Vrasje

[Drinni]

Kohë më parë , nuk mbaj mend se në ç'vit, pata shkuar në një spital psihiatrik të qytetit, që njerëzit shkurt i thonin "Çmenduri", jo se kisha ndonjë dëshir të zjarrët të vërenja fatkeqet, po desha ti sillja një pako të vogel Xhaxhait tim, që vuante i shkreti nga nervat. E mes atyre njerzëve, më të cilet i ndjeri Xhaxhai, -se i ndjeri vdiq më vonë, kuvendonte e polemizonte aq sa me mundë të kuvendoj e polemizoi një i çmendur,mua më vënë sytë te një burrë shumë i vjetër, me flok si kashtë, e më sy të thellë-të thellë. Ai gjithmonë i lëvizte buzet dhe herë pas here, lëshonte një britmë të mbytur, që dukej sikur dilte nga fundi i krahrorit të tijë të moçëm: " O, MË VRAVE, MORE MË VRAVE!" Pastaj heshte, kapuliste sytë dhe përseri lëvizte buzet e tija të holla e të lodhura. Zgjohej dhe në ankth përseriste po të njëjtat fjalë!

Sa ecja e më kujtohej ai fatkeq, e tëra më ishte ngulur në kokë si gozhdë, hodha ca hapa më ra diçka ndër mend dhe qëndrova:
--Të shkoj të shohë kartelen e këtij njeriu, thashë me vete dhe u ktheva nga rruga.
Natyrisht kartela aq të sakta nuk shpresoja të gjeja, porë diçka mundë të nxirrja nga jeta e këtij njeriu.
Vetëm një frazë do ta veqoja nga biografia e tijë që më tërhoqi vëmendjen:
"A.E në viti 19... Vrau më thik Mësuesin e Gjuhës Shqipe......."

Dritëro Agolli 1964

[Drinni]

Ata sytë thellë, ai kurriz i dalë, ajo britmë ,, o, më vrave, more, më vrave!'' dhe ajo fraz e shkëputur nga kartela, më nxitën të shkruaj ca shënime.
Berberi Musa Çakeri, e kish patur rrojtoren mu në rrugë. Berberët e tjerë të qytetit, çuditëshin se si ky njeri, që nuk shquheshe shumë për mjeshtri të kulluar, tërhiqte kaq shumë mushterinjë. Vinin për tu rruar edhe nga fshatrat, megjithëse kishin berberet e tyre. Musa Çakeri rruante, të tjerët, që mbushnin dyqanin, pinin duhan dhe kuvendonin. Pastaj këta mushterinjë. pa pritur, Zhdukëshin dhe ustai i vinte kyçin derës.
Njëri nga berberet e qytetit i hyri maqoku në bark, dhe nisi të përgjoi ku shkonte Musai me mushterinjët e tij. E një ditë si pa të keq pyeti ndihmësin e berberit të çuditshëm, një djalosh nja pesmbëdhjet vjeqësh:
-More, desha t'i huazoja një brisk Ustait tënd, por nuk e gjej dot.
Ku është ?
Djaloshi i tha:
-Ka punë me mushterinjët, shkojm bashkë.
Të dy hapën derën dhe ngjitën shkallët që të qonin nga rrojtorja në një dhomë në katin e dytë. Kolegu i tij shtangu në vend. Në dhomë ishin shtruar këmbëkryq nja tridhjet burra- duhet thënë se gjysma ishin të parruar- me ca pllaka të zeza përpara e diçka shkruanin, duke murmuritur nëpër hund edhe usta Musai mbante në dorë një pllak të tillë, ku kish radhitur ca germa të mëdha, të cilat ishin të pakuptueshme për kolegun e tij.
More Musa,- i tha i posaardhuri, po ti qenke i poshtër, or t'u mbyllt!
-Pse?
-Po pse or lumëmadhë, nuk më ke thënë edhe mua të vijë e të mësoi si shkruhet e këndohet gjuha shqipe ? Qenke i pabesë, or t'u mbyllt!
Burrat me pllaka shikuan njëri tjetrin, por nuk folen, Musa Çakeri u shqetsua por iu përgjegj me gjakftohësi:
-Po të kesh qef urdhëro! Vetëm bli një pllak të till dhe një kalem plumbi, një nga burrat ngriti një pllak dhe kalem për ta parë se si duket.
-Që nesër!
-Që nesër nuk vjen dot.
-Si?
-Nuk vjen dot se ne kemi ecur përpara. nja dy javë do të mësoi abecen ty veqmas, pastaj të shkosh krahas këtyre.
Oh, sa i zgjuat që qenke more Musa. Në katin e parë i rruake dhe i qethke mushterinjët, kurse në katin e dytë...Oh, ç'rrufjan!
-Dhe i sapoardhuri i shkeli syrin njërit prej burrave me pllaka.
Musa Çakërri nuk foli, ndërsa ndihmësi i tij qeshte.