Përjetësinë përcjellin brezat

[Luciano]

Përjetësinë përcjellin brezat






Panteonit të historisë së lashtë e të re të kombit shqiptar, nuk i kanë munguar asnjëherë njerëzit e mëdhenj, jeta, vepra e të cilëve është vënë pa kursim në shërbim të kombit, të lirisë së tij, të zhvillimit e përparimit; dhe sot ata burra të mençur, dijetarë të mëdhenj, trima e komandantë legjendarë, rrezatojnë frymëzim dhe krenari për çdo shqiptar kudo që ndodhet.



Shqipërisë, e ndodhur në një rajon gjeostrategjik të rëndësishëm dhe me fqinj që gjithmonë kanë lakmuar trojet e saj, hisorikisht i është dashur që mbijetesën ta paguajë jo vetëm me mund e sakrifica të panumurta, por edhe me shumë gjak të bijve të saj. Paradoksi më i madh i grykësive qëndron se akoma sot, në fillimet e mijëvjeçarit të tretë, ka fqinj, si serbë, të zbritur nga Karpatet, që kërkojnë të derdhet gjak. Për fatin e keq të shqiptarëve edhe të “mëdhenjtë e Evropës” nuk kanë qenë aq dashamirës; është qëndrimi i tyre, që trojet shqiptare, akoma, sot e kësaj dite, janë të ndara në pesë shtete dhe vuajtjet nuk kanë të sosur. Në rrugën e gjatë të luftëtarëve për liri kombëtare, që përcillnin nga një brez tek tjetri mesazhin e luftës për çlirim kombëtar, ecën shumë, por ne do bëjmë fjalë për Legjendën e kohëve të reja, Adem Jasharin.

[Luciano]

Adem Jashari lindi në Prekaz të Drenicës, më 28 nëntor 1955, në një familje me tradita atdhetare. Ishte rastësi e bukur, lindi në Ditën e Flamurit, ditën e fitoreve më të lavdishme të popullit shqiptar. Xha Shabani, babai i Ademit, që kishte edhe dy djem më të mëdhenj, Rifatin dhe Hamzën, është marrë me bujqësi, por pas Luftës së Parë Btërore, për një kohë ka ushtruar profesionin e mësuesit. Adem Jashari, si gjithë djalëria shqiptare, u rrit dhe u edukua në një mjedis familjar dhe shoqëror me tradita të lashta kombëtare, ku pushka dhe çiftelia bashkëjetonin të pandara në kullat e gurta. Me interes të veçantë e krenari të ligjshme, ai dëgjonte rëfimet për Ahmet Delinë e Tahir Mehën, për Shaqir Samkën e Shaban Polluzhin, për Emin Latin e Azem e Shote Galicën, etj. I dëgjonte, por edhe fliste për bëmat e tyre. Adem e Hamëz Jashari betohen para varrit të Tahir Mehës se nuk do të lëshonin pushkën nga krahu deri në fitore. Demonstratat e vitit 1981 e ngjarjet e Pranverës së madhe studentore të po atij viti, u shndërruan në Lëvizje të madhe popullore, dhe mbajtën ndezur shpresën e lirisë e Çlirimit, duke ndikuar fuqishëm në brezin që organizuan dhe udhëhoqën Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës. Adem Jashari dhe çeta e tij janë dhe mbeten në histori – bërthama kryesore e UÇK.

Durimi i gjatë plogështon shpirtin e dalngadalë shuan shpresën e besimin dhe ul dinjitetin, duke u kthyer në nënshtrim poshtërues. Vazhdimi më tej ishte vdekje për së gjalli. Makina çnjerëzore serbe nuk ndalej. Ndaj duheshin ide e mendim i ri atdhetar, veprim e aksion i parreshtur, ku formohen e përsosen personalitetet politike dhe ushtarake. Ditët e bardha një kombi nuk i vijnë vetë, por nga atdhetarët e shquar, burrat e mençur, trima e të paepur. Të tillë trojet shqiptare kanë lindur në çdo kohë.

Adem Jashari ishte i qetë, kishte fjalë pak, por me peshë. Ishte i qartë për rreziqet e sakrificat që kërkoheshin, por i vendosur në rrugën e çlirimit dhe me besim të madh për fitoren. Lufta nuk mund të fitohej lehtë, prandaj Adem Jashari me shokë shkoi në Shqipëri për t’u përgatitur në Akademinë Ushtarake “Skëndërbej”, në Tiranë. Atje, ai u dallua jo vetëm për dashurinë që kishte për armët, por edhe për përvetësimin e shpejtë të artit të përdorimit të tyre dhe të taktikave të luftës çlirimtare. Ademi ishte i kuvendit, por edhe i aksionit e betejës. Gëzonte respektin, dashurinë dhe besimin e mbarë shqiptarëve në Kosovë.

Në kullën kala të Jasharajve shpesh mblidheshin grupet e militantëve, bërthama e UÇK –së, e debatonin për rrugën që do të ndiqnin e aksionet që do të kryenin. Përfundimi i tyre ishte: “Liria nuk falet, por fitohet” dhe më tej betimi: “Ja liri, ja vdekje!” Filloi kështu një etapë e re, jo thjesht një rezistencë ndaj rregjimit policor serb, që bënte çfarë desh në vatrat shqiptare, por aksione konkrete e të pandërprera, që gjithnjë e më shumë zgjeroheshin anembanë Kosovës. Kështu filloi epoka e re, Epoka e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.

