E pësova nga një “engjëll”!

[Stili]

Shoqja e ngushte.


Une kam deshire qe te hap nje teme rreth nje vajze e cila ka nje shoqe te ngushte, i beson gjithcka asaj i tregon gjithcka dhe eshte e sigurt qe ajo eshte shoqe besnike dhe e sinqerte ndaj saj. Por per cudi nje dite ajo e shikon te dashurin e asaj me shoqen e asaj te ngushte. Ajo nuk ju besonte syve per ate qe pa.
Ajo humbi njekohesisht dy njerez qe i kishte dashur shume, te dashurin dhe shoqen e saj te ngusht.

Si e mendoni ju, a do pranonit te kishit shoqeri me shoqen e ngushte n.q.f ju ndodhte nje gje e tille?

Pasi per te dashurin e saj nuk ja vlen te bej pyetje se ne e dim shume mire qe mashkulli ku gjen ben.
STILI/BENNY

[hana]

Absolutisht jo!
As qe behet fjale te vazhdoj shoqerine me ate shoqe, sepse ajo duhet te kishte menduar me perpara, pasojat e veprimit te saj, plus nuk ka me keq se i dashuri te te tradhetoje me shoqen. Ne kete rast tradhetia eshte e dyfishte, si nga i dashuri po ashtu edhe nga shoqja.

[lazdrani]

Stili te pershendes,
Dic te ngjashme pata lexuar ne nje reviste shqiptare, me duket se ishte Kosovarja....
Te them te drejten, une kam shoqe shume. Po i vecoje ato d.m.th kam nje shoqe gjermane dhe me te mundem gjithcka te bisedoje, cdo problem apo edhe anasjelltas. Nuk kemi interese ne mes veti, asgje. Dhe kjo na mbane.
Te kthem te tema juaj. Eshte ligesi apo primitive kur shoqja apo shoku i ngushte keso ngjarje bejne, por mos te harrojme se edhe ajo shoqe apo shok, qe pranon kesi lidhje, per mua jane njerez si me thene pa karakter apo moral...lazdrani

[Murgesha]

Mos me rafte me e perjetu nje gjendje te tille.
Megjithate keto gjera ndodhin.

[florian]

Duhet te gjendesh ne nje rast te tille, per ta ditur cdo beje, po sido qe te jete puna une nuk do kisha folur me me te, te pakten keshtu mendoj, pastaj varet se cfare shoku eshte. Ka shok e shok :wink:

[sexybrikenda]

Absolutish jo as qe behet fjal te vazhdoj shoqerin me ate shoqe sepse ajo duhet te kishte menduar me perapar pasojat e veprimit te saj,plus nuk ka me keq se i dashuri te te tradhtoj me shoqen ,ne kete rasst tradhtia eshte e dyfisht si nga i dashuri po ashtu edhe nga shoqja. Korrekt,
Pajtohem me mendimin tend hana, se ashtu ashte :wink:

[Barbaroza]

Vertete keso rastesh kane ndodhur dhe ndodhin.
Asesi nuk do te pranoja te jem edhe me tutje ne shoqeri me ate vajze!

[Gentiana]

Desha edhe une te jap mendimin tim.

Kisha thene se nese ata dy jane aq besnik, sa qe ne mospranine time me tradhetojn, atehere ndoshta as qe ja vlen te mendoj me per kete ngjarje. Po mendoj se ai nuk ja vlejti, nese me shoqen time te ngushte ka pasur dic, po as shoqeria ndaj saj nuk ja ka vlejtur, nese ajo ka bere diqka te tillë.
Une mendoj se jam tolerante mjaft, po ka gjera qe nuk mund te tolerohen, sepse atehere mendojne njerezit se je naiv/e. Po prap po them cdo njeri gabon......

[Stili]

Pershendetje te gjitheve.

Me behet qejfi nga mendimet tuaja interesante, por pyetje rreth kesaj teme ne vazhdim do te ishte se:
NESE DO T`JU NDODHTE (Ishalla Jo), A DO TE HAKMERRENI DHE SI DO TE HAKMERRENI??

Sinqerisht nga Stili.

[rafet llapjani]

Jashte teme!

[Kurvani]

Une per veti, me mall e kam te kem nje shoqe.

[jadore]

..Shoqja e ngushte....!!

