Letër proteste me rastin e 8 Marsit

[Makresh]

Nënë, ty të diskriminojnë e të nënçmojnë



Nëna ime, ty të kanë diskriminuar e nënçmuar. Barku jot është shpallë i keq, e ti duhet të ndëshkohesh, ndërsa barku i nënave sllave është shpallë i mirë dhe duhet të shpërblehet. E keqja është se bashkë me ata kësaj radhe ishin edhe tanët. Turp u qoftë të gjithëve!

Nëna ime, sot kur në pjesën më të madhe të botës gratë mblidhen e protestojnë për të drejtat e tyre, ndërsa në vendin tonë ato mblidhen e festojnë, e ti nuk merresh më as me të parat e as me të dytat, unë po ta shkruaj një letër për t'i bërë një retrospektivë kohës kur ti ishe nëna ime dhe kohës kur ti tash je bërë gjyshe.

Nëna ime, ndonëse kam qenë fare i njomë, thjesht një kalama, unë i mbaj mend mirë ato vite të fundit të komunizmit pas '81-shit kur neve na nëpërkëmbej nderi. Ishte ajo kohë kur ti me bonat e verdhë, që babës tonë ia jepnin në punë, prisje rend në dyqan për t'i blerë dy litra vaj, pak qumësht, ndonjë detergjent e ndonjë kile sheqer, se për tjetër s'mbetej gjë.

Megjithatë më e keqja se kjo vijoi më pas. Unë edhe sot e kujtoj me dhimbje kohën kur ty t'u kufizua e drejta për të pasur më shumë se tre fëmijë dhe kjo atëbotë u bë me ligj. Më kujtohen atëherë bisedat që i bëje ti me babanë se sa keq po bëhet për ato nëna që i kishin nga katër e më shumë fëmijë. (Ne, për fat, ishim vetëm tre!) Ata prindër nuk do të merrnin shtesa për ata fëmijë. E të mos marrësh atëbotë shtesa për fëmijë ishte keq, se ishte kohë fukarallëku. Pa to, pastaj, as në shkollë nuk ta jepnin mensën. Vërtet ishte keq. E mua në klasën time, si më zavrak që isha, arsimtari më kishte caktuar që unë t'ua sjellë mensën në klasë shokëve e shoqeve të mia. E kur vija më atë shportën e madhe në dorë, i dija më saktë se kush janë të katërtin a të pestët, të cilëve nuk u binte mensa. E derisa në përtypeshim në pushimin e gjatë, ata, të katërtit e të pestit, na shikonin si të zënë në faj që Zoti nuk i kishte krijuar të dytët ose të parët. Ishin skena të dhimbshme ato.

Pastaj, nëna ime, fëmijëve të katërt e të pestë nuk u binte as të marrin vaksina. Ata thjesht ishin lënë në dorë të Zotit: po qe se kishin ymër, jetonin. Në të kundërtën ishin të dënuar të vdesin nga sëmundjet.
Eh, nëna ime, si m'u kujtua edhe një moment me ato vaksinat! Kam qenë po ashtu në shkollë fillore kur u përhap fjala se po vijnë të na japin vaksina që kur të rritemi të mbetemi sterilë. Dhe, derisa mjekët matelbardhë hynin për dere, ne kërcenim jashtë për dritare për të ikur që mos të marrim vaksina steriliteti. Eh, nëna ime, pushtet i poshtër ka qenë!

Nënë, e di se nënat e fqinjëve tanë, që kishin më shumë se tre fëmijë, ndiheshin keq sa herë që vinte muhabeti i fëmijëve, ngase pikërisht më të voglit e tyre i kishin të privuar nga kënaqësitë fëmijërore. Se ashtu kishte urdhëruar shteti – se shqiptarët shumë po shtoheshin e duhej gjetur ndonjë mekanizëm që kështu ta pengonin këtë shtim që në të ardhmen mund t'i bënte problem pushtetit. Unë e kuptoja se ky ishte një turp që na e kishin varë në qafë, ngase prindërve tanë ua kufizonin edhe raportet bashkëshortore me arsyen e vetme se ata nuk ishin sllavë dhe, ta dish nëna ime, më vinte të plas për këtë, por s'kisha ç'të bëj.

