Beteja historike e Koshares

[Arb]

Beteja historike e Koshares

Prishtinë, 9 prill - 9 prillin presidenti i Kosovës, Fatmir Sejdiu, e vlerësoi si ditë tejet të rëndësishme për Kosovën, pasi, siç tha ai, pikërisht nga kjo ditë shqiptarët e të dyja anëve të Bjeshkëve të Nemuna qarkullojnë lirisht, shkojnë të papenguar nga askush për vizitë vëllai te vëllai, miku te miku.

Në akademinë solemne me rastin e 8-vjetorit të Betejës së Koshares, presidenti Sejdiu i çmoi lart udhëheqësit e kësaj beteje, Sali Çekaj dhe Agim Ramadani. “Secili komb i ka disa ditë të veçanta, të cilat e bëjnë atë të ndihet më krenar për të kaluarën e vet dhe më të sigurt për të ardhmen.

Një ditë e tillë për Kosovën është 9 prilli. Në këtë datë të shënuar ra muri berlinez ndërshqiptar, me Betejën e Koshares, së cilës i prinë strategët e luftës për liri Sali Çekaj e Agim Ramadani”, tha Sejdiu.

Më 9 prill 1999, derisa forcat ajrore të NATO-s, të udhëhequra nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, po vazhdonin fushatën e bombardimeve të pozicioneve serbe, Sejdiu tha se 114 dëshmorët e Brigadës 138 të UÇK-së po shkruanin me sakrificën e tyre njërën prej rrëfimeve më të madhërishme të luftës për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.

Sipas tij, ata i dhanë goditjen më të rëndë pushtuesit, duke e fshirë njëherë e përgjithmonë gurin e huaj nga kufiri, që pothuajse gjatë tërë shekullit XX i ndau si me shpatë shqiptarët nga njëri-tjetri. Duke e vlerësuar si datë të lavdishme për shqiptarët, presidenti Sejdiu theksoi se 9 prilli shënjoi një fitore tepër të rëndësishme edhe në planin strategjik ushtarak.

“Historia më e re e Kosovës nuk do të mund të shkruhej pa i dhënë një vend meritor kësaj beteje madhështore dhe burrave që e drejtuan me aq guxim e mençuri atë, Sali Çekajt dhe Agim Ramadanit.

Ndonëse katrahurat e jetës e kishin shtyrë të merrte Perëndimin në sy, veprimtari Sali Çekaj, jurist, politikan, ushtarak e vizionar, ishte ndër të parët që u mor me përgatitjen e rezistencës së armatosur në Kosovë, pasi që Serbia i kishte mbyllur të gjitha portat e një zgjidhjeje politike e paqësore”, tha Sejdiu.

Më tej, Sejdiu përmendi edhe prirjen e Agim Ramadanit, për krijimtari: “Agim Ramadani, oficer karriere, sypatrembur në frontin e luftës për liri, pati edhe sens krijuesi. Poezia dhe piktura ishin vokacion i tij shpirtëror.

Aty ai e sublimoi botën e ndjenjave të veta të çiltra, lajtmotiv i të cilave qe liria e atdheut. Me këso virtytesh janë të privilegjuar vetëm njerëzit e mëdhenj, ata që në traditën tonë të pasur etnokulturore njihen me atributin burra të dheut”.

Sejdiu më tej shtoi se për meritat e tyre të jashtëzakonshme në luftën për lirinë e Kosovës, Presidenti historik Ibrahim Rugova i nderoi Çekajn dhe Ramadanin me urdhrin më të lartë të vendit tonë, “Hero i Kosovës”.

Sipas Sejdiut, Presidenti Rugova kështu dëshmoi se Kosova di t’i nderojë bijtë e vet dhe idealin për të cilin ata u flijuan dhe se kultura shtetërore e saj, ndonëse jo pa vështirësi të shumta, tashmë ka nisur të krijojë traditën e vet të mëvetësishme institucionale.

Ai, ndërkohë, bëri një përmbledhje të zhvillimeve rreth statusit të Kosovës, të cilta i cilësoi se po zhvillohen “ashtu siç e do shumica absolute e qytetarëve të Kosovës dhe e gjithë bota demokratike, ashtu siç e deshën dëshmorët e Koshares dhe të gjithë dëshmorët e tjerë që ranë për lirinë e atdheut”.

Para shumë të pranishmëve, Sejdiu premtoi se do të angazhohen që, siç tha ai, monumentet, lapidarët dhe mjediset përkujtimore kushtuar atyre të mirëmbahen e të trajtohen ashtu siç i ka hije një vendi që synon integrim të plotë në Bashkimin Evropian, në NATO dhe në mekanizmat e tjerë ndërkombëtarë. “Ky është një borxh yni i natyrshëm, të cilin duhet ta kemi gjithmonë në mendje”, nënvizoi Sejdiu.