..Eshte ajo ti e cmon, eshte ajo qe ti e kupton, eshte ajo qe ti idealizon, eshte ajo qe ti e kritikon, pra eshte shoqja e ngushte ( ndryshe nuk do te quhej me kete emer. Ndoshta eshte dhe fat se sa dime te zgjedhim shoqen. ...

( Kushtuar shoqeve te mija, qe per momentin jane ne vendet e ndryshme te botes, atyre, qe veprat e dinjiteti i tyre me bene te ndjehem e lumtur, qe i takova ne jete ...)

[halla e madhe]

Shoqja e ngushte, eshte ajo qe qan dhe qeshe me mua.

[Angel_of_love]

Per kete teme qe keni zgjedhur po them edhe vet dicka.

Une mendoj se esht e mundshme qe nje shoqeri kur fillon me nje koh te gjat, qe ajo shoqeri te shpeton edhe pse njeri nga ata dy gjen apo ka fatin e vete.
Une vet kam disa shoqe te cillat kan dashnor, e une kur kam lidhur shoqeri me shoqet e mija te dashurit e tyre s'kan qen ne jeten e tyre fare.
I kam pyetur dhe shoqet e mija te nderuara me kan then se s'do pranojn kurre se i dashuri i tyre me nda nga shoqerija qe kemi.
Cfare po theme me kete esht qe kur SHOQERIJA ka shume besim mes vete, atehere s'besoj se ndodh dicka.
Nuk esht mire fare qe ta duash te dashuren apo te dashurin e shokut/shoqes se kjo ta hup fetyren qe mendoj zhdo njeri ka veq 2 pllam e jo 1 hekter.
Respectoni shoqerin sepse ajo esht qe fillon me se pari. Un mendoj se shoqerija mes 2 njerzve lind heret pa pas ndinja per vajz/mashkull. E per kete duhet secilli ta ruan shoqerin dhe te mban afer.

Kalofshi mire

[Domira]

Poqese ndodh dicka e tille ne mes shoqes se ngushte dhe te dashurit atehere nuk ia vlen ti mbash me asnjerin ne jeten tende.

[Dilaver]

E pësova nga një “engjëll”!

Përshëndetje “Intervistës” dhe gjithë lexuesve, nëse stafi juaj do të vendosë ta botojë letrën time në faqet e saj. Jam një nga lexueset më të rregullta të gazetës suaj dhe të them të drejtën, kur hapët në fillim rubrikën e mëkateve, ju paragjykova. E dini? Unë mendoj se gazetat duhet të na vlejnë për të mësuar diçka më shumë, për të na “edukuar” e jo për të na çedukuar, siç mendova se mund të ndodhte me shkrimet që do të botoheshin në këtë rubrikë. Në fakt, pasi nisa t’i lexoja ato që shkruheshin nga lexuesit tuaj, rrëfimet e mëkateve të tyre, kuptova se kjo rubrikë ishte ndër më të vlefshmet. Kështu, vendosa të rrëfeja edhe unë diçka, veçse jo një mëkat që e kam bërë vetë, por një mëkat nga i cili e kam pësuar, megjithëse nuk kisha asnjë faj… Po e nis më mirë nga e para.

