Dita e dallimit!

[unix]

Dita e dallimit!


Në emër të Allahut, të Plotmëshirëshmit, Mëshirëbërësit!
Falenderimet i takojnë Allahut, Zotit të botëve! Paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të Derguarin e Allahut Muhammedin, mbi familjen dhe shokët tij. Kë e udhëzon Allahu, nuk ka kush që e humb, dhe kë e humb Allahu, nuk ka kush që e udhëzon.
Besimi është një veti imanente në natyren e njeriut. Është i rrënjosur në njeriun që nga fillimi e përgjithmonë, kështu që sa do që ta mohojë një njeri përkatesinë e tij fetare, mundësia e tij është e kufizuar: ose e adhuron Zotin Një ose zotëra të pavërtetë. Thënë ndryshe, nëse njeriu nuk kapet për monoteizmin, ai pa dyshim bie në injorance. Atëherë besimi ndërron orientimin drejtë idhujtarisë dhe zbatohet duke adhuruar krijesat.
Besim në Zotin Një të Vetëm, më të Madhin dhe të Plotfuqishmin Allah është bindja që Ai është Zoti i Vetëm që ekziston (teuhid er-rububije), që Ai është i Vetmi i adhuruar me meritë (teuhid el-uluhije), dhe i Vetmi i cili ka emra dhe cilësi hyjnore (teuhid el-esma ve es-sifat).

Krahas jobesimtarëve të vërtetë (kufarët), mosbesimi i të cileve është i dukshëm ekziston një kategori personash, të cilët formalisht e njohin, e pranojnë Allahun e Plotfuqishëm si Zot, Sundues, Krijues dhe Mbajtes i tërë ekzistencës, i Cili bën vepra hyjnore, që askush tjetër pos Allahut nuk i bën, si p.sh. jep jetë dhe merr jetë, sjell dobi dhe dëm, i përgjigjet lutjeve, ka fuqinë absolute, ka caktuar fatin e njerëzve, etj.

Ata pranojnë Njëshmerinë e Allahut si Zot të vetëm dhe kjo permbush një nga komponentët e monoteizmit, por në adhurim i pershkruajnë Atij shok qoftë nga gjallesat apo nga gjerat e pashpirta dhe kerkojne ndihme nga gjerat, te cilat nuk mund ti sjellin as dobi, as dem; i bejne lutje atyre, te cilet nuk jane pergjegjes per kete; ata zgjedhin te gjitha llojet e ndermjetesuesve prej te vdekurve, po ashtu prej atyre te cilet akoma jetojne.
Per kete arsye Allahu i Plotfuqishem thote:
"Dhe shumica e tyre nuk e beson ndryshe All-llahun, vetëm se duke i shoqëruar (zota të tjerë)." (Jusuf, 12.106)

Ibn Abbasi, Allahu qoftë i kënaqur me atë dhe babain e tij, e komentoi këtë ajet:
"Besimi i tyre është, se kur pyeten: Kush i krijoi qiejt? Kush e krijoi tokën? Kush i krijoi bjeshkët?Ata përgjigjen: Allahu, e megjithate ata njëkohësisht i përshkruajnë Atij shok.“

Ikrima ka thënë:
"Ti i pyet ata: kush ju krijoi juve, dhe kush i krijoi qiejt dhe tokën, ata thonë: Allahu. Ata e besojnë Allahun, por adhurojnë të tjerë.“
Ata gënjejnë veten e tyre duke i përshkruar shok Allahut, duke i bërë lutje atyre, dhe duke shpresuar në ata në një mënyre siç mund të shpresohet vetëm në të Lartmadhërishmin; duke i dashur ata në një mënyrë siç duhet vetëm Allahu. Allahu i Plotfuqishëm thotë në Kur’an për martirët e xhehennemit.
"E duke u grindur mes vete në të, ata thonë:‘Pasha All-llahun, njëmend ne kemi qenë krejtësisht të humbur, kur juve (idhuj) u kemi barazuar me Zotin e botëve‘ " (Shu’ara, 96-98)

