Imam Mehdiu

[Zero Cool]

Imami i dymbëdhjetë


Mahdiu i premtuar, i cili zakonisht zihet ngoje me titullin e tij Imam-i Asr (Imami i “Periudhës”) dhe Sahib al-Zaman (Zoti i Kohës), është i biri i Imamit të njëmbëdhjetë. Emrin e ka të njëjtë me atë të Pejgamberit të Shenjtë. Ai u lind në Samarrah më 256/868 dhe deri më 260/872, kur u martirizua babai i tij, jetonte nën kujdesin dhe tutelën e të atit. Ai fshihej të mos e shihnin haptas dhe vetëm disa veta nga elita e shiitëve qenë në gjendje ta njihnin.
Pas martirizimit të babait ai u bë imam dhe me Urdhrin Hyjnor shkoi në fshehtësi (ghajbat). Kështu ai u paraqitej vetëm ndihmësve të tij (naib) po edhe atëherë vetëm në rrethana të jashtëzakonshme. Imami si zëvendës të tij e zgjodhi për një kohë Uthman ibën Said Umarin, njërin nga shokët e babait dhe të gjyshërve të tij i cili ishte mik i tij i besueshëm dhe besnik. Përmes zëvendësit të tij Imami u përgjigjej kërkesave dhe pyetjeve të shiitëve. Pas Uthman ibën Saidit, zëvendës i Imamit u emërua i biri i tij Muhamed ibën Uthman Umari. Pas vdekjes së Muhamed ibën Osmanit, Abul Kasim Husein ibën Ruh Navbakhti ishte zëvendës i posaçëm, dhe pas vdekjes së tij në këtë detyrë ishte zgjedhur Muhamed Simari.
Disa ditë para vdekjes së Ali ibën Muhamed Simarit në vitin 329/939, u lëshua një urdhër nga Imami duke thënë se brenda gjashtë ditëve do të vdiste Ali ibën Muhamed Simari. Prej këtu zëvendësimi special i imamit do të merrte fund dhe do të fillonte fshehtësia kryesore (ghajbat-i kubra) dhe do të zgjasë deri në ditën kur Zoti do t’i japë leje Imamit të shfaqet.
Fshehtësia e Imamit të dymbëdhjetë, pra, ndahet në dy pjesë : e para, fshehtësia e vogël (ghajbat-i sughra) e cila filloi më 260/872 dhe mori fund 329/939, duke zgjatur rreth shtatëdhjetë vjet; pjesa e dytë, shehtësia kryesore e cila filloi më 329/939 dhe do të zgjasë sa të dojë Zoti. Në një hadith mbi autenticitetin e të cilit pajtohet secili, Pejgamberi i Shenjtë ka thanë : “Po të duhej të mbetej në jetën e kësaj bote vetëm një ditë, Zoti do ta zgjaste atë ditë derisa Ai të dërgojë në të një njeri nga komuniteti dhe familja ime. Emri i tij do të jetë i njëjtë me timin. Ai do ta mbushë botën me barazi dhe drejtësi ashtu siç ishte mbushur me dhunë dhe tirani.”


i6dk4TaCqvk



WjDHrrCZZf8

[Zero Cool]

Kush është Mehdiu i pritur?

Njeriu gjatë jetës shpesh ballafaqohet me periudha dhe ngjarje, para të cilave është i paaftë t’i përballojë, i paaftë të gjejë zgjidhje nga ajo ngarkesë labirinthi, posaçërisht nga ai labirinth primitiv, pranon idenë e ardhjes nga qielli të ndonjë njeriu ose ndonjë qenieje tjetër nga lart nga qielli, i cili do t’iu zgjidh dhe rregullojë rendin e çrregulluar dhe do t’ua kthejë sigurinë e rrezikuar në mes të njerëzve.

Individët me inteligjencë të ulët, por nuk është rast i rrallë që bashkë me ta të gjendet edhe ndonjë me inteligjencë më të lartë, kur gjenden para ndonjë situate të pazgjidhshme dhe të rëndë, kërkojnë dalje nga çudia, presin që Zoti do t’jua dërgojë ndonjë çudi, ndonjë mrekulli, e cila do ta kthejë rendin e çrregulluar, do ta vendosë të drejtën e humbur e të tjera.

