Ushtria Çlirimtare Kombëtare emblemë e shenjtë e lirisë

[musl|m]

Me rastin e 5-vjetorit të paraqitjes publike të U. Ç. Kombëtare

Nga: Mr. Vaxhid Sejdiu

Prolog

Ushtria Çlirimtare Kombëtare emblemë e shenjtë e lirisë. Kjo fjali shumkuptimore na përkujton periudhën e lavdishme, shkëlqimin dhe ngritjen e saj, si forcë kombëtare në mbrojtjen e popullit shqiptar në IRJM. Që nga dalja e saj e parë (16 shkurt 2001) u mbushën pesë vite, por plagët e luftës, terrori shtetëror, dhuna e organizuar dhe ndëshkimi brutal nga ana e institucioneve të atëhershme të shtetit ende është i gjallë; në sytë e fëmijëve, në trupin e invalidëve të luftës, në zemrën e familjeve të dëshmorëve - me një fjalë në shpirtin e shqiptarëve. Ata me të gjitha mjetet e mundshme shtetërore u ndëshkuan me muaj të tërë gjatë vitit 2001. Përpjekjet e qindra e qindra luftëtarëve të lirisë nën emblemën e UÇK-së, ishin vendosmëria e bijve më të mirë, të cilit kishin vendosur edhe jetën për ta dhënë, me qëllim që populli shqiptar të jetoj i lirë në trojet e tyre etnike.

Edhe pas pesë viteve plagët e luftës shihen kudo, kurse ndryshimet me të cilat do të identifikohet ideali i tyre nuk vërehen fare.

Dihet fakti se dëshmorët e kombit, invalidët e luftës, luftëtarët e lirisë dhe veprimtarët e saj, me gjakun dhe djersën e tyre u bënë themel i ditës së re. Të gjithë së bashku u bënë shkas për ndryshimet kushtetuese në kushtetutën antishqiptare të qeverisë së Shkupit, u shndërruan në mburojë të gjallë në mbrojtje të popullit të pafajshëm shqiptar si dhe me duart e tyre hapën rrugën e re, ku shqiptari do të jetoj i lirë dhe i barabartë si të gjithë të tjerët.

Ushtria Çlirimtare Kombëtare ishte ajo që mblodhi brenda vete të gjithë ata, të cilët nuk pajtoheshin me mjerimin shoqëror, me përbuzjen dhe nënçmimin, me pozitën e robit dhe padyshim shpresonin se ardhmja do të jetë më e mirë, si dhe do të jetojnë të barabartë dhe në liri. Liria dhe Flamuri ishin betimi i luftëtarëve të lirisë. Guximi dhe ndërgjegjia kombëtare kishte zënë vend në shpirtin e të gjithë atyre trimave dhe trimëreshave në kohën kur qeveria e Shkupit kishte vendosur linçin dhe shkatërrimin totalitar për shqiptarët.

Pozita tragjike shqiptarët i kishte hedhur në gjirin e UÇK-së, dhe ishin me dhjetëra, dhe ishin me qindra në Malet e Karadakut, në Zonën e Likovës, në rrethinën e Shkupit, në malësinë e Tetovës, në malësinë e Gostivarit…

Ajo që e bënte edhe më madhështore UÇK-në ishte guximi i rinisë shqiptare, gatishmëria e tyre për të dhënë jetën për liri, si dhe qëndresa heroike e popullatës civile që kishte vendosur të vdesë në pragun e shtëpisë dhe jo ta lëshoj vendin për së gjalli. Kjo gatishmëri e shqiptarëve në këto treva kishte dhënë alarm kombëtar, sa që numri i vullnetarëve ishte i madh që vinin nga trojet shqiptare për t`i ndihmuar motrat dhe vëllezërit e tyre. Të gjithë me mend dhe shpirt ishin mbledhur nën hijen e flamurit kombëtar. Edhe pse nga ana e ish-Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së nuk ishte shpallur publikisht një mobilizim kombëtar, por ai duhej një thirrje e veçantë bashkëluftëtarëve të Ismet Jasharit, Mujdin Aliut, Naser Ademit dhe të tjerëve?