Muxhahidi ka thënë:
"Besimi është në fjalët e tyre: Allahu është krijuesi ynë, i Cili cakton fatin tonë dhe i Cili na bën të vdesim. Por ky besim është i lidhur me politeizëm, sepse adhurojnë tagutët perveç Allahut.“

Abd ar-Rahman bin Zeid bin Aslam bin Zeid ka thënë:
"Secili prej atyre që adhurojnë krijesat krahas Krijuesit beson sigurisht në Allahun dhe e din që Allahu është Krijuesi i tij, Zoti dhe Mbikqyrësi. E pavarësisht nga kjo, ai i përshkruan Atij shok.“

Por jo vetëm grafika të gravuara në gure dhe drunjë shërbejnë si idole, të cilat ne i asociojmë me idhujtari. Kur e gjithë mënyra e jetesës, krejt jeta, te gjitha shpresat dhe dashuria i drejtohet diçkaje që nuk është asgjë, ajo asgjëja është objekt adhurimi! Gjithçka që është më e rendësishme tek njeriu se sa besimi/feja mund të shndërrohet herët apo vonë në tagut dhe ta largojë njeriun prej monoteizmit.

Pra, njohja e Allahut si Zot, duke mos ia drejtuar Atij të gjitha format e adhurimit nuk e shpëton njeriun nga dënimi, sepse në esencë kjo është një nga manifestimet e idhujtarisë.
Në Kur’an karakterizohet mungesa e monoteizmit si mëkati më i madh, i cili shlyen të gjitha veprat e mira. Allahu i Plotfuqishëm thotë:
"Pasha Allahun, ty të është shpallur, e edhe atyre para teje: ' Nëse i bën shok (All-llahut), veprat tua janë të asgjësuara dhe ti do të jeshë prej të humburve'." (Zumer, 65)

Me fjalë të tjera, monoteizmi është thelbi i botëkuptimit personal, rreth të cilit bashkohen veprat e mira, qëllimet e mira dhe rezultatet tjera pozitive në jetën e njeriut. Mungesa e këtij thelbi është shkaku i kotësisë se të gjitha akteve të mira dhe anullon automatikisht të gjitha qëllimet, veprat dhe aspiratat e mira pa ndonjë përjashtim. Allahu i Plotfuqishem thotë:
"… ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës.“ (Maide, 72)

Shpesh herë është lehtë të dallohet politeizmi tek një njeri i cili pranon ekzistencën e Allahut. Veçanarisht nëse ai ka cilësi mjaft pozitive dhe është i lidhur me ne (është i gjakut tonë)

Por kur një njëri bën ndonjë krim serioz kunder njërit prej llojit (familjes, farefisit) të tij, ata në rrethin e tij jo vetëm që e kritikojnë këtë akt, por edhe ndërmarrin masa për denimin e veprave të tilla. Si mund te shpjegohet ne kete rast fakti, qe duke qene i interesuar per drejtesi ne lidhjen (farefisnore) mes njerezve, i neglizhojme krimet kunder Allahut, te Plotfuqishmit, Krijuesit dhe Shpikesit e krejt kesaj ekzistence? Kur’ani per kete thote:
"… mos i përshkruaj All-llahut shok, sepse idhujtaria është padrejtësi më e madhe!." (Llukman, 31.13)

Padrejtësia më e madhe ndaj Allahut të Plotfuqishëm!