Kjo ide si e tillë është e pranishme edhe te hebrenjtë edhe te kristianët, por në një formë pak më të ndryshuar iu përcoll edhe muslimanëve dhe përgjithësisht popujve, si atyre në Lindje ashtu edhe në Perëndim.

Të njëjtën ide plotësisht e hasim edhe në Angli. Në Angli gjatë shekullit të kaluar u shtri ideja se në tokë do të shfaqet njeriu, i cili në botë do të sjellë lumturi. Relikte të idesë së tillë ende gjenden edhe në disa pjesë të Wellsit në Angli dhe në viset veriore të gadishullit Bretania në Francë.

Kjo ide te muslimanët ka luajtur rol të madh. Ajo edhe sot zotëron te një pjesë e madhe, jo vetëm te shtresa e gjerë, por edhe te shtresa të tjera të popullsisë.


Prej nga ideja e tillë te muslimanët?

Qysh në fillim të shfaqjes së Islamit, kurse pas vdekjes së Muhammedit a.s., doli në skenë një grup muslimanësh, me ide se djali i xhaxhait të Muhammedit a.s., Aliu r.a., ka të drejtë në postin e imamit (halifit). Përveç kësaj, ata filluan të konfirmojnë edhe idenë se imameti pas vdekjes së Aliut r.a. duhet të mbetet te pasardhësit e Aliut r.a.. Si dëshmi për këtë iu shërbente gjykimi se imameti nuk është çështje e përgjithshme popullore, e cila prezantohet para popullit, që të gjykojë për këtë, por se ajo është obligim, i atij që i takon e drejta ta caktojë kush në këtë ta trashëgojë dhe se populli duhet t’i bindet atij që ai e cakton.

Ky grup gjatë historisë është quajtur “shi’atu”. Shi’atu alij – sekti shiit, mendon se para vdekjes, Muhammedi a.s. ka thënë se pas vdekjes së tij, udhëheqjen e imametit duhet ta merrë Aliu r.a. dhe në këtë pikëpamje theksuan disa thënie, të cilat ia atribuuan Muhammedit a.s.:

“Udhëheqës i kujt jam unë, edhe Aliu do të jetë udhëheqës.”

Shiitët, edhe pse të ndarë në shumë grupime, të gjithë janë të mendimit se hilafeti i takon vetëm Aliut r.a.. Ata ndahen mes veti në aspekt të trashëgimtarëve të tyre se kush do ta merrë sundimin (hilafetin, imametin). Deri sa disa mendojnë se trashëguesit duhet të jenë vetëm nga bijtë e Aliut dhe të Fatimes, vajzës së Muhammedit a.s., djemve të Hasanit dhe Huseinit, në të drejtën e tyre në halifat, të tjerët shkuan edhe më larg, shkuan aq larg sa që ajo konfrontohet me logjikën dhe fenë. Ata filluan t’iu përshkruajnë atyre edhe cilësi Zoti, d.m.th. Zotin filluan ta personifikojnë fizikisht dhe shpirtërisht me këta imamë, plotësisht ashtu sikurse vepruan edhe kristianët me Isain a.s..

Huseini, i biri i Aliut r.a., i ndikuar nga shiitët, filloi të shfaqet dhe të paraqitet në të drejtën e tijpër halifat. Për këtë arsye, halifi i atëhershëm, Jezid ibn Muavij, e shpalli të ndjekur dhe kundër tij e dërgoi mëkëmbësin e tij në Irak me ushtrinë në vitin 31 h., në Kerbela, e mundi ushtrinë e Huseinit, kurse atij ia preu kokën të cilën e dërgoi te halifi në Damask. Kjo ndikoi shumë fuqishëm te masa fetare muslimane dhe rëndë e tronditën shtetin musliman dhe themet e tij. Pasojë e saj është rrëmuja dhe prishja e harmonisë dhe fillimi i anarkisë në tërë shtetin islam.