Presidenti Sejdiu në fund tha se “Kosova e pavarur ishte ëndrra për të cilën u flijuan të gjithë dëshmorët tanë. Ky ishte ideali i tyre suprem, para të cilit ne përkulemi përjetësisht”. Të pranishëm në këtë akademi ishin familjarë të dëshmorëve, zyrtarë të lartë institucionalë, por jo edhe përfaqësues nga opozita.

Agim Ramadani dhe Sali Çekaj janë komandantët që udhëhoqën Betejën e Koshares, e cila vlerësohet ndër më të lavdishmet për Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës, me ç’rast është thyer kufiri ndërmjet Kosovës dhe Shqipërisë.

Besnik RAMADANAJ, IP

[Arb]

http://www.kosharja99.info/Film.htm

[Arb]

http://www.msnusers.com/_Secure/0cQDrDrQfnkC8uZP4lLK8a5foXIXhtilxms4lUUA40b0scJt0I eiFBDQWRFk2KkPaoEaJ0IxNdwHbuVgyHyRNF*9j1MdAOXbdHDA kCNhuV5p7QY5U7hH5MUCzpkRPEpuymlBmXq0g!u9nQhxorjOmX lK!QmU8xKD!FbYhKEoZwnQ/Sali%20Ceku%20%26%20Agim%20Ramadani.jpg?dc=4675514 969913271947

[lugu]

beteja ne koshare eshte fillimi i bahkimit kombit shqiptar kjo dote hyn ne histori dhe nuk dote harrohet kurr dhe kjo tregon qe jena per bashkimin kombtar ne nje shtet qe i thojn ILIRIJA 10.04.2007 luli stuttgart

[Drinni]

Kujtime nga Vetereranët e Kosharës legjendare.

-Ishte një pranver që kundormonte një aromë Lirie, Një Pranverë që donte me menzi të lulëzonte, dukej të ishte etur toka e kosovës, i duhej ujitur për ta ndihmuar lulëzimin e kësaj Pranvere.
Djemt e Shqipës u mblodhen nga ku ishin të vendosur, dhe lidhen Besë si në kohrat e vjetra kur Atdheu është në rrezik, dhe vendosen ta shuajn këtë etje njëher e përgjithmonë!

Prilli i vonuar

Bënte një të ftoht i paparë kësaj radhe, bjeshkët e Kosovës gjëmonin nga djemt e vashat më të zgjedhuara të liris! Më kujtohej një fjalë e tim gjyshit kur thoshte ,,Pa ndëgjo mor bir shkinije, në kto toka s'ke me hyje'', dhe vazhdonte të na fliste për trimat që kosovës si munguan kurrë, kur e deshi koha!
Vazhdonte me tej im gjyshi ndjes past ,, Ju krajli, e ju t'mdhoj pasha, jo ska mbet Kosova n'vasha''. Më vinin në mendje këto fjal dhe mendohësha në vete, duhet kësaj radhe të mos e kemi rënd, sepse edhe vashat nuk kan munguar në frontin e liris.

Qyteti Bajram Curr.

Qëndrimi, Gaditu.
Zjarrë!
Dhe u përshendetëm për të mos u harruar kurrë, me ata që ndam momentet më të vështira të jetës.
Tek ktheheshim për Tiranë në Spitalin ushtarak, Zonja e komandantit na mbante plagët dhe na jepte kurajo, quditësha me vete sa e fort duhet të jetë një grua, që para ca minutash pati vorrosur të shoqin.
Rrugtimi për në Tiranë ishte i gjatë dhe i mundimshëm, kalimi me mes liqenit shkurtonte paksa rrugën, por prap mbetej shumë kohë, aty këtu dëgjohej ofshama e ndonjë të plagosuri rëndë që padashje e lëshonte, duke kujtuar që në mesin tonë kishim edhe më keq si neve. Por zonja e komandantit pa përtes i ofrohej dhe jipte nga ajo një dashuri vllazërore që ta lehtësonte çdo plagë.
Fjalët e saja vinin sikur të dëgjoje vetë komandatin. shokun e deridjeshëm, sikur dëgjoje Lirin të trokiste afër e sa më afër.
Edhe pse Prilli i këtijë viti duket të vonohët pak, Prilli do të vijë, e Liria të kundërmoj një Aromë që kurr më parë të papar e nuhatur.