Kush jam unë?

[Zero Cool]

Teoria e re thotë se vdekja nuk ekziston


Shumë nga ne i frikësohemi vdekjes. Besojmë në të sepse na është thënë se do të vdesim. Njerëzit lidhen për trupin, kurse, siç e dimë, trupat vdesin. Mirëpo teoria e re shkencore thotë se vdekja nuk është akti final, shkruan në blogun e tij Robert Lanca, ekspert për teknologjinë e avancuar të qelizave.
Njëri nga aspektet e njohura të fizikës kuantike është se disa aspekte nuk mund të parashikohen në mënyrë absolute. Në vend të kësaj, ekziston një sërë observimesh të mundshme, secila me probabilitet të ndryshëm.

Një shpjegim i shpeshtë, interpretimi i “shumë botëve”, thotë se çdonjëra nga këto observime të mundshme korrespondon me një universum tjetër fare (multiuniversum).

Teoria e re shkencore e quajtur biocentrizmi shumë pak ka spastruar këto ide. Ekziston numër i pakufishëm i universumeve dhe gjithçka që do të mund të ndodhte, ndodhë brenda tyre. Vdekja nuk ekziston në kuptimin e plotë në këta skenarë. Të gjitha universumet e mundshme ekzistojnë në të njëjtën kohë, pa marrë parasysh se çka ndodhë brenda tyre.

Edhe pse trupat tonë janë të përcaktuar që të asgjësohen, ndjenja e jetës – “Kush jam unë?”, është në të vërtetë një fontanë me energji prej 20 vatësh e cila e kontrollon trurin. Mirëpo kjo energji nuk zhduket pas vdekjes. Njëra nga aksiomat më te besueshme të shkencës është ajo se energjia kurrë nuk vdes, ajo nuk mund as të krijohet as të asgjësohet.

A bartet kjo energji nga një botë në tjetrën?

Nëse gjykohet sipas biocentrizmit, hapësira dhe koha nuk janë objekte të forta çfarë ne i konsiderojmë. Në qoftë se lëvizni dorën në ajër – në qoftë se i largoni të gjitha gjërat, çfarë mbetet? Asgjë.

E njëjta gjë mund të aplikohet edhe në kohë. Ne nuk mund të shohim asgjë përmes ashtit që e mbulon trurin tonë. Gjithçka që shohim dhe ndjejmë aktualisht është një vorbull informacionesh që ndodh në kokën tonë. Hapësira dhe koha janë vetëm mjete që i shfrytëzojmë në mënyrë që të gjitha t’i lidhim.

Vdekja nuk ekziston në botën pa hapësirë dhe jashtëkohore.

Madje edhe Albert Ajnshtajn, në fund kishte pranuar: “Miku im i vjetër e braktisi këtë botë të çuditshme para meje. Kjo nuk do të thotë asgjë. Njerëzit, siç jemi ne, e dinë se dallimi në mes të kaluarës, të sotmes dhe të ardhmes është vetëm një iluzion këmbëngulës dhe kokëfortë”.

Pavdekësia nuk do të thotë ekzistim i përhershëm në kohën pa fund, ajo është e vendosur jashtë kohës.

[Zero Cool]

Njeriu mund të jetojë 1000 vjet ?!


Një zbulim shokues. Shkencëtari britanik Aubrey de Grey po trazon ujërat e shkencës dhe të gjenetikës. Njeriu mund të jetojë lirshëm deri në njëmijë vjet, mjafton që mjekët t’ia japin mundësinë çdokujt që të jetojë!

Aubrey de Grey është president i një instituti shkencor të dedikuar për kërkimin shkencor në jetëgjatësi. Ai thotë se mjekët e i kanë të gjitha mjetet e nevojshme për të "kuruar" plakjen, duke realizuar eliminimin e sëmundjeve që vijnë si rezultat i kësaj dhe zgjerimin e jetëgjatësisë - pafundësisht. Sipas tij, mjafton që shëndeti i njerëzve të mbahet nën kontroll duke kuruar çdo sëmundje që e prek atë dhe plakja është e eliminueshme.