UÇK-ja ishte fjala e vetme dhe e fundit e popullit shqiptar të këtyre trojeve, platforma origjinale e kërkesave, të cilat kërkesa ishin parashtruar me dekada me radhë, por të gjitha kishin përfunduan në shportën e instucioneve shtetërore. Thënë me një fjalë UÇK ishte e ardhmja e popullit shqiptar, emblema e gjakut dhe djersës kombëtare.

Prandaj, ajo me dëshmorët, invalidët dhe luftëtarët e lirisë do të mbetet një nga faqet më të lavdishme të historisë së popullit shqiptar në përgjithësi dhe një nga kaptinat më të rëndësishme të pjesës së popullit shqiptar në IRJM në veçanti.

Si lindi UÇK-ja

Jeta shqiptare ishte në ankand, ajo mohohej nga të gjitha pikëpamjet, shqiptarët konsideroheshin si qytetarë të dorës së dytë. Të gjitha kërkesat e shqiptarëve në të gjitha nivelet, në të gjitha format përfundonin me përbuzje dhe me injorancë të skajshme.

Për më se 55 vjet kurrë qeveria e Shkupit nuk ishte ulur në mënyrë të barabartë me shqiptarët për të zgjidhur problemet e tyre politike, kulturore, arsimore etj. Por, vazhdimisht dhuna dhe kërbaçi policor ishte përdorur duke i mbytur të gjitha përpjekjet me gjak. Ja po i përkujtojmë disa:

Që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore në emër të vëllazërim – bashkimit dhe Partisë Komuniste ndëshkuan brutalisht një numër të madh shqiptarëve, duke i ndjekur, arrestuar, dënuar me vite të rënda burgim, duke iu konfiskuar pasurinë si dhe duke i detyruar që të lëshojnë vendin dhe të largohen dyerve të botës. Kjo politikë shumë vjeçare arriti të zbrazë shumë fshatra e qytete shqiptare. Qeveria e Shkupit gjatë kohës së monizmit ishte më besnikja ndaj shërbimeve policore dhe ushtarake të Beogradit, duke marrë pjesë aktive në implementimin e marrëveshjeve antishqiptare. Në emër të mbledhjes së armëve dëbuan me mijëra e mijëra shqiptarë në shkretëtirat e Anadollit kurse duke i diskredituar shqiptarët nga shkollimi dhe nga vendet e punës detyruan me mijëra shqiptarë të lodhur ekonomikisht të marrin rrugët e kurbetit shteteve të perëndimit. Dhuna nën uniformën e komiteteve komuniste për 45 vjet kishte lënë gjurmë të pashlyeshme mbi popullin shqiptar. Por edhe koha e pluralizmit, e viteve nëntëdhjeta, aq e përfolur, me një organizim të ri politik, me parti politike shqiptare, me një referendum popullor për autonomi territoriale etj., nuk solli ndryshime në statutin politik të shqiptarëve në IRJM. E vërteta është se politika e ditës bënte arsyetime se shqiptarët kishin parti politike, shoqata, të punësuar, shkolla etj., por të gjitha këto në krahasim me të drejtat demokratike, me numrin e popullsisë shqiptare, ishin vetëm një pikë ujë në detin e trazuar. Prandaj IRJM edhe pse e përkrahur si shtet i pavarur në rend të parë nga të gjithë shqiptarët vazhdoi politikën antishqiptare, vazhdoi platformën e Beogradit të shkruar dhe të nënshkruar në Francuska 7.

Pluralizmi politik nuk solli liri për shqiptarët, autonomia politike dhe referendumi përfundoi në raftet e politikës së ditës dhe ëndërra e lirisë mbeti e parealizuar.

Aksionet policore në Bit Pazar, Ladorishtë, Tetovë, Gostivar, Kumanovë e Kërçovë janë dhe mbeten skena trishtuese dhe tragjike të politikës pluraliste në IRJM.

Përpjekjet e shqiptarëve për liri dhe demokraci vazhdimisht janë shuar me gjak. A nuk u përgjak Universiteti i Tetovës më 1994?