Ngjarja, apo më mirë, ngjarjet që do t’ju tregoj, kanë ndodhur një vit më parë dhe për mua janë shumë të freskëta, madje akoma ndjej dhimbje kur mendoj se si mund të fitojë shpirtligësia mbi drejtësinë, se si njerëz shumë të ndyrë mund të hiqen si engjëj e t’i bëjnë të tjerët të besojnë se janë të tillë. Nga një “engjëll” i tillë e pësova dhe unë. Kisha vite që punoja në një shkollë tetëvjeçare si mësuese dhe të them të drejtën, ndihesha mirë, ndonëse nuk isha fort e kënaqur me pagën. Megjithëse paratë janë shumë të rëndësishme, sidomos në këtë situatë ku jemi sot të gjithë, unë, sa herë kisha ndonjë vështirësi ekonomike dhe mendoja se duhet të kërkoja një punë më të mirë, mendoja se më i rëndësishëm se mirëqenia financiare ishte fakti që unë ndihesha mirë dhe e qetë me kolegët e me shefat e mi. Megjithatë, nuk ishte e thënë që kjo gjendje të vazhdonte gjatë, pasi do të vinte një çast kur pikërisht shoqja ime më e ngushtë në atë shkollë do të shndërrohej në ogurin e keq të së ardhmes sime. Unë jam e martuar dhe kam një djalë që tani është pesë vjeç. Me tim shoq gjithmonë jam kuptuar, megjithëse nuk mund të them se kam qenë shumë e apasionuar pas tij, aq më tepër që u martuam me shkuesi.
Megjithëse mes nesh nuk kishte asnjëherë çmenduria nga ata që bëjnë të dashuruarit, unë mendoja se ai ishte fati im dhe se duhet të pajtohesha me të. Burri im nuk është nga ata burra që bien në sy. Flokët i ka pak të rënë, është mesoburrë dhe pak i shëndoshë. Kurrë nuk jam bërë xheloze për të, por nuk mund të thuash të njëjtën gjë për të kundërtën. Ai, herë pas here, bënte skena xhelozie, edhe atëhere kur nuk kishte asnjë arsye për të dyshuar. Në fillim e përjetova keq këtë anë të karakterit të tij, por me kalimin e kohës u mësova dhe madje nisa t’i ruhesha. E dija çfarë e shqetësonte më shumë dhe çfarë mund t’i zgjonte xhelozinë, ndaj edhe e privova veten nga shumë gjëra. Me kalimin e kohës, unë, që gjithmonë më kishte pëlqyer të mbahesha e të rregullohesha si rrallëkush, tashmë isha shndërruar në një femër që kishte harruar të ishte femër. Nuk bëja tualet, vishesha si një 50-vjeçare dhe kur ecja rrugës, e mbaja vazhdimisht kokën ulur. Nuk merrja pjesë në asnjë festë që zhvillonte kolektivi i punës dhe nuk dilja kurrë për kafe, pasi im shoq do të bëhej xhind po ta merrte vesh se futesha pa të në një lokal “ku kishte burra”, siç thoshte ai.


vazhdon

[Dilaver]

Nuk mund të mos e pranoj se duke u përpjekur t’i përshtatesha mentalitetit dhe kërkesave të tij, unë kisha nisur të shndërrohesha. Nuk ndihesha aspak mirë, por mendoja se duhet të bëja një kompromis me veten time, pikërisht për të mos prishur familjen. Në atë kohë mendoja se po sillesha ashtu siç duhet, por në fakt s’kishte qenë aspak ashtu. Këtë po e kuptoj vetëm sot, pas asaj që më ndodhi. Nuk e kisha kuptuar se duke u vetëprivuar e duke mos luftuar kundër xhelozisë së tepruar të tim shoqi, po e zhysja veten në një vorbull nga e cila do ta kisha të vështirë të dilja dhe se, sa më shumë unë përpiqesha t’i përshtatesha atij, aq më shumë ai e ngushtonte “unazën” me të cilën më mbante lidhur pas vetes. Nuk kisha folur kurrë me mamanë time dhe aq më pak me motrat për jetën që po bëja, pasi nuk doja që ata ta paragjykonin tim shoq.
E vetmja me të cilën hapesha ishte një shoqe e punës, një tjetër mësuese që s’kishte shumë që kishte ardhur në shkollën tonë, një vajzë 32 vjeçare, që akoma nuk e kishte gjetur fatin e saj në jetë. Ishte ajo e para që m’u afrua. Tani që mendoj, them se e bëri këtë pasi e pa se sa njeri i trishtuar e i dëshpëruar isha unë dhe deshi të përfitonte nga kjo. Në atë kohë unë s’kisha si ta njihja karakterin e saj, aq më tepër që ajo dukej aq e mirë, me një fytyrë engjëllore që të bënte të mendoje se nuk mund t’i bënte keq as një mize. Pak nga pak, me ëmbëlsinë e saj ajo arriti të më bënte për vete. Më thoshte se tek unë shihte figurën e mamasë së saj që kishte kohë që i kishte vdekur dhe se ndihej mirë kur bisedonte me mua. Për çudi, unë që tregohesha shumë e rezervuar me të gjithë, me të u hapa menjëherë, madje arrita t’i tregoja edhe çështje të jetës sime intime, për të cilën nuk kisha folur me askënd më parë. Pak nga pak, para saj, nisa të ndihesha si e “zhveshur” nga gjithçka. Ajo dinte çdo gjë për mua, ndërsa unë dija shumë pak për të apo më mirë të them, asgjë. Megjithatë, nuk ndihesha keq, përkundrazi. Mendoja se më në fund kisha gjetur një njeri që më dëgjonte dhe nuk më paragjykonte, por isha gabuar.
Ajo kishte qenë pikërisht ajo që do të shkaktonte edhe tërmetin në jetën time familjare.