Është e natyrshme që nga kjo kohë bota filloi t’i lutet Zotit dhe të presin nga Ai që t’ua dërgojë ndonjë fuqi, i cili sërish do ta kthejë rendin dhe sigurinë e mëparshme. Nuk zgjati shumë dhe te populli lindi ideja mbi atë se Zoti do ta dërgojë ndonjë person, i cili popullin e humbur do ta drejtojë drejt shtegut të vërtetë.

Kjo ide, siç theksuam, nuk ishte e re, por as e atij shekulli. Ajo është shumë më e vjetër. Ajo pati ekzistuar edhe te kristianët, e në esencë e njejtë, me dallime të vogla ka ekzistuar edhe te hebrenjtë. Kristianët mendojnë se mehdiu i pritur, të cilin e quajnë “mesih” do të paraqitet me ringjallje të re, kurse hebrenjtë mendojnë se ai do të paraqitet, por jo me ringjallje, por do të lindet nga se më parë nuk ka vdekur e as ekzistuar.

Sa i përket muslimanëve, ata mendojnë se ai mehdi do të paraqitet, pas shumë kohësh që ka ndejtur i fshehur nga sytë e njerëzve të gjallë, që do të thotë se atë nuk e ka gjetur vdekja, por se ai jeton, i fshehur nga njerëzit.

Një neri i quajtur Abdullah ibn Sebe’, prift hebrej, i cili Islamin e pranoi në kohën e Osmanit r.a., doli me argumentimin se ai është imami i dymbëdhjetë prej imamëve shiitë, kurse ky është Muhammed ibn Askerij, i cili hyri me xhybe në vendin nëntokësor të shtëpisë së tyre dhe aty u zhduk, kurse nga fundi i botës (para shkatërrimit), do të shfaqet dhe do ta mbush me drejtësi.

Këtë pohim e trashëgoi grupi shiit, i cili edhe tash e pretë, për shkak se është quajtur “el-mehdij’ul-muntedhir” apo “mehdiu i pritur”.

Ata çdo mbrëmje, pas namazit të akshamit, qëndrojnë para dyerve të këtij bodrumi, për të cilin Abndullah ibn Sebe’a tha se ai në të është fshehur, e thirrin emrin e tij dhe e thërrasin që të del. Kur bie nata, të lodhur dhe të indisponuar, kthehen duke e lënë atë për të nesërmen. Ky grup është quajtur Ithna asherijje (dymbëdhjetshi), sepse mendojnë se Mehdiu është imami i 12 i pasardhësve të Aliut r.a..

Përveç këtij grupi shiit ekziston edhe një grup tjetër, i cili quhet seb’ij, ata të cilët besojnë se imami i shtatë është fshehur dhe se do të paraqitet si mehdi.

Ky besim ka pasur pasoja të rënda te muslimanët, sepse kanë futur mjaft gënjeshtra mbi Mehdiun e rrejshëm.

I pari në historinë islame i cili këtë person të pritur e quajti mehdi është Muhammed ibn Hanefiu, pas vdekjes së të vëllait Husein në Kerbela. Aty u ngrit dhe filloi të kërkojë të drejtën për halifat. Disa historianë thonë se atë nuk e bëri ai por Muhtari, njëri ndër udhëheqësit e shquar dhe agjituesit shiit.

Historiani Ibn Taberiu thotë: “Kur Muhtari shkoi në Kufe ta nxisë popullin dhe në mesin e tyre ta fusë kërkesën që vrasësit e Huseinit të dënohen, së bashku me emrin e Mehdiut e përmendte edhe emrin e Ibn Hanefiut, vetëm se Taberiu mendon se Muhtari me këtë fjalë nuk ka pasur për qëllim kuptimin që sot asocon emri mehdi, por e ka përdorur që me këtë ta theksojë qëndrimin e shiitëve, i cili thotë se Muhammedi a.s. i ka dhënë Aliut r.a. aftësi, me ndihmën e të cilës do t’i komentonte dhe shpjegonte hadithet e Muhammedit a.s. dhe se Aliu r.a. atë aftësi do ta trashëgonte te pasardhësit pas tij.

Ndër më të njohurit të cilët pas Ibn Hanefiut u paraqiten si mehdi ishin: Muhammed ibn Abdullahu, pasardhës i Hasanit. Ai u paraqit në Hixhaz por ushtarët e Mensurit shpejt e kapën dhe e mbytën.

