ikte. Ne doren tjeter, zoteria mbante gjithmone nje kamzhik. Kur skllavi terhiqte zinxhirin dhe i kercenohej, zoteria e rrihte me kamxhik. Pastaj, kur lodhej se rrahuri e krahet i dhimbnin, zoteria shante skllavin, zinxhirin, gjithcka.

Shpesh, ai enderronte fshehurazi per koherat kur ai ishte akoma i ri dhe pa skllavin. Ne ato kohera, ai mund te endej neper pyje i lire si nje zog e te mblidhte manaferra pa u shqetesuar e cjerre nga zinxhiri. Tani ai nuk shkon dot as ne banje pa skllavin. Se pari, sepse skllavi do te vraponte, e se dyti, kush do t’i fshinte prapanicen? As doren nuk mund te lironte per kete.

Nje here, kur po ankohej me te madhe, dikush I tha zoterise: “Mire pra, nese jeta te eshte bere tmerr, perse nuk e le skllavin te lire?”

“Posi,”tha zoteria, “atehere do te me vrasi!” Por fshehtasi, zotria enderronte per liri.

Po skllavi? A enderronte per liri gjithashtu? Jo, ai kishte hequr dore me kohe nga endrrat per liri. E vetmja enderr qe kishte ishte qe te behej vete zoteri, e ta bente zoterine skllav, ta terhiqte me zinxhir, ta rrihte me kamzhik e ta bente t’i fshinte prapanicen. Kjo ishte enderra e skllavit!


Perkthimi nga Elton Skendaj

[Murgesha]

Na ishte një herë.

Shume, shume kohe me pare ekzistonte nje ishull, ku jetonin gjitha
ndjenjat e njerezve: humori i mire, merzitja, dituria...dhe gjitha ndjenjat
e tjera, edhe dashuria. por nje dite ndjenjat moren lajmin e keq, se ishulli
do permbytej. kesht uqe te gjithe pergatiten anijet dhe po braktisnin
ishullin. vetem dashuria deshironte te priste deri ne momentin e fundit.
Para se ishulli te fundosej, dashuria kerkoi ndihme. Pasuria po kalonte me
nje anije luksose perpara Dashurise. Ajo e pyeti:
"Pasuri a mund te
me marresh me vete?"
" Jo, nuk mundem. Ne anijen time une kam
shume ar dhe argjend. Nuk ka me vend per ty."
Atehere Dashuria pyeti
Krenarine, e cila po kalonte me nje anije te mrekullueshme para saj:

"Krenari, te lutem, a mund te me marresh me vete?"
"Dashuri, nuk
mund te mar me vete" u pergjigj krenaria "ketu cdo gje eshte perfekte.
ti mund ta prishesh anijen time"
Atehere Dashuria pyeti Merzitjen, e
cila po kalonte para saj:
"Merzitje te lutem me merr me vete"

"Ah Dashuri" tha merzitja "jam aq e merzitur, sa me duhet te rri
vetem"
Edhe humori i mire po kalonte para Dashuris por qe aq i
kenaqur sa nuk e degjoi qe Dashuria po e therriste.
Papritur u degjua
nje ze
"Eja dashuri, te marr une me vete"
ishte nje ze i
moshuar, ai qe foli/
Dashuria ishte aq mirenjohese dhe e lumtur sa qe
harroi ta pyeste te moshuarin per emrin. Kur mberriten ne toke ai iku.
Dashuria e vuri re se ishte shume borxhli, pranda pyeti Diturine:

"Dituri, a mund te me thuash se kush me ndihmoi?"
"Ishte koha"
u pergjigje Dituria
"Koha?" pyeti dashuria. "perse me ndihmoi
koha?"
Dhe Dituria u pergjigje:
"Sepse vetem koha e kupton
se sa e rendesishme eshte ne jete Dashuria."