"Unë po deklaroj se ne kemi shanse 50-50 që brenda 25 viteve të ardhshme ta çojmë plakjen në një nivel vendimtar të kontrollit mjekësor, pra ta mbajmë atë nën kontroll mjekësor”, tha Dr. de Grey gjatë një interviste të bërë pak para mbajtjes së një leksioni në Institutin Mbretëror Britanik të Shkencës, transmeton NOA.

"Dhe ajo që dua të them është pikërisht lloji i njëjtë i kontrollit mjekësor që kemi kundër sëmundjeve infektive të kohës sonë", shton profesori britanik.

Duke nënkuptuar se nëse mjekët punojnë për kurimin e plakjes së njeriut, ashtu siç punojnë për eliminimin e sëmundjeve ngjitëse, arrijnë ta frenojnë plakjen që shkaktohet nga sëmundje të ndryshme joinfektive. Dr. de Grey thotë se do të vijë një kohë kur njeriu do të vizitojë mjekun për një "mirëmbajtje" të rregullt të trupit të tij.

E ardhmja e afërt, pohon mjeku, përfshinë gjetjen e terapive për qelizat embrionale, përtëritjen e sistemit imunitar dhe një sërë teknikash të tjera të përparuara mjekësore për të ruajtur formën e mirë fizike dhe mendore të njeriut. Ndaj mjeku i njohur britanik pohon se nuk ka asnjë pengesë që njeriu të rrojë njëmijë vjet apo më shumë, mjafton që t’i jepet mundësia përmes mirëmbajtjes fizike të vazhdueshme.

[Zero Cool]

Shkencëtarët lexuan mendimet e pacientit me disfunksionim të trurit


Neurobiologët e Universitetit Western Ontario pohojnë se mund të dallojnë sinjalet e trurit të një pacienti, i cili ka 10 vjet që ndodhet në gjendje vegjetative.

Shkencëtarët në mënyrë këmbëngulëse monitorojnë "sjelljen" e enëve të gjakut të trurit të 39-vjeçarit Scott Routley. Duke studiuar reagimin e pjesëve të caktuara të trurit ndaj disa pyetjeve të bëra njerëzve të shëndetshëm, neurobiologët filluan t’i bëjnë pacientit të njëjtat pyetje duke monitoruar njëkohësisht gjendjen e enëve të gjakut.

Rezultati, sipas fjalëve të shkencëtarëve, i tejkaloi të gjitha pritjet: ata kapën qartë përgjigjet "po" dhe "jo". Për shembull kanadezi 39-vjeçar, i cili mori plagë serioze në kokë gjatë një aksidenti, u tha ekspertëve se ai nuk ndjen dhimbje.

Neurobiologët janë të bindur se metoda e re e "komunikimit" me pacientë të tillë do të ndihmojë shumë njerëz me diagnoza analogjike për t'i transmetuar personave që i rrethojnë mendimet dhe dëshirat e tyre.

[Zero Cool]

Zbulohet njeriu më i lumtur në botë


Neurologët nga Universiteti amerikan i Wisconsinit kanë skanuar trurin Matthieu Ricardit - një person i besueshëm i liderit shpirtëror të Tibetit, Dalai Lama - dhe e kanë shpallur për njeriun më të lumtur në botë. Apo, mbase më i lumturi nga shkencëtarët njohin...
Skanimet e trurit të këtij mendimtari budist kanë treguar se materia gri e trurit të tij, derisa është duke medituar, emeton atë sasi të valëve gama që “kurrë nuk është hasur më parë në literaturën neurologjike”. Valët gama ndërlidhen me kujtesën, të mësuarit, vëmendjen dhe ndërgjegjësimin.