Më kujtohet pastaj, nënë, kur po në këtë frymë, duke dashur të të nxjerrin sa më pranë syve të tyre, ata erdhën e lagje më lagje na i prishën muret e na i prenë dyert, me të vetmin qëllim që ta zbulojnë nderin tënd. Vërtet ishte e padurueshme ajo. Atëbotë thuaja çdo mbrëmje në shtëpinë tonë do të bëhej muhabeti si t'i bëjmë vesikat e të ikim në Turqi, se këtu nuk kishte më jetë për ne. Por, kaloi....

Eh, nënë, shyqyr Zotit që kaloi ajo kohë e kurrë mos u ktheftë më.

Dhe tani, nëna ime, tani kur u bënë rreth 20 vite që e kemi lënë pas atë kohë të errët, pushteti prapë po të diskriminon ty. Prapë, tashmë në fytyrën e nipave, janë ngjallë ata që atëherë ta kufizonin barkun ty, por kësaj radhe edhe më keq. Tash, kur shqiptarët me një rezistencë të armatosur në 2001-shin sikur e kthyen një çikë krenarie, ata tjerët për të na bindur se megjithatë ne do të shtohemi aq sa duan ata, edhe kësaj radhe sollën një ligj që nënën sllave e shpallën nënë të mirë, nënë që duhet të lindë, nënë që duhet të paguhet pse lindë, nëna që ka bark engjëllor dhe ne te gjithë taksapaguesit e këtij shteti do të duhet ta shpërblejmë barkun e saj, ndërsa ty, nëna ime, prapë të nëpërkëmbën. Ty prapë të lanë aty ku ishe. Ti duhet të vazhdosh të lindësh krejt në hesapin tënd.

Shyqyr Zotit që ti tash nuk lindë më! Ndonëse ma merr mendja se ti edhe si gjyshe do të doje ta shohësh plot shtëpinë, por ata ta kufizojnë edhe atë dëshirë, nënë.

Nënë ime e dashur, unë e di se ti nuk e di si quhet ky fenomen në sociologji, se nuk e di as çfarë është sociologjia, por unë po ta shpjegoj me llafet tona. Kësaj pune i thonë racizëm. Këtë e ka bërë vetëm Hitleri, ai kasapi i Luftës së Dytë Botërore, i cili i shpalli racë të shenjtë gjermanët e tij. Kjo do të thotë se të gjithë që në vendin tonë nuk flasin maqedonisht (si thua ti: shkenisht), që nuk janë sllavë (si i quan ti: shkje), do të jenë të privuar nga shteti për fëmijët e tyre. U bë më keq se në kohën kur ti ishe nënë, e dashura nëna ime: atëherë ta kufizonin barkun, ndërsa sot ne fëmijët tu, do të duhet të paguajmë për barkun e nënave sllave.

Eh, nëna ime, kështu na e bën Kolja i Prilepit sot. Kësaj radhe, fatkeqësisht, bashkë me shqiptarët tanë që e hedhin fajin se jo ligji u përgatit në kohën e PDSH-së, jo e miratoi BDI-ja, e pallavra të tjera të këtilla që pas këtij poshtërimi për ne nuk janë më me rëndësi.

Nëna ime, unë edhe një gjë s'mund ta kuptoj: ne kemi edhe nëna shqiptare në Parlament që e lejuan këtë turp. Ndonëse aty disa janë vetëm manekine e disa dalin në TV vetëm kur dikush i korrupton dhe ato tregojnë se nuk e shesin veten aq lirë, se pushteti u sjell më shumë privilegje se shumat e korrupsionit, megjithatë vërtet më ka ra keq që edhe disa që i kam konsideruar intelektuale të formuara, që janë edhe nëna, sesi ato e kanë lejuar këtë turp.