Rastësisht rashë në këtë shkrim dhe e solla këtu. :wink:

[Barbaroza]

Dy Luftëtarët

Dy djem po ziheshin e po e godisnin njëri tjetrin keq fare.
Njëri ishte trupmadh, tjetri ishte i shëndoshë, njëri ishte i rëndë, tjetri ishte i ashpër, njëri ishte i fortë, tjetri ishte i egër.
I forti i theu hundën të egrit. dhe ai e ndieu; hundën e ka si timen.
I egri i theu të fortit brinjët. Dhe ai e ndieu; brinjët i ka si brinjët e mia.
I forti i shkuli të egrit sytë. Dhe ai e ndieu; syri është i butë e delikat si syri im.
I egri e goditi me grusht të fortin në stomak. Dhe e ndieu: stomaku tendoset njësoj si stomaku im.
I forti e kapi për fyti e po e mbyste të egrin. Dhe e ndieu; ka nevojë të marrë frymë njësoj si dhe unë.
I egri e goditi të fortin me grusht në zemër. Dhe e ndieu; zemra e tij rreh si zemra ime.
Kur të dy ranë përtokë e s'ngriheshin dot më, të dy menduan: "ai është si mua, ai djalosh."
Por kjo nuk ndryshonte më asgjë.


Perkthimi nga Elton Skendaj

[Barbaroza]

Doruntina


Gjashtë e gjashtë dymbëdhjetë,
Doruntina trembëdhjetë !...
Ish njëherë e një mot një nënë shumë e mirë i kish dymbëdhjetë bij të hijshëm. Të trembëdhjetën kishte një bijë të bukur mbi shoqet të gjitha, që ia thoshin Doruntinë .
Vasha u rrit e u bë për tu martuar. Mirëpo nga bujarët e atij vendi askush nuk e gëzoi. Të gjithë e dëshironin askush s'guxonte ta zërë nuse, sepse nuk e ndjente veten të zotin për ta marrë për shoqe. Atëherë na vjen një trim i largët; i mirë, i hijshëm, i fisëm dhe nis dërgon shkesë dallëndyshen që t'a
kërkojë Doruntinën nuse. E ëma dhe të njëmbëdhjetë vëllezërit e mëdhenj nuk donin t'ia jepnin, sepse trimi ndonëse i mirë e i fisëm, ishte nga një vend shumë i largët. Vetëm i vogli, Kostandini donte.
- T'ia japim zonja mëmë - thosh ai - se trimi është i mirë. Më ka hyrë në zemër.
- Kostandin biri im, cfarë po thua ti kështu? - ia kthente e ëma. Aq larg do ma shpiesh Doruntinën time? Se në e daça për gëzim, për gëzim nuk do t'a kem; se në e daça për helm, për helm nuk do t'a kem.
- Të jap besën zonja mëmë, se kur t'a duash ti Doruntinën, qoftë për gaz qoftë për helm, vete unë e
t'a sjell!.
Mëma dhe të njëmbëdhjetë vëllezërit u bindën: e vluan dhe e martuan Doruntinën me trimin e largët. Bënë dasmë nëntë ditë. Të dhjetën trimi mori nusen e shkoi tek dheu i tij i largët. Mëma e vasha qanë me lot kur u ndanë ...