Disa mendojnë se në atë kohë me shprehjen mehdi aspak nuk ka pasur për qëllim të cilin pastaj ia bashkangjitën në botën islame, d.m.th. se mehdiu është personi i cili botën islame do ta udhëheq në shtegun e vërtetë në aspektin fetar, por se me atë fjalë ka pasur për qëllim kuptim të pastër të kësaj bote, d.m.th. se ai është njeri i cili në aspektin politik do ta udhëheq popullin islam.

Në favor të këtij komenti shkon edhe kjo që Mensuri, trashëgimtarit të tij ia dha emrin Mehdi, me të cilin nuk ka pasur për qëllim kurrfarë kuptimi fetar.

Sidoqoft, në botë mbizotpëroi besimi se para shkatërrimit të botës do të paraqitet Mehdiu, i cili në botë do ta vendosë drejtësinë, do ta pastrojë tokën nga ndytësirat dhe turbullirat. Prandaj, edhe bota prej atëherë e gjer sot janë në pritje dhe çdo shfaqje jonormale e karakterizojnë si parashenjë të lajmërimit të tij.

Pas Muhammed ibn Abdullahut, më 1122, u paraqit në Perëndim apo në Veri-Perëndim të Afrikës njeriu me emrin Ibn Tumerti, i cili filloi të konfirmojë se ai është Mehdiu i pritur. Ai filloi të paraqitet me disa qëndrime nga jeta e tij, me ato të cilat do të ndiqeshin si shembull dhe udhërrëfyes mehdive të ardhshëm. Kështu për shembull, thekson se në ëndërr e ka mësuar Kur’anin përmendsh. Përveç kësaj, ka jetuar në mjerim, veshej me veshje të vjetra dyhe të leckosura, kurse me njerëzit shoqërohej pak, e të ngjashme.

Pas tij, më 1780 u paraqit mehdiu tjetër dhe shumë i njohur me emrin Mehdi, emri i vërtetë i të cilit ishte Mensur. Zëri i tij jehoi gjer në Perëndim të Afrikës. Për të Federiku i Madh tha: “E ardhmja e portës varet prej asaj se si do të zhvillohet lëvizja e tij.” Dhe për një kohë të shkurtër ai përfitoi një masë prej disa qindra mijë njerëzish. Bile, edhe shumë kristianë e pranonin Islamin dhe hynin në radhën e tij.

Porta e madhe e ndihmonte Mehdiun dhe ithtarët e tij. Ai me ithtarët e tij njëherë u ndesh me ushtrinë ruse dhe e fitoi ate.

Më i njohuri, që u paraqit pas tij, ishte ai në Sudan, më 1881, me emrin Muhammed Ahmed El-Mehdiu. Ai hyri në krye të kryengritjes, i cili atje duke iu falënderuar atij shpërtheu dhe përfundimisht përfundoi ashtu, sikur ai të kishte sunduar në atë krahinë. Mëkëmbësi i atëhershëm i Sudanit, sir V. Rexhinaldi, shënon në librin e tij “Shpata dhe zjarri në Sudan”. Ai në këtë libër e ka përshkruar jetën dhe veprimin e këtij Mehdiu.

Mehdiu vërtetonte për veten se është personalisht Muhammed ibn Hasan El-Askeriu, i dymbëdhjeti imam, i cili më se dhjetë shekuj ka qenë i fshehur.

Prej gjerave të çuditshme të këtij Mehdiu është edhe kjo që është orvatur ta imitojë Muhammedin a.s., bile e bëri edhe hixhretin, ia zgjodh vetit katër shokë, të cilët i quajti halif, që t’i imitonin katër halifët e drejtë – hulefai rrashidinët.