Por, sidoqoftë nëna ime, ty të kanë diskriminuar e nënçmuar. Barku jot është shpallë i keq, e ti duhet të ndëshkohesh, ndërsa barku i nënave sllave është shpallë i mirë dhe duhet të shpërblehet. E keqja është se bashkë me ata kësaj radhe ishin edhe tanët. Turp u qoftë të gjithëve!

E meqë sot është dita botërore e grave, në vend të një buqete me lule për ty, le të jetë kjo letër si protestë në emër të të gjitha nënave shqiptare në Maqedoni që ky pushet po i diskriminon më keq se në komunizmin e ligë.


Shkruan: Zekerija Ibrahimi, Shkup

[LABI]

E meqë sot është dita botërore e grave, në vend të një buqete me lule për ty, le të jetë kjo letër si protestë në emër të të gjitha nënave shqiptare në Maqedoni që ky pushet po i diskriminon më keq se në komunizmin e ligë.

Cfare paradoksi ne emer te gjitha nenave/grave - une "Burri" !!!

Hipokrizite , tragjedite dhe padrejtesite me te medha kane ngja , duke u thirrur ne emer te

Zotit
Lirise
Moralit
Demokracise
Mbrojtejes
Barazise


Ne emer te gravee !!!

[Alaron]

Letër burr(ec)ave...

Djali parë lindi kur Sherifi ishte anëtar i LDK-së dhe e pagëzuam: Ibrahim
Djali i dytë lindi kur Sherifi u bë anëtar i PDK-së dhe e pagëzuam: Hashim
Vajza e parë lindi kur fituam statusin e refugjatit në Gjermani dhe e pagëzuam: Angela
Vajza e dytë lindi kur Clinton erdhi në Kosovë dhe e pagëzuam: Hillary
I treti lindi kur Sherifi u anëtarësua në partinë Aleanca Kosova e Re dhe e pagëzuam: Pacoll

Gati çdo ditë përplaset dera te ne. Gati çdo ditë në këmbë, herë para vjehrre, herë para kunatave, herë para kunatit, herë para shokëve të tij, herë para kushërinjve, kushërinj të kushërinjve, gjithmonë duhet të jem e buzëqeshur, mikpritëse... Dhe, askush nuk paralajmëron ardhjen, shumica janë të papunë, zyrtarisht të papunë... Si edhe burri im personal: Sherifi.

Nëse më dhemb koka duhet të shtirem se jam shëndoshë e mirë, sepse mysafirët dhembjen e kokës e shpjegojnë si qëllim i fshehtë për t´i dëbuar. Ata nuk e konsiderojnë vetëm kështu, por edhe analizojnë qëndrimin tim, dhimbjet e mia dhe gjendjen time shpirtërore. Ata shkoqisin dhe shtjellojnë tundjen e kokës, rrudhjen e buzëve apo edhe lëvizjen e duarve dhe të gishtave. Shtrirjen e këmbëve, lëvizjen e gishtave të këmbës dhe ngritjen e vetullave. As në banjë nuk duhet shkuar kur ke mysafir, thonë është marre!

Për shembull, nëse ngre vetullat, kunata thotë se po i shikoj mysafirët me dyshim, nëse i ngrys vetullat, thonë se po i shikoj me habi. Nëse shtrij këmbët e shpjegojnë si indiferencë ndaj mysafirëve. Këtë gjest mirëpo vjehrra e shpjegon ndryshe: mosrespektim ndaj saj dhe mysafirëve.

Kur lëvizi gishtat e këmbës thonë se jam nervoze. Nëse lëvizi gishtat e duarve, thonë se jam e paqejf. Çdo lëvizje imja ka interpretues dhe analizues. Madje këto shpjegime mbështeten sipas tyre edhe me fakte shkencore, sepse shume here vijat e karakterit tim ravijëzohen në filxhanin e kafes. Kunata e madhe është eksperte për interpretimin e filxhanit.