Gjashtëdhjetegjashtëvjeçari Ricard ka doktoruar në gjenetikën molekulare, por dhjetë vjet më parë e shkatërroi karrierë e tij shkencore për t’iu kushtuar fesë.

Burgu budist pohon se të gjithë mund të jenë të lumtur në qoftë e trajnojnë trurin e tyre. Ai thotë se ndjenja e lumturisë mund të rritet me meditim, në të njëjtën mënyrë siç ushtrohen muskujt me ngritjen e peshave.

"Mekanizmi i gëzimit dhe vuajtjeve është ajo që budizmi është përpjekur për ta zbuluar. Ajo është shkenca e mendjes", thotë Ricard.

Neurologu Richard Davidson para katër vitesh e ka studiuar trurin e tij përmes 256 sensorëve, në kuadër të hulumtimit të neuroplasticitetit, apo aftësisë për ndryshime të trurit të njeriut.

Shkencëtarët kanë vërtetuar se gjatë 12 vjetëve të meditimit të rregullt, të gjatë e të shkurtër, me balancimin e dhembshurisë dhe emocioneve, truri i tij funksionon ndryshe nga personi mesatar.

Studimi arriti në përfundimin se duhen vetëm tri javë të meditimit të rregullt nga 20 minuta, për çdo person që jeton me ritmin e rëndomtë, që truri të pësojë ndryshime pozitive.

Testet kanë treguar se në korteksin e tij është jashtëzakonisht aktiv korteksi i majtë paraballor, një pjesë e trurit që rritë kapacitetin për lumturi dhe redukton negativitet.

Matthieu Ricard jeton ashtu me kohën e ndarë në tri pjesë: njërën e kalon në izolim dhe meditim në tempujt budiste, të dytën në udhëtime nëpër botë me Dalai Laman, të tretën duke u përkushtuar kërkimeve shkencore dhe angazhimit social.

[Zero Cool]

Mendim;


Njeriu është qenie psikike e shoqërore i pajisur me arsyen nga shkaku te pasoja e mendimit intelektual, dhe formën logjike të të kuptuarit të gjësendeve në natyrë.

Njeriu ekziston nga vullneti i tij, por është i ndikuar nga sistemi hyjnor i vullnetit të Zotit, pra ai është pjesë racionale e natyrës. Arsyeja e tij e shëndoshë, pra qëllimi i tij racional është paraqitja e jetës në formë intelektuale dhe të dobishme; e cila njëherësh është bartësja e ideve tona që sistematizon mendimet drejt njohjes racionale. Ky qëllim te disa njerëz të ngritur mund të shërbejë në jetë si një e mirë e përgjithshme në nevojë të domosdoshme.