[Zero Cool]

Mbi paraqitjen e Mahdiut

Në bisedën mbi pejgamberinë dhe imamllëkun u tha se si rezultat i ligjit të udhëzimit të përgjithshëm i cili e drejton gjithë krijimin, njeriut me doemos i është dhuruar fuqia e marrjes së shpalljes përmjet pejgamberisë, e cila e drejton atë drejt përsosjes së normës njerëzore dhe mirëqenies së racës njerëzore. Pa dyshim, po të mos ishin të mundshme përsosja dhe lumturia për njeriun, jeta e të cilit posedon aspekt shoqëror, vetë fakti se atij i është dhuruar kjo fuqi do të ishte e pakuptimtë dhe e kotë. Por në krijim nuk ka kotësi.

Me fjalë të tjera, qyshse ka filluar të banojë në tokë, njeriu ka dashur të bëjë jetë shoqërore të mbushur me lumturi në kuptimin e vërtetë dhe është përpjekur drejt këtij qëllimi. Po të mos ekzistonte objektivisht një dëshirë e tillë, ajo kurr nuk do të ishte ngulur në natyrën e brendshme të njeriut, njësoj sikur po të mos kishte pasur ushqim nuk do të kishte pasur as uri. Ose po të mos kishte pasur ujë nuk do të kishte pasur as etje dhe po të mos kishte pasur riprodhim nuk do të kishte pasur tërheqje seksuale midis gjinive.

Prandaj, me arsyen e nevojës dhe vendosjes së brendshme, e ardhmja do të shohë ditën kur shoqëria njerëzore do të jetë e ngopur me drejtësi dhe kur të gjithë do të jetojnë në paqe dhe qetësi, kur qeniet njerëzore do të posedojnë nga virtyt dhe përsosje. Vendosja e kushteve të tilla do të paraqitet përmes duarve të njeriut por me ndihmën e Hyjnisë. Kurse udhëheqësi i një shoqërie të tillë, i cili do të jetë shpëtimtari i njeriut, në gjuhën e hadithit quhet Mehdi.

Në religjione të ndryshme që mbretërojnë botën, si hinduizmi, budizmi, judaizmi, zoroastrianizmi dhe islamizmi i referohet një personi i cili do të vijë si shpëtimtar i njerëzimit. Këto religjione zakonisht kanë dhënë lajme të reja të ardhjes së tij, ndonëse natyrisht janë disa dallime në hollësi të cilat mund të shquhen kur të krahasohen këto mësime me kujdes. Hadithi i Pejgamberit të Shenjtë me të cilin pajtohen të gjithë muslimanët: “Mahdiu është nga pasardhësit e mi” i referohet së njëjtës të vërtetë.
Ka shumë hadithe që zihen ngoje në burimet sunite dhe shiite nga Pejgamberi i Shenjtë dhe nga imamët që kanë të bëjnë me paraqitjen e Mahdiut, si ai që thotë se ai ka prejardhjen e Pejgamberit dhe se paraqitja e tij do t’ia bëjë shoqërisë njerëzore të mundshme të arrijë përsosje të vërtetë dhe kuptimin e plotë të jetës shpirtërore.101 Përveç kësaj, ka shumë tradita të tjera lidhur me faktin se Mahdiu është i biri i Imamit të njëmbëdhjetë, Hasan al-Askarit. Ata pajtohen se pasi të lindet dhe pasi të kalojë një kohë të gjatë në fshehtësi Mahdiu do të paraqitet përsëri, duke e mbushur me drejtësi botën e cila është prishur nga padrejtësia dhe poshtërsia.