Misioni i gjithë të Dërguarve të Allahut ishte thirrja në monoteizem. Ateistët dhe idhujtarët shpesh herë i ofronin profetëve dhe të Dërguarve pasurinë e kësaj bote në shkembim me koncesionin e fesë. Ata thonin: "Ne pajtohemi të pranojmë monoteizmin pjesërisht." Por profetët tregonin gjithnjë këmbëngulje në besimin e tyre duke thënë: "JO! Nuk ka Zot tjetër pos Allahut!" Për këto fjalë ata i vrisnin dhe i përsekutonin, për këto fjale besimtarët luftuan dhe sakrifikuan jetën e tyre. Thirrja në teuhid (monoteizëm) pa dyshim që binte në konfrontim me jobesimtarët. Kështu është Sunneti i Allahut në krijesat e tij.
I Dërguari i Allahut (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) i thërriste njerëzit të adhurojnë vetëm Allahun. Ata që pasuan thirrjen e monoteizmit u bënë vëllezërit e tij, ndërsa ata që refuzuan u bënë armiqtë e tij.

Kështu, shembuj të ngjajshëm në situatën e sotme kanë ndodhur gjatë gjithë historisë. Filluar nga Ibrahimi a.s. dhe pasuesit e tij, të cilët i thonin popullit të vet:
"… Ne tërhiqemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos All-llahut, nuk besojmë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm All-llahun Një! ..." (Mutehinet, 60.4), dhe deri te Muhammedi (paqa dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te) dhe shokët e tij, të cilët në emër të Allahut dolën në xhihad kundër politeistëve – njerëz nga farefisi i tyre, nga fqinjët dhe miqë e tyre të mëparshëm.

Ky është përshkrimi më i mirë i Allahut, i Cili tha:
"Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe ditën e gjykimit, e ta dojë atë që e kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, ose fëmijët e tyre, ose vëllezërit e tyre, ose farefisi i tyre. Ata janë që në zemrat e tyre (Ai) ka skalitur besimin dhe e ka forcuar me shpirt nga ana e Tij." (Muxhadele, 58.22)

Feja e Allahut gjithnjë iu kundërvu pabesnikërisë dhe muslimanët, të cilët janë një familje, një komb dhe një ushtri, gjithnjë iu kundërvunë kufarëve. Ata që besojnë Allahun dhe Ditën e Gjykimit nuk guxojnë të jene në dyshim në këtë pikë.
Pra, çfarë lloji të politeistëve ishin ata, të cilëve Pejgamberi (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) ua shpalli pikërisht luften, pavarësisht nga lidhjet familjare, miqësore apo fqinjësore?

[unix]

Idhujtarët në kohën e Pejgamberit (Paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) e pranuan Allahun si Krijues dhe Mbikëqyrës dhe politeizmi i tyre ishte pikërisht ne adhurimin e tyre, gjë të cilën Kur’ani ve në pah në shumë raste.
Allahu i Plotfuqishëm thotë:
"Thuaj: "E kujt është toka dhe çdo gjë që ka në të, nëse jeni që e dini?" Ata do të thonë: "E All-llahut". Atëherë thuaju: "Përse pra nuk mendoni?" Thuaj: "Kush është Zoti i shtatë qiejve dhe Zot i Arshit të madh?" Ata do të thonë: "All-llahu!" Thuaju: "E pse nuk frikësoheni pra?" Thuaj: "Në dorën e kujt është i tërë pushteti i çdo sendi, dhe Ai është që mbron (kë të do), e që prej Atij nuk mund të ketë të mbrojtur; nëse jeni që e dini?" Ata do të thonë: "Në dorë të All-llahut!" Thuaj: "E si mashtroheni pra?" (Mu‘minun, 84-89)

Ata nuk besuan se idhujt (tagutët) e udhëheqin këtë botë dhe qeverisin çështjet e saj. Të kundertën, ata besuan se vetëm Allahu Sovran është i aftë për këtë, ata i njohën ata të cilëve iu luteshin krahas Allahut vetëm si krijesa, të cilat nuk mund t‘i bëjnë mire apo keq vetes së tyre apo adhuruesve të tyre. Ata pranuan se vetëm Allahu është i aftë ta bëjë këtë dhe se askush nuk e ndanë këtë fuqi me Ate.