Natyra e mëson njeriun të jetë i lirë, dhe të veprojë në bazë të instinkteve të veta drejt vullnetit për një jetë ekzistencialiste, duke e detyruar atë të njohë të drejtën e lirisë, dhe zbatimit të urdhërave që burojnë nga misioni i shenjtë i Zotit. Duke futur bindjen në arsyen e pastër, që ndonjëherë është sa analitik, po aq dhe krahasues, arsyeja mund të arrijë deri te njohja e sigurt mbi të vërtetën e natyrës, dhe ligjësive të botës. Sepse njohja duhet të jetë racionale, pra e qartë dhe e kthjellët në aftësinë e të shqyrtuarit. Mirëpo nuk i mjafton njeriut përpjekja e tij për të njohur të vërtetën vetëm nëpërmjet arsyes, por që njohja të jetë në thelb e vërtetë duhet njohur ligjet e natyrës që janë në varësinë e domosdoshme me njeriun. Ne dimë që arsyeja ndihmon të kthjellojë mendimet e veçanta dhe të përgjithshme te njeriu, por jo dhe të asistojë deri në thelb njohjen e ligjeve të substancës dhe natyrës. Mirëpo, sipas arsyes dhe metodës kritike të të menduarit dimë që ligjet e substancës dhe të natyrës njihen thelbësisht me intuitë pa futur imagjinatën, dhe faktet e domosdoshme që çojnë deri në atë që quhet përvojë natyrore. Kjo njohje e substancës dhe natyrës buron nga një sistem inteligjent dhe intelektual i ndërtuar prej arsyes kritike. Nuk qëndron asgjë mbi njohjen, pra është njohja ajo që, ne njerëzit vëmë rregullat dhe lëvizjet drejt botës sonë reale. Ne po e reduktojmë dhe e përshtatemi absurditet e botës, sepse arsyeja njerëzore ndodhet në nevojë të ngritur shpirtërore për të cilën, ajo është e aftë të rishikojë lëvizjet e botës në kuptimin e drejtë dhe real. Mirëpo, këto rregulla që vëmë ne janë të një retorike boshe kundrejt retorikës së ligjësive të botës, sepse njeriu i paraprin ekzistencës së tij, krahas një bote absurde me llojin njerëzor. Ai është thjesht tendencioz, dhe sa herë që e shtyn nevoja për të kuptuar njohjen e përgjithshme, ai bën përpjekjen për të qenë sa më racional brenda llojit absurd të botës, duke i shqyrtuar lëvizjet e botës sipas arsyes së shëndoshë për njohje të domosdoshme, por bota joreale e ngatërron ende pa u përshtatur mirë. Kjo zgjuarësi që e paraprin atë nuk është vetëm një mirësi e tij, por edhe një akt psikik i përgjegjshëm, i lindur me nevojën për të rezistuar krahas çdo fatkeqësie.

Njeriu me anë të njohjes do ta pranojë ekzistencën joreale të botës duke e pranuar me rregullat e krijuara prej një krijimi të jashtëzakonshëm, por për joshjen e tij shpirtërore dhe intelektuale herë-herë mbetet pjesë e pandashme e absurditetit. Nëse do të tentojmë ta njohim deri në thelb ekzsitencën joreale të botës, njeriu mund të veprojë sipas një plani të ndërtuar nga arsyeja e tij për t’u përshtatur, pra, e përshtat vetveten drejt të mirës së tij morale. Njeriut i duhet të përshtatet në këtë botë të ndërtuar prej provës së domosdoshme, kështu duke e integruar etikën e tij njerëzore përtej çdo të mete që mund t’ia mvesh absurditeti i botës.

Përshtatja e llojit njerëzor përballë provës absurde duhet të jetë një kusht i domosdoshëm i veprimit tonë psikik, përveç se ne njerëzit duhet të krijojmë botën tonë reale brenda kushteve të një filozofie morale, pavarësisht veprimtarisë njerëzore e cila mund të haset në kontradiktë të ndryshme. Mirëpo, njeriu është vepër e vërtetë e pashmangshme intelektuale, që arrin të kultivojë veprimtarinë e tij edhe përgjatë një loje të diktuar në kontraversitet. Sipas kësaj ne mund ta cilësojmë njeriun si një mjeshtër të vyer i cili, jo vetëm që mund të diktojë çfarëdo lojë mistike e misterioze të imponuar nga bota dhe ligjësitë e saj absurde, por edhe mund të zgjidhë problemet sipas përvojave filozofike dhe shkencore të diktuara nga vetë ai. Edhe qielli përmbi ne është një shprehje e së vërtetës në formë hyjnore, madje edhe njeriu është një e vërtetë e pazakontë, përderisa e vërtetojmë ekzistencën e tij nëpërmjet mendimeve konkrete të zhvilluara me arsye.