[Dilaver]

Ju thashë, ajo dinte gjithçka për mua, bile dinte edhe numrin e celularit të tim shoqi, pasi i kisha telefonuar shpesh prej telefonit të tij. Një ditë prej ditësh, pikërisht nga kjo do të më vinte edhe e keqja… Im shoq më telefonoi ndërsa po jepja mësim. Më tha të merrja çantën me vete dhe të dilja urgjentisht jashtë për ta takuar. Me thënë të drejtën, u tremba dhe e pyeta se ç’kishte ndodhur, por ai ma mbylli telefonin menjëherë, pa më lënë kohë për ta marrë veten. Nuk më lejohej të dilja nga ora e mësimit dhe t’i lija nxënësit vetëm, por ku kishte arsye që të më pengonte mua për të dalë që të takoja tim shoq?! Menjëherë mendja më vajti te djali. Çfarë mund t’i ishte ndodhur tim biri?
Shkallët nga kati i dytë në të parin, nuk i zbrita, por i kapërceva dy e nga dy. Rrugën nga klasa ime deri jashtë, në oborrin e shkollës, nuk mbaj mend si e bëra. Isha krejt e ngrirë dhe më dukej sikur do të rrëzohesha nga momenti në moment. Kur dola jashtë, që nga porta e shkollës, arrita ta dalloja tim shoq që më priste nga ana tjetër e oborrit. Që nga andej dukej që i kishte ikur ngjyra e fytyrës.
I shkova pranë pa arritur ta mblidhja veten dhe pa e shmangur dot një dridhmë të madhe që më kishte përfshirë të gjithë trupin.
- Çfarë ka ndodhur? – e pyeta.
Ai më pa me një vështrim që nuk mund ta përcaktoj sa urrejtje mbante brenda.
- Edhe më pyet? – ulëriti, pa e vrarë mendjen për njerëzit që kishim përreth. – Edhe më pyet se ç’ka ndodhur? Ti duhet ta dish më mirë se unë se ti je ajo që bën gjëra të bukura… Hajde se i zgjidhim në shtëpi këto probleme! - përfundoi dhe u nis përpara.
Më tepër sesa habi, ajo që më pushtoi qe një frikë e tmerrshme.
Nuk arrija më të logjikoja, por thjesht e ndoqa pas si një kone, me një ndjesi të madhe faji që nuk e dija se ku buronte. Nuk e dija ç’kisha “bërë”, por përderisa ai ishte aq i alarmuar, me siguri do të kishte qenë diçka e keqe…
E habitshme se si shndërrohemi ne gratë kur pushtohemi nga ndjesia e një skllavërie legjitime ndaj atij që e quajmë bashkëshort, por që në raste të tilla, është thjesht dhe pastër, “pronari” ynë. Kur e mendoj tani, pas kaq kohësh, them me vete se nuk është vetëm dashuria ajo që na bën të verbër, por edhe prirja jonë femërore për të sakrifikuar deri në fund vetveten, për t’u nënshtruar, për të pranuar edhe atë që na duket e papranueshme…

[Dilaver]