Para dy javëve më ranë gotat e çajit nga dora mu para vjehrrës, (thënë sinqerisht gëzohem kur bëj çaj, sepse gotat e çajit nuk lexohen, për fat!). Aty brofi Sherifi, burri im personal, më qëlloi me grusht në hundë dhe unë u përplasa pranë dritares, në prehër të kunatës. Ajo u largua anash duke më vështruar me një shikim përbuzës dhe qortues. Vjehrrës i ra vetëm pak çaj në gishtat e këmbës, (po ata gishta që kur lëvizi unë, shpjegohen si nervozizëm i theksuar) por ajo u ngrit duke kuisur, duke hekur çorapen me forcë dhe duke gjëmuar, sikur t´i kishte rënë një bombë serbe. Sherifi më qortoi me zë të ashpër për mungesë koncentrimi, se ku e di se ku i kisha pasur mendtë dhe se kisha tentuar t´ia përvëlojë nanushin. Kur pa se më rridhte gjaku nga hunda, për ta arsyetuar dënim apo për të krijuar një ekuilibër mes veprës dhe dënimit shtoi: “ Desh na e vrave nanushin!”

Atë ditë pata menstruacionet, i kam çdo muaj, por askush nuk duhet ta dijë; më dhembte koka, por njerëzit e mi kishin nevojë për shërbim; ata nuk ishin të sëmurë, mirëpo në familjen tonë gratë e sëmura quhen shtirake. Edhe serbet kur na helmonin, thoshin se po shtireshim. Mozomakeq, nuk dua të them se burri im është si serbët! Assesi!

Ka dhjetë vite që jetoj në Gjermani, që kur na dëbuan nga katundi jonë. Këtu jetohet ndryshe dhe femra trajtohet me respekt, por në shtëpinë time nuk ka ndryshuar gjë. Gati po ato orendi, po ato ushqime dhe kursejmë shumë. Kemi mundësi fantastike të vdesim të pasur, sepse jetojmë tepër varfërisht. Shumë njerëz kanë ndërtuar shtëpi në vendlindje, Sherifi ka ndërmend ta bëjë më të madhe se kushërinjtë e tij, me katër kate. Tre kate për djemtë dhe në të katërtin duhet të banojmë ne. Sherifi preferon katin e fundit për t´i mbikëqyrë hyrjet dhe daljet nga ballkoni.

Në mëngjes bëj gati fëmijët për shkollë. Pak para orës tetë nisen. Janë shumë të zellshëm dhe i dua shumë. Në orën tetë shkoj unë në punë. Sherifi flenë. Në orën katërmbëdhjetë e gjysmë e mbaroj dhe nxitoj në shtëpi për të gatuar drekën. Sherifi në kompjuter. Fëmijët kthehen pak para meje. Dy orë pasdite i kaloj me fëmijët duke i bërë detyrat. Sherifi në divan apo duke telefonuar ose duke ndërruar kanalet televizive të planetit tonë. Sapo t´i mbarojmë detyrat, nis të përgatis darkën dhe dëgjohet Sherifi: “Ku mbeti ajo dreq darkë?
Darkojmë. Unë laj pjatat, pastroj tryezën. Sherifi tash lexon gazetën dhe hedh faqet një pas një në dysheme. I përcjell fëmijët në shtrat. Grumbulloj faqet e gazetës që kanë dëshpëruar Sherifin. Sherifi shikon lajmet; televizionin gjerman, nëse nuk kemi mysafirë. Unë nis me hekurosje, Sherifi shikon lajme RTK, edhe nëse kemi mysafirë. Unë pastroj shtëpinë, Sherifi shikon lajmet në Alsat.