Nga ana tjetër filozofia e Spinoza-s mendon se njerëzit nuk janë në varshmëri për të vepruar në liri, por thjesht kanë iluzion se ata janë të lirë të veprojnë dhe të shprehin interesat e tyre në bazë të pikëpamjeve ideologjike. Unë besoj se liria ekziston mbi të drejtën tonë, por shpeshherë është mohuar, ngase ekziston egoizmi, pra ndikimi idesë te tjetri. Liria është e domosdoshme, dhe derisa nuk imponohet te ideja tjetër ruan vlerën e lirisë, në momentin kur liria cënohet apo imponohet nga idetë dhe veprimet e huaja, atëherë liria ka të ngjarë të zhvleftësohet. Ajo s’është e përhershme, as plotësisht e lirë, por e ndikuar nga idetë tona të hershme. Pra, liria e njeriut është e kufizuar, d.m.th. është në varshmëri veprimi nga vullneti i Zotit.

Moralistët, jo vetëm që dëshirojnë të jenë të lirë ose të ndikuar nga rregulli hyjnor i një Zoti, por edhe mendojnë për lirinë e të tjerëve si një e drejtë absolute e pamohueshme nga autoritetet tjera, sepse këta të fundit gjykojnë me parimin e drejtësisë së një shpirti etik. Këtu po shpreh ekzistencializmin e njeriut si një qëllim drejt dashurisë për të vërtetën, dhe një shkëputje hermetike nga kalimi i mundshëm i njeriut në pesimizëm. Çdo ide për të cilat ne jemi të përgjegjshëm është një vërtetim i ekzistencës sonë si subjekt i përvojës. Sa për ekzistencën tonë nuk është e nevojshme të kërkohet ndonjë dëshmi reale, sepse në jemi vepër konkrete e Zotit. Derisa njeriu është pozicionuar përballë botës, atëherë kjo të ngjall përshtypjen që njeriu është i krijuar që të qeverisë me botën. Kjo dëshmon se njeriu është një pjesë e veprës së Zotit, e prirur të udhëheqë me rregullat e botës, në Tokë. Njeriu është përtej masës kolektive dhe përtej individualitetit, ku në masën kolektive hyn mediokriteti, ndërsa në masën e individualitetit hyn natyra si arsye krijuese. Ai nuk e ka përvojën midis ndjenjave dhe arsyes, sepse ndonjëherë ndjenja është më e fortë dhe më elastike ndaj arsyes. Ndjenja mund ta shndërrojë atë në vullnet drejt forcës për t’iu bindur pasioneve të brendshme, të cilat në thelb pasqyrojnë egoizmin për t’u lumturuar, dhe ndërkohë pasionet janë të pakontrollueshme duke bërë që ndjenja të orientojë në kundërshti vlerën njerëzore që ai posedon. Ndofta ndjenja mund të depërtojë deri në pikëpamjet emotive të njeriut për të cilën ai mund të shfuqizohet nga arsyeja dhe nga paraqitja estetike e tij, sepse ky rast që ndikon drejtpërdrejt në sistemin mendor mund t’ia marrë drejtimin moral e ta pasojë përtej së keqes shpirtërore, ku këtu veçmë rregullat shuhen. Ndjenjat janë të rrezikshme, dhe vendosin emocione absurde për disa gjëra që nuk konsiderohen në mundësinë personale. Ndjenja është delikate, dhe nuk duron të imponohet dhunshëm. Ajo kërkon të jetë delikate me pajisjen për të ndier gjithçka që i duhet njeriut.

Te njeriu arsyeja vendos pasionin për njohje ndaj ligjësive të botës dhe praktikisht vendos mendimet racionale për shkakun që disa objekte të konsiderohen në mundësi reale për t’i njohur më intuitivisht e më qartë. Aftësia nëpërmjet së cilës qeniet njerëzore diktojnë mendimin përtej njohurisë së përgjithshme, dhe se e vërteta e pashmangshme mund të fitohet vetëm nga arsyeja e kulluar; prandaj, gjithsecili prej nesh është peng i asaj që ka punuar në botë, duke u bazuar varësisht në ndjenjat e shpenzuara drejt të mirës apo së keqes.