Si shembull, Ali ibën Musa al-Ridai (Imami i tetë) ka thënë në rrjedhë të hadithit: “Imami pas meje është biri im, Muhamedi, dhe pas tij i biri i tij, Aliu, dhe pas Aliut i biri i tij, Hasani, dhe pas Hasanit Huxhat al-Kaimi, i cili pritet gjatë fshehtësisë dhe dëgjohet gjatë shfaqjes së tij. Nëse mbetet nga jeta e kësaj bote vetëm një ditë, Allahu do ta zgjasë atë ditë derisa ai të shfaqet, dhe ta mbushë botën me drejtësi njësoj sikur që ishte mbushur me poshtërsi. Por kur? Sa i përket lajmit të “orës”, vërtet babai më ka treguar, si kishte dëgjuar nga babai i tij i cili kishte dëgjuar nga babai i tij i cili kishte dëgjuar prej të parëve të tij të cilët kishin dëgjuar nga Aliu, që ishte kërkuar nga Pejgamberi i Shenjtë: ‘Oh Pejgamber i Zotit, kur do të duket “përkrahësi” (kaim) i cili është nga familja jote?’ Ai tha: ‘Rasti i tij është sikur ai i Orës (së Ringjalljes). “Ai vetë do të shfaqë atë në kohën e duhur. Ajo është e rëndë në botën hyjnore dhe në këtë botë. Ajo nuk ju vjen juve për të pavetëdijshmit” (Kur'ani, VII, 187).’”102 Sakr ibën Abi Dulafu ka thënë: “Kam dëgjuar nga Abu Xhafar Muhamed ibën Ali al-Ridai (Imami i nëntë) i cili tha: ‘Imami pas meje është im bir, Aliu; urdhri i tij është urdhri im; fjala e tij është fjala ime; të dëgjosh atë është sikur të më dëgjosh mua. Imami pas tij është i biri i tij, Hasani. Urdhri i tij është urdhri i babait të tij; fjala e tij është fjala e babait të tij; të dëgjosh atë është sikur të dëgjosh babain e tij.’ Pas këtyre fjalëve Imami mbeti i heshtur. Unë i thashë: ‘O bir i Pejgamberit, kush do të jetë imam pas Hasanit?’ Imami bërtiti fort, pastaj tha: ‘Vërtet pas Hasanit i biri është imami që pritet i cili është “al-ka’im bi’l-hakk” (ai që përkhrahet nga e vërteta).’”103

Musa ibën Xahfar Baghdati ka thënë: “Kam dëgjuar nga Imami Abu Muhamed al-Hasan ibën Aliu [Imami i njëmbëdhjetë] i cili tha: ‘Shoh se pas meje do të paraqiten dallime mes jush lidhur me imamin pas meje. Kushdo që pranon imam pas Pejgamberit të Zotit, por e mohon djalin tim, është njësoj sikur ai që pranon të gjithë pejgamberët, por e mohon pejgamberinë e Muhamedit, Pejgamberit të Zotit, paqja dhe bekimi qofshin mbi të. Dhe kushdo që e mohon [Muhamedin] si Pejgamber të Zotit është sikur ai që ka mohuar të gjithë pejgamberët e Zotit, sepse të dëgjosh të fundit nga ne është sikur të dëgjosh të parin, kurse të mohosh të fundit nga ne është sikur të mohosh të parin. Por kij kujdes! Vërtet për birin tim është një kohë e fshehtësisë gjatë së cilës të gjithë njerëzit do të bijnë në dyshim përveç atyre të cilët i mbron Allahu.”104

Kundërshtarët e shiizmit protestojnë se sipas besimit të kësaj shkolle Imami i Fshehtë duhet të jetë plakur deri tani dymbëdhjetë shekuj, kurse kjo është e pamundshme për çdo qenie njerëzore. Si përgjigje duhet të thuhet se kundërshtimi mbështetet vetëm në mungesën e gjasës për një paraqitje të tillë dhe jo për pamundësinë e saj. Natyrisht, një jetë e tillë e gjatë ose një jetë e një periudhe më të gjatë duket pa gjasa. Por, ata që studiojnë hadithet e Pejgamberit të Shenjtë dhe të imamëve do të shohin se ata i referohen kësaj jete si diçka që posedon cilësi të mrekullueshme. Mrekullitë vërtet janë të pamundshme, por as që mund të mohohen me argumente shkencore. Kurrë nuk mund të provohet se shkaqet dhe faktorët veprues që po funksionojnë në këtë botë janë vetëm ata që i dimë dhe i njohim dhe se shkaqe të tjera të cilat nuk i njohim ose efektet dhe veprimet e të cilave nuk i kemi parë as kuptuar nuk ekzistojnë. Në këtë mënyrë është e mundshme se në njërin ose në disa anëtarë të njerëzimit mund të veprojnë disa shkaqe dhe faktorë veprues të cilët ua dhurojnë një jetë shumë të gjatë të mija ose të disa mija vjetve. Mjekësia madje as që ka humbur shpresën për të zbuluar mënyrën për të arritur jetë shumë të gjatë. Sido që të jetë, kundërshtime të tilla nga “njerëzit e Librit” siç janë izraelitët, të krishterët dhe muslimanët janë më të çuditshmet, sepse ata pranojnë merkullitë e pejgamberëve të Zotit sipas vetë shkrimeve të shenjta të tyre.