Ju doni ta dini çfarë kishte ndodhur? Kishte ndodhur diçka që unë as që mund ta merrja me mend. Kishte ditë që im shoq merrte SMS anonime në celularin e tij dhe ai nuk më kishte thënë asgjë. Atë ditë, kur u futëm në shtëpi, ai ma hodhi telefonin para këmbëve dhe më tha vetëm kaq:
- Lexoji ato mesazhe!
Me zemër të thyer hapa rubrikën e mesazheve dhe lexova: “Je burrë shumë i mirë, por kot ke besim te gruaja jote…
Dil e shih njëherë me kë ka më shumë miqësi në shkollë se s’të del keq”. Tjetri: “Shumë po e duron këtë, mor burrë. Një njeri si ti, nuk e meriton këtë lloj gruaje. Ke qenë pa fat me të…”.
Nuk më bënte zemra të lexoja më tutje, por ai më detyroi, duke më shtyrë në divan me forcë. Ato që lexova më tutje nuk po i shkruaj sepse më vjen turp…
Isha e sigurtë se nuk kisha armiq dhe nuk po arrija ta kuptoja se kush mund të kishte interes të ma shkatërronte jetën në atë mënyrë. Përpiqesha ta bindja tim shoq se nuk duhet t’u besonte mesazheve që ia çonte një person krejt i panjohur, por ai ishte tërbuar.
- Ti, - më tha – më ke tradhtuar me mësuesin e fizkulturës! Jam i sigurtë… Të kam parë vetë.
Më kot e pyeta se “kur”, sepse ai nuk do të më jepte shpjegime. Nuk po e njihja më tim shoq. Ai kishte ndryshuar totalisht. Për ca ditë, në shtëpinë tonë mbretëroi një klimë e egër lufte. Unë nuk shkova në shkollë sepse ai nuk më lejonte. Gjatë këtyre ditëve u mundova ta bëja të arsyetonte, por ishte e kotë. Në ato mesazhe kishte aq shumë të dhëna intime për mua, sa ai kishte të drejtë të besonte në vërtetësinë e atyre që shkruheshin aty. Nisa të dyshoja te shoqja ime, por nuk doja ta besoja se mund të ishte vërtet ajo që ma kishte bërë të zezën. Sa herë nisja të dyshoja, bazuar në faktin që gjëra aq intime për mua i dinte vetëm ajo, ajo më telefononte shumë e shqetësuar për të më pyetur si isha, pasi unë i kisha thënë se isha e sëmurë, prandaj edhe nuk kisha shkuar në shkollë.
Pas shumë ditësh të akullta, im shoq një ditë erdhi në shtëpi krejt i dehur. Nuk e kisha parë kurrë në atë gjendje dhe u tremba, por tani mendoj se qe më mirë që e pashë ashtu, pasi në gjendje dehjeje të plotë ai ishte krejt i sinqertë me mua… më tha se më donte dhe se nuk donte ta besonte se unë e kisha tradhtuar, por që ta bindja për këtë, unë duhet të hiqja dorë nga puna. Kjo ishte një tjetër goditje për mua, por mendova se këtë ia thonte pija. Në fakt, edhe të nesërmen kur u zgjua, ai më tha se nëse doja që të mos e shkatërronim martesën tonë, unë duhet ta lija punën, përndryshe… “ik më mirë te jot ëmë!”, më tha ai.
Dhe unë, u binda sërish. E pata të vështirë sa nuk di si ta them, por për mua, më e rëndësishme edhe se vetja ime ishte familja dhe im bir… Fill pasi lashë punën, më telefonoi nëndrejtoresha për të më thënë se në vendin tim të punës kishin marrë motrën e “shoqes” sime, pasi ajo paskësh patur kohë që e luste nëndrejtoreshën për një vend pune në atë shkollë, por ata nuk kishin patur asnjë vend të lirë.
Ajo telefonatë më kthjelloi plotësisht, por tashmë ishte vonë. Afrimi i asaj vajze, si “shoqe”, kishte qenë thjesht një kurth tek i cili kisha rënë me të dyja këmbët. Mëkati im i vetëm ishte se i kisha besuar një shtrige të vërtetë, që donte të arrinte thjesht synimin e saj, pavarësisht se shkatërrohej familja ime.
Tani, kam arritur në një përfundim të cilin do të doja ta mbanin vath në vesh të gjithë ata që lexojnë këtë letër: “Kurrë mos besoni plotësisht dhe kurrë mos i tregoni gjithçka për veten tuaj, askujt! Jetojmë në një botë ku vërtet, s’mund t’i besosh as këmishës që mban në trup”.

[emine]

Shoqja e ngushte.


Une kam deshire qe te hap nje teme rreth nje vajze e cila ka nje shoqe te ngushte, i beson gjithcka asaj i tregon gjithcka dhe eshte e sigurt qe ajo eshte shoqe besnike dhe e sinqerte ndaj saj. Por per cudi nje dite ajo e shikon te dashurin e asaj me shoqen e asaj te ngushte. Ajo nuk ju besonte syve per ate qe pa.
Ajo humbi njekohesisht dy njerez qe i kishte dashur shume, te dashurin dhe shoqen e saj te ngusht.

Si e mendoni ju, a do pranonit te kishit shoqeri me shoqen e ngushte n.q.f ju ndodhte nje gje e tille?

Pasi per te dashurin e saj nuk ja vlen te bej pyetje se ne e dim shume mire qe mashkulli ku gjen ben.
STILI/BENNY

Shoqeria eshte e shejt,dhe kur humbet besimi ske qka humb kohen me ate shoqe/shok me:(:(:(