Natyra e njeriut është e pajisur me ide, kurse ideja mund të fitohet, sipas një gjurmimi, duke futur mendjen në meditim.

Ideja nxjerr mendimin, ndërkaq mendimi shpreh shkallën e inteligjencës dhe arsyen për format e mendimit krijues. Të gjitha idetë e njeriut vijnë falë natyrës, dhe arsyeja i përshtat në vetëdijën e shqisave. Ndofta natyra e njeriut nuk është krijuar në atë mënyrë që të ketë të lindur idenë, por i është mundësuar që ta fitojë sipas planit të arsyes njerëzore duke e bartur në përvojën e shqisave. Sepse nëpërmjet shqisave njeriu mund të diktojë shijen, fortësinë, elasticitetin, formën etj.

Një ide dhe mendim i arsyeshëm përfitohet nga metoda e zhvillimit të inteligjencës, dhe sipas kësaj të fundit orvatja dhe tendenca drejt njohjes së natyrës nga përvoja e arsyeshme vjen në shprehje njohja e natyrës nëpërmjet intelektit. Fundja, idetë që burojnë nga arsyeja e kulluar përcaktojnë imazhin dhe cilësinë e të menduarit tonë. Sidoqoftë, ai trashëgon mendjen nga vullneti absolut i Qenies hyjnore, ndërsa idetë i përfiton nga eksperienca e arsyes shkencore, dhe varësisht nga traktati i intelektit, sa ai vet do të jetë i zhdërvjelltë të arrijë të përfitojë njohuritë e domosdoshme. Sepse as mendimet, as idetë nuk janë të njëjta, prandaj nevojiten gjurmime shkencore dhe shqyrtimet e natyrës për të përfituar motive të ngritura të intelektit, që nëpërmjet kësaj njeriu të bëjë modifikimin e arsyes në shkallë intelektuale. Vetëm sipas këtij plani sistematik njeriu më lehtë do të mund t’i gjykojë ligjet e kësaj bote që janë në thelb absurde.

Kjo ekzistencë kërkon prej motivit të njeriut të përshtatet, sepse asgjë nuk mund të jetë në një lëvizje të përbashkët drejt së përhershmes. Pikërisht dhe dituritë e njeriut janë një vëllim i zbehtë në shqyrtimet dhe hulumtimet mbi botën, dhe mbi natyrën e njeriut, pra substancën e thjeshtë. Tërë dituritë tona janë të mangëta, por që të mund të arrijnë deri në zhvillimin e mundshëm shkencor kërkohet mendje të shëndoshë. Mendimet asnjëherë nuk mund të zgjidhin çështjet e botës, pa pasur mendjen krijuese të zhvilluar në shkallë shkencore. Se dhe dituritë tona që kemi fituar nëpërmjet eksperiencës njerëzore kanë mungesë të ideve dhe njohurive, sepse jo përherë idetë mund të ndërtojnë sistemin e botës në orientimin e mendjes intelektuale. Dituritë tona krahas botës janë një njohje e obligueshme, që njeriun e angazhon të kuptojë sistemin ekzistencial përballë botës. Njeriu sipas arsyes së mendimit inteligjent mund të shqyrtojë të gjitha lëvizjet, dhe lëndët e natyrës që janë domosdoshmërisht të krijuara për ambiciet e tij intelektuale, dhe pasi të fitojë kuptimin e njohjes do të kontribuojë në ndërtimin e ekzistencës së tij me mjetet për jetë, që determinojnë ekzistencë fatlume.

Njeriu nuk është asgjë tjetër, përveç se një rrjedhojë e ngjarjeve të cilët pasojnë në natyrë, ndërsa liria e tij e ndihmon të sundojë ekzistencën e tij shoqërore përmes ligjeve natyrore. Ai duhet të fusë gjykimin mbi njohjen e sigurt të natyrës që të mund të kuptojë sistemin absolut të paramenduar nga veprimi hyjnor, sepse vetëm kështu, pa dyshuar në ekzistencën e natyrës dhe mbi pamjen e njëjtë të nënshtrimit të saj mund të shqyrtojë të vërtetën e natyrës njerëzore.