Ata besuan se Allahu është Krijuesi dhe të gjitha qeniet tjera janë krijesa; se Ai është Zoti dhe cdokush tjeter është sherbetor nen fuqine e Tij. E prapseprap ata i pershkruanin Atij shoke nga krijesat, duke i kerkuar atyre ndihme per ndermjetesim para Allahut dhe duke u munduar ti afrohen Allahut me meditimin e tyre.
Ja cfare thote Allahu i Plotfuqishem per ata:
"… Ndërsa ata që në vend të Tij adhurojnë miq të tjerë (duke thënë): Ne nuk i adhurojmë ata për tjetër, vetëm që të na afrojnë sa më afër All-llahut …" (Zumer 39.3)

Kështu, idhujtarët e pranonin Allahun si Zot, megjithatë Ai nuk i perfshiu ata ndër muslimanët. Të kundertën, Allahu i shpalli ata si politeistë dhe jobesimtarë dhe u premtoi atyre tortura të përjetshme në xhehennem dhe lejoi të Dërguarin e Tij (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te) të cenoj jetët dhe pronat e tyre.

Në të vërtetë, në asnjë rrethanë tjetër nuk është vija mes besimit dhe mosbesimit aq e dalluar sikurse në rrethanat e xhihadit. Dhe jo vetëm në kuptimin e materializimit në antagonizmin mes muslimaneve dhe kufarëve në betejë, por gjithashtu në procese subjektive, në zemrën e secilit musliman.

Nëse dashuria për hir të Allahut është prioriteti i vetëm në xhihad, xhenneti është i vetmi qëllim, një shok besimtar është vëlla për të dhe një jobesimtar është armik i tij, kushdo që të jete ai. Monoteizmi shkëlqen në zenitin, në kulmin e tij.

Ditët e sotme nuk janë ndryshe nga ditët e të kaluarës. Ekziston një arsye se pse dita e betejës së Bedrit, beteja e parë midis Islamit dhe Kufrit (mosbesimit) është quajtur "Dita e dallimit". Atë ditë muslimanët luftonin kundër baballarëve të tyre, djemve dhe të afërmve të tyre. Kështu për shembull Omer ibn Hattabi, Allahu qoftë i kënaqur me te, e mbyti në këtë betejë axhën e tij al-Asa ibn Hisham; Ebu Bekr luftonte kundër djalit të tij Abd arr-Rrahman, dhe Abbasi u zu rob gjatë betejës, i cili ishte axha i Resulullahit (paqa dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi te).

As vlera e gjakut, as e familjes, as e kombit nuk mbipeshoi vlerën e fesë. As forca, as fuqia as numri, as përkrahja e Iblisit nuk mund ti ndihmonte armiqtë e Allahut, për të cilët i Lartmadhërishmi thotë:
"Ana (grumbulli) juaj nuk do t'ju vlejë asgjë edhe nëse është e madhe, sepse All-llahu është me besimtarët.“ (Enfal, 8.19)
Allahu i Plotfuqishëm i forcoi besimtarët, bëri testin më të lehtë për ta, ngriti besimin e tyre mbi fjalët e mosbesimit dhe veçoi të vërtetën nga gënjeshtrat.
Në të vërtetë, vetëm në xhihad muslimani mund ta njoh veteveten, ta zbuloje potencialin e besimit të tij dhe të shohe qartë, se cila është realisht shkalla e sinqeritetit të tij dhe dashuriëe së tij për Allahun. Në të vërtetë, vetëm xhihadi është një instrument efektiv kundër perspektivave të bashkimit të besimit dhe mosbesimit dhe dallon personin e sinqertë nga hipokriti. Në të vërtetë, mohimi i xhihadit është mohim i një pjese të fesë sonë.

Konfrontimi i haptë është gjëja e vetme që mund të na ruaj nga tundimi. Aq më shpirtbutë që tregohen mosbesimtarët ndaj muslimanëve, aq më e rrept duhet të jetë pozita e muslimanëve.
"Ashtu që kufiri ndërmjet Islamit dhe Kufrit të jetë më i dukshëm dhe më i dalluar, ashtu që ne mund të mesojmë (të edukojmë) dhe të mbjellim urrejtje ndaj mosbesimit ndër muslimanët."
(Amir Sayfullah).