... Shumë luftra u luftuan atë mot te dheu ynë, se kish ardhur i huaji t'a shkelte e t'a pushtonte. Të
dymbëdhjetë vëllezërit dolën të luftojnë për vendin e tyre dhe u vranë një pas një të gjithë.
Kur iu vra djali i parë, mëma psherëtiu e tha:
- Biri im unë nuk kam helm e nuk do të të qaj, sepse ti re për dheun tënd e më mbeten dhe njëmbëdhjetë bij të tjerë për luftë.
Kur iu vranë gjashtë, që të gjashtë trima e të dashur, ajo derdhi vetëm nga një lot për secilin e bëri vetëm nga një vajtim. Po kur nisën t'i vriten dhe të tjerët, mëmës iu këput zemra dhe lëshoi një psherëtimë të madhe sa uturoi tërë vendi:
- Mjerë unë, ç'helm i madh të mos kem Doruntinën pranë në këtë zi që më mbuloi shtëpinë!.
Kur u vra djali i fundit, Kostandini, mëma shkuli leshrat e bardha e thirri:
- Bobo, ç'vdekje, e nëmosura vdekje! Ti më more dymbëdhjetë bij e tani kush mund ta dijë a s'ma ke
marrë edhe bijën time të vetme, bijën time të dëshiruarën!
Kur u gdhi e shtuna e të vdekurve, mëma vajti te varret e të bijve. Dymbëdhjetë djem kish pasur,
dymbëdhjetë varre kish tani... Mbi çdo varr ndezi nga një qiri e bëri një vajtim, po mbi varr të Kostandinit ndezi dy qirinj dhe bëri dy vajtime, qau me ngashërime dhe thirri tre herë:
- O biri im! O biri im! O biri im!...
Edhe tri herë të tjera:
- O Kostandin! O Kostandin! O Konstandin!
Pastaj u shemb përdhe, pushtoi gurin e varrit e u trua:
- Kostandin, o biri im, ku është besa që më dhe, se do ma sillje Doruntinën, tët motër? Besa jote vdiq bashkë me ty e kalbet në varr të zi!
Kështu tha dhe e lau gurin me lotët e syve.
Në mesnatë Kostandini u ngrit nga varri. Guri i varrit u bë kalë i zi si nata. Edhe dheu i zi u bë shalë e zezë si nata. Rrotulla që mbante gurin u bë fre i argjendtë. Trimi i hipi kalit, u përkul përpara, uli kryet dhe i ra me shporet. Kaptoi si frymë male e fusha, hodhi lumenj e përrenj, la prapa katunde, kodra , pyje...
Kostandini arriti te shtëpia e motrës kur kish dalë dielli. Ajo ndodhi ditë e kremte. Në shesh, përpara shtëpisë, gjeti të bijtë e të motrës, nipërit e tij, që loznin e vraponin pas dallëndysheve, I pyeti:
- Bij të zemrës, ku është zonja, mëma juaj?
- Kostandin, o zoti lalë, - i thanë ata - mëma jonë po hedh valle në fshat, atje tek bëhet dasmë.
Kostandini shkoi shpejt tek vallja e parë, pa një luzmë vashash të bukura tek këndonin e vallonin dhe tha me vete : "Të bukura jeni, moj vasha, por për mua nuk jeni, sepse unë s'jam nga kjo botë...". Dhe u afrua të pyesë:
- Gëzuash, o vasha të bardha! A është me ju Doruntina, motra ime?
- Shko përpara trim, se do ta gjesh tek kërcen hareshëm veshur me petk të ndritshm kadifeje.
Kostandini vajti tek vallja e dytë dhe u mat të pyesë përsëri, po Doruntina e pa vetë dhe i thirri:
- Kostandin, o im vëlla!
Dhe iu afrua e përqafoi.
Kostandini i tha:
- Doruntinë, motra ime! Eja të shkojmë. Të do zonja mëmë në shtëpi!.
Më thuaj vëlla, si të vij unë atje? Po të më dojë për gaz , do të vete të marr stolitë më të mira, por po të më dojë (mos qoftë e thënë) për helm, do vete të vishem me të zeza.
- Eja motër, ashtu si je!.
E mori në vithe të kalit. Kali ikën si shakullimë. Ata kapërcejnë si në ëndërr male e fusha, pyeje e kodra, lumenj e përenj. Hëna e yjet kanë shtangur lart e shikojnë me të drojtur.
Gjatë udhës, motra e pyet vëllanë:
- Kostandin, vëllai im, përse shpatullat e gjëra të janë mbushur me myk?
- Doruntinë, motra im , shpatullat mi ka mbuluar tymi i shkluhave në luftë. Se në vendin tonë u bënë luftra të mëdha, erdhën armiq të na shkelin dhe ne të gjithë dolëm të luftojmë.
- Kostandin, vëllathi im, përse flokët e derdhura i ke gjithë pluhur?
- Doruntinë motra ime, gjatë udhës kishte shumë pluhur dhe mi pluhrosi flokët.
-Kostandin vëllathi im, përse vëllezërit e mi të bukur si drita, s'kanë dalë përpara të na presin?
- Doruntinë, motra ime, ndoshta janë në lodër e s'presin të vemi sonte.
- Kostandin vëllathi im, përse dritaret e shtëpisë janë mbyllur sot krejt?
- Doruntinë motra ime, i kemi mbyllur se fryn erë e fortë e dimrit nga deti.
Kur arrinë pranë kishës, Kostandini i tha motrës:
- Ti shko përpara se unë dua të hyj të përgjunjem!
Kostandini shkoi e hyri prapë në varr të zi. Kali u bë prapë gur, shala u bë dhè dhe freri i argjendtë u bë rrotullë. Dhe përsëri reth e qark zotëroi heshtja e vdekjes.
Ndërkaq Doruntina ngjiti shkallët dhe trokiti gazmend në derë.
- Mëmë hapma derën!
- Kush je ti që trokëllin aty tek dera?
- Hapma zonja mëmë - Jam jot bijë Doruntina.
- Ikë tutje nga ke ardhur o vdekje e shkretë. Ti mi more të dymbëdhjetë bijtë e tani ke ardhur të më
marrësh dhe mua që të mos e shoh më Doruntinën time!
- C'po thua ashtu zonja mëmë? Nuk ma njeh zërin? Besa zonja mëmë, jam unë vetë, Doruntina jote.
- Ngul gishtin tek vrima e kycit që të ta shoh e të t'a njoh.
Doruntina nguli gishtin e vogël tek vrima e kycit - atë gisht të hollë e të bardhë. Mëma ia njohu sakaq e i hapi derën.
- Kush të solli këtu, o zemra ime?
- Më solli Kostandini, im vëlla.
- Cili Kostandin, moj bijë? Kostandini im ka vdekur bashkë me të njëmbëdhjetë vëllezërit e tjerë. U vranë në luftë...
Dhe si rinin të dyja,
njëra tek praku e tjetra në derë,
plasën si qelqi me verë...