Pra në vend që të fitoi statutin e Universitetit Shtetëror dhe të regjistrohet si institucionet tjera arsimore etnike maqedone, ajo fitoi dëshmorë. A nuk u përgjaken komunat shqiptare më 1997 ? - vetëm e vetëm pse në ballë të saj kishin vënë flamurin kombëtar.

Këto forma të egra që s’kishin të bëjnë me format demokratike evropiane e detyruan popullin shqiptar në IRJM të vetorganizohet rreth Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare. Për shqiptarët ishin shfrytëzuar të gjitha rrugët e mundshme, të gjitha format politike. Prandaj, të gjithë, ata luftëtarë që ishin radhitur në radhët e U.Ç. Kombëtare kishin të vetmin qëllim; lirinë dhe realizimin e kërkesave të ligjshme në trojet e tyre etnike. Si e shohin sot qeveritarët sllavo-maqedonë, të dy garniturave politike, që urdhëruan terrorin mbi popullin shqiptar. Sot e kësaj dite askush nga strukturat qeveritare, nga partitë politike nuk ka kërkuar falje për krimet që i kanë shkaktuar popullit shqiptar si në kohën e monizmit ashtu edhe të pluralizmit.

[musl|m]

Qëndresa e popullit shqiptar

Paraqitja publike e Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare në Tanushë më 16 shkurt 2001, ishte një rreze drite në horizontin e zbehur. Ajo lindi nga gjiri i popullit si mbrojtëse e një populli të viktimizuar politikisht me dekada. Ky çast zgjoi tek shqiptarët ndjenjën për t`i treguar botës demokratike se një popull nuk mund të mbahet gjithmonë nën thundrën e hekurt. Për të gjithë ishte e qartë se kishte arritur dita e lirisë, për të cilën kërkohej një sakrificë kombëtare. Për këtë sakrificë edhe pse populli nëpërgjithësi nuk ishte i përgatitur sa duhet, ai e kreu detyrën e vet në mënyrën më të mirë duke u vënë nën shërbim të luftës së drejtë dhe kombëtare të UÇK-së. Rënia e Muzafer Xhaferit në mbrojtjen e vendlindjes, në Tanushën heroike përballë njësive speciale „ujqit“ dëshmoi edhe njëherë se aty ku bien dëshmorë është rruga e lirisë. Brutaliteti policor dhe ushtarak në Tanushë, të cilin fshat e bënë hi e pluhur nuk i frikoi luftëtarët e lirisë, dhe lufta filloi të bartet fshatrave të Karadakut; Malinë, Strimë e Brezë. Në anën tjetër granatimet dhe barbaria kishte mbuluar Tetovën dhe malësinë e saj. Malësia e Tetovës; Gajre, Radushë, Sellcë, Bozovcë, Poroj, Xhepçisht, Neproshten, Vice, Gjermë, Llacë, Shemshovë, … ishte shndërruar në fushëbetejë në mes UÇK-së dhe forcave qeveritare. Më 2 Maj 2001 Zona e Likovës do të shpallet zonë e lirë dhe mbeti kështjellë e pamposhtur deri në ditën e fundit. Ajo u granatua nga të gjitha anët me gjithë arsenalin ushtarak, më se 72 ditë në një shtetrrethim të plotë, duke hedhur me qindra e mijëra granata mbi 18 fshatra shqiptare të kësaj zone; Sllupçanin, Vaksicën, Orizaren, Hotlën, Mateçin, Opajën etj.

Pas luftës së Sllupçanit dhe fshatrave për rreth pason fortifikata tjetër shqiptare Haraçina. Tanusha, Sllupçani, Haraçina, Radusha, Tanusha e Gostivarit dhe fushëbetejat tjera do të identifikohen me emblemën e UÇK-së dhe gjatë do të mbeten në kujtesën kombëtare. Edhe sot e kësaj dite popullata shqiptare nuk i ka harruar postblloqet, granatat, ndëshkimet brutale dhunën dhe terrorin shtetëror. Dëshmitë e djegies së fshatrave dhe pasurisë së shqiptarëve, keqtrajtimet e shumta policore e ushtarake ndaj popullatës civile shqiptare në fshatrat e Kumanovës, Shkupit e Tetovës dëshmon për një dhunë dhe terror të planifikuar.