Kundërshtarët e shiizmit po ashtu kundërshtojnë, se ndonëse shiizmi i konsideron imamët si të domosdoshëm për të shpjeguar urdhrat dhe të vërtetat e religjionit dhe për të udhëzuar njerëzit, fshehtësia e imamëve është mohimi i vetë këtij qëllimi, sepse imami në fshehtësi të cilin nuk mund ta arrijnë njerëzit kurrësesi nuk mund të jetë i dobishëm as efektiv. Kundërshtarët thonë se nëse Zoti dëshiron të sjellë një imam për të reformuar njerëzimin, Ai është në gjendje ta krijojë në çastin e domosdoshëm dhe nuk ka nevojë ta krijojë atë me mija vjet përpara. Si përgjigje duhet të thuhet se njerëzit e tillë nuk e kanë kuptuar vërtet domethënien e imamit, sepse në bisedën mbi imamllëkun u bë e qartë se detyra e imamit nuk është shpjegimi formal i shkencave të religjionit dhe i udhëzime të jashtme të njerëzve. Njësoj sikur që ka detyrë t’i udhëzojë njerëzit së jashtmi, imami po ashtu e ka detyrën e valajatit dhe të udhëzimit ezoterik të njerëzve. Është pikërisht ai i cili e drejton jetën shpirtërore të njeriut dhe e orienton aspektin e brendshëm të veprimit njerëzor drejt Zotit. Qartë, prania ose mungesa e tij fizike nuk ka kurrfarë efekti në këtë çështje. Imami i vështron njerëzit prej së brendshmi dhe është së bashku me shpirtin dhe frymën e njeriut qoftë edhe të jetë ai i fshehur nga pamja fizike.

[Hajra]

http://www.youtube.com/watch?v=03SPR2OyoiU&feature=related

[valiii]

e çka kane lidhje kto paçavura shiite tek mesime nga Kur'ani ???

e ki flliqe forumin me copy/paste zc... Tybe ne lexofsh ndonje nga textet vetem po i leshon qaty si lopa baglen...

[Zana_ch]

Hjara qai njeri kush ke mu duk more shum i rrezikshem .....papapapa bini mas arabve e mos i leni mu vra mes vti , ani thojke se toka ka me permbi krjet ushtrin evvv suponallah .....



valii mos e harro shpaten e GJERGJ KASTRIOTIT me mor me veti se tvyne:tongue:

[Hajra]

Hjara qai njeri kush ke mu duk more shum i rrezikshem .....papapapa bini mas arabve e mos i leni mu vra mes vti , ani thojke se toka ka me permbi krjet ushtrin evvv suponallah .....



valii mos e harro shpaten e GJERGJ KASTRIOTIT me mor me veti se tvyne:tongue:


......qashtu po thone bre zana, rrezik rrezik valla hahaha... ky plaku qe po flet i kish veq pes fakultete te kryera, me ka mahnit me komentimet e tije per mendimin tim asgje nuk munde ti hidhet posht keti njeriu.

[Zero Cool]

e çka kane lidhje kto paçavura shiite tek mesime nga Kur'ani ???

e ki flliqe forumin me copy/paste zc... Tybe ne lexofsh ndonje nga textet vetem po i leshon qaty si lopa baglen...

Për ty paçavura, për ata besim i vetëm i vërtetë, thirren në librin e shejt Kuranin, për dallim nga ti që nuk di në cilin libër mbështetesh; ndoshta në menünë e qajtores... ?

Nëse të duket forumi i flliqur, je i lirë të shkosh te ndonjë i pastërt dhe mos harro me fshi gojën ka të dalësh !

[Makresh]

Un kam nje libër rreth Imam Mehdiut nga Sheik Albani (r.a.)

Nese gjej kohe, do ta postoj pjeserisht ketu qe mos te perzihet me dervisha e bektashiizma.