[SheTa]

SI E ZGJATI ÇIFLIGARI DITËN E PUNËS

Një çifligar vendosi të kontrollonte se si punonin argatët e çiflikut të tij.Në të vërtetë ata punonin shumë. E fillonin punën që me natë e linin kur errej fare.Por çifligarit i dukej se ata punonin pak,se dita qe shumë e shkurtër.
Një herë u thotë argatëve:
- Me sa shoh unë ju nuk punoni keq.Fajin e ka dita që është e shkurtër.Mos ndodhet kush midis jush që mund ta bëjë ditën më të gjatë?
- E bëj unë zotëri, - thotë një argat i hollë e i gjatë.Unë mund të sajoj një makinë që të zgjatë ditën sa të dojë Zotëria juaj.Veçse këtë makinë duhet ta vë në veprim vetëm i zoti i punës,vetë çifligari.
- Mirë.Fillo nga puna që tani,për përgaditjen e makinës tënde.
- Dhe argati filloi nga puna: preu disa nga drurë,i gdhendi e i bëri të drejtë,preu disa trungje dhe prej tyre përgaditi disa rrota të cilave u bëri ca dhëmbë dhe këto rrota i futi në ca boshte.Përgaditi pra,ca ingranazhe të madhësive të ndryshme.Së fundi përgaditi një dorëz të madhe.I montoi të gjitha këto dhe makina u bë gati për punë.
- Tani – i tha argati çifligarit,- rrotulloje dorëzen dhe dita do të zgjatet aq sa makina të jetë në punë d.m.th. sa të duash zotrote,veçse nuk duhet ta ndalosh rrotullimin e rrotave të makinës.
Dhe e vuri vetë në veprim makinën që t’i tregonte zotërisë sesi punonte makina.Filloi çifligari të rrotullonte dorëzen që rrotullonte edhe rrotat.Puna ishte e thjeshtë por e vështirë dhe e lodhshme.Kaloi një orë. Çifligarit filluan t’i bien ndjersët.Hoqi xhaketën.Filluan t’i digjnin duart, por nuk e ndërpreu punën sepse shkurtohej dita.Kështu ai punoi deri në mbrëmje,derisa u err.Dita iu duk shumë e gjatë.
-E sheh zotëri,se dita u zgjat ashtu siç të premtova?
- Kjo është e vërtetë,dita u zgjat bile u zgjat si shumë,- tha çifligari,- veçse nuk ka mundësi që këtë dreq doreze ta vërtitë dikush tjetër?
Mundësi ka, veçse dita nuk do të zgjatte aq sa do zotrote.
- E po mirë, - tha çifligari. – Le të zgjatet sa të zgjatet,fundja të qëndrojë edhe ashtu siç
qe…
Dita zgjati aq sa e kishte bërë Zoti,dhe çifligari nuk u lodh më.

[Barbaroza]

Nji djalosh kishte dalë për gjah ne malet e Shqipnisë. Nji shqipe fluturoi sipër tij, dhe u ndal në majë të nji shkrepi. Shqipja ishte jashtëzakonisht e madhe dhe mbante në çapojt nji gjarpën. Mbas pakë shqipja fluturoi prej shkrepit ku kishte çerdhen. Djaloshi u ngjit atëherë në majë te shkrepit, dhe gjeti në çerdhe zogun e shqipes qe po luente me gjarpënin e mbytun. Por gjarpëni nuk ishte vërtetë i mbytun. Befas ai lëvizi, ngrejti kryet, nxori thimthin dhe bani me pickue zogun. N'atë ças djaloshi nxori harkun, dhe vrau me shigjetë gjarpënin. Mandej ai mori zogun e shqipes dhe u nis kah shpia e vet. Befas ai ndigjoi mbi krye zhurmën e krahëvet te shqipes.