Rasti i plaçkitjes dhe djegies së pasurisë shqiptare, të cilat vendbanime nuk ishin brenda zonës së krizës si në Manastir, Prilep, Veles, Gjevgjeli, Shkup, Ohër etj., janë raste të tjera me të cilat dëshmohen krimet e luftës. Me dhjetëra e dhjetëra dëshmorë e invalidë të luftës, civilë të vrarë, të arrestuar, të rrahur me një brutalitet mesjetar, vendbanime të shkatërruara dhe plaçkitja e tyre janë pasqyrë e një terrori shtetëror mbi popullin shqiptar, pas të cilave aksione kanë qëndruar njerëz dhe institucione. Fakti habit se edhe pas pesë vjetëve askush nuk është marrë në pyetje as për rastin e familjes Zimberi, as për keqtrajtimin e qindra e qindra civilëve, as për ekzekutimin e babë e bir Koraçi në qendër të Tetovës, as për Masakrën e Lubotenit, as për Masakrën e Bit Pazarit, as për kidnapimet dhe likuidimin e shqiptarëve, as për rastin e Sopotit…

Dhe ajo çka është më interesante edhe ish-ministri i punëve të brendshme që akuzohet për krime lufte në Hagë mbrohet nga shteti, kurse të gjithë ata policë dhe ushtarë që u vranë, duke vrarë shqiptarë dhe duke i granatuar vendbanimet e shqiptarëve janë shtresa më e priveligjuar në Maqedoninë e pas luftës.

Realiteti politik dhe „Marrëveshja e Ohrit“

Pas luftës së përgjakshme të vitit 2001 shqiptarët po e paguajnë shtrenjtë vetëdijen e pakriptë të politikanëve tanë. Pas kësaj lufte ishte i pakuptimtë ekzistenca e subjekteve të shumta politike shqiptare. Në vend të unifikimit politik dhe kërkesës legjitime që popullit shqiptar t`i njihet e drejta e popullit të barabartë, vazhdoi avazi i vjetër, i vrapit pas kolltukut duke u përçarë dhe duke marrë një pamje joserioze jo vetëm para palës kundërshtare por edhe para faktorit ndërkombëtar. Në vend që Marrëveshja e Ohrit edhe pse e kufizuar të miratohet në paket, ajo filloi të copëtohet në nene e ligje të veçanta, e cila mjerisht edhe sot e kësaj dite nuk është realizuar ashtu si duhet. Vendimet e deritanishme që janë marrë me palën maqedone, janë bërë nga një grup njerëzish pa e marrë pëlqimin e vetpopullit më herët p.sh. Ligji për ndarjen territoriale, Ligji për gjuhën dhe simbolet kombëtare etj. Kush ka të drejtë të nënshkruaj Ligjin për mospërdorimin e gjuhës shqipe në Kumanovë? - komunë e cila në gjirin e saj kam më se 53 dëshmorë, me dhjetëra e dhjetëra martirë, me dhjetëra e qindra të ndëshkuar në mënyrë brutale, me dhjetëra invalidë dhe me mijëra e mijëra luftëtarë lirie.

Thënë më thjeshtë „Marrëveshja e Ohrit“ është shndërruar në marrëveshje të mosmarrëveshjeve të shumta.

Me zgjedhjet parlamentare (duke mos i llogaritur anomalitë) menduam se më në fund e drejta ligjore do të kaloj edhe në anën shqiptarëve. Por, kjo ishte vetëm një ëndërr e bukur, e cila u shkri brenda një kohë të shkurtër. Ngritja e njerëzve të paaftë dhe karrieristë, e njerëzve të harxhuar politikisht në hirearkinë e subjektit që thirrej në emër të luftës e dëmtoi jashtëzakonisht shumë imazhin e tij. Sëmundjet e kohës (korrupsioni, nepotizmi, karrierizmi, paaftësia, përdhunimi i votës së popullit etj.) që i kishin shtrirë për tokë partitë ekzistuese, i goditën rëndë edhe partitë në pushtet.