Marre nga: http://www.teuhid.net/xhihad/dita-e-dallimit.php

[xnjeri]

Ju lutëm lexojeni ngjarjen deri në fund!


-Nuk i kisha kaluar të tridhjetat kur gruaja ime lindi fëmiun tonë të parë. Akoma vazhdoj dhe kujtoj atë natë me shokët e mi, në një prej vendeve të pushimit ku kalonim natën, të mbushura me fjalë dhe biseda të kota, madje edhe me pergojime dhe harame të tjera.

-Isha unë ai që e mbaja fjalën më së shumti në mesin e shokëve duke përgojuar dhe u tallur me njerëz, kurse shoket e mi qeshnin dhe kenaqeshin me këtë.

- Këtë natë kam qeshur shumë. Posedoja talent të çuditshem në imitimin e njerëzve, saqë edhe zërin e ndryshoja sikur zëri i personit që e imitoja. Tallesha me secilin, saqë edhe shoket e mi nuk i kurseja nga kjo.

-Kujtoj këtë natë, ku u talla me një të verbër që lypte në treg. Ia vura këmbën përpara, zuri në kembën time dhe u rrezua. Më tha diçka por nuk e mora vesh se ç'foli. Shokët dhe të gjithë njerëzit që ishin në treg qeshnin.

-U ktheva ate natë shumë vonë në shtëpi si gjithherë dhe gjeta gruan time duke më pritur. I vinte keq për gjendjen time, me pyeti me zë të ulet dhe të dobësuar: Rashid, ku ishe? Ia ktheva me shaka: Në Mars, tek shoket si zakonisht.

- Ishte tepër e lodhur. Mori të flasë por lotët e kishin ngulfatur: Rashid, jam lodhur shumë, dhe me duket qartë se më është afruar koha e lindjes.

-Ndjeva në vetën time se kam qenë i pakujdesur për të. Ka qenë e duhur të jam me i kujdesur për të dhe me afër saj, dhe te rrij më pak natën jashte shtepisë, veçanerisht në muajin e saj të lindjes.

-E dergova në spital me shpejtësi, hyri në dhomen e lindejs dhe filloi t'i ndjejë dhimbjet e lindjes. Me orë të tëra prita lindjen, derisa më humbi durimi duke pritur dhe thash të shkojë në shtëpi, dhe lashë numrin e telefonit tek përgjegjësit, që të më thërrasin kur të lindë .U ktheva në shtëpi të pushojë.

-Pas një ore më lejmëruan për të më përgezuar për lindjen e djalit, Selimit. Shkova në spital mënjëherë. I pari që më takoi me pyeti për numrin e dhomës dhe informatet tjera për shoqën time. Kërkuan prej meje të paraqitësha së pari të doktoresha, që ishte kujdesur për shoqën time. Bertita me vrazhdësi: Çfarë doktoreshe! Me rëndesi është ta shohë djalin tim. Por me detyruan që të shkoj tek doktoresha.

-Hyra tek ajo dhe me lejmeroi se lindja e djalit tuaj është me të meta. Më këshilloi që të pajtohem me caktimin e All-llahut, pastaj me tha se djali juaj ka deformim të madh në të dy sytë e tij dhe kjo konkludon se djali juaj është i verbër. E ula kokën dhe u mundova t'i ndali lotet dhe mënjëherë kujtova lypsin e verbër, të cilin e kisha rrezuar në treg dhe qeshen njerezit me te. Thashë: Subhanallah ç'ka të mbjellësh korrë. Qëndrova kështu për një çast dhe nuk dija se çka të thoja. Mu kujtua gruaja dhe djali. Falënderova doktoreshen për butesinë dhe sjelljen e saj dhe shkova ta shoh gruan dhe djalin.