"Pse ma grabite foshnjen?" thirri shqipja.

"Foshnja asht imja, sepse unë e shpëtova nga gjarpëni që ti nuk kishe mbyte" përgjegji djaloshi.

"Jepmë foshnjen time, dhe unë të jap si shpërblim mprehtësinë e syvet të mi dhe fuqinë e krahëvet të mi. Ti do të jeshë i pamposhtun dhe do të quhesh me emnin tim!"

I riu i dha shqipes zogun e vet. Kur u rrit zogu, ai i sillej mbi krye djaloshit, që tash ishte ba burr. Me harkun e vet ai mbyti shumë bishë të pyllit, dhe me shpatën e vet preu shumë anmiq të vendit. Ndër të gjitha këto vepra shqipja i printe dhe e drejtonte.

I çuditun nga këto punë, populli e zgjodhi mbret gjuetarin trim. Ai e quejti Shqiptar, që do me thanë "Bir i Shqipes", dhe mbretnia e tij mori emnin Shqipni, që do me thanë "Vendi i Shqipevet."

[Barbaroza]

“A mund ta shoh beben time” tha nëna e re.
Menjëherë iu dha në krahë foshnja e mbështjellur. Nëna e gëzuar mezi ç’priste ta hapte dhe ta shikonte fytyrën e vogël të bebes. Sa e hapi ngeli e shokuar me gojë të hapur. Mjeku që pa reagimin e nënës vrapoi menjëherë të shikonte fëmijën. Fëmija nuk kishte veshë..
Nga analiza u vëre se fëmia nuk kishte problem nga dëgjimi, vetëm se kishte mangësi veshësh që i prishnin pamjen.
Kaluan vite, fëmija u rrit dhe filloi shkollën. Një ditë, kur po kthehej nga shkolla, erdhi në shtëpi duke vrapuar dhe e lëshoi veten në krahët e nënës.
Qante me denesë… Ky ishte zhgënjimi i parë që përjetoi ai; duke qarë tha: “një djalë i madh më tha fëmi me të meta..”
Fëmija i vogël u rrit me këtë ndjenjë. Shokët e donin dhe ishte një fëmijë mjaft i suksesshëm.
Babai i djalit u takua me mjekun në lidhje me problemin e djalit.
“Asgjë s’mund të bëjmë?” e pyeti.
“Nëse gjinden dy veshë mund të bëjmë transferim organesh” i tha mjeku.
Dhe kështu filloi kërkimi i një personi që mund t’i sakrifikojë veshët për djaloshin. Dy vite kaluan dhe një ditë babai i tha të birit:
“Do shkosh në spital biri im, do jem edhe unë dhe nënën jote, e kemi gjetur atë person që do t’i japë veshët ty, mirëpo mos harro, ky është një sekret.”
Operacioni kaloi shumë mirë, sikur u krijua një njeri i ri. Me pamjen e re, iu rregullua psikologjia djaloshit dhe kështu si në shkollë ashtu dhe në jetën e tij sociale u bë shumë i suksesshëm. Pastaj u martua dhe u bë diplomat. Një ditë shkoi tek babai dhe e pyeti :
“Më duhet ta di, kush më bëri kaq mirë mua? Unë nuk kam bërë asgjë për atë njeri..”
“Nuk besoj se mund të bësh gjë” i tha babai i tij,
“Akoma s’ka ardhë koha që ta dish..”
Ky sekret i thellë u fsheh me vite të tëra. Mirëpo, një ditë erdhi koha të shfaqej.. Në një nga ditët më të errëta, djaloshi po priste me babain tek koka e nënës së tij të vdekur. Babai me ngadalë e zgjati dorën tek koka e nënës së djalit, i largoi nga pas flokët e saja të gështenjta; ajo nuk kishte veshë..
“Si mund ta shpërbleje ti këtë njeri që mbart një zemër të tillë?..” i tha me zë të ulët babai djalit të tij...