Në vend që të afrohen njerëzit më të aftë në trojet shqiptare në IRJM për ta ngritur aktivitetin kombëtar më tutje, u ngritën njerëz të panjohur, kuadro të paafta, individë nga subjektet tjera etj. Fakti se shumë njerëz kombëtarë dhe intelektualë që kishin qenë nën shërbim e UÇK-së u lanë anash ishte një dëm i pashpjegueshëm që iu bë popullit.

Lirisht mund të themi se në të gjitha fazat si në kohën e komunizmit poashtu edhe në kohën e pluralizmit më i dëmtuari është populli, kurse udhëheqësit jetojnë si më mirë.

Këto forma të veprimit në IRJM nuk kanë të bëjnë me demokracinë, s`kanë asgjë të përbashkët me shtetet demokratike. Shumë politikanë vendorë në maje të gjuhës nuk e kanë dialogun për zgjidhjen e problemeve qofshin sociale apo politike por dhunën, të cilën shpeshherë e vëjnë nën shërbim të institucioneve policore dhe ushtarake.

Parashtrohet pyetja çka ka demokratike në IRJM?

A mund të themi se proceset politike janë demokratike, a mund të themi se mos përdorimi i gjuhës dhe simboleve kombëtare si elemente kryesore të një populli janë demokratike, a mund të themi se regjistrimi i popullsisë ishte demokratike, a mund të themi se zgjedhjet lokale ishin demokratike, a mund të themi se pasurimi i paligjshëm i deputetëve, i ministrave, i drejtorave dhe të tjerëve është formë demokratike, a mund të themi se gjendja e më se 50% e popullit që jeton në një varfëri të skajshme është demokratike etj. Këto dhe shumë raste të tjera dëshmojnë „demokracinë ballkanike“ nën tutelën e padrejtësisë dhe dhunimit të ligjit.

Shqiptarët edhe sot e kësaj dite kanë mbetur dyerve të huaja, shih mërgimtarët të shpërndarë në të katër anët e horizontit, me qindra mijëra në Turqi, me qindra mijëra në Gjermani, Zvicër, Austri dhe shtetet perëndimore, si dhe në SHBA dhe Australinë e largët.

Kemi pritur se subjekti që doli ne emër të luftës do të bëj kallëzime penale për të gjitha rastet, të cilat raste do ta vetdisojnë politikën sllave në IRJM sepse duke ia mohuar të drejtën shqiptarëve ajo mohon edhe ekzistencën e vet.

Është pritë që ky subjekt do të bëj më tepër për mërgimtarët, sepse mërgimtarët ishin ata, të cilët sëbashku me Fondin „Liria Kombëtare“ ndihmuan që nga ditët e para U.Ç. Kombëtare dhe më se dy vjet pas luftës Fondi „Liria Kombëtare“ për Zvicër ndihmoi 242 familje të dëshmorëve dhe invalidëve të luftës në mënyrë institucionale nëpërmjet sistemit bankar. Përveç kësaj ajo që është pritë më së shumti dhe është një nga pikat kryesore të „Marrëveshjes së Ohrit“ integrimi i ish-luftëtarëve të UÇK-së.

Prandaj sot, pas pesë viteve me kompetencë vlerësojmë se luftëtarët e lirisë janë shtresa më e diskriminuar në shoqëri, janë shtresa më e përbuzur, e lënë në mëshirën e fatit, janë me qindra njerëz që nuk kanë patur lidhje me UÇK-në dhe kanë përfituar, kurse ata të cilët u ndodhën në vijën e frontit dhe u përballën me jetë a vdekje u anashkaluan me mjeshtri.