-Gruaja nuk ishte e deshpëruar për atë që na kishte goditur, ishte besimtare e forte në caktimin e All-llahut dhe e kënaqur me te. Shpesh me këshillonte që të mos tallem me njerëz, dhe e perseriste shpesh mos i përqesh njerëzit!

-Dolem prej spitalit, doli edhe Selimi i vogël me ne. Në të vërtetë, nuk u kujdesësha shumë për Selimin. E konsideroja sikur të mos ishte prezent në shtëpi, saqë kur qante shumë ikja nga dhoma e fjetjes dhe dilja në sallon dhe flija. Ndërsa gruaja ime kujdesej shumë për te dhe e donte shumë. Kurse unë, jo që e urreja, mirëpo nuk mund ta doja, nuk e di pse...?!

-Rritej salimi dhe filloi të zvarritej. Kur mbushi afër gjashtë vjetë filloi të mundohej të ecte. Vërejtem tek ai se ishte edhe i gjymtë në kembë.

-Pas Selimit, që ishte fëmiu ynë i parë, lindi dhe Umeri dhe Halidi. Kalonin vitet, rritej Selimi dhe rritëshin edhe vëllezërit e tij.

-Nuk e pelqeja te rrija në shtëpi, si gjithmonë isha me shokët e mi. Në të vërtet, isha bërë si loder në duart e tyre. Nuk shpresonte gruaja ime se unë mund të përmisohesha. Porse ajo gjithmonë lutej që të më udhëzonte All-llahu dhe nuk hidherohej prej veprimeve të mija të pamatura. Hidherohej vetëm kur shihte moskujdesjen time ndaj Selimit dhe interesimin tim te madh për vëllezërit e tij.

-Rritej Selimi, por rritej edhe brengosja ime për te, nuk e refuzova kërkesën e gruas sime që ta regjistroj Selimin në një shkollë për të nxënësit me të meta.

-Isha i pakujdesshem ndaj kohës dhe vitet shkonin, ditet me ishin bërë të njëjta, punë-gjumë, ushqim dhe qendrim im në orët e vona të natës, kjo ishte dita dhe jeta ime.

-Ishte ditë e xhuma, u zgjova në ora njembedhjetë të drekës, për mua ishte akoma herët. Kisha një takim, në një gosti me kishin ftuar, u vesha bukur, u parfumosa dhe vendosa të dal.

-Duke kaluar nëpër koridorin e shtëpisë, papritmas ma tërhoqi vërejtjen Selimi duke qarë shumë me një zë të madh. Ishte hera e parë që vërejta Salimin duke qarë, që prej kur ishte i vogel. Dhjete vite kishin kaluar e unë nuk i jam afruar atij. U mundova ta injoroj sikurse nuk po e dëgjoj, mirëpo nuk u mbajta, dëgjova zërin e tij duke thirrur nënë e tij kurse unë isha prezent. Ktheva koken kah ai, pastaj u afrova tek ai dhe i thashë: Selim, pse qanë? Çfarë ke?

-Sapo dëgjoi zërin tim u ndal nga të qajturit dhe kur ndjeu se jam afër tij filloi të prekë përreth tij me dy duart e tija të vogla. E kuptova se po mundohet të lergohet nga unë, sikur don të me thonte: , 'Tash gjete kohë të interesohesh për mua, ku ishe që dhjete vite?!' Hyri në dhomën e tij e unë i shkova nga pas. Në fillim refuzoi të më tregonte shkakun se pse qante. U mundova te sillem butë me te deri sa filloi te me tregoi problemin.

-Ishte vonuar Umeri, i cili e dërgonte atë në xhami për namaz të xhumasë, ishte frikuar se nuk do te gjente vend në saffin e parë, thirri Umerin dhe thirri nënën e tij, porse nuk i përgjigjej askush dhe qau. I shikoja lotët e tija, që i rridhnin nga sytë e verbër. Subhanallah thashë, une isha i verber e jo ai!