Kërkon një gotë ujë edhe pse ka shishen me gotë para vete. Sherifi telefonon me shokët dhe flasin për lirinë dhe robërinë, për kombet e shtypur në botë.... Pas orës dhjetë Sherifi shkon në krevat dhe bërtet: “ Eja moj loçkomane t´i bëjmë detyrat e shtëpisë...Laju se po të vjen era djersë!” Herë pas here thotë se nuk i bëri detyrat mirë dhe se duhet korrigjuar!
Sherifi nuk më ndihmon në punët e shtëpisë. As fëmijët. Djemtë nuk i lejon , sepse sipas tij kjo është punë grash. Vajzat janë të vogla. Ai thotë se kur djemtë ndihmojnë nënën, atëherë feminizohen dhe ka rrezik për orientimin e tyre të mëvonshëm dhe mund devijojnë... Ata duhet të mbeten burra me karakter mashkullor edhe atë si burri im personal, Sherifi.

Më pret ulur mbi krevat, cullak, si zakonisht. I pëlqen të ekspozohet, thotë se ka trup atleti. Ofshan nja dy a tri herë, kthehet në anën tjetër dhe flenë i kënaqur duke gërhitur. Unë shikoj drejt tavanit me sy të zgurdulluar. Aty nga ora një pas mesnate më vjen gjumi dhe zgjohem në orën pesë e dyzetepesë. Në orën gjashtë e gjysmë bëj mëngjesin gati. Zgjoj fëmijët, hanë mëngjes dhe në orën shtatë e gjysmë ikin në shkollë. Në një pjatë lë mëngjesin gati për Sherifin kur të zgjohet, edhe kafen. Pesëmbëdhjetë minuta pas fëmijëve, vrapoj edhe unë shkallëve te poshtë për në punë.

Sherifi është i kënaqur me mua, mirëpo ai ka edhe një cen: sa herë nervozohet, shqetësohet apo dëshpërohet, ai dëshiron seks. Të shtunën Sherifi kalon ditën duke luajtur shah në klubin shqiptar, duke pirë çaj dhe duke analizuar politikën e shqiptarëve të Kosovës, politikën e Shqipërisë dhe atë ndërkombëtare. Këtë javë ndjehet shumë i preokupuar për Rripin e Gazës. Të dielën Sherifi luan top me shokë. Një herë në javë shkon në palestër.

Unë në fund të javës zakonisht rregulloj shtëpinë dhe shërbej nanushin që vjen me tri bijat te ne. Mirëpo, në klubin shqiptar më merr edhe mua rregullisht: çdo 28 nëntor dhe tani edhe për 17 shkurtin. Çdo 9 mars më blen një lule, pasi të ketë marrë vesh se dje kishte qenë tetë marsi.

Kështu shtatë ditë në javë, kështu çdo muaj, kështu me vite. Nëse refuzoj bëhet potere e madhe dhe kërcënime duke m´u kanosur, se do të shkojë në shtëpi publike. Ndjehem një shportë hedhurinash ku zbrazet për ta fituar ekuilibrin e vet. Unë jam një qoshe e rrugicës ku ndalet qeni për të bërë shurrën. Seksin nuk e dua. Ai është për mua dhunim dhe nënshtrim, nënshtrim deri në asgjësim, Sherifi është i kënaqur me mua, edhe rrethi familjar, po!

Një gjë harrova: që kur Sherifi është bërë anëtarë i Aleanca Kosova e Re, keqtrajton Ibrahimin dhe Hashimin...

Epilog
Në shoqëri me struktura fisnore statusi superior fitohet jo në bazë të aftësive, por në bazë të organeve gjenitale...


Ps: Nënë, motër, grua, vajzë... edhe Ti je njeri si unë, por egoizmi fatkeq i ndonjë soji mashkullor jo rrallë zgjatët me vrazhdësi deri tek të gjitha porët e jetës tënde. Horizontalisht e vertikalisht zhytet thellë në qiellin e zi të ligësisë mashkullore...
Teoria për elipsën që mbush horizontin me sjellje rreth vetvetes për ata që elipsojnë në të tillë qiej, nuk vlen. Ata njerëz nuk do bëhen kurrë, jo pse s`dinë, por sepse s`donë... Duan të mbeten lojtarë në teatrin antik, ku kënaqin egon e tyre të paskrupullt në rolet e të “gjithëfuqishmëve”...
Në galimatiasin e “maskulizmit” të tyre karshi femrës akoma ekziston një rend dhe rregull i paparë: “Hesht sa s`ta kam mbyllur gojën”!