[Zero Cool]

Koha


Koha ekziston ne dimensionin e koshiences sone dhe varet nga ajo. Kjo do te thote se ka 7 miliard sfumatura kohe, te gjitha te ndryshme ne baze se koshiences qe e jeton.

Ne nje nivel te pakuptueshem, me egon materiale, nen nje koshience kolektive, koha jetohet si nje linje e drejte infiniti. Ne baze te kultures dhe gjuhes qe ka ajo kulture cdo shoqeri e mat kohen ne baze te vizionit te saj qe ka per boten qe e rrethon.

Kjo sjell qe ne disa gjuhe te kete psh: te shkuar, e shkuar historike, e tej shkuar, neser, pasneser, pasi pasneser, pardje etj etj qe jo te gjitha gjuhet e botes ndajne te njejtin fenomen ne llogaritjen e kohes.

Ne dimensionin linear te kohes ne jetojme ne nje ndarje nga njeri tjetri sepse secili nga ne ka vijen e vet dhe here pas here ndodh qe te sinkronizohemi me linjen kohore te dikujt tjeter.

Nga ky realitet i krijuar nga ne ndihemi te ndare dhe cdo gje behet e veshtire.

Jane te veshtira marrdheniet me te afermit, pse prinderit nuk na kuptojne, eshte e padurueshme puna me koleget tane, dhe mbi te gjitha eshte shume konfliktuale perballja me ate qe quajme vdekje. Brenda jush ndjeni ankth, merzitje, mospelqim, trashje, nervozizem, ndjeni se ju mungon dicka. Cfare ju mungon ?!

E gjitha kjo ndodh sepse jeton nje realitet iluzionar. Jeton ne nje dimension kohe qe nuk eshte e jotja, por jane presione qe te vijne nga jashte. Kur ti gezon jeten apo ndjen bukurine ti ne te vertete je duke jetuar nen nje dimension tjeter koshience.

Koha ndryshon dhe nuk eshte me nje vije e drejte lineare. Ajo ndalon mbarvajtjen e saj deri sa mund te perdridhet mbi veten e saj, te behet rreth. (cirkolare)

Sa here i ke thene vehtes tende: “ me duket sikur ishte dje por ama kane kaluar shume kohe” ?? ne ato momente mund te kuptosh iluzionin e kohes dhe kohes mbi evenimentet.

Keshtu qe je ti qe drejton kohen tende.

Koha lineare eshte koha kolektive, koha e krijuar nga iluzioni i materies: kur bashkohesh me te mund te “semuresh”, plakesh, sepse fiziku juaj korruptohet dhe bie.

Kur ti jeton kohen e brendshme tenden ti ndodhesh ne nje shkalle apo dimension tjeter, aty shikon se koha ngadalesohet, humb konsistence, avullon. Sa nga ju e dine teorine e relativitetit ?!

Einstein e tregonte me keto fjale: <> sa here kohet e fundit me ty rreze kemi kaluar ore te tera dhe na eshte dukur sikur te kishin kaluar vetem pak minuta, aty koha zhduket sepse jemi duke jetuar kohen tone.

Ne dimensionin e esences time Divine mund te shoh njerez qe jetojne kohen lineare te cilet kalojne para meje si nje film qe ecen me shpejtesi, ndersa per mua koha eshte ngadalesuar.

Mund te shikosh keshtu shume gjera te vogla, te ndalosh ne ato te vecanta te cilat e bejne jeten nje dhurate shume te bukur, nje burim te vazhdueshem gezimi. Disa nga ju adhurojne detajet, dhe se gjerat e vogla bejne gjerat e medha dhe se ato te voglat kane shume vlera nganjehere.