[musl|m]

Epilog

A mundet IRJM me këtë bagazh që ka të futet në gjirin e familjes evropiane, pa zgjidhjen e pronës, pa respektimin e të drejtave dhe lirive të gjithë qytetarëve, pa i paguar dëmet e luftës, dëmet që ua ka shkaktuar shqiptarëve më se pesë dekada, pa ua kthyer pronën që e nacionalizoi në mënyrë të paligjshme, pa i sistemuar ish-ushtarët e UÇK-së nëpër vende pune, pa i sistemuar në mënyrë ligjore familjet e dëshmorëve dhe invalidët e luftës, etj. A do ta lejojnë partitë shqiptare IRJM t`iu afrohet integrimeve, pa u vetëdijesuar për krimet që ka bërë mbi popullin shqiptar?

Prandaj duke e pasur parasysh ngarkesën politike në këtë republikë lirisht mund të themi se ajo nuk mund të stabilizohet duke e mohuar të drejtën e të tjerëve, nuk mund të bëhet „oazë e paqes“ pas kaq shumë plagëve që i ka shkaktuar popullit shqiptar. Thënë me një fjalë duhet patjetër të zgjidhen problemet që janë bërë nyje për fatin e shqiptarëve.

Dhe ato janë:

të zgjidhet pakushte problemi i nënshtetësisë shqiptarët nuk janë ardhacakë por autoktonë. Ka përfunduar koha kur shqiptarët i shkruanin në 4-5 rubrika (si turq, arap, shiftarë, shqiptarë, albanac etj.)

të bëhet një regjistrim real, pse t`i mohohet pakicës bullgare ekzistenca e vet. Këtë nuk guxojnë ta tolerojnë shqiptarët. Vetëm regjistrimi i drejtë do ta stabilizoj Maqedoninë.

te eliminohet diskriminimi në ekonomi, në administratë shtetërore, në sistemin politik, në
procesin e vendimmarrjes, në polici, në ushtri etj. Një mandat i plotë është shfrytëzuar me një kurs për nëpunësa.

përdorimi i simboleve kombëtare pa kushte sepse çdo gjë që kushtëzohet shkakton konflikt dhe e pengon lirinë,

të lirohen të burgosurit politikë,

IRJM të bëhet shtet i dy popujve

kthimi i të gjithë shqiptarëve që u larguan me dhunë politike dhe ekonomike nga vendlindja pas luftës së dytë botërore,

buxheti i shtetit të shfrytëzohet për mirëqenien qytetare e jo për pasurimin e individëve siç është bëri deri më tani. Le t`i marrim me emër e mbiemër pjesën më të madhe të politikanëve që kanë qenë në pushtet pothuajse e gjithë pasuria u lindi nga shpirti i kolltukut.

të hiqet diskrimini total në arsim, shkencë dhe kulturë

të lihet me një anë fushata elektorale dhe të mos krenohen njerëzit gjoja „me të arriturat arsimore dhe komunale“, se një fabrikë duhani qenka shndërruar në shkollë, se një shoqëri kulturo-artistike paska marshuar Bit-pazarit me veshje kombëtare, se qenka mbajt një takim i poetëve apo qenka shënuar një manifestim, se qenka ndërtuar një rrugë apo një kanalizim. Mendoj se këto të arritura janë pjesë e punës së përditshme të zyrtarëve për të cilët janë të paguar nga tatimi i qytetarëve. Dhe këto nuk llogariten si të arritura historike.

Dhe në fund me të drejtë do të pyesim deri kur politika shqiptare si në pozitë ashtu edhe në opozitë do të jetë vazale e politikës së ditës.

A ishte në të vërtetë kjo gjendje politike në IRJM edhe dëshirë e dëshmorëve të kombit, invalidëve të luftës, ish-ushtarëve të UÇK-së, veprimtarëve të UÇK-së brenda dhe jashtë vendit ? Natyrisht se jo. Atëherë është koha e fundit që të mbledhim forcë dhe të realizojmë kërkesat e ligjshme të popullit shqiptar dhe njëherit të realizojmë edhe amanetin e dëshmorëve të Kombit.

*Autori është ish-kryetar i Fondit „Liria Kombëtare“ për Zvicër, fondit të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare.