Opinione

[Zero Cool]

Shkundja e premtimeve


Shkruan: Albin Kurti

http://www.kosovarimedia.com/cache/5279_0_0_250x198_images_stories_Autor_albini1.jpg


Politikanët e qeverisë të cilët rregullisht nuk u janë përmbajtur premtimeve të tyre presin që ne të kemi pritje modeste për ta. Ata e dinë që kanë gënjyer; ne e dimë që kanë gënjyer; ata e dinë që ne e dimë që ata kanë gënjyer; dhe, ne e dimë që ata e dinë që kanë gënjyer.

Ky inflacion i së vërtetës për gënjeshtrën po bëhet më shumë shans për gënjeshtrën sesa për të vërtetën. Gënjeshtrat po e vazhdojnë shtegtimin e tyre dhe të vërtetat vetëm sa po i ndjekin nga pas pa arritur që t’i ndalin ato. E vërteta në Kosovë është veçse e vërteta për gënjeshtrën më të re.

Qeveritarët kosovarë premtojnë jo pse besojnë që qytetarët do t’iu besojnë atyre por pikërisht pse e dinë që tashmë qytetarët nuk iu besojnë atyre. Lehtësia e premtimit politik në Kosovë nuk buron nga aftësia e qeveritarëve apo nga kredibiliteti i tyre, por nga ndarja e premtimit prej zotimit që premtimi duhet ta nënkuptojë. Kësisoj, premtiminis jetën e vet pa gravitet gjëkundi dhe degradohet në gjest politik përbrenda lojës politike.

Premtimi i këtillë nuk matet e krahasohet me (mos)përmbushjen e tij brenda një afati të caktuar. Një premtim në Kosovë krahasohet e matet veçse me një premtim tjetër, ose me disa premtime të tjera, gjithnjë në kuadër të garës së premtimeve të shkëputura nga zotimi si thelb i tyre. Premtimi e ka humbur karakterin referencial (në botën reale) për ta fituar karakterin diferencial (në një botë paralele). Premtimi nuk është më marrëdhënie ndërmjet njerëzve, sepse ai nuk mbijeton më përballë njerëzve por bashkëjeton me premtimet e tjera. Thjesht, tjetri i premtimit është premtimi tjetër i thjeshtë.

Këto premtime nuk mund t’i zhveshësh në thelbin e tyre sepse ato janëtë pathelb. Teksa e shpalos premtimin nëpër gjeologjinë e tij do të mund të gjesh gjithçka përpos bërthamës së tij. Krejt çfarë mund të merret nga premtimi është vetë premtimi – s’ka asgjë përtej asaj që duket. Premtimi nuk i përket rrafshit etik por sferës estetike. Ai gjykohet për formën e stilin e tij, jo për përmbajtjen dhe arsyeshmërinë e tij. Dhe, secili premtim në Kosovë paradoksalisht arrin të vlerësohet pikërisht pse premtimi si i tillë është kategori e zhvlerësuar. Pasi ta kesh konsideruar premtimin në parim doemos do të provosh t’iu marrësh erë luleve të tij, apo jo?

Kur qeveritarët ose njerëzit e tjerë të regjimit i bëjnë thirrje opozitës në Kosovë që të japë ide e zgjidhje praktike, propozime dhe oferta konkrete, në fakt, ata e ftojnë opozitën që edhe ajo të bëjë premtime sikurse qeveria. Kërkesat e qeverisë për ofertat e opozitës janë thirrje e qeverisë që edhe opozita të bashkohet në vallën e premtimeve. Ata refuzojnë ta kuptojnë që para se të na e premtojnë pjesëmarrjen në këtë valle, problemi është te vetë vallja e premtimeve. Ata i frikëson mendimi që mund të ketë realitet jashtë valles së tyre prej nga shihet vallja në virtualitetin e saj.

E, megjithatë, ndoshta nuk është krejtësisht kështu në kuptimin që nuk është tërë kohën kështu. Mbase në momentet traumatike të vetëdijësimit për falsitetin e vetes së tyre, kërkesa e qeveritarëve për ofertat e opozitës bëhet e vërtetë! Të mbërthyer në shkretëtirën e ofertave dhe ideve të tyre, kërkesa e qeveritarëve për ofertat e opozitës nis e bëhet e sinqertë. Në këtë pikë, gënjeshtrat e pabesueshme zëvendësohen me të vërtetën po aq të pabesueshme. Qeveria kërkon ide mu pse nuk i ka ato. Ajo e ka të qartë që shitja e pasurive publike e kombëtare të Kosovës nuk është ide por mungesë e çfarëdo ideje mbi atë se çka duhet bërë me pasuritë e Kosovës dhe si të mobilizohen ato për zhvillim ekonomik. Dhe, ajo e ka kuptuar që bisedimet me Serbinë për çështjetë brendshme të Kosovës së pavarur nuk janë ide por mungesë e çfarëdo ideje mbi atë se çka duhet bërë me pavarësinë e Kosovës dhe si të përdoret ajo për ta bërë Kosovën sovrane e demokratike. Pra, jo (vetëm) ajo që nuk e bën qeveria (më parë për shkak të mungesës së vullnetit sesa të ideve), por sidomos ajo që e bën qeveria shpreh mungesën e ideve.

Ky moment i së vërtetës së brendshme nuk i zgjat shumë qeveritarit.Madje, i zgjat aq shkurtimisht saqë ka mundësi që askush tjetër s’e ka vërejtur atë përveç vetë atij. Ngjashëm sikur ai çasti i vetmisë së madhe gjatë një valleje në ndonjë dasmë, atëherë kur të shurdhohen plotësisht veshët, nuk e dëgjon fare muzikën, gjersa rreth e rrotull ke harenë absurde të valltarëve të tjerë dhe lëvizjet e tyre qesharake. Sakaq, ata që i ke më së afërmi në valle e që t’i mbajnë duart lart, të shkundin ca më fort, të nxjerrin nga hutia përndritëse, dhe vijon avazi i vjetëri valles marramendëse. Muzika kthehet, rimerret ritmi, veshët çlirohen, paçka se nga zhurma tash dëgjon shumë më pak…

[Zero Cool]

Liria e shprehjes, informimit dhe shpifjes n`Kosovë!


Shkruan: Bardhyl Metaj

http://www.indeksonline.net/repository/images/opinione/bardhyl.jpg




Organizatat ndërkombëtare prej Freedom Haus e deri te raportet e BE-së, kërkojnë nga qeveria, që të heq duart dhe ndikimin nga media! Kur Qeveria e PDK-ës thekson se “ky është problem i vet medias e gazetarëve që joshen nga politika, kryekëput për përfitime materiale”, ajo posedon edhe fakte. Fakte të prekshme, të lexueshme e të dëgjueshme, ta zëmë: Berat Buzhalën e Ilir Mirenën...! Se besojë se Kryeministri Thaçi ka kohë apo vullnet që t`i ndërsej këta dy ndaj kujt do qoftë, këta ndërsehen vet – ngase me gjasë, janë aparatçik të ambicieve të tyre të sëmura dhe rrjedhimisht edhe të paskrupullt në gjuhë e shpalime të ndyta dhe jo etike!

Për mediat kosovare është etabluar, sado që ekzistonte edhe më parë, një qëndrim unik në shoqërinë civile dhe tek opozita se liria e shprehjes është në degradim, në gjendje alarmante dhe se po pëson rënie.Njëjtë, thonë e flasim zëshëm të gjitha raportet e njëpasnjëshme ndërkombëtare rreth ngulfatjes së lirisë se shprehjes!

Organizatat ndërkombëtare, prej Freedom House e deri te raportet e BE-së, kërkojnë nga qeveria që të heq duart dhe ndikimin nga media e t ‘kultivohet tradita e një shoqërie te lire, debutuese - ku media është platformë demokratike përballjesh të koncepteve, ideve, dështimeve e realizimeve të qeverisë e shoqërisë përgjithësisht.

Qeveritë Thaçi (1 dhe 2), të cilave i faturohen kritikat për ngulfatjen e shprehjes së lire, s`kanë hezituar asnjëherë të konstatojnë si përgjigje ndaj akuzave se ky “është problem i vet medias që joshet nga politika, kryekëput për përfitime materiale, qoftë të gazetarëve individualisht, qoftë të vet editorëve e pronarëve të mediave...”!

Në këtë pikë në fakt, pajtohem edhe unë me Qeverinë Thaçi! Ngase kur Qeveria e PDK-ës thekson se “ky është problem i vet medias e gazetarëve që joshen nga politika, kryekëput për përfitime materiale”, ajo posedon edhe fakte. Fakte të prekshme, të lexueshme e të dëgjueshme, ta zëmë: Berat Buzhalën e Ilir Mirenën...!



Natyrisht, edhe të tjerë!



Por kur flasim për lirinë e shprehjes e mendimit, ka edhe një tjetër anë të medaljes!?


Për vite me radhe, këta të dy (jo vetëm këta, por këta janë më të zëshmit), njëri Kryeredaktorë e tjetri Redaktorë (gazeta express), ishin altoparlant të Qeverisë Thaçi 1. S`pushonin kurrë me kolumne e komente nga më të sertat - kundër gjithkujt që kishte zë opozitar apo kritik ndaj të bërave e të pa bërave të Qeverisë Thaçi 1! Natyrisht, Kryeministri i shpërblente edhe atëherë, kurse tash si të zellshëm, i ka afruar krejt ngatë vetës - në Qeverinë Thaçi 2!



Apo më drejt, i ka ofruar krejt afër vetes - por pa zinxhir!



Të jem krejt i sinqertë, se besojë se Kryeministri Thaçi ka kohë apo vullnet që t`i ndërsej këta dy ndaj kujt do qoftë...! Më shumë besojë se ashtu si e thotë Qeveria, këta, sikur edhe pasardhës të tyre që sot shërbejnë në media si dorë e zgjatur partie - ndërsehen vet, që t`dëshmojnë zellin, devotshmërinë, rreptësinë, si dhe vetëflijimin për atitudën e Kryeministrit Thaçi!





Thjesht, besojë se më shumë janë aparatçik të ambicieve të tyre të sëmura dhe rrjedhimisht edhe të paskrupullt në gjuhë e shpalime të ndyta e jo etike - pikërisht nga ky fakt i kacavarjes rreth prijësit, për përfitime vetjake!



Poltronë të tillë e aparatçik – që gjithherë janë të rrezikshëm edhe për vet partinë e “kauzën” të cilës i referohen - gjen edhe në të gjitha partitë tjera!



Sulmet primitive të Buzhalës e Mirenës ndaj Shpend Ahmetit, Puhie Demakut e Fisnik Ismailit!



Sidoqoftë, së fundi, javën që po lamë pas, këta dy “ish atllar të gazetarisë joetike”, Berat Buzhala e Ilir Mirena, s`lanë njeri pa marrë n`gojë!



Veçanërisht, disa prej figurave më të ndritura të “Vetëvendosjes”, të cilët jo vetëm si lidership në “Vetëvendosje” (më parë ishin në Ferr), por edhe thjesht si qytetar të rëndomtë – nderojnë këtë vend e komb!



U sulmova edhe unë, për gjoja gjuhë raciste! Nuk u dha asnjë shembull nga Berat Buzhala, asnjë citat, as su përmend asnjë rast kur paskam shkruar me gjuhë apo qasje raciste!?



Mbeta i habitur, kur paskam përdorë unë gjuhë raciste!?



Ç`është e vërteta, unë kritikojë Qeverinë, apo dikastere të saj – por nuk e dija që Qeveria dhe Ministrat e saj qenkan të një race tjetër, e me përbërje tjetër gjenetike!



Nejse, për mua gajle e madhe, si marr fort serioze, jam mësue me yryshnik!

Puhie Demaku!



Por u sulmua me gjuhën më jo civilizuese e me gjuhën më të përdalë të mundur zonjusha Puhie Demaku, vetëm e vetëm se paska kritikuar Qeverinë!



U shkua edhe më larg, për shkak të Puhies, u sulmua edhe Daut Demaku, babai i saj!



Me gjasë ngase e ka ndihmuar të bijën që të studiojë në universitetet prestigjioze Europiane!



Pra kjo s`është vetëm ed hominem, por përfshinë në fushatë edhe familjen e përtej saj.



Jo rastësisht!



Pse bëjnë kështu?!



Donë të dërgojnë mesazhin tek të gjithë ne, “se dëmet, sulmet dhe konsekuencat - nëse kritikoni Qeverinë - përfshijnë konsekuenca edhe tek familjet tuaja”!?


vazhdon

[Zero Cool]

vazhdimi


Shpend Ahmeti!



Njëjtë u sulmua Shpend Ahmeti, një studiues i shkëlqyer i Harvardit dhe sikur edhe Puhia, një qytetarë par excellence i këtij vendi!



Tek Shpend Ahmeti, sikur edhe tek Puhie Demaku u sulmua edhe familja, ishte “gjet” një sajesë, se me`demek vëllau i tij qenka larguar nga puna në vitin 2001!



Gjithashtu, një gënjeshtër! Ordinere!



Prapë me të njëjtin qëllim, që të apostrofuarve - familja e rrethi tu thonë, “kujdes aman, se është kohë e rrezikshme, mos na involvoni si familje n`telashe me qeverinë e SHIK-a...”!



A s`flet kjo për vete si shembull, për lirinë e mendimit e shprehjes në Kosovë!?



Fisnik Ismaili!



U sulmua njëjtë edhe Fisnik Ismaili! Kreatori dhe autori i monumentit të përbotshëm Kosovar NEWBORN!



Laureat i disa çmimeve ndërkombëtare, të cilat kolegë të profesionit të tij, çofshin të New Yorkut, të Parisit apo Berlinit, vetëm mund t`i ëndërrojnë!



Fisnik Ismaili, veç tjerash ishte pjesëmarrës edhe në betejën legjendare të Kosharës, aty ku ndërruan jetë dy nga heronjtë më të ndritur të këtij vendi, Agim Ramadani e Salih Çeku!



Këtij iu sajua një pseudoakuzë tjetërfare, “se paska fituar një tender në vitin 2005”! Tek kjo pseudoakuzë, e cila mund të dhezë në ndonjë fshat t`lodht të Hadës, kemi të bëjmë me dy absurde!



E para, janë Berat Buzhala e Ilir Mirena që thirren gjoja në ekonominë e tregut të lirë kur flasin për privatizimet – ndërkohë që s`hezitojnë të rezonojnë publikisht, kryekëput si Hugo Chavez apo Fidel Kastro! Akuzojnë pra një ndërmarrës ekselent – çfarë është Fisnik Ismaili –pse qenka ndërmarrës apo kontraktues, dhe pse marka pjesë në tregun e lirë të punës...!



E dyta: Nëse donin të aludonin ndërkaq, se paska marr tender me lidhje apo ryshfet, atëherë, më duhet t`i përkujtojë këta dy aparatçik provincialë, se me Avardet ndërkombëtare që ka Fisnik Ismaili, veçanërisht me çmimin “Gold Lion” të Kanës së Francës – po t`konkurronte edhe në Francë, Gjermani e USA, fiton çdo të dytin tender - ngase ky çmim në botën kreative e të marketingut, është thjesht ekuivalent me çmimin e Nobelit në letërsi...!



Por me kënd po flas?



Kujt po i flas i dashur lexues për vlera të përbotshme qytetëruese, civilizuese, demokratike dhe profesionale!?



Këta nesër, edhe pa i ndërsye shefi, kanë me ju gjuajt nëse e shohin profitabile edhe Jakup Krasniqit e Fatmir Limajt!



Do t`udhëheqin edhe betejat brenda partisë...! Dhe kjo brenda partisë, s`shkon gjatë, do t`jemi dëshmitare...!





Dua të them se e keqja më e madhe është se kjo gjuhë urrejtjeje, kjo mënyrë e qasje e pa civilizuar, primitive - në një masë të madhe (hiç përjashtimet e përdala si këta), është tejkaluar kaherë edhe ndër radhët e vet udhëheqësve me stazh të PDK-ës!?



***



Hajkat staliniane ndaj familjeve të oponentëve, nga Buzhala e Mirena?



Nëse kritikëve dhe oponentëve të Qeverisë, qofshin nga radhët parlamentare të opozitës apo qofshin edhe publicistë si puna ime, u sulmohet e gjithë familja, herë vëllau, herë motra, herë e shoqja e herë fare fisi, apo edhe kompania (nëse është ndërmarrës) atëherë po shkojmë drejt një shoqërie tribale e një shteti totalitar e mafioz, një shteti që ngulfat, mbyll dhe përjashton debatin, kritikën e demokracinë!



Çfarë rëndësie ka baba i Puhie Demakut, kur Puhia kritikon qeverinë për ndonjë nga gafet?



Çfarë rëndësie ka vëllau i Shpend Ahmetit dhe diçka e sajuar rreth tij në vitin e largët 2001, kur Shpend Ahmeti kritikon qeverinë rreth kontratës me Behtel Enkan, ku siç e dimë të gjithë, çmimet ishin trefishuar, në mënyrë që dikush nga Qeveritarët t`mbush jo vetëm gjepat, po edhe kamionët me Euro!?



Çfarë përgjigje janë këto akuza ndaj familjeve të kritikuesve?



- Kush po shëmbëllehet me enverizëm në këtë mes, kush janë këta komisar t`vonuar enverian?



A s`është kjo tendencë për hajka staliniane të pa civilizuara e të pa asnjë kod etike e morali, dhe a s`përbën ky fakt, ngulfatje të debatit, të mendimit të lirë e lirisë së fjalës?



Maks Frish, filozofi, mendimtari e publicisti i madh zviceran thonte se “shprehja e pakënaqësisë me qeverisjen, është detyra dhe misioni primar i qytetarit”! Çfarë po bëjmë ne tjetër?



Pra, njerëzit me emër e mbiemër po kritikojnë qeverisjen, në një vend me pretendime për shtet demokratik e ligjor – dhe ne s`jemi këtu në Sicili apo Napoli, që t`kemi kujdes kur kritikojmë Qeverinë!



T`i thua se po kritikojmë mafian – e cila pastaj mundet të organizojë banda - që të t`a shkel tramvaji gruan, taksisti (pahiri) babën, apo ndonjërin prej familjarëve...!



S`kanë punë familjarët, në kauzat individuale për qeverisje, për demokraci sikur as për kritikë ndaj qeverisjes!



Njëjtë si këta dy protagonist të pa denjë të profesionit gazetaresk - dje, e atij politik – sot, Berat Buzhala e Ilir Mirena - ka edhe nga kritikët e qeverisë, të cilët s`hezitojnë që n`kritikën paushalle ndaj ndonjë Ministri apo lideri partiak - t`ja cenojnë të njëjtit edhe privatësinë, t`ja përgojojnë e denigrojnë familjen e ngushtë apo të gjerë!



Edhe kjo qasje, është po ashtu talibanizëm, pa kulturë politike e publicistike, dhe gjithaq e dënueshme!





***



Ajo çfarë mua më brengos, nuk është vetëm barrierat që i bëhen lirisë së shprehjes, ngase e pamë në rastin e këtyre dy protagonistëve, se tek ne liri të shprehjes e shpifjes, për shumë kënd, ka me boll`llëk!



Mua më brengos një gjë tjetër, e që është bazike për këtë stad të zhvillimit demokratik që kemi, sikur edhe për profesionin që ushtrojë, e ajo është – nën:



1) e drejta informimit dhe



2) liria e informimit!



1. E drejta e informimit, ngërthen në vete obligimin e Qeverisë, që t`punojë në mënyrë transparente dhe kështu t`i krijojë qytetarit qasjet në punën e mospunën e saj! Pra fjala është për të drejtën e qytetarit për kërkim të llogaridhënies! E jo, ta zëmë, t`mbajë Kryministri kontraten me Bechtel Enkan, në vlerë prej 1 Miliardësh - ndër dujë të tallës n`fshat! E t`mos lejojë të kenë qasje mediat e taksapaguesit dhe të zhvillojnë debat për te!



Pra e drejta e informimit, është një sintagmë kaq e thjeshtë, por pa te s`ka shtet demokratik e juridik!



Qeverinë s`kemi nevojë ta vëmë në qoshe, e akuzojmë ne të përfolurit e Berat e Buzhalës e Buzhalëve tjerë – por është ajo që duhej vet, si në çdo shtet tjetër në rajon, të zbardhë çdo dokument me të cilin ka obliguar vendin e qytetarët në borxhe të vogla, të mesme apo marramendëse si në rastin tonë!



- Pak ndihmojnë aty akuzat qeveritare ndaj atyre që kërkojnë llogaridhënie si puna jonë, me stilin: baba yt kështu, e vëllau yt ashtu!



2. Liria e informimit në Kosovë është e cenuar rëndë, apo as që ekziston!?



Përveç nëse konsiderojmë informim - lajmet e tipit, “Kryeministri Kosovës udhëtoi në Stamboll!”, apo “Kryeministri Kosovës takoi homologun e tij turk”!, apo “Kryeparlamentari Krasniqi takoi homologun Holandez”"! apo nëse lajme konsideroojmë meteorologun e kohës!



E pa besueshme, por shtizat në një Work-shop t`sponsorizuar ndërkombëtare e kombëtarë me median kosovare duhet të thyhen rreth pyetjes më fondamentale të gazetarisë: çfarë është “lajm”?



Nëse s`kjarohemi në këtë pikë kaq të thjeshtë, se çfarë përbën në gazetari “Lajm”, atëherë me lehtësi konstatojmë se çfarë shkalle të demokracisë kemi, çfarë lirie të shprehjes, e çfarë profesionalizmi të medias?!



- Ekspertët gjermani të mediave predikojnë e ligjërojnë se “Lajm është vetëm ajo informatë, t`cilën ia m`shefin opinionit e qytetarëve - politikanët, ekonomia dhe biznesi...”! Pjesa tjetër, thonë t`njëjtit ekspert, është propagandë...! N`Kosovë, ku qeveria fsheh edhe kontratën miliardëshe, dhe n`Kosovë, ku e dimë se cilët politikanë janë milioner, por se dimë për asnjërin se si u bë milioner (e, ky do t`ishte lajmi!)- s`ka as liri minimale të infirmomit!



Dhe s`ka gazetari investigative!

- E si të ketë gazetari investigative e lajm se si u bënë këta pilitikaj milioner - Kur dihet se t`shkel n`trotuar autobusi a taksisti (pahiri) - ty, gruan apo fëmiun tënd! Po çfarë janë gjithë tjerat që mbushin gazetat tona e mediat vizive – meqë vërtet s`paskemi lajme, do t`më pyes ndonjë lexues i këtyre reshtave? Kur pula kukuris e veja s`shihet askund, këto s`janë lajme e gazetari, por transportim e shumëzim propagande.

[Zero Cool]

Rinia – Identiteti i shtetit


Sa herë që flitet ose shkruhet për fenomenin e largimit të rinisë nga Kosova, folësit ose autorët kanë tendencën e veçantë për të fajësuar gjendjen ekonomike si element kyç që e shkakton këtë fenomen , ç’është e vërteta së njëri ndër faktorët kryesor që ndikon në këtë janë pazarllëqet politike të liderëve tanë të cilët rininë e vëne në pikën e fundit saqë mund të thuhet nuk e përmendin fare.
Më një rini ku dashuria për kombin dhe vendin e vet çdo dite bie , ku duel i jetës nuk shihet edukimi por perëndimi , ku qasja në politikë tejkalon çdo gjë , vallë a mund ta quajmë këtë Rini ?!
Shpesh dëgjojmë të rinjtë që shtiren para emisioneve të ndryshme për të treguar që janë të kënaqur më përfaqësimin që u behët nga politika, e në fakt edhe pse rinia përbën afro 50 % të popullsisë ajo mbetet shtresa më e pa përfaqësuar dhe më e pa mbrojtur e shoqërisë.
Edhe pse Kosova ka popullatën më të re ne Evropë , por esenca është së në këtë vend rinia ka perspektivën integruese më të ulët në Evropë , institucionet qendrore dhe lokale nuk mendojnë ta lëvizin ndonjëherë timonin drejt integrimit të kësaj rinie në Evropë , përkundrazi ata Më apo Pa dashje e bllokojnë atë .
Atëherë përmes gjithë kësaj ne nxjerrim konkluzionin së kemi një rini të shëndoshë që na e kanë lakmi të gjithë, por po e lemë të na ike “truri” i një gjenerate të tërë, kjo nuk quhet asgjë tjetër veçse një neglizhencë e pa emër e organeve kompetente kundrejt të rinjve si ardhmëria e vendit.
Si mund të themi së jemi shtet i cili respekton dhe shtyn të rinjtë drejt aspiratave dhe integrimeve të cilat i synojmë.
Atëherë do u qasemi problemeve themelore të cilat janë një preokupim për rininë kosovare e që lidhen përmbajtesisht me situatën politike të vendit , si dhe me gjendjen ekonomike aspak premtuese.
Cfare lloj politikbërje quhet kjo, kur askush nuk kujdeset për këtë “resurs” jetikë, i cili është shtytësi kryesor drejt një të ardhme më të mirë.
“Ne jemi të politizuar qysh nga fillimi” shprehën shumë të rijnë, të gjithë janë fokusuar në aktualitetet politike, por shumë prej tyre harrojnë së pikërisht politika i harron dhe i qon drejt një humnere pa kthim.
Ne sot duhet të jemi zëri i arsyes dhe i fuqisë për të iu bëre të ditur institucioneve tona, politikanëve tanë së nuk jemi të gatshëm të durojmë pafundsishte këtë situate që na dëmton neve sot dhe gjeneratave të tjera.
Ne kërkojmë pune , transparencë dhe përgjegjësi që do te sjellin fryte e jo fjalë boshe për ti marr ca minuta më shume në intervistat e tyre maratonike.
Tek e fundja ne do të jemi ata që do e marrim timonin e Kosovës në duart tona për të krijuar një Kosovë të forte më imazh të qëndrueshëm.

[Zero Cool]

Optimistë për njohje të reja


http://imageserver.mobiletech.no/img/rO0ABXQASmZ7aHR0cDovL2dkYi5yZmVybC5vcmcvQjE1QzY0RU UtMTREQy00NUQ1LUI1OEUtNDI1RkFENTM3Mzg1LmpwZ31mMzI0 NWYzMjB0.jpg



Kosova, e quajtur si shteti më i ri në botë, nga dita e djeshme, këtë epitet ia ka marrë Sudani Jugor.

Pavarësia e tij u njoh menjëherë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës.

Kosova, përmes ministrit të Punëve të Jashtme, Enver Hoxhaj, ka përgëzuar popullin sudanez.

Ai ka theksuar se qytetarët kosovarë kanë qenë përkrah gëzimit të sudanezëve të jugut, ndërsa festonin lindjen e shtetit të ri.

Ministri Hoxhaj, është optimist se pas pavarësisë së shtetit afrikan, mund të ketë lëvizje për të mirë edhe për Kosovën, e cila më shumë se tri vjet pas pavarësisë nuk arriti të marrë më shumë më shumë sesa 76 njohje nga shtete të ndryshme.

”Shtetet e reja reflektojnë aspiratat e njëjta, për të cila kanë luftuar dhe kanë sakrifikuar edhe qytetarë të Kosovës. Ky është një fakt i ri në politikën evropiane, dhe ky është një shtet i ri i cili do të jetësojë vizionin dhe sakrificën e një populli, pas një konflikti të gjatë”, tha Hoxhaj.

Edhe pse është njohur nga shtetet më të fuqishme në botë, problemi i cili po e pengon Kosovën kah ecja drejt integrimeve euro-atlantike, është mosnjohja nga pesë vendet anëtare të BE-së.

Ministri Hoxhaj ka zhvilluar vizita të ndryshme në javët e fundit në shtetet evropiane.

Ai thotë se njohja nga këto pesë shtete është futur në kuadër të strategjisë për lobim.

”Njohja nga 5 shtetet evropiane të cila deri me tash, kryesisht për arsye të brendshme dhe jo për arsye të politikës së jashtme kanë hezituar ta njohin Republikën e Kosovës, po ashtu është pjesë e strategjisë. Deri më tash, ne kemi pasur kontakte të ndryshme me këto vende, po ashtu ne do të bëjmë përpjekje maksimale që përmes kontakteve direkte apo edhe indirekte të ushtrojmë autoritet mbi këto vende, që në një moment të caktuar të marrin vendim për njohjen e pavarësisë së Kosovës”, deklaroi Hoxhaj.

Në anën tjetër, Burim Ramadani nga Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës, kritikon strategjinë lobuese të Kosovës.

Ai thotë se mungesa e një koordinimi të duhur, si dhe bisedimet me Serbinë, kanë shkaktuar ngecje në njohjet e reja.

”Një numër tepër i vogël i shteteve na ka njohur gjatë kësaj periudhe. E vërteta është se dialogu në të cilin është futur Kosova me Serbinë në këto kushte të pabarabarta ka vendosur Kosovën në pozicion edhe me të rëndë, duke ndikuar drejtpërdrejt në numrin e vogël të njohjeve. Realisht duhet thënë se nuk mund të pritet ndonjë valë e madhe e njohjeve për shtetin e Kosovës, pikërisht për shkak të mungesës së lobimit tepër të fuqishëm, madje sikur se e parasheh strategjia, e kjo për shkakun se nuk po implementohet ajo strategji”, u shpreh Ramadani.

Ramadani thotë se edhe imazhi negativ i krijuar për disa muaj me radhë për Kosovën, i nxitur nga manipulimet në zgjedhje si dhe akuza për trafikim organesh, ka ndikuar në ngecje në procesin e njohjes.

Por, në anën tjetër, ministri i jashtëm i Kosovës, Enver Hoxhaj, thotë se nga vizitat e zhvilluara në shtete të ndryshme kohëve të fundit, ai ka marrë premtime për njohje të reja.

”Unë jam më se i sigurt që në javët në vijim mund të ketë shtete, të cilat do t’i bëjnë publike njohjet për Kosovën dhe gjatë muajve të fundi ne kemi punuar intensivisht që të kemi njohje të reja, në mënyrë që të mbyllet procesi i plotë i njohjes së Kosovës”, ka thënë Hoxhaj.

Vendi i fundit që e ka njohur Kosovën është Principata e Andorës.

[Zero Cool]

U frikësohen reformave


http://www.telegrafi.com/fo/kosove/f.0711085018862_m.jpg


Shumica e partive politike në Kosovë vazhdojnë t’i ikin procesit të reformimit dhe të organizimit të zgjedhjeve të brendshme, në mënyrë që t’i neutralizojnë sa më shumë përçarjet e mundshme. Fillimi i reformimit të disa degëve të LDK-së nga Isa Mustafa, që rezultuan me shumë zhurmë dhe duke shkaktuar pakënaqësi të shumta, sipas analistëve ka ndikuar edhe te partitë e tjera që as të mos mendojnë të merren me vetveten.

PDK-ja, AAK-ja dhe AKR-ja nuk janë duke u marrë me reformimin e brendshëm. Sipas analistëve, ato u frikësohen ndryshimeve, shkruan Zëri.

Ndonëse udhëheqësit e këtyre tri subjekteve politike nuk e pranojnë se qëllimisht po i ikin reformimit, analistët politikë thonë se kuvendet dhe reformat janë elementet më të padëshiruara te drejtuesit e partive politike.

Analisti Behxhet Shala thotë se “status quoja” në të cilën gjenden partitë politike është shumë më e dëshiruar për lidershipin e tyre, sesa një proces i reformimit, i cili mund t’i ballafaqojë ata me shumë të papritura.

Shala thekson se PDK-ja ndjehet komod dhe e vetëkënaqur në pushtet, prandaj kjo parti nuk është e interesuar për reforma dhe as kuvend të mirëfilltë.

Sipas tij, AAK-ja nuk ka “kapacitet” t’ia fillojë një procesi zgjedhor pa praninë e liderit të saj, Ramush Haradinaj, ndërsa AKR-ja nuk ka gjasa që do të reformohet, meqenëse “kurdo që mbahet kuvendi, lider i saj do të zgjidhet ish-kryetari Behgjet Pacolli dhe anëtarë të kryesisë do të zgjidhen anëtarët aktualë”.

[Zero Cool]

Mbi Hapësirën Mbarëkombëtare të Zhvillimit



http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0712005936522_m.jpg

Behgjet Pacoll, ish president i Kosovës


Idenë e hapësirës së përbashkët e hodha për herë të parë në parlamentin e Shqipërisë kur isha President, dhe ajo krijoi entuziazëm të madh tek shumë intelektualë të shquar të hapësirës sonë. Dhe unë vendosa t’i bëj thirrje atyre që të më ndihmojnë me ide të tjera, përplotësuese, jetësuese të kësaj hapësire. Busulla intelektuale, e mendjes së kombit nuk të lë të gabosh si kur je duke udhëtuar fillikat në këtë horizont, si kur mban përgjegjësi publike, si një pjesë jona sot. Mes intelektualësh ndihet atmosfera e lirisë thithen ide që vijnë prej lirisë akademike, që aq shumë na mungon ne politikanëve. Për mua që kam hyrë në politikë nga bota e biznesit ndërkombëtar, ajri i lirisë, është një rikthim në realitet. Për mua është hapje e një horizonti ku nuk e sheh fundin, njëjtë me përfytyrimin që më krijonte në fëmijëri, fshati im i lindjes.

Në mes të këtij horizonti, idetë e ndritshme si ato të Arben Xhaferrit, të dy Presidentëve Moisiu dhe Meidani, të intelektualëve të tjerë që së bashku me mua themeluan Lëvizjen për Hapësirën Mbarëkombëtare të Zhvillimit të ofrojnë busullën, drejtimin. Busulla është: Ne duhet të punojmë për Mirëqenien e kombit tonë. Ne duhet të nxisim vetëiniciativën për të vënë në punë në funksion të këtij qëllimi të gjitha kapacitetet tona njerëzore, natyrore, etj. Askush nuk mund të na pengojë për këtë. Askush s’ka të drejtë të na pengojë për këtë. Duke folur në frymë pozitive, më duhet të them se institucionet evropiane ku ne duam të hyjmë, na nxisin të punojmë për këtë mirëqenie. Në përputhje me modelet evropiane, në mbrojtje të interesit tonë kombëtar ne mund të punojmë, pa trembur askënd..

Para disa muajsh falënderova Universitetin Europian për titullin honoris causa që më blatuan, dhe nënvizova: guri peshon më rëndë në vendin e vet. Me këto fjalë doja të thoja, se pas udhëtimeve të shumta nëpër botë, si njeri i biznesit, kam kuptuar shumë sesa i rëndësishëm është Atdheu, por dhe kam kuptuar akoma më shumë sesi duhet të zhvillohet ai. Atdheu për ne, është Kosova, është Shqipëria. Ne jemi një komb, ne kemi një Atdhe. Ne duhet të mendojmë së bashku për zhvillimin e tij. Ashtu kështu veç e veç jemi të vegjël, edhe bashkë jemi gjithashtu të vegjël. Por më të fortë akoma!

Gjendja e dy vendeve tona

Janë disa fjalitë kyçe, që të çojnë tek ideja e Mbrothësisë siç i thonë në Jug të Shqipërisë, apo e Mirëqenies, siç i thonë kudo ku jetojnë shqiptarët, termi që përdor Mjeshtri i fjalës dhe i ideve, Arben Xhaferri.

Mbrothësia apo Mirëqenia kombëtare janë imperativ i kohës për klasën politike dhe intelektuale të dy vendeve.

- Ne sot jemi ndër shtetet më të varfra dhe të pazhvilluara të Evropës. Megjithë njëlloj diference pozitive të Shqipërisë sa i takon të ardhurave për frymë, përqindja e popullsisë që jeton nën dyshemenë e varfërisë, është thuajse e njëjtë. Papunësia është njëlloj e lartë, duke u luhatur tek 30-50% nëse do i marrim për të sakta të dhënat e burimeve zyrtare statistikore. Ne jemi vende që nuk prodhojmë, ose prodhojmë fare pak. Ne jemi vende që po e braktisim traditën tonë të punimit të tokës, ndryshe nga fqinjët tanë, që e punojnë tokën disa herë më shumë sesa ne që e lemë djerrë..Ne jemi vende që blejmë më shumë sesa shesim, pra ne jemi vend që importojmë shumë më shumë sesa eksportojmë. Ne jemi të vetmet vende në Evropë, megjithëse me rezervat ujore dhe të thëngjillit më të mëdhatë për frymë popullsie, kemi vuajtur së bashku, nga kriza energjetike, megjithëse Shqipëria ka disa vite që është shkëputur prej saj. Ne jemi që të dy vende pa modele të qarta zhvillimi siç pohojnë këtu dhe atje autoritete të rëndësishme profesionale, si Guvernatori i Bankës së Shqipërisë. Ne nuk po identifikojmë dot prioritetet tona të zhvillimit. Ne nuk po mësojmë nga gabimet e të tjerëve.

Kjo situatë është dramatike. Ne e dimë siç e kanë afirmuar profesorë të shquar se pjesa më e madhe e problemeve të moszhvillimit janë për shkak të copëtimit nga fqinjët. Viset shqiptare para 1912,përfaqësonin një unitet ekonomik dhe demografik të krahasueshëm me popujt e tjerë të rajonit, grekët, serbët, apo bullgarët. Por nëse në 1912, Shqipëria copëtohej, ne sot 100 vjet më pas, duam të bëjmë diçka modeste për t’i bashkuar copat e mozaikut kombëtar. Në ekonomi, kulturë, arësim, etj.

Shikimi nga e ardhmja

Pra nuk do doja të merrem me të kaluarën dhe të shoh brenda saj të metat tona apo fatkeqësitë historike. Sot dua të shoh me ndihmën e intelektualëve, kah horizonti i të ardhmes. Për fat të mirë, aspiratat tona kombëtare, ëndrrat e patriotëve tanë të mëdhenj, nuk shkojnë kundër proceseve evropiane në të cilët ne jemi kyçur. Ne duke ecur në pista europiane mund të rikrijojmë realitete ekonomike kombëtare konkurenciale, prej të cilëve nuk do të fitonin vetëm shqiptarët, por dhe popullsitë që jetojnë bashkë me ta, apo pranë tyre.

Fjala kyçe është heqja e barrierave kufitare, administrative, thyerja e tyre dhe shfrytëzimi i të gjithë kapaciteteve tona njerëzore, natyrore, politike në funksion të mirëqenies sonë kombëtare.

Me fjalë të tjera krijimi i tregut të përbashkët kombëtar, por jo thjesht atij ekonomik. Krijimi i këtij tregu, në të gjithë elementët e tij, është parakusht i çdolloj integrimi kombëtar apo evropian të shqiptarëve. Nga krijimi i këtij realiteti ekonomik të përbashkët, shqiptarët do të potenconin dhe epërsitë strategjike që kishin mbi popullsitë e tjera, për shkak të pozicionit gjeografik.

Si mund të arrihet kjo, pa vendosur kudo në hapësirën tonë kombëtare një sistem legjislativ evropian? Si mund të arrihet kjo pa standardizuar dijen, kulturën, universitetet?A ka mundësi që ne të ngremë një sistem energjetik unik? A e dini se nëse do të kishim ndërtuar prej kohësh një linjë interkonieksioni, dy sistemet tona energjetike do të krijonin mundësi që as Kosova, as Shqipëria të mos vuanin për energji, dhe madje të eksportonin? A e dini se po sikur të kishim krijuar një sistem unik, të menaxhuar sipas standardeve të njëjta, duke shtuar burimet e prodhimit, do të kushtëzonim tregun rajonal të energjisë? Kush na ka penguar ne të ndërtojmë një sistem të tillë?

Jam shumë i lumtur që më në fund, qeveria e sotme e Shqipërisë vendosi ndërtimin e kësaj linje, ashtu si dhe vendosi që të heqë çmimet e referencës për produktet e dy vendeve, një barrierë mjaft problematike doganore.
Më mirë vonë se kurrë.

Origjina e angazhimit tim për këtë ide

Në këtë shkrim unë thjesht po mundohem të hap disa pista për diskutimet e ardhshme. Ndërkohë dua të sqaroj diçka personale, për atë se ku i ka rrënjët ky përkushtim i imi për këtë ide. Dua të qartësohet se ky përkushtim nuk është pasojë e ndonjë konvertimi tim politik në nacionalistin e orës së fundit. Përkundrazi. Dua të kuptohet se pikërisht kozmopolitizmi im jetësor, profesional, ma ka forcuar dashurinë për atdheun, diçka që mund ta kuptojnë shumë mirë ata që jetojnë jashtë vendit.

vazhdon

[Zero Cool]

vazhdimi


Dua të jetë e qartë se pikërisht kjo lloj endje rrugëve të botës, tregjeve të saj, më bëri të shoh shumë më larg sesa miq të mi politikanë që nuk e kanë patur këtë shans. Pra, eksperienca ime në biznesin ndërkombëtar më ka bindur prej kohësh për dobinë e ideve mbi Hapësirën Mbarëkombëtare të Zhvillimit.

- Shumë vite më parë në përpjekje për të ndihmuar Shqipërinë të kapërcente krizën energjetike të vitit 2005, i njoha potencialet e bashkimit të sistemeve tona energjetike dhe kundërshtarët e këtij bashkimi.

- Në vitin 2006, pikërisht duke identifikuar problemet ekonomike si moment i rëndësishëm përbashkues i popujve të Ballkanit, themelova Fondacionin SEED, për zhvillimin e Europës Juglindore.

- Në vitin 2007 rashë në kontakt me idenë e zotit Xhaferri për krijimin e një Komunuelthi shqiptar, një objektiv që ai e përsëriti dhe sot të rishikuar. Ishte një forum akademik si ky i sotmi, ku zoti Xhaferri plasoi idenë e tij, një forum ku shumë akademikë artikuluan shumë ide të ngjashme, por që prej atëherë mbetën pa realizim.

- Kam reflektuar shumë për idenë e tregut të cilën e kam afishuar me forcë të madhe në zgjedhjet e 2010 anembanë Kosovës, dhe në parlamentin e Shqipërisë në mars 2011.

- Po punoj dhe sot në cilësinë e zëvendëskryeministrit, për jetësimin në praktikë të dy zonave të lira ekonomike në Mitrovicë, dhe në Gjakovë. Janë këto dy zona prej të cilave do të fitojnë dy vendet tona, do të fitojnë shqiptarët, por dhe serbët. Ekonomia ofron të vetmet mundësi që të kapërcehet ndarja aktuale, që të thyhen kufijtë midis shqiptarëve, apo ata që janë vendosur në Mitrovicë.

Puna si zëvendëskryeministër

- Po punoj sot në cilësinë e zëvendëskryeministrit, për jetësimin në praktikë të dy zonave të lira ekonomike në Mitrovicë, dhe në Gjakovë. Janë këto dy zona prej të cilave do të fitojnë dy vendet tona, do të fitojnë shqiptarët, por dhe serbët. Ekonomia ofron të vetmet mundësi që të kapërcehet ndarja aktuale, që të thyhen kufijtë midis shqiptarëve, apo ata që janë vendosur në Mitrovicë.

Siç dihet unë kam pranuar ftesën e kryeministrit të Kosovës për të ndihmuar në nxitjen e investimeve të huaja dhe shtimin e njohjeve në cilësinë e zëvendëskryeministrit. Ajo që po bëj, është ajo që di shumë mirë ta bëj dhe s’do ndalem kurrë.

- Unë do të ndryshoj rrënjësisht mënyrën e promovimit të Kosovës, pse jo dhe të Shqipërisë për t’i bërë tërheqëse për investimet e huaja, nëpërmjet reformimit të Agjencisë së Investimeve, por dhe duke modifikuar rrënjësisht Agjencinë e Privatizimit.

- Pasojat e aktivitetit të kësaj Agjencie në vite kanë qenë përgjithësisht negative në ekonominë dhe financat e trojeve tona, duke prodhuar varfëri, papunësi dhe duke zhvendosur burime financiare nga tregu i Kosovës në një destinacion, prej ku Kosovës do t’i duhet një kohë e gjatë për t’i përdorur.
Ne flasim shumë për partneritetin publiko privat PPP.
S’di si janë punët në Shqipëri, por në Kosovë s’ka asnjë shans që ky partneritet të funksionojë ashtu siç është menduar dhe tentohet nga dikush.

- Nga ky forum, po i bëj thirrje klasës politike, institucioneve në Kosovë dhe në Shqipëri që në menaxhimin e aseteve që kanë mbetur pa u privatizuar, të përdoret me efektivitet kjo formulë participimesh në biznese të përbashkëta.

Kjo mundëson që investitori të ndihet i sigurt, t’i ndihmohet atij në krijimin e biznesit, të ndikohet pozitivisht në mirëqenie dhe punësim.
Kështu Kosovës do t’i mundësohet që paratë e privatizimit të mbesin në qarkullim në ekonominë e vendit dhe jo të ngurtësohen jashtë tij.

- Shteti do të tërhiqet nga partneriteti kur biznesi të fuqizohet, t’i shumëfishohet vlera dhe do të marrë mbrapsh më shumë para sesa ka harxhuar.

- Unë do të angazhohem fuqimisht që asetet tona minerare të mos trajtohen shkel e shko siç është deri më sot me burimet tona natyrore.

- Unë do mundohem së bashku me ekspertët e huaj këto asete minerare të vlerësohen dhe të jenë pjesë përbërëse e berzave, panaireve ndërkombëtare. Në këtë angazhim do të përfshihen vetëm ekspertët me eksperiencë.

- Nga një qasje krijuese si kjo, mineralet si të tilla kanë shansin më të mirë që vlera e tyre të shumëfishohet. Ndërkohë krijohen mundësitë që aksionarë të tyre të mos jenë vetëm një person apo një kompani, por ato të jenë të hapura për aksionariat publik.

- Krijimi i holdingjeve të përbashkëta ndërshtetërore që të ruhet vlera dhe interesi i kompanisë është një drejtim tjetër ku ne duhet të investohemi së bashku. Pra qoftë në Shqipëri, qoftë në Kosovë. Asetet minerare janë pasuri e kombit tonë.

- Në vend se Trepça e Kosovës të shitet për dhjetra milionë për shkak të pamundësisë së buxhetit të vogël për ta funksionalizuar, ne do të ndërrojmë adresën e kompanisë menaxhuese duke e transferuar atë në qendrat më të rëndësishme financiare botërore. Atje ajo do të vendoset në kontakt me publikun. Vlera e saj e shitjes nga dhjetra milionët aktualë do të jetë miliardëshe. Bëj apel që kjo mënyrë privatizimi apo trajtimi duhet të përdoret urgjentisht dhe në Shqipëri për ato minerale që janë të dobishëm jo vetëm për shqiptarët, por për mbarë botën.

- Jetësimi i parimit one stop shop në trajtimin e investimeve të huaja, do të jetë imediat në punën time dhe të stafit tim.

- Reformat në sistemin gjyqësor janë jetike për investimet e huaja. Jam i njohur me problemet në procese të ndryshme këtu në SHqipëri dhe tek ne, që zgjatin shumë dhjetra vite; njerëzit e biznesit shantazhohen, dhe dekurajohen.

Unë po e ndiej edhe vetë në Kosovë kohët e fundit këtë të keqe të madhe. Këto praktika të pranishme në vendet tona duhet të marrin fund sepse ato damkosin për keq vendet tona dhe mbyllin rrugët e zhvillimit.

Krijimi i energjive kombëtare

Sot jam shumë i lumtur se ideja e krijimit të Hapësirës Mbarëkombëtare të Zhvillimit, ka gjetur përkrahje të madhe në mjediset politike, akademike, biznesore të kombit tonë në Prishtinë dhe në Tiranë.
Dua të falënderoj publikisht intelektualin e shquar, Akademikun Rexhep Qosja, i cili megjithë disa kritika për mua, kishte gjetur rastin të çmonte idetë e mia për bashkimin kombëtar që nis nga ekonomia.
Më tej akoma, shumë mjedise intelektuale, OJQ- kanë filluar të diskutojnë për idetë tona të intensifikimit të bashkëpunimit tonë kombëtar, të krijimit të tregut të përbashkët.
Makina kombëtare, tani është vënë në lëvizje prej energjive tona dhe askush nuk mund ta ndalë.
Unë dua që idetë intelektuale puna ime, kontributi i miqve të mi të politikës dhe të biznesit të bashkohen në një fluks të përbashkët energjish, në një lëvizje qytetare, mbarëkombëtare që t’ja nisë që sot e të punojë për realizimin e ideve tona përbashkuese.

[Zero Cool]

Rreziku nga tjetërsimi i trashëgimisë kulturore


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0712010110879_m.jpg

Ndue Ukaj



Mënyra sesi shteti ynë i është qasur trashëgimisë kulturore dhe kulturës në përgjithësi, rrezikon që vendin tonë për një kohë të shkurtër ta shndërrojë në një vend konglomerat identitetesh e kulturash, pa rrënjë të qëndrueshëm dhe pa substancë. Kësisoj, shqiptarët në Kosovë po rrezikojnë të mbetën pa trashëgiminë e tyre kulturore, trashëgimi kjo që padrejtësisht po zëvendësohet nga një shtresë ortodokso-otomane, për hesape të politikës së ditës.

Kosova gëzon tanimë më tepër se një dekadë lirie, ndërkaq institucionet e këtij vendi s’kanë bë asgjë për promovimin, ruajtjen, konservimin dhe gjurmimin e trashëgimisë kulturore me proveniencë shqiptare dhe oksidentale. Në Kosovën tonë, Dardaninë e lashtë, ekzistojnë dëshmi të shumta historiografike dhe arkeologjike, se ka ekzistuar një qytetërim i zhvilluar që ka lënë gjurmë.

Këto janë të dhëna të mirënjohura dhe të dokumentuara, e të cilat qeverisë sonë fare nuk i hyjnë në punë. Madje, të dhënat e mjaftueshme tregojnë se investimet e Institucioneve tona për të ruajtur, gjurmuar dhe promovuar këtë trashëgimi kanë qenë dhe vazhdojnë të jenë skandaloze. Kjo është dëshmi se kjo elitë politikë nuk ka shije për kulturën, nuk e di rolin e kulturës në një shoqëri, shtet dhe komb dhe kësisoj rezulton të jetë e pakulturuar.

Kultura është shpirti i një kombi. Për ta kuptuar gjendjen reale të trashëgimisë kulturore, qoftë të lashtë apo të mëvonshme, mjafton një dashamiri të kulturës, brenda një muaji të bëj një udhëtim në disa rajone me rëndësi në Kosovë. Aty ku ndodhen bazat e kulturës, identitetit dhe historisë sonë, sot defilojnë qenët dhe lopët. Aty bujqit lëvrojnë tokat, e gërmadhat vetëm sa mbushen me dhe, duke tretur gjurmët e thesareve tona kulturore.

Sa për ilustrim, njeriu që ka një grimë shije për kulturë, e kupton se Janjeva është një nga vendbanimet më të rëndësishme të Kosovës. Përveç tjerash, aty ndodhet shtëpi e lindjes së të madhit At Shtejfen Gjeçovit. Mirëpo, aty të zë makthi. Në Shtëpinë e lindjes së këtij kolosi të dijës dhe kulturë shqiptare, pshurrin qentë endacak dhe duhma e nevojave fiziologjike të njerëzve e kafshëve, s’të lë të qëndrosh aty. Ndërsa varri i tij, bashkë me një pllakë përkujtimore në Zym, është pranë rrënimit.

Një destinacion tjetër me rëndësi në hartën kulturore të Kosovës, është Ulpiana. Një vizitë në Ulpianën e antike, të trishton. Gjurmët e qytetit të lashtë, janë përdhosur nga bujq, ndërkaq ca gërmime që janë bë, nuk kanë arritur të shpalosin as minimin e asaj që fshihet nën dheun e asaj toke që ruan thesare të kulturës së përbotshme. Aty ndodhen edhe varrezat e dy martirëve ilir, Shën Florit dhe Laurit.

Më tutje, një udhëtim më i largët deri në Stubllën e Epërme, të çon te objekti ku u legalizua Shkolla e Parë Shqipe në Kosovë. Aty është edhe muzeu. Dhe një pllakë përkujtimore për Martirët e Karadakut të viteve 1846-1848. Ai objekti ku u legalizua shkolla, është duke u rrënua për çdo ditë. Përkujdesja e shtetit për të është zero. Rruga deri atje është nga ato më të këqijat në Kosovë. Një mik i imi, studiues i letërsisë dhe admirues i shkrimtarit Anton Pashkut, teksa diskutonim për këto probleme, më tha se gjithashtu se varri i shkrimtarit më të madh në Kosovë, Anton Pashkut, është krejt i rëndomtë, pa asnjë përkujdesje institucionale. Pa asnjë sinjalizim.

Në Prishtinën e Pjetër Bogdanit, nuk u bë asgjë për këtë korife të kulturës dhe letërsisë shqipe. Për këtë njeri që u bë udhërrëfim për filozofinë politike të Ibrahim Rugovës dhe lëvizjes së tij për rikthimin e shqiptarëve në shtratin e natyrshëm perëndimor. Në Zymin e lavdishëm, prej ku dolën figura brilante të kombit shqiptar, nuk u investua thuajse asgjë. Edhe ato pak investime që duken, shumica janë bë nga komuniteti.

Ndërsa qyteti antik i Novobërdës, me bazilikat dhe kishat e vjetra të traditës ilire, nuk përmendët asnjëherë nga politikanët tanë miop në fushën e kulturës. Në gërmadhat e famshme të kalasë së Novobërdës nuk është bë asgjë, as në konservim, as në gjurmim. Nga e gjithë kjo hartë e vogël kulturore, del se armiqtë më të mëdhenj të trashëgimisë kulturore në Kosovë, të jenë vetë institucionet e këtij vendi, së bashku me inteligjencën e heshtur. Me apo pa dije, kjo është një gjë që është vërejtur qysh moti.

Një komb pa kulturë, nuk mund të mbahet gjallë. Këtë gjë e kanë të njohur gjithë kombet e mëdha. E, këtë e dinin edhe njerëzit e ditur të kombit tonë, që nga koha e Gjon Buzukut e këndej. Autori i parë shqiptar, e shkroi librin për dashuri ndaj gjuhës dhe vendit të vetë. Meqë gjuha është tipari më i fuqishëm dhe ajo forca më sublime që lidh një komb, kjo dashuri për gjuhën, që nënkuptueshëm domethënë edhe për etninë, u përcoll nëpër breza me sakrifica dhe peripeci të gjithfarshme.

Librat e parë të kulturës shqipe, u shkruan nënë rrethana tmerrësisht të rënda, në kohën kur otomanët donin të fshinin nga faqja e dheut çdo gjë shqipe. Falë njerëzve të ditur e idealistëve të mëdhenj, siç ishin Buzuku, pastaj Pjetër Budi, Frang Bardhi dhe sidomos Pjetër Bogdani, kultura shqiptare shpëtoi nga tendencat asimiluese. Këta themelues të kulturës shqipe dhe rrjedhimisht të identitetit shqiptar, u pasuan nga një brez i ndritur i rilindësve, që nuk kursyen asgjë për kulturën shqipe.

Shembujt e shumtë i gjejmë që nga arbëreshët e Italisë, e gjerë tek kolonitë shqiptare nëpër botë, që mbajtën gjallë gjuhen, arsimin shqip dhe librin, duke u bë kësisoj edhe promotor për çlirimin e kombit nga hordhitë otomane.

Faik Konica një dijetar i pashembullt, altruist në shkrime dhe jetë, e ndihmoi Fishtës në botimin e blenit të parë të Lahutës së Malcis. Ai për më tepër, shkriu tërë energjinë për të mbajtur gjallë frymën shqipe, nëpërmjet Albanica-s së tij që trokiste nëpër gjitha institucionet e dijës Evropiane. Pra, në kushte të rënda, pushtimi dhe ndalesash, kultura shqiptare gjente forma të mbijetesës. Madje, në këso kushtesh u krijuan kryevepra arti.

Sot, në kohë lirie, Kosova nuk ka shënua asnjë progres në planin e përbotshëm. Madje, pa një revistë reprezentative dhe pa asnjë botim serioz për trashëgiminë kulturore dhe kulturën në përgjithësi. Andaj, të themi se kultura është në krizë, është një konstatim banal. Kultura është në gjendje agonie, shpëtimi i së cilës varet nga mendjet e shëndosha dhe vullnetmirë. Me një ndërhyrje urgjente. Duke e shpëtuar atë, shpëtojmë shumëçka, duke humbur atë, humbim çdo gjë.

[Zero Cool]

Duke pritur lirinë...?!


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0712010306783_m.jpg


(“Nuk ka njëri më të skllavëruar, se sa ai që shtiret i lirë pa qenë i tillë”. – V. Gëte)

Të gjithë ne jemi të lindur të jetojmë të lirë. Për këtë nuk ka dyshim. Por, se sa është kjo shoqëri e gatshme që të na ofroj kushte optimale për përmbushjen e kësaj kërkese tonë të natyrshme instiktive, është diçka krejtësisht tjetër?

A ekziston në të vërtetë liria te ne? Kuptohet, liria në plotë kuptimin e fjalës? Natyrisht se jo, sepse ajo është vetëm një ndjenjë për të cilën disa luftojë deri në vetëflijim, kurse shumica e të tjerëve ikin prej saj?!

Edhe pse tek liria e vërtetë, askush nuk duhet të vendosi për fatin e dikujt tjetër, këtu gjithmonë vendosin të tjerët për ne. Që nga lindja, dhe sot e tërë ditën, neve të tjerët na mësojnë se çka është mirë e çka është keq; këndej apo andaj duhet të shkojmë; si të sillemi me të tjerët; ku dhe çka duhet ta ndryshojmë...

Meqë të tjerët na mësojmë edhe çka është dashuria, mirësia, toleranca, mirëkuptimi..., në këto rrethana të krijuara, fitohet përshtypja thuajse edhe ndjenjat tona i takojnë të tjerëve. Në këtë proces, sikurse na thonë civilizues, neve na është ndaluar të mendojmë. Nga ne fare nuk kërkohet të mendojmë, por vetëm të mësojmë. Të mësojmë, të mësojmë dhe të trajnohemi. Hajt, hajt, hajt... kështu vazhdimisht deri në automatizëm. Sepse, kur fillojmë të mendojmë me kokën tonë, atëherë bëhemi të lirë, e, ne, në të vërtetë, kurrsesi nuk guxojmë të bëhemi të lirë!

A thua, pse është kështu? Sepse, si të përzgjedhur për tu flijuar për disa qëllime “MË TË LARTA”, neve së pari nga TA duhet të na merret fuqia e mendimit të lirë, duka na ndarë kështu nga natyra e vërtetë që kemi. Me shkurtimin e krahëve të fuqisë sonë të lirë mendore dhe shpirtërore, vëmendja jonë do të na fokusohet në disa gjërat të parëndësishme dhe sporadike. Kjo po ngjet! Gradualisht, ndal ngadalë dhe heshtur me NE.

Mbase, në këtë shoqëri ashtu si është, ne nuk mund të vendosim as për jetën tonë, e lere më për proceset tjera që zhvillohen në brendinë e saj. Andaj, edhe përshtypja sado e vogël se po bëjmë ndonjë ndryshim në këtë drejtim, mbetet vetëm përshtypje dhe asgjë tjetër.

Ohhh... Zot! Nëse vazhdojmë kështu, në fund po na del se asgjë nuk na koka e jona. Mbase, as shtëpia ku jetojmë dhe as automjeti me të cilin qarkullojmë. Sepse, edhe këto i kemi si hipotekë në ndonjë nga bankat komerciale kreditore?!

Si duket, përveç shpirtit, asgjë nuk po na del si e jona. Aman mos të më thotë dikush se edhe ky konstatim është i gabuar? Dhe, ja... si për inat, ai dikush doli dhe tha: E ke gabim! Shumë gabim e ke, o njeri! Jo, jo! As shpirti më nuk është i yni”! Para dy viteve, në një ditë shkurti, a nuk u vranë në pikë të ditës dy të rijnë, dhe, mu atë ditë, a nuk u plagosën dhjeta të tjerë! Pse! Vetëm e vetëm pse kërkuan ta përjetojnë atë ndjenjë të ashtuquajtur liri?

Besoj se me këtë tragjedi edhe më bindshëm u dëshmua në flagrancë ai postulat që e thamë në fillim: “liria është vetëm një ndjenjë për të cilën disa luftojë deri në vetëflijim, kurse shumica e të tjerëve ikin prej saj”. Po, po! Qëllimisht ikin prej saj, dhe në këtë ikje e gjejnë qetësinë e vet.

Për këtë botë të izoluar e cila në dukje ju shpaloset sikurse e tyre, këta mendojnë se e vetmja gjë që mund të bënë në këtë rast, është veçse të aktrojnë kinse janë të “lumtur”.
Mbase... kështu edhe po ngjet me shumicën prej nesh?! Hmm... ndoshta, si një digresion, mu këtu gjendet përgjigja më adekuate në pyetjen se pse në teatrot tona nuk kemi aq publikë?!

A thua është kështu, mu pse vetë shoqëria jonë është një kulisë e madhe aktrimi në të cilën praktikisht të gjithë jemi aktorë që aktrojmë përsosur rolin tonë. Atë rol, sikur në dramën e Samuel Beketit: “Duke pritur godon”...?! Mbase... ashtu edhe duhet! Ashtu po lypset nga ne, dhe si duket për këtë qëllim po investohet mjaftë nga dikush...!?

[Zero Cool]

Të flasim e të shkruajmë shqip


Shkruan: Bekim Aliu



Për shumë vjet, në të kaluarën, gjuha shqipe ka qenë e ndikuar nga gjuhët tjera, duke bërë kështu që në fjalorin e përditshëm, si gjatë të folurit e po ashtu edhe të shkruarit, të jenë përdorë fjalë nga gjuhë të ndryshme. Përderisa për një kohë të gjatë fjalorit të gjuhës shqipe i ishin “ngjitur” fjalë të ndryshme turke, më pas ishin fjalët serbe apo edhe fjalë të tjera nga gjuhët e fqinjëve, ato që përdoreshin në të folmen shqipe.

Duket se edhe sot, ndikimi i gjuhëve të huaja në gjuhën shqipe po e “kryen” detyrën e tij. Thuaja se nuk ka ditë apo edhe ndoshta fjalim i ndonjë politikani, drejtuesi të ndonjë emisioni, por dhe nga qytetarët e thjeshtë, që në fjalorin e tyre të mos ketë fjalë të huaja. Pas luftës në Kosovë më shumë janë fjalët angleze që kanë hyrë në fjalorin tonë.

S’ka se si të mos përmendet gjatë të folurit apo edhe të shkruarit fjala angleze “OK”, e cila tashmë ka “ngulur” thellë rrënjët e saja në fjalorin e gjuhës shqipe. Sikur kjo fjalë të përdorej vetëm në të folurit e përditshëm dhe nga njerëzit e zakonshëm nuk do të ishte ndonjë “hata” e madhe, por kur kjo fjalë zë vend në fjalorin e kryeministrit, ministrave dhe deputetëve të Parlamentit të Kosovës, doktorëve të shkencave, etj., atëherë s’ka pse të mos alarmohemi.

Nuk di pse të lartpërmendurit nuk i përdorin fjalët shqipe “ani”, “mirë”…, për të zëvendësuar “OK”-in. Ma thotë mendja se të tillët, por jo vetëm politikanët, por thuaja se çdonjëri nga ne, po të përdorim sa më shumë fjalë të huaja, mendojmë se fjalori i ynë është më i pasur. Jo. Të përdorurit e sa më shumë fjalëve të gjuhës sonë në ligjërimet e përditshme i shton vlerat e ligjëruesit dhe të gjuhës së tij.

Është për të ardhur keq që në televizionet tona ka shumë emisione që janë të emërtuara me emra që rrjedhin nga gjuhë të huaja. Në këtë drejtim “prin” gjuha angleze, nga e cila e kanë marrë emërtimin disa prej emisioneve të 4 televizioneve tona (RTK, RTV21, KTV dhe Klan Kosova).

Po i lexuam emrat e emisioneve si “Target”, “As”, “Oxygen”, “Multimedia”, “Odeon”, “Pro et contra” (RTK), “Rendez vouz”, “Flash”, “Relax”, “Zoom”, “Kabare variete” (RTV21), “Cosmo”, “Matinee”, Anima”, “, Asist”, “Interaktiv”, “Prokid games”, “Express day”, “Automan” (KTV), “Prive”, “Exlusive” (Klan Kosova), do të thoshim se nuk kemi të bëjmë me emisione të gjuhës shqipe, por të ndonjë gjuhe tjetër.

Nuk di nëse drejtuesit e këtyre televizioneve të kenë menduar ndonjëherë që ka shumë njerëz në Kosovë që nuk e dinë gjuhën angleze, apo edhe ndonjë gjuhë tjetër, prej nga vjen emërtimi i ndonjërit prej emisioneve të përmendura, apo edhe të kenë menduar ata që të bëhet një rishikim i emërtimit të atyre emisioneve dhe të emërtoheshin në shqip.

E nëse drejtuesit e këtyre televizioneve mendojnë se emërtimi i këtyre emisioneve në gjuhët e përmendura është në “modë”, atëherë pse këtë “modë” nuk e praktikojnë shtetet e përmendura më parë. Si do që të jetë, është detyrë e drejtuesve të këtyre mediave që të vendosin për emërtimet e emisioneve të tyre. Mendoj se nuk ka asgjë të keqe nëse këto emisione të kishin emrat shqip.

Ne që jetojmë në këtë kohë jemi me shumë fat, pasi nuk jetojnë në epokën e të madhit Gjergj Fishta, i cili po të ishte gjallë, do të përballej me “kumbarët” e emërtimit të këtyre emisioneve. Nga ana tjetër, ne, pasardhësit e Fishtës, nuk jemi duke e çuar amanetin e tij në vend, pasi gjuhës sonë të ëmbël shqipe ia kemi “veshur” edhe shumë fjalë të huaja.

Megjithatë, në televizionet tona ka edhe emisione të emërtuara shqip, siç janë: “Gjurmët tona”, “1 2 3 Fillo”, “Mirëmëngjesi Kosovë”, “Bujku”, “Libri i hapur”, “Zëri ynë” (RTK), “Edhe unë jam Kosovë”, “Për ditë të mbarë”, “2 me 1” (RTV21), “Flladi veror”, “Një moto për foto” (KTV), “Ora 7”, “Minuta e fundit” (Klan Kosova)...

Të flasim sa më shumë shqip, apo jo!?

(Autori është gazetar dhe profesor nga Prishtina)

[Zero Cool]

Ngjarjet e vitit 1988, të cilat nuk harrohen kurrë....



http://a4.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/155611_106638029408313_100001863499066_51830_76890 38_n.jpg


Sot, dhe njezet vite pas



Cdo vit me 17 Nentor, me kthehen kujtimet e vitit 1988, kur minatoret e Trepces u nisen ne kembe per ne Prishtine dhe pas tyre punetoret e te gjitha fabrikave, qytetare te te gjitha viseve te Kosoves, u solidarizuan per te shprehur moskenaqesine e tyre me veprimin e politikave te ish Jugosllavise e posaqerisht te Serbise ndaj Kosoves, ndaj shqiptareve.
Solidariteti, uniteti, qendrueshmeria, kembengulesia e shprehur ne ate kohe per mua nuk ka qene perkrahja ndaj organeve te Kosoves ose personale (kete e kam thene edhe atehere), por ka qene veprimi i mundshem ne ato rethana per ta treguar vendoshmerine e ruajtjes se indentitetit politik te Kosoves. Ne zemrat e te gjitheve, Kosova ka qene Republike ende e pa realizuar, jo vetem deshire por edhe obligim. Kete deshire dhe obligim shekullor e kane vazhduar gjeneratat e reja.
Menyra e veprimit per ta realizuar synimin, Kosoven shtet te pavarur, ka qene sipas rethanave dhe mundesive. Pas viteve te 90-ta eshte imponuar rezistenca paqesore derisa terrori i politikes agresive, pushtuese te Serbise ka imponuar mbrojtjen e armatosur te popullit dhe mbrojtjen e pragut te shtepise. Edhe Bota eshte tmerruar me veprimet kriminele te politikes se Serbise e cila ka imponuar reagimin per ta nderprere katastrofen kunder njerezimit. Per kete jemi, ne populli i Kosoves falenderues, si per ndihma humanitare pas luftes ashtu edhe per pranimin e Kosoves si shtetin me te ri.
Ka qene koincidence qe pas luftes Zgjedhjet e para te lira i kemi mbajtur me 17 Nentor 2001, jo ende ne shtetin e pavarur por me entuziazem te madh se po ecim drejt rruges kah formimi i saj. Endrra jone, qe Kosova te shpallet shtet, eshte realizuar pas zgjedhjeve te 17 Nentorit 2007 me konstituimin e organeve tona, por edhe nje here koincidence me daten e nismes se punetoreve te Trepces per ta ruajtur dinjitetin, indentitetin e popullit dhe Kosoven.
Sot eshte 20 (njezet) vjet nga nisja e minatoreve ne Prishtine, eshte koha e mjaftueshme qe Historianet, Shkencetaret (jo politika ditore) ta vleresojne veprimin e minatoreve, kontributin e tyre dhe ndikimine e tyre ne ngritjen e solidaritetit kombetar si ne rrjedhat e me vonshme te rrezistences, çofte paqesore apo te armatosur. Megjithate, ardhmeria e vendit sot eshte me me rendesi derisa per historine kurre nuk eshte vone, ajo nuk harrohet.
Ne kushtet e reja te lirise, vemendja jone duhet te jete e preokupuar me çeshtjet jetesore te njeriut (zhvillimi ekonomik, papunesia, varferia, pensionistet e te tjere), por ajo eshte per momentin e kthyer kah ngjarjet te cilat na brengosin dhe jane te lidhura me integritetin territorial te vendit dhe funksionimin e shtetit ne tere territorin. Edhe pas shpalljes se Pavaresise e cila ka qene e koordinuar me bashkesine nderkombetare si dhe pranimit te shtetit tone nga fuqite me te rendesishme boterore, politika zyrtare e Serbise vazhdon me fushaten dhe veprimet e diplomacise per ta penguar funksionimin e shtetit te Kosoves. Mirepo, nuk eshte befasi dhe kjo politike e Serbise nuk do te ndalet. Ne duhet ta dijme dhe mos te harrojme se ndarja e Kosoves eshte opcioni i vetem i strategjise se Serbise.
Pas 20 (njezet) vitesh, rethanat jane te reja, Kosova eshte bere shtet, koha e rezistencave popullore ka mbetur ne kujtese dhe shpresa e sidomos kerkesa per syqeltesi kerkohet jo prej popullit por nga institucionet tona te reja te zgjedhura nga vota e lire. Ngjarjet e fundit rreth Letres dhe gjashte pikave te Sekretarit te OKB’se Ban Ki Mun, e cila eshte derguar ne muajin Qershor, deshmojne se nga Institucionet tona letra nuk eshte analizuar e as nuk eshte marre seriozisht, te krahasohet me Pakon e Ahtisarit, por edhe nga nderkombetaret nuk ka egzistuar gadishmeria te diskutohet me Udheheqesine e Kosoves rreth saj. Njesoj edhe per rolin e EULEX-it eshte krijuar mendimi se krejt çka ofrohet nga nderkombetaret eshte per te miren tone, por pas propozimit te fundit te gjashte (6) pikave nga OKB po shihet se jemi zgjuar pak me vonese, por megjithate jemi zgjuar.
Pas shpalljes se pavaresise jane krijuar kushtet e reja per veprim dhe eshte bartur pergjegjesia ne Institucionet vendore e sidomos pas aprovimit te Kushtetutes. Po verehet se politika ditore e ka prioritet por mungon strategjia e veprimit ne tere territorin e vendit, e ne veçanti Mitrovice, mungesa e eksperiences si dhe mosgadishmeria per angazhimin e kapacitetit profesional dhe njerezor, vetekenaqesia pas shpalljes se pavaresise, dhe gje qe eshte me e rrezikshme, kemi filluar te adaptohemi te jetojme ne keto rethana.
Prandaj, eshte momenti te orientohemi kah fuqizimi i Institucioneve tona, te jene transparente dhe me pergjegjese ne vendimet e tyre, ta leme anash bajraktarizmin dhe te veprohet ne baze te Kushtetutes.

Shkruan: Kaqusha Jashari, Deputete PSD

[Fshatari]

Të flasim e të shkruajmë shqip


Shkruan: Bekim Aliu



Për shumë vjet, në të kaluarën, gjuha shqipe ka qenë e ndikuar nga gjuhët tjera, duke bërë kështu që në fjalorin e përditshëm, si gjatë të folurit e po ashtu edhe të shkruarit, të jenë përdorë fjalë nga gjuhë të ndryshme. Përderisa për një kohë të gjatë fjalorit të gjuhës shqipe i ishin “ngjitur” fjalë të ndryshme turke, më pas ishin fjalët serbe apo edhe fjalë të tjera nga gjuhët e fqinjëve, ato që përdoreshin në të folmen shqipe.

Duket se edhe sot, ndikimi i gjuhëve të huaja në gjuhën shqipe po e “kryen” detyrën e tij. Thuaja se nuk ka ditë apo edhe ndoshta fjalim i ndonjë politikani, drejtuesi të ndonjë emisioni, por dhe nga qytetarët e thjeshtë, që në fjalorin e tyre të mos ketë fjalë të huaja. Pas luftës në Kosovë më shumë janë fjalët angleze që kanë hyrë në fjalorin tonë.

S’ka se si të mos përmendet gjatë të folurit apo edhe të shkruarit fjala angleze “OK”, e cila tashmë ka “ngulur” thellë rrënjët e saja në fjalorin e gjuhës shqipe. Sikur kjo fjalë të përdorej vetëm në të folurit e përditshëm dhe nga njerëzit e zakonshëm nuk do të ishte ndonjë “hata” e madhe, por kur kjo fjalë zë vend në fjalorin e kryeministrit, ministrave dhe deputetëve të Parlamentit të Kosovës, doktorëve të shkencave, etj., atëherë s’ka pse të mos alarmohemi.

Nuk di pse të lartpërmendurit nuk i përdorin fjalët shqipe “ani”, “mirë”…, për të zëvendësuar “OK”-in. Ma thotë mendja se të tillët, por jo vetëm politikanët, por thuaja se çdonjëri nga ne, po të përdorim sa më shumë fjalë të huaja, mendojmë se fjalori i ynë është më i pasur. Jo. Të përdorurit e sa më shumë fjalëve të gjuhës sonë në ligjërimet e përditshme i shton vlerat e ligjëruesit dhe të gjuhës së tij.

Është për të ardhur keq që në televizionet tona ka shumë emisione që janë të emërtuara me emra që rrjedhin nga gjuhë të huaja. Në këtë drejtim “prin” gjuha angleze, nga e cila e kanë marrë emërtimin disa prej emisioneve të 4 televizioneve tona (RTK, RTV21, KTV dhe Klan Kosova).

Po i lexuam emrat e emisioneve si “Target”, “As”, “Oxygen”, “Multimedia”, “Odeon”, “Pro et contra” (RTK), “Rendez vouz”, “Flash”, “Relax”, “Zoom”, “Kabare variete” (RTV21), “Cosmo”, “Matinee”, Anima”, “, Asist”, “Interaktiv”, “Prokid games”, “Express day”, “Automan” (KTV), “Prive”, “Exlusive” (Klan Kosova), do të thoshim se nuk kemi të bëjmë me emisione të gjuhës shqipe, por të ndonjë gjuhe tjetër.

Nuk di nëse drejtuesit e këtyre televizioneve të kenë menduar ndonjëherë që ka shumë njerëz në Kosovë që nuk e dinë gjuhën angleze, apo edhe ndonjë gjuhë tjetër, prej nga vjen emërtimi i ndonjërit prej emisioneve të përmendura, apo edhe të kenë menduar ata që të bëhet një rishikim i emërtimit të atyre emisioneve dhe të emërtoheshin në shqip.

E nëse drejtuesit e këtyre televizioneve mendojnë se emërtimi i këtyre emisioneve në gjuhët e përmendura është në “modë”, atëherë pse këtë “modë” nuk e praktikojnë shtetet e përmendura më parë. Si do që të jetë, është detyrë e drejtuesve të këtyre mediave që të vendosin për emërtimet e emisioneve të tyre. Mendoj se nuk ka asgjë të keqe nëse këto emisione të kishin emrat shqip.

Ne që jetojmë në këtë kohë jemi me shumë fat, pasi nuk jetojnë në epokën e të madhit Gjergj Fishta, i cili po të ishte gjallë, do të përballej me “kumbarët” e emërtimit të këtyre emisioneve. Nga ana tjetër, ne, pasardhësit e Fishtës, nuk jemi duke e çuar amanetin e tij në vend, pasi gjuhës sonë të ëmbël shqipe ia kemi “veshur” edhe shumë fjalë të huaja.

Megjithatë, në televizionet tona ka edhe emisione të emërtuara shqip, siç janë: “Gjurmët tona”, “1 2 3 Fillo”, “Mirëmëngjesi Kosovë”, “Bujku”, “Libri i hapur”, “Zëri ynë” (RTK), “Edhe unë jam Kosovë”, “Për ditë të mbarë”, “2 me 1” (RTV21), “Flladi veror”, “Një moto për foto” (KTV), “Ora 7”, “Minuta e fundit” (Klan Kosova)...

Të flasim sa më shumë shqip, apo jo!?

(Autori është gazetar dhe profesor nga Prishtina)


- "Parlamenti, alarmohemi, amaneti, Flladi, moto foto, (dhe për mbarim Klan Kosova)", nuk janë as më shumë, as mëpak fjalë shqipe se "OK"-ja angleze.
- "...të jenë përdorë fjalë", problemi qëndron te pjesorja e foljes : përdor.
- "...fjalori i ynë...", nuk jam i sigurtë se pronori ynë duhet të nyjtohet (i ynë).
- "Nuk di nëse drejtuesit e këtyre televizioneve të kenë menduar ndonjëherë që ka shumë njerëz në Kosovë që nuk e dinë gjuhën angleze ...prej nga vjen emërtimi..." : jo shumë njerëz por të gjithë njerëzit, pa përjashtim, komunikojnë në vazhdimësi pa jau ditur burimin(origjinën) fjalëve që përdorin. Sikur të mos ishte kështu, çdo komunikim do të bëhej absolutisht i pamundshëm.
- Test : para se t'i nështroheni testit, pajisu me një fjalor etimologjik shqiptar, ulu karshi ( nuk është fjalë shqipe po ju e kuptoni...) bashkëbiseduesit tuaj i cili duhet të jetë jashtëzakonisht i durueshëm,, shfleto fjalorin deri sa të gjesh origjinën e fjalës
"Nga", pastaj "ana", pastaj "ne","paraardhësit..." dhe përfundo bisedën me fjalën "huaja" në fjalinë e mëposhtme :
"Nga ana tjetër, ne, pasardhësit e Fishtës, nuk jemi duke e çuar amanetin e tij në vend, pasi gjuhës sonë të ëmbël shqipe ia kemi "veshur" edhe shumë fjalë të huaja". Absurd, apo jo!
- "Flladi veror", mbase "Freskia verore" do të tingullonte më shqip se "flladi"!
- "Një moto për foto", moto e foto nuk janë krejt shqip.
- "Klan Kosova" : kam përshtypjen se as "Klan" nuk i bjen shumë shqip po çka me i bo tash...!

[Zero Cool]

Rexhepi tërhiqet deri më 1 nëntor


http://www.zeri.info/fotot/32359/main_bajram_rexhepi_-_p.rr..jpg


Reagimi i Brukselit zyrtar ndaj konfiskimit të dokumenteve të serbëve të Kosovës të lëshuara nga Serbia ka bërë që ministri i Punëve të Brendshme, Bajram Rexhepi, të tërhiqet përkohësisht nga ky vendim. Ai ka thënë për “Zëri” se aktualisht tërhiqet nga vendimi, jo për shkak të ndonjë presioni, por këtë e ka bërë për faktin se siç ka thënë ai, një vendim i tillë mund të pengojë implementimin e marrëveshjeve të arritura ndërmjet Kosovës dhe Serbisë.

Ndërkohë opozita këtë tërheqje të ministrit të Brendshëm e ka quajtur si papërgjegjësi dhe ka kërkuar dorëheqjen e tij. Ministri Rexhepi thotë se deklaratat e tij janë keqkuptuar dhe keqinterpretuar.

“Policia e Kosovës kohë pas kohe ka konfiskuar dokumentet e reja të cilat Serbia ua lëshon serbëve të Kosovës, qoftë në Mitrovicë qoftë në vende tjera të Kosovës. E serbët janë ankuar dhe Brukseli nga ankesat e ndryshme që i ka marrë, kinse policia edhe po i maltreton, ka ngritur shqetësimin se kështu po pengohet implementimi i konkluzioneve”, tha Rexhepi për “Zëri”.

Prandaj, ministri i Rendit ka kërkuar nga drejtori i policisë që të tolerojë posedimin e dokumenteve të tilla serbe, por vetëm deri më 1 nëntor të këtij viti, gjegjësisht deri atëherë kur grupet punuese do të definojnë mënyrën se si do të realizohen marrëveshjet e arritura mes Prishtinës e Beogradit.

“Askush nuk më ka urdhëruar të tërhiqem. Ky qëndrim imi vlen vetëm deri më 1 nëntor, deri në kohën kur presim që grupet punuese të definojnë marrëveshjet e arritura”, shtoi Rexhepi.

Sipas tij, vendimi vlen vetëm për dokumente serbe, kurse targat e automjeteve që janë me iniciale të qyteteve të Kosovës të lëshuara nga MPB-ja e Serbisë, do të vazhdojnë të konfiskohen.

Ministri Rexhepi ka mohuar të ketë pasur takime me ndërkombëtarët lidhur me këtë çështje. Jozyrtarisht “Zëri”, nga burime diplomatike ka marrë vesh se është pikërisht EULEX-i ai i cili i ka kërkuar Rexhepit që të pezullojë përkohësisht konfiskimin e dokumenteve të lëshuara nga Serbia.

Opozita ndërkaq, kërkon nga ministri që të japë dorëheqje në lidhje me këtë veprim. “Bajram Rexhepi në krejt deklaratat e tij deri më tani është treguar ministër për gjynah, e tash është bërë edhe qesharak. Ai njeri defintivisht duhet të japë dorëheqje, për ndryshimet e qëndrimeve dhe deklaratave të dhëna publikisht”, tha Burim Ramadani nga Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës (AAK).

Në anën tjetër, politikanë serbë të veriut të Kosovës vazhdojnë me qëndrimet e tyre se askush nuk guxon t’iu konfiskojë dokumentet që tregojnë identitetin e tyre.

Mediat serbe e citojnë Millan Ivanoviq, nga Këshilli Kombëtar Serb të ketë thënë se ata do vazhdojnë t’i mbajnë ato dokumente edhe pas 1 nëntorit. “I pëlqeu apo jo zotit Rexhepi, ne kemi të drejtë në nacionalitetin tonë dhe ne do t’i mbajmë dokumentet edhe pas 1 nëntorit, e për këtë do të bindeni të gjithë”, është shprehur Ivanoviq.

[Zero Cool]

Lojëra me standarde të dyfishta


Shkruan: Artan M. Haraqija

Ka shumë gjëra që kohëve të fundit njeriu nuk di t’iu bjerë në fije rreth lajmeve për Kosovën. Një ditë vjen lajmi për miratimin e një rezolute për trafikimin e organeve në OSBE, me mbështetjen e vendeve mike të Kosovës, ndërsa një ditë më pas, grupi i shteteve që e mbështesin shtetësinë e Kosovës dalin me rezultate pothuajse të përkryera rreth arritjeve të këtij shteti.

Lojërat kur bashkësia ndërkombëtare përdor standarde të dyfishta rreth Kosovës nuk bëhen rrallëherë, kryesisht sipas nevojës, jo të vendit tonë. Edhe në kohën kur diskutohej raporti i Dick Martit në Këshillin e Evropës, pjesëtarë të vendeve mike, dy ditë rresht i thoshin përfaqësuesit të Kosovës në korridoret e këtij këshilli, Enver Hoxhaj, se ata nuk do e mbështesin këtë raport.

Ditën kur u mbajt votimi për rezolutën që mbështetej në raportin e Martit, shumica e delegatëve të vendeve mike se si u zhdukën, nuk dihet, por dihet një gjë që mungesa e tyre e bëri edhe më të lehtë kalimin e saj. Takimi i fundit i Grupit Drejtues Ndërkombëtar përfundoi me aq fjalë të mira për zhvillimet në Kosovë, ndërsa zhvillimet e fundit nuk ka ku shkon më të rënda.

Një nga “arritjet” që GND i përshëndeti shumë ishte edhe përparimi në zbatimin e Pakos së Ahtisaarit, ndonëse ajo nuk gjen as sot kurrfarë zbatimi në pjesën veriore të vendit. Për këtë edhe GND u kujtua, por nuk harron të përshëndetë qeverinë për zbatimin e saj, aty ku ka pasur mundësi. Nuk dua të dyshoj që grupi i shteteve që thotë se e përkrah sovranitetin e Kosovës ka hequr dorë nga pjesa veriore e territorit të shtetit tonë, pikërisht në kohën kur udhëheqësit e kundërshtarit numër një të pavarësisë, Serbisë, dalin hapur me ide për ndarjen e saj.

Ajo që është e sigurt sa i përket sjelljeve të bashkësisë ndërkombtare është me një dorë të lëmon e me tjetrën ta mëshon, sa të mundet. Në njerën anë jo pak prej këtyre shteteve i kanë ofruar edhe z. Dick Marty informata rreth përfshirjes së liderëve kosovarë në krim të organizuar e Zoti e di se çfarë tjetër, e në anën tjetër kanë “lavdëruar ofertën e Qeverisë së Kosovës për bashkëpunim të plotë me EULEX-in në hetimin e pretendimeve që përmban Raporti i Komisionit për Çështje Ligjore dhe të Drejta të Njeriut i Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Evropës”.

Në një anë agjencitë sekrete shtetërore të shumë prej vendeve mike hartojnë raporte që të tmerrojnë po i lexove për atë se çfarë bëjnë liderët kosovarë, të njëjtit që më pas priten e përcillen duke ua rrahur shpinën. Këtu nuk bën të harrohen as një mori raportesh ndërkombëtare që përfaqësojnë edhe qëndrime zyrtare të vendeve mike. Sa e sa raporte të State Departamentit amerikan tregojnë për pa fund gjëra që kanë shkuar e shkojnë keq për shkak të të gjitha pushteteve në Kosovë.

Raporti i Progresit që përbën edhe qëndrimin zyrtar të Komisionit Evropian, çdo vit e bëhet më i ashpër në kritika ndaj qeverive të Kosovës. Këtë të fundit e quajnë shtypëse të fjalës së lirë, kontrolluese të mediumit publik, kryeqyteti ynë del si vendi ku më së vështiri bëhet biznes etj. Etj.…akuza pa fund. Ndërsa mbikëqyrësi i pavarësisë së Kosovës, e ashtuquajtura Zyra Civile Ndërkombëtare, (ICO) më së shumti energji ka harxhuar për të treguar se për të gjitha gjërat që kanë shkuar keq në Kosovë, vetëm ata nuk kanë faj. Ndoshta më së miri edhe Grupi Drejtues Ndërkombëtar, në fund të fundit, më mirë të quhet “Grupi mbulues ndërkombëtar” se me dje po tregon se di të mbulojë shumë gjëra.

[Zero Cool]

Pavarësia nga Shqipëria

Shkruan:Albin Kurti

Më 13 gusht 2009, kryeministri Hashim Thaçi është ankuar te zëvendësambasadori amerikan Michael McMurphy që kryeministri i Shqipërisë Sali Berisha po përzihet në politikën e Kosovës. Kështu thuhet në një kabllo diplomatike ende të pabotuar të dosjes së Wikileaks, sipas gazetës Koha Ditore. Nuk do mend që shumë njerëzve kjo mund t’iu duket e pritshme dhe normale duke pasur parasysh kryeministrin Thaçi, etjen e tij për pushtet dhe mënyren e zakonshme të politikëbërjes ditore në Kosovë. Thaçi është frikësuar nga ndikimi i Berishës në Kosovë dhe përkrahja që Berisha mund t’ua bëjë figurave të tjera politike e partive të tjera prej asaj të Thaçit.

Me ndihmën e zyrtarëve amerikanë ai ka besuar që do ta mbajë sigurt pushtetin për vete duke i zbrapsur ata që mund ta cenojnë e rrezikojnë. Mirëpo, kryeministri Thaçi nuk është kufizuar vetëm te sulmi mbi kryeministrin e Shqipërisë Berisha të cilin ai e sheh si politikan rival që mund t’ia prishë llogaritë këtij. Ai i kishte thënë zyrtarit amerikan që përzierja nga Shqipëria në politikën kosovare paraqiste kërcënim për Kosovën dhe kishte kërkuar ndërhyrje amerikane te Berisha që ta kundërshtojnë një përfshirje të tillë, duke theksuar se Kosova është një shtet i pavarur, dhe jo krahinë e Shqipërisë.

Thaçi po ashtu ka kërkuar nga Ambasada e ShBA-ve në Prishtinë që përmes Ambasadës së ShBA-ve në Tiranë të bëjnë trysni mbi Berishën dhe të kërkojnë nga ai që të përmbahet nga deklarimet apo veprimet që ngritin frikë në rajon nga panshqiptarizmi. Sëkëndejmi del që Thaçi nuk e ka problem vetëm përzierjen e kryeministrit të Shqipërisë në politikën kosovare për shkak se ky kryeministër rastis të jetë politikani Sali Berisha.

Thaçi nuk e do përzierjen e kryeministrit Berisha edhe për shkak se Berisha është pikërisht kryeministër i Shqipërisë dhe jo i ndonjë vendi tjetër. Merreni me mend, kryeministri Thaçi nuk ankohet dhe nuk kërkon ndihmën e amerikanëve për përzierjen e Serbisë në Kosovë por për përzierjen e Shqipërisë! Fakti që Serbia e kontrollon çerekun e territorit të Kosovës me strukturat e saj ilegale nuk përbën shqetësim për kryeministrin Thaçi. Aq më pak deklaratat e përsëritura të Serbisë për Kosovën si krahinë e Serbisë.

Thaçi ka hall veçse deklaratat dhe veprimet e kryeministrit Berisha të cilat, siç është shprehur ai, ngritin frikë në rajon nga panshqiptarizmi. Këso deklaratash që jemi mësuar t’i dëgjojmë nga zyrtarët e ndryshëm të Serbisë të cilët i karakterizon shovinizmi ndaj kombit shqiptar na qenkan edhe vetë fjalët e kryeministrit Thaçi drejtuar zyrtarëve amerikanë. Lehtësia me të cilën kryeministri Thaçi i pranoi bisedimet pa parime me Serbinë e pa kushte për Serbinë për çështje të brendshme të Kosovës, bëhet edhe më e shpjegueshme pas zbulimit të këtij qëndrimi të tij kundër Shqipërisë.

Ngjashëm, tash kemi fituar shpjegime shtesë për një sërë prapësish të kryeministrit Thaçi prej imponimit të flamurit shkombëtarizues për shtetin e pavarur të Kosovës e deri te mosimponomi i reciprocitetit me Serbinë në të drejta dhe ekonomi. Thjesht, kryeministri Thaçi pavarësinë e shpallur të Kosovës e sheh shumë më tepër si pavarësi ndaj Shqipërisë sesa si pavarësi ndaj Serbisë. Gjersa presidenti i ndjerë i Kosovës, Ibrahim Rugova, thoshte që Republika e pavarur e Kosovës duhet të jetë e hapur ndaj Shqipërisë e Serbisë, kryeministri aktual i Kosovës, Hashim Thaçi, disi po aspiron që ta mbyllë Kosovën ndaj Shqipërisë e ta lë atë të hapur ndaj Serbisë. Duket që kryministri Thaçi dëshiron të harrohet fakti që pavarësia e Kosovës, edhe kështu siç është, nuk do të mund të arrihej duke qenë Kosova e pavarur nga Shqipëria e duke vepruar pavarësisht asaj. Vetëm duke iu falënderuar ‘përzierjes’ së Shqipërisë në Kosovë, si frymëzim e ndihmë në të gjitha fushat, prej arsimit e deri te armatimi për UÇK-në, ne jemi këtu ku jemi sot.

Pa ‘përzierjen’ e Shqipërisë në Kosovë, shqiptarët do ta kishin fatin shumëfish më të keq edhe se të boshnjakëve. Pavarësia e Kosovës do të mund të quhej me të drejtë se është pavarësi nga Shqipëria vetëm në kuptimin që ajo na ka ardhur edhe prej kontributit nga Shqipëria. Në këtë takim me z.McMurphy, kryeministri Thaçi gjithashtu qenka zotuar se nuk do të marrë asnjë vendim të rëndësishëm politik pa konsultime paraprake me Ambasadën e ShBA-ve. Këtu nuk do të ndalemi te dukuria që kryeministri Thaçi me nënshtrimin e vet paraprak iu bën trysni ndërkombëtarëve që ta nënshtrojnë. Pra, nuk është interesimi i këtij shkrimi të trajtojë nënshtrimin e këtillë që para se të jetë trysni mbi të nënshtruarin e mëpastajmë është trysni mbi nënshtruesin potencial në kuadër të një loje perverse ku mazohisti e prodhon sadistin.

Mirëpo, teksa kryeministri Thaçi u thotë zyrtarëve amerikanë që nuk do ta marrë asnjë vendim të rëndësishëm politik pa konsultime paraprake me Ambasadën e ShBA-ve, atij duhet t’i përgjigjemi me pyetjen se ku ka vendim më të rëndësishëm sesa ta mbash këtë qëndrim kundër Shqipërisë në emër të Kosovës?! Qëndrimi i këtillë i kryeministrit Thaçi tashmë paraqet vendimin e tij më të rëndësishëm, saktësisht më të rëndësishmin, para zyrtarëve amerikanë. Kryeministri Thaçi, një vendim më të rëndësishëm se ky, as që mund të imagjinojë se lëre më ta marrë.

Wikileaks e dëshmoi që para se ndonjë politikan a diplomat ndërkombëtar të deklarohet kundër bashkimit të Kosovës me Shqipërinë e kundër bashkimit kombëtar të shqiptarëve në emër të frikës që mund të gjenerohet në rajon, këtë gjë e bëjnë vetë politikanët shqiptarë si puna e Hashim Thaçit në takime me ndërkombëtarët. Para se Thaçi të flasë si ndërkombëtarët për çështjen shqiptare, janë vetë ndërkombëtarët ata që po (mësojnë të) flasin si Thaçi (prej vetë Thaçit). Askush nuk mund të na respektojë dhe të na i mbrojë interesat tona më shumë e më parë sesa që këtë ta bëjmë ne për veten tonë.

Thaçi flet me zyrtarët amerikanë në emër të të gjithë neve por ai mbron veçse interesat e tij personale në llogari të të gjithë neve. Dhe, le të mos harrojmë që mu këta politikanë që e kanë pranuar ndarjen e Kosovës nga Shqipëria dhe që duan ta përforcojnë këtë ndarje, janë po ata të cilët – njëherë pasi që e kanë përvetësuar zanatin e ndarjes sipas mendësisë së tyre krahinore – tash po na e përçajnë edhe Kosovën përbrenda duke na e ndarë atë në Llap, Drenicë e Dukagjin.

[Zero Cool]

Shqipëria e të huajve

Shkruan: Besnik Gjongecaj


Ka kohë që opozita kritikon qeverinë për ndarjen e Shqipërisë më dysh, për vendosje kufijsh midis shqiptarëve. Ka një Shqipëri qeveritarësh, me mbiliri dhe të drejta të pamerituara, por edhe një Shqipëri që vuan mungesën e lirive dhe të drejtave më elementare. Ka një popull opozitar, ashtu sikundër edhe një popull që, ose e mbështet qeverinë, ose hesht. Ka një Shqipëri të atyre, ashtu sikundër ka një Shqipëri tonën - përgjithëson akuzat e saj opozita e sotme e këtij vendi. Megjithatë, të dyja palët, si opozita e sotme, ashtu edhe qeveritarët e sotëm dikur në opozitë, harrojnë, ose më mirë bëjnë sikur harrojnë, se ka edhe një Shqipëri tjetër, ajo e të huajve. Gjithmonë ka pasur, veçanërisht kur flitet për Shqipërinë.

Dhe është përgjegjësi e të dy palëve, pozitës së sotme dhe pozitës së djeshme. Sa më shumë boshllëk krijohet në procesin e qeverisjes, ndërtimit të shtetit, reformimin e pjesëve të tij, aq më e madhe bëhet pjesa e Shqipërisë ku qeverisin të huajt, pra, aq më e madhe bëhet Shqipëria e të huajve; ashtu sikundër sa më i lartë të jetë korruptimi i shtetit nga qeveritarët, aq më shumë këta të fundit mundohen t’i shesin të huajve pjesë të tij dhe të përgjegjësive shtetërore, duke fshehur kështu përgjegjësitë e veta. Është njësoj si “loja” midis boshllëkut dhe ajrit: sapo krijohet i pari, zëvendësohet menjëherë nga i dyti, ashtu sikundër ky zëvendësim krijon një boshllëk tjetër, e kështu me radhë. Është një lojë që kur transferohet nga natyra në shoqëri e humb bukurinë, aq më shumë dobinë ekzistenciale të saj dhe shndërrohet në një lojë të ulët, dinake, provincialiste, pa asnjë lidhje me civilizimin.

Megjithëse vendosja e kufijve brenda vendit apo perceptimi i tij i ndarë në dimensione të ndryshme mund të jetë i kritikueshëm, kjo gjë, së paku, ka një vlerë utilitare: të ndihmon të kuptosh më mirë se ç’ndodh. Edhe hapësira ka vetëm tri dimensione, por studiuesit, për arsye utilitare, shpesh konceptojnë dimensione të tjerë, çka i ndihmon ata të kuantifikojnë fenomenet që studiojnë. Kështu është edhe për Shqipërinë, vendin e shqiptarëve. Ndarja e Shqipërisë në Shqipëri të shqiptarëve dhe në Shqipëri të të huajve nuk është një ndarje virtuale, por një ndarje e vërtetë, e prekshme, reale, e cila shndërrohet në një model të fuqishëm gjykimi mbi atë se ç’ndodh në vend, për sa kohë kjo gjë nuk cënon ekzistencën e Shqipërisë si një entitet shtetëror. Shqipëria e të huajve është ajo që raportohet në Strasburg, në Bruksel, pra në letra, dhe akoma më shumë, gjithmonë në një gjuhë tjetër, që nuk është shqip.

Rasti i përgatitjes së pyetësorit për të fituar statusin e vendit kandidat në BE dhe mosbërja e tij publike nga qeveria e këtij vendi është edhe rasti më flagrant, më fyes, që dëshmon se si këtij populli ia shkruajnë jetën në letër, por nuk e lënë ta lexojë atë. Qeveria i mbajti të fshehta nga shqiptarët përgjigjet e pyetjeve të Evropës mbi jetën e tyre, duke treguar me arrogancë se evropianët do të duhet ta njohin Shqipërinë përmes qeveritarëve të saj, në një realitet të krijuar qëllimisht për të huajt. Nga ana tjetër, qeveria e këtij vendi iu tha shqiptarëve se ata kanë dy jetë: një jetë për të huajt, e shkruar në letër, dhe atë jetën tjetër, të përditshmen, që ata e dinë vetë dhe s’kanë nevojë ta shkruajnë. Shqipëria u nda më dysh: një Shqipëri për të huajt, një tjetër Shqipëri për shqiptarët.

Pjesë nga blloku i shënimeve

Viti 1993. Qeveria gjermane kishte vendosur të ndihmonte bujqësinë shqiptare përmes një programi që do të realizohej nga Ministria e Bujqësisë dhe Universiteti Bujqësor i Tiranës. Programi filloi me përcaktimin e prioriteteve dhe përfundimi i procesit, i cili nuk zgjati më shumë se një javë, u bë nën tringëllimin e gotave. Koordinatori, një nëpunës model gjerman, midis tringëllimës së gotave më tha që ju, shqiptarët, nuk bëni dot shtet. Dallohej që nuk ishte mësuar me alkoolin. I nervozuar i thashë pse. Se nuk iu lënë kushërinjtë, vëllezërit, motrat, fëmijët; nuk ju lë familja, përfundimisht, tha ai. Fliste për një defekt të rëndë që kishte lidhje me vullnetin shtetformues. Duket se kishte lexuar më shumë se ç’kishte për detyrë. Si t’ia bëjmë, i thashë, të rrimë pa shtet, dhe e kuptova që durimi im kishte marrë fund. Ai nuk e dalloi këtë gjë dhe menjëherë tha se ai vetë, personalisht, do të ishte kryeministri i duhur, por vetëm për pesë vjet. Më shumë nuk është nevoja, më tha. Pastaj vazhdoi duke më thënë se suksesi i tij qëndronte në atë se ai nuk kishte far e fis në Shqipëri, pra nuk do të kishte asnjë pengesë për të filluar ndërtimin e demokracisë në një vend si ky i yni. Isha i ri në atë kohë dhe mbaj mënd që u ndamë keq me njëri tjetrin.

Viti 1995. Në kuadër të një programi zhvillimi të miratuar nga qeveria amerikane, universitetin ku unë punoja e ndihmonte një profesor i një universiteti amerikan. Ishte thjesht një koordinator, që punësonte lektorë apo specialistë të ndryshëm për të ndihmuar universitetin. Linte shumë për të dëshiruar dhe unë që punoja me të, megjithëse kisha marrë pjesë në përzgjedhjen e tij, u ndjeva shpejt i zhgënjyer. Ia thashë këtë pa asnjë hezitim, pas një kohe gjatë së cilës kupa ishte mbushur. Dallohej qartë që ishte nevrastenik. Ju shqiptarët keni bisht më tha. E di unë këtë. Kështu ju kanë akuzuar, përfundoi. U kujtova që në një darkë, te një mik i përbashkët, po flisnim për akuzat e dikurshme që një princ serb kishte bërë ndaj shqiptarëve, midis të cilave e kishim përmendur edhe këtë gjë. Miku i përbashkët ishte një diplomat amerikan karriere në pension dhe e kuptoi bisedën në thellësinë e saj dhe në mënyrë të balancuar. Ky tjetri, e kishte ruajtur në kujtesë jo sepse e kishte impresionuar, por sepse pak a shumë kështu kishte filluar të mendonte për shqiptarët, si njerëz primitivë, gjë që nuk do të ndodhte kurrë nëse ai nuk do të vendosej në pozitat e të huajit në Shqipëri, i përkëdhelur nga miti i krijuar për të huajt. Edhe kjo që tha kishte të bënte me dyshimin mbi aftësinë e shqiptarëve për të formuar shtet. I dhashë një përgjigje që e meritonte dhe që nuk më vjen për mbarë ta shkruaj në gazetë. Kërkova të largohej menjëherë nga universiteti dhe nuk e pashë më që atë ditë. Shteti amerikan kishte funksionuar.

Viti 2006. Një ekspert ndërkombëtar fillon të punojë për përgatitjen e Master Planit dhe Ligjit për Arsimin e Lartë, pra për llogari të Ministrisë së Arsimit, dhe i mbështetur nga programet e Bankës Botërore. Kishte një formim solid anglosakson dhe mund të ndihmonte shumë. Kjo ministri “bëri gabimin” të më caktonte mua si ekspert kombëtar për të punuar me të, një gabim për të cilin krerët e kësaj gjasme ministrie e kanë mallkuar veten kushedi se sa herë. Në fund produkti ishte cilësor, por mbeti i tillë për pak kohë, para se të shqyrtohej nga ministri me misionin dhe mbiemrin e çuditshëm Pollo.

“Kështjella” që kishim ngritur së bashku, ai si ekspert ndërkombëtar dhe unë si i vendit, filloi të binte pas çdo takimi që eksperti ndërkombëtar kishte me këtë ministër, takime ku unë nuk thirresha. Një ditë më tha që ministri i kishte thënë se do që të jetë edhe kryetar i Këshillit të Arsimit të Lartë, çka e bënte fare të papërputhshme me standardet atë që kishim përgatitur. Mos e prano, i thashë. Nuk mundem, më tha. Është kërkesë e qeveritarëve vendas dhe më duhet ta pranoj. Ishte shumë e trishtueshme. Në një mënyrë tjetër ai po më thoshte që nëse qeveritarët tuaj nuk duan t’i ruajnë standardet e një qeverisje demokratike sepse duan të akumulojnë pushtet, kësaj nuk ka se çfarë t’i bëjë një i huaj. Përsëri te mungesa e vullnetit shtetformues. Kanë kaluar disa vite dhe dëmi që ka shkaktuar ministri me misionin dhe mbiemrin e çuditshëm Pollo, qoftë te Master Plani, qoftë te Ligji, nuk është korrigjuar akoma dhe nuk do të korrigjohet edhe për shumë vite të tjerë. Një gjë afërsisht të tillë, pra thjesht dëm, po bën edhe tani me regjistrimin e popullsisë, madje, po merr përsipër edhe përgatitjen e një ligji tjetër, atë të medias, ku me siguri që do ta thyej qafën më në fund. Sepse nuk mund të vazhdosh gjatë djallëzinë e të shiturit si mall të të huajve atë që e ke prodhuar vetë dhe kundër vendit tënd.

vijon

[Zero Cool]

vijimi


Raportet e Shqipërisë me të huajt strukturohen në disa nivele dhe do të ishte e pamundur të mos ndodhte kështu. Në nivelin institucional, vendet e demokracive perëndimore, veçanërisht SHBA, mund të konsiderohen edhe si forcat që kanë ruajtur ekzistencën shtetërore të shqiptarëve. Në këtë pikëpamje, e cila nuk ka ardhur duke u dobësuar, përkundrazi, duke u forcuar në vitet e fundit, Shqipëria rezervon një vend të veçantë nderi për qeveritë e këtyre vendeve, pa qenë e nevojshme të bëjë asnjë ndarje të vetvetes me ta. Në nivelin nën të vijnë individët, në fillim ata që përfaqësojnë drejtpërdrejt nivelin shtetëror, pra ambasadorët. Edhe për një kohë shumë të gjatë nuk do të shlyhet nga kujtesa e shqiptarëve ambasadori amerikan apo ambasadorë të tjerë, që të shtyrë nga “nuhatja” e politikanit perëndimor dhe pragmatizmi i kulturës prej nga vijnë, qëndruan në një sallë numërimi votash dhe nuk e lejuan procesin të degjeneronte në një farë feje që nuk do të kishte kthim. Ambasadorët plotësuan boshllëkun e demokracisë së prishur nga politikanët tanë, veçanërisht qeveritarët e këtij vendi. Në ato pak minuta e gjithë Shqipëria ishte e tyre dhe ata e qeverisën atë me ndershmëri qytetare, pa u bërë pjesë e saj, pa e sunduar atë, pa përfituar.

Në shtresën e tretë përfshihen ata të cilëve, në fakt, iu dedikohet ky shkrim, pra të huajt që shtetet e tyre, apo organizatat ndërkombëtare, i çojnë të zbatojnë programe në vende si Shqipëria. Në vendin e tyre ata nuk janë gjë tjetër veçse punonjës civilë të administratës publike dhe si të tillë, perëndia e tyre është ligji. Kur vijnë në Shqipëri, ata përjetojnë një situatë për të cilën nuk janë të përgatitur. Nga njëra anë duhet të kryejnë punën që iu kanë thënë dhe nga ana tjetër, duhet ta kryejnë atë ekzaktësisht ashtu si nuk janë mësuar: në kushtet e një mungese tragjike të zbatimit të ligjit, në kushtet e një korrupsioni gati shtazëror. Në kundërshtim me këtë defekt të rëndë, kjo klasë njerëzish është ngarkuar të luajë një rol jetik për vendin. Ata depërtojnë kapilarisht në vend, përhapen kudo, në çdo territor, në çdo sektor, sipër, poshtë apo anash, në drejtësi, në administratë, në qeveri, në parlament, në ushtri, në shërbimin sekret, në arsim, në shëndetësi, në universitete, kudo, kudo, duke formuar kështu një rrjet i cili ushqen me informacion dhe me ecurinë e programeve ambasadat, qeveritë, institucionet ndërkombëtare, përgatit profilin politik dhe jo politik të Shqipërisë. Ata që qeverisin shqiptarët, në të gjitha nivelet, kanë patuar kohën e mjaftueshme për ta kuptuar këtë situatë dhe për ta vënë atë djallëzisht në shërbim të tyre. Të pajisur me instinktin e zbulimit të pjesës së dobët në karakterin e tjetrit, të dëshirës së secilit për të fituar pará lehtësisht, dhe jo vetëm pará, “specialistët” e qeverisjes së këtij vendi prej vitesh kanë krijuar një “gropë të zezë” ku jo rrallë bien ata që kanë ardhur të ndihmojnë dhe të krijojnë profilin e Shqipërisë te qeveritë e vendeve të tyre, pra të huajt.

Instinktivisht dhe në një kohë të gjatë, madje pa pasur nevojë për konspiracion, qeverisësit e kanë ndarë Shqipërinë me ta. Së pari kanë krijuar mitin e të huajit, të njeriut të pagabueshëm, por mbi të gjitha, dhe këtu qëndron edhe pjesa më e shëmtuar e djallëzisë, kanë krijuar te çdo i huaj mitin e njeriut që automatikisht përfaqëson shtetin nga vjen, institucionin ndërkombëtar që e ka financuar për të ardhur aty. Prapa çdo amerikani është qeveria amerikane, apo prapa çdo francezi është qeveria franceze, prandaj mos e kruani - duket sikur qeverisësit e këtij vendi iu thonë shqiptarëve përditë, megjithëse thjeshtësisht, prapa secilit të huaj që punon në këtë vend, qëndron të qenit qytetar i vendit të tij, me të metat dhe gabimet njerëzore të ndëshkueshme dhe vetëm kaq. Pasi krijuan mitin e përdorën atë, e përdorin çdo ditë, djallëzisht, katundarisht, për t’i kompromentuar të huajt në raportimet e tyre, në zgjidhjet, respektimin e standardeve, veçanërisht në deformimin e profilit real të Shqipërisë që ata do të duhet të raportojnë. Akoma më shumë qeverisësit tanë, të çdo niveli, e ndajnë Shqipërinë me të huajt për t’u lënë atyre përgjegjësitë dhe për të mbajtur atë që iu duhet për vete, pushtetin. Dhe nëse një ditë, kur të hapen letrat, shqiptarët do të ankohen se Shqipëria e tyre nuk i ngjan asaj në letër, me siguri që qeverisësit e këtij vendi e kanë gati alibinë: Pyetni të huajt, ata merren me letrat.

[Zero Cool]

Imazhi shqiptar në rënie rrezikon diasporën

Shkruan: Leon Duhanaj


Institucionet shtetërore te të dyja shteteve shqiptare, si dhe ato kulturore, fetare, duhet të bëjnë shumë që të përmirësojnë dhe ruajnë imazhin e kombit shqiptar në botë. Në mënyrë, që ta mbrojmë diasporën e gjerë shqiptare të shpërndarë nëpër botë.

Shtetet e Evropës Perëndimore, për ne shqiptarët, me dekada, ishin shpëtimi pothuaj i vetëm, e, posaçërisht gjatë viteve të 90-ta, kur Kosova dhe trojet tjera shqiptare të ish Jugosllavisë, përjetuan një eksod të paparë. Për ne, ky ishte një shpëtim i dyfishtë.

Në njërën anë ishte shpëtim fizik dhe strehim ndaj përndjekjeve politike nga regjimi serb, dhe në anën tjetër ishte shpëtim dhe burim i vetëm ekonomik, i cili e mbajti gjallë, të gjithë jetën shoqërore në trojet tona. Me mjetet e tubuara nga donacionet e mbledhura nga diaspora shqiptare, jo vetëm që u mundësua që të jetohet dinjitetshëm, por, edhe të organizohen struktura paralele, kundruall pushtetit të dhunshëm serb, duke organizuar jetën politike, institucionale si shkolla, shëndetësi e segmente të tjera, si dhe të bëhemi partner serioz dhe i respektuar gjatë trokitjes për ndihmë në dyert e shumta në arenën ndërkombëtare.

Shqiptaret në diasporë, ishin në fillim shumë të pa organizuar, por kjo gjendje ndryshoj shpejtë për të mirë. Diaspora shqiptare u organizua si është më së miri, duke i kontribuar çështjes kombëtare në të gjitha aspektet. Edhe pse me shumicë të punësuar në disa sektor, nuk mund të thuhej që diaspora shqiptare ishte edhe e integruar mirë në jetën shoqërore të shteteve përkatëse. Integrimi erdhi me kohë, sidomos gjenerata e re, e cila u shkollua tashmë në shtetet gjegjëse, mund të themi që është mirë e integruar.

Pas çlirimit të Kosovës, edhe pse ishim të lirë, kishte dhe vazhdon të ketë nevojë imediate, për përkrahjen nga diaspora. Kjo ngase ende edhe sot diaspora është burimi kryesor i të hyrave për Kosovaret. Shteti i Kosovës, fatkeqësisht ende nuk është në gjendje t’ ju siguroj shtetasve rezident as kushte minimale për jetesë, gjë kjo e cila po shfrytëzohet nga shumë qarqe, të cilat në shumicën e rasteve nuk kanë për qëllim mirëqenien por interesat e zymta të tyre (shpëlarjen e trurit), duke instrumentalizuar shoqërinë, të rinjtë kosovarë, për interesa të dyshimta, në dëm të interesit kombëtar, dhe në dem të interesit të vetë diasporës.

Shqiptaret, edhe pse nuk mund të themi që ishin populli me i dëshiruar nga vendet respektive ku jetonin, asnjëherë nuk ishin as të bërë me gisht, për ndonjë dukuri të keqe kolektive, fakt ky që ne na bënte të mburreshim dhe të na respektonin të gjithë. Përveç tjerash, ishte toleranca ndërfetare e cila mbretëronte mes nesh, si një dëshmi se ne jemi popull i përparuar. Asnjëherë nuk ka ndodhur që ndonjërit t’i bëhej ndonjë diskriminim në aspektin fetar, bile as që dalloheshin shqiptarët për nga besim kujt i takonin.

Pas ngjarjeve të tmerrshme dhe akteve terroriste të njëmbëdhjetë shtatorit në WTC New York, gjerat ndryshuan edhe në Evropë ashtu si në gjithë boten e civilizuar, u rrit vigjilenca dhe kontrolli ndaj dukurive negative, me theks të veçantë ndaj celulave të mundshme të organizatave terroriste, të cilat nuk janë të pakta edhe në metropolet perëndimore. Nga ky aspekt doli një gjë në pah. Me qenë se shumica e organizatave terroriste të cilat operojnë nëpër botë, dhe aktet terroriste, të cilat bëhen në emër të islamit, e, që për synim kanë luftën kundër vlerave perëndimore Euro-Amerikane. Si pasojë e kësaj dukurie tashmë qytetaret që i takojnë besimit islam shikohen me një sy (llup) ndryshe.

Ngjarjet e fundit të cilat po ndodhin në Kosovë në emër të islamit, si dhe disa akte terroriste që ndodhen neper botë nga njerëz me përkatësi e prejardhje shqiptare, nxjerr në pah lëvizje të pa njohura me herët ndër shqiptar, duke nxjerr në pah organizata të cilat operojnë nën flamuj të Hamasit e organizatave të tjera terroriste. Jo vetëm që po i shkatërrojnë imazhin e shtetit të Kosovës. Jo vetëm që po mundohen ta zhdukin një islam tradicional dhe paqësor që ishte dhe vazhdon të jetë në Kosovë në bashkëjetesë ndërvëllazërore me të krishterët e sidomos me shqiptaret katolik, por në të njëjtën kohë, po e dëmtojnë rënd imazhin e shqiptuarve në diasporë gjë që dita ditës po ua vështirëson jetën normale në vendet ku jetojnë.

Diaspora shqiptare, është edhe shpirti shqiptarë, pa të cilën vërtetë nuk do të mund të imagjinohej një shkollim, një jetë paralele dhe një organizim politik kundër dhunës dhe shtypjes serbe gjerë ne kryengritje të armatosur për një Kosovë e lirë, pa të cilët edhe sot nuk do të mund të imagjinohej një mirëqenie që ende edhe sot mbretëron falë remitencave si burim i pashtershëm dhe në shumë raste edhe i vetëm i mbijetesës.

Prandaj, jo që është vetëm e udhës, por edhe nevojë imediate që shqiptarët si shumicë të distancohen nga të gjitha dukuritë negative, e posaçërisht institucionet e vendit, si ato shtetërore ashtu edhe ato fetare. Në mënyrë që mos të bëhemi shkaktar i shkatërrimit të organizimit shoqëror të mërgatës sonë dhe dëmtimit të imazhit qytetar të tyre, për shkak të përkatësisë fetare gjë që do ishte shumë e padrejtë, njëherësh edhe fatale për shqiptaret ne përgjithësi.

Në këtë aspekt kontribut të madh duhet të jep edhe Ministria tashmë e themeluar e diasporës. Të bëjë organizime kulturore të ndryshme, me bashkatdhetarët duke demonstruar kulturën tonë perëndimore, duke iu ofruar mbështetje në të gjitha aspektet, në organizimin e jetës kulturore e shoqërore dhe duke u distancuar nga dukurit e dëmshme që për fat të mirë ënde janë minore.

Nuk guxojmë të ja lejojmë vetës atë komoditet dhe t’ua prishim imazhin, vendin dhe organizimin jetësor mbi një milion shqiptarëve veç nga Kosova që jetojnë gjithandej si dhe të gjithë shqiptarëve kudo që janë e ngado që vinë.

[Neferta]

Per fat te keq te kombit ton ministrija e diaspores eshte e formuar per ti knaqur nevojat egoiste te politikbersevet te tanishem, me keqardhje me te madhe eshte nje ministri dekore ne duarte e thata te nje dekoratori servil , ishte kjo nje pergjigje e cit, te poshteshkuar.

Në këtë aspekt kontribut të madh duhet të jep edhe Ministria tashmë e themeluar e diasporës. Të bëjë organizime kulturore të ndryshme, me bashkatdhetarët duke demonstruar kulturën tonë perëndimore, duke iu ofruar mbështetje në të gjitha aspektet, në organizimin e jetës kulturore e shoqërore dhe duke u distancuar nga dukurit e dëmshme që për fat të mirë ënde janë minore.

[Zero Cool]

Koha e bashkëpunimit ekonomik Kosovë-Shqipëri


Shkruan: Safet Gërxhaliu


Ka ardhur koha që bashkëpunimi ekonomik në mes të Kosovës dhe Shqipërisë të dal nga hija e marrëdhënieve politike dhe të bëhet në të ardhmen një nga shtyllat kryesore e marrëdhënieve të përgjithshme në mes të dy shteteve vëllazërore.

Më të drejtë të plotë politika ka dominuar në marrëdhëniet pas rënies së mini -Murit të Berlinit në mes Kosovës dhe Shqipërisë sepse ekzistonte nevoja që të kompensohet në një farë mënyre mungesa gati gjysmëshekullore e komunikimit të mirëfilltë politik në mes të dy krahëve të një korpusi të njëjtë kombëtar. Politika e ka përcaktuar në mënyrë vendimtare marrëdhëniet tona në 11 vjetët e fundit edhe për shkak të betejës së Kosovës për zgjidhjen përfundimtare të statusit të saj politik, ku Shqipëria ka dhënë kontribut të çmuar.

Por, pa i dëmtuar marrëdhëniet e shkëlqyera politike, ka ardhur koha që dy vende tash të shfrytëzojnë afërsinë e tyre që është unike për Evropën dhe të fillojnë të krijojnë modelin e bashkëpunimit ekonomik, ku këmbimi i thjesht tregtar që për një vit kap shumën modeste prej 65 milion eurosh në të dy drejtime të zëvendësohet me një bashkëpunim të strukturuar dhe komplementar, dobiprurës për të dyja palët.

Kjo do të thotë se bashkëpunimi i ardhshëm ekonomik në mes të Kosovës dhe Shqipërisë nuk mund të ndërtohet sikur deri më tani mbi bazat e folklorizmit apo romantizmit që shpeshherë i karakterizojnë marrëdhëniet tona politike. Nuk do të jemi as serioz para Evropës dhe nuk do të jemi as të përgjegjshëm para qytetarëve tanë nëse mendojmë se harmonia gati idilike politike në mes të Prishtinës dhe Tiranës vetvetiu mjafton për adresimin e sfidave në bashkëpunimin ekonomik mes Kosovës dhe Shqipërisë apo vetvetiu mjafton në përcaktimin e modelit bashkëkohor për bashkëpunimin ekonomik në mes të dy vendeve në të ardhmën.

Ka ardhur koha që pragmatizmi ekonomik duhet të zë ulësen në rendin e parë pranë politikës, kulturës, edukimit e fushave tjera ku kemi shënuar progres marramendës në marrëdhënie tona bilaterale. Ka ardhur koha që ekonomia tani t’i jap ritëm e të përcaktoj kualitet, të ndikoj në mënyrë të rëndësishme në imazhin e veçantë të marrëdhënieve tona të përgjithshme.

Kjo është arsyeja përse Oda Ekonomike e Kosovës i propozon Odës simotër në Tiranë si dhe institucioneve tjera relevante krijimin e elaboratit, strategjisë apo platformës për ngritjen dhe avancimin e bashkëpunimit ekonomik mes Kosovës dhe Shqipërisë për një afat të mesëm dhe të gjatë, me të cilin do të paraqitemi pranë qeverive dhe parlamenteve tona respektive. Kosova ka interes që një strategji e tillë të bëhet sa më shpejtë e mundur.

Kosova ka interes që në një strategji të tillë të inkuadrojë së pari vendosjen e parimit të barazisë mes bizneseve, pra qasjen e papenguar e tyre nga një në vendin tjetër që do të thotë heqjen e pengesave administrative që favorizojnë njërin dhe e dekurajojnë biznesin tjetër.

Eliminimi i barrierave të tilla do të krijonte hapësirë për gërshetimin e ekonomive tona. Do të inkurajonte këmbimin e eksperiencave. Do të krijonte kushte për bashkërenditjen e dy ekonomive komplementare duke u mundësuar plane të përbashkëta biznesi dhe prodhimi për paraqitje të përbashkët në tregun rajonal.

Do të mundësonte që Kosova dhe Shqipëria paraqiten jo veç e veç por me ofertat e përbashkëta për të ashtuquajturat punë “loon” që përbëjnë një nga mënyrat më të mira për tejkalimin e problemit të papunësisë në të dyja anët e kufirit. Dhe në fund, një zhvillim më i hovshëm i bashkëpunimit tonë ekonomik do të hapte mundësinë që Kosova përmes Shqipërisë të krijoj qasje edhe në fonde të BE-së që u ofrohen secilit vend që e aspiron anëtarësimin në familjen evropiane.

Arritjen e një shkalle të tillë të lartë të bashkëpunimit ekonomik e mundëson tani edhe ndërtimi grandioz i autostradës Durrës – Morinë dhe fillimi i ndërtimit të autostradës Morinë – Prishtinë. Nuk guxojmë të lejojmë që kjo derë në mes të Kosovës dhe Shqipërisë -- gjerësisht e hapur për të parën herë në historinë e tyre -- të shfrytëzohet maksimalisht vetëm për tre muaj, gjatë sezonit turistik.

Ka ardhur koha tani që ekonomitë komplementare të të dy vendeve tona të njihen dhe përputhen mes vete, që secila prej tyre të gjejë interesin e mirëfilltë në anën tjetër të kufirit, që të dyja të gjejnë gjuhën e përbashkët dhe të ndihmojnë njëra tjetrën në depërtimin në tregun e jashtëm dhe pozicionimin e ri strategjik në rajon.
(Autori është kryetar i Odës Ekonomike të Kosovës)

[jadore]

http://www.youtube.com/watch?v=WBypmtpR944&feature=share (http://www.youtube.com/watch?v=WBypmtpR944&feature=share)

[Hajra]

http://www.youtube.com/watch?v=WBypmtpR944&feature=share (http://www.youtube.com/watch?v=WBypmtpR944&feature=share)


......s je normal ti ne kuptimin pozitiv jadore hahahahahahah.....

[Guri i madh]

(http://www.pjeterbudi.com/) Pavarësisht çmimit




Publikuar: 07.08.2011 - 18:13A bëhet që ambicia personale të jetë më e madhe sesa interesi i përgjithshëm i një populli? Nga veprimet e kësaj Qeverie dhe kreut të vet, duket se kësaj pyetjeje duhet përgjigjur me “po”

E gjithë java e dytë pas përpjekjes për shtrirjen e sovranitetit edhe në veri kaloi me mjegullinën që krijojnë mungesa e informacionit të drejtpërdrejtë dhe të pavarur nga vendi i ngjarjes, si dhe mbledhjet, kurrë më të rregullta, të Qeverisë prej nga dilnin deklarata me intonacione fort patriotike se “nuk do të zmbrapsemi” apo “nuk heqim dorë nga veriu”, edhe pse fizikisht, të vetmit që ende gjenden në pikat kufitare janë pjesëtarët e KFOR-it.

Ditari i javës për ngjarjet që ndërlidhen me aksionin e 25 korrikut nisi me mbledhjen e Këshillit të Sigurisë së Kosovës – pra ashtu siç u supozua nga shumëkush, ky trup nuk u mblodh para se të ndërmerrej veprimi në veri. Kjo gjë nxiti dyshimin se në fakt nuk ka ekzistuar ndonjë strategji e qartë se si të mbarohej puna e filluar të hënën e parakaluar, e cila u nis me një vrull mjaft të madh e që nxiti eufori, por që më pas edhe krijoi huti, sepse nuk dihej se a do të rrihej apo do të shkohej. Kjo gjithashtu nxiti dyshimin nëse ka pasur komunikim ndërinstitucional, nëse edhe kryetarja apo kryeparlamentari kanë qenë të njoftuar paraprakisht me intencat e Qeverisë, përkatësisht të kryeministrit.

Mbase një indikacion për përgjigjen e mundshme do të mund të nxirrej nga skandali, të cilin e shkaktoi kryeministri me rastin e vizitës që së bashku me kryetaren ua bënë pjesëtarëve të njësisë elite në Vrellë. Sikur të kishte shkuar në të pame dhe duke e injoruar fare prezencën e një femre, e cila rastisi të ishte kryetarja e Kosovës, i vuri në funksion këmbët e gjata dhe, thuajse po e ndiqnin, u ngut t’ia zgjaste dorën secilit prej policëve që rrinin gatitu me uniforma e maska. Menjëherë pas tij u rreshtua ministri i Brendshëm, duke e lënë zonjën kryetare prapa, e cila, e hutuar por megjithatë plot dinjitet, zgjodhi t’i përmbahej protokollit e të parakalonte me kokën lart dhe të kthyer në drejtim të ish-kolegëve të saj.

Sjellja e këtillë, e pagdhendur dhe arrogante, në fakt i tregon dy gjëra: e para, që me këtë veprim kryeministri do që të dëshmojë “se kush është këtu shefi (ani që shefi i vogël, megjithatë)” dhe, e dyta, kështu dëshmon nivelin e respektit që ka si për institucionin e kryetarit ashtu edhe për vetë zonjën Jahjaga.



E se aksioni i datës 25 lë përshtypje të jetë shikuar dhe urdhëruar me mendjelehtësi, e konfirmoi ish-shefi i Policisë, tash deputet i partisë në pushtet, Behar Selimi, i cili tha: “Ato pika të kufirit nuk mund të mbahen pa përkrahjen e KFOR-it, për arsye se mungojnë mjetet përkatëse të logjistikës, mungon helikopteri, pa të cilin ne nuk mund të shkojmë në pikat kufitare pa u ballafaquar me grupet kriminale që po e shfrytëzojnë edhe popullatën”. Por, problemi është se territori, të cilin Kosova nuk e ka nën kontroll, e që e quajmë veri, nuk përbëhet vetëm nga këto dy pika kufitare, por nga një territor, i cili, figurativisht, kap sipërfaqen e tokës që nis nga Prishtina dhe përfshin Ferizajn e Shtërpcën, Hanin e Elezit dhe Gjilanin! Që e bën përafërsisht një të katërtën e territorit të Kosovës.








VIJON

[Guri i madh]

Pra, nëse nuk ka pasur koordinim paraprak me KFOR-in, atëherë del se rrezikimi i asaj dite ka qenë shumë më i madh seç është paraqitur dhe se viktimat kanë mundur të jenë shumë, shumë më të mëdha. Arsyet se pse kjo nuk ka ndodhur, mbase do të duhej gjetur te prezenca e komandantit të KFOR-it, Buehler, i cili fillimisht mori rolin e paqebërësit, më pas evakuuesit, e përfundimisht edhe të kryenegociatorit në kohën kur institucionet e Kosovës mbeteshin pa përfaqësues në terren. Por, mbase edhe te fakti se, megjithatë, ka pasur vetëpërmbajtje nga popullata lokale serbe, gjë që nuk mund të thuhej për operativët e MUP-it serb të infiltruar në territorin e Kosovës, që janë burimi i gjithë jostabilitetit në veri.








Një gjë është e qartë – po të kishte pasur sulme edhe nga popullata e armatosur serbe, numri i policëve kosovarë që do të pësonin do të ishte shumë më i madh, për shkak se: 1) Policët elitë janë gjendur në territorin të cilin nuk e kanë shkelur qe 12 vjet, pra si i tillë është i panjohur për ta, dhe lehtë do të mund të binin pre të pritave; 2) Policia e Kosovës ka qenë e vetmja atë ditë që nuk është komanduar nga komandanti i saj, i cili ishte shkarkuar disa çaste para sulmit; 3) Policia e Kosovës nuk ka vetura të blinduara, as armatim pak më të sofistikuar, e përfundimisht as helikopterë për të vëzhguar e vepruar nga ajri dhe, 4) Duket se policia është futur në veprim pa strategji hyrjeje, e çka është më me rëndësi, as strategji daljeje.



U tha se Policisë i mungojnë mjetet e rënda dhe helikopterët. Ajo që nuk u tha e dihet publikisht është se institucionet e Kosovës kanë shumë vetura luksoze që kanë mundur të mos bliheshin, e që për shembull ato para të orientoheshin nga Policia e që këto mjete të siguroheshin. Ani që kjo në vete e ngërthen rrezikun që po kjo Polici, hipotetikisht, me urdhër të kryeministrit do të mund t’i përdorte po këto mjete për t’i shtypur protestat eventuale të pakënaqësisë qytetare në një të ardhme jo fort të largët. Për shkak se është instrument jo gjithmonë i padhunshëm që synon zbatimin e ligjit, ruajtjen e rendit, qetësisë dhe të sigurisë publike. Por në rastin e veriut, nuk ka diskutim se nuk mjaftojnë as armët e shkurtra e as pendrekët.



Këtu e shoh të nevojshëm një digresion. Para dy vjetësh Qeveria e Thaçit ia kishte shkurtuar buxhetin po kësaj Policie, të cilën sot e quan faktor unifikues të Kosovës, për hiç më pak se 5 milionë euro dhe që pavarësisht rritjeve fushateske të rrogave, gjendja e policëve nuk duket se ka ndryshuar shumë. Se gjendja e atyre që rrezikojnë jetët, si në rastin e 25 korrikut, është e disfavorshme, e dëshmon edhe rasti i policit të vrarë, familja e të cilit për fat të keq u bë pre e të gjithë atyre që ngarendnin pas publicitetit patriotik – duke bërë gara se kush kishte mbledhur më shumë para për familjen e heroit, e që ky fakt patjetër të shënohej nga mjetet e informimit publik. Po përse duhet shkelur kështu mbi dinjitetin e familjes? Ndihma a jepet nga sinqeriteti apo nga publiciteti?



Prapa në temë. Policia iu kthye detyrave të veta të rregullta; Qeveria duket e vendosur të mbajë mbledhje për çdo ditë, meqë situata nuk është e thjeshtë dhe në fakt shefat e koalicionit kanë nevojë të merren me një punë të zorshme, për ta shmangur vëmendjen nga problemet e tjera që i kanë krijuar: si p.sh., rezultatet e zgjedhjeve, buxheti dhe imuniteti i deputetëve. Ndërkohë Qeveria mori qëndrim të “palëkundur” ndaj KFOR-it, të vetmit institucion, i cili në fakt e shpëtoi Kosovën nga një gjakderdhje masive e madje edhe nga okupimi fizik i territorit të veriut nga forcat serbe. Kjo për shkak se puna mbeti ajo e javës së shkuar -- që KFOR-i vazhdoi të negocionte në emër të Kosovës dhe për Kosovën, për ta arritur një marrëveshje me përfaqësuesit serbë për zhbllokimin e barrikadave nëpër rrugën rajonale dhe marrjen nën kontroll të pikave kufitare, kurse Qeveria e Kosovës, në mungesë të veprimeve të tjera, e kaloi javën duke i kundërshtuar propozimet e marrëveshjeve si të papranueshme për Kosovën.



Më në fund dje u arrit një marrëveshje ndërmjet Qeverisë dhe KFOR-it, lehtësuar nga ambasadori amerikan, e të cilën do ta pranojë pala serbe, ngase tashmë këtë hap e ka përshëndetur Departamenti i Shtetit. Esenca, megjithatë, do të vazhdojë të jetë e njëjta – marrëveshjen me serbët do ta negociojë KFOR-i, ani që kontrolli mbi atë pjesë të territorit dhe shtrirja e sovranitetit është punë që u përket ekskluzivisht institucioneve të Kosovës. Dhe në pamundësi për ta bërë këtë, institucionet e Kosovës do t’i nënshtrohen presionit që t’i hyjnë dialogut të përgatitur për shtator... sepse duhet ditur se nuk qenë të rastësishme as vizita e Cooperit të mërkurën, e as deklarata e Countrymanit dje. Mbetet të përcaktohet tema e bisedës – që duhet shpresuar të mos jetë veriu.



Dhe, në gjithë këtë rrëmujë dje doli një informatë trishtuese që fliste për fatin e manipuluesve të votave gjatë zgjedhjeve të vitit 2010. Fillimisht u tha se prej shumë qindra njerëzve për të cilët u fol se kishin manipuluar votat, vetëm 333 persona ishin akuzuar zyrtarisht, prej të cilëve vetëm 6 janë në burg. Në të shumtën e rasteve, të akuzuarit janë dënuar me kundërvajtje (sic!); e në Gllogovc, ku ka pasur “vjedhje industriale”, shumicës nga 134 të akuzuarve u janë shqiptuar dënime me kusht prej 6-8 muaj në afat kohor prej dy deri në katër vjet. Dënimi maksimal i shqiptuar në të holla ka kapur shumën prej 1350 eurosh, kurse asnjëri deputet për të cilin janë vjedhur votat nuk është akuzuar. Kjo flet për mungesën e dyshimit se këto gjykata, sidomos të nivelit lokal, janë të kërcënuara nga politika partiake e klanore – po ajo që i vodhi votat.



Nuk po vazhdoj më tej, për shkak se nga ky raport del se një gjë që shpaguhet shumë mirë në Kosovë është vjedhja, hajnia, mashtrimi – quaje si të duash një gjë kaq të shëmtuar si kjo. E lëre që është shëmtuar si veprim, por ia ka shkaktuar Kosovës pasojat e pabesueshme dhe paimagjinueshëm negative.



Kështu, falë “veprimit bujar” të këtyre njerëzve, tash kemi përbërjen e Kuvendit çfarë e kemi, me shumë njerëz për të cilët flitet se do t’u kontestohet imuniteti. Nga ky Kuvend është votuar kjo Qeveri, e cila nuk është larg që të na bankrotojë me papërgjegjësinë e saj financiare e buxhetore. Qeveri e cila na futi në bisedime me Beogradin krejtësisht të papërgatitur, e të cilin dialog nuk e di si ta menaxhojë, pavarësisht ekspertizës së vetëreklamuar të zëvendëskryeministres Tahiri. Qeveri e cila ka për kryeministër njeriun që do të jetë në gjendje sërish të japë urdhër për të shkuar në veri, pa kalkuluar asgjë tjetër pos interesit të vet për të mbetur në pushtet. Pavarësisht çmimit.






































[email protected]

[Idealist]

Të ngjitesh, të zbresësh …

nga Edmond Tupja

Këto ditët e fundit, falë “pa paracëve” – të improvizuar apo të lajmëruar, pak ose gati pak rëndësi ka -, zoti kryeministër u filmua tek notonte në ujërat e Jonit, në Dhërmi, pikërisht atje ku, me sa duket, i është bërë zakon t’i kalojë pushimet e verës me familjen e vet.

(Këtu ka fituar pikë, për besë, sepse edhe politikanët e tjerë shqiptarë, qofshin në pushtet apo në opozitë, do të bënin mirë të ndiqnin shembullin e tij, në mënyrë që të ardhurat e shqiptarëve të shpenzoheshin në vendin e tyre). Ngjarje kjo e zakonshme, por që, nga vetë pozita e personazhit, u kthye në eveniment apo event, siç thuhet e shkruhet sot, kështu që mediat nuk munguan ta komentojnë. Mësova, me këtë rast, se zoti kryeministër paska thyer rekordin e vet të vjetshëm të qëndrimit në ujë pa dalë në breg, madje pa e takuar rërën në fund të detit as me gishtin e vogël të këmbës. E kam zili zotin kryeministër për këtë rekord. Përse? Thjesht sepse, ndonëse i shenjës së Peshqve, kam fobinë e thellësive dhe notoj ose rri në ujë, por vetëm me kusht që ta di që mund ta prek me këmbë, sa herë të dua, rërën në fund të detit, përndryshe bllokohem nga frymëmarrja. Përveç kësaj gare në ujë me vetveten, zoti kryeministër u shpreh se i pëlqen edhe ngjitja, sigurisht majë malesh. Këtu, edhe unë nuk jam keq, më pëlqen shumë të ngjitem, por vetëm se kam një problem kur arrij në majë të një lartësie: po të gjendem buzë ndonjë humnere apo gremine të thellë, nisin e më merren mendtë. Vazhdimi i këtij problemi është se të zbriturit e kam shumë të vështirë. Ajo çka më bën tejet kureshtar në këtë pikë, po të guxoj të krahasohem me zotin kryeministër, është se nuk e di ç’marrëdhënie ka ai me zbritjen nga lartësitë marramendëse; thënë ndryshe, a i pëlqen të zbresë në humnera po aq sa i pëlqen të kacavirret majë shkëmbinjsh e malesh madhështore në dukje të pakapërcyeshme? Kur e pashë zotin kryeministër të notonte apo të pluskonte në ujë me aq siguri, m’u kujtua shprehja “si peshku në ujë” dhe e pata mirëfilli zili, por as nuk më vajti mendja ta sfidoja atë në këtë lloj veprimtarie. Kur e dëgjova të shprehej se i pëlqente të ngjitej maleve, u bëra gati t’i shkruaja apo t’i telefonoja për t’i thënë se mund ta sfidoja me ngjitje në lartësi, por u ndërgjegjësova se kjo ishte e pamundur ngaqë nuk ka lartësi pa humnera dhe humnerat, siç sapo e përmenda, mua më tmerrojnë, madje më shumë në realitet sesa në ëndërr (aq më tepër që fjala “humnerë” vjen nga shprehja “humb në erë”, ndërsa fjala “greminë” përmban fjalën “minë”, pra, që “të hedh në erë”). Shkurt hesapi e muhabeti, siç thonë të vjetrit, më duket gati e pamundur ta sfidoj zotin kryeministër në veprimtaritë e tij sportive qoftë në ujë apo në ajër lartësish. Gjithsesi, me humorin e tij të paparashikueshëm, por të qetë, ai mund të ma kthejë duke më thënë: “Edmond, kur nuk je i sigurt për gara të tilla, më e mira është të mos marrësh pjesë në to”. Përgjigje kjo e mençur, sepse të njëjtën këshillë do t’i jepja edhe unë sikur atij t’i shkrepej të më sfidonte, për shembull, në fushën e letërsisë erotike, ku, me sa thonë e shkruajnë (i kërkoj ndjesë lexuesit për mungesën e modestisë), nuk jam fort keq. Për ta mbyllur këtu këtë përsiatje të shkurtër, por jo pa domethënie, kam përshtypjen që para se të ndërmarrësh një ngjitje (në majë të lisit, të çatisë apo të malit) duke të jesh i sigurt që, me të arritur në majë, do të mund jo vetëm të qëndrosh atje, por edhe të zbresësh kur kjo bëhet e domosdoshme, e pashmangshme. Kjo është, në fund të fundit, dialektika e ngjitje-zbritjes. Në lis, çati apo mal. Në pushtet gjithashtu. Sidomos. Dhe këtë zoti kryeministër e di: tetë vjet në opozitë ia mësuan mirë, besoj. Tani u takon zengjinëve të rinj (pozitë e opozitë shkartisur) ta mësojnë ose ta rimësojnë. Që të mos humbin në erë.

[Zero Cool]

Kriza e familjes dhe kaosi urban


Nga Artan Fuga

http://photos-b.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/316151_10150300657737210_182132672209_7755312_1488 782_a.jpg



Një nga dukuritë më karakteristike të zhvillimeve sasiore urbane në këto dhjetë vitet e fundit, sidomos në hapësirën e Tiranës, por edhe në qytete të tjera të rëndësishme të vendit, është fshirja nga themelet, rrafshimi, i vilave me tullë, i shtëpive me qerpiç, i ndërtesave familjare hedhur me gurë, të ndërtuara përgjatë dekadave të para të shekullit të XX, para Luftës së Dytë Botërore dhe zëvendësimi i tyre me pallate që në studimet urbanistike quhen "miniera me kokë lart", pallate me shumë kate, me hapësira pothuajse minimale banimi për familje, hekur e beton, me arkitekturë minimale, që "mbinë" tamam në qendrat urbane.
Kështu, në qendrat urbane pati një prirje edhe në qytete të tjera ku të transformohet krejtësisht në mënyrë negative vetë qendra e qyteteve. Dikur me vila familjare, me një arkitekturë të spikatur për kohën kur kanë qenë konceptuar dhe ndërtuar, me një fizionomi të një qyteti mesdhetar, tepër funksionale për një jetë të qetë urbane, me hapësira intime dhe familjare krejt të vlerësuara pas mureve të gurta a të qerpiçta, këto qendra urbane u kthyen gradualisht në zona ku u "populluan" shumëkatëshet që nga pikëpamja arkitekturore nuk janë asgjë më shumë sesa ndërtesa sociale për familje e individë me të ardhura të pakta, të ndërtuara në Perëndim në vitet '60. Moderniteti shqiptar urban në këtë rast nuk ishte asgjë më shumë sesa një kopje e keqe e margjinalitetit perëndimor të viteve të "Luftës së Ftohtë".
Shumë mund të arsyetohet se përse na ndodhi ky përçudnim. Dikush mund të flasë për një presion demografik mbi ndërtimet, dikush tjetër për etjen për fitim që tejnxehu industrinë e ndërtimit, dikush për dobësitë e forcës publike dhe të pushtetit lokal, e kështu me radhë. Të gjithë këta faktorë dhe të tjerë mund të radhiten dhe për ta kemi folur. Por, sado që të analizohen ata, nuk mund të lihet mënjanë edhe një faktor i mirëfilltë social, me natyrë strukturore, sikurse është kriza e familjes tradicionale të popullsive që kanë jetuar në zemër të qendrave urbane, të Tiranës, veçanërisht. Pa këtë krizë, as nuk bëhet fjalë që transformimi i peizazhit urban mbështetur te shtëpitë përdhese ose dykatëshe, me qerpiç, gurë, tullë, dhe zëvendësimi i tyre me ndërtesat qiklopike të quajtura "miniera me kokën lart", nuk do të kishte ndodhur.
Prandaj, në nivelin e analizave shoqërore, një pyetje kapitale ka lindur dhe vazhdon të mbetet e ngritur. Përse e pranuan kryefamiljarët autoktonë që t'iu prishen ndërtesat familjare, për ta dhënë oborret e tyre si truall për ndërtime shumëkatëshe? Përse pra pranuan popullsitë autoktone që të prishet peizazhi i bukur tradicional i qyteteve të tyre duke u standardizuar nga një park i pafundmë ndërtesash shumëkatëshe pa asnjë estetikë dhe specifikë lokale?
Nuk mund të thuhet se këto popullsi në Tiranë, Durrës, Shkodër, Vlorë, a gjetkë, ishin pa kujtesë kolektive. Përkundrazi. Ata janë karakterizuar nga një respekt pa anë e pa fund ndaj përpjekjeve të brezave të kaluar në fushën e ndërtimeve, të pasurisë, të zejtarisë, etj. Bile, mund të thuhet për to se ndofta kanë qenë paksa konservatore në këtë respekt ndaj tradicionales. Kanë qenë të detyruara të jenë disi të tilla meqë përgjatë viteve socialiste, një popullsi rurale, sidomos e ardhur nga zonat e Jugut, vërshoi në këto hapësira duke prishur qetësinë e tyre ndofta shekullore.
Ata u detyruan të lënë shtëpitë e tyre karakteristike dhe të jetojnë tanimë nëpër apartamente relativisht të vegjël të marrë si shkëmbim.
Jeta e tyre intime mbaroi me kaq.
U prishën kopshtie që pa frikë mund të thuhet se ende edhe në vitet '70 të shekullit të kaluar ishin vepra të vërteta arti në fushën e florës së tyre. Mijëra pemë frutore të shkatërruara, dhjetëra hektarë hije manash, hardhish, lisash, fiqsh, pjeshkësh, etj., u prenë pa pikë mëshire. As caracat e famshme tiranase nuk patën mundësinë të mbijetojnë, palé hurmat farëzeza, mushmollat, pemët me ide, të gjitha pemë të rralla që kam frikë se brezat e rinj nuk i njohin edhe po t'i shohim tashmë në librat enciklopedikë që i paraqesin në fotografi.
Me qindra e mijëra metra katrorë të mbjella apo të mbuluara me bar u shndërruan në sheshe ndërtimi dhe u betonuan.
Bashkë me to edhe qindra mijëra kokë dhenë humbën mundësitë për t'u rritur brenda tyre. Ato ishin zhdukur për shkaqe ideologjike qysh nga vitet 70, por në kushtet e reja të demokratizimit, kjo pasuri e faunës mund të ishte rifutur në zonat e bukura tradicionale duke bërë të mundur atë perlë të urbanistikës së sotme që me vështirësi gjen hapësirë në Perëndim, por aq shumë kërkohet: "fshatin brenda qytetit", "zonën rurale brenda zonës urbane".
Qyteti shkatërroi kështu jo vetëm raportet e fqinjësisë tradicionale që ndofta kishte mbijetuar prej dy shekujsh brez pas brezi, por edhe ato që quhen "mushkëri" të qytetit, të gjendura mu në mes të tij, jeshillëkun e oborreve - vepra të vërteta arti - të shtëpive tradicionale që ekskavatori i rrafshoi pa pikë mëshire duke i kthyer në sheshe ndërtimi pallatesh standarde shumëkatëshe që i vodhën qytetarëve diellin, hënën, ajrin, qetësinë, peizazhin etj.
Palè po të masësh anën ekonomike, humbjet e tmerrshme ekonomike që pësoi familja urbane sepse tërë atë prodhim të oborrit familjar tani detyrohet ta blejë në tregun e mallrave me cilësi shumë të ulët, mallra të dyshimta, dhe të mbushura me lëndë kimike.
Një hall i madh do t'i ketë detyruar kryefamiljarët që administronin familjet e këtyre zonave urbane saqë i shtyu t'i binin të mirës së tyre me shkelm. Nuk mund të thuhet se i detyroi njeri, nuk ia mori askush me zor tokën e lënë trashëgim nga etërit dhe gjyshërit e ditur dhe të urtë për t'ia u dhënë industrialistëve të ndërtimit duke braktisur në mënyrën më të padrejtë dhe gabimisht fatale një traditë të vjetër që nuk do të ishte dashur kurrë të braktisej.
Vetë ranë dakord për të ikur nga parajsa e zonave urbane tradicionale për t'ia lënë vendin dhe shkuar të jetojnë në ferrin e betonit dhe të hekurit, të rrugës dhe të monotonisë urbane, për t'i ikur kulturës biologjike dhe për të rënë kokë e këmbë në kulturën e pesticideve.
Një hall i madh.
Deri tani ka mbetur një mister, një sekret, pikërisht ajo që i shtyu ta bëjnë këtë gjëmë, ta lënë qytetin e tyre të shkojë drejt së panjohurës.


vijon

[Zero Cool]

vijimi


Një hall i madh.
Cili është ai? Ka mbetur mister sepse formimi i brezave të rinj të sociologëve në këto njëzet vjet ka shkuar drejt një sociologjie që i ngjan më shumë një ideologjie, kurse inxhinierë socialë as që është menduar të formohen, jemi larg tyre, për arsye shumë serioze.
Kur individi, qoftë edhe kryefamiljar, bie në një hall të madh, nuk e ndihmon më vetja, as vëllai, as komshiu, atë mund ta ndihmojë vetëm "koshienca kolektive" - morali i pushtetit publik, por ky i fundit nuk e kreu rolin e tij si "mësues moral", sepse kjo quhet e papranueshme në epokën kur sundonin iluzionet liberale dhe individualiste.
Oazin e bukurisë të pjesës tradicionale të qytetit nuk kishte guxuar ta shkatërronte as regjimi monist. E kishte dëmtuar, por nuk kishte mundur dot ta zhdukte. Për arsye sepse koha e tridhjetë viteve të para të ekzistencës nuk i kishte mjaftuar, kurse dekada e fundit ishte ajo e një krize aq të rëndë saqë ekonomikisht nuk ia dilte dot të ndërhynte rëndë dhe tërësisht edhe në këtë pjesë të qytetit. Kriza e banesave ishte kaq e rëndë saqë askujt nuk i shkonte më ndërmend që të prishte shtëpitë demografikisht shumë të populluara dhe në vend të tyre të ngriheshin pallate për t'i strehuar në to. Aq më shumë që politikisht dhe nga ana policeske më mirë e lehtë kontrollohen lagjet urbane tradicionale sesa zonat urbane me pallate të lartë.
Halli i madh i kryefamiljarëve ishte pikërisht një hall familjar.
Po ta them troç dhe menjëherë, shtëpitë e lëna trashëgim nga ana e prindërve apo e gjyshërve, sado të mira të kishin qenë, ato ishin ndërtuar mbi bazën e dy kritereve sociale themelore:
Së pari, para një shekulli, ato ishin ndërtuar vetëm për një familje të vetme, numerikisht të madhe, është e vërtetë, ama të ndërtuar në formë piramidale.
Së dyti, kjo familje numerikisht e madhe, edhe po të kishte disa kurora brenda saj, mbetej homogjene, domethënë, anëtarët e saj pranonin bashkëjetesën e tyre brenda një autoriteti moral sipëror që ishin më të vjetrit e familjes. E thënë paksa më ndryshe nuset e djemve pranonin të ishin nën një strehë dhe nën komandën morale të vjehrrës së tyre të përbashkët, si edhe kunatat, nuset e vëllezërve, mirë a keq, pranonin të jetonin brenda një ekonomie të përbashkët familjare.
Të dyja këto karakteristika të familjes tradicionale, në vitet '90 dhe këtej janë në fazën e tyre të zvetënimit tërësor pas krizës paraprake që kishin pësuar nga moderniteti edhe përgjatë periudhës komuniste. Individi ishte bërë individualist. Familja konsiderohej dhe mund të mbijetonte vetëm në formën e familjes së ngushtë me dy breza. Familja u shndërrua në një njësi ekonomike dhe etike intime, e mbyllur ekskluzivisht midis hapësirës së krijuar mes dy bashkëshortëve.
Në një farë më mënyre mund të thuhej se brenda familjes tradicionale që jetonte në zonën e vjetër të qytetit kishte ardhur një kohë shumë e vështirë. Nuset e djemve dhe vjehrra e tyre nuk e gjenin më gjuhën e përbashkët. Kunatat midis tyre përsëri nuk po e duronin dot më njëra-tjetrën. Meshkujve të shtëpisë po iu vinte "në majë të hundës" kjo gjendje. Vëllezërit ndihen të stresuar nga mëngjesi në darkë brenda mureve të shtëpisë, pikërisht atje ku do të duhej të gjenin pak qetësi në një kohë të lodhshme dhe me shumë mundime. Shihnin nënën e tyre të pakënaqur, marrëdhëniet me vëllezërit të tendosura, fëmijët të kthyer në një publik që shihte skena teatrale tepër të rënda familjare. Mëritë nuk kishin të sosur.
Djemtë kërkojnë një zgjidhje.
Të ndahet shtëpia në disa pjesë?
E pamundur. Ajo nuk është ndërtuar për këtë qëllim.
Të rrëzohet dhe të ngrihet nga fillimi me arkitekturë të re, me disa hyrje?
E pamundur. Kërkon shumë shpenzime.
Në këto kohë dilemash, dikush troket te dera me një propozim të ri: "Jepeni shtëpinë dhe oborrin e saj si truall ndërtimi dhe në shkëmbim të tyre do të keni një jetë të qetë në hyrjet e veçanta të pallatit që do të ndërtohet mbi to. Nuk ka kohë për të menduar. O sot, o kurrë".
Në hall, duket atje tej një dritë në fund të tunelit. Të gjendet qetësia brenda fisit familjar duke e ndarë familjen klanike, patriarkale, tradicionale.
"Sille kontratën ta nënshkruaj zotëri!"
Qyteti i vjetër merr fund. Atë veç të tjerash e bëri të mundur kriza e familjes patriarkale, tradicionale, e ndodhur në një hall të madh.
Mund të durosh një luftë, një tension social, një grevë, një luftë fetare, një bombardim, një rrethim në kështjellë, aty tregohen burrat e vërtetë, por është e pamundur të durosh sherrin në familje kur zgjat me vite. Aty burrat dhe gratë nuk kanë dallim midis tyre. Burrat bëhen si gratë dhe gratë bëhen si burrat. Barazi e plotë.
Prandaj kriza e identitetit të qyteteve në qendrat e tyre ishte para së gjithash kriza e institucionit që përdorte parkun e banesave të këtyre lagjeve tradicionale, pra të familjeve. Arkitektura nuk bëri tjetër veçse ndoqi evolucionin e jetës sociale të lënë në fatin e vet, në mëshirën e fatit të vet. Pa ndihmën financiare të shtetit pa politikat mbështetëse familjare dhe financiare, pa kuptuar krizën e familjes dhe nevojat e saj, nuk kishte rrugë tjetër veç asaj që u ndoq, fatkeqësisht.
Tradita qytetëse e mbështetur në lagjet me shtëpi tradicionale, me kopshtie, me shumë metra katro sipërfaqe për frymë brenda hapësirës së ndërtuar në shërbim e pronësi të familjes, u zhyt në pluhurin e gjërave të harruara një herë e mirë. Një pasuri e tërë e kulturës kombëtare na la shëndenë në sytë tanë, me pjesëmarrjen tonë, për të mos u kthyer kurrë më mbrapsht.

[Zero Cool]

E "shkreta" Kosovë!


Nga Redan BUSHATI



Të shkretë e mjerane ty të bënë! Sot, ti mbyll veshët dhe gojën. Sot, ti ke frikë nga gjithçkaja, e ndonëse thonë që «shkjau ndodhet matanë kufirit», vetëm unë dhe ti, o Kosovë, e dimë që ai ndodhet m'u në zemrën tënde. Ndoshta po vlerësoj si shumë vehten, por sigurisht ka edhe intelektualë, shpirtmirë e patriotë që ty o Kosovë ta dinë hallin. Këto nuk janë vargje poetike, as thirrje «derdimenësh» dhe «sharlatanësh» politik. Këto janë fakte, këto janë dëshmi, këto janë pikërisht ato që ti mban mbi supe, problemet e tua që vijnë, pikërisht nga ti. (Mos m'u zemno o Kosova eme e dashtun, nuk e kam me ty drejtazi, e kam me «spordhjakët» që po lozin me fatin tënd, e fatkeqësisht ato janë djemtë e tu!)

Kush më shumë e kush më pak, që të gjithë jemi të vetëdijshëm se «zitë e ullirit» ke hequr, e dimë luftën tënde të gjatë, plagët tuaja ende të hapura, shumë jetë të vdekura e të zhdukura etj., që mos qofshin përmendur, pasi vështirë të ndalemi. Vuajtjet tuaja janë një listë e gjatë dhe historia do të mbesin përherë borxh me ty, pasi «historinë e shkruan fituesi», ndërsa humbësi dëgjon pallavrat të thuhen. Ne jemi dëshmitarë të historisë sonë dhe të vlerave tona kombëtare, por si gjithmonë për ne kanë shkruar të tjerët si kanë dashur. Edhe sot, politika është ajo që po bën çdo gjë dhe brezat që pasojnë ndjejnë të mirën apo të keqen që paraardhësit e tyre kanë bërë. A nuk kemi klane serbe apo greke brenda spektrit tonë politik?! A nuk ndikojnë shpesh këto në hartimin e politikave sipas planeve të tyre duke dëmtuar nacionalitetin tonë kombëtar?! Mos më thoni që nuk është e vërtetë! Ose nëse keni frikë ta deklaroni, më mirë heshtni!

Objekti i kësaj analize nuk është trajtimi historik, por aktualiteti politik në Kosovë, i cili nuk po arrin të njohë ato nivele që kosovarët dhe ne shqiptarët matanë kufirit kemi dashur. Sinqerisht, me shpalljen e Pavarësisë së Kosovës jemi kënaqur që të gjithë, sa kaq shumë ishim të dehur nga gëzimi derisa nuk na bënte fare përshtypje ai flamur, që do të përfaqësonte nesër shtetin e ri të Kosovës. Asokohe, edhe deklaratat e sulmet që bënte lëvizja «Vetëvendosje» kundrejt qeverisë për një fakt të tillë nuk na bënin edhe aq përshtypje, si të thuash nuk e vrisnin veshin tonë. Por, po e fillojmë me atë pankartë të madhe m'u në mes të Prishtinës, ku mes lotësh e ndjenjash të zjarrta atdhetare thërriste zemra e secilit prej nesh «Bac, u Kry!». Do të kalonin ditët dhe sa shtohej numri i atyre, të cilët pas emrit madhështoro-hyjnor «Bac» do të vendosnin edhe pjesëzën mohuese «nuk», pra saktësisht «Bac, nuk u kry!». Në dukje lojë fjalësh, shumë syresh nuk ju bëhet vonë, e ndërkohë që ndërkombëtarët mes jetës së tyre luksoze nuk e dinë kalvarin e gjatë të vuajtjeve të kosovarëve, e në përgjithësi të mbarë shqiptarëve anëkënd, nuk arrijnë të deshifrojnë historikisht këtë shprehje, e cila saktëson aktualitetin mbarëshqiptar dhe i vendos «vulën» serbe Kosovës!

(FAKT! Më 16 shkurt 2011, një ditë para takimit me liderin dhe deputetë të «Vetëvendosje» duke shëtitur në Kosovë vizituam veçmas veri-lindjen e saj për të mbërritur në Llap dhe aktualisht në pikën kufitare me Serbinë, Përpëllac. Me sytë tanë kemi shikuar tre ushtarë serbë të fshehur pas një shkurreje dhe që afroheshin drejt nesh të armatosur për të hyrë në territorin e Kosovës). Sikur vetëm kaq, a nuk lind e nevojshme të shtrohet pyetja «A ka siguri në Kosovë?», «Nga kush kontrollohet veriu i vendit?», «Ç'duan forcat serbe të shkelin edhe brenda territorit shqiptar?», fundja «Kjo është pavarësia e Kosovës?!». Nga këtu dhe mes të tjerash arrihet qartë të kuptohet se në Kosovë nuk ka siguri. Sigurisht, kjo vjen nga një pavarësi e cunguar dhe e diktuar nga të tjerët. A për këtë u bë gjithë ajo luftë e UÇK-së, që të vendosin të tjerët edhe njësinë territoriale, edhe formën e pavarësisë?! Për çdo gjë ka një shpjegim dhe një arsye, e kjo situatë arsyen e gjen tek politika kosovare, tek këto «djem» të Kosovës, të cilët kanë marrë përsipër t'i shërbejnë Beogradit, gjoja për fqinjësi të mirë. Ngjyrat e kombit pas disa vitesh do të humbasin, vlerat dhe traditat do të fillojnë të shuhen e luftëtarët idealist të UÇK-së të treten nën dhé. Një shtet, i cili tjetërson flamurin, nesër do ta bëjnë të tjetërsojnë çdo gjë. A nuk e diktuan ndërkombëtarët çështjen e dialogut me Serbinë?! Pikërisht, ky dialog i ka dhënë edhe një goditje tjetër Kosovës, pasi ajo futet në bisedime me një shtet, i cili nuk e dërgon në mendje që ta njohin. Kështu arrihen marrëveshjet?! Në gjuhën diplomatike në tryezë ulesh i barabartë dhe fiton konsensusi, fiton bashkëpunimi, fitojnë të dyja palët. Këtu, përveçse nuk hyhet në bisedime si të barabartë edhe fituese është Serbia, pasi ajo po zbaton një nga pikat e vendosura nga bashkësia ndërkombëtare, ulja në tryezë me palën kosovare.

Varfëria, ulja e mirëqënies sociale, korrupsioni, krimi i organizuar po e dëmtojnë edhe më shumë të ardhmen e vendit. Nepotizmi, kleptokracia dhe klientelizmi po qëndrojnë këmbëkryq në sferën politike të vendit. Gjithashtu, parashikimi që bën Roberto Saviano për Kosovën si «Kolumbi e dytë» dhe një «hambare» e korriere e drogës në Europë e më gjerë dëmton shumë integrimin e vendit. Makutëria politike për të monopolizuar çdo gjë ka fshirë nga kujtimi edhe vuajtjet e luftës, të paktën për ato deputetë që kanë qenë pjesëmarrës. Normalisht, ato që e deshën atdheun nuk janë më, pasi «ato shkuan në luftë dhe luftuan», ç'ka do të thotë që kur kanë shkuar e kanë ditur se ndoshta edhe nuk do të kthehen më dhe jetën e tyre nuk e kanë pasur pishman. Si gjithmonë në luftë ka edhe prej atyre që kur kalonin plumbat serbë fluturonin të fshiheshin sa më parë, paçka se shokët ishin në vijën e parë të frontit. Këto «dallkauk» e «brinjështazë» do t'i gjeni edhe në radhët e politikës kosovare. Çdo shtet ka nevojë për politikë, por për një politikë, e cila mendon për atë që e ka votuar, pra popullin. Dhe, populli kosovar dëshiron e meriton një jetë më të mirë, më të qetë, më me pak halle a probleme, me mirëqënie më të lartë sociale, me një rritje të shkallës së punësisë, me respektim territoresh dhe sovraniteti, e në përgjithësi me një politikë, e cila është e konsoliduar dhe ka plane afatgjata të shtetndërtimit të Kosovës, duke forcuar kështu edhe jetën ekonomike të vendit.

Së fundi, Kosova ka nevojë për kosovarët. Ajo ka nevojë për orientim kombëtar dhe në gjuhën e popullit duhet të flitet dhe këndohet vetëm shqip, mbi çatiat e shtëpijave duhet të valëvitet vetëm flamuri «kuq e zi» dhe çdo pjesë e territorit duhet të kontrollohet nga ne. Kjo duhet të fillojë nga një zgjim kombëtar, i cili duhet të reformojë dhe të nisë nga e para ndërtimin e një shteti demokratik dhe atdhedashës. Përrallat me mbret që «në Europë nuk ka nacionalizëm» nuk kanë sens. Në çdo shtet të Europës kur të dëgjojnë duke folur gjuhën e tyre të «përkëdhelin», kur të shikojnë se ti admiron kulturën e tyre (më falni për shprehjen) «shurrohen» nga gëzimi, e kur shikojnë se ti punon dhe kontribuon në vendin e tyre të thonë «ti je prej nesh». A thua kjo nuk quhet nacionalizëm?! Mirë pra, provojeni t'ia djegni flamurin serbit apo grekut?! Ndërkohë që flamurin tonë ato... nejse! Gjithsesi, sot ka nevojë aty ku flitet shqip edhe të vendoset po shqip, ajo shqipja jonë e dashur. Kosova ka nevojë për ndërtim, ka nevojë për orientim, ka nevojë për fjalën e popullit.

[Zero Cool]

Po humb besimi në dialogun


Që nga arritja e marrëveshjeve të para në dialogun ndërmjet Kosovës dhe Serbisë e deri më tash, kanë ekzistuar dilemat lidhur me arritjen e marrëveshjeve dhe zbatimin e tyre, dhe këto dilema vazhdojnë të rriten, vlerësojnë analistët e çështjeve politike në Kosovë.


http://www.ekonomisti.net/fotot/25570/main_djalogu.jpg


10 shtator 2011
Analisti Agron Bajrami thotë për Radion Evropa e Lirë se që nga fillimi i dialogut ka qenë e paqartë nëse do të mund të zbatohet çfarëdo marrëveshje që arrihet. Madje, sipas tij, ka qenë e paqartë edhe formati me të cilin do të arrihen marrëveshjet.

“Fillimisht nuk e dinim nëse do të nënshkruhet marrëveshje apo e tëra do të përmbyllet me vendime të qeverive të veçanta, do të thotë, Qeverisë së Kosovës dhe asaj të Serbisë. Tani e dimë që disa marrëveshje thuhet se janë arritur. Mirëpo që prej arritjes së tyre, nuk kemi parë zbatim të marrëveshjeve dhe është e natyrshme që me mungesën e zbatimit të marrëveshjeve, të cilat thuhet se janë arritur, rritet skepticizmi për marrëveshjet në fjalë”, thotë ai.

Edhe analisti Shenoll Muharremi, vlerëson se dilemat lidhur me marrëveshjet e arritura kanë qenë të paraprira që në fillim të procesit, për shkak të skepticizmit që ka ekzistuar te njerëzit në Kosovë, lidhur me procesin e dialogut.

Sipas tij, mungesa e transparencës për procesin, ka shtuar edhe më tej dilemat për marrëveshjet që arrihen në kuadër të procesit.

“Fillimisht, Kosova, por dhe Serbia, janë futur në këtë dialog pa një diskutim të brendshëm, pa një konsensus social të tyre. Megjithatë, prej fillimit, procesi nuk ka pasur transparencë, qoftë nga palët që po dialogojnë, qoftë nga vet Bashkimi Evropian. Thjeshtë, asnjëherë nuk është ditur saktësisht se për çka po bisedohet. Nuk është ditë se çka dëshirojnë të arrihet dhe mbi të gjitha edhe kur është arritur diçka, marrëveshja nuk ka qenë e qartë dhe së paku, në letër, të shkruar dhe të nënshkruar nuk kemi parë asgjë. Andaj, mungesa e këtyre elementeve e bën skeptik tërë procesin”, shprehet Muharremi.

Ndërsa, analisti Bajrami, pret që edhe në të ardhmen të ketë mungesë të transparencës dhe informacioneve të sakta lidhur me atë se çfarë po ndodhë në procesin e dialogut, si dhe marrëveshjet eventuale që mund të arrihen.

Por, sipas tij, suksesi i çfarëdo dialogu nuk do të varet nga transparenca, por nga aftësia e palëve për të zbatuar çfarëdo marrëveshje dhe që ato marrëveshje, nëse nisin të zbatohen, të jenë të pranueshme për qytetarët e Kosovës.
“Ne duhet të shohim, nëse vërtetë marrëveshjet që thuhet se janë arritur, sikurse është marrëveshja për lëvizje të lirë të qytetarëve të Kosovës nëpër Serbi me targa të Kosovës, apo marrëveshja për lëvizjen e lirë të mallrave të Kosovës, nëse ato do të funksionojnë. Nëse nuk funksionojnë, të themi brenda muajit të ardhshëm, atëherë do të humbë sensi i çfarëdo diskutimi të mëtutjeshëm, mendoj unë”, shprehet Bajrami.

Muharremi ka shtuar se në Kosovë ekziston bindja që Serbia nuk është futur në këtë dialog me vullnetin e saj, por për t’iu ofruar statusit të kandidatit për Bashkimin Evropian.

Sipas tij, ngjarjet që pasuan në fund të korrikut në veri të Kosovës, kanë treguar edhe një herë se Serbia nuk është partner kredibil për dialog.
“Unë mendoj që edhe siç ka qenë rasti para 25 korrikut, e dimë shumë mirë që ka pasur zhvillime pozitive dhe lajmë shumë optimiste se është arritur marrëveshje në këtë dhe në atë. Menjëherë pas disa javësh, Serbia përsëri ka vepruar si Serbia e viteve të 90. Andaj, njerëzit kanë të drejtë të jenë skeptikë dhe unë mendoj që Serbia nuk është një aktor kredibil që duhet edhe t’i besohet në këto dialogime”, thotë Muharremi për Radion Evropa e Lirë.

Ndryshe, analistët e çështjeve politike kanë shprehur mendimin se dialogu ndërmjet Kosovës dhe Serbisë po përcillet me dyshime nga opinioni, për shkak se sajuesit e procesit kanë pasur frikë që t’i zbulojnë detajet, sepse ato do të mund ta nxjerrin procesin në një dritë negative.

Veprimi i tillë, sipas analistëve, është i gabuar, për faktin se nëse qytetarët nuk do të kenë besim në procesin e dialogut, ky proces do të dështojë.

[Zero Cool]

Mos na prekni historinë – po klithin falsifikatorët e historisë


http://www.kosovapress.com/ks/repository/images/nexhmedinspahiu._thmb1jpeg
Nexhmedin Spahiu

Nuk janë turqit ata që duan të na ndryshojnë historinë, atë na e ka falsifikuar shoku Enver Hoxha dhe shërbetorët e tij.



Pas deklaratave të ministrave turq Dinçer e Davutoglu për problemet që ka historiografia e jonë në raport me turqit dhe me Perandorinë Osmane u ngrit turma e atyre që pretendojnë të jenë historianë se nuk lejojnë të ndryshohet historia, se të prekësh historinë është të prekësh shtyllën kurrizore të kombit etj.etj..
Kjo e vërtetë duket shumë cinike. Ata që prekën shtyllën kurrizore të kombit janë falsifikatorët e historisë, shërbëtorët e shokut Enver Hoxha (1908-1985) dhe nxënësit e tyre.
Këta falsifikatorë të historisë për më së gjysmë shekulli indoktrinuan breza të tërë me histori të rreme, me gjysmë të vërteta dhe me komente të çoroditura.

Lëvizja komuniste në Drenicë?!!! Lëvizja balliste në Drenicë?!!!

Falsifikimi u bë aq i paskrupullt sa ta zëmë ka njeri që ka doktoruar në Universitetin e Prishtinës me temën “Lëvizja komuniste në Drenicë 1941-1945” . Emrin nuk po i përmendi për të mos krijuar idenë se po sulmoj individin dhe jo dukurinë. Krejt Drenica e di që në atë kohë s’kishte asnjë komunist në Drenicë dhe rrjedhimisht as lëvizje komuniste.
Po i njëjti person, pas rënies së komunizmit shkroi librin “Ballit Kombëtar në Drenicë” duke i konsideruar si ballistë të gjithë nacionalistët shqiptarë të kohës së Luftës së Dytë Botërore. Në gjithë Kosovën në atë kohë kishte vetëm dy anëtarë të Ballit Kombëtar. Ata ishin dy profesorë të gjimnazit “Sami Frashëri” në Prishtinë, kurse në Drenicë s’kishte as edhe një ballist të vetëm.
Nacionalistët e Drenicës si edhe ata të gjithë Kosovës ishin përkrahës së qeverisë kuislinge me seli në Tiranë deri më 1943, dhe më 1943/44 përkrahës të Lidhjes së Dytë të Prizrenit në krye me Rexhep Mitrovicën (1887-1967) e Xhafer Devën (1904-1978), ndërsa më 1945/46 përkrahës të Organizatës Nacional Demokratike Shqiptare dhe përkrahës të kryengritjes së Shaban Polluzhës në përfundim të Luftës së Dytë Botërore. Sigurisht këtu nuk po i llogarisë për nacionalistë një grup komunistësh të mbledhur rreth Fadil Hoxhës (1916-2000) të cilët edhe ashtu kishin rrol minor derisa u krye Lufta e Dytë Botërore.
Ky shembull eklatant tregon se sa në mënyrë bizare është shkruar historia e jonë.

Falsifikimi i deklaratës së pavarëssisë së Shqipërisë

Vargu i falsifikimeve me te cilat edhe sot e kësaj dite furnizohen nxënësit e studentët në Kosovë e Shqipëri është tejet i gjatë dhe prekë çdo pore të historisë sonë.
Disa nga këto falsifikime janë dalë në shesh pas rënies së komunizmit siç është rasti i shlyerjes së nënshkrimeve të Rexhep Mitrovicës (1887-1967), Mit’hat Frashërit (1880-1949) e të tjerëve nga dokumenti i shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, por shumica e falsifikimeve ende kanë ngelur.
Falsifikimi i emrit të Ismail-Qemail bej Vlorës në Ismail Qemaili

Falsifikimi prek edhe vet Ismail-Qemail bej Vloren (1844-1919).
Meqë Enver Hoxha i kishte shkatërruar gjithë familjen Vlora sikurse edhe gjithë familjet tjera patriotike në mbarë Shqipërinë, atëherë kryeministrit të parë të Shqipërisë iu hoq mbiemri Vlora dhe titulli bej. Pjesa e dytë e emrit Ismail-Qemail iu bë mbiemër dhe kështu Ismail Qemail bej Vlora u tjetërsua në Ismail Qemaili. Edhe sot e kësaj dite shkollat, rrugët dhe sheshet në Kosovë e Shqipëri mbajnë tabelat ku shënohet Ismail Qemaili e jo Ismail-Qemail bej Vlora.

Vasil Shanto – terroristi komunist që mësohet si hero

Ende sot në Shqipëri rrugë dhe shkolla mbajnë emrin e heroit të popullit Vasil Shanto (1913-1944) “heroizmi” i të cilit ishte vrasja e djalit të Isa Boletinit (1864-1916), major Adem Boletinit (___-1943), komandant i xhandarmerisë në Shkodër.

Falsifikimi i nënshkrimit të Bajram Currit: letër Leninit

Dr.Krist Maloki (1900-1973) ishte tronditur kur në muzeun e Shkodrës gjatë vizitës së tij si profesor austriak viteve të 60-ta, iu kishte prezantuar dokumenti i “nënshkruar” nga Bajram Curri (1862-1925) ku kinse ky i kishte dërguar letër “Hazreti” Leninit (1871-1924). Krist Maloku pohon se e kishte njohur personalisht Bajram Currin dhe se Bajram Curri ishte analfabet dhe kurr nuk kishte vënë nënshkrim. Natyrisht ky fakt nuk e zvogëlon rrolin e Bajram Currit në dërgimin nëpër shkolla të të rinjëve shqiptarë nga Kosova.

Falsifikimi më i dëmshëm: ai për Kongresin e Berlinit

Vargu i falsifikimeve është i gjatë, por më të dëmshmin na e provon Jusuf Buxhovi.
Ky ka të bëjë me qëndrimin “armiqësor” të Anglisë dhe Gjermanisë ndaj çështjes shqiptare në kongresin e Berlinit më 1878. Edhe pse Jusuf Buxhovi me prova të dorës së parë dëshmon se Anglia e Gjermania në Kongresin e Brerlinit kishin ndaj Shqipërisë qëndrim identik me atë çfarë patën këto vende ndaj Kosovës më 1999, prap se prap librat tona të historisë, nga ku mësojnë nxënësit e studentët tanë, vjellin vrer kundër Anglisë e Gjermanisë së asaj kohe. A nuk është dëmtim i shtyllës kurrizore të kombit falsifikimi i raporteve të kombit me miqtë më të mirë të tij: Anglinë e Gjermaninë?

Wikileaks. Viki-Çka?

Kur ka falsifikim të fakteve, atëherë komentimi i historisë bëhët akoma më banal. Ata që kanë shkruar historinë mbi bazën e fakteve dhe kanë komentuar drejt kurr nuk i tremben rishikimit të teksteve të historisë. Ata që kanë falsifikuar klithin sllogane patriotike për të fshehur krimin qe kanë bërë.
Nga Wikileaksi nuk frikësohet askush që ka folur hapur, drejt e sinqerisht në çdo kohë e çdo vend. Për ata që gënjejnë e intrigojnë: Wikileaks, Viki-Çka?

[Zero Cool]

Shamia


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0913212620848_m.jpg
Seb Bytyçi


Tema e këtij shkrimi nuk është mbulesa ose mësim-besimi. Ky shkrim refuzon të diskutojë për një çështje të paqenë. Mirëpo, diskuton për çështjet reale dhe përpjekjet për ta tërhjekur vëmendjen larg atyre.

Kontrollimi i mendjes

Orwell në librin e tij “1984” paralajmëron për një shoqëri ku partia kontrollon çdo aspekt të jetës, dhe madje ekziston edhe Policia e Mendimeve. Mirëpo, unë dua t’ua rikujtoj librin e H.G. Wells “Makina kohore” (dhe filmin e vitit 2002 me të njëjtin titull) që merret me një qasje tjetër merret me temën e ngjashme. Aty një shkencëtar udhëton në kohë në të ardhmen e largët. Aty ai gjen një shoqëri të varfër që jeton sikur paraardhësit tanë në kohën e gurit. Një gjë të çuditshme që ai vëren aty është se nuk ka njerëz në moshë të shtyrë. Edhe pse në pyetjet e tij nuk përgjigjet askush, më vonë ai e kupton arsyen e kësaj. Këta njerëz vazhdimisht janë pre e disa monstrumëve që dalin nga toka. Më e çuditshmja për të është se askush nuk pranon të flas për fatin e tyre. Ata thjeshtë e pranojnë realitetin dhe nuk flasin për familjarët e tyre të rrëmbyer/vrarë nga monstrumët nëntokësor.

Më vonë, protagonisti, e kupton çfarë po ndodhë. Për shkak të një katastrofe bota shndërrohet në një vend të shkretë. Dhe lloji njerëzor evoluon në dy nënlloje, njëri, Morlokët, që jeton mbi tokë (dhe që ju ngjan shumë njerëzve të tashëm) dhe tjetri nënlloj, Eloi, që jeton nën tokë (dhe ngjajnë në monstrumë). Nëntokësorët në fakt i gjuajnë njerëzit mbi tokë për ushqim. Në film, shkencëtari kupton se nëntokësorët janë të ndarë në disa grupe, dhe përderisa një grup merret me “gjuajtjen” e njerëzve, një grup më i avancuar është në gjendje të kontrollojë mendjen e të gjithë nëntokësorëve si dhe të njerëzve mbi tokë. Kështu, predatorët i frikësojnë njerëzit duke u futur edhe në ëndrrat e tyre, dhe duke mos i lejuar as të mendojnë për rezistencë.

Mjegulla kosovare

Nuk ka si të mos vijë në mendje ky skenar, kur e sheh çfarë ndodhë me popullsinë në Kosovë. Shumë e rëndësishme është saga e shamive e mësim-besimit. Në qindra anketa që janë bërë me qytetarët kosovarë që nga viti 1999, në asnjërën për tyre nuk del si brengë shamia ose mësim-besimi. Vazhdimisht konfirmohet se brengat kryesore për qytetarët janë papunësia, varfëria dhe korrupsioni. Dhe për çfarë teme diskutojnë kosovarët me javë të tëra? Për shaminë dhe mësim-besimin, tema që as nuk figurojnë në radarin e shoqërisë kosovare për nga rëndësia.

Këtu pra qytetarëve u imponohen tema që ua tërheqin vëmendjen e tyre nga çështjet reale. Para syve kolektiv të shoqërisë kosovare vendoset një shami e errët që e parandalon shikimin e problemeve të vërteta. Dhe, me mjeshtri prej ninxhash gjuhen bomba tymi, në kohën kur buxheti i Kosovës dëmtohet me miliona euro nga korrupsioni. Grabitçarët duan mjegull.

Qytetarët si Eloi dhe çështjet e vërteta

Përderisa, mjegulla e hutia krijohen me zell në të tëra anët, qytetarët grabiten çdo ditë. Çdo i treti kosovar jeton në varfëri absolute. Inflacioni është rritur, dhe çmimet për ushqim janë rritur për gjysmë. Numri i ndërmarrjeve që mbyllen – nga presioni i tatimit në një anë dhe haraçit në anën tjetër - është rritur në vitet e fundit. Dhe çfarë ndodhë me njerëzit që mbesin pa punë dhe pa dinjitet? “Shpëtimtarët” shkojnë u ofrojnë lëmoshë duke shkelur edhe më tej dinjitetin e tyre.

Refuzimi i hirit syve

Në vend që të diskutohet për krijimin e vendeve të punës, diskutohet për shami që bartet nga disa dhjetëra persona nga gati dy milionë. Në vend që të propozohen ligje për luftimin e korrupsionit e krimit të organizuar, si p.sh. ligji antimafia ose përforcimi i Agjencisë Anti-korrupsion me fuqi prokuroriale, propozohen amandamente ligjore për mësim-besim.

Prandaj, kurthi mjegullues i ngritjes së temave të paqena është i rrezikshëm. Është mashtrues dhe dëmtues për qytetarët e Kosovës. Dhe diskurset e tilla publike që promovojnë debate romantike herë nacionaliste herë religjioze, janë qëllimkëqija dhe duhet të refuzohen.

(Autori është Drejtor i Institutit Ballkanik të Politikave. Opinionet janë personale.)

[Zero Cool]

Neoosmanizmi dhe shqiptarët në Turqi


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0830220834304_m.jpg
Bujar Abdullahu


Jashar Koshaner, ish gjenerali i ushtrisë turke para disa ditëve dha dorëheqje së bashku me komandantët më të rëndësishme të forcave tokësore, detare dhe ajrore dhe kjo ndodhi për shkak se 250 oficerë, ndër të cilët 14 gjeneralë janë në burgjet turke, sipas qeverisë, për shkak të komplotit të përgatitur prej tyre.

Armata turke me kushtetutën e saj, ndër të tjera, dhe deri më tani, është shfaqur edhe si mbrojtëse e sekularizmit dhe njëkohësisht parandaluese e ndikimit të fesë në shtet. Historia moderne e saj, më saktë ajo prej liderit historik Ataturk e tutje, është dëshmitarja më e mirë e këtij konstatimi. Ndërsa tash, kur Nexhet Jozel, njeri i besuar i kryeministrit Erdogan dhe presidentit Gyl, zgjidhet për shef të shtabit të përgjithshëm të armatës turke, dhe kur dihet se Partia e Drejtësisë dhe Zhvillimit ka politika pro-islamike, atëherë kahet e këtij shteti me ndikim, jo vetëm në Ballkan, duket se kanë filluar trasimin e një shtegu të ri për ecje tutje, me ç’rast për herë të parë Turqia shfaqet si unike në aspekt të identitetit të saj qytetërues, ku drejtimi i udhëheqësve është i njëjtësuar dhe në harmoni të plotë me përkatësinë fetare të popullit të saj. Por a është kështu në të vërtetë, apo Turqia vazhdon të jetë shtet i përçarë me shumicë myslimane dhe me nomenklaturë politike e ushtarake sekulare?

Gjeostrategjia e re turke jo vetëm politiko-kulturore e zyrtarëve turq në shtetet e Ballkanit dhe në veçanti në Kosovë, që disa po e quajnë neoosmanizëm duket se ka kulmuar dhe është kuptuar më shpluar, me kërkesën e fillimisht ministrit të arsimit, z. Omer Dinçer dhe me pas të atij të punëve të jashtme, z. Ahmet Davutogllu, për një retush të historisë së periudhës së sundimit otoman. I pari, pra z. Dinçer kërkoi që aty ku fyhet periudha e sundimit të sulltanëve të hiqen nga tekstet shkollore, ndërsa i dyti, shefi i diplomacisë turke, tha se ne nuk kërkojmë që të ndryshohet historia por mënyra e interpretimit të saj. Ai më pas shtoj se ‘në kohën e komunizmit të Titos dhe të Enverit është shkruar historia juaj dhe për këtë arsye ajo ka qenë e ndikuar nga sistemet përkatëse dhe si e tillë duhet rishikuar’.

Shqiptarizma konturën e saj përfundimtare e ka marrë në kohën e rilindësve tanë, dhe ky besoj është një konstatim të cilën e kanë përsëritur në vazhdimësi dhe vënë në pah shumë historianë, intelektualë e akademikë. Është periudha e Rilindjes Kombëtare Shqiptare ajo e cila mund të konsiderohet si një ndër periudhat më të ndritshme të historisë shqiptare. Por, pse është më e pasura dhe pse është periudhë kur shqiptarizma krijoj konturën e saj përfundimtare? Thjesht për shkak se mu në këtë periudhë shqiptarët i kundërvihen Otomanëve dhe pos tjerash mbi bazën e kësaj kundërvënie u krijua kombi shqiptarë me atributet e saja unifikuese si gjuha, kultura, fetë etj..

Po, është e vërtetë se historia është e shkruar edhe përgjatë regjimeve komuniste titiste dhe enveriste dhe si e tillë mund të ketë ndikime në përshkrimin dhe konkluzionet për periudhën e sundimit otoman në tokat e shqiptarëve, por nuk kam ndonjë dyshim se historia është e shkruar edhe në periudhat parakomuniste dhe edhe në këta libra historik gjenden pjesë të cilat nuk kanë qenë të thurura me lavde për historinë otomane, në të vërtetë ka qenë dhe është mu e kundërta.

Ne jemi komb i vogël, si shtet i Kosovës edhe më të vegjël, dhe nuk besoj se kemi mundësi për ndikim në politikat rajonale e edhe më pak në atë globale, por pasi Turqia kërkoi nga institucionet tona ndryshimin e interpretimit të historisë, atëherë besoj se përgjithësisht shqiptarët, dhe në veçanti ata të Kosovës, për shkak se kjo kërkesë turke është drejtuar tek institucionet tona, kemi të drejt, dhe atë shumë legjitime, të kërkojmë nga Ankara zyrtare njohjen e shqiptarëve të Turqisë me statut të minoritetit. Kjo besoj, është larg më legjitime se sa kërkesa e zyrtarëve të Turqisë për ndryshim të historisë apo ndryshim, qoftë edhe të interpretimit të saj. Në veçanti tani kur kahja e zhvillimit historik e Turqisë ka marrë një dimension të ri, është e natyrshme që në vazhdën e ndryshimeve të saj të kërkohet trajtimi i shqiptarëve si minoritet me të drejta të njëjta me turqit në Kosovë dhe, kuptohet, me rikthimin e mbiemrave shqiptarë.

Duke pas parasysh gjeostrategjinë e re turke në rajon, duke pasur parasysh gjithashtu edhe kërkesën që përfaqësuesit e institucioneve të Kosovës me shumë legjitimitet mund ta kërkojnë nga Ankara zyrtare, fuqishëm besoj se shqiptarët dhe turqit nuk kanë asnjë arsye që të ndryshojnë kursin e bashkëpunimin të deritanishëm, madje është me dobi dypalëshe që ky bashkëpunim të forcohet e thellohet edhe më, pavarësisht që historia jonë mund të mbetet e pandryshuar.

(Autori është Kryetarë i Partisë Nacionale Demokratike Shqiptare)

[Zero Cool]

Kundër ‘Edukatës Fetare’ në shkollat e Kosovës


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0830220418961_m.jpg
Gani N. Asllani


Rreth debatit për vënien e orës fetare si mësim të detyruar nëpër shkollat e Kosovës, tashmë janë pozicionuar shumë grupe, individ, shoqata apo organizata në të dyja kampet, atë për, dhe atë kundër, duke përdorur të drejtën e qytetarit për tu edukuar, kurse nga kampi tjetër, duke përdorur argumentin e shtetit laik si bazë e fortë kushtetuese që e ndanë shtetin nga feja. Derisa në këtë zhurmë madiatike e mbi-politizuar, nxitur nga dy deputet të koalicionit ‘Aleanca për Kosovë të Re’ të hyrë në Kuvendin Popullorë të Republikës si pasojë e sistemit të çoroditur zgjedhorë në Kosovë, e që për shkak të numrave të ulët që koalicioni qeveritarë i ka në disponim, nuk mundet të ia lejoj vetes bezdisjen e tyre, kanë filluar që njerëzit të marrin edhe nofka (kryesisht komunistet nuk po duan të na lënë praktikimin e fesë) duket se më së paku, ose edhe fare nuk është shtjelluar argumenti mësimoro – pedagogjik, pra çështja se a duhet që domosdo fëmijët tanë të mësojnë fenë nëpër shkolla!

Pikërisht për këtë çështje dua t’i marrim shtruar këto argumente në cilësinë e një akademiku që për mëse një dekadë është i përfshirë në arsim të nivelit universitarë. Fillimi me një projekt të ri është kurdoherë vështirësi e madhe, e aq më tepër kur është fjala për një eksperiment të pa provuar më parë. Kështu edhe lënda e edukatës fetare kërkon një planprogram të studiuar, balancual dhe organizuar mirë. Konkretisht, sa shumë hapësirë do t’i ipej në këtë lëndë fesë Islame, si religjioni që pjesa më e madhe e banorëve të vendit i përkasin, çfarë hapësire do të zinin në këtë lëndë sektet fetare myslimane, si do të shpjegoheshin interpretimet e ndryshme të Islamit nga Sufismi (që predikon një Islam shpirtërorë dhe vetëmohues) deri te Uahabismi (që predikon mënyrën më të egër dhe më radikale të udhëzimeve Kuranore). Pastaj, sa shumë hapësirë do t’i ipej në këtë lëndë Krishterimit dhe sekteve të tija, psh a do të mund të mësonin nxënësit tanë për Krishterimin Ortodoks Armenas, apo atë arkaik Koptik. Çështja tjetër, a do të mësojnë nxënësit tanë edhe për Çifutizmin, pastaj sektet Protestante, Kalviniste, Adventiste, Metodiste, apo edhe mijëra fetë e tjera pagane, natyraliste, dhe ato që besojnë në shumë Perëndi?

Siç po shihet pra, problemet janë mëse të shumta, ku ajo e përgatitjes së një armate arsimtarësh për këtë lëndë, do të ishte ndër më problematiket. Kush do jene ata? Priftërinj, hoxhallarë, apo mësues te rëndomtë? E rëndësishme do të ishte që të mos pikaset kjo lëndë ashtu që të mbetet e neglizhuar dhe braktisur siç ka qenë për shembull rasti me lëndët e ‘Amvisnisë’ apo ‘Bazat e Arsimit Teknik’ që neve që i mbajmë mend ishin vetëm lëndë sa për të mbushur orarin, pa fare interesimi nga institucionet e atëhershme arsimore. Në kundërshtim të atyre që sjellin argumentin se në perëndim gati në çdo vend ekziston lënda e edukimit fetarë, ja një përgjigje shumë domethënëse. Të gjitha këto shoqëri e shohin këtë lëndë si problematike dhe shumë përçarëse, sepse kur në orën e mësimit mësohet për Katolikët, nxënësit Protestant të detyruar nga prindërit e tyre natyrisht, braktisin orën, dhe anasjelltas, kur shpjegohet për Protestantët, nxënësit Katolik braktisin mësimin, kurse kur flitet për Islamin, Çifutizmin apo fetë e tjera, të gjithë nxënësit së bashku braktisin orët e mësimit. Për efekt të tranzicionit që po kalojmë, dhe në respekt të vlerës madhore të tolerancës fetare që ne Shqiptarët disponojmë, pyes - a do të ishte mirë që ndasi të këtilla artificiale të shënohen edhe në kombin tonë?

Dhe në fund, edhe çështja praktike e lidhur me mësimin fetarë nëpër shkolla! Çka e keqe u erdhi atyre që deri tani nuk mësuan lëndën fetare në shkolla, pra baballarët e këtyre fëmijëve që sot janë nxënës? Si ndodhi që edhe ne mësuam për fenë edhe pse nuk mësuam nëpër shkolla për edukatën fetare? Që më sjell kështu edhe te pika e fundit e këtij rebukimi – e që është; se feja i përket pikërisht shpirtit të njeriut, është një gjendje shpirtërore dhe emocionale e besimit mbi forca të mbinatyrshme, dhe duhet të mësohet vullnetarisht dhe me vetdëshirë. Shteti më së paku duhet të ketë dorë në këtë çështje, feja duhet t’i lihet familjes, prindit dhe shpirtit të njeriut për ta mësuar kur të dojë e si të dojë.

(Autori është bashkëpunëtor shkencorë në Qendrën për Studimet e Shkencave Politike të Europës Lindore, studiues shkencorë në Universitetin Njukasell, anëtarë i Qendrës për Studimet Fqinjësore i Universitetit Sterling, bashkëpunëtor korrespondent në Universitetin e Varshavës, dhe pedagog i shkencave politike në Universitetin Glasgow, Britani e Madhe)

[Zero Cool]

Boll mo! E kemi kuptuar lojën!


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0913212111872_m.jpg
Fahri Xharra


Mjaft mo se na ngulfatet! Nuk jemi shqiptarët e kohës së Esad Pashë Toptanit, ku “dum`babatë” luanin lehtë me ne. Ata na diktonin se si te mbathemi, se si te vishemi se si te flasim. Ata na i caktonin rrugët e jetës. Hoxhallarët e kohës së sotme duhet ta dinë ndryshimin me shqiptarët e përmendur më lartë dhe neve të sotmit, se ne dimë shkrim-lexim, se ne sot flasim shumë gjuhë të huaja, se edhe ne të tjerët dimë të shkruajmë dhe lexojmë edhe arabisht, përveç tjerash, nëse kjo është e rëndësishme.

Mos i keqinterpretoni gjërat, mos na ngulfatni. Na leni rehat në rrugën tonë që na e ka caktuar vetë perëndia. Rruga e jonë, ajo e trajektores së DIELLIT, është e vetmja rrugë që ne sot e dimë dhe mundemi, dhe do ta ndjekim. Mos na i pudrosni gjeneratat e reja me pluhurin e rrugës pa dalje. Kot e keni. Ne jemi ata që nuk do të lejojmë kthimin prapa, nuk do t’i lejojmë askujt që të na pengon në rritjen e miqësisë me Evropën. Evropa jemi ne.

Ne shqiptarët myslimanë kemi praktikuar ato pak rite të mbetura nga okupimi shumëshekullor turko-mysliman dhe jemi ballafaquar me problemet e vërteta të jetës, qoftë për një mbijetesë apo një jetë më të mirë. Vlerësimi i të huajve ishte se jemi “myslimanë të lehtë”. Por, çfarë u mendua kur na quajtën “myslimanë të lehtë”? Evropa na donë vetëm kështu. E edhe ne e duam Evropën ashtu si është.

Qëllimi i shkrimit tim është që ata që duan ta mësojnë të vërtetën mbi vellot, shamitë, perçet, ferexhenë dhe “havalen” dhe në përgjithësi fshehjen e femrës nga “sytë e botës”. Qëllimi shumë i pastër pa kurrfarë tentimi të ç`vlerësimit të feve. Ato (fetë) le të vazhdojnë me qenë. Ato le të punojnë për ata që duan, por pa kurrfarë imponimi ligjor për të tjerët.

Jam konsultuar me një literaturë të shëndoshë nga burimet arabe dhe çdo fjali që e përmendi në tekstin e mëposhtëm e ka burimin e shkruar prej nga është shkëputur. Do i përmendi termet arabe për mbulesë të femrës të cilat po keqpërdoren nga ata që po iu shkon për shtati: hijâb (higjab); jilbâb (gjilbab); khimâr ( himar);

Çka thotë libri i shenjtë për vellon? Asgjë. Bile asgjë. Kurrkund nuk përmendet koka e femrës. Fjala “flokët” (sha`ar) aty nuk gjendet fare. Zoti nuk thotë asgjë as për mbulimin e as për zbulimin e flokëve. Nuk ishte qëllimi i ardhjes së Kur`anit që t’i mësoj njerëzit se si të vishen. Fjala vello, me qëllimin se si i ipet sot, nuk është pjesë e fjalorit dhe porosive kuranore. Velloja është një “krijesë” e shariatit.

Kurani dhe Hijab-i

Nga historia dhe origjina, bartja e Hijabit është institucionalizuar nga “Sharia”, ligji fetar i Islamit. Hijabi është i ndërlidhur vetëm me dy vargje të Kuranit, dhe iu është imponuar myslimanëve. Fjala është për vargjet 24:30, 31, 33:59.

1. Surja: Nuur (Drita),vargjet 30-31.

Kurani i paraqet principet e ligjit të thjeshtësisë (modestisë) në kapitullin24 (Nuur) Drita- thjeshtësia iu përshkruhet si myslimanëve ashtu edhe myslimaneve: “Thuaju besimtarëve që të largojnë shikimin që të ruajnë dëlirësinë, dhe t’i hedhin vello mbi gjoksin e gjinjtë e tyre... Allahu është i sigurt, njohës shumë i mirë se çka ata bëjnë”...30,31.

Sipas vargjeve të mësipërme, myslimani duhet të vishet si i ka hije njeriut në mënyrë të thjeshtë. Pra nuk parashihet asnjë ndalesë e as dënim për femrat e shpluara. (e përkthyer dhe e shpjeguar nga Muhammad Asad, Mesazhet e Kur`anit (Dar el- Andalus 1984). Himari, dhe përdorimi i tij shërben për të mbuluar gjoksin lakuriq të femrës së kohës dhe që “gjoksi nuk është që pa tjetër duhet të shihet”.

2- Surja 59 ( Al Ahzab) vargjet 58-59

“Bartje e hijabit në urdhrin e dytë të Koranit”. Sipas tij në atë kohë si femrat ashtu edhe meshkujt binin pre e provokimeve dhe shkeljeve morale. Nëse femra myslimane duhej të veshte një pelerinë të madhe, kur dilte nga shtëpia, arsyeja ishte që të mos ngacmon me pamjen e saj dhe të sulmohet.
Bartja e vellos, hijabit nuk është urdhër kuranik. (Ibrahim B. Sayed “ Women in Islam : Hijab (Islamic Reaserch Fondation International ,1998)

Kurse, Zonja Nazira Zin al-Din në Al Sufur Wa`l-hijab (Beirut, Quzma Publication) shkruan “Moraliteti im dhe vetëdija ime pa njolla është më e vlershme se sa bartja e mbulesës. Asgjë e mirë nuk duhet të pritet nga pamja (dukja) e jashtme, të gjitha të mirat dhe virtytet qëndrojnë ne brendinë time”.
Bartja e mbulesës së femrës është bërë sot në disa vende një dëshirë politike, një teatralizim i dëshirës për të qenë e lirë. Krejt se çka mendojmë për femrën të mbështjellët apo jo, në Kur’an nuk gjendet asnjë përshkrim i tillë.

Hijabi dhe injoranca është mbështjellësi që e mbulon zemrën, dhe e pengon kërkimin e së vërtetës për të pasur qasje në bashkim me Zotin dhe që e pengon njohjen e fshehtësisë së brendshme. Atributet dhe sjelljet tona negative si egocetrizmi, lakmia, materializmi, egoizmi, dëshira, kërkesat tona dhe shfrytëzimi i kufizuar i vetvetes si një mbulojë e trashë do të pengon dritën e shenjtë të Zotit të ndriçon zemrat tona. Me këtë rast ne e injorojmë të vërtetën,unin tonë të vërtetë dhe mbesim në kufirin me pamjen e së të vërtetës. Sipas Kur`anit ,”velloja dhe terri është në sytë e të padijshmit, të largojmë mosdijen e të ballafaqohemi më të vërtetën”.

Hijabi – mbulesë e brendshme shpirtërore

Emri “Hijab ( Higjab) në Kur`an vetëm 7 herë përmendet, pesë prej tyre si “Hijab” dhe dy herë si “Hijaban”. Shihni 7:46, 17:45 , 19: 17 , 33:53 , 38:32 , 41: 5 , 42 :51. Asnjëherë fjala “Hijab” nuk është përdorur ,si po na thuhet sot nga të pangopshmit në lidhje “me kodin e veshjes së femrës muslimane. Velloja apo hijabi në Kuran nuk ka të bëj aspak me ligjet e veshjes së femrës, bile as asaj arabe.

Sot, krejt kjo është për të vendosur diktaturat në shtetet e caktuara të botës, për të krijuar një kundërsulm nga të moderuarit e për të pasur alibi për shtrirje të tyre. S`ka aspak të bëj me Islamin e vërtetë.

Dr. Tarik Suwaidan thotë: “Në shumë vende arabe tradita e moçme ka rifilluar të praktikohet. Nëse e hedhim një vështrim të thellë për atë që ishte praktikuar në shekullin e 7-të, ne do të shohim shumë qartë “në shtëpitë e kohës nuk kishte mure dhe duhej të viheshin perde për tu ndarë burrat nga gratë, dhe se ato gra myslimane nuk duheshin të bashkëbisedonin me burrat dhe të qëndronin të ndara pas një perdeje...”

Pavarësisht nga pohimet e eruditëve (dijetarëve) konservatorë, nuk ka asnjë bazë në “Librin e Shenjtë” për mbështjelljen e femrave si gjë të obligueshme, por përpjekja e tyre është një sulm i tërthorë në imponimin torturues ndaj suverenitetit të grave, dhe se të gjitha autoritetet e pavarura e vërtetojnë se nuk ka asnjë bazë për këto urdhëresa kufizuese. Përveç kësaj, ideja se Perëndia apo al-Llâh i preferon gratë e mbuluara ose që trupi i grave është awra, vjen ngase gratë duhen të jenë të mbrojtura ndaj sulmit të burrave dhe shoqërisë imorale, kurse hijabi është i rremë dhe vetëm për të penguar qasjen e gruas në pavarësinë arsimore, sociale dhe politike.

Kurse në tokat mbarëshqiptare, qëllimet shihen prej kozmosit dhe janë të qarta: lufta për pushtet dhe përkushtimi për të dërguar në vend porosinë e porositësve. Shkolla është një vend i formimit e i edukimit të qytetarëve të rinj për t`i përgatitur të jetojnë në një shoqëri laike me respekt të lirisë fetare. Në shkollat tona në Kosovë ka katolikë, myslimanë, protestat, ortodoks, të padeklaruar, ata janë aty të jetojnë si njerëz të lirë në të gjitha pikëpamjet fetare. Në Kosovë, bartja e shamisë u imponohet vajzave të reja, qoftë nga familja, qoftë nga bashkëfetarët. Ajo shpreh një përulje jo ndaj Perëndisë, por ndaj presionit të rrethit. Bartja e shamisë në Kosovë shpreh manifestimin e një integrizmi fetar e që është i rrezikshëm për ne, pasi këtu jemi edhe jomyslimanët të një kombi, gjuhe dhe historie.

Stigmatizimi i femrës myslimane në Kosovë është një fenomen i ri i shfaqur pas luftës së fundit dhe debati lidhur me shaminë islamike i ka dhënë shoqërisë një dimension të ri.
Boll mo! E kemi kuptuar lojën.

[Zero Cool]

Instalimi i pakuptueshmërisë


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0913214408372_m.jpg
Alma Lama


Shoqëria në Kosovë po rrezikon të futet në një nivel të rrezikshëm të pakuptueshmërisë. Debati që po zhvillohet këto ditë, për prodhimin e të cilit është punuar prej disa vitesh mbi “liritë” fetare tenton të prodhojë një atmosferë të pakuptueshmërisë ndërmjet grupeve të caktuara shoqërore apo të interesave, komuniteteve fetare dhe jo fetare, grupmoshave të ndryshme e po kështu të raporteve mes individit dhe shtetit.

Në një kontekst më të gjerë dhe të thjeshtuar, do të mund të sillnim pakuptueshmërinë që ekziston mes perëndimit dhe islamizmit, si dy dogma të cilat në ditët e sotme janë në nivelin më të keq të marrëdhënieve, mbase që prej kohës së kryqëzatave. Duam apo s’duam ta pranojmë tashmë është bërë e zakonshme të dalim në përfundimin se bota islamike dhe perëndimi janë zhytur në një cikël të intensifikuar të konfliktit politik dhe kulturor dhe burimi kryesor i këtij rivaliteti është natyra e raporteve të Amerikës me Lindjen e Mesme, më saktë konflikti izraelito - palestinez dhe politikat e ringjalljes së islamizmit në botën arabe.

Këto lloj interpretimesh dhe perceptimesh kanë prodhuar frikë tek popullatat që po shpërfaqen në nivele të ndryshme, që nga rritja e nivelit të sigurisë për shkak të sulmeve terroriste në vendet e perëndimit, e deri tek përjetimi i një armiqësie të thellë në disa vende të botës arabe, i cili shkon deri në aktet terroriste të cilat në radhë të parë po marrin jetën e mijëra qytetarëve myslimane. Ky nivel i acarimit të raporteve dhe hakmarrjes shkon madje edhe përtej parashikimeve të vetë Samuel Huntingtonit, autorit të famshëm por njëherësh edhe shumë të kritikuar për teorinë e tij apo mitin mbi përplasjen e qytetërimeve.

E pra natyra e të shikuarit dhe perceptuarit bardhë e zi, nga popullatat përkatëse, e një sistemi tepër kompleks marrëdhëniesh mes këtyre dy qytetërimeve, mund të thuhet se është në një nivel të lartë pakuptueshmërie reciproke…

Po pse rrezikon që të na instalohet në Kosovë një pakuptueshmëri e tillë dhe cila do të ishte përmbajtja e saj?

Për të kuptuar këtë duhet që në radhë të parë të japim një kuptim të saktë të termit kuptueshmëri. Kuptueshmëria është një marrëdhënie mes njohjes dhe objektit të të kuptuarit. Kuptueshmëria me pak fjalë përmban mundësi dhe dispozita ndaj një objekti të njohjes së mjaftueshme për të mbështetur një sjellje inteligjente. Ndërsa pakuptueshmëria është e kundërta.

Pakuptueshmëria është proces i papërfunduar i njohjes së objektit fizik apo abstrakt, konceptit apo mesazhit të tjetrit, i cili për pasojë është i pamjaftueshëm për një përgjigje inteligjente ndaj këtij objekti. Ky proces i papërfunduar i njohjes prodhon frikën nga e panjohura, e cila është një nga frikërat më të mëdha të njeriut e me të cilën ka manipuluar në radhë të parë feja. Në të vërtetët dogmat fetare, pa përjashtim i kanë rrënjët tek koncepti i së panjohurës dhe frika që ajo prodhon tek njeriu. Vetë koncepti për Zotin dhe ekzistencën e tij, është tentativa për t’i dhënë përgjigje të panjohurës.

Duke mos pretenduar për ndonjë përkufizim filozofik, në rastin e temës sonë pakuptueshmëria është një gjendje psiko-sociale që bart paragjykime dhe keqkuptime, të cilat mund të shndërrohen në një rrezik të madh në rast se kurba e njohjes së tjetrit nuk fillon të lëvizë në drejtim të kundërt me atë të së panjohurës.

Në rast se flasim me gjuhën e ngjarjeve aktuale në Kosovë, debatet për lirinë fetare, janë mure që ngrihen në mënyrë artificiale ose të qëllimshme, në mënyrë që të prodhohet një konflikt që ka si synim arritjen e disa interesave të caktuara, qofshin ato politike, qofshin ekonomike.

Polarizimi i skajshëm i debatit nuk është gjë tjetër vetëm rritje e nivelit të pakuptueshmërisë mes dy palëve. Ndjeshmëria e madhe, kundërshtitë, reagimet hiperaktive dhe deri agresive, një nivel i organizimit deri në mobilizim sa herë flitet për fetë tentojnë të zëvendësojnë parametrat e një debati normal ku palët kanë një nivel më të madh të pranimit të argumenteve të tjetrit.

Në të vërtetë debati që po zhvillohet është përjashtues dhe arsyet janë të qarta për këtë: bëhet fjalë për importimin e një kulture besimi, ritesh, zakonesh dhe veshjesh krejtësisht të tjera nga ato që për shekuj me radhë kanë qenë e pranishme në Kosovë.

Pra në radhë të parë pakuptueshmëria duhet të trajtohet nën dritën e kontekstit historiko- shoqëror, duke iu dhënë përgjigje të tilla pyetjeve se çfarë janë myslimanët e Kosovës, cili është niveli i tyre i besimit, çfarë roli ka luajtur ai nëpër shekuj, cilat kanë qenë raportet e tij me fetë e tjera në Kosovë?

Nëse iu referohemi burimeve më të besueshme historike dhe të pranuara botërisht, konvertimi i shqiptarëve nga feja katolike në atë myslimane ka ndodhur në mënyrë masive në shekullin e 17 dhe 18, për arsye të ndryshme, si ato ekonomike, ushtarake etj. Në të vërtetë shqiptarët janë populli i vetëm i madh në Ballkan, nën pushtimin e perandorisë osmane që u fut një proces të tillë konvertimi fetar, rudimentet e të cilit i gjejmë edhe në ditët e sotme në fenomenin e kriptokatolikëve (katolikë të fshehur) apo laramanëve siç njihen nga populli. Ky fenomen në fakt është një dëshmi e gjallë se konvertimi nga katolikë në myslimanë ka qenë jo i vullnetshëm, por i imponuar nga pushtuesit dhe rrethanat që ata krijonin.

Islami që ka mbizotëruar në Kosovë e Shqipëri, kryesisht sekti sunit, ka qenë i një natyre më të butë; shqiptarët ia kanë përshtatur atë mjaft traditave dhe zakoneve të tyre dhe i tillë ka ardhur deri në ditët e sotme.

Duke mos dashur të futem në faktorë të tjerë historikë të cilët padyshim që kanë rëndësi të madhe, si pushtimi serb në Kosovë, rreziku nga copëtimi, lindja e idesë së kombit dhe ngjallja e ideologjisë kombëtare nga Rilindësit, shqiptarët myslimanë personifikojnë atë që sot quhet islami evropian. Bashkëjetesa më të dy besimet e tjera fetare, katolicizmin dhe ortodoksizmin nuk është ndonjë rastësi, por produkt i vetë kujtesës historike të shqiptarëve, e cila padyshim ka prodhuar një nivel të lartë të kuptueshmërisë mes komuniteteve fetare. Padyshim pjesa më e madhe e myslimanëve të Kosovës janë besimtarë, (në një nivel të caktuar,) frekuentojnë objektet e kultit (kjo në masë gjithnjë e më të vogël) dhe kremtojnë festat fetare. Veshjet tradicionale, sidomos gratë në moshë nëpër fshatra janë të ngjashme me ato që mbajnë në Turqi nëpër zonat rurale, të cilat me ndërrimin e brezave po zhduken e zëvendësohen me veshje të stilit perëndimor.

Ky peisazh i cili ka pësuar ndryshime të mëdha me rritjen e nivelit arsimor tek shtresat e popullatës, tashmë duket se është “pasuruar” si në aparencë edhe në përmbajtje. Një komunitet jo dhe aq i madh, edhe pse nuk ka statistika, por në rritje të vazhdueshme, predikon një lloj tjetër islami, bart një tjetër lloj veshjeje dhe ka një mënyrë tjetër komunikimi. Të nxitur kryesisht nga shkaqet ekonomike, rryma të islamit radikal ia kanë dalë mbanë pas luftës të rekrutojnë më qindra të rinj, t’i indoktrinojnë dhe në këtë mënyrë të krijojnë një hendek mes tyre dhe islamit tradicional. Një hendek i cili nuk është tjetër veçse një refuzim i tjetrit që është ndryshe e që sot ka arritur në nivelin më të lartë, atë politik ku synohet të imponohen ligje që do të çonin në përmbysjen e të gjitha vlerave të ndërtuara nëpër shekuj.

Ky hendek pra po e sjell gjithnjë e më shumë shoqërinë në Kosovë në një moment përçarës që mund të përkufizohet me nocionin e thjeshtë “NE dhe ATA,” ka palët qëndrojnë në të dyja anët e llogores, ballë përballë me argument të papajtueshme.

Njëra palë, pra NE nuk i kupton ata që dalin në rrugë dhe protestojnë për shamia, nuk e kupton mënyrën e tyre të veshjes, paraqitjes, lutjeve, kërkesat, mentalitetin, qëllimet, botën e tyre. E panjohura për ne është: kush janë, çfarë përfaqësojnë, kush qëndron pas tyre, çfarë planesh kanë për Kosovën dhe a e rrezikojnë identitetin tonë?

Pala tjetër pra ATA nuk kuptojë konceptet tona, mënyrën e sjelljes, kulturën, reagimet, refuzimet, botën tonë. Natyrisht këtu nuk bëjnë pjesë ATA që financojnë e nxisin këtë konflikt ideologjik, por masat e thjeshta që përfshihen në mënyrë të pavetëdijshme në ndërmarrjen radikale.

Tëhuajsimi është i pandalshëm ndërsa refuzimi për të kuptuar njëri-tjetrin nuk është thjeshtë një refuzim estetik, që lidhet me dukjen, shfaqjen, manifestimin. Në të vërtetë është ideologjik dhe mu për këtë është i rrezikshëm.

Në përgjithësi dogmat sidomos ato fetare gjejnë një përkrahje të gjerë dhe militanteske sa është vështirë t’i sfidosh me argumente të arsyeshme. Por në Kosovë debati ka degjeneruar në një nivel edhe më të rrezikshëm. Dogma në përgjithësi vishet me petkun e lirisë, dhe kërkesat artikulohen me petkun e të drejtave të njeriut, apo të një qytetërimi të cilin vetë dogma nuk e pranon.

Kjo është një strategji e cila i është përshtatur terrenit, pra në një vend të orientuar drejt Evropës dhe perëndimit, vështirë të pranohet diçka që është sinonim i diskriminimit dhe mungesës së lirisë.

“Ne dhe ata “ në këtë mënyrë vijnë në një nivel të së panjohurës ku pakuptueshmëria e instaluar tashmë zgjerohet në hapësira gjithnjë e më të mëdha. Frika racionale nga tjetri dhe e panjohura dalëngadalë ia lë vendin një frike irracionale që mund të çojë deri në dhunë apo ekstremizëm. Nënvlerësimi i këtij rreziku siç po ndodh sot, si nga politika, ashtu edhe nga intelektualët dhe madje vetë shoqëria, në një të ardhme jo të largët mund të bartë pasoja të pariparueshme për vendin.

(Autorja është deputete e Lëvizjes Vetëvendosje në Kuvendin e Kosovës. Qëndrimet janë personale)

[Zero Cool]

Rrënjët e së keqes sonë


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0915012100938_m.jpg
Rashit Alidema, profesor i UP-së


1:21 / 15.09.2011

Zbehje e imazhit të shqiptarëve
Shqetësim i madh është për ne se çfarë bën tanimë sot feja (partia) myslimane për Kosovën e shqiptarët, që drejtohet nga kryemyftiu i Kosovës N. Ternava dhe zv. i tij jozyrtar, Ferid Aganit?! Këta duan ta kthejnë vendin në të shkuarën, kur ai ka nevojë të domosdoshme, urgjente për specifikat e ndërtimit të shtetit, sjelljen e progresit, modernizimin, sepse ne jemi ende as në çerek të rrugës. Ndoshta nuk ju duket kjo e qartë? Për dhjetë vite me radhë çka u rritë dhe zhvillu, as kultura, as gjuha, as ekonomia, as punësimi. Ne ende edhe sot jemi shteti më i varfri në botë, me një popullsi prej 2,5 milionësh për afërsisht 70% e re nën 30 vjet, më e re në botë - që është një plus i madh.

Këto orkestrime protestash myslimane (grupe ekstremiste, apo siç i quajnë fundamentalistë myslimanë), që po e zbejnë edhe imazhin e Kosovës e të shqiptarëve, sidomos në sytë e ndërkombëtarëve, më kujtojnë ato të serbëve në fund të shekullit të kaluar, autorësia e gjithë që qëndronte në faktin se prapa të gjitha atyre akteve qëndronin forcat sekrete serbe dhe ato speciale, të cilat kishin kryer trajnime të posaçme për veprime të tilla, së bashku me strukturat e tyre militare dhe paramilitare (koordinoheshin veprimet edhe me disa “njerëz“ tanë). Më kujtojnë edhe ato të v. 1912, marrjen e Shkupit nga kryengritësit tanë, kur “dikush“ iu tha – lironi të burgosurit! Çka u bë mandej – kaos shpërbërës, tronditje, shkatërronin çdo gjë në qytet që shihnin para veti , edhe këtë në sytë e diplomatëve ndërkombëtarë (shiko luftërat e popullit shqiptar 1909-1912). Të gjitha këto presione bëjnë pjesë në përbërjen e politikës diskriminuese, për realizimin e objektivave të Serbisë në relacion me Kosovën.

Dobësitë e arsyes
Më shumë vëmendje meriton një diskutim serioz në përgatitjen e tyre profesionale, origjinën dhe shkakun e besimeve fetare: deri në çfarë mase ata mund të pretendojnë të jenë vërtetë, munden të vazhdojnë ato shpjegime shkencore të botës dhe të jetës? Dhe atëherë përgjigja dominuese negative për këtë pyetje do të vendoset rreth saj. Feja dhe shkenca, siç dimë, janë dy mënyra për të shpjeguar realitetin e njëjtë: natyrën dhe origjinën e botës, jetës, njeriut. Doktrinën fetare të krishterimit, p.sh., të lindjes së Krishtit prej Virgjëreshës Mari, është absolutisht e papajtueshme me të dhënat më themelore biologjike, dhe të pakuptimta, - dokrra, përrallë e vrazhdë; mandej, pikëpamja fetare e universit, ku toka është në qendër, më lart, në qiell jeton Zoti, ose “mbretëria e qiellit” është parajsa, e diku në fund, nën tokë, është ferri - natyrisht, tërësisht të paekuilibruar, disharmoni dhe pa organizim shkencor në përfaqësimin e pafundësisë së gjithësisë, rrotullimin e tokës rreth diellit, etj.

Marrim në shqyrtim të shkurtër, p.sh., dy shkenca, njëra ekzakte – gjeometrinë, dhe tjetrën natyrore – fizikën. Te dyja (pjesërisht) i mësojnë të njëjtat format e trupave, por merren ato në marrëdhënie të ndryshme; prandaj përfundimet e tyre nuk përputhën, por as një grimë nuk kundërshtohen njëra me tjetrën. Marrim ligjin universal të jetës. Këtë ligj e dinë shumë, edhe pse e quajnë në mënyra të ndryshme – ligjin e lidhjeve të shkaqeve e pasojave, ligjin e veprimeve, etj. E fizikanët këtë e quajnë ligjin e tretë të Njutonit: “Ligji i veprimit reciprok”. Ndërsa në mësimet shpirtërore, në trajtën e afarizmit është: “Çka mbjellë, atë edhe e korrë”. Dy shpjegimet e para ndryshojnë ndjeshëm, divergjenca njëra me tjetrën, dhe për këtë njohja e njërës nuk mund të pranohet tjetra. Pasi shkenca bazohet në dëshmi të sakta, ndërsa feja kërkon nga ne që t’i besojmë verbërisë, në kundërshtim me shkencën, atëherë zgjidhja nuk mund të jetë e luhatshme.

Në institucionet tona të arsimit nuk mund të mësohet kurrfarë lënde e çfarëdo feje! Fjalët e një deputeti në seancën e parlamentit të RK, mbajtur para do dite, ishin me vend: “Le të zhvillojnë ata mësimet fetare nëpër kisha, xhamia, e jo nëpër shkolla tona”. Kërkesë e mosdijes, apo diçka tjetër, apo eufori - vetëm të jem diku të parët... Ne nuk jem të rëndomtë në botën që na rrethon, ne për ta nuk jem krejtësisht të kuptueshëm. Ne s’ jem agresor kundër askujt. Ne duhet të kem nga parimet themelore se nuk mund të jem të parët nga i dyti. Kjo duhet të jetë filozofia-etnike e karakterit tonë shqiptar... Në rend të parë duhet themeluar kompleksin ushtarako-industrial, sepse ne jem komb me forcë jomadhore, dhe ne ekzistojmë në rrethanat “duhet – që do të thotë, mundesh”. Pa këtë ne biem të thartuar, të mërzitur, pa këtë nisim të tretëm, si komb. Gjëja më e keqe, që në rend të parë kombi ynë po vuan. Neve edhe tani na pengojnë të identifikojmë veten si komb. Për fat të keq, ata nuk e kuptojnë se ne jemi e vetmja forcë, që jem në gjendje t’i përballojmë të paaftit, që e parazitojnë në të vërtet kuptimin e “kombit shqiptar”. Njeriu shqiptar nuk mund të jetë apriori nacionalist. Në tërë historinë e vet shqiptarët e panë që ngjyrën e bardhë të paraqesin në tërë spektrin e shtatë ngjyrave...

I thërrasim qëllimkeqët që të mos diskreditojnë vendin, kombin shqiptar, që të paktën (ose krejtësisht) vendin duan ta kthejnë ose në përngjashmëri të ndonjë vendi arab!? Sipas krye imamit të Kosovës, zotëri Sadri Bajgorës, prej çlirimit e deri më 31 dhjetor të v. 2010, sipas të dhënave zyrtare (jo zyrtare nuk dihet numri) në Kosovë janë ndërtuar 155 xhamia të reja, 22 janë në ndërtim e sipër, 218 janë riparuar e meremetuar, 212 janë rindërtuar. Kanë mbetur pa ndërtuar edhe 6, në mesin e tyre edhe xhamia e Ibrit, në pjesën veriore të Mitrovicës; gjithsejtë 670 –zyrtare. Ndërsa shkolla të gjitha llojeve, sipas të dhënave të përfaqësuesit të Ministrisë së arsimit, Hilmi Ramadanit, në të njëjtën periudhë, janë ndërtuar 118 e në ndërtim e sipër 30.

Në emisionet e tyre, që po iu jepen mundësi (?!), të flasin gjithçka edhe përmes mjeteve të masës informative, sistemit të mirëfilltë në rrjetin e radiolidhjeve, radiomaterëve e sistemeve tjera komunikimi, ku, përveç të tjerave, e lusin Zotin t’i dënoj ata që nuk i zbatojnë kërkesat e tyre. Por, për këtë dihet shumë mirë nga mësimet shpirtërore, se Zoti nuk përzihet në punët e njeriut. Zoti e luan rolin e vet, vetëm në periudhën kalimtare (për më shumë për këtë, shfleto, p.sh., filozofinë indiane). Njeriu që drejt e kupton doktrinën fetare, asnjëherë nuk i kërkon fajtorët, nuk ankohet në fat dhe nuk thotë: “Pse, o Zot?”. Duke marr për veti përgjegjësinë, ai do të korr frytet e kaluara për të sotmen, ndërsa për të ardhmen do të mbjell vetëm “arsyen, të mirën, përjetësinë”. Po për këtë, e për të gjitha gjerat tjera, ata e kanë vështirë ta kuptojnë këtë edhe këtë : para se të veprosh – mendo, para se të thuash – mendo, para se të mendosh – mendo. Njeriu merr nga jeta atë, çka i sjell asaj: dëshirën - vullnetin - veprimin -fatin. Pa këtë rrugë veprojnë vetëm ata me dobësi arsye ose kokëfortit primitiv.

Hierarkia e pushtetit
Ndërsa qeveria, parlamenti, në të cilin ekziston hierarkia e pushtetit dhe mbrojtjes (mbrojtjes së dyfishtë: nga KFOR-i si të rrezikuar ende nga forcat e brendshme serbe si lëvizje politike dhe ushtarake, kuptohet ilegale), i marrin në shqyrtim kërkesat e rrugëve si vend demokratik, - vetëm për të qëndruar në pushtet, e jo të zgjidhin edhe problemet tona më shumë të rëndësi – shkollimin, kujdesin shëndetësor, varfërinë... Nuk ka hapa përpara. Në të kundërtën ka hapa mbrapa në të shkuarën kur vendit i duheshin reformat e shpejta të praktikës neo-liberale, për të ndërtuar ndonjë model më konkurrues, njerëzve për t’iu marr mendimet dhe partitë të mos bëhen kukulla të regjimit, funksionimet të mos bëhen me lista, dhe të lejohen parti të reja, me elektorat, për bashkëinteresat e politikës dhe të ekonomisë, për të arritur një partneritet social dhe garanti në zhvillimin demokratik.

Qeverisë i duhet edhe programi kundër krizës, koncepti filozofik, një lloj koncepti të asaj se si Kosova të bëhet një komb i bashkuar dhe shoqëri e bashkuar. Gjithmonë të tentojmë kah e ardhmja. Të themi: “besoj, se gjithçka do të jetë mirë! Betohem në lumturinë e ardhshme të kombit!”. Ne, patriotët kombëtarë, luftojmë për krijimin e një shteti të fort. Jo në dëm të tjerëve. Ne besojmë se roli ynë historik, do të shkon nga ajo, që asnjë prej kombeve të botës, që kanë arritur lulëzimin politik dhe ekonomik, nuk do të na sëmur sindromi i dominimit të botës në të gjitha sferat e jetës. Që, p.sh., nëse Amerika i ka të gjitha, të gjitha ...

Dy herë në lumin e përgjakur nuk hyhet
Tani po përgatiten përsëri të kaloj edhe njëherë kërkesa e tyre në parlament. Gabim, të mos përsëritë më, dy herë në lumin e përgjakur nuk hyhet! Tani me kërcënime të prishjes së koalicionit qeveritar? Edhe më mirë, formohet tjetra, ku padyshim do të vijnë njerëz, politikanë, diplomat shumë më të ngritur se kjo. Krejt kjo kalohet me vizionin e përgjithshëm kombëtarë.

Në javën e kaluar nxënësit e Gjimnazit “Sami Frashëri” në Prishtinë janë deklaruar 100% - kundër kërkesave të tilla.

Mbetët, përulni kokat e juaja, ju nismëtarë të këtyre telasheve, rrënjëve të së keqes sonë, përpara popullit liridashës, me kritikë të vetmotivuar, të pikëpamjeve liberale dhe autoriteti i juaj, i myslimanëve përparimtar, do të ketë tjetër rezonancë edhe në botën demokratike civilizuese.

[Zero Cool]

Kriza sociale shkatërron imunitetin kombëtar


http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0915011741627_m.jpg
Leon Duhanaj


1:17 / 15.09.2011


Mirëqenia ekonomike, është njëri ndër faktorët më me rëndësi, që preokupon masat e gjëra të një shoqërie. Sipas shumë raporteve, anketimeve dhe hulumtimeve, të shumë organizatave në Kosovë, preokupimet kryesore të popullatës janë: papunësia, mungesa e mirëqenies, korrupsioni në institucione, gjë që mbetet edhe faktor kyç dhe shkaktar direkt i skamjes.

Gjatë fushatës elektorale në zgjedhjet e vitit të kaluar, Kryeministri Thaçi premtoi rritje të rrogave në shumë sektor, gjë që ati i solli pushtetin. Ndërsa a ndikoi ky vendim edhe në rritjen e mirëqenies, përgjigjja është një jo e sigurt. Pse? Sepse përqindja e rritjes së rrogave shumë shpejt u balancua me rritjen e çmimeve, gjë që e neutralizoj efektin e rritjes . Ndërsa çfarë ndodhi me pjesën tjetër të shoqërisë e cila është e papunësuar fare, e cila nuk gëzon asnjë mbështetje nga shteti, ose siç janë pensionistët të cilët detyrohen të jetojnë me 85, përkatësisht 45 euro në muaj. Me këtë pjesë të shoqërisë, nuk u mor askush, pra tek grupi i të punësuarve gjendja në mos më keq , mbeti e njëjtë, ndërsa tek pjesa tjetër gjendja u përkeqësua në mënyre drastike.

Hapi i vendosjes së masave të reciprocitetit me shtetin serb, i cili ishte vërtetë me vend dhe i domosdoshëm. Ishte një mbështetje e madhe për buxhetin si dhe prodhuesit e vendit , e cila rriti sasinë e prodhimeve vendore dhe njëkohësisht edhe rritjen e të hyrave në kasat shtetërore. Mirëpo, çfarë ndodhi me konsumatorin e vendit dhe me fuçinë blerëse të tij. Ajo ra prapë, sepse çmimet e shumë artikujve u rriten në heshtje. Të gjitha këto masa për shumicën e qytetarëve të vendit sollën vetëm rritje të skamjes dhe krizës sociale.

Si rezultat i kësaj pamundësie ekonomike, popullata shqiptare po ballafaqohet tani gjithnjë e më shumë edhe me probleme të tjera. Shumë familje dhe shumë të rinj kanë rënë pre e agjenturave të huaja, të cilat në emër të mbështetjes ekonomike indoktrinojnë fëmijë, të rinj e të rritur, duke i zhveshur totalisht nga ndjenja e përkatësisë kombëtare, duke mbjell urrejtje ndërvëllazërore, si dhe duke mbjellë ndjenjën, empatinë me kultura të huaja të cilat për kombin tonë nuk janë asgjë tjetër pos një kancer vdekjeprurës.


Dua të përmend këtu një shembull, të cilin e kishte përdor ushtria turko-otomane, në kohen e pushtimit shumë shekullorë të shqiptarëve. Përpos vrasjeve, persekutimeve plaçkitjeve pengmarrës së fëmijëve të krishterë, të cilët i përdorte si ushtarë Jeniçer, ata përdornin edhe mënyra të tjera për konvertimin dhe tjetërsimin e shqiptarëve. Njëra nga ato ishte edhe dhënia e pasurisë për ata që hiqnin dorë nga qenia e tyre, ndërsa ishte përdorur edhe një metodë shumë djallëzore dhe jonjerëzore, por e cila ishte e efektshme.

Ata të cilët edhe përpos terë këtyre masave të dhunshme e çnjerëzore nuk ju bindeshin pushtuesve, ua merrnin të gjithë pasurinë që posedonin gjerë edhe miellin nëpër magje që kishin, dhe lenin fëmijët e tyre pa bukë. Ndërsa sasi të caktuara të bukës i lenin nëpër xhami, ku nëse dikush nuk e duronte që fëmijët e tij të vdisnin nga uria , i mundësonin të merr bukë në xhami, por natyrisht se pari duke pranuar islamin.

Për të kuptuar mirë këto ngjarje të tmerrshme antihumane dhe antinjerëzore, duhet zhvendosur vëmendjen në kontekstin e atëhershëm kohor, dhe pastaj në kontekstin e sotshëm, se si mund ta përjetoj një prind urinë e fëmijëve të vet.

Për dallim nga ajo kohë, e cila ishte shumë e rënd dhe nga e cila nuk kishte rrugëdalje, gjë që njerëzit e pranuan ndikimin e dhunshëm duke hequr dore nga identiteti i tyre , por që në masë të madhe asnjëherë nuk u pajtuan me këtë, duke i ruajtur traditat me fanatizëm gjerë në çlirimin e trojeve tona nga zgjedha shekullore. Por çka po ndodh tani? Shqiptaret, me gjasë me mirë rezonojnë kur gjenden në rrezik ekzistencial, sesa kur janë të lirë. Pas çlirimit të Kosovës duke shfrytëzuar lirinë dhe demokracinë, në Kosovë u futen me qindra e qindra shoqata të ndryshme humanitare, disa nga to vërtet ndihmuan në rindërtimin e vendit, por për fat të keq disa tjera ishin në shërbim të agjenturave të huaja, dhe financimi i tyre ishte ekskluzivisht ai kulturorë, gjë që në mënyrë graduale arriti të përhap ndikimin e vet, i cili kohëve të fundit po i tregon frytet e errëta. Pse ndodhi kjo? shtrohet pyetja, a kishin shqiptaret ideale kombëtare me të vërtet? Ngase është totalisht e pakuptimtë të shohësh që njerëz të cilët identifikohen me luftën e UÇK-së për liri tani, e gllabërojnë shtetin për të cilin u derdh gjak. Korrupsioni është dukuri shumë e përhapur ne jetën institucionale, pasurimi i shpejt përmes krimit të organizuar e të gjitha dukurive negative të mundshme, e gjerë tek tendenca dhe përpjekjet tinzare për ta ndryshuar historinë ne favor të armiqve shekullorë. A mos vallë ishte ky qëllimi i luftës ? Vallë për çfarë ideali u luftua ?...

Kosova dhe populli shqiptarë, ka fituar luftën frontale, por ka rrezik ta humb atë morale, e cila po gllabëron identitetin shqiptarë. Kosova çdo dit e më shumë po largohet nga rruga të cilën e kishte ndjekur shumë gjatë e sidomos në gjatë epokës Rugoviane. Kush duhet të fajësohet për këtë situatë, sigurisht që përpos disa figurave të dyshimta që e luajnë rolin e avokatit të djallit , duke i shpërlarë trurin një pjese të popullatës, fajin kryesor për këtë e ka pikërisht politika dhe institucionet e vendit, të cilat e kanë sjell popullin në varfëri të skajshme, dhe si rezultat i kësaj varfërie po bije viktimë e manipulimeve dhe indoktrinimeve, nga të cilat vështirë që do të mund të dalë pa pasoja.

Kësaj radhe, rreziku është shumë më i madh sesa përpara. Historia që harrohet, thonë që përsëritet. Tek shqiptarët, ka filluar një ripushtim i ri, por kësaj radhe po e bëjmë vetë me dëshirë. Sot rryma të ndryshme luftojnë haptazi kundër kauzës kombëtare dhe çka është me e keqja mburren me atë. Kohëve të fundit politika dhe opinioni në Kosovë nuk kanë temë tjetër, pos asaj fetare. Edhe pse u votua në Parlament për çështjen e mësim-besimit dhe shamisë, assesi nuk po ndalet debati për këtë temë. Kujt po i konvenon apo po i shërben kjo punë? Pse nuk po respektohen institucionet e vendit dhe vendimet e përfaqësuesve e zgjedhur nga populli? Kush po i frynë zjarrit, në drejtim të dhunimit të institucioneve? Për këto dhe pyetje tjera duhet të përgjigjet qeveria e vendit e cila është përgjegjësja me e madhe për këtë agoni.

[Zero Cool]

Zhurma si karrem

Populli thotë se muhabetin (debatin) e prishin dy veta: ai që di të flasë e nuk flet dhe ai që nuk di të flasë e flet. Kjo ka bërë që të jemi dëshmitarë të një zhurme të madhe, e cila nuk prodhon tjetër pos frikë dhe pasiguri


Nga Bardh Frangu më 10 shtator 2011 në ora 12:07


Shoqëria kosovare nuk ka përjetuar debat më të zhurmshëm dhe më të ashpër se ky që aktualisht po ndodhë rreth të drejtës apo jo për futjen e edukatës fetare si lëndë mësimore në shkollat publike dhe lejimin e bartjes së shamisë nëpër këto institucione. Si shoqëri e mbyllur që jemi, ky debat, ndër të tjera, ka dëshmuar se nuk jemi të pjekur për një nivel demokratik, ku uniteti në dallime do të ishte i dukshëm. Përkundrazi, debati i nxitur për këto çështje po dëshmon se ende jemi shoqëri që na karakterizon ekskluziviteti dhe mosdurimi.

Edhe populli thotë se muhabetin (debatin) e prishin dy veta: ai që di të flas e nuk flet dhe ai që nuk di të flas dhe flet. Kjo ka bërë që të jemi dëshmitarë të një zhurme të madhe, e cila nuk prodhon tjetër pos frikë dhe pasiguri. Ky debat, në të cilin janë përfshirë të gjitha kategoritë e shoqërisë sonë, duke nisur që nga fëmijët, si log të vetin ka gjetur mediet, ku zhurmën e tyre e bartin ata që duan të vrasin argumentet dhe të instalojnë ekskluzivitetin si mjetin e vetëm për të arritur qëllimin.

Realisht nga ky debat kanë ikur ata që dinë dhe duhet të flasin. Kund nuk dëgjohet zëri i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës. Nuk dëgjohet as zëri i Institutit Albanologjik dhe atij të Historisë, madje edhe pse në kuadër të këtij debati përfshihet edhe tema që ka të bëjë me revidimin e historisë, përkatësisht korrigjimin e saj sipas kërkesës së qeverisë turke. Kjo edhe për faktin se nuk është problemi pse në librat e historisë mund të ketë fragmente ose edhe referenca pezhorative në trajtimin e perandorisë osmane, por për atë se qëndrimi i shqiptarëve ndaj turqve është më i dukshëm (të themi kushtimisht më i ashpër) në fushën e kulturës, përkatësisht në atë të letërsisë dhe muzikës.

Nëse bëjmë një korrigjim të tillë, siç edhe pretendohet se duhet bërë, atëherë duhet vepruar si në kohën pas ngjarjeve të demonstratave të tetëdhjetë e njëshit. Pra logjikisht duhet hequr nga përdorimi si lekturë të obligueshme shkollore poemën për fëmijë “Princesha Argjiro” dhe romanin për të rritur “Kështjella”, që të dy këto vepra të shkrimtarit më të madh të shqiptarëve, Ismail Kadaresë! Mbase fshesa e pastrimit do të përfshinte shumë më shumë se kaq.

Pavarësisht zhurmës që prodhon ky debat dhe si i tillë ngjallë frikën për të nesërmen tonë, ka edhe anët e veta pozitive. Ky debat ndër të tjera po dëshmon se shoqëria jonë është përfshirë në një krizë të ashpër të identitetit dhe dinjitetit të saj. Po dëshmohet katërçipërisht thënia e urtë popullore se çka ta bën vetja, nuk ta bën dynjaja. E provuam këtë me gjithë peshën e saj mbi kurrizin tonë edhe ashtu të dërrmuar nga të këqijat. Besuam se UNMIK-u (dynjaja) ishte e keqja më e madhe që po i ndodhte Kosovës menjëherë pas luftës, ndërsa kjo organizatë e Kombeve të Bashkuara edhe në rastin e Kosovës dëshmoi se logjika e plaçkës është dominuese edhe pas luftës.
Plaçkitën edhe ata bashkë me ne. Bëmë një proces të privatizimit nëpërmjet të cilit shkatërruam çdo gjë. E për të blerë paqen sociale hapëm shkolla dhe universitete private edhe nëpër ara. Lejuam të trafikohet çdo gjë e gjallë dhe e vdekur mbase.

Tani kur ka nisur procesi i trafikimit të ndjenjave tona, dalëngadalë zgjohemi për të mbrojtur atë që ka mundësi të mbrohet.

Frika dhe pasiguria janë rritur tej mase. Në skenën tonë politike kanë dalë personazhet e krijuar nën mjegullën e trashë të kultivuar me vite nëpërmjet mijëra organizatave joqeveritare që u legjitimuan nga UNMIK-u. Kjo mjegull tash kërkon të shndërrohet në trajtë shamie, për të na mbuluar të gjithëve.
Debatet rreth kësaj dëshmojnë se sa të pafuqishëm dhe sa të pa vullnetshëm jemi për ta mbrojtur shtetin laik që e bëmë me kaq shumë sakrifica.

Reminishencat nga e kaluara jonë më e keqe po shfaqen me forcën e saj shqetësuese. Zor ta kenë besuar shqiptarët se refleksionet e boshtit islamiko-ortodoks do të mund të shfaqeshin në këto hapësira edhe pas kaq vitesh, edhe pas kaq sakrificash. Këto refleksione i pamë edh me rastin e votimit në Kuvendin e Kosovës për futjen e lëndës së edukatës fetare në shkollat tona. Dhe nuk mund të ishte ndryshe kur kjo qeveri u arnua me elemente të tilla.

Për këto dymbëdhjetë vite në liri kemi dëshmuar se çdo gjë ka forcën e votës dhe se çdo gjë kalkulohet nëpërmjet saj. Në këtë mënyrë kemi instaluar logjikën se më me rëndësi është pushteti se shteti. Edhe kjo zhurmë kalkulohet nëpërmjet votës. Madje as Lëvizja “Vetëvendosje”, e cila bëhet e zhurmshme në emër të vlerave kombëtare nuk ka guxim të përballet me këtë fenomen kaq shqetësues jo vetëm për imazhin e vendit, por edhe për vetë zhvillimin e shtetit të ri të Kosovës.

Por tashmë një gjë është e sigurt; e gjithë kjo zhurmë do të shndërrohet në karrem për votën, mbi të cilën edhe e mbështesin kuptimin e tyre partitë politike. Mbështetur në këtë logjikë AAK-ja u shfaq hapur kundër këtyre tendencave që rrezikojnë shtetin laik të Kosovës. Ky karrem prej zhurme do t’i detyrojë të pozicionohen më dukshëm edhe subjektet tjera politike. Vota do të jetë ajo që do ta përcaktojë edhe forcën e zhurmaxhinjve dhe aleatëve të tyre, sikundër edhe të heshtakëve, përkatësisht abstenuesve.

Këtij pozicionimi do t’i nënshtrohen edhe individët, përkatësisht ata që janë dhe që do të angazhohen politikisht. Do të detyrohemi të pozicionohemi edhe ne votuesit. E kjo do të jetë e mira e vetme e gjithë kësaj zhurme.

[Zero Cool]

Kosova nuk bashkohet me patligjana


Brenda dy ditëve të ardhshme do ta mësojmë nëse ruajtja e sovranitetit territorial të Republikës së Kosovës bëhet me strategjinë e zënies së pritës me patligjana të kuq në Aeroportin e Prishtinës, apo duke zhvilluar politikë të moderuar dhe në partneritet me bashkësinë ndërkombëtare.



Nga Berat Buzhala më 14 shtator 2011 në ora 12:08
Nuk po flitet më për vite dhe për dekada. E as për muaj, as për javë. Po flasim vetëm për disa ditë.

Sot, kur botohet ky shkrim, mbeten edhe dy ditë prej momentit kur do ta dimë saktësisht nëse betejën përfundimtare për ta rikthyer sovranitetin, rendin dhe ligjin në veri të vendit do ta fitojë Kryeministri Hashim Thaçi - së bashku me aleatët perëndimorë - apo Boris Tadic me aleatët e tij lindorë.

Do ta dimë nëse do të fitojë qasja e kësaj qeverie, që shtrirjen e sovranitetit po e bën në partneritet me bashkësinë ndërkombëtare (SHBA - BE), apo ajo e shokëve dhe shoqeve bolshevikë, që problemin dëshirojnë ta zgjidhin me patligjana të kuq, duke zënë prita nëpër aeroporte. Pra për ne kjo është një D Day, ku saktësisht do të dihet se kush ku qëndron dhe kush për çka angazhohet.

Prej kur ka përfunduar lufta, në qershor të vitit 1999, e deri në ditën e sotshme, asnjëherë pritjet nuk kanë qenë më të larta - por edhe tensioni - sa i përket problemit të veriut të Kosovëse Gjithashtu, deri më sot, asnjëherë deri më tash asnjë lider kosovar nuk e ka futur në peshojë kredibilitetin dhe fjalën e tij, siç ka bërë këto ditë Kryeministri i vendit, Hashim Thaçi.

Merrni dhe lexoni shkrimet e mediave. Në njërën anë është Hashim Thaçi që e thotë një PO të prerë, e në anën tjetër është Boris Tadic që, gjithashtu, e thotë një JO të prerë. Të vërtetën do ta zbulojmë më 16 shtator, në pikat 1 dhe 31.

Por edhe diçka, kur lexoni shkrime këto ditë është mirë edhe për shëndetin e juaj, por edhe për të mirën e vendit, që t'i injoroni disa zëra që pikërisht në momentin kur po vendoset për të ardhmen e pothuajse një të tretës së territorit të Republikës së Kosovës, kërkojnë zgjedhje të parakohshmë dhe shkatërrimin e kësaj qeverie. Dhe këtë e thonë me pretekstin se tashmë janë të gatshëm ta marrim pushtetin. Çfarë lajmi! Se çfare impakti do të kishte në zhvillimet e fundit politike shkuarja në zgjedhje të parakohshme, po e lë në imagjinatën tuaj.

Gjithashtu, nuk humbni asgjë nëse e kapërceni shpejt e shpejt edhe ndonjë deklaratë tekanjoze të ndonjë politikani të rrjedhur, meskin dhe krejtësisht të humbur në kohë dhe hapësirë, që pretendon t'ju bind se asgjë nuk ka ndryshuar para e as pas 25 korrikut. Kur jemi te klasifikimet e shkrimeve, asgjë nuk do të humbni nëse në koshin e pleharave do t'i hudhni edhe deklaratat se kjo qeveri mund të vazhdojë edhe më tutje, por me kusht që nga pozita e Kryeministrit të lëviz Hashim Thaçi.

Nuk do të kishte asgjë malinje prej këtyre deklaratave të thëna kuturu, sikur kjo të bëhej në kohë të tjera. Në kohë normale, edhe mendimet më të çmendura prej politikanëve më faqezi, disi ia shtojnë ngjyrat ambientit politik. I japin ambientit politik nuanca të cirkut. Do të qeshnim të gjithë tok. Të tillë palaço politikë ka edhe në botën perëndimore, mirëpo ata në momente kritike zhduken, për t'u shfaqur prapë me tërë potencialin e budallakisë dhe injorancës së tyre në kohë më të qeta, me të cilët prapë do të qeshnim. Mirëpo, tash po flasim për kohë serioze. Dhe në këto kohë unë nuk di si ta interpretoj ndryshe kërkesën për zgjedhje të parakohshme e, dorën në zemër, as nuk di si ta intepretoj deklaratën se asgjë nuk ka ndryshuar në Kosovë pas datës 25 korrik.

Kjo qeveri dhe ky lidership që e udhëheq Kosovën këto vitet e fundit, padyshim se nuk i kanë përmbushur pritjet e qytetarëve. Kanë mundur të bëhen punë shumë më të vlefshme, duke mos e krahasuar veten assesi me qeveritë paraprake, që kanë qenë fundërrina e qeverisjes. Pra, jam pajtuar dhe vazhdoj të pajtohem me kritikat që i bëhen kësaj qeverie për ngathtësi në menaxhimin e problemeve ekonomike. Për shembull, unë e ndaj mendimin që privatizimi nuk është bërë në mënyrën më të mirë të mundshme. Mirëpo, mos më keqkuptoni: kur po flas për privatizimin e pasurisë publike gjendem krejtësisht në krahun tjetër të kritikave që kësaj qeverie ia bëjnë forcat proletare që kanë fituar ulëse në Parlamentin e Kosovës.
Unë mendoj që edhe puna e Qeverisë së Kosovës, në raport me mediat, nuk është bërë në mënyrën më të mirë të mundshme. Ka pasur dhe edhe më tutje ka disa harbut medialë që kanë përfituar nga pakujdësia e Qeverisë, duke i plaçkitur miliona euro prej reklameve publike. Ky ka qenë një gabim, që po besoj se do të përmirësohet.

Unë mendoj që edhe funksionimi i rendit dhe ligjit kanë qenë dhe vazhdojnë të mbeten në nivel të padëshiruar. Luftimi i korrupsionit dhe krimit të organizuar prej gjyqtarëve dhe prokurorëve vendorë është përcjellë, ashtu siç përcillet prej qytetarëve të zakonshëm. Kurse roli i tyre, sipas ligjit, nuk është ta përcjellin kah lulëzon, por ta luftojnë. Qeveria dhe organet tjera shtetërore, duke përfshirë këtu sidomos Presidencën, është dashur dhe duhet që të bëjnë më shumë presion. Dhe shumë punë të tjera.

Mirëpo, në Kosovë vazhdimisht kemi pasur dy lloje problemesh: një lloj i problemeve, që do t'i quaja elektorale, ku bëjnë pjesë ekonomia, rendi dhe ligji dhe të tilla të ngjashme që janë jashtëzakonisht të rëndësishme për mirëqenien e qytetarëve. Kurse, në anën tjetër, e kemi pasur nanën e të gjitha problemeve, ku hyn veriu i vendit, prej ku kanë derivuar qindra probleme të tjera. Prandaj, ky do të duhej të ishte momenti kur klasa politike bëhet unike dhe rreshtohet pas atij lideri që e ka guximin, por edhe formulën e zgjidhjes së tij. E, sipas të gjitha gjasave, tash jemi jashtëzakonisht afër që ta mbyllim një kapitull të palavidshëm, para të cilit kanë dështuar qeveri pas qeverie. Prandaj në këtë situatë të re, politikanët vendorë do të bënin mirë të flisnin vetëm nëse kanë ndonjë ide të vlefshme për problemin e veriut. Ndryshe, heshtja e tyre do të ishte kontributi më i madh që do t'i bënin vendit.

Kosova nuk bashkohet me patligjana.

Autori është
Deputet i Kuvendit të Kosovës.

[Zero Cool]

S’fitojnë dot edhe Kosova, edhe Serbia

Çdo lëvizje tej Ahtisaarit objektivisht e bën Veriun e Kosovës pjesë të Serbisë, qoftë edhe nëse formalisht mbeten në fuqi kufijtë e Kosovës.


Vjeshta e këtij viti, si po duket, do të jetë përcaktuese për drejtimin që do të marrë zgjidhja e temës së Veriut të Kosovës. Kjo nuk do të thotë që sivjet do të mbyllet kjo çështje, sepse realisht, nuk ka gjasa që diç e tillë të ndodhë kaq shpejt, por do të shfaqen, gjithnjë e më shumë, modalitetet dhe propozimet për Veriun e Kosovës, të cilat do të provojnë të respektojnë tri kritere kyç: tërësia e shtetit të Kosovës të ruhet dhe kufijtë e saj të mos ndryshojnë; Serbia e Boris Tadicit të jetë e kënaqur me solucionin e ofruar; serbët lokalë të jenë mbështetës të këtij solucioni për Veriun e Kosovës.

Me pikëshikimin e sotëm, të shtatorit të këtij viti, dyzimi i këtyre tri kritereve është mision i pamundur, edhe pse Brukseli zyrtar llogarit që karota e tij për Prishtinën dhe Beogradin, apo, inkuadrimi, herët a vonë i Kosovës dhe Serbisë në Bashkimin Europian, do të jetë njëkohësisht edhe shkopi i ndëshkimit për të dy palët, po që se nuk pranojnë që të jenë bashkëpunues në mbylljen e kësaj çështjeje, e cila rëndon perspektivën afatgjatë të stabilizimit të Ballkanit Perëndimor, mbase poaq sa kërcënimi për shpërbërjen e Bosnjës dhe Hercegovinës.

Aktualisht, kur flasim për karrotat e Brukselit, ato janë shumë më joshëse për Serbinë sesa për Kosovën. Prishtina pret që deri në fund të këtij viti do të marrë “Strategjinë për liberalizimin e vizave”, ndërsa Beogradi synon të fitojë statusin e shtetit kandidat për hyrjen në BE. Është e vërtetë që po që se do të kishte marrëveshje në mes të Kosovës dhe Serbisë, që do të shënonte hyrjen në procesin e normalizimin të raporteve midis dy shteteve, pesëshja e BE-së që vazhdon të jetë kundërshtuese e pavarësisë së Kosovës do të mund të merrte atë vendimin e shumëpritur (të njohjes), që do të krijonte rrethana shumë më të favorshme për Kosovën dhe për marrëdhëniet kontraktuale me Bashkimin Europian. Por ky skenar, së paku sot për sot, ende më shumë i përket fantastikës shkencore, sesa realitetit politik.

Pra, në rrethanat aktuale, Serbia ka shumë më tepër për të humbur sesa Kosova – kur bëhet fjalë për ardhmëninë në BE. Beogradit do të duhej t’i ngutej më shumë sesa Prishtinës për t’u dakorduar për temën e Veriut. Por, në Serbinë e Boris Tadicit nuk ka vertikale të interesave strategjike, por ato shtrohen në një horizontale të përçudnueme – të njohur me atë thënien e përsëritur shumë herë: edhe BE-ja, edhe Kosova. Në politikën e jashtme, kjo horizontale ka dukjen e pohimit poaq paradoksal: edhe BE-ja, edhe Amerika, edhe Rusia, e edhe Kina.

Serbisë së Boris Tadicit, së paku deri tash, i është lejuar komoditeti i Jugosllavisë së Josip Broz Titos, edhe pse Beogradi i sotëm nuk është as hija e shtetit të dikurshëm, neutraliteti i të cilit karshi Bashkimit Sovjetik ishte interes jetik i Perëndimit gjatë Luftës së Ftohtë.

Për këtë Serbi tani është goxha vështirë, në mos edhe e pamundur, të arrijë t’i koordinojë prioritetet e saj në rrafshin ndërkombëtar karshi BE-së, me ato të tjerat në Kosovë, të cilat kinse janë tepër të rëndësishme për rezultatin e zgjedhjeve të përgjithshme të vitit të ardhshëm. Beogradi i sotëm e ka këtë fjalor pseudo-argumentues në mbrojtje të qëndrimeve të tij: nëse BE-ja do partner properëndimorë në Beograd (i cili, ndryshe, është i hapur edhe ndaj Rusisë dhe Kinës) dhe nëse ky partner duhet t’i fitojë zgjedhjet në pranverën e vitit 2011, atëherë, Serbia duhet të mbetet në Veri të Kosovës edhe për disa vjet, Serbia duhet të fitojë statusin e shtetit kandidat për BE dhe tutje, ky shtet duhet të jetë i privilegjuar nga Brukseli dhe Washingtoni.

Në të kundërtën, gogoli i radikalëve dhe pseudoradikalëve do të rikthehet në pushtet në Serbi dhe i gjithë investimi politik dhe financiar i Perëndimit në Serbi dhe në Ballkan do të shkojë kuq.

Është ky një lloj kërcënimi apo edhe shantazhi politik që Serbia e Tadicit, së paku deri tash, me sukses e ka aplikuar në relacionet e tij me Brukselin, duke shpërgjegjësuar veten prej faktit që me sjelljet e tij, po e dëmton përditë një shtet fqi, Kosovën dhe gjithë atë investim politik, ushtarak dhe financiar të SHBA-së, BE-së dhe Paktit NATO në Kosovë.

Nëse këtu sërish shfaqen ato tri kriteret e përmendura në fillim të këtij shkrimi, del që është e pamundur të ketë marrëveshje të Prishtinës dhe të Beogradit për Veriun e Kosovës, për shkak të vetë natyrës së pushtetit në Serbi, i cili është i njejtë, ama absolutisht i njëjtë, pa marrë parasysh kush qeveris me Serbinë, kur bëhet fjalë për Kosovën.

Presidenti i Serbisë Tadic, për ta vërtetuar këtë pohim (për pamundësinë e kompromisit), u rishfaq me opsionin e tij që përpiqet t’i kombinojë kriteret e politikës së tij ndaj Kosovës. Ai thotë që duhet të gjendet një opsion optimal për Veriun e Kosovës, që duhet të ketë garanca të sigurisë për serbët në enklava, që duhet të rregullohet statusi i monumenteve më të rëndësishme religjioze-kulturore serbe dhe më në fund, duhet të rregullohet edhe statusi i pronës së serbëve dhe të shtetit të Serbisë në Kosovë.

Përkthyer në gjuhë fare të kuptueshme, kjo do të thotë që Veriu i Kosovës t’i takojë Serbisë, që në pjesët tjera të Kosovës ku jetojnë serbët të vlejë Ahtisaari, që të ketë eskterritorialitet për kishat dhe manastiret kryesore serbe dhe së fundi, që Beogradi t’i marrë mbi 300 milionë euro nga privatizimi i ndërmarrjeve shoqërore në Kosovë.
Me këtë variant do të pajtoheshin gjithsesi edhe serbët që jetojnë në Veri të Kosovës.
Në fakt, gjithçka nën ndarjen e Kosovës është e papranueshme për Tadiqin dhe të “moderuarit” tjerë serbë.

Anasjelltas, për politikanët kosovarë, çdo gjë mbi ofertën e Presidentit Ahtisaari është e papranueshme kur bëhet fjalë për trajtimin e Veriut të Kosovës.
Dhe problemi është këtu që mes nuk ka. Dhe as kompromis. Çdo lëvizje tej Ahtisaarit, objektivisht e bën Veriun e Kosovës pjesë të Serbisë, qoftë edhe nëse formalisht mbeten në fuqi kufijtë e Kosovës.

[Zero Cool]

Më serbë se serbët

Diplomatët rusë nuk po iu përmbahen deklaratave të tyre se nuk do të bëhen “më serbë se serbët” kur është fjala për Kosovën. Ambasadori Vitaly Churkin tentoi të pengojë adresimin para mediave të Ministrit Hoxhaj, në ndërtesën e OKB’së. Derisa ambasadori rus në Beograd, Aleksandar Konuzin kishte qortuar serbët në Beograd se nuk po i mbrojnë interesat nacionale si duhet.


http://www.gazetaexpress.com/repository/images/large/shtylle%20Chukin_883309_thumb_large.jpg



Nga Express më 17 shtator 2011 në ora 08:25
Kur diplomatët rusë kundërshtonin pavarësimin e Kosovës gjatë negociatave për statusin, ata vazhdimisht kanë përsëritur se rusët nuk do të bëhen asnjëherë më “serbë se serbët”.
Në këtë mënyrë tregohej se Federata Ruse do të mbështesë Serbinë derisa këtë ta kërkojnë autoritetet në Beograd.

Por Vitaly Churkin, që me gjasë është edhe autori i këtij slogani, nuk i është përmbajtur asaj që kishte thënë më herët.

Pas seancës së jashtëzakonshme të KS të OKB’së, të enjten, në të cilën Serbia dhe Rusia nuk kanë arritur të sigurojnë mbështetje për shtyrjen e implementimit të planit operacional për vendosjen e kontrollit në pikat doganore Churkin ka tentuar të pengojë një adresim para mediave të Ministrit Hoxhaj.

“Nuk ke të drejtë të jesh aty dhe të flasësh pa prezencën e UNMIK-ut”, i ka thënë Churkin Hoxhajt.

“Ju mund të kërkoni që UNMIK’u” të vijë këtu është përgjigjur Hoxhaj.
Ambasadori rus ka vazhduar të flasë derisa Hoxhaj ka reaguar duke i thënë ambasadorit rus: “Më lejoni që t’i përfundojë deklaratat e mia”.
Për këtë gjest të ambasadorit Hoxhaj, është pyetur edhe nga gazetarët.
“Kosova është shtet i pavarur dhe i tillë do të jetë përgjithmonë. Dhe unë do të flas këtu sa herë që është e nevojshme”, ka thënë ai.
Më pas, kryediplomati kosovar dhe
ambasadori rus shkurtimisht kanë përshëndetur njëri-tjetrin.
Për këtë “fjalosje”, Churkin ka komentuar para gazetarëve.
“Ishte thjesht këshillë miqësore. Nuk është se e grushtova zotin Hoxhaj”, ka thënë ai.
Churkin tha se i respekton përfaqësuesit e Prishtinës dhe gjithmonë i dëgjon me vëmendje kur vijnë e flasin në OKB, por ata në ndërtesën e OKB’së nuk mund të flasin pa prezencën e UNMIK-ut. Sipas tij, askush nuk u tregon çfarë të bëjnë në restorantet apo parqet e New Yorkut, por në OKB ka rregulla.

Një ditë më herët në Beograd, për Kosovën kishte reaguar edhe ambasadori rus, Aleksandar Konuzin, gjatë një samiti në Beograd.
“A ka serbë në këtë sallë që e mbron Kosovën”, ka përsëritur disa herë me zë të lartë Konuzin.

Ambasadori rus kishte akuzuar KFOR’in dhe EULEX’in se po shkelin Rezolutën 1244, sepse po duan të sjellin në kufi me Serbinë doganierë dhe policë të Kosovës.
Sipas tij, aktualisht interesat serbe në Kosovë po i mbron vetëm Federata Ruse dhe Ministri i Jashtëm, Vuk Jeremic.

Konuzin tha se në Serbi ka njerëz të gatshëm për t’ia shitur asetet shtetërore gjithkujt tjetër, përveç Rusisë.

[Zero Cool]

Probleme personale… me Shtetet e Bashkuara


Nuk ka qenë asnjëherë herët, por tani është plotësisht vonë të ndiqet politika populiste e veçimit të ambasadorit të SHBA-së nga vendi i tij. Kjo është një mënyrë e vjetëruar dhe pa perpsektivë për të mos njohur gabimet.


Nga Preç Zogaj më 16 shtator 2011 në ora 12:00
Kabllogramet e kapura nga WikiLeaks janë njëlloj kurthi për politikanët që përmenden në to. Si do të reagojnë, kur të njihen me gjëra që nuk u janë thënë ndonjëherë në sy? Si do ta përjetojnë momentin e përballjes me psikoprofilin e tyre, të skicuar nga dora e diplomatëve amerikanë? Nuk ka qenë parashikuar tani kjo përballje.

Ndoshta as në të ardhmen. Kabllogramet kanë një afat dhjetëvjeçar për t’u deklasifikuar si materiale të brendshme. Por edhe pas dhjetë vjetësh, nuk do të nxirreshin në pazar. Buja dhe interesi i kabllogrameve lidhet me faktin se nga një anë ato janë produkt i një sulmi elektronik të pashembullt në kështjellën më të madhe të diplomacisë botërore aktive.

Nga ana tjetër dhe kjo është më sharmante për publikun e gjerë këto kabllograme janë si një nxjerrje e parakohshme sekreti. Ndoshta edhe zyrtarët amerikanë po i shohim më me vemendje tani, se në kohën kur janë shkruar. Është efekti i dekonspirimit. Këto raporte duken më konfidecialë kur dalin, sesa kur hartohen. Rrjedhimisht, për politikanët që përmenden në to flet më shumë mënyra sesi reagojnë sot, sesa ajo që është shkruar për ta dje. Ky është kurthi, ku bien ata që anatemojmë bashkë me piraterinë e themeluesit të WikiLeaksit, Assange, edhe lëndën dhe nënshkruesit e kabllogrameve.

Duke përzier një gjë të drejtë me një ngutje, një veprim të arsyeshëm me një budallallëk. Lënda e kabllogrameve, edhe pse e publikuar në mënyrë pirate të dënueshme, është amerikane. Është diplomacia jopublike për Shqipërinë në ato kabllograme. Publikimi i saj na jep mundësinë ta njohim para kohe dhe të refektojmë në kohë për mënyrën si na shohin diplomatët amerikanë. Në parim, njohja dhe portretizimi i politikanëve shqiptarë nga diplomatët e vendeve mike ka gjasa të jetë më objektive, pavarësisht se subjektivizmi është i pranishëm në çdo lloj portretizimi njerëzor.

Diplomatët e vendeve mike kanë disa avantazhe në krahasim me gazetarët, shkrimtarët apo studiuesit vendas të psikoprofileve politike. Së pari, janë të ftohtë dhe të distancuar nga jeta e politikanëve vendas. Së dyti, nuk kanë e nuk mund të kenë probleme personale me ta. Së treti, nuk kanë interesa vetjake për prona, poste, tendera, fonde publike, vende pune e tjerë pasi janë të huaj. Prirja e natyrshme e diplomatëve për të shkuar mirë me Kryeministrin apo Presidentin e Shqipërisë nuk mund të konsiderohet interes vetjak.

Së katërti, puna e tyre, përfshirë informacionet që dërgojnë në qendër, gjykohen nga një sistem që përfaqëson një shkollë të konsoliduar të profesionalizmit dhe mendësisë demokratike. Ambasadori amerikan në Tiranë, për shembull, nuk mund të bëjë të zezën të bardhë apo të bardhën të zezë sepse ashtu e sheh, apo sepse ashtu i pëlqen. Ai mund të jetë subjektiv, por jo deri në atë shkallë sa ta paraqesë realitetin tjetër për tjetër. Nuk e lë profesioni dhe formimi të jetë teprueshëm subjektiv. Por edhe po ta teprojë apo të lajthisë, është sistemi amerikan, është Ambasada, Departamenti i Shtetit, Kongresi dhe Presidenti që nuk e lënë të vazhdojë, që e korrigjojnë, madje edhe e rrëzojnë. Edhe pse manifeston individualitetin dhe temperamentin e tij në punë-dhe kjo është njerëzore- ambasadori i SHBA-së është pjesë e sistemit të vendit të tij, është Amerika në Shqipëri, është Presidenti amerikan në Shqipëri. Këtë e themi edhe kur qëllon që ambasadori, për një çast, nuk mban qëndrimin që na pëlqen. Vetëm të vdekurit nuk gabojnë. Gabojnë njerëzit. Gabojnë edhe shtetet. Por SHBA ka meritën se korrigjohet shpejt falë principeve dhe vlerave mbi të cilat funksionon.

Nga moria e politikanëve dhe deputetevë shqiptarë të përmendur në kabllogramet e ish ambasadorit Withers, ai që ka reaguar në mënyrën më korrekte, sipas meje, është deputeti Paulin Sterkaj. Përtej shpjegimeve për çfarë është shkruar për të, zoti Sterkaj bëri dy pohime politike dhe intelektuale me vlerë. E para, tha se ndihej mirë që ambasada e një e vendi mik si SHBA e ndiqte aktivitetin e tij politik. E dyta, tha se ambasadori Withers kishte bërë detyrën e tij, pasi nuk mund të mbahen informacionet për deputetët, por ndërkaq besonte se është vetë sistemi amerikan i verifikimit dhe analizës së informacionit, që ndan të vërtetën nga gënjeshtra. “Nuk të djeg kabllogrami, por verifikimi, analiza”, tha si me shaka Sterkaj. Ai ishte i bindur se në këtë sistem akuza e implikimit të tij në një vrasje gjatë fushatës elektorale të vitit 2009 kishte rënë tashmë. Ai parashikonte ta lexonte këtë gjë në një kabllogram tjetër, që mund të publikohet pas disa vjetësh.

Se kush mund të ketë një mendim të vetin në lidhje me çfarë shkruhet në kabllograme. Por ia vlen të përqafojmë të gjithë pikëpamjen për sistemin që vendos në vendin e duhur çdo lloj informacioni dhe ndan gjatë verifikimit të vërtetën nga gënjeshtra. Kjo mund të ishte pikëpamja e kryeministrit Berisha, gjithashtu. Madje për shkak të përvojës dhe staturës, ai mund të shkonte më tej. Këtu nuk është fjala për të glorifikuar symbyllur apo me servilizëm sistemin amerikan. Por, realisht ky sistem është dëshmuar më i përparuari, më demokratiku. Vetë servilizmi është i huaj për këtë lloj sistemi. Berisha u zhbalancua si akush tjetër dhe dha përgjigje sa të pabesueshme aq edhe problamatike kur u pyet për kabllogramet në emisionin “Opinion” të Blendi Fevziut.

E para, ai nënvlersoi në një mënyrë të palejueshme për një kryeministër rolin e Ambasadës amerikane në formulimin e politikës amerikane për Shqipërinë. Është e vërtetë se qëndrimet vijnë nga Washingtoni në Tiranë, por Washigtoni nuk i merr nga qielli informacionet për Shqipërinë. Ambasada merr pjesë në formimin e politikës së Departmentit të Shtetit me informacionet që dërgon. Ambasada, ndërkaq, e ekzekuton këtë politikë. Mendoj, gjithashtu, se Departamenti i Shtetit merr pjesë në “përzgjedhjen” e informacioneve nga Ambasada. Nëse SHBA ka problem Gërdecin, do të kenë përparësi informacionet për Gërdecin. Nëse ka tërhequr vëmendjen dukuria e hyrjes së një fluksi biznesmenësh të pashkolluar në politikë, informimi do të fokusohet te ky problem. Nga kjo pikëpamje, Departmenti është edhe Ambasadë dhe Ambasada është edhe Department.

E dyta dhe kjo është më e rënda, zoti Berisha i konsideroi “tërësisht personale” kabllogaramet e ambasadorit Withers për të. Ai nuk u shpjegua dhe nuk mund të shpjegohej për këtë. Ç’probleme personale mund të ketë midis ambsadorit amerikan dhe kryeministrit të një vendi si Shqipëria? Ç’probleme personale mund të ketë pasur midis ambasadorit të Presidentëve Bush dhe Obama, siç ishte Withers dhe kryeministrit Sali Berisha? Të gjithë e dimë se çfarë mund të jenë problemet personale midis dy njerëzve. Problemet personale lindin nga marrëdhëniet e punës, fqinjësia deri edhe nga rivalitetet e vjetra apo të reja për një femër. Është kaq e madhe distanca midis një afroamerikani me detyrën ambasador dhe një shqiptari me detyrën kryeministër, sa është qesharake të mendosh se ambasadori ka arsye tërësisht personale kur shkuan ato që ka shkruar për kryeministrin. Është qesharake qoftë kur e mendon si shprehje deliri, qoftë kur e mendon si tentativë diversioni nga zoti Berisha. Natyrisht, vetë zoti Berisha ka aq përvoja dhe është aq inteligjent sa ta dijë mirë këtë. Por, ai kërkon t’u flasë ndjekësve të tij, kërkon të luajë me mendësinë vendase, më saktë me kufizimet e mendësisë vendase. “E shikoni! Ambasadori ka pasur probleme personale me mua, prandaj ka shkruar ashtu”! Kush ta besojë, lë ta besojë.

Nuk ka qenë asnjëherë herët, por tani është plotësisht vonë të ndiqet politika populiste e veçimit të ambasadorit të SHBA-së nga vendi i tij. Kjo është një mënyrë e vjetëruar dhe pa perpsektivë për të mos njohur gabimet. Çdo ambasador që vjen nga Washingtoni në Tiranë vjen me dëshirën e mirë për të mbështetur me zemër të pastër Shqipërinë dhe drejtuesit e saj politikë. Disensi apo përplasja e tyre me Berishën vjen si një përplasje kulturash politike. Berisha nuk e ka kulturën e ndarjes së pushteteve, nuk e ka kulturën e sundimit të ligjit, nuk e ka kulturën e pavarësisë së gjyqësorit, nuk e ka kulturën e zgjedhjeve të lira. Për këtë shkak ai do të krijojë marredënie të ndara dhe do të konfrontohet në mënyrë të pashmangshme me përfaqësuesit e diplomacisë amerikane. Nga kjo pikëpamje, të ashtuquajturat problemet personale me ambasadorin nuk mund të mos jenë probleme personale me SHBA-në.

[Neferta]

Zharko Puhovski -Kthimin e Kosovës në Serbi nuk do te jet kurrë i mundur ne asnjë rrethanë dhe në asnjë kohë.
e diel, 18 shtator 2011.
Nuk ka asnjë zgjidhje deri sa të kuptohet se një zgjidhje nuk do të jetë e mundur, dhe kjo është kthimi i Kosovës në Serbi. botuar ne gazeten blic

[Zero Cool]

Serbia rehatohet vetëm në kufijtë e Pashallëkut të dikurshëm të Beogradit


Shkruan:
Adem Nimani



Kisha Ortodokse Serbe autore e të gjitha fatkeqësive

Historia e kasaphanës që shkaktoi Serbia në Ballkan sikur nuk ka të sosur. Ledhatimet e bashkësisë ndërkombëtare ndaj Serbisë dhe pushtetarëve të saj, bënë që shtetet që u pavarësuan nga ish krijesa me emrin RSFJ, ende ndihen të rrezikuara nga Serbia. Në mos për asgjë tjetër, Serbia tash e 21 vjet ngacmon në mënyrat më të ulëta fashiste, të gjitha shtetet që dolën nga ish Serbosllavia e madhe të cilën e kishte krijuar Kisha Ortodokse Serbe me ndihmën Rusisë dhe të fuqive të kohës.

Nuk ka nevojë të shfletohen shumë libra të vjetër të historisë se Ballkanit për të vërtetuar se Serbia ka punuar me dredhi në një rajon ku interesimi i popujve të tjerë duke qenë të pushtuar nga perandori të ndryshme sikur kishte rënë në gjumë. Të gjitha rrethanat e kohës i shfrytëzoi me djallëzinë e saj nazifashiste KOS-i dhe produkt i kësaj politike ishte edhe krijimi i Mbretërisë SKS por edhe i krijesës që doli pas Luftës së dytë botërore me emrin RSFJ.

Ish Jugosllavia nuk ishte realisht asnjëherë territor serb, por brenda kësaj formule u fsheh vetë Serbia me të gjitha politikat e saja shfarosëse ndaj popujve tjerë më të vegjël.
Megjithëse Serbia shkaktoi të gjitha luftërat në ish trevat e Jugosllavisë ajo i shpëtoi dënimit kapital për gjenocid nga tribunali për krime lufte në Hagë. Edhe pse dihet ashiqare se kush nisi luftën dhe kush shfarosi dhjetëra mija civil duke filluar nga Sllovenia deri në Kroaci, BeH e Kosovë. Në këto lufta, që janë të gjitha krime të ndyta mbi popullatën civile, morën pjesë më shumë se 800 mijë trupa ushtarake, paramilitare e policore nga territori i Serbisë së sotme, ky fakt asnjëherë nuk u zyrtarizua për të marrë dënimin e merituar.

Serbia nuk bëri luftë në Maqedoni dhe në Mal të Zi ngase sot e kësaj dite ajo këto dy shtete të njohura ndërkombëtarisht nuk i njeh dhe i nënçmon me metodat më të ndyta, duke u tallur shpeshherë me to në format më poshtëruese. Malaziasve u mohon edhe vetë qenien kombëtare ndërsa kombin maqedonas nuk e njeh fare.
Me Kroacinë,sado që në kohen e fundit janë parë disa vizita kurtuazie nga drejtuesit politik serb në Kroaci dhe anasjelltas,armiqësia serbe ndaj kroatëve nuk ka qenë asnjëherë në nivel më të lartë. Madje urrejtje të madhe Serbia vazhdon të ketë ndaj Sllovenisë, më së shumti për çështjen e Kosovës ngase siç dihet Republika sllovene përherë ka përkrahur çështjen e drejt të shqiptarëve të Kosovës.

Në raport me Kosovën, përkatësisht me shqiptarët, Serbia nuk ka ndryshuar në asnjë aspekt përveç atij ushtarak, të cilin ia kanë penguar fuqitë perëndimore me luftë.
U harruan viktimat që shkaktoi Serbia në të gjithë territorin e ish RSFJ-së dhe tash disa vjet vendet që u pavarësuan sikur u ndien të akomoduara dhe madje nuk u morën as me përshkrimin dhe dokumentimin e gjithë e atyre krimeve që bëri Serbia mbi ta. Duke i lenë hapësirë të gjerë medieve kriminale serbe, doli sikur të gjithë popujt tjerë benë krime mbi serbet e jo ashtu siç kishte ndodhur me të vërtetë. As edhe një nga vrasësit serb nuk u burgos e as u gjykua nga drejtësia. Të gjithë ata liderë serbë që u nxorën para tribunalit të Hagës në të shumtën e rasteve as që kanë parë luftën dhe janë dënuar vetëm si urdhërdhënës.

Vrasësit iu shmangen mirë të gjitha arrestimeve të mundshme duke u strehuar atje prej nga kishin ardhur, në Serbi. Kur dihen të gjitha faktet dhe personat me emër e mbiemër, nuk mund të pretendohet se Serbia e tashme mund të bashkëpunojë për vendosjen e paqes në rajon. Në Serbi, shumica dërmuese e atyre që sot drejtojnë shtetin ,janë ose vrasës të deridjeshëm ose bashkëpunëtorët më të ngushtë të Vozhdit.

Diplomacia ndërkombëtare duhet të qartësoj shumë më tepër politikën e saj karshi Serbisë ngase format e deritashme jo që nuk kanë dhenë rezultat por gjithë investimi i bërë deri tash mund të shkoj huq nëse vazhdohet kështu. Sot ose kurrë mund të shihet haptazi se si Serbia tallet me të gjitha ata që flasin për paqe në Ballkan.

Atëherë kur u harrua Kosova

Atëherë kur u harrua Kosova dhe kur faktikisht ish republikat sllave,përveç Sllovenisë, ia lanë duart e lira Serbisë që të bëjë çka të dojë me shqiptarët, u pa se Serbia nuk rehatohet me kaq. Të gjithë atyre që votuan për Serbinë u doli jo pak problem. Nëse nënçmohet tallja e tashme serbe me bashkësinë ndërkombëtare dhe shtetet fqinje situata një ditë mund të dali lehtë nga kontrolli dhe atëherë do të nevojitet angazhim i dhjetëfishtë për t’ia bërë Serbisë,vendin që meriton.

Kush ndërmjetësoi për paqe me Serbinë?

Atëherë kur plasi luftë e hapur pushtuese e Serbisë mbi të gjitha republikat ish jugosllave,bashkësia nderkombëtare shpresonte se me negociator të rangjeve të ulëta do të mund të vendoste paqen në rajon. Kjo doli të jetë mashtrim. Në Slloveni, APJ-ja e dikurshme u vu nen komandën serbe. Sllovenia hyri me zor në luftë, e cila për fat të mirë por edhe në saje të organizimit të shkëlqyeshëm e të vendosur të mbrojtjes se kësaj republike nuk zgjati shumë.

Vetëm në Slloveni ushtria serbosllave kapitulloi pa kushte duke lënë edhe shumicën e armatimit. Në Kroaci serbët shpallën dy Republika të quajtura SAO Kraina serbe dhe shkëputën përkohësisht shumicën e territorit kroat. Lufta në Kroaci zgjati më shumë dhe asnjë negociator i jashtëm nuk ia doli të arrij çfarëdo marrëveshje me serbet, megjithëse ato oferta paqeje ishin shumë më të favorshme për serbet, se sa lufta. Krimet më të rënda ushtria dhe paramilitarët serb i bënë në rajonin e Kninit dhe në Vukovar. Epilogu i luftës dihet.
Stuhia (Oluja)e ushtrisë çlirimtare kroate bëri që të mos ketë më as SAO Kraina por as popullatë serbe në ato vise ku ata ishin edhe shumicë etnike.

Dhe derisa BeH po bënte sehir dhe pa shpresonte dhe ëndërronte për mundësi paqeje, doli krejt mashtrim dhe Serbia u hodh me të gjitha forcat dhe potencialin ushtarak, paramilitar e policor mbi popullatën muslimane boshnjake. Në republikën e pranuar ndërkombëtarisht dhe në OKB të Bosnjës e Hercegovinës Serbët bënë krimet më të tmerrshme që mund të jenë parë që nga përfundimi i luftës së dytë botërore. As nga BeH nuk u nxor mësimi i duhur dhe në Dejton të SHBA-së marrëveshja e paqes legjitimoi Republika Serpsken , krijesën gjenocidale dhe të pastrimit etnik të territorit nga boshnjakët mysliman. Bosnja,po edhe bota së bashku me te, pa kampe përqendrimi si në kohën e nazizmit dhe likuidime masive të popullatës civile si në Srebrenicë dhe Sarajevë. Kosova as atëherë nuk u përfshi në asnjërin nga kombinimet e paqes,megjithëse ,vetëm ata që nuk kanë asnjë lidhje me diplomaci kanë mund të shpresojnë se këtu nuk do të ketë luftë.

Negociatoët e urtë si Jasushi Akashi, Sajrus Vens apo Lordi Oven do të vizitojnë shumë herë Beogradin dhe do të marrin premtime boshe për paqe nga Vozhdi, por në terren gjaku rridhte lumë.
Vetëm atëherë kur në skenë dolën negociatorët si Gelbard e Hollbruk dhe gjeneralët Klark e Nojman dhe atëherë kur Vozhdi po ballafaqohej me fjalorin konkret të masave që do të ndërmerren, u pa se rrugëdalje tjetër nuk ka mbetur përveç luftës.
Vozhdi megjithëse kishte parë me sy se nuk po i shmangej dot bombardimit, asnjëherë nuk kishte besuar se bombat vërtetë do të binin mbi vendin e tij.

Serbia është dashur të nënshkruaj kapitullimin pa kushte, gjë që nuk u detyrua ta bëjë

Serbia nuk nënshkroi kapitullim as në Kroaci, as në Bosnje e Hercegovinë,por së fundi as në Kosovë. Ushtria serbe doli e pa dënuar nga lufta dhe prej andej tërhoqi gjithë forcën e gjallë dhe arsenalin e armatimit.

Të gjithë ata që bënë krimet më monstruoze që janë parë pas Luftës së dytë botërore u tërhoqën në Serbi, në territorin e “Republika Serpskes” por edhe në pjesën veriore të Kosovës ku vazhdojnë të bëjnë jetë të qetë pa asnjë mungesë dhe pa asnjë rrezik për çfarëdo dënimi apo ndjekjeje ngase ata edhe sot e gjithë ditën i mbron pushteti serb i cili në të shumtën e rasteve përbëhet nga ish eprorët dhe përkrahësit e Vozhdit. Historikisht nuk dihet edhe një rast kur Serbia ka nënshkruar një marrë veshje paqeje dhe e ka respektuar. Ajo përherë për mes obstruksioneve nga më të ndryshmet iu ka shmangur cilitdo zbatim të cilës do pikë të marrëveshjeve. Sa herë ka nënshkruar ndonjë marrëveshjeje Serbia ka shpallur referendum për te dhe kështu gjithçka ka mbaruar. Është përfolur së fundi, prapë një referendum lidhur me marrëveshjet e nënshkruara me Kosovën.

Shqiptarët nuk kanë asnjë arsye që t’i besojnë Serbisë, së paku atyre që sot drejtojnë këtë fatkeqësi të Ballkanit dhe nuk do të duhej ta ndien vetën komod. Paqja jo vetëm në Kosovë por edhe në Ballkan do të mbetet peng gjithë derisa Serbisë të mos i caktohen kufijtë e saj, atje ku i kishte para se të fillonte aneksimin e territoreve të huaja dhe gjenocidin mbi popujt tjerë të këtij rajoni. Serbia rehatohet vetëm kur do të ketë kufijtë e Pashallëkut të dikurshëm të Beogradit, ku dihet se kishte më shumë se 100 xhami dhe ku kishte shumë më shumë agallarë e bejlerë turq dhe jo më shumë se numër të mjaftueshëm shërbëtorësh serb.
Serbia është dashur të nënshkruaj kapitullimin pa kusht, gjë që nuk u detyrua ta bëjë.

[Zero Cool]

“Ndarja” e sovranitetit


Serbia zyrtare pafytyrësisht u jep përkrahje qëndrimeve raciste në Veri të Kosovës, ndërkohë që vetë nuk tregon asnjë gatishmëri që të drejta të njëjta etnike t’ua ofrojë pakicave kompakte që jetojnë në Serbi


Nga Shkelzen Maliqi më 19 shtator 2011 në ora 12:01
Tani që sërish kemi tensione në veri në Kosovës, një dëshirë e vjetër e Serbisë po vjen në petkun e idesë për “ndarjen e sovranitetit”. Po propozohet që veriu formalisht të mbetet pjesë e Kosovës, por me një “autonomi substanciale” dhe marrëdhënie të afërta me Serbinë. Edhe për dy pikat doganore thuhet se mund të shënojnë kufirin mes Kosovës dhe Serbisë, por ama të ardhurat nga dogana i duan që të mbesin në veri, në konton e serbëve. Asgjë serioze. Bllokohen rrugët për të hapur rrugën e ndarjes së Kosovës.

Por, kjo me sovranitetin e ndarë nuk shkon assesi. Thjesht sovraniteti nuk ndahet. Edhe nëse do të tentohej diçka e tillë, s’mund të ketë sukses. Diplomatët kanë shpikur ndonjëherë sovranitet simbolik, si një godinë që është e bukur nga jashtë, por pas fasadës se saj qëndron humbja reale të sovranitetit. Në historinë e afërme të Ballkanit e kujtojmë një projekt ndërkombëtar që quhej Z-4, i cili serbëve të Kroacisë u ofronte një sovranitet të tillë fasadë: krahina serbe e vetëshpallur për republikë me këtë planë do të kishte administratën, flamurin, stemën, përfaqësi diplomatike në botë, bankën e vet etj., por brenda sovranitetit të pacenuar të Kroacisë. Serbët e patën refuzuar ofertën dhe u ndëshkuan, ushtria kroate ndërmori aksionin “Oluja” (Stuhia), që e asgjësojë “republikën” dhe për pasojë kishte edhe eksodin masiv të serbëve që assesi nuk donin të jetonin “nën sovranitetin kroat”. Refuzuan ofertën gjeneroze dhe i humbën të gjitha.

Këta zëra sot që flasin për ndarjen e sovranitetit në Veri, sikur provojnë që ta ringjallin idenë e skenarit të Z-4. Disa e quajnë projekt “Ahtisaari Plus”, që mbetet formulim i mjegullt. Tani serbët mbase kapen edhe për simbolikën e një autonomie substanciale, që në esencë edhe nuk është pak, por me paramendimin se kështu herdokurdo do ta arrijnë shkëputjen, dhe jo që të mbetet sovraniteti i pandashëm i Kosovës.

Me Ahtisaarin ata edhe i kanë këto, të drejtat dhe sigurinë reale, por ata duan më shumë. Beogradi zyrtar me këto ide mbase targeton një optimum të momentit. Duke kërkuar një plus ose “zgjidhje speciale”, duan që të instalohet të paktën një fasadë e “sovranitetit të ndarë” dhe të vazhdohet me ndikimin e Beogradit në veri.

Mirëpo, pasi që fuqitë perëndimor e thanë qartë se nuk ka ndarje të Kosovës, e tani edhe zyrtarët e BE-së siguruan se Kosova është një tërësi doganore që buron nga sovraniteti i pandashëm, nuk besoj se po mbetet vend për diplomacitë “pajtuese” që kërkojnë zgjidhjet në shikim të parë pragmatike, si “një të mirë të mundshme në situatën e krijuar”. Këta pragmatikët thonë se serbët në veri e kanë shumicën dërmuese, janë 95 % e popullsisë, andaj duhet t’i lihet kontrolli, një autonomi reale, dhe që duhet të pasqyrohen edhe me një sovranitet simbolik.

Ky model është thjesht kashta e fundit për të cilën kapet Beogradi. Kinse afirmon një politikë “realiste”, “pajtueshmëri”, gatishmëri për “kompromis” etj. Por, në të vërtetë është qasje mashtruese, problemi shtrohet ngushtë nga një këndvështrim serb që është ai i pikës së verbër e syrit, ku anashkalohet tërësia dhe ravijëzohet vetëm e vetëm interesi serb.

Sepse, kur pikënisja është tërësia, këto zgjidhje alkimike të sovranitetit të ndarë, nuk dalin aspak pragmatike e as të lehta. Përkundrazi.

Nëse politika e Serbisë dhe serbëve do të ishte parimore, - gjë që nuk ka qenë assesi në 25 vitet e fundit, e edhe shumë më gjatë, - ajo edhe do të mund të insistonte në një model parimor të të drejtave të veçanta etnike për pakicat kombëtare që jetojnë në mënyrë kompakte dhe të koncentruar në territoret e kombeve më të mëdha. Por që kjo të vlej për të gjithë, jo vetëm për serbët.

Qëndrimi i serbëve në veri, që janë pakicë e tillë kompakte, është se nuk duan të jetojnë në Kosovën demokratike dhe nën kornizat e të drejtave që ua ofron Plani i Ahtissarit dhe Kushtetuta e Kosovës. Diplomatët e huaj ndonjëherë trullosën nga aneksat dhe zhurma që prodhohet në veri dhe në Beograd, dhe nuk e shohin, ose bëhen ashtu, faktin se ky qëndrim i tyre është padyshim racist!

Pse serbët nuk po mund të jetuakan në shtetin ku shqiptarët janë shumicë?! A nuk buron ky qëndrim nga paragjykimi se shumica në Kosovë, shqiptarët, nuk mund të ndërtojnë shtet demokratik dhe nuk qenkan të aftë për bashkëjetës me të tjerët!? Serbia zyrtare pafytyrësisht ua jep përkrahje qëndrimeve raciste në Veri të Kosovës, ndërkohë që vetë nuk tregon asnjë gatishmëri që të drejta të njëjta etnike t’ua ofrojë pakicave kompakte që jetojnë në Serbi, konkretisht shqiptarëve në Luginën e Preshevës, myslimanëve në Sanxhak dhe hungarezëve në veri të Banatit?!

Beogradi zyrtar dhe opozita radikale nacionaliste në Beograd i trimëron sot serbët në veri të Kosovës që të bllokojnë rrugët, i jep përkrahje refuzimit të tyre që integrohen në institucionet e Kosovës që janë dizajnuara edhe për ta. Beogradi me këtë sfidon edhe faktorin ndërkombëtar që po ndërmjetëson për tejkalimin e krizës. Por Tadiqi me bashkëpunëtorët nuk është aq i marrë sa Milosheviqi dikur, i cili vendosi që të konfrontohet me NATO-n.

Por, sa i përket “ndarjes së sovranitetit”, besoj se lidershipi i sotëm i Serbisë do ta ketë parasysh se edhe Milosheviqi ka qenë i vetëdijshëm që “ndarje të sovranitetit” nuk ka. Në rastin e katrahurës së serbëve në Kroaci, kur i përmblodhi “Stuhia”, ai i patë lënë në lloç serbët që refuzonin sovranitetin e Kroacisë. Kjo së shpejti do të ndodh edhe në Kosovë, Tadiqi dhe cilido që do ta zë vendin e tij, do t’i lë në lloç serbët radikalë që assesi nuk duan të jetojnë në Kosovën sovrane. Bllokimi i rrugëve për ta është vetëm humbje kohe.

[Zero Cool]

Imuniteti që ndaj të keqes na ka bërë imun


Përse deputetët dhe zyrtarët tanë të lartë nuk e kuptojnë se ka kohë që në botën demokratike imuniteti politik vlerësohet si diçka shumë anakronike, sepse bie ndeshë me themelet dhe parimet e rendit modern kushtetues. Përvojat nga vendet e ndryshme kanë dëshmuar se imuniteti është mburoja më e mirë për zhvillimin e korrupsionit dhe krimit të organizuar


Nga Bardh Frangu më 24 shtator 2011 në ora 14:16
Historia e parlamentarizmit në vendet me demokraci funksionale dëshmon se imuniteti nuk ekziston shkaku i anëtarëve të parlamentit dhe interesave të tyre, por për të mirën e përgjithshme. Po çka kanë dëshmuar të zgjedhurit tanë dhe cili është angazhimi i tyre për të mirën publike? Nuk ka dyshim se të deleguarit tanë vullnetin tonë e kanë përdorur kryekëput për interesa të tyre, duke u angazhuar maksimalisht që nëpërmjet ndërtimit të legjislacionit t’i krijojnë vetes privilegje sa më të mëdha. Tash kur kushtetuesja ka vendosur t’i lë pa imunitet jashtë veprimit të shtëpisë së tyre, të zgjedhurit tanë dhe zyrtarët e lartë këtë gjë e vlerësojnë si ndëshkim, si cenim të privilegjeve të tyre e jo si një mundësi për të funksionalizuar sistemin e drejtësisë të korruptuar deri në palcë. Vërtet kjo gjë del të jetë dëshpëruese dhe shumë fyese për ne zgjedhësit.

Tash kur formalisht, ama vetëm formalisht, kushtetuesja ua heq imunitetin deputetëve tanë dhe në një mënyrë formalisht i barazon me ne, bartësit e vullnetit tonë nuk mund ta fshehin tymin që u del nga flaka që ua ka djegur këtë copë të vogël privilegje. Për më keq, të ashtuquajturit analistë politikë, të mbështetur në paragjykime dhe spekulime, provojnë ta eklipsojnë këtë vendim të Gjykatës Kushtetuese, në mënyrë që t’i mbrojnë keqpërdorimet, abuzimet dhe korrupsionin që zhvillojnë individët dhe grupet e ndryshme të interesit me ndikim të fuqishëm në institucionet e shtetit.

Përse deputetët dhe zyrtarët tanë të lartë nuk e kuptojnë një fakt të thjeshtë se ka kohë që në botën demokratike imuniteti politik vlerësohet si diçka shumë anakronike, sepse bie ndeshë me themelet dhe parimet e rendit modern kushtetues. Përvojat nga vendet e ndryshme kanë dëshmuar se imuniteti është mburoja më e mirë për zhvillimin e korrupsionit dhe krimit të organizuar. Kjo gjë më së miri shihet në vendin tonë, ku shkalla e korrupsionit dhe krimit të organizuar është në nivel alarmant. Madje Prokuroria e Shtetit raporton për rritjen e kriminalitetit për 40 për qind vetëm brenda këtij gjashtëmujori. Kjo dhe shumëçka tjetër do të duhej të bënte që ne t’i gëzoheshim shumë këtij vendimi të kushtetueses. Edhe në vende tjera ka ndodhur që imuniteti të jetë një mburojë e fuqishme edhe për kriminelët, të cilët e kanë shfrytëzuar këtë nëpërmjet politikës, të cilën e kanë korruptuar në shkallën që t’i krijojnë vetes strehë brenda institucioneve të veshura me imunitet. Tek ne kjo gjë bëhet edhe më e dukshme.

Imuniteti i deputetit nga ndjekja penale duhet të garantohet vetëm në atë që i deleguari ynë mund të flas lirshëm dhe pa frikë në institucionin ligjvënës, përkatësisht në parlament. Kjo gjë tashmë u është e garantuar të deleguarve tanë dhe mbase është krejt e pamundur që ata të kenë pasoja për fjalën dhe qëndrimet e tyre, për më tepër tash në këtë kohë kur e drejta dhe liria e shprehjes janë të mbrojtura me ligj. Prandaj edhe në këtë rast do të duhej të përfillnim shembujt më të mirë të vendeve me demokraci funksionale dhe liberale. Kjo edhe për faktin se nuk duhet harruar që çështja e imunitetit politik nuk është vetëm çështje thjesht e brendshme e një vendi, por edhe çështje e jashtme, përkatësisht diçka që kapërcen kufijtë e një vendi, ndërsa zyrtarët tanë me imunitet politik mund të jenë të implikuar në tregti të ndryshme me gjëra të ndaluara si dhe me mundësi bartje të pasurisë në vende tjera.

Në këtë rast ndoshta më së miri është të shërbehemi me shembullin e Holandës, ku sasia e imunitetit të zyrtarëve të lartë politikë është shumë e vogël. Ky vend i tulipanëve që nga viti 1884, kur është në pyetje ndjekja penale dhe veprat tjera që bien ndeshë me ligjin, i ka barazuar të zgjedhurit me zgjedhësit. Kështu anëtarët e parlamentit holandez janë të mbrojtur vetëm kur është fjala për votimin dhe deklarimin, të cilin e bëjnë gjatë kryerjes së detyrës së tyre. Parlamenti holandez nuk ka asnjë rol në heqjen e imunitetit të anëtarëve të tij. Që para 150 vjetëve këtë gjë e bën Gjykata Supreme.

Përvojat nga vendet e ndryshme kanë dëshmuar se vendosja e standardeve për çështje imuniteti kanë të bëjnë me nismat për luftën antikorrupsion në nivel nacional, gjë kjo e cila tek ne do të duhej të përshëndetej nga të gjithë, ndërsa kaq ashpër po përballemi me këtë fenomen. Shmangia nga imuniteti i tepërt dhe keqpërdorimi i tij, ndikon dukshëm në rritjen e besimit në institucionet demokratike, gjë për të cilën ne kemi nevojë tepër shumë. Heqja e imunitetit do të ndikonte në ngritjen e vullnetit për kultivimin e përgjegjësive publike. Vetë fakti se shumica e zyrtarëve të lartë janë kundër heqjes së imunitetit dëshmon se politikanët tanë nuk njohin përgjegjësi, por vetëm privilegje.

Madje në gjendjen çfarë e kemi ne, do të ishte e moralshme që vetë këta zyrtarë të lartë të hiqnin dorë vullnetarisht nga imuniteti i tyre, qoftë edhe për faktin se i gjithë funksionimi i sistemit të drejtësisë në këtë vend bie mbi kurrizin e qytetarëve të pafuqishëm politikisht dhe materialisht. Është shumë e vërtetë se imuniteti politik, nëpërmjet keqpërdorimit të tij na ka bërë imun ndaj të keqes edhe vetë neve që i kemi zgjedhur këta politikanë. E frika se me heqjen e imunitetit individë dhe grupe mund të hakmerren kundër njëri-tjetrit nuk është më shumë se një spekulim, sepse historia ka dëshmuar se ata që kanë bërë ligje dhe burgje për t’i ndëshkuar kundërshtarët e tyre vetë e kanë pësuar më keq.

[GURI SYLAJ]

Ketu shtrohet, per zgjidhje, nje ENIGME haraqin e te ciles po e paguen Kosova dhe shqiptaret ne pergjithesi.Zhbllokimi i rrugeve ne Veri eshte i lidhur me njemije fije edhe me Jugun. Kete, duhet marre guxim, dhe duhet thene haptazi.Strukturat Paralele ne Veri eksportojne mallra serbe dhe krijojne miliona te cilet nuk dihet ku perfundojne.Strkturat Paralele ne Jug importojne mallra serbe dhe krijoj miliona qe nuk dihet fare se ku perfundojn.Te parat perkrahen nga qarqe politike ne Serbi te cilat qarqe edhe marrin nje pjese te keti kulaqi. Te dytat perkrahen nga qarqe politike ne Kosove ku edhe ketu e marrinje pjese te keti kulaqi.Dh tash shtrohet pytja :kush qendron ne mes ???EULEKSI (Faktori nderkombtar)????
JO !!!
Ky faktor ,perkundrazi i mjele edhe te paret e edhe te dytet .I merr pjeset edhe nga kulaqi i pare e edhe nga i dyti. Ne mes gjithe kesaj eshte Kosova ,eshte Pamvaresia e saj.Eshte e ardhmeja e saj ,eshte fati i Shqiptareve si Komb. Duhet marr guxim e fol hapur e drejt .Tre krytare te komunave ne Veri nuk jan vetem .Ata kan edhe ne Jug miqet e tyre(ndoshta edhe kryeare komunash) qe ne biznis bashkpunojne shkelqyeshem dhe kjo shihet nga secili .Me se miri shihet nga LIGJI te cilit nuk i mungojne syte por i mungon guximi qe secilin me e thirre ne emer qofte ne Veri qofte ne Jug.Keto qarqe kriminale qe jan te lidhura me njemije fe me qarqet poliike, si ne Veri ashtu edhe ne Jug , Kosoves do ti kushtojne shume .Sa me vone qe te demaskohen boterisht kjo e keqe, forca e tyre gjithnje do te rritet dhe ne fund o te kemi nje Parajse Krimi e jo nje Shtet Ligjor- nese veq nuk kemi mbrri edhe sot ne kete SHKALLE !!?

[Zero Cool]

Strategjia e kërkesës palestineze


Administrata e Obamës, e cila ka humbur gjashtë muaj duke iu kërkuar palestinezëve të ndryshojnë mendje, mund të mbyllë zyrën e përfaqësuesit palestinez në Nju Jork, “në këmbim” të kërkesës së tyre për shtetësi


A kanë palestinezët të drejtë për shtet? Kurdët, një nga grupet më të vjetra etnike në botë, nuk kanë shtet. Shtet nuk kanë as tamilët e Shri Lankës, as ujgurët dhe tibetianët e Kinës, as baskët e Spanjës, as çeçenët e Rusisë e as flamistët e Belgjikës.

Lista e popujve me pretendime të mundshme për shtetësi është po aq e gjatë sa numri i shteteve anëtare të Kombeve të Bashkuara – në mos më e gjatë.

Por, kur Kombet e Bashkuara të nisin takimin vjetor këtë javë, sesioni pritet të dominohet nga përpjekjet e Autoritetit Palestinez për të kërkuar shtetësi.

Fillimisht, Autoriteti Palestinez do të aplikojë për anëtarësim të plotë në OKB në Këshillin e Sigurimit, ku administrata e Obamës ka premtuar se do të vërë veto. Më pastaj, Asambleja e Përgjithshme do të votojë për “statusin e shtetit vëzhgues” për palestinezët, çfarë është e sigurt se do të kalojë me dy të tretat e shumicës.

Votimi në OKB nuk do të krijojë shtetin palestinez dhe ka gjasë të vonojë krijimin e tij ndoshta me vite. Ai nuk do të largojë vendbanimet izraelite nga Bregu Perëndimor, por mund t’i japë shkak Izraelit të përshpejtojë ritmin e ndërtimit.

Ai po ashtu mund të nxisë Izraelin të ndërmarrë masa të ndryshme ndëshkimore kundër palestinezëve, përfshirë ngrirjen e transferimeve të taksave në vlerë prej 100 milionë dollarësh në muaj. Kongresi i Shteteve të Bashkuara mund ta ndjekë një gjë të tillë, duke ndërprerë ndihmën vjetore për palestinezët, e cila kap shumën e 600 milionë dollarëve.

Përse atëherë palestinezët këmbëngulin? Njëri nga shpjegimet është se ata duan ta përdorin ofertën për shtetësi si strategji për të detyruar Izraelin të pajtohet me kërkesa të ndryshme, përfshirë ndalesën e ndërtimit të vendbanimeve.

Por, presidenti palestinez, Mahmud Abas, ofroi një aluzion të ambicieve të tij të vërteta kur shkroi në “New York Times” se “pranimi i Palestinës në Kombet e Bashkuara do të hapë rrugën për ndërkombëtarizimin e konfliktit si një çështje ligjore, e jo vetëm si çështje politike”.

Ai po ashtu pat shkruar se një gjë e tillë do të hapte rrugën për ndjekje penale të Izraelit.

Kjo nuk nënkupton rezoluta të kota të Këshillit të OKB-së për të Drejtat e Njeriut, por ndalesa udhëtimi dhe urdhër-arreste ndërkombëtare për ushtarët izraelitë, të përfshirë në “okupimin” e një shteti të supozuar sovran.

Me fjalë të tjera, ajo çfarë palestinezët kërkojnë nga votimi në Kombet e Bashkuara nuk është një afirmim i së drejtës së tyre për shtet, porse një mjet më tepër në fushatën e tyre të vazhdueshme për të sulmuar, delegjitimizuar dhe në fund shkatërruar Izraelin.

“Ne do të shfaqim pakënaqësi, sepse si palestinezë kemi qenë të pushtuar për 63 vjet”, tha Abas një tjetër ditë. Kjo është një tjetër mënyrë për të thënë se pushtimi, nga këndvështrimi i Abasit, ka nisur me krijimin e shtetit të Izraelit në vitin 1948 dhe jo me marrjen e Bregut Perëndimor dhe të Gazas nga ana e Izraelit, pas luftës së vitit 1967, e cila kërcënonte vetë ekzistencën e Izraelit.

Por, administrata e Obamës, e cila ka humbur gjashtë muaj duke iu kërkuar palestinezëve të ndryshojnë mendje, mund të mbyllë zyrën e përfaqësuesit palestinez në Nju Jork, “në këmbim” të kërkesës së tyre për shtetësi.

[Zero Cool]

Shqiptarët duhen te përgatiten ne mënyrë solemne për ri- bashkim vlerash, për ri- BASHKIM te Kombit, me një emër te vetëm SHQIPERI, është veprim qytetar, bashkëkohor e kombëtar, përgatitje te mire populli im i qindra vjetarëve nder okupime te egra, nga vete fqinjët tanë TURQ E SERB, qe nuk do te kthehen kurrë me, mund te vijnë si miq, por jo kurrë me si ne te kaluarën, qe shkaktuan shume tmerre mizore e barbare mbi popullin tone qe sot po i përgatitet festes se madhe te një kuvendi mbare kombëtar si stabilizim te krejt BALLKANIT, qe dikush e donte fuqi baroti, e te trazuar, jo do tu themi njëzëri: duam Ballkan te stabilizuar me te gjitha trojet e ndara shume dinakërisht, Popullit tone i duhet sa buka vete RI-BASHKIMI

by: zc

[Fshatari]

Lufta e tretë ballkanike

Koço Danaj
Politika shqiptare ndodhet njësoj si në vitin 1914. Kështu deklaroi ambasadori i OSBE-së në Shqipëri, Wolvarth. Por duke u nisur nga fakti, se ai nuk është thjesht ambasador i OSBE, por është Gjerman, pohimi i tij është sa ogurzi, aq edhe orientues. (Në vitin 2001, kur shpërtheu, kryengritja shqiptare në Maqedoni, ambasador i OSBE ishte një amerikan, me emrin Robert Frouik. Por ishte shumë herë më me peshë se të gjithë ambasadorët e tjerë, amerikanë, apo të BE). Duket se i tillë është edhe Wolfarth përballë ambasadorëve të BE në Tiranë. Është ogurzi për arsyen se në vitin 1914, Shqipëria ishte tokë e askujt. Është orientues, sepse sot kemi një realitet tjetër, formalisht Shqipëria është tokë e shqiptarëve.
Realiteti politik panshqiptar
Edi Rama dhe Gramoz Ruci akuzojnë Sali Berishën dhe qeverinë e tij me anë editorialesh, faqesh facebooku dhe diskutimesh në Parlament se këtë që i ke bërë ti Shqipërisë, nuk ja ka bërë asnjë pushtues. Sali Berisha dhe Jozefina Topalli, nga foltorja e Parlamentit apo Çekia akuzojnë Edi Ramën dhe Partinë Socialiste si tradhtarë dhe celulë anti-europiane. (Ndërsa një raport racist që vjen nga Brukseli, përkëdhel Serbinë dhe Malin e Zi dhe satanizon Shqipërinë, Bosnjën dhe Maqedoninë. Më shumë ngjan me një Enciklikë papnore si në kohën Kalvinit apo të Martin Luterit). Bamir Topi që nga Stambolli, një shekull pas ardhjes në pushtet të xhonturqve, deklaron në kryeqendrën e tyre se shqiptarët nuk kanë të drejtë të bashkohen si të gjithë kombet europiane, por duhet të presin Brukselin. Njësoj si xhonturqit që para një shekulli, ju përgjigjeshin, Ismail Qemalit dhe Hasan Prishtinës kur ata kërkonin pavarësi nga Perandoria Otomane.
Hashim Thaçi dhe Atifete Jahjaga deklarojnë me megalomani se kemi vendosur sovranitetin në të gjithë Kosovën. Është i kënaqur me sovranitetin me helikopter. Megjithëse policët dhe doganierët e tyre fluturojnë me helikopterët e KFOR-it, ndërsa asnjë polic shqiptar nuk shkel dot në veri të Kosovës. Isa Mustafa fërkon duart me shpresën se në zgjedhjet e ardhshme do t’i mbetet pushteti në dorë. Ai nuk flet fare. Albin Kurti dhe Lëvizja Vetëvendosje hynë në parlamentin e Kosovës me Flamurin e Bashkimit me Shqipërinë. Por aktualisht po merren me editoriale dhe me përmbysjen e ndonjë kamioni serb. Shpëtim Idrizi, i mori mbi 60 mijë vota në emër të çështjes kombëtare, por aktualisht po mendon si të hyjë në qeveri me ndonjë post ministri, ndërsa çështjen kombëtare e ka shndërruar në çështje pronash individësh.
Ali Ahmeti mori një shuplakë të rëndë nga Nikolla Gruevski, i cili akuzoi Cervenkovskin se kishte regjistruar 120 mijë shqiptarë më tepër në vitin 2002. Megjithatë vazhdon të rrijë në qeveri me atë që kërkon të zvogëlojë shqiptarët, me atë që kërkon të ndërtojë të kaluarën maqedonase mbi të ardhmen e shqiptarëve. Menduh Thaçi kënaqet që dështoi regjistrimi dhe shpreson ta zërë ai vendin e Ahmetit.
Ku mund të fillojë lufta?
Ka disa vatra të cilat janë të gatshme për të ndezur zjarrin.
Vatra e parë është velur i Kosovës. Ajo është mbushur me barrikada. Atje ku ngrihen barrikada, do të thotë se po bëhen gati për luftë. Të gjithë e dinë këtë, por të gjithë flasin të kundërtën. Me përjashtim të shërbimeve sekrete. Po si mund të vijë deri tek lufta? Shumë thjesht, vetëm me një shkëndijë. KFOR dhe EULEX ndërhyn me forcë mbi barrikaduesit, qeveria serbe do ndërhyjë për të mbrojtur bashkëkombësit e saj, në ndihmë të Serbisë do shkojë Rusia.
Thjesht vetëm me një shkëndijë, nuk ndërhyn KFOR-i, por i thonë Qeverisë së Kosovës të ndërhyjë. Për ego pushteti, Thaçi dhe Rexhepi ndërhyjnë dhe përsëri ndërhyn Serbia. Shqiptarët e paorganizuar, dalin të humbur nga lufta, edhe në njerëz edhe në territore. Brukseli do të jetë dakord me këtë fund. Pse? Sepse shërbimet sekrete të Brukselit e dinë më mirë nga unë çfarë mund të ndodhë kur ngrihen barrikada, megjithatë, Brukseli e përkëdheli Serbinë duke i dhënë statusin e vendit kandidat. Brukseli e di shumë mirë që Bogdanovici dhe Stefanovici e kanë bërë veriun si shtëpinë e tyre, por përsëri e përkëdhel Serbinë.
Vatra e dytë mund të jetë Bosnja. Ka 13 muaj që nuk krijon dot qeveri qendrore, qeveriset pjesë-pjesë. Majtisti Dodik pritet të bëjë referendumin për shkëputje. Në ceremoninë e betimit të tij si president mori pjesë edhe Tadic. Brukseli e miratoi këtë veprim. Imagjinoni sikur në ceremoninë e betimit të presidentit të Kosovës të merrte pjesë Bamir Topi. Lukunia e ambasadorëve të Brukselit do ta ndalonte me të gjitha mjetet.
Vatra e tretë është Greqia. Krize totale, falimentim i pashmangshëm. E shmang vetëm lufta. Greqia po përgatitet të eksportojë krizën e saj totale. Por jo në trojet greke. Por në trojet shqiptare dhe maqedonase. Cili do të jetë preteksti? Regjistrimi i popullsisë në Shqipëri. Po ku? Jo në Sarandë, jo në Gjirokastër, ndoshta në Himarë, ndoshta në Korçë. Do akuzohet qeveria Shqiptare se ka falsifikuar të dhënat e regjistrimit dhe do nxiten një apo disa grupe njerëzish të fillojnë trazirat. Pse jo, edhe me barrikada. Brukseli nuk të ndëshkon kur ngre barrikada. Për më tepër kur ngre barrikada përballë shqiptarëve. Veriu i Kosovës është shembull i qartë se si vepron Brukseli.
Ose ne trojet maqedonase, në Krushevë ku pretendon se ka një minoritet grek. Anulimi i regjistrimit nga Gruevski, e ka shtyrë në kohë përdorimin e këtij preteksti, por nuk e ka fshirë.
Vatra e katërt është Maqedonia. Një ditë, Gruevski do ta bëjë regjistrimin, do falsifikojë numrin e shqiptarëve. Ai e bëri të qartë synimin e tij kur tha se Cervenkovski kishte regjistruar 120 mijë shqiptarë më shumë, që do të thotë se do regjistrojë 120 mijë më pak. Ai e di se problemi i emrit, është thjesht një pretekst i Brukselit. Në gjendjen në të cilën ndodhet Greqia, mjafton vetëm një telefonatë e Merkelit dhe Papandreu e zgjidh për tre sekonda absurdin e emrit. Por Merkel, nuk e bën telefonatën dhe Gruevski e di arsyen reale. Gruevski nuk do të lejojë që kurrkush në Maqedoni të regjistrohet grek, as ne Krushevë. Shqiptarët do rezistojnë, do kundërshtojnë, por të paorganizuar dhe Gruevski do ti vrasë siç i vrau në Brodec apo Haracinë.
Dhimbja e së vërtetës është më e lehtë se dhimbja e mashtrimit
Çfarë shkrova është një prognozë bazuar mbi fakte të vërteta. Natyrisht jo të plota. Të plota ato janë në dosjet e shërbimeve sekrete që operojnë në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Serbi, Bosnjë, Greqi, Uashington, Moskë apo Bruksel. E vërtetë është kriza totale e BE. Dhe kësi lloj krizash, kanë si alternativë zgjidhjeje edhe luftën. Por është edhe mashtrimi i Brukselit që na dërgon rekomandime, por që në realitet ka vdekur, qëkur vendin e Barrosos e ka zënë dyshja Merkel-Sarkozy.
A ka rrugëdalje?
Natyrisht që ka. Por ajo është vetëm një. Tre shqiptarë mëndje ndritur, të quajtur Mehmet Konica, Filip Noga dhe Rashi Dino, në Memorandumin drejtuar mbledhjes kolonialiste të Londrës në Janar 1913, midis të tjerash i shkruanin se: Po t’i pengoni shqiptarët që të bashkohen, ne ju njoftojmë se ky rajon nuk do të ketë paqe për një shekull. Londra i pengoi shqiptarët duke i copëtuar në mënyrë kriminale dhe për një shekull, rajoni nuk pati qetësi. Pra zgjidhja është e thjeshtë për Brukselin dhe Uashingtonin: Zëvendësoni boshtin Beograd-Athinë, me Trekëndëshin Beograd-Tiranë-Athinë, lejoni, Shqipërinë Natyrale. Vetëm atëherë, vatrat e zjarrit do shuhen. Boshti që krijuat për gati një shekull prodhoi kriza dhe luftë. Pirostija stabilizon rajonin, por ndihmon, edhe Brukseli do jetojë në paqe.
Derisa sa arbitra ndërkombëtarë të binden për këtë, shqiptarët duhet të marrin masa që lufta: E para: Të mos fillojë nga ata, E dyta: të mos fillojë në troje shqiptare. E treta: Të mos fillojë deri në 28 Nëntor 2012. Wolvarth kur pohoi se politika shqiptare është si në vitin 1914, na ndëshkoi, por edhe na orientoi.
(Autori është kryetar i Lista për Shqipëri Natyrale dhe drejtor i Institutit të Prognozave Rajonale)
________________________________________________
http://www.telegrafi.com/?id=26&a=4314
_________________________________________________
Kryetari i komunes se Mitrovices, Avni Kastrati :
“Në ditë në vijim duhet të jemi shumë më të angazhuar dhe syçelë të gjithë, pasi që pritet që situata të eskalojë për shkak se serbët kanë paralajmëruar se do të kundërshtojnë KFOR-in nëse ndërmerr masa për largimin e barrikadave. Patjetër duhet që të përkujdesemi për sigurinë e qytetarëve jo serbë që jetojnë lagjet veriore, të cilët deri tash janë treguar shumë të durueshëm dhe nuk kanë rënë pre e provokimeve të ekstremistëve”, ka thënë Kastrati.
__________________________________________________ ____
http://www.telegrafi.com/lajme/kastrati-te-jemi-sycele-situata-mund-te-eskaloje-2-17752.html

[Domira]

Demokracia dhe komunikimi politik (http://trendet.net/www/2009/08/08/demokracia-dhe-komunikimi-politik/) (1)

Adem BEHA
Thelbi i sistemit demokratik nuk është pushteti, as monologu, por qytetari dhe dialogu i qytetarit me të ngjashmit e tij. Pushteti në demokraci ka një status të veçantë, është i definuar qartë, dhe sa më i kufizuar që është ai probabiliteti për të abuzuar me të është ma i vogël. Dialogu është thelbi ekspozues i demokracisë, përkatësisht përmes tij konvertohet pushteti në autoritet dialogues, ku qytetarët realizojnë vetveten e tyre dhe të tjerët në komunitet. Derisa dialogu është pjesa thelbësore, jo çdo dialog dhe komunikim shtrohet si duhet. Reklama politike është njëra prej formave komunikuese dhe, në të njëjtën kohë, manipuluese masive e qytetarëve.
Demokracia
Demokracia do të duhej të siguronte (funksioni normativ) disa kushte që vet konceptualizmi i saj të mos shtrembërohej. Një prej këtyre kushteve që demokracia siguron, dhe do të duhej të siguronte, që shekullarizmi i politikës e bëri të mundur atë, është konvertimi i statusit të pushtetit. Pra, siç thotë Claude Lefort, në demokraci pushteti del si një vend i zbrazët: atë s’mund ta mishëroj më asnjë individ,organ apo parti,askush s’mund të jetë bashkesubstancial me të. Pushteti,sipas kësaj pikëpamje shihet qartë se është një “tokë e askujt”.
Pra, kjo nënkupton se demokracia nuk i jep askujt një pushtet premordial-hyjnor në aspektin kohor. Ata që janë aty, përkohësisht (pushtetarët), janë sepse i janë nënshtruar një procedure periodike, përndryshe nuk do të ishin ose nuk do të ishte vet demokracia. Kjo lidhet me atë që thotë Talcott Parsons se: pushteti në politikë është si paraja në ekonomi, ata që e kanë pushtetin e kanë për një periodë të shkurtër dhe qëndrimi i tyre aty (aludohet posti) varet nga rezultatet e punës së tyre dhe vlerësimi që do t’u bëhet këtyre rezultateve nga zgjedhësit. Në këtë linje argumentimi,sikurse ekomomistët që konkurrojnë dhe pushtojnë tregje per te fituar para, ashtu edhe politikanet konkurrojne per pushtet ne “tregjet politike”apo te quajtura ndryshe zgjedhje periodike. Pra,qeverisja demokratike është e kufizuar në planin kohor nëpërmjet zgjedhjeve periodike demokratike dhe mundëson shpëtimin e pushtetit nga monopoli .Kjo realizohet si rezultat i reflektimit të dialogut në mes të dy subjekteve pronare të të drejtave dhe detyrave politike.
Dialogu është kushti sine qua non nëpërmjet të cilit njerëzit e realizojnë esencën e tyre ne demokraci. Kjo do të thotë që njerezit nuk mund të qeverisen para se të debatojnë lidhur me formatin dhe rregullat e lojës së qeverisjes. Ky dialog vice-versa, pra ka të bëjë me justifikimin e aktivitetit politik dhe, në planin koheziv, lidhet me një kontekst më të gjerë. Pra, konteksti në fjalë siguron që politika në vetvete të mbart një infuzion demokratik dhe në mënyrë permanente të justifikohet para nje opinioni publik real, e jo fiktiv apo sic njihet ndryshe publik fantazem. Për të qenë e realizuar kjo në rrafshin horizontal-praktik, më tej, shtron nevojën e krijimit të një opinioni të edukuar që gjykon politikën dhe që është i aftë të dekodojë fjalorin politikë. Më saktësisht, kjo lidhet me domosdonë e një telepubliku aktiv që është barometri kryesor i legjitimitetit.
Demokracia e shpreh ekzistencën e vet përmes një teknike të përsosur, pra teknikës së arsyetimit të aktveprimeve politike. Arsyetimi i aktveprimeve politike në raport me qytetarin ordianar është pazgjishmërisht i lidhur me legjitimitetin e atyre veprimeve. Ky legjitimitet ka të bëjë me kapacitetin e sistemit politik në fjalë për të prodhuar veprime ,të cilat qytetarët do t’i konsideronin legjitime dhe të drejta. Premisa parësore në këtë linjë diskursi është se, në demokraci e drejta është jashtë sferës së pushtetit dhe nuk del e dhëne njëherë e përgjithmonë. Pra, në këtë proces kërkimi, akterët politikë të këtij sistemi (politikanët, partitë politike) kërkojnë legjitimitet përmes debatit, përkatësisht komunikimit. .Fusha (hapësira) ku kërkohet ky legjitimitet është publiku ,kurse koha më e përshtatshme për aktorët e skenës politike (telepolitikanët) në kërkim të këtij legjitimitetit është fushata parazgjedhore.
Megjithëse politikanët reduktojnë kërkimin e legjitimitetit në një akt elektoral. Legjimiteti nuk duhet të shihet në këtë prizëm, si një akt, sepse edhe si i tillë nuk është. Legjitimiteti nuk paraqet një akt kërkim që e gjejmë njëherë e përgjithmonë. Ai duhet, dhe do te duhej të kërkohej vazhdimisht për faktin e thjeshtë se, veprimi politik (veçanërisht sot) është veprim i komunikuar, e për më tepër, i mediatizuar. Në këtë kontekst, pushteti (që është synim i aktereve politike) për të qenë legjitim duhet ,ose do te duhej qe vet pushteti të krijon kushte, siç thote LEFORT, ku do të debatohej përkundrejt tij mbi legjitimen dhe jolegjitimen. (vazhdon)

[Domira]

Demokracia dhe komunikimi politik (http://trendet.net/www/2009/08/08/demokracia-dhe-komunikimi-politik/) (2)


Komunikimi politik
Për ta kuptuar komunikimin politik (gjuhën e pushtetit ose gjuhën e atyre që e synojnë atë), që është një komunikim veprimi dhe që lidhet drejtpërdrejt me atë që Edellman e quan politikë simbolike, duhet ta shqyrtojmë realitetin politik. Realiteti politik ,sipas tij, është një realitet i dyfishtë. Pra, të gjitha veprimet politike ndahen në mes të dimesionit instrumental dhe dimesionit ekspresiv. Dimensioni intrumental (vlera nominale) i realitetit politik karakterizohet përmes efekteve të vërteta të veprimeve politike, kurse dimensioni ekspresiv-shprehës (vlera simbolike) karakterizohet me simbole që iu servohen publikut në mënyre të fabrikuar. Pjesë e këtij komunikimi ,që është karakteristikë e politikës simbolike, janë p.sh: stemat partiake,himnet ,flamujt, karizma e politikanit, buzëqeshjet koinciduese, shtrëngimi i duarve etj. Dimensioni ekspresiv i veprimit politik është i lidhur pazgjidhshmërisht me politikën simbolike dhe është sine qua non për ta kuptuar komunikimin politik në rrethanat konkrete. Dhe, për më tepër, të dyja këto dimensione lidhen me mediat dhe rolin e tyre.
Në këtë sens, ne jemi te prirë të pyesim: a është politika simbolike produkt i nënshtrimit mediatik, pra a bëhet fjalë për një politike të “mediatizuar”, të nënshtruar nga mediat, që gjithnjë e më shumë po e humbë kuptimin e saj (sidomos gjatë fushatave zgjedhore, ku rregullat vendosen nga mediatorët)? Pra,pyetja e mësipërme sikur ofron edhe gjysmën e përgjigjës. Politika simbolike ,se pari, është realitet i çdo shoqërie politike që nga fillimi i veprimit politik. Së dyti,politika simbolike bashkëkohore ka marrë një proporcionalitet të zhdrejtë në tërësinë e realitetit politik sot, pra ka një proporcionalitet të zhdrejtë në raport me dimensionin instrumental (veprimet konkrete politike) dhe, për më tepër, janë krijuar simbole të reja për shkak të veprimit të instrumenteve mediatike , që shpesh quhet edhe pushtet masmediatik.
Në realitetin faktik, simbolet përdoren për ndërmjetësimin politik ndërmjet akterëve politik (politikanëve,partive politike etj) dhe telepublikut përmes reklamave mediale. Këto reklama mund të pasqyrohen si manipuluese, ku qytetari mund të humbë aftësinë e tij dalluese në këtë konfuzion të mjegullt dhe, pse jo, manipulues në përcaktimin e nevojave të tij. Metaforën e reklames e përdor edhe J.Schumpeter, përfaqësues i demokracisë minimaliste, ku politikanët i vendos në te njëjtën paralele me tregtarët dhe, sipas tij, që të dy e përdorin reklamën për të prekur indin emocional , emotiv, impulsiv te qytetarit përkatësisht konsumuesit te politikës. Qytetari/konsumuesi politik posa hynë në fushën e politikës, për shkak të mungesës së analizës së tij politike, gjykon ne mënyre fëmijërore. Kjo më sipër lidhet me një performancë të ulët mendore të qytetareve në raport me politikën , thote Schumpeter.
Pra, shikuar në këtë linjë diskursi mund të afirmohet se politika dhe telepolitikanët (pra, këtu bëhet fjalë për prezentuesit e politikës, jo politikbërësit) janë shumë të shkëputur nga realiteti esencial, duke substituar agjendat politike me inskenime mediatike (apo bashkërënduar ato), dhe duke krijuar imazhe të paqena dhe identitete fiktive (sidomos gjatë fushatave parazgjedhore) ,e që e tëra akordohet me një telepublik politikisht pasiv dhe që e kupton pakë apo aspak politikën. Pra, shikuar në total, këto agjenda të bashkrënduara me inskenime politike ngjasojnë si një katalog, recept, kod apo plan hyjnor që zbatohen ose synohet të zbatohen në tokë. Parë si tërësi këto agjenda premtimesh përmbajnë: fjalë, intelektualizma, simbole, fraza josubstanciale, premtime, supozime, dispozime për një botë tjetër, pra që ndoshta në intezitet ka të bejë me “maninë e përsosshmërise” së Sartorit apo utopinë e Tomas Morit.
Megjithkëtë, mund te konkludohet se politika simbolike është e pashmangshme për çdo realitet politik, nëpërmjet së cilës telepolitikanët janë në gjendje të socializojnë dhe formojnë një vullnet politik. Akterët politikë me anë të kësaj politike simbolike reflektojnë emocionet e publikut, e që e tëra vis a vis ngërthen atraktivitet, pse jo shpesh herë, edhe zbavitje, edhe pse nga politika kërkohet pergjegjësi, seriozitet, e jo zbavitje. Meqenëse politika është komplekse për shumicën e qytetarëve, pra një sistem me shumë të panjohura, themi ne, prezentimi i politikës para opinionit publik bëhet në formë ritualesh, stereotipesh, skemash, simbolesh që përgjithësisht janë të pranuara nga publiku. Përderisa politika simbolike paraqitet si politikë simbolesh, ritualesh, pak a shumë të kuptueshme, thotë Jens Tenschner, simbole që janë publikisht të pranuara nga realiteti publik, veprimi politik mbetet në terr prapa skenës së mediave.
Pra,demokracia është një teknikë politike që kërkon një tërësi kushtesh. Konvertimi i statusit të pushtetit, ose formula gjithë pushteti askujt, minon mundësinë për të abuzuar me pushtet, dhe është thembra e Akilit në një shoqëri politike parademokratike. Dialogu ekspozon kushtin thelbësor që ushqen demokracinë me legjitimitet, dhe fusha ku kërkohet ky i fundit është opinioni publik, kurse koha më përshtatshme është fushata parazgjedhore. Telepolitikanët reklamojnë produktet e tyre me ane te komunikimit simbolik ose instrumental, dhe ky komunikim mund të jetë sa manipulues, për shkak te mosveprimit politik (ose veprimit retorik) aq edhe produktiv, për shkak se ata iniciojnë pjesëmarrjen aktive të qytetareve në procesin vendimmarrës. Ekzistimi i një opioni real që do te kontrollonte “produktet’’e telepolitikanëve mbetet, si duket, detyrë permanente e shoqërive demokratike.

[Zero Cool]

Enterococcus faecalis dhe infektimi shoqëror

Nga FAHRI XHARRA
Nuk e di as vetë se si më erdhi në mendje të bëj një krahasim të infektimit mendor të shoqërisë sonë shqiptare, me një infektim trupor që vjen nga një baktere e quajtur Enterococcus faecalis. E gjeta ngjashmërinë në shumë aspekte.
Të shkojmë rradhazi. Enterococcus faecalis është një baktere gram-pozitive, e palëvizshme dhe e rrumbullakët. Kërkoj falje nga mjekët që po u ndërhyj në shkencën e tyre, por kjo m’u duk mënyra më e mirë të shpjegoj dhe të godas një infektim shoqëror, nga një baktere e njohur.
Enterococcus faecalis, shkurt “koki” mund të gjendet i vetëm apo në çift që më së shpeshti haset në zorrën e trashë të njeriut. “Koki” mund të krijojë infektime të cilat mund të jenë kërcënuese edhe për jetën.
Si mund ta përshkruash qëndrimin mohues, nihilist të disa individëve nga disa rangje të shoqërisë shqiptare përpos se një infektimi nga një Koki?
Është për t’u habitur një frymë e tmerrshme që i ka pushtuar historianet shqiptarë, për të gjetur tek çdo monument të kombit “njolla të zeza” (A.B.). Nga u vijnë idetë për të njollosur çdo gjë të vlefshme të kombit? Sigurisht që “Koki” iu është futur në trup dhe si baktere e tillë që është, sjell infektime të mëdha në të tërë kombin.
Mandej në literaturë lexova: “Kolonitë e baktereve Enterococcus Faecalis shumohen dhe jetojnë nëpër zorrët e të gjithë njerëzve, menjëherë pas lindjes së tyre, por shndërrohen në sëmundjeprurëse (patogjene) në raste të caktuara që i kalon njeriu. E njëjta edhe me “Kokit” e shoqërisë shqiptare. Atëherë kur jemi më të nevojshëm të kemi një shëndet të plotë për një ardhmëri e cila na ballafaqon, kolonitë e “koki”-ve tonë fillojnë të rrëmbejnë pjesën më të ndritshme të historisë sonë, të të mëdhenjve tanë që kanë krijuar epoka e që krijojnë nder për kombin dhe në mënyrën më tinëzake e gërryejnë shëndetin e kombit me të gjitha infektimet e mundshme.
“Simptomat e Enterococcusve janë ethet, infektimet e kanaleve të urinës, gjer te infektimet me plagë të hapura… Simptomat e tjera janë edhe ulja e shtypjes së gjakut, rritja e rruazave të bardhe në gjak, frymëmarrja e shpeshtuar dhe konfuzioni mendor”.
Çfarë bashkë-rastësie me gjendjen e shoqërisë sonë mbarëkombëtare!

Nëse dikush e kërkon ndërrimin e historisë, a nuk shkaktohet konfuzion në mendjet tona?


http://www.albobserver.com/wp-content/uploads/2011/11/nene_tereza._192739450-300x225.jpghttp://www.albobserver.com/wp-content/uploads/2011/11/images48.jpeg


Nëse dikush e mohon prejardhjen shqiptare të Skënderbeut dhe Nënës Terezë, a nuk të shkakton ky mohim një shpeshtim të frymëmarrjes, shpeshtim i cili nuk të lë të marrësh frymë?
Kur Kadareja, Fishta mohohen si të tillë, dashur padashur të rritet numri i rruazave të bardha të gjakut, shenjë kjo që një infektim i rëndë është futur në trup.
Kur ulet shtypja (presioni) e gjakut, njeriu rrezikon të mbetet pa jetë dhe mohimi i vetvetes nga mohuesit tanë, e që nuk janë të pakët në numër, po na e rrezikon jetën e kombit dhe njohjes ndërkombëtare të tij.
“Enterococcus faecalis është një bakter me aftësi të madhe qëndrueshmërie. Mund të mbijetojë një kohë shumë të gjatë në kushte të ndryshme të rrethit (ambientit).Merrni me mend, mbijeton 90 ditë në lirin e ndotur, 77 ditë në papastërti të ndryshme, 180 ditë në djathë dhe disa vjet në minus 70 gradë Celcius”.
Prapë, krahasimi i mrekullueshëm me “kokit” tanë. Të fshehur në njëqind mënyra, të tjerë të treguar si luajalë të çdo regjimi, të tjerë të rezistueshëm nëpër burgje, të tjerë duke i shfrytëzuar të mirat dhe më të mirat e shoqërisë me grada universitare dhe akademike, sot e gjetën trupin tonë, falë një klase të paaftë politike për ballafaqim me rreziqet e fshehura; e gjetën shoqërinë tonë pa imunitet ndaj sëmundjeve, pa qëndrueshmëri ndaj baktereve dhe “kokit”. E filluan kolonizimin e tyre me të pavërteta, me mohime, me shtrembërime, me nihilime.
Të gjithë po i shohim fanatizmat fetare të nxitura nga jashtë, të cilët në çdo moment e presin “kohën e tyre”, të gjithë jemi të vetëdijshëm se një cunami është duke u përgatitur. Cunami nuk kalon lehtë e pa pasoja. Cunami është një dridhje toke e përzier me valë të mëdha e të larta deti, të cilat shkatërrojnë çdo gjë që hasin para vetit. S’di se po i flas disa gjëra të cilat të gjithë i dimë?! Por Konica thoshte se pendimi i vonuar është i kotë. Pendimi i vonuar të jep vetëm mundësi të pendohesh, asgjë më tepër.
“Kokit” e përdorin logjikën e kundërshtimit dhe mohimit të së vërtetës pa prova, pa fakte, pa realitet, e përdorin alibinë e paracaktuar të qëndrimeve nihiliste të skajshme të tiveta për të çuar mendjen e të gjithëve në anarki.
Kurse, për të realizuar qëllimet e tyre të errëta, të pabindshme dhe të paarsyeshme, me shkrimet e tyre krijojnë kushte për krijimin e anarkisë morale dhe që është mjeti i vetëm që e kanë njerëzit të cilëve u mungon logjika në kohë të caktuar.
Sipas koncepteve të njohura gjithmonë, në themel të bashkëveprimeve të shumëfishta në shoqëri qëndrojnë interesat. Interesat mund të jenë politike, të fuqisë në pushtet, ekonomike, morale e shpirtërore e, në rastin konkret tonin, më shumë se kurrë interesat gjithëkombëtare. Në rastin e “kokive”, normat morale përjashtohen nga rregullat e përgjithshme, duke vepruar me metodologjinë nihiliste të të menduarit dhe me metodologjinë absurdiste të të vepruarit…
Të nihilosh margaritarët e kombit, Kadarenë, Nënën Terezë, Gjergj Fishtën, Skënderbeun, të nihilosh çdo gjë të mbarë të këtij populli, nuk mund të quhet ndryshe vetëm se një idiotizëm i paramenduar me qëllime afatgjata antikombëtare të “kokive”.


http://www.albobserver.com/wp-content/uploads/2011/11/At-Gjergj-Fishta2-300x225.jpghttp://www.albobserver.com/wp-content/uploads/2011/11/ismail-kadare1-300x180.jpg


Kush janë këta dhe kë përfaqësojnë me gjithë këtë egërsi dhe pse? Pse e mohojnë “faktin që robëria turke e ka cenuar rëndë zhvillimin natyror të popullit tonë? Pse për qëllimet e tyre infektuese e mohojnë “që shqiptarët, duke u shkëputur prej Evropës, u vonuan apo humbën krejt në zhvillimin e tyre material, ekonomik, kulturor, qytetërues”? Pse e mohojnë që ajo kohë “na e humbi identitetin shpirtëror dhe kulturor”? E, tani, mundohen të na bindin ne dhe botën se gjoja paskemi identitete të copëtuara dhe të izoluara shqiptare.
“Kokit” konsiderojnë se Nëna Terezë nuk përfaqëson popullin shqiptar, sepse sipas tyre njeriu është prodhim i kulturës, një sistemi vlerash, besimi dhe traditash, që në rastin e Nënës Terezë nuk kanë të bëjnë aspak me vlerat, traditën dhe besimin e popullit shqiptar. Me këtë pozicionim, “kokit” janë në përputhje të qartë me pozicionimet serbe përsa i përket katolikes shqiptare.
Ne na duhet diçka që të shërbejë si mbërthyese, si kapëse që nuk lë të shkoqet asgjë nga trungu gjithëshqiptar. Mbërthimi kombëtar ka qenë gjithmonë i nevojshëm dhe kokave të ndërsyera nga një pikëpyetje e madhe duhet t’u japim rastin që të vetmbërthehen e të mos lejojnë t’i kundërvihen interesit madhor.
“Nacionalizmi shqiptar nuk lindi si një dëshirë e domosdoshme për çlirim nga Turqia, siç ndodhi me nacionalizmin grek ose serb,” po na thonë “të tanët”. Si lindi pra ai nacionalizëm i yni?
“Perandoritë e mëdha gjatë qëndrimit të tyre plogështojnë dhe shkatërrojnë fuqinë e vendësve që ata i kanë pushtuar… dhe kur ata dështojnë në gjithçka, shkon në shkatërrim dhe vendësit kthehen në pre të vetvetes” (Bakon). Dhe me këtë pak a shumë shpjegohet qëndrueshmëria e skajshme në “dokrrat” e tyre.
Studiuesit e gjenetikës kanë ardhur në përfundim se bakteri i lartpërmendur është aq i qëndrueshëm ndaj shumicës së antibiotikëve falë fluiditetit të përbërësve gjenetikë të tij dhe në këtë mënyrë e kanë një aftësi të madhe të ndërrimit të ADN-së që u shërben për rritjen e aftësisë së tyre infektuese dhe qëndrueshmërinë ndaj antibiotikëve.

[Naki]

Pa Berlinin – s’ka Bruksel!


Beqë Cufaj

Fundjavën e kaluar, në Berlin qëndroi presidenti i Serbisë, Boris Tadiq. Ishte i ftuar për të marrë pjesë në Kongresin e rregullt të Partisë Socialdemokrate të Gjermanisë (SPD). SPD është në opozitë dhe do karrigen e kancelares. SPD, po kështu, ka qenë gjithmonë më e afërt me DS-in e dikur Gjingjiqit dhe tash Tadiqit. Mediet serbe, në prag të shkuarjes por edhe gjatë qëndrimit të Tadiqit atje, spekulonin nëse Tadiq do të takohej me kancelaren Merkel.
Por Merkel duket që nuk gjeti (apo nuk deshi të gjente) ca minuta për një takim me të parin e Serbisë. Jo pse ai ishte i ftuar i kampit më të madh opozitar gjerman. Por pse ajo ka punë më të mençura dhe koha e saj, sidomos këta muaj, është tepër, tepër e çmuar. Tekefundit, kancelarja, por edhe ministri i saj i Jashtëm, Westerwelle, tashmë Serbisë, Beogradit, Tadiqit, ia kanë vënë vijat e kuqe kur është fjala për Kosovën. Westerwelle është ministri i vetëm i Jashtëm i një shteti të BE-së që pati vizituar pikat 1 dhe 31.
Gjermania ka pasur angazhimin më të madh në konfliktin e barrikadave dhe vetë fakti që komandantët e KFOR-it janë pjesëtarë të "Bundeswehr"-it, tregon që ky vend mbron interesat e veta drejtpërdrejt të prekura në këtë konflikt. Janë edhe një mori shkaqesh tjera pse Berlini dhe sidomos Zyra e Kancelares dhe Ministria e Jashtme kanë "ndezur" motorët kur konflikti në kufi është në pyetje. P.sh., kemi faktin që Gjermania vazhdon me SHBA-të të jetë donatori më i madh në Kosovë.
Që populli, qytetarët e Kosovës kanë më tepër se një admirim për këtë vend... Pa lënë anash këtu nuk mundemi as faktin që nëse për Hashim Thaçin ende ka rezerva të theksuara (dihet pse!), kjo nuk vlen edhe për ministrin e tij të Jashtëm, Enver Hoxhajn, i cili në kryeqytetin gjerman, si gjermanofolës, gjithnjë është një mysafir i mirëseardhur.
Por, përkundër krejt këtyre argumenteve, besoj që Berlini thjesht do që Ballkani më në fund të rehatohet dhe të fillojë një herë me normalitetin e pastaj me proceset e integrimeve të mirëfillta evropiane. Nëse kësaj i shtojmë edhe atë që sidomos lojërat serbe nuk pinë më ujë – në një Gjermani të rryer dhe të rritur me konflikte kufijsh dhe dekada barrikadash e muresh (mes dy Gjermanive gjatë Luftës së Ftohtë), atëherë nuk ka si të mos kuptohet tronditja e përgjithshme serbe e sidomos ajo e Tadiqit për fjalët e kancelares Merkel në Beograd dhe së fundmi edhe në Bundestag.
Fakti që Këshilli i Ministrave të Jashtëm të BE-së nuk gjeti konsensus për dhënien e kandidaturës së Serbisë për BE-në tregon që ka dallime të thella në BE rreth kësaj çështjeje. As propozimi i Vjenës për "provën" disamuajshe që do t’i bëhej Beogradit nuk u pranua nga Gjermania, por edhe Britania e Madhe. Të gjetur në panik, serbët dhe sidomos Tadiqi, në numrin e së enjtes së "Frankfurter Allgemeine Zeitung" (FAZ) bënte sprovën e tij të fundit për të ndërruar qëndrimin e kancelares gjermane. Por, ky editorial nuk paraqet gjë tjetër pos retushimit të clisché-ve të moçme serbe me pak gjizë kërcënimi të stilit "po s’na pranuat... do të kthehen nacionalistët" në pushtet.
Por, ky dhe këso argumentimesh, përkundër përpjekjeve më se inteligjente të Tadiqit të futet edhe në opinionin gjerman me presione mediale, zor që do të pijë ujë. Merkel, kjo gjë dihet, kur e ka një qëndrim edhe e mbron atë.
Kështu do të ngjajë edhe sot në Bruksel. Ose, që të jemi edhe më të saktë – sonte. Sepse, që të jemi të sinqertë, por edhe ta ndajmë këtu këtë brengë, Ballkani do të jetë vetëm njëra nga pikat e rendit në këtë samit. Pas asaj të madhes, të vështirës, të rrezikshmes, frikësueses – pra mbrojtjes së valutës euro. Aty, Merkel do të ketë fjalën kryesore.
Të mos dyshojmë që e njëjta gjë do të ngjajë edhe kur dhënia ose jo e statusit të kandidatit Serbisë është në pyetje.
E, për të mos u harruar, këtu janë edhe shqiptarët. Shqipëria as që do të jetë temë, sepse s’i ka plotësuar kushtet. Kurse Kosova... Kosova mbase do ta marrë Udhëzuesin, por kjo nuk paraqet lajm as temë. Sepse është Serbia – e mori apo jo statusin – ajo që edhe këso radhe bëri politikën e saj. Edhe në kurrizin tonë.
Dhe, kjo falë lëshimeve e "lëshimeve" të politikanëve tanë që duket ende s’e kanë kuptuar se ku dhe me kë duhet të fotografohen para se të shkojnë në Bruksel... Gjithsesi, Çitaku dhe Rexhepi këtë gjë e kanë bërë në Berlin – por ja që shefi i tyre, Hashim Thaçi, ende vazhdon ta ëndërrojë vizitën e tij atje. E pa Berlinin, sot është më se e qartë – s’ka Bruksel!

[Zero Cool]

Pse na quajnë brez i lodhur?!


Ju të sotmit jeni brez i lodhur”,- shprehje kjo e stërdëgjuar për ne gjimnazistët. Nuk lënë rast t’u shpëtojë nga duart për të na e vënë ne dukje këtë të “metë” tonën, prindërit, gjyshërit, mësuesit dhe çdo i afërm i yni. Një shprehje kjo që pak nga pak po bëhet pjesë e përditshmërisë sonë. Faktikisht, lodhja është përcaktimi i duhur i gjendjes në të cilën ndodhemi momentalisht. Ne maturantët mesa duket po e vuajmë disi më shumë. Të gjendur midis shkollës, kurseve të ndryshme, aktiviteteve te panumërta dhe stresit të sistemit të ri, e vetmja gjë që mund të ofrojmë në fund të ditës janë sytë e rraskapitur që mezi presin shtratin. Por pavarësisht këndvështrimit tonë, prindërit gjejnë një tjetër shkaktar. E ka fajin interneti. Teknologjia e përparuar po na dembelos përditë e më shumë. Orët e gjata që i kushtojmë qëndrimit para kompjuterit janë lodhja jonë e stërmundimshme. Në të vërtetë, pavarësisht shkaqeve, ajo çka ka rëndësi është se ku do të na çojë kjo lodhje.
Ndonjëherë na ndodh të na hipë një dëshirë për të mos bërë asgjë. Dëshirë kjo që dhe kur plotësohet, nuk na fal rehatinë e kërkuar. Nuk arrijmë të gjejmë vullnet për të bërë diçka të dobishme. Plogështia është mikja më e mirë e ditës tonë. Dita nis me një përtesë për t’u ndarë nga shtrati, vazhdon me një bezdisje për të qëndruar në shkollë dhe një luftë mbijetese për të mësuar. Në bisedat tona, ndodh që të dëgjosh sa lodhje përjetojmë dhe nga njerëzit të cilët na rrethojnë. Tingëllon çuditshëm, duke menduar se pa individët që bëjnë pjesë në jetën tonë, asgjë nuk do të ishte kështu siç është. Por ja që ndodh ndonjëherë të duam të shkëputemi nga çdo gjë, nga të menduarit, të shkruarit, të folurit, të ndenjurit, të parit, të mësuarit, e shumë e shumë procese apo veprimtari të tjera të cilat veç na lodhin. Vallë i shpenzojmë realisht të gjitha energjitë tona, saqë arrijmë limitin e tyre dhe na ngelet veç të sforcohemi…Apo kjo është një tjetër epidemi e adoleshentëve të kohëve moderne.
Ndoshta alternativa e epidemisë qëndron disi më shumë. Gjithë këto “punë” që duhet të kryejmë brenda një dite dhe një kohë tepër e shkurtër në dispozicion, sigurisht që do të ofrojnë lodhje. Por problemi qëndron se ne lodhemi vetëm duke menduar dhe kështu shuajmë shpresat për të nisur vrullshëm punën që na pret. Lodhje që origjinën e gjen tek stresi. Stres për paraqitjen, shkollën, marrëdhëniet me të tjerët, “dashuritë” e momentit, pakënaqësitë, dëshirat e paplotësuara, çmenduritë e moshës e plot elementë të tjerë po na bëjnë ne “brezin e lodhur”. Prindërit gjenden të tmerruar para këtyre fakteve. Për ta është e tepërt të dëgjojnë fëmijët e tyre ta përshkruajnë të tillë, gjendjen emocionale që përjetojnë. Stresi që çon në lodhje, i shkaktuar nga këto arsye, është absurditet në sytë e tyre. Ata i tremb mendimi se si do ta ndërtojmë ne të ardhmen tonë. Sa të aftë do të jemi ne bijtë e tyre t’u bëjmë ballë sfidave sfilitëse e të panumërta të jetës? A do të arrijmë vallë të përmbushim çdo detyrë apo dëshirë për të treguar se realisht jemi të zotët e vetes? Mbi ç’baza do ta krijojmë botën e marrë hua që duhet të trashëgojmë tek pasardhësit? Ç’shembull do të jemi ne për filizat tanë? Janë kaq shumë pyetje para të cilave prindërit tanë tremben.
Potencialin tonë mesa duket nuk po e tregojmë aty ku me të vërtetë duhet. Pse nuk tregojmë lodhje për të konsumuar një kafe me shokët tanë apo për të shkuar në një party? Pse duhet të na lodhin të tjerët, kur fare mirë mund të na ndihmojnë në zhvillimin tonë? Pse duhet të mendojmë me pesimizëm pikërisht tani kur na duhet një forcë e pashtershme për të vendosur pikat mbi ‘i’ në jetën tonë? Pse e lëmë kohën të iki kur e dimë fare mirë se nuk kthehet më dhe sa i dobishëm është çdo sekondë që kalon? Kaq shumë pyetje të cilave lehtësisht mund t’iu japim përgjigje. Lodhja në realitet nuk është gjë tjetër veçse një iluzion në mendjen tonë ende të pakalitur plotësisht. Një justifikim i kotë për të vazhduar monotoninë e mërzitshme qe po na mbyt. Mendoj se jemi te lodhur vetëm nga mosdituria për t’i dhënë vetes dhe shoqërisë në të cilën bëjmë pjesë, diçka frytdhënëse që do të plotësojë figurën tonë. Ka ardhur koha t’i lëmë mënjanë këto mendime dhe të përveshim mëngët që të punojmë për të mos ndjerë këtë lodhje. Askush nuk ka përfituar nga ankimi dhe përtacia e kotë. Aq më tepër kur ka kaq shumë punë për të bërë. Atëherë do të shohim se dhe stresi do të marrë fund. Do të biem rehat nga thënia “brez i lodhur” dhe do t’u heqim merakun prindërve për të ardhmen që na pret. Sa më shumë gjëra të lësh pas dore, aq më shumë do të kesh për të bërë nesër. Ne nuk dimë ç’na pret nesër, ndaj pak vigjilencë dhe punë e paraprirë do të jetë një komoditet i dobishëm për ne. Ka ardhur koha t’i lëmë mendimet dhe fjalët dhe të fillojmë të veprojmë. E sigurt që nesër do të zgjohemi me më shumë energji dhe patjetër të çlodhur…

*një gjimnaziste *

[Zero Cool]

Mjerisht në jetën dhe botën joreale të këtij realiteti e ambienti politik, sot mund te jepen vlerësime dhe deklarime nga më të ndryshme, e sidomos kur oponenti konceptual politik nuk është në pozitë dhe kushte të njëjta e barabarta mendimi e aksioni.

Duke lexuar në një prej deklaratave të fundit gjatë një interviste të kryeministrit Hashim Thaçi, ku dha një gjykim për opozitën e Kosovës dhe për secilin subjekt veç e veç, ajo çka nuk bëri përshtypje, ishte se përmendi liderin e AAK-së, z.Ramush Haradinaj, si një humbës i secilës garë zgjedhore me të! Është e drejtë kur thuhet se rezultati i këtyre zgjedhjeve ka qenë në favor të PDK-së kundrejt partisë së Ramushit, por verdiktin popullor gjatë zgjedhjeve që u mbajtën, sa e sa here pa prezencën e vet Ramushit në këtë garë, kryeministri Thaçi do të duhej ta shikonte e akcentonte me një dioptri dhe gjykim e vlerësim real e ndoshta dhe human, marrë parasysh fatin dhe pozicionin e liderit të AAK-së se ku gjendet, dhe jo të bëj vlerësim e gjykim miop, që nuk përkon me realitetin faktik politik, që do te ishte me prezencën e Ramushit në vend. Mjerisht në jetën dhe botën joreale të këtij realiteti e ambienti politik, sot mund të jepen vlerësime dhe deklarime nga më të ndryshme, e sidomos kur oponenti konceptual politik nuk është në pozitë dhe kushte të njëjta e barabarta mendimi e aksioni, dhe kështu mundohen të krijojnë përshtypje kolektive se kjo është drejtësia dhe statusi i vërtetë politik në vendin tonë.

Me që në fillim të këtij shkrimi është dhënë një titull real për ish-kryeministrin e Kosovës, Ramush Haradinaj, përmbledhtazi, modestësisht dhe realisht do të ishte mirë të përmendim se, pse kjo figurë, dikur e respektuar e çmuar ushtarake e UÇK-së, e politikës së Kosovës ka një atribut të tillë?! Duke u shkruar mjaft për luftën e UÇK-së dhe meritat e një komandanti të rryer e sypatrembur në zonën e Dukagjinit, këtu nuk do të ndalem dhe aq, por ajo që, personalisht mendoj se, është relevante për t’u theksuar për këtë figurë është ideja e involvimit në skenën politike të Haradinajt, pas një viti në Kosovën e pasluftës, ku ambienti dhe atmosfera politike ishte në një gjendje skajshmërisht të tensionuar, ishte një ide e cila solli frymë relaksuese e afruese midis faktorëve politik të krahut militar të UÇK-së dhe atyre që vazhdonin me politikën pacifiste. Pra, Ramush Haradinaj bëri që të krijohet një ambient e frymë bashkëpunuese midis këtyre dy rrymave politike, atëherë kur u krijua koalicioni Rugova-Haradinaj, dhe kur vendi kishte më shumë se asnjëherë sfida përpara vetes dhe botës për të ardhur deri tek realizimi i ëndrrës shekullore te tij.

E dyta, ulja në karrigen si Kryeministër i Kosovës, u pa se në asnjë çast nuk e mori si privilegj të tijin karrierist, këtë e dëshmoi me një punë brilante, ku për vetëm 100 ditë të punës arriti që të fitojë kredibilitet qytetar, veçanërisht atë të liderëve të njohur ndërkombëtarë. Dorëzimi vullnetar dhe i menjëhershëm për tu ballafaquar me drejtësinë ndërkombëtare, pas marrjes së aktpadisë ndaj tij nga Tribunali i Hagës, ku pamë një formim të një personaliteti më përgjegjësi dhe koshiencë të lartë politike, në momente tejet delikate e deçidive të vet Haradinajt, por shteti dhe progresi për popullin e tij ishin para çdo sakrifice, dukë e thënë: “Unë jam një njeri i Kosovës dhe me dëshirë sakrifikohem për vendin tim”. - Mesazhi ishte i qartë, se puna dhe rruga duhet vazhduar drejt realizimit të aspiratave tona shekullore për të ardhur tek mëvetësia e merituar, dhe barrën pranoi që ta marrë ai, pavarësisht se drejtësia ndaj tij në ato momente ishte e padrejtë! Qëndrimi dinjitoz i Ramushit gjatë gjithë kohës në tribunalin e Hagës, duke qenë i bindur në triumfin e drejtësisë, po ashtu dëshmon fuqinë e një karakteri individual me vetëmohim dhe vetëbesim për nijetin e mirë ndaj rrugës jetësore që kishte nisur. Drejtësia ngadhënjeu, Haradinaj fitoi, doli i pastër dhe i pafajshëm ndaj tërë aktakuzës në përmbajtje!

Më pastaj, rikthimi e aktivizimi i menjëhershëm në jetën politike dhe udhëheqja e partisë së vet- AAK, do të jetë puna dhe rezultati i sukseseve të radhës për Ramushin. Krijimi i koalicionit PDK-LDK do të detyrojnë Haradinajn të bëjë zërin më të fortë opozitar, e ku atëbotë edhe Wikileaks në një prej dokumenteve ku vlerësohen partitë politike në vend, komenti, që është pjesë e çdo fundi të dokumenteve amerikane, ndër të tjera vlerëson se AAK atëkohë ka qenë partia më së miri e organizuar opozitare. Për vetëm një vit e diçka më shumë, Haradinaj arriti të jetë sërish fituesi më i madh i atyre zgjedhjeve (2009), duke shtuar elektoratin ndaj tij për 100% ! AAK-ja me Ramushin këtu, nga 8% u rrit 16%. Shumë individë të njohur të LDK-së duke mos qenë të kënaqur me qasjen e LDK-së ndaj koalicionit të tyre dhe filozofinë drejtuese të LDK-së nga Sejdiu, atëherë këtë koncept opozitar të Haradinajt filluan që ta përqafojnë edhe figurat e njohura të LDK-së, me aderimin e tyre në AAK të Ramushit.

Dhe kur vrulli i punës konstruktive opozitare të Haradinajt filloi që të japë efekte pozitive politike në radhë të parë që i shkonte benefit për partinë e tij, duke e ngritur e rritur në mënyrë rapide votën për të, kjo sikur i pengoi dikujt për një çast, për ta penguar dhe stopuar këtë vrull të Ramushit. Me gjithë qasjen e një opozite konstruktive dhe filozofinë e një lideri karizmatik që tregoi vet Haradinaj, gjatë një seance apeli që ishte në Hagë, ajo e ndali për rigjykim! Precedenti i parë i ndonjë rasti për rigjykim pas verdiktit final që i dha vet ky tribunal! Dhe sot, pas përfundimit të dëshmive të të gjithë dëshmitarëve dhe pa asnjë risie gjatë rigjykimit, zëri dhe veprimi i Ramush Haradinajt është i mbyllur! Sigurisht, që po të ishte prezenca e tij në vend, dizajnimi i skenës politike mund të ishte i ndryshëm nga ajo sot, apo siç e tha në emisionin “Rubikon”, nënkryetari i parë z.Blerim Shala, me rikthimin e Haradinajt në jetën politike do të kishim një tundje të skenës politike të vendit.

Mbi këtë figurë polivalente, mjerisht sot askush, si qeveria e as parlamenti e avokatët tanë apo gazetarët, që Haradinajn e cilësonin kryeministrin më modest e korrekt me mediat, nuk ngrehin zërin në mënyrë të organizuar për të mbrojtur ose kërkuar lirimin e tij. Partitë (liderët) politike nuk do të duhej ta shikonin Ramushin vetëm si konkurrent për ndarjen e ‘hyqymetit’, por si një partner të tyre të fuqishëm në avancimin dhe integrimet e vendit drejt mekanizmave perëndimore ku dhe mëton Republika e Kosovës, prandaj nga të tilla aksionet pozitive të Haradinajt për vendin, gjykimet e tilla për të janë joserioze vetëm me tendencë apo drojë rivaliteti.

Ali Dula

[Neferta]

Dy shekuj me pare ne mbreteri e Ice Klinton. DUHET TE MIRRET JEJA NGA MBRETI I VETESHPALLUR ICE PER HYRJE NE QYTET, PRA QYTETI U BE PRONE E TIJE KESHTU FEDERALET E PATEN TE VESHTIRE TE QENDRONIN PO MEZI SHPETUAN CA TE GJALLE

Vështirë të jesh gazetar në Skenderaj


Në qytezën e Skenderajt, është vështirë të jesh gazetar. Edhe më vështirë është raportimi nga atje, një fakt i tillë, i punës së vështirë që bëjnë gazetarët lokal në këtë komunë u vërtetua edhe sot, kur, kryesuesi i kuvendit Komunal të Skenderajt, Ismet Salihu, i ka “përzënë” gazetarët, ende pa filluar mbledhja e fundit e legjislativit komunal.
“Ju dy lirone tavolinën. Nuk kemi hapësirë të mjaftueshme, kur të dalim në objektin e ri ua bëjmë vendin”, citojnë mediet urdhrin e Salihut drejtuar gazetarëve të pranishëm në sallën ku parashihej të mbahej mbledhja.
Ndërsa, më vonë gjatë ditës, në ueb sajtin zyrtar të komunës është publikuar mbledhja e sotme e kuvendit Komunal të Skenderajt, ku thuhet: “Në bazë të nenit 37 të Statutit të Komunës së Skenderajt, Rregullores mbi mbajtjen e mbledhjeve dhe në pajtim me rregullat e procedurës, u mbajt seanca e rregullt e Kuvendit Komunal, e paraparë për dhjetor. http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1f/Allen_Street_Tombstone.jpg/250px-Allen_Street_Tombstone.jpg

[Hajra]

Kurti: Rrezik nëse Serbia avancon në integrime para shqiptarëve

Udhëheqësi i lëvizjes Vetëvendosje, Albin Kurti, tha në një intervistë për Zërin e Amerikës se vendimi që Serbia të mos marrë statusin e vendit kandidat për anëtarësim në Bashkimin Evropian është lajm i mirë jo vetëm për Kosovën por edhe për Shqipërinë. Në intervistën dhënë korrespondentit tonë në Prishtinë, Besim Abazi, zoti Kurti tha se Kosova duhet të zbatojë masa të ndërsjella politike dhe ekonomike me Serbinë e cila me asgjë nuk e ka ndryshuar qasjen e saj ndaj Kosovës.
Zëri i Amerikës: Zoti Kurti, jemi në ditët e fundit të vitit dhe zakonisht në periudha të tilla bëhen bilance të zhvillimeve. Si i shihni ju zhvillimet e këtij viti në Kosovë?
Albin Kurti: Viti 2011 mendoj se do të mbahet mend si vit i rezistencës së Kuvendit të Republikës së Kosovës ndaj qeverisë së Republikës së Kosovës, si vit i përpjekjeve për të mos lejuar që Republika parlamentare e Kosovës, të degradojë në republikë qeveritare të kryeministrit. Kishim dy procese të mëdha në këtë vit. Në njërën anë i kishim bisedimet e vazhdueshme me Serbinë, ku ato filluan, u ndërprenë dhe rifilluan, varësisht sipas interesave të Serbisë, për shkak se qeveria e Republikës së Kosovës me delegacionin e saj, ishte përherë në gjendje gatishmërie për këto bisedime, të cilat bënë që Serbia të duket më mirë karshi faktorëve ndërkombëtarë dhe të ketë shpresa gjithnjë e më të mëdha për avancimet e saj në integrimet evropiane. Procesi i dytë, ishte ai që pasoi manipulimin me zgjedhjet e vitit 2010 dhe u reflektua në njërin president i cili u zgjodh e u shkarkua për shkak të parregullsive kushtetuese dhe një presidente e cila, fatkeqësisht, po ashtu doli nga një marrëveshje mbi kushtetuese e jashtë institucionale. Mendoj që demokracia në Kosovë është shfaqur në brishtësinë e saj, mirëpo në anën tjetër Kuvendi i Republikës së Kosovës, duke ju falënderuar edhe dinamizmit dhe parimësisë së lëvizjes Vetëvendosje, është bërë më demokratik dhe më politik se asnjëherë më parë. Pra Kuvendi nuk është më një vend ku legjitimohet qeveria, por ku përballet ajo.
Zëri i Amerikës: A ia ka dalë Kuvendi në këtë rezistencë që thoni ju? Kam parasysh faktin që ju tashmë jeni ankuar se qeveria nuk po e zbaton mocionin për masa të ndërsjella me Serbinë të miratuar nga ky Parlament.
Albin Kurti: Nga shtatë interpelanca të Kuvendit të Kosovës që janë bërë në gjithë historinë e tij, katër sosh kanë ndodhur në këtë mandat, në këtë vit, pikërisht të iniciuara nga lëvizja Vetëvendosje. Dhe interpelanca e fundit e pati edhe një mocion i cili në bashkëpunim edhe me deputetët e tjerë opozitar, u shndërrua në vendim të Kuvendit me 42 për dhe 33 vota kundër, për vendosjen e reciprocitetit të plotë politik, ekonomik dhe tregtar me Serbinë dhe njëkohësisht për mbështetjen e prodhuesve vendorë kosovar drejt zhvillimit ekonomik të Kosovës, por sidomos, drejt zëvendësimit të mallrave që na vijnë nga Serbia. Ne i kemi dhënë afat qeverisë së Republikës së Kosovës që këtë vendim të Kuvendit si organi më i lartë politik dhe përfaqësues në vend, ta zbatojë deri më një janar të vitit 2012. Por, nëse ata nuk shprehin vullnet dhe as aftësi për ta bërë një gjë të tillë, atëherë lëvizja Vetëvendosje nga 14 janari do të punojë në zbatim të këtij vendimi nëpërmjet bllokimit të pikave kufitare me Serbinë, tek Dheu i bardhë dhe në Merdarë, prej nga me mijëra kamionë na hyjnë për çdo muaj dhe bëjnë që ne të kemi një deficit të tmerrshëm tregtar me Serbinë që nuk na e njeh pavarësinë, nuk na ka kërkuar falje, nuk na i kthen trupat e të pagjeturve, nuk na i dorëzon kriminelët serbë të luftës, vazhdon shtypjen dhe diskriminimin në Luginë të Preshevës dhe në kushtetutën e së cilës shkruan se Kosova është pjesë e Serbisë. Pra, po e shihni qysh udhëheqësit politik në Beograd mbase janë ndryshe kur flasin për Evropën dhe botën por, jo kur flasin për Kosovën dhe shqiptarët në krahasim me (Sllobodan) Milloshevicin.
Zëri i Amerikës: Por, zoti Kurti kjo qasje e Beogradit bëri që ai të mos marrë statusin e vendit kandidat për anëtarësim në BE. Dhe ky dështim i Beogradit u lidh drejtpërdrejt me marrëdhëniet e tij me Kosovën. A nuk është kjo në njëfarë mënyrë pagesa e tagrit që po i bënë Beogradi një qasjeje të tillë?
Albin Kurti: U bë shumë mirë që Serbia nuk e mori statusin e vendit kandidat. Është e rrezikshme, jo vetëm për Kosovën, por edhe për Shqipërinë, nëse Serbia avancon në integrime evropiane para nesh, sepse ajo ëndërron që t’ua bëjë shqiptarëve atë që Greqia ia bënë Maqedonisë. Mirëpo, në të njëjtën kohë, nuk ka vend për entuziazëm të madh ,meqenëse Serbisë vetëm i është shtyrë për tre muaj statusi i vendit kandidat. Nëse shqiptarët si institucione, si shoqëri si komb, kudo që janë, punojnë shumë, atëherë ne do të mund t’ia shtyjmë sërish Serbisë statusin e vendit kandidat, sepse besoj që angazhimi jonë është i rëndësishëm. Mos harroni se shqiptarët janë e vërteta e Serbisë, e tillë çfarë e kemi njohur gjithmonë, pra një teokraci militariste, e cila e prodhoi Milloshevicin e sot prodhon Milloshevic të tjerë më të sofistikuar.
Zëri i Amerikës: Si mund ta pengojnë shqiptarët afrimin e Serbisë me BE-në?
Albin Kurti: Qeveria e Republikës së Shqipërisë, qeveria e Republikës së Kosovës, subjektet politike shqiptare anekënd kufijve që na ndajnë padrejtësisht, intelektualët tanë, artistët, ambasadorët tanë, duhet që t’i shpeshtojnë kontaktet me faktorët ndërkombëtarë drejt sqarimit të tyre për Serbinë e cila vazhdon të mbetet nacional shoviniste dhe antishqiptare karshi gjithë kombit tonë dhe me siguri që ajo do të jap rezultatet e veta. Nuk mjafton të thuhet se opinioni publik ndërkombëtarë dhe diplomatët e politikanët ndërkombëtarë e dinë për krimet e Serbisë në Kosovë. Krime po ndodhin vazhdimisht gjithandej nëpër botë, politika shumë e shpejtë, prandaj është e domosdoshme që ne ta përsërisim të vërtetën në mënyrë që të mos lejojmë që ajo të harrohet në kujtesën ndërkombëtare.
Zëri i Amerikës: Në kohën ku Serbisë nuk ju dha statusi, Kosova fitoi premtimin për fillimin e bisedimeve për liberalizimin e vizave, për marrëdhëniet kontraktuale dhe tregtare me BE-në. A nuk është kjo një shenjë se një qasje më e zbutur në rajon ndihmon afrimin e vendeve me BE-në, që është edhe kriter i BE-së për fqinjësinë e mirë, marrëdhëniet e mira?
Albin Kurti: Shqiptarët janë për integrime evropiane, por mos të harrojmë që integrimet e jashtme të shqiptarëve, nuk mund të zëvendësojnë integrimin e brendshëm të tyre. Mendoj që shumë ka rëndësi se sa të fuqishëm do të jemi kur të hyjmë një ditë në BE, sepse varësisht nga kjo do të kemi edhe pozitë më pak të mirë apo më shumë të mirë kur të jemi anëtarë të familjes së madhe evropiane. Në këtë kuptim, është e domosdoshme që si shtete, si komb shqiptar, si shoqëri shqiptare të faktorizohemi, në mënyrë që të jemi si komb dhe si shtet i përbashkët të fuqishëm në BE, e jo vetëm si individ që kanë të drejtë për qarkullim të lirë. Përderisa Serbia diskuton me Brukselin për anëtarësim si shtet, ne si Kosovë po bisedojmë me të për dialogun që do t’u paraprijë negociatave, në fund të përmbylljes së suksesshme të të cilave do ta kishim liberalizimin e vizave që nënkupton shkuarjen e individëve nënshtetas të Republikës së Kosovës në BE. Pra të mos i ngatërrojmë këto dy gjëra. Mendoj se është mirë të kemi liberalizimin e vizave, por ai nuk duhet të jetë kurrfarë shkaktari i ndonjë ekzaltimi tonin. Kur përparojmë si komb, kur përparojmë si shtet, përparojmë secili prej nesh. Ndërkaq, nëse kërkojmë vetëm zgjidhje individuale, atëherë mbase edhe mund ta shtyjmë këtë suksesin kolektiv. Prandaj nuk duhet të mjaftohemi me premtime të tilla për dialog, për negociata, për liberalizim vizash.
Zëri i Amerikës: Kjo mundësi u hap vetëm pas përfshirjes së Kosovës në dialogun për zgjidhjen e çështjeve të përbashkëta, bisedime që ju shpeshherë i keni kundërshtuar. A nuk është ky një obligim shtetërorë që Kosova e të detyrueshëm ta përfundojë?
Albin Kurti: Kur është shpallur shteti i pavarur dhe sovran i Kosovës, atëherë kjo e ka kuptimin nëse kemi shumë më shumë të drejta e jo shumë më shumë obligime. Pra, cili është kuptimi të shpallesh i pavarur dhe të shtohen obligimet e jo të drejtat. Mendoj që jemi në fazën kur duhet të shfrytëzojmë të drejtat e një vendi që aspiron të bëhet sovran dhe jo vetëm të na shtohen obligimet. Pra, liberalizimi i vizave është një gjë shumë e mirë, mirëpo nëse çmimi për të kanë qenë bisedimet me Serbinë shoviniste për çështje të brendshme të Kosovës, atëherë ky është një çmim tepër i madh të cilin ne nuk duhet të pranojmë që ta paguajmë. Prandaj shqiptarët, duhet të kenë liberalizimin e vizave, por jo ta fitojnë atë duke dhënë funksionalitet të shtetit e duke dhënë territor të vendit.
Zëri i Amerikës: E keni fjalën për veriun e Kosovës?
Albin Kurti: E kam fjalën edhe për veriun e Kosovës edhe për dobësimin e kufirit Kosovë- Serbi.
Zëri i Amerikës:Kjo çështje tash e 12 vjet është problemi numër një i Kosovës. Nga pikëpamja juaj si mund të zgjidhet kjo?
Albin Kurti: Nuk mund ta bashkojmë Mitrovicën, duke u sjellë mirë më Serbinë, jo vetëm për shkak se përvoja na mëson që kush sillet mirë me Serbinë e bënë Serbinë më të keqe. Duhet një sërë veprimesh politike dhe të sigurisë dhe socio ekonomike në mënyrë që ta bashkojmë Mitrovicën, ta shtrijmë sovranitetin në veri dhe ta kemi integritetin territorial dhe të kufijve atje. Në lagjet e banuara me shqiptarë, që janë rreth 4 mijë atje, duhet të vendosen bazat e policisë së Kosovës, qofshin ato stacione ose nënstacione policore. Forcat e Sigurisë së Kosovës duhet të shpallen Ushtri e Kosovës, sepse është e turpshme që Mali i Zi e Maqedonia të kenë ushtri e jo ne. Dhe gjithashtu duhet që të mos lejohet blerja e pronave të shqiptarëve nga Serbia. Nëse ka shqiptar të varfër që detyrohen të shesin pronën, le ta blejë qeveria e Kosovës. Mandej duhet të kthehen shqiptarët atje, për shkak se në veriun e qytetit të Mitrovicës, shqiptarët kanë qenë shumicë deri në shkurt të vitit 2000 kur para syve të KFOR-it francez janë varrë 11 shqiptarë, gjashtë meshkuj dhe pesë gra dhe njëkohësisht janë dëbuar 11 mijë e 364 shqiptarë përgjatë atij muaji. Mandej duhet të krijohet përparësi në punësim, në arsim, shëndetësi, për njerëzit atje dhe me transport falas veri – jug dhe anasjelltas, revitalizimi i Trepçës. Një plan intensiv për zhvillim të shpejtë ekonomik dhe unë jam i bindur që kjo është e mundur, e kemi këtë të drejtë dhe duhet t’ia shtojmë vullnetin politik.
Zëri i Amerikës: Ka pasur shumë ide rreth mundësisë së zgjidhjes së çështjes së veriut të Kosovës, nga ato për ndarjen tokësore të Kosovës e deri tek modelet e Tirolit jugor, Irlandës, dy Gjermanive etj. A janë të mundshme këto opsione?
Albin Kurti: Ose Kosova do të bëhet shtet sovran i cili do të bëhet shtet pra normal, demokratik, i zhvilluar me kufij të mbrojtur, ose do të bosnjëzohet. Mendoj që midis këtyre dy mundësive nuk duhet të kemi dilema se duhet të zgjedhim të parën. Dhe bëhesh sovran, atëherë kur ndërmerr veprime sovrane. Është e drejtë e jona. Këtë do të mund ta ushtronim edhe ne bashkëpunim me shtetet e tjera që na kanë njohur anembanë globit e posaçërisht në bashkëpunim me Shqipërinë, mandej SHBA-të, Gjermaninë, Britaninë e Madhe, Francën, Italinë e kështu me radhë. Mendoj se është koha për marrëveshje bilaterale drejt bërjes së Kosovës sovrane ashtu siç është shpallur ajo, sepse demokracia është e domosdoshme, por është e pamjaftueshme dhe e paqëndrueshme në kushtet kur të mungon ushtria, integriteti territorial dhe zhvillimi ekonomik.

[Zero Cool]

Rreziku i nacionalizmit ekstrem dhe të verbër në Maqedoni


Një ndër gjerat që spikati më së shumti me acarimin e fundit të marrëdhënieve ndër-etnike mes shqiptarëve dhe maqedonasve është mosnjohja e realitetit të shqiptarëve të atjeshëm prej banorëve të republikës së Shqipërisë. Fatkeqësisht shqiptarët e shtetit amë e kthejnë kokën nga realiteti i bashkombasve që jëtojnë në lindje vetëm kur atje eshte duke ndodhur ndonjë tërmet ndërkohë që tregohen indiferent ndaj realitetit të përditshëm që vlon dita-ditës atje dhe që në të vërtetë ka shkaktuar më shumë dëm. Si pasojë e tensionit të vazhdueshëm etnik të shkaktuar prej Gruevskit, pozicioni i shqiptarëve është përkeqësuar në disa nivelie. Ata kanë vijuar të zhvendosen brenda shtetit duke u përqendruar në zonat ku ata përbëjnë shumicën dërrmuese e ndihen më të sigurtë si Tetovë e Gostivar e duke braktisur zona ku ka më shumë trysni ndër-etnike si Kumanova, Shkupi, Kërçova e Struga. Po ashtu ka vijuar emigracioni dhe zbrazja e territoreve prej shqiptarëve që shkojnë në perëndim dhe së fundmi populizmi i VMRO-DPMNE i ushqyer me mbajtjen ndezur të klimës konfliktuale ka bërë që prej zgjedhjeve të fundit kjo parti të sigurojë shumicën e votave dhe të mos ketë më nevojë faktike për një koalicion me partitë shqiptare sepse mund ta bëj vetë shumicën e vendeve në parlament.

Mirëpo acarimi i situatës mes shqiptarëve dhe maqedonasve nuk është instrumentalizuar vetëm nga partia e Gruevskit, por edhe nga partitë shqiptare në Maqedoni të cilat shpesh përdorin çështjen e diskriminimit të shqiptarëve si një ndër mënyrat kryesore për të mobilizuar votat, në pamundësi për të dëshmuar efikasitet, vizion e integritet gjatë qeverisjes apo për të paraqitur ide, programe e platforma bindëse për të ardhmen e shqiptarëve aty. Fatkeqësisht këtë situatë janë përpjekur ta instrumentalizojnë edhe aktorë shqiptarë të tjerë të rinj të cilët kanë lëshuar deklarata ekstreme nacionaliste pa u kujdesur fare për të njohur situatën në terrend dhe impaktin që ato mund të shkaktojnë.

Pikësëpari njëherë duhet thënë se ringjallja e konfliktit të armatosur nuk i leverdis shqiptarëve të cilët sidomos në zonat ku janë të paktë nuk do mund të mbrohen dot por do të shpërngulen drejt pjesës veri-perëndimore. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për raport forcash që është dukshëm në disfavor të shqiptarëve por edhe për një konjukturë ndërkombëtare të pafavorshme ndaj këtij skenari gjë që i shkurton edhe më tej gjasat që një konflikt i mundshëm i ri të çoj në përmirësimin e gjendjes së shqiptarëve. Po ashtu është absurde të kërkohet ndarja e Maqedonisë në kushtet aktuale ku një pjesë e mirë e popullsisë shqiptare është larguar dhe kur në disa rajone tradicionale shqiptare ka pasur një ndryshim të ndjeshëm demografik. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për shqiptarët e tkurrur e të harruar të Velesit, Krushevës, Manastirit, Pilepit por edhe për ata të Kumanovës, Strugës dhe Shkupit.

Nuk mund të jepen të njëjtat zgjidhje apo taktika për kohëra të ndryshme, nëse lufta ka qenë zgjidhja në një periudhë të caktuar, ndryshimi i rrethanave historike bën që në momente të tjera të kërkohen mjete të reja që janë më efikase dhe përputhen më mirë me mundësitë dhe nevojat e kohës. Ta mendosh luftën si zgjidhjen e vetme në çdo rrethanë është njësoj sikurse të japësh aspirinë për çdo lloj sëmundje. Shqiptarët e kanë provuar disa herë të ndërmarrin veprime maksimaliste pa marrë në konsideratë mirë situatën në terren. Kosova ndërmorri referendumin për pavarsinë në shtator të vitit 1991 dhe po ashtu shqiptarët e Maqedonisë votuan njëzëri për referendumin e ndarjes dhe pavarsisë së Iliridës në janar të vitit 1992. Mirëpo në të dy rastet referendume nuk u materializuan por ngelën thjesht si deklarata të pambështetura nga konjuktura në terren dhe treguan se këto veprime ishin larg përshtatjes me realitetin. Për këtë arsye duhet të vihet mësim historik nga këto dy pësime duke u përpjekur që gjithnjë e më shumë të punohet në mënyrë konkrete dhe realiste në terren dhe deklaratat të jepen me këmbë në tokë në mënyrë që mos të ekzistojë një hendek kaq i thellë mes deklaratëve dhe realitetit.

Në Shqipëri në mënyrë të veçantë shumëkush ka ngelur peng i një harte të Shqipërisë Etnike që qarkullon prej fillimit të shekullit të kaluar dhe me të vërtetë mendon se në ato troje të përshkruara aty banojnë shqiptarë me shumicë. Një ndarje e mundshme e Maqedonisë do të çimentojë këtë tkurrje të deritanishme të shqiptarëve dhe do të sjellë në një përvojë traumatike të shkëmbimit të popullsisë, ku trojet shqiptare të Maqedonisë qendrore dhe jugore do të pastroheshin njëherë e mirë etnikisht duke shkulur çdo gjurmë shqiptare prej aty.

është e rëndësishme që shqiptarët të mos bien pre e taktikave elektorale të partisë maqedonase në fuqi që e përdor kërcënimin e konfliktit si një teknikë për të siguruar më shumë vota nga shumica maqedonase. Po ashtu diskriminimi etnik është përdorur si një taktikë edhe nga partitë shqiptare të Maqedonisë për të larguar vëmendjen nga dështimi i tyre në qeverisje vendore e qendrore dhe nga niveli i skajshëm i klientelizmit dhe abuzimit me pushtetin që i ka karakterizuar në të kaluarën. Po ashtu shqiptarët nuk duhet të bien pre e këtij “ultra- nacionalizmit ksenofob” që po manifestohet së fundmi edhe në Shqipëri i cili nuk mbështetet tek projektet për të çuar përpara kombin shqiptar por tek stigmatizimi e stereotipizimi i të huajve dhe tek ringjallja e mllefeve dhe marrazeve historike.

Sot më shumë se kurrë duhet punuar për të konsoliduar pozicionet aktuale në terren të shqiptarëve të Maqedonisë, për të nxitur zhvillimin ekonomik dhe politik; për të rritur kapacitetet e administratës dhe kuadrove të tjerë publik shqiptar; për të përmirësuar infrastrukturën dhe shërbimet publike të shqiptarëve; për të nxitur arsimimin, shkencën, artin e sportin mes tyre; për të thelluar bashkëpunimin multilateral të shqiptarëve kudo që janë si dhe për të ndalur migracionin e brendshëm dhe largimin jashtë vendit të bashkombasve. Mundësisht të krijohen kushte aq të përshtatshme sa jo vetëm që emigracioni të ndalet, por që të nis kthimi i emigrantëve në trojet e tyre duke e përmirësuar raportin demografik shqiptar në terren. Fundja kthimi i emigrantëve është i mundshëm sikurse ka ndodhur dikur me emigrantët e shumtë spanjollë e irlandez pasi vendet e tyre të origjinës u zhvilluan.

[Zero Cool]

EULEX-i për ”peshqit e vegjël”


Arbana Xharra

Peshqit e mëdhenj po i sillen EULEX-it çdo ditë para syve. Disa prej tyre misioni i Bashkimit Evropian i kishte në dorë për pak kohë, por shumë shpejt ata rrëshqitën nga grepi. Tash EULEX-i po merret me peshiqit e vegjël, sepse e kanë më lehtë t’i ndëshkojnë, ani pse ata urdhrat i marrin nga peshqit e mëdhenj.

Kjo nuk është vetëm përshtypje e fituar nga jashtë. Vetë zyrtarët e lartë të EULEX-it e kanë thënë me gojën e tyre se “e kanë më lehtë me peshqit e vegjël”.

Shumica e prokurorëve brenda misionit të BE-së në duar kanë raste të mëdha dhe të vogla krimi e korrupsioni, kanë po ashtu grumbuj faktesh në sirtarë. Pasi kryhen hetimet, nuk fillojnë gjykimet, por duhet pritur dritën e gjelbër nga Brukseli.

Ndërkaq, Brukseli prioritet e ka stabilitetin politik në Kosovë, jo luftën kundër krimit të organizuar dhe korrupsionit. Ky është bilanci i punës së protektorëve evropianë në Kosovë, që nga viti 2008, kur erdhën këtu me premtime të mëdha dhe përbetime se do ta bënin punën më mirë se UNMIK-u.

Pra, qëllimi i propaganduar tingëllon mirë, por derisa rezultatet nuk shihen, atëherë mbetet vetëm prapavija dhe loja me politikanë lokalë si të ishin figura të shahut – varësisht nga moti politik.

E gjithë kjo situatë e mosefikasitetit ekstrem të drejtësisë ndërkombëtare ndikon që grupe politikanësh të ndihen komod në veprimet e tyre të paligjshme. Jo pak prej tyre mbajnë pozita udhëheqëse.

Katër vjet që nga ardhja e këtij misioni në Kosovë, tashmë është vërtetuar një fakt i pamohueshëm se EULEX-i: ballafaqimi me krimin është premtim që tingëllon bukur, por në fakt, siç u tha, asgjë, asnjë veprim nuk duhet të prekë të ashtuquajturin stabilitet politik. Sepse në Bruksel dhe gjetiu duhet ruajtur iluzionin se “rajoni është stabil”.

Ata prokurorë që zotoheshin se do të pastrojnë këtë vend nga të korruptuarit janë kthyer nëpër shtëpitë e tyre dhe shijojnë ditët e pensionit.

Belgu Theo Jacobs, i cili ka qenë kryeprokuror i parë në EULEX në fillim të mandatit, pati thënë se EULEX-i është duke bërë hetime të mira dhe se rezultatet do të shihen në pranverë, duke aluduar në pranverën e vitit 2009. Në 2010-tën pasardhësi i tij, holandezi Johannes Van Vresweijk me këmbëngulje pati thënë se ka fakte për arrestimin e peshqve të mëdhenj, por në fund të mandatit deklaroi: “Kam menduar se punët do të shkojnë më lehtë, por situata doli të jetë më e komplikuar”.

Fjalë të mëdha ka thënë edhe çekja Jaroslava Novotna, e cila ka marrë timonin për të udhëhequr prokurorët e EULEX-it në fillim të këtij viti. Por, politikat ditore kanë një skemë të kompletuar, e cila po udhëhiqet me disa lojtarë që janë në krye të politikës.

Janë po këta akterë të politikës të cilët drejtësia i ka në dorë dhe dyshohet se po i shfrytëzon për pazare më të mëdha. Sepse tashmë e kemi mësuar se EULEX-it nuk i mungojnë faktet për të pastruar Kosovën nga pisllëqet që po na ngufasin. Por, janë pikërisht këto pisllëqe që i duhen EULEX-it për të përmbyllur misionin duke mos krijuar trazira dhe vetëm sa për sy e faqe duke dënuar disa hajdutë ordinerë.

Nëse këta prokurorë kanë ardhur për t’i ndihmuar e mësuar kolegët e tyre vendorë, a thua çfarë mësimi janë duke marrë këta prokurorë që në të ardhmen pretendojnë të luftojnë krimin e korrupsionin si parakushte që Kosova të ecë përpara?

[Zero Cool]

Uh! Europë!


Beqë Cufaj

Në Europë, (Berlin e Bruksel), Ballkani është temë. Assesi Kosova. Greqia po! Sepse për Kosovën e shqiptarët jo vetëm që s’flet kush, por as që duan t’ia dinë. Republika e re e Kosovës me fusnotë - yllëz në qafën e mëkateve të Hashim Thaçit e të Edita Tahirit, është e palosur në dosjen “zonë e sigurisë së brishtë”.

Kurse Greqia është tema sepse me të lidhen 77 miliardë euro që Gjermania duhet t’i riciklojë nëse Athina ditët a javët që vijnë do të bankrotojë. Por, megjithatë edhe nëse ngjet ky skenar - gjermanët prapëseprapë dalin fitues: ngase borxhi është borxh dhe e ndërrove apo jo valutën, borxhliu do të të trokasë te dera. Kështu foli ministri i Financave Schäuble me njerëzit e tij - dhe ndryshe s’ka si do të bëhet.

"Uh! Europë, ti kurva e motit,/ Qi i rae mohit besës e Zotit,/Po a ky â shêji i gjytetnís:/Me dá tokën e Shqypnís/ Per me mbajt klysht e Rusís?"...! Këto vargje të Gjergj Fishtës duhet të na shkojnë ndërmend derisa lexojmë, shohim, e dëgjojmë kryeministrin e Kosovës, Hashim Thaçin, se si, fundjavën e kaluar, filloi diçka që do të mund ta quanim “tërheqje e vërejtjes”, “kritikë”, “thirrje për ndërgjegjësim”, e çka jo tjetër në adresë të Bashkimit Europian. Një risi padyshim në profilin e gjithmonë të gatshmit Thaçi për t’u përbetuar në bashkëpunimin me partnerët europianë.

Prandaj, na dalin shumë pikëpyetje dhe para së gjithash një dilemë: pse pikërisht tashti vjen ky (kundër)sulm i Thaçit? Ku do ta hedhë dhe me çka do ta lidhë? Tregti me veriun e vendit? Apo kundërvënie para status quo-së së tij në (keq)qeverisje? Pa lënë anash këtu edhe nevojat për konsum të brendshëm dhe frikën, sidomos frikën e tij, që lëvizjet tektonike në peisazhin politik të Prishtinës tashmë kanë filluar të ndryshojnë (Haradinaj is home!).

Prej të gjitha këtyre mund të ketë dhe ka diçka. Frikëra dhe ankthe të cilat Thaçin e bëjnë të provojë të rirreshtohet dhe ja, më në fund, ta nxjerrë kartën e tij të fundit me të cilën dhe për të cilën edhe ka mundur të jetë në pushtet: atë të mbajtjes së sigurisë (së brishtë). Me një fjalë - ai do t’u thotë europianëve: o bëni diçka o unë nuk garantoj për eskalimin e mundshëm.

Prandaj, nuk duhet të çuditemi që kabllogramet e diplomatëve europianë në Prishtinë fundjavën e kaluar kanë punuar me kapacitete të shtuara. Kurse sot dhe gjatë kësaj fillimjave, shefat e tyre në kryeqendra do të provojnë të “deshifrojnë” këtë “tjetërsim” të kreut të Qeverisë së Kosovës. Pasi ta kenë bërë këtë gjë, ata do t’u japin direktivat diplomatëve të tyre në Prishtinë me disa porosi: që Thaçi edhe përkundër përmasave industriale të vjedhjes së votës është në pushtet.

Që në të gjitha Raportet e Progresit Kosova jo vetëm që bie në provime por është larg çdo përparimi esencial. Që korrupsioni, ekonomia gri dhe marifetllëqet tjera në qeverisje vazhdojnë të jenë të të njëjtit intensitet si në përbërjen e qeverisjeve të kaluara. Që Kuvendi i Kosovës është vegël e Qeverisë së drejtuar prej tij dhe jo instrument demokratik për kontrollin e ekzekutivit.

Që përparimet në dialogun me Beogradin nuk mund të quhen të tilla pa ofruar edhe master-planin e tij për koncesionet në veriun e vendit. Që në fushën e medieve vazhdohet të ketë ngecje. Që pyetësori për Stabilizim-Asociim nuk mund të marrë përgjigjet nga “mejhanet” e Prishtinës, por me punë të gjatë dhe sistematike të burokracisë, që Prishtina për fat të keq ende s’e ka.

Që nuk mund të pritet nënshkrimi i marrëveshjës për fillimin e dialogut për liberalizim të vizave sepse Kosova s’e kontrollon territorin; Kosova vazhdon të jetë vend ku droga, prostitucioni dhe shkalla e nepotizmit, kriminalitetit dhe krimit është ende në përmasa të larta krahasuar me vendet tjera të rajonit... etj.etj.

Të gjitha këto, diplomatët do t’ia përcjellin Thaçit drejt në sy. Pa u ardhur keq dhe pa u lëvizur qepallat. Me porosinë kryesore që është Prishtina dhe është ai me njerëzit e tij që s’kanë bërë asgjë që BE-ja, Brukseli e Berlini të lëvizin drejt përafrimit të Kosovës në mekanizmat e BE-së.

Nëse aty-këtu janë duke pirë ndonjë gotë vere (të kuqe) do t’ia tregojnë edhe atë barcaletën se si njeriu nuk mund ta detyrojë askënd t’i shkojë me zor në shtëpi! E aq më pak ta fajësojë. Mysafir dhe më pas edhe anëtar familjeje mund të jesh vetëm nëse ke diçka që të Zotin e shtëpisë e bën... atraktiv.

Kjo është motoja edhe (e) BE-së dhe anëtarësimit. E sistemi i qeverisjes së Thaçit është thjesht një katastrofë. Shembje ëndërrash e shpresash për një popull të tërë. Izolim deri në kanosje për ngufatje. Me rrezikun e shpërthimit të paparashikueshëm. Por, jo këtij për të cilin ky flet e aq më pak kërcënon!... Sepse s’e ka përnjëmend. Ndryshe do të kishte qeverisur. E jo aktruar në frymën e Fishtës së viteve ‘30.

[natyra]

Pereshendetje ZC,si je si kalon..u bera e arsyshme per t'sjellur dhe une ni "artikull"si do te jete nen temen,Opinionesh!pothuaj(shtes):tongue:
disi me beri kurreshtare!pasi e lexova te teren...:rolleyes: (me pas e solla ketu) .....lexuesve u deshiroi lexim te qet!

“Buzëqesh... se nesër do të jetë edhe më keq...!”


Nga:Fadil Lepaja


Në këtë temë nuk (http://www.zeri.info/artikulli/3/20/51636/buzeqesh-se-neser-do-te-jete-edhe-me-keq/#) ka trohë humori. Madje as humor të zi. Ai që mendon ndryshe duhet të ketë probleme serioze me konceptimin e humorit. Nëse ka sarkazëm, e ka, dijeni se energjinë e ka te pafuqia jonë për të dalë prej vorbullës së madhe të “fitoreve historike” të cilat po na fundosin thellë e më thellë. Nëse e shihni se ka mllef... edhe kjo mund të jetë. Nëse shihni shqetësim... edhe shqetësim ka! Njerëz jemi!
Kur jemi te shqetësimi, një mbrëmje po lexoja në internet për ligjet e famshme të Marfit. Ato që i shkruan vetë jeta, përkundër logjikës shkencore. “Nëse diçka ka mundësi të shkojë keq, do të shkojë keq!” – ky është ligji bazik i Marfologjisë.
“Nëse nuk ka kurrfarë mundësie që diçka të shkojë keq, prapë do të shkojë keq”, është një nga ligjet që e çon më tej këtë filozofi. Keq do të shkojë gjithsesi. Shumë e konsideronin inxhinierin Marfi si një njeri optimist.
Po mendoja për rrethanat tona dhe hasa në margaritarë të tjerë. “Të gjithë rrejnë, por s’ka lidhje! Edhe ashtu askush nuk dëgjon!”. Apo, siç thoshte një ligj tjetër: “Diçka që je duke e kërkuar, do ta gjesh në vendin e fundit që do ta kërkosh!”. Ky, i fundit, për një çast m’u duk vetëm edhe një nga ligjet “pa lidhje” të Marfit. Por, ndërkohë që po dëgjoja zyrtarin e lartë të mjekësisë ligjore derisa po shpjegonte arsyet e një (vetë)vrasjeje, vetëm një ditë pas ngjarjes, gjërat m’u lidhën. Ai e gjeti përgjigjen me të parën, në vendin e parë ku e kërkoi! Marfi nuk duhet të ketë qenë me prejardhje ballkanike.
Pra, në njërin nga televizionet nacionale, zyrtari i lartë i mjekësisë ligjore kosovare po fliste gjerë e gjatë për mundësitë teorike të vetëvrasjes! Me thikë! Kurrë s’më kishte shkuar mendja se ka aq mundësi. Deri me 20 të goditura – po thoshte ai. Ashtu i kishte thënë atij një ekspert tjetër i mjekësisë ligjore pas pyetjes së tij sugjestive.
Gjithnjë duke iu referuar zyrtarit të lartë, krejt kjo kishte ndodhur në prezencën e ekspertëve dhe gjyqtarëve ndërkombëtarë. Dorën në zemër, ndërkombëtarët nuk po parakalojnë shumë nëpër media me versionin e tyre të (vetë)vrasjes. Po heshtin! Ndoshta po hetojnë ende!
Thuhet se në hyrje të ndërtesës së CIA shkruan: “Asgjë nuk është ashtu si duket”. Ndoshta, prandaj janë të kujdesshëm në deklarata!
Nejse, ky zyrtari ynë ligjor e kishte pyetur ekspertin e mjekësisë ligjore, kolegun e vet, se a mundet kjo, megjithatë, të jetë një vetëvrasje? Edhe përkundër 11 goditjeve me thikë!?
Mundet... nuk mund të them se nuk mundet – paska thënë eksperti. Ka pasur raste në botë edhe deri me 20 vetëgoditje. “Mundet, pra ka ndodhur”!
Ligji i famshëm i Marfit: “Nëse diçka ka mundësi të ndodhë, ajo do të ndodhë”! “Edhe nëse nuk ka kurrfarë mundësie të ndodhë, do të ndodhë!”. Marfi gjenial!
E keni lexuar librin e Artur Bloch, “Ligji i Marfit – dhe arsye të tjera përse gjërat marrin të mbrapshtën!”? Lexojeni!
Kryesorja, eksperti na e hoqi dertin. I vuri pikë. S’ka çka të flitet më tepër. Më në fund, edhe EULEX-i i ra vulë. EULEX-i i njohur për sirenat e zhurmshme dhe rastet që dështojnë për mungesë provash!
Nëpër media, të kërcënuara indirekt se janë shkaktare të tragjedisë familjare, e cila na pikëlloi të gjithëve, detyrimisht mbyllen diskutimet. Disa duke respektuar dhembjen e familjes, e disa duke respektuar kërcënimin e heshtur që rrinte pezull. Mos flisni! OMERTA!
Por, diskutimet në rrjetet virtuale megjithatë tingëllojnë shumë dyshuese. Edhe nëpër kafene. Edhe në rrugë. Vlojnë! Ka madje edhe nga ata që mendojnë se kjo është e mundur, vetëm në rast se “ndihmon” edhe dikush tjetër... ka gjithfarë mendimesh. Jemi popull që mendon, mban dert për krejt botën. Se krejt bota... na ka ndihmuar! Edhe po na ndihmon!
Çdokush që kundërshton, apo që kritikon, duhet të mendohet seriozisht se në një çast të ditës apo të natës do të mbetet vetëm. Ditën doli të jetë më e rrezikshme. Si t’ia bësh? T’i mbledhësh të gjitha thikat në shtëpi dhe t’i mbyllësh në bodrum me dry. Çelësin ta përpish. Kur të vjen puna me e nxjerrë, çasti i vetmisë tashmë ka kaluar pa pasoja!? Hëm! Por, rreziqet janë të panumërta në një shtëpi njeriu! Ka aq shumë gjëra të rrezikshme që mund të shkaktojnë një (vetë)vrasje! Për shembull, helmi i minjve, acidet e ndryshme. Barnat e skaduara. Ushqimet nga importi! Gazetat proqeveritare…! Buzëkuqi! Facebook-u!
Zot, sa shumë rreziqe, vetëm në një shpi njeriu! Por, ju mos i hiqni vetëm armët e zjarrit dhe ato të ftohta. Se qëllimi i një vetëvrasjeje, sipas ekspertëve, qenka që ajo të jetë e ngadalshme, e dhimbshme dhe me thika të pamprehura. Për të qenë “kënaqësia” e plotë. Por, zyrtari po fliste me kompetencë!
Po mendoja. Shpesh kam kundërshtuar! Kam kritikuar! Më ruaj, o Zot, nga vetvetja! I ruaj edhe ata që i kam kritikuar! Edhe ata që nuk i kam kundërshtuar apo kritikuar! Zot, ruaji shqiptarët nga vetvetja! Me të tjerët ia bëjmë disi!
Sidoqoftë, pasi në shkrimet e mia shpesh e përmendi kryeministrin dhe kryeambasadorin, si pushtetin absolut në këtë vend, qysh tash po deklaroj se nuk mbaj përgjegjësi për, ruana Zot, veprimet e tyre ndaj vetvetes. Me, apo pa ndihmën e dikujt. Sa për veprimet e tyre ndaj të tjerëve, nuk po flas. Ata s’ka kush t’i marrë në përgjegjësi! E populli? Eh, populli...!
Por, kur jemi te rasti, qysh të nesërmen e (vetë)vrasjes, zyrtari i mjekësisë ligjore dha verdiktin. Nëpër televizione. U bënë yje mediale! Në vendet me gjyqësi të rehatuar, burokratët e mërzitshëm përgjigjen: “Hetimet vazhdojnë”, “rrethanat janë të paqarta”, etj.
Pikërisht këtu duket të jetë poenta pse qytetarët nuk besojnë në deklarata zyrtare. I ndjeri, ka qenë një ushtarak i karrierës. Ai e njihte mirë artin e luftës. Ishte boksier, xhudist. Njihte artet marciale. Ishte atdhetar dhe biznesmen. Asgjë që asocion në një personalitet që dorëzohet aq lehtë. Madje edhe reagimin e parë në shtyp e kishte luftarak, të vendosur. Edhe hapat ligjorë që kishte paralajmëruar tregonin për njeriun që po lufton për të mbrojtur nderin e vet.
Fjalë ka shumë! Mosbesim! Natyrisht, opinionistët mund të shprehen mbarë dhe mbrapsht, të shfaqin dyshime, mirëpo shteti nuk paragjykon.
Fatkeqësisht, ka fare pak njerëz në Kosovë të cilëve versioni zyrtar i sforcuar u duket real. Besimi në drejtësinë (vendore apo ndërkombëtare) është në nivelin më të ulët të mundshëm, ndoshta më keq se edhe para lufte kur një gjë ishte së paku e qartë: gjykimet politike ishin krejtësisht arbitrare. Të tjerat: ashtu a kështu!
Sipas rastit! Ata që ishin të pasur apo me regjimin, shpëtonin! Sot gjykime politike nuk ka, por ndjenja e arbitraritetit e përcjell gjyqësinë joefektive të këtij vendi. Deklaratat e papërgjegjshme dhe të ngutshme e thellojnë edhe më tepër atë.
Qytetarët e Kosovës, pas luftës, ishin të shqetësuar dhe plotë frikë nga vrasjet misterioze! Tash edhe nga (vetë)vrasjet. Qytetari pa shtet dhe demokraci, nuk është qytetar! Është vetëm një qenie e frikësuar, e cila shpreson se nesër do të jetë më mirë!
Gjithqysh, do të thoshte Marfi: “Buzëqesh... se nesër do të jetë edhe më keq”!...
(Autori është kolumnist i rregullt i gazetës “Zëri”)

[lirik]

Mbi Hapësirën Mbarëkombëtare të Zhvillimit



http://www.telegrafi.com/fo/opinione/f.0712005936522_m.jpg

Behgjet Pacoll, ish president i Kosovës


Idenë e hapësirës së përbashkët e hodha për herë të parë në parlamentin e Shqipërisë kur isha President, dhe ajo krijoi entuziazëm të madh tek shumë intelektualë të shquar të hapësirës sonë. Dhe unë vendosa t’i bëj thirrje atyre që të më ndihmojnë me ide të tjera, përplotësuese, jetësuese të kësaj hapësire. Busulla intelektuale, e mendjes së kombit nuk të lë të gabosh si kur je duke udhëtuar fillikat në këtë horizont, si kur mban përgjegjësi publike, si një pjesë jona sot. Mes intelektualësh ndihet atmosfera e lirisë thithen ide që vijnë prej lirisë akademike, që aq shumë na mungon ne politikanëve. Për mua që kam hyrë në politikë nga bota e biznesit ndërkombëtar, ajri i lirisë, është një rikthim në realitet. Për mua është hapje e një horizonti ku nuk e sheh fundin, njëjtë me përfytyrimin që më krijonte në fëmijëri, fshati im i lindjes.

Në mes të këtij horizonti, idetë e ndritshme si ato të Arben Xhaferrit, të dy Presidentëve Moisiu dhe Meidani, të intelektualëve të tjerë që së bashku me mua themeluan Lëvizjen për Hapësirën Mbarëkombëtare të Zhvillimit të ofrojnë busullën, drejtimin. Busulla është: Ne duhet të punojmë për Mirëqenien e kombit tonë. Ne duhet të nxisim vetëiniciativën për të vënë në punë në funksion të këtij qëllimi të gjitha kapacitetet tona njerëzore, natyrore, etj. Askush nuk mund të na pengojë për këtë. Askush s’ka të drejtë të na pengojë për këtë. Duke folur në frymë pozitive, më duhet të them se institucionet evropiane ku ne duam të hyjmë, na nxisin të punojmë për këtë mirëqenie. Në përputhje me modelet evropiane, në mbrojtje të interesit tonë kombëtar ne mund të punojmë, pa trembur askënd..

Para disa muajsh falënderova Universitetin Europian për titullin honoris causa që më blatuan, dhe nënvizova: guri peshon më rëndë në vendin e vet. Me këto fjalë doja të thoja, se pas udhëtimeve të shumta nëpër botë, si njeri i biznesit, kam kuptuar shumë sesa i rëndësishëm është Atdheu, por dhe kam kuptuar akoma më shumë sesi duhet të zhvillohet ai. Atdheu për ne, është Kosova, është Shqipëria. Ne jemi një komb, ne kemi një Atdhe. Ne duhet të mendojmë së bashku për zhvillimin e tij. Ashtu kështu veç e veç jemi të vegjël, edhe bashkë jemi gjithashtu të vegjël. Por më të fortë akoma!

Gjendja e dy vendeve tona

Janë disa fjalitë kyçe, që të çojnë tek ideja e Mbrothësisë siç i thonë në Jug të Shqipërisë, apo e Mirëqenies, siç i thonë kudo ku jetojnë shqiptarët, termi që përdor Mjeshtri i fjalës dhe i ideve, Arben Xhaferri.

Mbrothësia apo Mirëqenia kombëtare janë imperativ i kohës për klasën politike dhe intelektuale të dy vendeve.

- Ne sot jemi ndër shtetet më të varfra dhe të pazhvilluara të Evropës. Megjithë njëlloj diference pozitive të Shqipërisë sa i takon të ardhurave për frymë, përqindja e popullsisë që jeton nën dyshemenë e varfërisë, është thuajse e njëjtë. Papunësia është njëlloj e lartë, duke u luhatur tek 30-50% nëse do i marrim për të sakta të dhënat e burimeve zyrtare statistikore. Ne jemi vende që nuk prodhojmë, ose prodhojmë fare pak. Ne jemi vende që po e braktisim traditën tonë të punimit të tokës, ndryshe nga fqinjët tanë, që e punojnë tokën disa herë më shumë sesa ne që e lemë djerrë..Ne jemi vende që blejmë më shumë sesa shesim, pra ne jemi vend që importojmë shumë më shumë sesa eksportojmë. Ne jemi të vetmet vende në Evropë, megjithëse me rezervat ujore dhe të thëngjillit më të mëdhatë për frymë popullsie, kemi vuajtur së bashku, nga kriza energjetike, megjithëse Shqipëria ka disa vite që është shkëputur prej saj. Ne jemi që të dy vende pa modele të qarta zhvillimi siç pohojnë këtu dhe atje autoritete të rëndësishme profesionale, si Guvernatori i Bankës së Shqipërisë. Ne nuk po identifikojmë dot prioritetet tona të zhvillimit. Ne nuk po mësojmë nga gabimet e të tjerëve.

Kjo situatë është dramatike. Ne e dimë siç e kanë afirmuar profesorë të shquar se pjesa më e madhe e problemeve të moszhvillimit janë për shkak të copëtimit nga fqinjët. Viset shqiptare para 1912,përfaqësonin një unitet ekonomik dhe demografik të krahasueshëm me popujt e tjerë të rajonit, grekët, serbët, apo bullgarët. Por nëse në 1912, Shqipëria copëtohej, ne sot 100 vjet më pas, duam të bëjmë diçka modeste për t’i bashkuar copat e mozaikut kombëtar. Në ekonomi, kulturë, arësim, etj.

Shikimi nga e ardhmja

Pra nuk do doja të merrem me të kaluarën dhe të shoh brenda saj të metat tona apo fatkeqësitë historike. Sot dua të shoh me ndihmën e intelektualëve, kah horizonti i të ardhmes. Për fat të mirë, aspiratat tona kombëtare, ëndrrat e patriotëve tanë të mëdhenj, nuk shkojnë kundër proceseve evropiane në të cilët ne jemi kyçur. Ne duke ecur në pista europiane mund të rikrijojmë realitete ekonomike kombëtare konkurenciale, prej të cilëve nuk do të fitonin vetëm shqiptarët, por dhe popullsitë që jetojnë bashkë me ta, apo pranë tyre.

Fjala kyçe është heqja e barrierave kufitare, administrative, thyerja e tyre dhe shfrytëzimi i të gjithë kapaciteteve tona njerëzore, natyrore, politike në funksion të mirëqenies sonë kombëtare.

Me fjalë të tjera krijimi i tregut të përbashkët kombëtar, por jo thjesht atij ekonomik. Krijimi i këtij tregu, në të gjithë elementët e tij, është parakusht i çdolloj integrimi kombëtar apo evropian të shqiptarëve. Nga krijimi i këtij realiteti ekonomik të përbashkët, shqiptarët do të potenconin dhe epërsitë strategjike që kishin mbi popullsitë e tjera, për shkak të pozicionit gjeografik.

Si mund të arrihet kjo, pa vendosur kudo në hapësirën tonë kombëtare një sistem legjislativ evropian? Si mund të arrihet kjo pa standardizuar dijen, kulturën, universitetet?A ka mundësi që ne të ngremë një sistem energjetik unik? A e dini se nëse do të kishim ndërtuar prej kohësh një linjë interkonieksioni, dy sistemet tona energjetike do të krijonin mundësi që as Kosova, as Shqipëria të mos vuanin për energji, dhe madje të eksportonin? A e dini se po sikur të kishim krijuar një sistem unik, të menaxhuar sipas standardeve të njëjta, duke shtuar burimet e prodhimit, do të kushtëzonim tregun rajonal të energjisë? Kush na ka penguar ne të ndërtojmë një sistem të tillë?

Jam shumë i lumtur që më në fund, qeveria e sotme e Shqipërisë vendosi ndërtimin e kësaj linje, ashtu si dhe vendosi që të heqë çmimet e referencës për produktet e dy vendeve, një barrierë mjaft problematike doganore.
Më mirë vonë se kurrë.

Origjina e angazhimit tim për këtë ide

Në këtë shkrim unë thjesht po mundohem të hap disa pista për diskutimet e ardhshme. Ndërkohë dua të sqaroj diçka personale, për atë se ku i ka rrënjët ky përkushtim i imi për këtë ide. Dua të qartësohet se ky përkushtim nuk është pasojë e ndonjë konvertimi tim politik në nacionalistin e orës së fundit. Përkundrazi. Dua të kuptohet se pikërisht kozmopolitizmi im jetësor, profesional, ma ka forcuar dashurinë për atdheun, diçka që mund ta kuptojnë shumë mirë ata që jetojnë jashtë vendit.

vazhdon








..................................

Behgjet Pacolli demagog i mallkuar te gjeneratave e klaneve titiste-- te kohes si shum demagog te tjere te kohrave te vjetra e te reja te pa krahasueshem ne bote per fall demagogji e rrena praktike e mekattit sllavo komunist ku me dy deshmitar te rrejshem pa pike ftyre beheshin heroj pjesmmars te luftes e ata qe ishin mobilizuar partizan te shkrete ata ishin pa rroga pa kurfar ndihmash - sa te rrejshme e paska krijue zoti ket dynja ishalla nuk esht edhe ajo dynja kshtu e rrejshme si kjo -- sa shuim demagog te kohrave te sinan hasanve mahmut bakallve ali shukrive -e te kohrave te tashme savez boraca mjerana veton surroja e ju te tjerë demagog te mallkuar të prishur kombtarisht te mykur nga demagogjija mashturuese ku do e në qdo qelizë -- vertet e tmerrshme oj tokë e kosves qka mbanë ti -po kurë e ke ditë ti o behgjet pacolli qka esht atdheu per veq se rusine e serbine qe e ke njofte tjeter zot per ty s ka pase as ne qiell e as ne toke jo - kur ti as me te voglen sakrifice per atdhe nuk e ke bë asnjiher dhe hiq kurr --
as pa leje te shkieve e te rusve nuk ke marrë frymë -o tokë e kosoves e dija edhe ma pare se shum rreena e demagogji ne tregjet tua jan shite por tash ma nuk po i mbane toka jo - por tash po e di edhe per tej ma shum se dija -- se qka te ka gjetë ty oj tokë e mjerë koosove ----------------------- ku ne qdo dy patriot te bjen hise nje demagog ------------ ose nje tradhtarë mashtrues llafatorë berblagji berblaqa qkulaqa qyqana mjerana fjalamana laramana qe as ne qenef nuk jan dale naten se le ma te bejne dikund neper rruge te atdheut nje peprjekje per atdhe deri sa trimat dhe patriotat e kohes per nate eprisnin policine prangat burgun malet dimrin acarin ose keqtrajtimin ne preznece te nuseve te fmijve te nenave --o tmerr o demagogji qofsh mallkue --------------o ata qe kurr s kanqene hiq mbi dhe per as gje mbi ket toke per kurgja kombtare po shesin tash prralla qfare te duash te rrenave ------------------- qe dikurë as qe kan guxue te mendojne fjalen atdhe as vetmevete e as te guxuan as ti mrrolen shkaut etash te famshem neper media e televizione medet more medet -bota mbare le ta din se te ne ne token tone mundet me importue rrena me anije me vagona e ti -medet moj drenicë per ty qka te ka gjete tash e ku po jeton e qe po ta hane hakun lahperat ---lahpuzat e diskoteva e te kafeve lloj lloj lahpuzi qe tlinat me mut shehri i kishte plot e nuk kan guxue as me grue te vet me fole per vatan e as me te aferm te vet qe dikure kan fole per kumpira e per shkie e per kumari me shkie kur ti ke fole oj drenice per atdhe ------------------ e tash moj drenice oj toke e pa fat qe je rrethue nga turlifar drangoni patriot -------------patriot mbrenda nate medet i merituar mbrenda nate medet mbredna nate u bene drangoj medet --oj toke oj toke qe po na mbane medet
qe tybe s jo keta jo a spatriota por s kan qene as kan qene as pula s e le ma diqka tjeter per komb e atdhe --- medet moj kosovë qka te ka gjete ty ma mire te shembet toka krejt me na lshue --po kur te pergjakeshin atdhetaret e te burgoseshim atdhetaret e te denoheshin atdehtaret ty oj kosve keta hanin qokollada marmelada pinin salepa neper sheher - o medet keta krah per krah rrrinin me shkie e me patriotizmin socialist jugosllav e me plloqa te gramafonit shkinore te kengeve e valleve shkinore as muzika shqip se kan dite qka esht br e o rrinin me turlifar shkau rrijshin me gojen vesh me vesh duke qeshe e duke u gajase e me ali shukriat e me barkmdhejt e pjerdhur te patriotizmit socialist jugosllav -po tani e kan ble famen e gazetat e televiziorat mediat se hashim polari esht ngusht per pare katunar qe kurr nuk ja ka pares syretin e po i len te dalin neper televizora --medet oj toke e kosoves medet medet kur neper odat e drenices kendohej sharkia ekanga atdhetare e flitej nat e dit per vatan dikush lahperonte neper moda neper gramafona duke kekrue kenget e miki jevremoviqit e zdravko qoliqit o medet moj drenice patriote tradicionale qe neper shekuj ty hane hakun ata qe e brejne edhe token e qiellin ---------me rrena me demagogji me llafae e trulifar falli vend i vogel me pak banore po ma shum falltor se ne kine e ne krejt azine e europen

[lirik]

i ligu gjith ta han hakun

[Domira]

Per shkak te mungeses se kohes, diten e njejte nuk e kam postuar gjithe tekstin e temes "Demokracia dhe komunikimi politik". Konsideroj se eshte ceshtje shume aktuale per skenen politike jo vetem ne Kosove por ne te gjitha trojet shqiptare.

Kerkoj ndjese per kete pakujdesi!

http://trendet.net/www/2009/08/08/demokracia-dhe-komunikimi-politik/

[natyra]

https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-snc7/295288_454918691196946_804456560_n.jpg
Mustafa: Nuk jam tallur. Presidentja duhet të dorëhiqet

Kryetari i LDK-së, Isa Mustafa, i është kundërpërgjigjur presidentes Jahjaga, e cila sot ka deklaruar se nuk do japë dorëheqje.

Mustafa ka theksuar se LDK nuk është tallur kur ka nënshkruar marrëveshjen me Thaçin e Pacollin dhe nuk po tallet as tash kur po e kërkon dorëheqjen e presidents Jahjaga.

Sipas tij marrëveshja politike e arritur me kryeministrin Thaçi dhe Pacollin i hap rrugë edhe reformës zgjedhore edhe asaj kushtetuese, prandaj sipas tij nëse duhet të impementohet marrëveshja, duhet si e tërë, raporton Dukagjini.

Mustafa poashtu ka thënë se edhe Thaçi qysh para vendimit të Gjykatës Kushtetuese, ka thënë se zgjedhjet presidenciale do të mbahen më 2014 dhe kjo sipas tij dëshmon shkelje të marrëveshjes edhe nga kryeministri Thaçi. Ai ka kërkuar si nga presidentja ashtu edhe nga kryeministri që të respektojnë marrëveshjet.

[natyra]

https://fbcdn-sphotos-e-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/538657_454918964530252_1277993806_n.jpg
Jahjaga: Partitë të gjejnë unitetin për zbatimin e marrëveshjes

Presidentja e Kosovës, Atifete Jahjaga, ka përsëritur sot qëndrimin e saj se është përgjegjësi e liderëve të partive politike, që të gjejnë zgjidhje për marrëveshjen e tyre dhe se asaj nuk i lejohet të jap dorëheqje nga posti i saj si presidente.

“Është çështje e partive politike apo subjekteve politike, nënshkruesve të marrëveshjes politike, që të gjejnë modalitetin, që të gjejnë unitetin në zbatimin e kësaj marrëveshjeje".

"Dorëheqja nuk është e paraparë as me marrëveshjen politike, e as më amendamentet e propozuara kushtetuese. Nuk është e paraparë as me reformën kushtetuese dhe zgjedhore. Unë jam e përkushtuar të respektoj Kushtetutën dhe ligjet e vendit”, tha Jahjaga.

Këto komente presidentja i bëri pas takimit që pati me homologun e saj nga Shqipëria, Bujar Nishani.
>>>>>>>>>>>>>

[natyra]

https://fbcdn-sphotos-d-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash4/296510_454919167863565_1273093121_n.jpg
Thaçi takon Nishanin: Do thellojmë bashkëpunimin ndërshtetëror

Kryeministri i Republikës së Kosovës, Hashim Thaçi ka pritur sot Presidentin e Republikës së Shqipërisë, Bujar Nishani. Në takim është biseduar për zhvillimet aktuale politike në Kosovë dhe në rajon, për bashkëpunimin ndërshtetëror mes Kosovës dhe Shqipërisë, si dhe për procesin e integrimit evropian të dy vendeve.

Kryeministri Hashim Thaçi fillimisht i uroi mirëseardhje Presidentit shqiptar Nishani, në vizitën e tij të parë zyrtare në këtë cilësi në Republikën e Kosovës.

Në vazhdim, Kryeministri Thaçi bëri një ekspoze të të arriturave të shtetit të Kosovës që nga shpallja e pavarësisë deri në periudhën e tanishme, kur edhe zyrtarisht po përmbyllet procesi i mbikëqyrjes ndërkombëtare të pavarësisë së Kosovës.

Suksesi i Kosovës në këto 4 vite e gjysmë të shtetësisë së saj është meritë e përkushtimit të institucioneve shtetërore të Kosovës, i unitetit politik dhe qytetar për të çuar përpara proceset zhvillimore dhe integruese të Kosovës. Pas përmbylljes së mbikëqyrjes ndërkombëtare të pavarësisë, prioritet kryesor vazhdon të mbetet përshpejtimi i agjendës së integrimit të Kosovës në BE dhe në NATO – theksoi kryeministri Thaçi.

