Afër teje

[Lapsi]

Afër teje

Buzëqeshja u zhduk sikur ta kishte përpirë dheu. Tani i vetmuar merrem me veten, duke përfytyruar... duke analizuar... duke kujtuar kopshtin e madh që mban një emër... Gjithëçka kishte marrë pamjen e pesimizmit dhe veten e mashtroja me gënjeshtrën romantike, ku çdo hap më përcillte me dhimbje. Kujtimet më hidhnin në det, nëpër shkëmbijë e nëpër male... nëpër shpellat ku u strehosha kur binte shi, nëpër kodra të mbushura me barë të thatë... Doja që të harroja... doja që të kthehem tek vetja, po kërkojë ngushëllim... hapsira e ngushtuar dhe e errët po merrë një pamje tjetër... horizonti është shtruar me të kuqe..., nuk do të thoja me flamuj të pergjakur të gabimeve të mija... e di që jam, mandej të gjithë jemi gabimtar... por nuk është gabim nësë luftoj për dashuri... sëpaku mësohem të bëjë sakrific. Por, prapë këta kujtime më mbetën në tru, të ngulitura thellë në shpirtin tim… e asesi të ikin! Më mungonte orkestra që këndonte këngët e qejfit tim… siduket ata në atë çast këndonin në një darsëm që unë në atë vend jam i përjashtuar. Fantazia luante me miliona asociacione… mendoja për shumë gjëra… Nuk dua që të bie nën pushtetin e egos, andaj po bëjë një luftë të madhe me egon, kurse me të tjerët sillem butë, ngase kjo jetë mes të tjerash kërkon që të tregohet vëmendje se si sillemi, çfarë veprime duhet marrë që të jemi të suksesshëm në rrugën e... që ka një distinacion të caktuar... të papriturat nuk më ndalin… Dua të jem nga ata të sakrificës... Mendoja… Ah sikur të isha afër teje... shiu që bie nuk do të na lagte... era do të sjellte aromën e luleve, unë i kënaqur nga pranija yte do të harrosha të kaluarën e hidhur... do tu bësha një njeri krejtë tjetër, duke dëgjuar rahjen e zemrës sate… Nuk do të mendoja për largësin, ngase nëse je largë nuk do të thotë se nuk vjen dita që të jemi shumë afër njëri tjetrit... duhet shpirtin ta edukoshë në frymën reale të të veçuarit të asaj që është e mirë dhe asaj që është e keqe për ti. Duhet një vetëflijim i ndjenjave... dhe gjithëçka do të mbetet pas… të gjitha do të bëhen një… ndërkohë, që hëna dhe yjet që ishin të mbuluara nga retë do të zëvendësohet me… ate natë... ku hëna do të shëndriste dhe ne të shtrirë në barin e thatë... duke shiquar yjet që vallzonin vetëm për mua dhe ti... nuk do të ketë nevojë për qirinjë e as për drita, gjithçka do të ishte dritë kur jemi bashkë. Dhe ti do të mbetesh e habitur nga prezenca ime... me buzëqeshje do të më flisëshe, e unë do ti shiqoja lëvizjet e buzëve tuaja... do të kuptoja gjithë ate bisedë që benë me ndjenat e tuaja... shpirtërat në ate moment do të fluturonin në qiell... gjithçka do të përkufizohet me... për të kaluar në një botë tjetër, në botën që kupton vetëm dashuri...urretja duhet lënë pas, çdo gjë do të shkon sipas ngjyrave të spektrit të krijuar nga dy zemra që janë shumë afër njëri tjetrit, që ndajnë çdo moment bashkë... le të përfundoje edhe me ngacmime…

Agim Jakupi