Pjesëmarrja e përfaqësuesve të UÇK-së, dhe fjala e zjarrtë e tyre, mbajtur në varrimin aq dinjitoz të mësuesit Halit Geci, të shkollës “Përparimi” në Llaushë, më 28 nëntor 1997, shënoi jo vetëm daljen hapur para publikut të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, por njëkohësisht shënonte edhe një etapë të re të luftës çlirimtare, e organizuar në njësi të rregullta ushtarake, që do të bëheshin shpresë për popullin e çlirimtarë të Kosovës. Tashmë në organizim, në numër, në armatim e në taktika luftarake ushtria ishte shumë më lart nga ana cilësore, por ajo që e dallonte nga makina ushtarake kobzezë e Serbisë ishte guximi, vendosmëria në fitore, ideali, shpirti i tyre atdhetar e luftarak, që nuk kishte të krahasuar. Arritja në këtë nivel nuk ishte e lehtë, pasi kishte edhe nga ata me një farë ndikimi, që mendonin e propogandonin se rruga më e mirë ishte ajo e rezistencës dhe protestës paqësore. Rradhët e UÇK –së u shtuan dhe me gra e vajza luftëtare, kështu e njeh historia, përkrah burrit e vëllait edhe gruaja edhe motra për mbrojtjen e votrës dhe trojeve shqiptare.

Forca e UÇK-së ndihej kudo e gjithnjë e më fuqishëm. Në krye të saj ishte Adem Jashari me bëmat e tij që e kthyen në legjendë. Për armikun ishte bërë e qartë se së pari duheheshin hequr nga trojet e tyre, gjallë ose vdekur, Adem Jashari dhe krejt familja Jashari. Janë të njohura, jo vetëm për shqiptarët e Kosovës, por për gjthë shqiptarët kudo që ndodhen, rrethimet në Jasharaj e gjetkë, që bënte armiku me qindra e mijëra forca policore e ushtarake dhe përdorimin e tankeve, autoblindave dhe helikopterëve. Në çdo rast, në çdo betejë, në sulm apo në mbrojtje, trimëria dhe guximi i Ademit dhe shokëve të tij ishte e madhe.

Lufta ishte e ashpër, mijëra të rënë në beteja, në fushën e nderit. Pleq, gra dhe fëmijë të vrarë e masakruar, mijëra të tjerë të torturuar, burgosur e zhdukur; më shumë se gjysma e popullësisë e shpërngulur, qindra fshatra të shkatëruar plotësisht, etj. Çdo familje, e tërë Kosova, në njërën ose tjetën mënyrë ishte e përfshirë në luftën për çlirim dhe sakrifikoi për të. Shumë familje paguan çmimin më të shtrenjtë të lirisë. Në krye të tyre qëndron familja e Jasharëve.

Adem Jashari ishte trim i madh, ishte legjendë, por nuk ishte i vetëm. Në krahë të tij ishin dhe shumë e shumë trima, se jo më kot thuhet “Trimi i mirë me shokë shumë”. Ata, sup më sup si malet, i jepnin forcë e frymëzim njësive luftarake të UÇK –së, në ndeshjen për jetë a vdekje me ushtrinë shoviniste të Serbisë. Të vendosur në altarin e lirisë, të paharuar do të ngelen e do të përkujtohen me dashuri e respekt brez pas brezi luftëtarë, si: Hamzë Jashar, vëllai i Ademit, Fehmi e Xhevë Lladrovici, Mujë Krasniqi, Luljeta Shala, Adem Galica, Mustafa Shyti, Bekim Berisha, Bedri Shala, Zahir Pajaziti, Haki Zejnullahu, Enver Haliti, Murat Haliti, Edmond Hoxha, Bektesh Haliti, Rifat Mëziu, Nezir Ymeri, Nazm Muzlliaj, Halit Hasllani, Hamit Hajrizi, Sinan Hoti, Halit Gecaj, Selim Selimi, Hamet Kaçiku, Ganimete Gjilani, Myrvete Maksutaj, Ismet Jashari, Ilir Konushevici, Ardian Krasniqi, Hyzri Talla, Jetë Hasani, Muhamet Malësori, Rexhep Rexhepi, Muhamet Gjeli, Nezir Gjeli, Agim Ramadani, Vesel Demaku, Naser Kodra, Kapllan Ahmeti, Haxhi Ahmeti, Lec Gradica, Agim Zeneli, Xheladin Kurtaj, Gazmend Baliu, Muhamet Gashi, Imer Alishani, Ibrahim Mazreku, Rasim Kiçina, Besim Halilaj, Naser Kelmendi, Abedin Rexha, etj.

Ademi ra heroikisht me 6 mars 1998 për të ngelur i gjallë në përjetësi. Të gjithë e pamë atë në krismat e armëve e të fishekzjareve më 17 shkurt 2008, në urimet e lotët e gëzimit të shqiptarëve në ditën e pavarësisë së Kosovës, në raportimin: “Bacë u kry!”, të shokut të tij të armëve e kryeministrit të sotëm të Kosovës. Kështu ka qënë e kështu ngelet, brezat përcjellin përjetësinë.