-Nuk e mbajta dot vetën deri në fund të fjalës së tij, vendosa doren time mbi gojën e tij dhe i thash: Për këtë ke qarë, o Selim? Ma ktheu: Po.

-I harrova shoket e mi, e harrova gostinë, që kisha për të shkuar, dhe i thash: O Selim, mos u hidhero! A e din se kush do të dërgojë ty sot në xhami? Tha: Sigurisht Umeri porse ai vonohet gjithmonë. Ia ktheva: Jo Umeri, por unë do të dërgoj sot në xhami.

-U habit Selimi, nuk e besonte këtë, mendoi se po bëja shaka me te dhe filloi të qajë. Ia fshiva lotët e tija me dore dhe e kapa për dore. Desha ta dërgojë me veturë, porse refuzoi duke me thënë: Xhamia është afër dhe kam dëshirë të eci deri në xhami.

-Nuk e kujtoja herën e fundit që kam hyrë në xhami, porse ishte hera e parë që ndjeva frikë dhe pendim për ato vite të gjata, që me kishin shkuar pa falur namaz.

-Kishte qënë xhamia e mbushur me besimtarë, por, për Selimin gjeta një vend në rreshtin e parë. Dëgjuam hutben e xhumasë së bashku dhe u fal Selimi afër meje. Në fakt unë u fala afër tij.

-Pasi mbaroi namazi, kërkoi prej meje që t'ia afroi Kuranin. U habita! Si do të lexon kurse ai është i verbër?! Ne fillim e injorova kërkesën e tij, mirëpo u frikova mos po i shkaktoj plagë në vetën e tij dhe ia dhashë Mus'hafin. Kërkoi prej meje që t'ia hapi Mus'hafin tek sureja Kehf. Fillova ta shfletojë Mus'hafin deria sa e gjeta në përmbajtje suren Kehf. E mori, e vendosi përpara vetës dhe filloi ta recitojë surën me sy të mbyllur.

-O All-llah! - thash i çuditur. Ai e ka mësuar tërë suren Kehf.

-U turperova prej vetës, e kapa një Mus'haf që të lexoj, ndjeva një dridhje në vete nga frika. lexova e lexova dhe e luta All-llahun të më falë dhe të më udhëzojë. Fillova të qajë i penduar me një zë sikur fëmijë. Disa njerëz akoma ishin të pranishëm në xhami duke falur nafile, u turpërova prej tyre dhe u mundova të mos e marrin vesh që po qajë.

-Paspak ndjeva dorën e vogël të Selimit duke prekur fytyren time, duke m'i fshirë lotët, që më kishin mbuluar. E afrova dhe e shtërngova për gjoksi duke e përqafuar, e shikova njëherë dhe tash në vete: Ti nuk je i verbër, por unë jam i verbër.

[xnjeri]

-U kthyem në shtëpi. Gruaja ime ishte brengosur shumë për Selimin. Mirëpo, kur mori vesh se unë kam qenë me të në xhami dhe kam falur namazin me te, brenga e saj u kthye në gëzim. Nga kjo ditë nuk kam lënë namaz pa falur në xhami.

-Braktisa shoqërinë e shfrenuar të natës dhe bëra shoqëri më të mirë, shokë të xhamisë, të cilët i njoftova në xhami dhe shijova ëmbelsinë e imanit me ta.

-Mësova shumë gjëra prej tyre, që dunjaja m'i kishte harruar. Nuk leja ligjërate, që mbahej në xhami e që nuk prezentoja në to, e bëra hatme edhe Kur'anin disa herë në muaj, u lidh gjuha ime me permendjen e All-llahut në çdo kohë, me shpresë që të më falë All-llahu për përgojimet dhe gjynahet tjera që i kisha bërë.

-U afrova me afer familjes si kurrë më parë.