Pa me thoni: a durohet ky soj “burrnimi”, a durohet shtëpia që i bien perdet?!?!

[Idila]

Një shembull konkret i trajtimit të femrës shqiptare,raste të cilat akoma ekzistojnë edhe sot, femra - viktimë e "kthetrave të ujkut", e izoluar në kafaz, pa asnjë të drejtë shprehjeje mendimi, skllave e dëshirave......me një fjalë "statujë që merr frymë" dhe "makinë" - shfryese e epshit dhe dëshirës/urdhërit të tjetërkujt!
Ky është kulmi....!!!

[aLbaChiCk]

Një shembull konkret i trajtimit të femrës shqiptare,raste të cilat akoma ekzistojnë edhe sot, femra - viktimë e "kthetrave të ujkut", e izoluar në kafaz, pa asnjë të drejtë shprehjeje mendimi, skllave e dëshirave......me një fjalë "statujë që merr frymë" dhe "makinë" - shfryese e epshit dhe dëshirës/urdhërit të tjetërkujt!
Ky është kulmi....!!!

Ujku qimen e ndrron por zanatin se harron :rolleyes:

[Zero Cool]

SHUMË GRA SOT NUK DESHËN LULE, KËRKUAN DREJTËSI


Rrjeti i grupit të grave kërkoi mbështetje institucionale për gratë –viktima të luftës, ndërsa Aleanca e Gruas, kërkoi nga Tribunali i Hagës, përshpejtimin e procesit për liderin e AAK-së Ramush Haradinaj..


Shumë gra sot nuk deshën lule, por kërkuan drejtësi për gratë e dhunuara gjatë luftës në Kosovë. Rrjeti i grupit të grave kërkoi mbështetje institucionale për gratë –viktima të luftës, ndërsa Aleanca e Gruas, kërkoi nga Tribunali i Hagës, përshpejtimin e procesit për liderin e AAK-së Ramush Haradinaj.

Rrjeti i grupit të grave, që organizoi protestën në qendër të Prishtinës, shprehu pakënaqësinë, që nuk është ndërmarrë asgjë që nga pas lufta për të mbështetur gratë e dhunuara.

Pikërisht sot në ditën ndërkombëtare për të drejtat e grave, përfaqësueset e këtij rrjeti kërkuan nga Qeveria që të mbështesë financiarisht dhe moralisht gratë - viktima të luftës. Udhëheqësja e rrjetit, Igballe Rugova, tha se i kanë dërguar Qeverisë së Kosovën një letër me tri kërkesa.

“Qeveria duhet të ngrejë me prioritet këtë çështje dhe Serbia duhet të pranoj që dhunimet kanë ekzistuar gjatë luftës dhe të ndërmarrin masa për dëmshpërblimin e tyre. Ne kërkojmë që gratë e dhunuara gjatë luftës të përfshihen në listën dhe ligjin për veteranët e luftës. Këto gra, sot më shumë se kurrë duhet të marrin dëmshpërblimin material dhe atë moral të merituar”, ka thënë Rugova.

Ndërkohë, edhe Rrjeti i OJQ-ve dhe Aleanca e Gruas së Kosovës, organizuan një protestë në mbështetje të Ramush Haradinajt. Shtatë vjet më parë, më 8 mars, lideri i AAK-së, shkoi në Hagë. Deputetja Donika Kadaj Bujupi, tha se kjo është një padrejtësi, që është bërë ndaj liderit Haradinaj.

Aleanca e gruas kërkon nga Tribunali i Hagës që të përmbyllë sa më shpejt procesin e stërzgjatur të rastit Haradinaj dhe të konfirmojë për të dytën herë pafajësinë e liderit të AAK-së, Ramush Haradinaj.