Duke folur për bashkëpunimin ndërshtetëror mes Kosovës dhe Shqipërisë, Kryeministri Thaçi theksoi se ky bashkëpunim është i shkëlqyer dhe do të thellohet edhe më tej në fushat me interes të përbashkët, duke u fokusuar në bashkëpunimin ekonomik.

Nga ana e tij, Presidenti i Republikës së Shqipërisë, Bujar Nishani, falënderoi kryeministrin Thaçi për mikpritjen dhe theksoi se forcimi i marrëdhënieve të gjithanshme ndërshtetërore mes Kosovës dhe Shqipërisë është në interes strategjik të të dyja vendeve.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

P.s.(Ishalla sjen donje antar/e te kesaj partie,PDK-es ketu ne FD.qe vin nga ni forum tjeter,SHQIPTAR!Se,(e din ata cilet jen):wink:,,,se me kishin revanshua pse kam bere kopy paste.LOL:rolleyes:dhe jo per gje tjeter,veq pse eshte shkrua per Hshimin?!:biggrin:(se per kete tjert ska gajle):tongue:

me falni perpak, qe dola jashte teme te dashur lexues..:smile:
E,Veqmas Stafit kerkoi falje.

respekt
Natyra.

[Sulltan-Alim]

Ku jane Opinionet kritike te anetarve ne kete medium? Ato qojne peshe e jo cfare thone e shkruhet neper media. Ato po i lexojme thuaja se te gjithe. Mos keni frike shkruani dhe thuajeni ate qe mendoni troq per gjithe gjendjen dhe situaten aktuale politike, ekonomike e kulturore neper te cilen po kalojme, gjegjesishtt per faktoret qe e sollen Kosoven ne kete gjendje!

Nuk mjafton nese ke shkruar para 1 jave a viti a shume vitesh. Keto grupe njerzish qe u konstitutuan ne berjen e shtetit ne emer te clitimit duke ua cliruar tjeter kush vendin duhet denonsuar. Heshtja kuptohet si pranim i roberirse nga mazhoranca aktuale e ndertuar mbi fatin tragjik, mbi supet e vegjelise.

...

Diskutime te kendshme!

[Hajra]

Ku jane Opinionet kritike te anetarve ne kete medium? Ato qojne peshe e jo cfare thone e shkruhet neper media. Ato po i lexojme thuaja se te gjithe. Mos keni frike shkruani dhe thuajeni ate qe mendoni troq per gjithe gjendjen dhe situaten aktuale politike, ekonomike e kulturore neper te cilen po kalojme, gjegjesishtt per faktoret qe e sollen Kosoven ne kete gjendje!

Nuk mjafton nese ke shkruar para 1 jave a viti a shume vitesh. Keto grupe njerzish qe u konstitutuan ne berjen e shtetit ne emer te clitimit duke ua cliruar tjeter kush vendin duhet denonsuar. Heshtja kuptohet si pranim i roberirse nga mazhoranca aktuale e ndertuar mbi fatin tragjik, mbi supet e vegjelise.

...

Diskutime te kendshme!


......hmm.. Sulltan efendi mire e ke thane ti, e besa moti e kam pas thane edhe une kete por ja qe qeveritaret dardan e shofin me te arseshme te sillen artikuj gazetaresk ne dardani, se sa te kete opinion te antarve. Me kujtohet shume mire para nja nje viti a me shume, kur pjes e ksaj qeverie u be zeroja, e pat blloku forumin duke hap tema edhe duke sjell artikuj te gazetave, ju dokshin ma te mire dhe ma te leta, "copy past" ma. E respektoi kurajon dhe vullnetin tende, per te kontribuar ne kete drejtim, mirpo mbetem skeptik ndaj rezultatit tende, tani sa lexova qe antari "Korcovari" ju lutej miqeve te tije qe as pershendetje mos te lenin ne dhomen e tije, paramendo deri ne cfar pike arritem. E vetmja qka ju lejohet antarve ketu eshte te shahen shlire, per kete mundesh te hysh ne qeli 24 ore e mandej fillon perseri nga e para. Siq duket qeveritaret tane ne kete forme e ushqejn egon e tyre. Ishalla e lexon kete qka te thash para se te vije fshisa, e cila eshte teper alergjike ndaj kritikave.:smile:

[Sulltan-Alim]

......hmm.. Sulltan efendi mire e ke thane ti, e besa moti e kam pas thane edhe une kete por ja qe qeveritaret dardan e shofin me te arseshme te sillen artikuj gazetaresk ne dardani, se sa te kete opinion te antarve. Me kujtohet shume mire para nja nje viti a me shume, kur pjes e ksaj qeverie u be zeroja, e pat blloku forumin duke hap tema edhe duke sjell artikuj te gazetave, ju dokshin ma te mire dhe ma te leta, "copy past" ma. E respektoi kurajon dhe vullnetin tende, per te kontribuar ne kete drejtim, mirpo mbetem skeptik ndaj rezultatit tende, tani sa lexova qe antari "Korcovari" ju lutej miqeve te tije qe as pershendetje mos te lenin ne dhomen e tije, paramendo deri ne cfar pike arritem. E vetmja qka ju lejohet antarve ketu eshte te shahen shlire, per kete mundesh te hysh ne qeli 24 ore e mandej fillon perseri nga e para. Siq duket qeveritaret tane ne kete forme e ushqejn egon e tyre. Ishalla e lexon kete qka te thash para se te vije fshisa, e cila eshte teper alergjike ndaj kritikave.:smile:

I nderuar Hajra,

Te falenderoj per mundin qe more dhe njoftimin qe bere me ca nga devijimet qe theksohen ne cdo mes por me siguri jo edhe ne kete mase me sa po verej ne kete medium, fatkeqesisht.

Une besoj se zhvillimet politike qe po ndodhin ne lidhje me Kosoven dhe ne vecanti ne lidhje me statusin e veriut dhe bisedimet politike me Serbi nuk do duhej te lejonin kete komoditet qe po e verej ne kete mes.

Kam pershtypjen se ketu ka shume anetare te devotshem dhe pragmatik qe dijne te kontribuojne me opinionet e tyre karshi gjendjes dhe shkrimeve tjera ne media. Respektivisht se si dhe ne c`menyre do duhej renditur dhe menagjuar proceset qe po i imponohen nomenklatures diktatoriale te Qeverise ne pushtet ne lidhje me bisedimet politike me Serbi, gjegjesisht tash kur ky diktator i t`merrshem per nga labiliteti personal dhe politik ka filluar t`u laritet oponentve te vet.

LDK nuk guxon dhe nuk duhet te leshoj assesi pe nga vendimi i fundit qe e ka mare.

Pershendetje,

...

[LOJETARI]

I nderuar Hajra,

Te falenderoj per mundin qe more dhe njoftimin qe bere me ca nga devijimet qe theksohen ne cdo mes por me siguri jo edhe ne kete mase me sa po verej ne kete medium, fatkeqesisht.

Une besoj se zhvillimet politike qe po ndodhin ne lidhje me Kosoven dhe ne vecanti ne lidhje me statusin e veriut dhe bisedimet politike me Serbi nuk do duhej te lejonin kete komoditet qe po e verej ne kete mes.

Kam pershtypjen se ketu ka shume anetare te devotshem dhe pragmatik qe dijne te kontribuojne me opinionet e tyre karshi gjendjes dhe shkrimeve tjera ne media. Respektivisht se si dhe ne c`menyre do duhej renditur dhe menagjuar proceset qe po i imponohen nomenklatures diktatoriale te Qeverise ne pushtet ne lidhje me bisedimet politike me Serbi, gjegjesisht tash kur ky diktator i t`merrshem per nga labiliteti personal dhe politik ka filluar t`u laritet oponentve te vet.

LDK nuk guxon dhe nuk duhet te leshoj assesi pe nga vendimi i fundit qe e ka mare.

Pershendetje,

...

Sulltan -Alim ,
Përshëndetje dhe njëkohësisht mirëseardhje në këtë medium siç po e quani .

Ky medium ju garanton të gjitha mundësitë teknike për të plasuar opinionet e juaja personale por edhe ato të mediave tjera të cilat ju i parapëlqeni apo i vlerësoni si të rëndësishme për lexuesin .Mos krijoni paragjykime kaq heret .Gjendemi në një kohë ku vetëm sa kanë përfunduar pushimet verore. Shumicës i duhet të punojë më shumë për të myllur vrimat e buxhetit familjar të shkaktuara gjatë pushimeve, prandaj keni durim edhe pak .
Kritikat ndaj udhëheqjes së forumit janë të mirëseardhura dhe gjithëherë do të merren në konsideratë ,edhe në qoftëse se jo gjithëherë folet publikisht për to .

Duke qenë jashtëzakonisht kurreshtar për opinionet e juaja ju dëshirojmë çaste të këndshme në mesin tonë .

[Alima]

...


Kritikat ndaj udhëheqjes së forumit janë të mirëseardhura dhe gjithëherë do të merren në konsideratë ,edhe në qoftëse se jo gjithëherë folet publikisht për to .

.

...

Shfrytezoj rastin :

Kryesia e sekcionit per religjion duhet te jete jo nga injorantet dhe pabesimtaret!

Nje besimtare musliman te devotshem ne kryesin e sekcionit per religjion Islam,dhe nje besimtare te devotshem krishter, tek sekcioni per besimin Krishter!


Te faleminderit komshi,dhe inshAllah se shpejti do paguash faturat e stermbledhura gjate pushimit tuaj dhe edhe te tjereve kuptohet :D


....Mos ma largo kete verejtje timen,ngase do behet publike mostoleranca e udheheqesis se ketij sikur e quajten tjeret dhe pastaj edhe ti mediumi !


Ju flm!


.

[LOJETARI]

...

Shfrytezoj rastin :

Kryesia e sekcionit per religjion duhet te jete jo nga injorantet dhe pabesimtaret!

Nje besimtare musliman te devotshem ne kryesin e sekcionit per religjion Islam,dhe nje besimtare te devotshem krishter, tek sekcioni per besimin Krishter!


Te faleminderit komshi,dhe inshAllah se shpejti do paguash faturat e stermbledhura gjate pushimit tuaj dhe edhe te tjereve kuptohet :D


....Mos ma largo kete verejtje timen,ngase do behet publike mostoleranca e udheheqesis se ketij sikur e quajten tjeret dhe pastaj edhe ti mediumi !


Ju flm!


.

Alima,
Neve nuk jemi medium religjioz e as që e kemi ndërmend të bëhemi ,prandaj as nuk mundë ta dimë se kush është mysliman i devotshëm apo krishter i devotshëm .Stafi gjithëmonë përpiqet të jetë objektiv dhe kështu edhe do të vazhojmë më tutje .
Personalisht jam i mendimit që ky forum nuk ka nevojë për nënforume fetare , krejt ato tema munde të diskutohen te "diskutime shoqërore " apo" filozofike" ,ndersa të falurit ,lutjet ,këndimet fetare këto krejt munde të bëhen pa kurrëfare pengesash si në Kosovë ashtu edhe në diasporë .Nëse don pak ma konkretisht forumi dardania nuk e ka ndërmend të ndërtoj as Kisha e as Xhamia .

[Alima]

Alima,
Neve nuk jemi medium religjioz e as që e kemi ndërmend të bëhemi ,prandaj as nuk mundë ta dimë se kush është mysliman i devotshëm apo krishter i devotshëm .Stafi gjithëmonë përpiqet të jetë objektiv dhe kështu edhe do të vazhojmë më tutje .
Personalisht jam i mendimit që ky forum nuk ka nevojë për nënforume fetare , krejt ato tema munde të diskutohen te "diskutime shoqërore " apo" filozofike" ,ndersa të falurit ,lutjet ,këndimet fetare këto krejt munde të bëhen pa kurrëfare pengesash si në Kosovë ashtu edhe në diasporë .Nëse don pak ma konkretisht forumi dardania nuk e ka ndërmend të ndërtoj as Kisha e as Xhamia .

...

Shpresova ne ndonje mrekulli!

Mrekullit ndodhin,heret o vone ato doemos ndodhin ...dhe edhe ne kete midis mesi te mediumit!


E deshperuar edhe kesaj rradhe,ngelet mjedis i mesit medium prej a-teisteve,a-tdhetareve,p-atrioteve ,s-sexi etj etj... te gjithe tjeret nuk jane te mireseardhur edhe perkry faktit se jane a-shqipetare!

Shnosh kofshum,tjerat vijne,
Alima!


.

[LOJETARI]

...

Shpresova ne ndonje mrekulli!

Mrekullit ndodhin,heret o vone ato doemos ndodhin ...dhe edhe ne kete midis mesi te mediumit!


E deshperuar edhe kesaj rradhe,ngelet mjedis i mesit medium prej a-teisteve,a-tdhetareve,p-atrioteve ,s-sexi etj etj... te gjithe tjeret nuk jane te mireseardhur edhe perkry faktit se jane a-shqipetare!

Shnosh kofshum,tjerat vijne,
Alima!


.
Prap nuk je reale ndaj asaj që e thua .Neve jemi më të mirët ,përndryshe nuk do të ishit as ju këtu .

[Alima]

Prap nuk je reale ndaj asaj që e thua .Neve jemi më të mirët ,përndryshe nuk do të ishit as ju këtu .

...

Me vie keq per mosrealitetin tim Komshi,une gjithemon kame simpatizu barcelonen, edhe pse ishin te padrejte ndaj nesh dhe nuk na njohen si shtet ...reali ka lojtare te mire ,por barcelona jane njesh fare, sikur qe thone nga Jugu !

Ju faleminderojme nga brendia e shpirtit per lejimin e qasjes ne kete medium mesi ne midis!

Jeni,me te vertete jeni dhe faleminderit edhe njehere qe na mundesoni dhe na lejoni prezencen tone ketu ,u jemi shume mirenjohes , njeherit ju faleminderit qe na lejoni te jemi edhe shqipetare pos tjerash ,pastaj ju faleminderit qe kemi mundesin edhe per frymemarje ... egzistence ...etj

Jeni me te miret !


Pastaj,po te mos ishim ne te keqinjet ,nuk do ishit as ju me te miret ...rrofte reciprociteti !



.

[LOJETARI]

...



Pastaj,po te mos ishim ne te keqinjet ,nuk do ishit as ju me te miret ...rrofte reciprociteti !



.

Krejt ato fjalët tjera ishin të tepërta , kjo që unë citova është ajo që edhe une e thashë ma lart .Ne jemi aq të mirë sa jeni ju , as ma pak e as ma shume .

[Alima]

... .Ne jemi aq të mirë sa jeni ju , as ma pak e as ma shume .

...

Edhe une ta shkurtova pak ,pra !!!


Deshta te them falemi... po nuk po guxoj tani pas parasysh alergjine nga e cila vuan Komshi, pra deshta me tu fa....si te te them tani mjer une qe nuk gjej dote fjale zevendesuese ... per skjarimin e bere ne lidhje me shumesin e shumesit,pra paske pase fjalen per te gjithe NEVE !


JEMI NJE! Doemos...jemi!


Te lumte!Me lumte, na lumte ...NEVE!

.

[Sulltan-Alim]

Sulltan -Alim ,
Përshëndetje dhe njëkohësisht mirëseardhje në këtë medium siç po e quani .

Ky medium ju garanton të gjitha mundësitë teknike për të plasuar opinionet e juaja personale por edhe ato të mediave tjera të cilat ju i parapëlqeni apo i vlerësoni si të rëndësishme për lexuesin .Mos krijoni paragjykime kaq heret .Gjendemi në një kohë ku vetëm sa kanë përfunduar pushimet verore. Shumicës i duhet të punojë më shumë për të myllur vrimat e buxhetit familjar të shkaktuara gjatë pushimeve, prandaj keni durim edhe pak .
Kritikat ndaj udhëheqjes së forumit janë të mirëseardhura dhe gjithëherë do të merren në konsideratë ,edhe në qoftëse se jo gjithëherë folet publikisht për to .

Duke qenë jashtëzakonisht kurreshtar për opinionet e juaja ju dëshirojmë çaste të këndshme në mesin tonë .

Poashtu pershendetjet e mia Lojetari,

Nese koha e pushimeve eshte ndonje pretekst arsyetimi, atehere besoj se paragjykimi im ze vend ngaqe mediat (cilat do qofshin) nuk duhet te flejne por ne te kunderten te jene sa me aktive ne plasimin e lajmit dhe Opinioneve kritike per dhe rreth sidosmos zhvillimeve politike qe po ndodhin ne Kosove dhe rreth saj.

Kritika e shendoshe shpeshhere dhemb : ), por ne fakt sheron dhe drejton shtigje te reja per te plasuar mendime konstruktive.

Ju falemnderit per Konsideraten ne kete mes. Opinionet do shfaqen sipas nevojes ne vijim.

Gjithe te mirat!

[Domira]

Zëri.INFO

E ENJTE
20 SHTATOR 2012
EditorialeKomenteDebate

20-09-2012 | 12:14 CET
SHKRUANADRIAN ÇOLLAKU
Krushqit e pushtetit ia mësyjnë Amerikës
Adrian Çollaku

Nëse për asgjë nuk do të dallohet delegacioni kosovar në Nju- Jork, në kuadër të punimeve të Asamblesë së Përgjithshme të Organizatës së Kombeve të Bashkuara, edhe pse nuk ka të drejtë të marrë pjesë direkt në debate, me gjasë do të mbahet mend sepse mund të jetë delegacioni më i madh që ka marrë rrugën për në Amerikë. Delegacioni prej më shumë se 20 vetash, që nuk do të pritet as me tepih të kuq e as me ndonjë ceremoni, siç do të dëshironin jo vetëm ata, me gjasë nuk do të kenë as ndonjë agjendë specifike se çka do të bëjnë.

Pos që do të shkojnë në sallën ku Asambleja e Përgjithshme do t’i zhvillojë punimet, dhe të shikojnë si spektatorë e kohë pas kohe të na bombardojnë me kumtesa për shtyp dhe aty-këtu ndonjë fotografi nëpër hollet e ndërtesës së OKB-së me ndonjë personalitet a diplomat që mund të kalojë andejpari, kinse janë duke punuar e lobuar intensivisht për njohjet e reja të shtetit të Kosovës, nuk do të kenë asnjë “angazhim” tjetër shtetëror.

Pjesa tjetër e kohës natyrisht se do të jetë më e mira dhe relaksuese për ta. Ata do të kenë kohë të mjaftueshme për të shëtitur, për të parë Tokën e premtuar- Amerikën, dhe për të bërë shoping, që është bërë një modë, të cilën po e praktikojnë pushtetarët sa herë që dalin jashtë vendit, me çka tjetër përveç me paratë e buxhet të Kosovës. Përveç kësaj nuk do t’iu mungojë koha për ahengje, të mblidhen për dreka e darka, të “llafosin e të kënaqen”, si në ndonjë dasmë, kanagjegj apo syneti...

Shkuarja e një delegacioni kaq të madh në Nju- Jork me para të shtetit, pa bërë këtu përllogaritjet e sakta të udhëtimit, mëditjeve dhe akomodimit, do t’i kushtojë buxhetit të varfër të shtetit hiq më pak se dhjetëra mijëra euro. Si të quhet ndryshe përveç abuzim me djersën e taksapaguesve kosovarë. Pse ishte e domosdoshme që në delegacion kosovar të jenë gjithë ata ministra, këshilltarë, truproje?

Pse nuk ishte e mjaftueshme po të na përfaqësonin, për shembull, presidentja e vendit, Atifete Jahjaga, kryeministri Hashim Thaçi dhe ministri i Jashtëm, Enver Hoxhaj, apo edhe zëvendëskryeministri Behgjet Pacolli, i cili për dallim prej “shokëve” lavdërohet se udhëton me paratë e veta. Të gjithë të tjerët, përfshirë këtu ministren e Integrimeve, Vlora Çitaku, atë të Tregtisë dhe Industrisë, Mimoza Kusari- Lila, etj, etj..., janë të panevojshëm.

Megjithatë, nuk është hera e parë që delegacionet tona, me dhjetëra anëtarë, i hipin aeroplanit më shumë për të shëtitur apo për shoping jashtë vendit duke shpërfaqur mentalitetin tonë qeverisës që prioritet nuk e ka jetën e mirëqenien e qytetarëve të saj, por interesat personale.

Derisa nuk ndryshohet mentaliteti që buxhetin e shtetit e sheh si diçka të huaj, që duhet zhvatur e prishur pa dhimtë, vërtet do t’i kemi punët keq. Madje, edhe më keq se që i kemi. Kështu si jemi nisur veç po shkojmë drejt humnerës që sa nuk na ka përpirë si shtet dhe shoqëri.

Kosova ka nevojë për më shumë njohje, për angazhim serioz në lobim, por jo për ekskursione të këtilla banale që po na bëjnë hor edhe atyre që ua kërkojmë njohjen. E kështu siç jemi, edhe gjithë qeveria të shkojë në Nju-Jork, përveç xhepave të tyre ne të tjerët nuk kemi një të mirë. Njohjet edhe ashtu nuk i sigurojnë Thaçi, Jahjahga, Hoxhaj e Pacolli, por partnerët ndërkombëtarë-SHBA-ja, Britania, Franca...

[Domira]

http://zhurnal.mk/content/?id=123412594927

[Zero Cool]

Kushtetuta, pengesë për bashkimin me Shqipërinë


http://www.knninfo.com/repository/images/30_JE_pol.Kushtetuta.gif



Referendumi që do të vendoste nëse qytetarët e Kosovës do të donin të bashkoheshin me Shqipërinë nuk mund të realizohet për sa kohë që është në fuqi Kushtetuta aktuale e Kosovës.

Eksperti i së drejtës kushtetuese, Xhavit Shala, ka thënë se për t’u jetësuar iniciativa e Aleancës Kuq e Zi për mbajtjen e referendumit për bashkimin e Shqipërisë me Kosovën, duhet ndryshuar Kushtetutën e Kosovës.

Aleanca Kuq e Zi ka nisur një peticion i cili pasi të firmoset nga qytetarët e të dyja vendeve t’u dorëzohet parlamenteve në Tiranë dhe Prishtinë, të cilët do të duhet të votojnë për referendumin popullor për bashkim.

“Iniciativa për të organizuar referendum për bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, ka një pengesë kushtetuese e përcaktuar në nenin 1 pika tre (3) që thotë se ‘Republika e Kosovës nuk ka pretendime territoriale ndaj asnjë shteti ose pjese të ndonjë shteti dhe nuk do të kërkojë të bashkohet me asnjë shtet ose pjesë të ndonjë shteti’. Në këtë rast, për t’i evituar këto pengesa duhet të amendementohet Kushtetuta e pastaj të organizohet referendumi për një gjë të tillë”, ka thënë Shala për “Koha Ditore”.

“Mungesa e Ligjit për referendumin është elementi tjetër pengues për mosorganizimin ose mosmbajtjen e referendumit”, shton Shala.

Peticioni për referendume ka nisur të nënshkruhet më 28 nëntor në kufirin që ndan Shqipërinë dhe Kosovën. Për të ka folur vetë lideri i Aleancës Kuq e Zi, Kreshnik Spahiu.

[Zero Cool]

AK: Referendumi për bashkimin





Qëndrimet publike te kryeministrit Berisha ne Shkup dhe me pas ne Vlore, ne mbështetje te tezave te Bashkimit Kombëtar, nga njera ane provokuan ndjenjat e maqedonasve dhe grekeve, por u pane me simpati nga partia nacionaliste shqiptare e drejtuar nga Kreshnik Spahiu.

Aleanca Kuqezi, megjithëse e rreshtuar ashpër kunder Berishës, ia dergoi te parit pikërisht kryeministrit peticionin per referendumin e bashkimit te Shqipërisë e Kosovës. “Duke marrë shkas dhe nga qëndrimet tuaja publike në javët e fundit mbi çështjen e bashkimit kombëtar, ne ju ftojmë të jeni një nga bashkëfirmëtarët e parë të kërkesës zyrtare për realizimin e referendumit për bashkimin e dy shteteve shqiptare, Shqipërisë dhe Kosovës”, është shprehur Spahiu. Aleanca Kuqezi nisi zyrtarisht mbledhjen e firmave për realizimin e këtij referendumi ne 28 Nëntor në Morinë.


U5KpUawivo8

[Zero Cool]

Publikuar,30.12.2012

Puna e politikanëvë gjatë vitit dhe aktivitetet e tyre që kanë shënuar ngjarje, janë vënë rishikuar në fundvit prej gazetarëve.

Gazeta Koha Ditore me satirë iu ka vënë shumicës së politikanëve nga një mbiemër karakteristik, krahas përshkrimit të punës ose deklaratave që ishin më të diskutuarat gjatë vitit.

Kësisoj, kryeministri te gazeta quhet ‘shefi i shefit të shefave’, duke iu referuar kështu bisedës së dalë nga përgjimet, midis kryeministrit dhe shefit të grupit parlamentar të PDK-së, Adem Grabovci.

Përgjimet ndërkaq, sigurisht do t’i lënë edhe një kohë të gjatë kryeparlamentarit Jakup Krasniqi, emrin ‘Jakupovski. Kështu e kishte quajtur edhe gazeta.

Emra të tjerë:
Atifete Jahjaga: E hutuara
Albin Kurti: Patrioti nga Vlladimiri
Ramush Haradinaj: Ambiciozi
Vlora Çitaku: E sikletosura
Kadri Veseli: Deputanti në politikë
Behgjet Pacolli: Humbësi GRANDioz
Hajredin Kuçi: Pishmani
Rexhep Selimi: I paprekshmi
Bajram Rexhepi: Krenari me skandalet
Fisnik Ismaili: Banalisti
Sami Lushtaku: Flliqan prej goje
Mimoza Kusari- Lila: zv/kryeministrja e çimentuar
Xhabir Zharku: Enver Sekiraqa i dytë
Bekim Haxhiu: SHIK-ci i rrahur
Ukë Rugova:Sekseri
Edita Tahiri: Fusnota

[Zero Cool]

Dhunimet e grave shqiptare nga ana e osmanlinjeve me fjalet ” Allahu Akber”



Kosovë. Viti 1690. Një nga vitet më të zeza për shqiptarët e Kosovës. Sulltani vendos t’i japë fund një herë e mirë kryengritjeve dhe mosbindjes së shqiptarëve të Kosovës ndaj dhunës osmano-islamike. Sulltani firmos shfarosjen e plotë të popullsisë shqiptare të Kosovës. Për këtë qëllim, ai sjell nga Krimea një ushtri të madhe tartarësh të udhëhequr nga Nuredini, një nga bijtë e Hanit të Krimesë. Trupat tartare së bashku me ato turke vërshojnë në Kosovë duke mos lënë asgjë të gjallë. Krahinat jugore, perëndimore e lindore të Kosovës bëhen shkrumb e hi, nën thirrjet ‘allahu akbar’ dhe ‘vdekje shqiptarëve,’ thirrje që do të përsëriten rregullisht gjatë gjithë ciklit 600 vjeçar të sundimit osmano-islamik në trojet shqiptare. Në librin e historianit britanik Noel Malcolm kjo ngjarje tragjike përshkruhet në detaje. Tragjedia është kaq e madhe dhe masakrat kaq të tmerrshme saqë përfaqësuesi i qeverisë britanike në Edirne, shkruan se tartarët i shkaktuan një dëm shumë të madh popullsisë së Kosovës, nga e cila ndoshta nuk do ta marrin kurrë veten, ose të paktën për një kohë shumë të gjatë. Prishtina, Vuçiterna, Peja, Trepça, Prizreni, e shumë krahina të tjera kanë mbetur plotësisht të boshtasura. Vetëm nga fundi i i shekullit të 19-të, (pas plot 200 vitesh), qytetet e Kosovës do të fillojnë ta rimarrin veten nga kjo katastrofë, dhe numri i popullsisë do të arrijë përsëri në nivelet e para viteve 1690 (Një histori e shkurtër e Kosovës, f177). Nuk ka të dhëna të sakta se si u ripopullua Kosova pas shfarosjes së pjesës më të madhe të popullsisë shqiptare, por ndoshta këtë mund ta dijë Hashim Thaçi, vëllai i nipit të sulltanit, dhe gjithashtu mund ta dijë edhe kryetari i bashkësisë islame të Kosovës, Naim Tërnava, i cili feston 600 vjetorin e pushtimit osmano-islamik të Kosovës, dhe lutet për shpirtrat e sulltanëve që masakruan pa mëshirë shqiptarët” nga shkrimi i Z D. Gracioni në ZSH

Në trojet e mbetura shqiptare armiqët tanë okupues, pra turqit e kishin vetëm një prioritet, të eksploatonin të gjitha të mirat tona materiale në Turqi, të merrnin fëmijët e gjinisë mashkullore shqiptare dhe ti rekrutonin në ushtritë e tyre vrasëse kudo nepër botë, të merrnin femrat shqiptare dhe ti shendrronin në sklave dhe mall seksi neper haremet turke e sulltaneze, ndersa si kundërshpërblim shqiptarëve u ndërtonin xhamija, që për mes kësaj forme ti denacionalizonin gjerë në pafundësi. Kështu dhe shumë më keq ishin shekujtë e kaluar nënë thundrën turko-osmane, pushtues që nuk la gjë pa bërë në dëm të shqiptarëve mu si serbo-sllavet ,ose thënë troç, kur llogariten shekujt athere turqit ishin pushtuesi më i egër i trojeve shqiptare të cilët bënë gjenocidë të paramenduar në trungun dhe trojet tona, duke vrarë, masakruar dhe deportuar me 10 ra milionë shqiptarë, vallë a nuk i thuhet të tillës gjenocidë? Sigurishtë se po.

Po si bënë të harrohen të gjitha këto akte antishqiptare, të gjitha këto barbarizma dhe gjenocide që plakuan trungun shqiptarë si pasardhës të ilirëve, jo këto nuk duhet dhe nuk guxojmë kurrë ti harrojmë, përkundrazi ne duhet të kujdesemi që të hidhet edhe më shumë dritë për atë periudhë, duhet studiuar dhe duhet nuhatur të gjitha arkivat botërore për të zbardhur edhe më shumë dritë rrethe asaj periudhe shekullore.

Po ku jemi sot ne shqiptarët karshi armiqëve tanë shekullorë?

Të flitet për armiqët serbo-sllavë dhe mizoritë e tyre duhet shkrim i posaqëm, por kësaj radeh ky shkrim ka për temë pushtimin dhe ripushtimin e ri otoman që po iu bëhete trojeve shqipëtare, si rezultat i harresës apo si rezultat i kontrabandeusve të rinjë xhonturq me emra shqiptarësh që kanë zerë karriget e pushtetit në dy shtetet tona, por edhe në trojet tona tjera etnike.

Nëse ishte më i Madhi i shqiptarëve në shekullin e vet Gjergj Kastrioti , Kalorës i shqiptarisë që mbrojti atdheun me shpatë kundër anadollakëve, athere në kohët moderne apo thënë shkurt e shqip në fundë të shekullit të kaluar dhe në fillim të këtij shukulli ishte Gjergj kkastrioti i dytë, përndryshe Ibrahim Rugova i cili me laps dhe me kokë të qetë ishte ai që shqiptarëve ua tregoi rrugën e drejtë për të ardhmën. Ibrahim Rugova, Presidenti i Kosovës-Dardanisë qysh në fillet e rrugës së tij politike, që ishte pasuese e rrugës së tij intelektuale, si shqiptarë që ishte marrë me kujdesë dhe veqanti rreth veprave të shqiptarit të Madh Pjetër Bogdanit, kishte bërë me dije se e ardhmja dhe drejtimi politiko-ekonomik dhe demokratik është kah perëndimi ,pra kah vlerat në të cilat ne shihemi si themelues ndër të parët me mijëra vite më parë, gjë të cilën e dëshmonë edhe Historia më e re e shkruar nga Historiani tani më i njohur shqiptarë J. Buxhovi. Ibrahim Rugova gjatë gjithë karrierës së tij atdhetare, kombëtare dhe politike e injoroi në tërësi orientin, otomanizmin dhe arabistanin, Presidenti Rugova nuk ndërmorri as edhe hapin më të vogël që të drejtohet kah orienti, me këte ai tregoi pjekuri kombëtare dhe intelektuale duke treguar shqiptarëve se atje mbeten miqët e Serbisë dhe Rusisë, pra anmiqët tanë. Ibrahim Rugova me gjithë qenjën e tij intelektuale dhe njerëzore orientoi shqiptarët drejtë vlerave të civilizimit dhe vlerave demokratike si modusi dhe zgjidhja më fatlume e qështjesë shqiptare.

Po çfarë po ndodhë tani me ne shqiptarët, pse e nderruam kahjen dhe orientimin natyral?

Me ardhjenë në pushtet të një klike-klase sharllatane politike, me të kaluar të dyshimtë dhe me të sotme të kriminalizuar si njerëz të hajnisë, kontrabandës, krimit dhe korrupcionit, Kosova dhe mjerishtë edhe e tërë gjeografia shqiptare ka marrë përmasa tragjike të një kthese drejtë një neootomanizmi të heshturë, por shumë të rrezikshëm. Elitat politike të shqiptarëve ka kohë që u janë këthyer armiqëve të dikurshëm të shqiptarëve, në Kosovë sot popullata mjerishtë jeton dhe ushqehet më se 80% nga prodhimet serbe, sot shqiptarët tregtinë më të madhe dhe hajninë më të madhe e bëjnë me armiqët e djeshëm që lanë me gjakë tokën dardane, duke vrarë e masakruar me mijëra shqiptarë. Në këto vitet e kaluara, elitat politike të shqiptarëve kudo që gjenden lidhjet më të forta i kanë bërë me Turqinë, me otomanët e rinjë që pështillen rreth Sulltanit të ri Erdogan, mjerishtë vëllaut të hashim Thaqit dhe fatkeqësishtë edhe S. Berishës. Ka vite që qeveritarët tanë kanë rënë në dashuri fatale me otomanët, sot thuaja se e tërë Kosova gjendet në duartë e turqve, sot thauaja se e tërë Kosova frymon turqishtë, e tërë Kosova punon, turqishtë, e tërë Kosova mjekohet turqishtë, e tërë Kosova vidhet dhe plaqkitet serbo-turqisht, gjithnji në bashkëveprim me shqiptarët, vëllezërit e tyre?!

Në Kosovën tonë tandemi Hashim Thaqi-Naim Ternava, janë vënë në dispozicion te turqit që ta shkatërrojnë qështjen tonë, që ta shesin identitein tonë, dhe ta shesin pronën tonë shtetërore për turqit.

Në Kosovë, të gjitha TV të,janë vënë në shfrytëzim të serialeve sulltaneze turke, shikuesit shqiptarë janë të bombarduar nga serialet turke.

Në Kosovën e sotme, e tërë mjeksia është në duart e turqëve, saqë edhe disa politikaj të sotëm ia bënë dëmin shtetit me klinika ku shiteshin zemra e veshke të njerëzve, si ajo e Medikusit.

Në Kosovën e sotme të gjithë tenderët e rendësishm, pra pronat e shtetit shiten për turqit, si rezultat i kësaj del se pushtetarët tanë kështu e bëjnë shpërlarjenë e parasë së vjedhur nga shteti dhe populli ,dhe duke iu qitë hi syve ata i ndajnë paratë qindra milionëshe me bashibuzukët turqë.

Në Kosovën e sotme shtohen si këpurdhat pas shiut mjekrrosha dhe njerëz me bindje islamike e që si qëllim e kanë shkatërrimin e identitetit shiptarë duke predikuar islamin si identitet të shqiptarëve.

Në Kosovën e sotme më shumë ndertohen xhamija sesa shkolla, më shumë demonstrohet për shamija e mjekrra sesa për probleme sociale dhe shendetësore, pra në Kosovën e sotme dita ditës po fiton Turqia dhe turqizmi krahas shqiptarizmës dhe identitetit.

Një gjendje e tillë ndoshta edhe më katastrofale mbizotëron në Iliridë, pra te shqiptarët nënë Maqedoni, atje kohëve të fundit shqiptarët dalin dhe protestojnë me flamuj arabësh dhe turqësh. E që me këtë ata mjerishtë vetem se tregojnë humbjenë e identitetit të tyre dalëngadal.

Në Shqipëri gjendja për momentin duket të jetë më mirë, por edhe këtu kishim disa gafe të Kryenministrit shqiptarë rreth raporteve shqiptarto turke. Ai bëri disa herë gabime duke bërë deklarata të pamatura dhe shumë depresionuese për identitetin tonë kombëtarë.

Një gje ishte e ditur, dihet dhe duhet të dihet për mote; gjaku shqiptarë dhe gjaku turk janë larg njeri tjetrit, skishin dhe skanë asgjë të përbashkët, gjaku shqiptarë u derdh dhe lau tokën arberore duke mbrojtur ate, ndersa gjaku turk e fëlliqi tokën arbërore…

Përfundimishtë, kur kihe të gjitha këto parasysh athere ne shqiptarët po dalim si popull “suigeneris”, ngase ne jemi të vetmit që i madhërojmë dhe i admirojmë kryekriminelet që vranë shqiptarët, ne madhërojmë Sultan Mehmetin në xhaminë me emër të këtij kasapi që vrau shqiptarë me qindra mijëra, ne madhërojmë figurën e Sulltan Fetihut që masakroi me miliona shqiptarë, dhe mjerishtë ua ruajmë ato xhamija ku shqiptarët mjerisht shkojnë dhe i falenderohen për të bëmat e tyre kundër vet pasardhësve të këtyre shqiptarëve, që falen në xhamijat e sulltanëve me “ Allahu Akbar, me Selamalejkum e …..

Nëse me shekuj otomanizmi nuk mundi të i shfarosë shqiptarët me dhunë, sot neootomanet e Anadollit në bashkëpunim me neootomanet me emra shqiptarësh po e riokupojnë përseri tokën arbërore, sot trojet shqiptare po ripushtohen nga paraja e fëlliqur dhe e vjedhur nga politikanët tanë në bashkëpunim me tajkunët turq, sot Kosova mjerishtë po frymon turqishtë, po mëson turqishtë, po falet turqishtë, po vjedh turqishtë, po shikon tv turqishtë, po shërohet turqishtë, po veshet turqishtë dhe po shkatërrohet në mënyrën arabe.

Ka shqiptarë e mjerishtë edhe turli farë historiani që paguhet nga anadollakët, që trimpetojnë se në Turqinë e sotme ka më se 5 milon shqiptarë? O Zot ruan nga të tillët, po sot në Turqi nuk ka fare shqiptarë, asnjë dhe atë mundemi ta faktojmë deh dokumentojmë pa farë vështirësie, atje nuk ka snjë kombësi tjetër pos turqëve, shiptarët atje të gjithë janë të deklaruar turq, atje nuk pati kurrë një shkolë shqipe, kurr nuk u lejua bartja e veshës kombëtare, muzika shqiptare e kultuar shqiptare. Në Turqi mundet dhe ka pasardhës të shqiptarëv që u dëbuan me marrëveshjet serbo-turke të kohës së Rankoviqit por shqiptarë nuk ka, ngase do të dëshirohej të ketë por thjeshtë në statistikat dhe kancelaritë turke nuk figuron askund fjala shqiptarë me kombësi, këtë e dokumentojnë edhe faktimet nga arkivat turke. Athere si mundemi të mbuuurremi ne me shtetin turk kur vet Turqia asimiloi me miliona shqiptarë, gjë që nuk ndodhi kurrë në shtete demokratike perëndimore ku në të gjitha prej tyre edhe mësihet gjauha dhe kultuar shqiptare e lejuar nga Institucionet shtetërore të akcilit shtet. Turqia ishte dhe mbetet armiku më i madh i shqiptarëv së bashku me Serbinë e ruso-arabet….

Në 100 vjetorinë e pavarësisë së përgjysmuar shqiptare, shqiptarët për fat të keq janë këthyer në të varur nga armiku shekullor, Turqia. Nëse vazhdon kjo katrahurë më tutje athere pas 100 vjetëve të tjera , gjeneratat pasardhëse tonat fatkeqësishtë do të festojnë rikthimin e trojeve shqiptare në një Vilajet turk.

[Zero Cool]

Siria brenda nesh

Afrim Krasniqi


Mediat e huaja kanë dhënë kohët e fundit disa lajme mbi shqiptarët e supozuar të përfshirë në luftën në Siri, kryesisht në shërbim të organizatave fondamentaliste islamike. Në të paktën pesë raste janë publikuar emra shtetasish shqiptarë që kanë humbur jetën në luftimet në Siri, kurse raportet e disa prej organizatave flasin për një numër shumë më të madh shtetasish shqiptarë pjesë e luftës. Zyrtarisht shteti shqiptar është pro qëndrimit politik të SHBA dhe BE ndaj konfliktit në Siri, është mbështetëse e përpjekjeve për dhënien fund të regjimit kriminal atje dhe për një ndryshim pozitiv të sistemit qeverisës dhe shoqërisë siriane. Për qëndrimin e vet të qartë publik, qeveria e sotme dhe e djeshme kanë marrë përgëzime zyrtare nga SHBA dhe BE. Më tej, asnjë parti politike nuk ka mendim ndryshe, asnjë aktor publik nuk është në opozitë me këtë qëndrim dhe për rrjedhojë, dosja siriane duhet të ishte dosje përballë nesh, jo edhe brenda nesh.

Përtej këtij qëndrimi shtetëror, ne ndeshemi me një realitet tjetër, sado periferik dhe minor, por shqetësues dhe të mjaftueshëm për tu bërë pjesë e agjendës gjykuese e reaguese të shtetit shqiptar dhe institucioneve të tij. Në Kosovë një koleg i medias, H.M. me të drejtë apeloi publikisht heqjen e shtetësisë kosovare për të gjithë individët e përfshirë në këtë luftë, në pjesën fondamentaliste dhe kriminale të saj. Në Shqipëri nuk ka pasur asnjë reagim zyrtar mohues apo pohues, as debat publik, përveçse raportime në media, referuar mediave të tjera prezent në luftë apo dëshmive të të tretëve që vijnë prej saj.

Kushtetuta e Shqipërisë është e qartë në detyrimin e çdo shtetasi për respektimin e sovranitetit, integritetit dhe normave kushtetuese të shtetit dhe sistemit qeverisës. Legjislacioni shqiptar, Kodi Penal, saktëson të gjitha rastet e detajuara të dënimeve që burojnë nga akte penale, siç janë platformat fundamentaliste, pjesëmarrja në akte terroriste, në organizata terroriste, në aktivitetin kundër integritetit shtetëror, në krimet kundër të tretëve, në krimet kundër njerëzimit, në krimet e luftës, në vënien në shërbim të shteteve të huaja, në aktivitetin për rekrutimin e personave për kryerjen e akteve terroriste apo financimin e tij, etj. Sipas BE dhe organizatave kryesore ndërkombëtare në Siri kemi raste të qarta të aktivitetit terrorist dhe se nëse vërtetohet se ndonjë individ shqiptar është pjesë e këtij aktiviteti, atëherë ka material të mjaftueshëm për ta trajtuar atë sipas Kodit Penal dhe legjislacionit plotësues shqiptar.

Një shtet serioz di të reagojë në mënyrë serioze në çdo rast, përfshi edhe në rastin e mësipërm, një praktikë e re në marrëdhëniet e shtetit me disa qytetarë të tij. Sistemi ynë politik e qeverisës ofron disa mekanizma kontrolli, verifikimi dhe reagimi. Ne kemi shërbim sekret, kemi Ministri të Jashtme, kemi Ministri Mbrojtjeje dhe të Brendshme, kemi trup diplomatik, siç kemi edhe marrëveshje me detyrime në shkëmbim informacioni dhe bashkëpunim me shtetet kryesore të NATO-s apo shtete të tjera të veçanta.

Pra, secili prej këtyre institucioneve, të vetme ose së bashku, mund të kenë në çdo kohë informacionin e plotë dhe të kualifikuar mbi të dhënat reale mbi rastet e supozuara të përfshirjes së disa shtetasve shqiptarë në luftime në shërbim të organizatave terroriste në Siri apo raste të ngjashme. Më tej, ne kemi qeveri, kemi President, kemi komision të sigurisë kombëtare në parlament, kemi organin e Këshillit të Sigurimit Kombëtar, etj, pra kemi të gjitha institucionet e duhura për të analizuar raportet dhe për të marrë vendimet e përgjegjshme në rrethana të tilla. Gjithashtu ne kemi institucione fetare, kemi media në diversitet, kemi organizata humanitare, etj, përmes të cilave apo partnerëve të tyre në vendet përkatëse do të mund të bëheshin verifikimet nominale të rasteve të pretenduara.

Institucionet janë, mekanizmat janë, legjislacioni është. Çfarë na mungon? Aftësia për të verifikuar raste nominale apo aktivitete të grupeve të ndryshme qytetare? Vullneti për të përmbushur detyrimin kushtetues ndaj sigurisë kombëtare? Përvoja për të reaguar në raste të ngjashme dhe për të ngritur mekanizma parandalues për të ardhmen? Unë besoj se na mungojnë pak nga të gjitha. Dhe rezultati dihet: Shqipëria, një vend pro perëndimor, aleat në koalicionin anti-terror të drejtuar nga SHBA, anëtar në NATO dhe aspirues për në BE vijon të jetë target në mediat ndërkombëtare për akte nominale të papërgjegjshme të ca individëve ose qarqeve të caktuara. Një lajm në AFP apo BBC mbi një shqiptar që bën apel publik për luftën e shenjtë apo për viktima shqiptare në palën e gabuar në Siri, në epokën globale të komunikimit minimalisht lë në hije dhe zhvleftëson edhe punët pozitive disavjeçare të shtetit për një imazh pozitiv ndërkombëtar të tij në procesin integrues dhe demokratik.

Në hallet tona të shumta për demokraci funksionale, integrim euroatlantik dhe mirëqenie për qytetarët problematika të tilla të përfshirjes së ca shtetasve në aktivitete terroriste apo fondamentaliste janë sa të panevojshme dhe të dëmshme aq edhe ligjërisht të dënueshme. Detyra e shtetit, institucioneve, politikanëve dhe mekanizmave ekzekutivë apo pushteteve të tjera në fushën e sigurisë kombëtare, është e mbetet e pazëvendësueshme për të gjetur kurajë, mençuri, vullnet dhe aftësi në trajtimin serioz dhe pa vonesë të rasteve të tilla, për të garantuar integritetin e rendit kushtetues dhe sigurinë kombëtare. Janë përpjekur ta bëjnë, e kanë bërë disi, por ka momente kur kërkohet vendimmarrje dhe reagim solid, i besueshëm dhe efektiv. Sa më parë aq më mirë. Duke mos fshehur faktet, duke mos u fshehur pas paragjykimeve, duke mos i ikur përgjegjësive, por duke u përballur me to me integritet, seriozitet dhe sjellje shtetari, cilësi të cilat, dyshoj se ende nuk po shfaqen.

[natyra]

Qosja, ti puthador i Janullatosit, e doje Rugovën vetëm të vdekur!

Bota Sot | 27.12.2013 17:38 • Major Nazif Ramabaja
Share on facebook (http://botasot.info/opinione/260381/qosja-ti-puthador-i-janullatosit-e-doje-rugoven-vetem-te-vdekur/#) Share on twitter (http://botasot.info/opinione/260381/qosja-ti-puthador-i-janullatosit-e-doje-rugoven-vetem-te-vdekur/#) Share on email (http://botasot.info/opinione/260381/qosja-ti-puthador-i-janullatosit-e-doje-rugoven-vetem-te-vdekur/#) Share on print (http://botasot.info/opinione/260381/qosja-ti-puthador-i-janullatosit-e-doje-rugoven-vetem-te-vdekur/#) More Sharing Services (http://botasot.info/opinione/260381/qosja-ti-puthador-i-janullatosit-e-doje-rugoven-vetem-te-vdekur/#) 5 (http://botasot.info/opinione/260381/qosja-ti-puthador-i-janullatosit-e-doje-rugoven-vetem-te-vdekur/#)

http://images.botasot.info/uploads/largea_nazifi1388162298.jpg
Rugova figuronte në listën e likuidimeve në numrin rendor një “Shalli”

iveli i komunikimit dhe akuzave ndaj Ibrahim Rugovës dhe marrjes me njeriun, i cili fizikisht nuk është në mesin tonë tregon edhe njëherë paaftësinë e Rexhep Qosjes për ballafaqim idesh dhe mendimesh derisa ishte në jetë Rugova. Mbjellja e farës së urrejtjes ndaj tij nuk është e kohës së sotme ajo daton shumë më herët, që në vitet e ’70-ta dhe të ’80-ta kur ju pamundësua mbrojtja e temës së doktoraturës Dr. Ibrahim Rugovës nga ana e Qosjes dhe kjo inatosje dhe mllef kaloi në urrejtje dhe vazhdoi deri në vitin 1984, por prapë se prapë s´mundi t’ia ndaloj Rugovës mbrojtjen e doktoraturës edhe pse u formuan lloj lloj komisionesh me anëtar të komisioneve të larmishëm të përzgjedhur nga ky i fundit. Kjo urrejtje është më se e qartë dhe ata të cilët kanë dijeni për këtë periudhë duhet të prononcohen e jo të heshtin sepse është detyrë e akademikëve ta thonë të vërtetën dhe me teza ta mbrojnë dhe ti dalin zot asaj të vërtete të hidhur.
Do i lëmë këto vite pas duke shpresuar se do të dëgjohet zëri i arsyes dhe thirrjet, të cilat bëhen nga adhuruesit rugovian për një reagim përmbajtjesor dhe cilësor në lidhje me temën e hapur nga “Babai i kombit” siç e quan veten Rexhep Qosja duke ia dhënë këtë epitet dhe atribut të pa qenë vetvetes, duke mos pritur fare që dikush ta vlerësoj dhe analizoj në hollësi figurën e tij.
Pasi që urrejtja ndaj Rugovës daton qysh prej kohësh të shohim se me cilat veprime merrej Qosja në mënyrë që ta realizonte qëllimin e tij, ta largonte nga skena politike Shpëtimtarin e popullit dhe themeluesin e subjektit të parë politik demokratik në trojet shqiptare dhe Evropën Jug-Lindore LDK-së, pas shembjes së murit të Berlinit duke mos e pasur guximin dhe kurajon për marrjen e përgjegjësive dhe vendosjen në ballë të këtij subjekti apo më mirë të them lëvizjeje gjithëpopullore duke ndejtur anash dhe kundërshtuar çdo përpjekje dhe hap të bërë nga Ibrahim Rugova.
Themelimi i grupit koordinues të partive politike në trevat shqiptare dhe marrja e përgjegjësive nga Ibrahim Rugova në krye të këtij grupi ishte edhe një goditje e rëndë për “Babain e Kombit” i cili prapë qëndroi anash duke vëzhguar dhe ulëritur, por jo edhe të bëhet pjesë e tij dhe bashkërisht të koordinohen punët në programin e këtij grupimi, projekti i të cilit më vonë tregoi se ishte kërkesa reale e vetme e mundshme në rrethana dhe kushte gjeopolitike dhe strategjike të rajonit dhe më gjerë.
Me fillimin e pluralizmit politik u bën tentime që të jenë konkurrent duke formuar subjekte politike siç ishin Partia Parlamentare dhe LBD-ja më vonë, por nuk munden ti bënin ballë projektit nacional Rugovian, i cili projekt u përqafoi dhe u mishërua nga i tërë Populli si në Kosovë ashtu edhe në të gjitha trojet shqiptare të ish sistemit monist. Edhe kjo përpjekje për t´ju bërë konkurrent Ibrahim Rugovës dështoi, dhe populli i ndëshkoi duke ua treguar vendin e tyre sepse s´munden ta mbushin një autobus me përkrahës dhe simpatizant të tyre.
Fillimi i luftës së fundit e gjeti skenën politike si dhe ushtarake të ndarë. U bën shumë përpjekje për unifikimin e faktorit ushtarak siç është marrëveshja e Osllos më 22-23 maj të vitit 1998 në mes të Ministrit të Mbrojtjes të Forcave të Armatosura të Republikës së Kosovës kol. Ahmet Krasniqit dhe Adem Demaçit, ky ishte në cilësinë e përfaqësuesit politik të UÇK-së, por që kjo marrëveshje asnjëherë nuk u jetësua dhe u tradhtua nga ana e Adem Demaçit dhe satelitëve të tij siç ishin disa anëtarë të shtabit të përgjithshëm të UÇK-së.
Mendohej se me unifikimin e faktorit ushtarak më lehtë do të bëhej bashkimi dhe unifikimi i faktorit politik, i cili në atë kohë ishte i ndarë dhe lypej nevoja për një bashkim të tillë për t´ju kundërvu makinerisë vrastare policoro-ushtarake dhe paramilitaro- mercenare serbe në krye me aparatin shtetëror të kasapit ballkanik Hitlerit të dytë Slobodan Milosheviqit, i cili kishte për qëllim dhe plan të fshihej pluhuri i elaboratit të Ilija Garashaninit të v.1844 për shfarosjen e shqiptarëve dhe largimin e tyre nga trojet stërgjyshore nëpërmjet zbatimit të planit dhe strategjisë së tokës së djegur dhe dëbimin e popullatës autoktone Kosovare-Dardane përtej Bjeshkëve të Nemuna, të cilin plan e kishin riaktualizuar edhe çetnikët e Vojisllav Sheshelit në programin e tyre të vitit 1995.
Edhe këtyre sfidave dhe rënies thikë pas shpine Rugovës, me sukses i përballoi dhe vazhdoi rrugëtimin e tij në zbatimin e projektit nacional, i cili gjeti mbështetje në të gjitha shtresat e shoqërisë dhe popullatës së okupuar dhe robëruar.
Takimi i Rexhep Qosjes me Janullatosin dhe puthja e dorës nga ana e Qosjes ishte rezultat i takimit dhe bisedimeve të Fatos Nanos me Slobodan Milosheviqin në Kretë, i cili rezultoi me vrasjen e ministrit të mbrojtjes kol. Ahmet Krasniqit në mes të Tiranës nga bandat Nano-Klosi dhe argatëve e klyshëve të tyre, të cilët e përkrahën dhe ndihmuan këtë akt të shëmtuar dhe barbar lëvizjet marksiste leniniste dhe enveriste në Kosovë.
Me këtë akt të shëmtuar dora e zezë ia lëndoi njërin krah Rugovës krahun ushtarak, i cili veproi dhe luftoi në kuadër të institucioneve të Republikës së Kosovës të dala nga Kushtetuta dhe ligji për mbrojtje, por akti i tillë se gjunjëzoi fare Rugovën, i cili besonte në projektin e tij nacional LIRI, PAVARËSI dhe DEMOKRACI.
Si hakmarrje Qosja priti momentin e volitshëm dhe në bisedimet e Rambujesë propozon kryesuesin e delegacionit për negociata të jetë nga UÇK-ja dhe për këtë qet në rend të parë Hashim Thaçin, një kryesues i drejtorisë politike të UÇK-së dhe gueril, i cili deri në atë kohë ishte emër i panjohur për publikun e gjerë.
Si njeri i madh që ishte Rugova përtypi edhe këtë sfidë dhe siç thoshte në takimet, të cilat i pata me të: “Nganjëherë njeriu duhet të përpijë gur të nxehtë”, pra ky ishte një montim i bërë nga ana e Qosjes për hir të gjendjes aktuale në të cilën gjendej populli dhe rrezikut të një masakre të pa parë lëshoi pe, dhe dha pëlqimin duke vazhduar me negociata dhe bisedime, por duke pas për bazë gjithmonë projektin nacional të tij.
Sa i përket arrestit shtëpiak dhe dërgimit të Rugovës në Beograd e pastaj në Itali për të cilin takim i referohet Qosja, dihet botërisht se Rugova ishte rob lufte dhe qëndronte në arrest shtëpiak dhe se dhunshëm u dërgua në Beograd për ti përmbushur apetitet tuaja, por në asnjë dokument dhe asnjë zyrtar s’ka dhënë të kuptoj se ai sipas jush “ka kërkuar ndalimin e bombardimeve”, kjo është propagandë dhe shpifje e cila u lansua nga kuzhinat e ideologëve enverist siç je edhe ti.
Shkuarja në Itali e Rugovës s´është bërë me aeroplan të qeverisë serbe, por të asaj italiane, ndërsa sa i përket faktit se pse nuk ateroi në Shqipëri, por shkoi në Itali, kjo ndodhi pasi Rugova nuk deshi që t´ua plotësoj dëshirën juve dhe bashkëveprimtarëve të juaj për ta parë të vdekur, sepse figuronte në listën e likuidimeve në numrin rendor një “Shalli”. Por, Rugova dëshiroi të vazhdonte projektin e tij, të bërjes së Kosovës së pavarur dhe demokratike, ju besoi miqve të vet, të cilët e ndihmuan dhe e përkrahën në këtë projekt madhor e jo ty dhe klikës suaj.
Tregoni se si u largove ti nga Kosova, si ishe i veshur dhe kënd e pritën me lule në Stankovec? Pse s´qëndrove në Kosovë, por ike? Këtë na tregoni sepse ka dëshmi dhe dëshmitar, të cilët e dinë mënyrën e ikjes sate, këtë do e lë për një herë tjetër për ta shpjeguar dhe argumentuar.
Mbarimi i luftës dhe nënshkrimi i kapitullimit të Milosheviqit në Kumanovë më 10 qershor 1999 për tërheqjen e administratës serbe nga Kosova dhe pasojat, që i shkaktoi aparati shtetëror serb nënkuptoi vënien e Kosovës nën protektorat ndërkombëtar ashtu siç kishte kërkuar Rugova dhjet vite rresht dhe kurrë pa u ndal dhe i qëndronte besnik kësaj kërkese sepse e dinte se një gjë e tillë ishte më se e nevojshme për rifillimin dhe organizimin e shoqërisë së Kosovës në periudhën e pas luftës, në mënyrë që të vazhdojnë me kërkesat legjitime për një Kosovë të pavarur dhe demokratike, e hapur dhe në fqinjësi të mirë me shtetet e Bashkimit Europian dhe miqësi të përhershme me SHBA-të.
Edhe në këtë periudhë shumë delikate dhe vendimtare për Kosovën dhe Popullin e saj, Rugova në asnjë çast dhe në asnjë moment se humbi përkrahjen dhe simpatinë, por përkundrazi i fitoi të gjitha zgjedhjet lokale dhe nacionale dhe s’mundi kush ti bëj konkurrencë edhe pse u bën shumë vrasje politike paslufte, madje u vranë anëtar dhe bashkëpunëtor të ngushtë të Rugovës dhe të udhëheqjes së LDK-së, e të cilat vrasje duhet medoemos të zbardhen dhe aktorët e krimit dhe urdhërdhënësve t´ju jepet dënimi i merituar, por edhe kjo se gjunjëzoi të madhin Rugova sepse para vetes dhe popullit kishte Kosovën e pavarur dhe demokratike për të cilën punoi dhe veproi tërë jetën deri në momentin kur shkoi në amshim për të jetuar dhe kujtuar gjithmonë në shpirtin dhe zemrat tona si një njeri i madh, i cili e shpëtoi popullin nga më e keqja që i kanosej nga kasapi i Ballkanit Milosheviqi, dhe që me projektin e tij nacional ishte dhe mbetet ideatori dhe arkitekti i pavarësisë së Kosovës, i cili ia vuri themelin shtëpisë sonë të quajtur Kosovë, por se arriti ta përjetoj qitjen e kulmit dhe përfundimin e kësaj vepre madhore për shkaqe të njohura. Njeriu i cili jetoi pak, por ndryshoi një shekull, ky ishte Dr. Ibrahim Rugova.



............
Respekt per Ramaban!