-Një ditë, vendosen shokët e mi të mirë të shkojnë në një vende largë nga shtëpia ime, për të bërë thirrje në Islam. Në fillim, nuk isha i vendosur të shkojë me ta, por pasi fala namaz istihare dhe lajmërova bashkëshortën time, që mendova se do të refuzonte, por përkundrazi u pajtua me vendimin tim dhe me nxiti në këtë qëllim. Ishte hera e parë që e lajmeroja gruan time për shkuarje në një vend jo të shfrenuar dhe te urrejtur e të mbushur me harame.

-U drejtova kah Selimi, i tregova për udhëtimin tim, me kapi me dy krahet e tij të vegjël dhe më përqafoj duke u lutur për mua.

-Mungova në familje afërsishte tre muaj e gjysëm. Gjatë kësaj kohe thirrja në telefon sa herë që më jepej mundësia, bisedoja me bashkeshorten dhe femijet.

-Filloi të më kapë një mallë i madh. Ah... sa me mori malli për Selimin.

-Kisha dëshirë ta ndegjoja zërin e Selimit, ai ishte i vetmi qe nuk kisha biseduar me te prej që kisha udhëtuar. Nuk e dija shkakun, ose është në shkollë mendoja ose në xhami ne kohen kur thirrja.

-Sa herë që bisedoja me bashkëshortën, i tregoja për mallin që me kishte marrur për Selimin, kurse ajo qeshte e gëzuar dhe duke me përgezuar për te. Vetem se në herën e fundit kur bisedova , nuk e dogjoja të qeshuren e saj, si zakonisht, për habi kishte ndërruar zërine saj. I thash t'i dërgonte selam Selimit nga unë. Ma ktheu: Inshallah, dhe pushoi.

-Pasi që erdhi koha e kthimit në shtëpi u gëzova shumë. Kur u ofrova derës së shtëpisë trokita dhe shpresoja që ta hapë deren Selimi. Papritmas, e hapi derën Halid, i cili akoma nuk i kishte mbushur katër vite. E përqafova dhe e barta me krahet e mi, kurse ai bertiste: Babi... babi...! Nuk e di, sa hyra në shtëpi ndjeva një ngushtim në vetën time, kërkova ndihmë nga All-llahu prej shejtanit të mallkuar.

-Ndejta me gruan time, pashë se ishte e vërenjtur në fytyrë, nuk ishte sikur herave të tjerave. U mundua të paraqitej si e gëzuar për ardhjën time. E pyeta se çka ndodhur? M'u përgjigj: Asgjë!

-Në çast m'u kujtua Selimi. I thashë: Ku është Selimi? Uli kokën e saj dhe nuk m'u përgjigj, ndërsa në fytyrën e saj filluan t'i rrjedhin lotët. Bërtita prap: Ku është Selimi? Nuk foli askush. Më pas m'u afrua Halidi i vogël duke belbezuar dhe tha: Baba, Selimi ka shkuar në Xhennet tek All-llahu. Gruaja filloi të qajë me të madhe gati sa nuk u perplas për tokë dhe dola nga dhoma e pikëlluar për ndarjen e Selimit.

-Pas kësaj, mora vesh se dy javë para se të mbërrija Selimin e kishte goditur një temperaturë e madhe dhe ethe dhe bashkëshortja e kishte dërguar në spital. Mirëpo, sëmundja i ishte rënduar u nda nga kjo botë.

-Selimi nuk ishte i verbër por unë isha i verbër.

-O All-llah, sa kënaqësi është ta shijosh ëmbëlsinë e imanit!

-All-llahu e mëshiroftë Selimin! E njohu All-llahun edhe pse ishte i verbër. Sa e sa njerëz sot posedojnë shqisa të shëndosha por nuk shohin dhe nuk e njohin All-llahun [subhanehu ve teala].


Shpresoj të ju këtë pëlqyer dhe kjo të na jep një mësim, se edhe ne duhet të ndjekim rrugën e këtij vogëlushi të 'vërber', e kështu të fitojmë kënaqësinë e All-llahut subhanehu ue te`ala duke iu përmbajtur udhëzimeve të Tij, e me këtë ta fitojmë edhe Xhennetin Firdeus.