[Zero Cool]

Vetëvendosje: Të kërkohet drejtësi për gratë e dhunuara gjatë luftës


Prishtinë, 08.03.2012 18:06

Me rastin e Ditës Ndërkombëtare të Gruas, Vetëvendsoje organizoi një tribunë me temën: “Krimet e heshtura të Serbisë gjatë luftës së fundit ”. Kjo tribunë iu dedikua heshtjes kolektive kundrejt viktimave, gra dhe vajza, të dhunuara gjatë luftës së fundit në Kosovë, transmeton portali Koha.

Para pjesëmarrësve të shumtë Afrim Kasolli, deputet e aktivist i kësaj lëvizje dhe studiues i filozofisë, foli rreth moralit autoritar si e vërtetë e heshtur. Ai e nisi fjalën e tij duke lexuar fragmentin e huazuar nga libri “Rrëfimet e grave të dhunuara gjatë luftës së fundit në Kosovë”:

“Ne, të dhunuarat, edhe kur ecim rrugës e ndjejmë barrën e dhunimit, e shohim atë në sytë e njerëzve, të cilët ndoshta kurrë nuk do t´mund ta imagjinojnë se çfarë kemi përjetuar. Edhe kur njerëzit qeshin pa kujtuar fare se ne ekzistojmë, ne mendojmë se ata qeshin dhe tallen me tragjedinë tonë...Ne, të dhunuarat, edhe në mesin e të gjallëve ndjehemi te vdekura!”.

Sipas portalit Koha, Kasolli akuzoi qeverinë e Kosovës se me zhvillimin e negociatave të pakusht me Serbinë “ka kohë që është duke promovuar lloj-lloj idesh bizare dhe absurde, si ato që kërkojnë pajtimin historik shqiptaro-serb, me arsyetimin naiv për gjoja përmbylljen e konfliktit ndërmjet këtyre dy vendeve. Si mund të kërkohet pajtimi me shtetin serb kur ai ende nuk ka kërkuar falje për krimet e shkaktuara në luftën e fundit. A ka lëndim më të madh që mund t’u bëhet këtyre qenieve se sa kur thuhet se “do të falim krimet që janë bërë mbi ju pa kërkuar drejtësi për këto krime dhe pa marrë parasysh vuajtjet tuaja”, shtroi pyetjen ai.

Aktivistja për të drejtat e njeriut, e cila ndër të tjera ka dokumentuar përdhunimet gjatë luftës si krim kundër njerëzimit dhe armë lufte ndaj grave dhe vajzave në Kosovë, Sevdije Ahmeti risolli rrjedhën e ngjarjeve gjatë luftës dhe raportimin e tyre.

Ndërsa aktivistja nga radhët e shoqërisë civile, Shukrije Gashi, ndër të tjera tha se pas përfundimit të luftës në Kosovë, bashkësia ndërkombëtare por edhe ne si shoqëri kemi mundur dhe është dashur të bëjmë më shumë për të kërkuar drejtësi për gratë e dhunuara gjatë luftës. Ajo iu referua konventave dhe rezolutave të Këshillit të Sigurimit të OKB-së, në bazë të të 0cilave është dashur që më me ngulm të kërkohet dënimi dhunuesve.

Ndërsa udhëheqësja e Sekretariatit të Gruas aktiviste në kuadër të Lëvizjes Vetëvendosje, Nazlie Bala solli kujtime dhe dëshmi nga puna e saj gjatë intervistimit të grave dhe vajzave të dhunuara nga ushtarë e paramilitarë serbë.

Rrëfimet e grave të dhunuara që i shpalosi para pjesëmarrësve të tribunës, ajo i quajti vetëm copëza të dëshmive. Bala kërkoi që t’i thërrasim zërit të arsyes e të kërkojmë drejtësi, sepse këtë ua kemi borxh këtyre grave dhe vajzave si shtet, si popull, si shoqëri, si të afërm, e si familjarë.

Gjatë debatit, diskutuesit përshëndetën organizimin e kësaj tribune si një hap që theu heshtjen për këtë çështje si dhe kërkuan drejtësi për gratë e dhunuara gjatë luftës në Kosovë.