Si e kuptoni ju kete ?!

E keni pyetur ndonjehere vehten ?!

Mund te degjosh kengen e nje zogu dhe pastaj te disa te tjerve qe bashkohen duke prodhuar nje korr ndersa pak me perpara degjoje vetem zhurmat e makinave apo zhurmat e mendimeve te tua plot ankth.

Ne dimensionin e esences tende Divine, sepse ti je 1, eshte koha e Shpirtit, dhe ne kete dimension trupi yt ngadaleson plakjen e tij sepse inverton procesin e plakjes duke gjeneruar qeliza te reja ne mase gjithmone e me te madha. Kete shembull na e japin personat qe njohin mire keto procese, ata qe jetojne ne tibet psh, qe jetojne 70% mbi 110 viteve e mos me shume…

Koha lineare eshte nje iluzion i mendjes njerezore qe ka harruar Shpirtin dhe harmonine. Harmonia me natyren na lejon te jetojme nen nje dimension te ndermjetem midis kohes se Shpirtit dhe kohes lineare, duke vajtur drejt kohes ciklike me miliona situata alternative.

Koha ciklike eshte dimensioni i kohes qe ka natyra, nga mbreteria minerale, vegjetale dhe animale: eshte cikli i sezoneve, i lules qe behet frut e qe duke u kalbur leshon faren per nje jete te re, nje fruti te ri. Sa here jam ne dritaren tende une shikoj krijimin, mbase nuk e ke vene re.

Qenie te bukura, jepini rendesi kesaj harmonie midis natyres dhe kohes se shpirtit sepse do t’iu beje te jetoni ne paqe. Eshte paqja e brendshme qe lind nga bindja e perjetesise nepermjet se ciles cdo gje rilind dhe rinovohet.

Ti besoj se do te thuash se tani nuk ka me sezone, ka crregullime, ky dimer eshte me i ftohte, kjo vere me e nxehte etj etj.. Une te them se kjo eshte fryt i konceptit qe ti ke per kohen, kjo nuk eshte koha e natyres.

Mund te kuptosh me mire nese te them se panvaresisht “c’rregullimeve” te sezoneve, eshte gjithsesi e mundur te hash cdo ushqim apo frut ne cdo periudhe te vitit, kur atyre i vjen koha. Ne te vertete dije se koha reale qe i perket nivelit fizik eshte ajo ciklike e perbere nga ritme precize.

Ngrenia e ushqimeve jashte sezoni lodhin organet e tua. Ne te vertete substancat qe ndodhen ne ushqime, jane te ndryshme ne lidhje me sezonet sepse nevojat e trupit tend ndryshojne ne varesi te sezonit.

Psh: pasuria e tipeve te frutave ne periudhen verore te ndihmon te kalosh klimen me te ngrohte ndersa ushqimet me te pasura me substanza te ndihmojne ne periudhen dimerore. Mos me thuaj qe ha njesoj si ne dimer si ne vere, sepse nuk eshte e vertete, trupi nuk ta “pranon”. Ti ha ate qe natyra te ofron sipas sezonit.

Permes dimensionit te harmonise me natyren dhe nepermjet kohes ciklike, mund te leshoheni drejt asaj paqes se brendshme qe ju lejon te gjeni qendren tuaj Divine. UNIN tuaj.

Permes kesaj kohe ciklike mund te shikosh se si e kaluara, e tashmja dhe e ardhmja jane te pranishme ne te njejtin moment tek ty. Sepse rrethi nuk ka nje pike: as me perpara e as me mbrapa.

Dimensioni i koshiences (te diturit se cfare po ben dhe se ku ndodhesh) i cili nuk llogjikon me terma “me perpara” apo “ me mbrapa” mund te ngadalsoje kohen ciklike deri sa ta beje te rrezohet ne nje pike ku levizja ndalon: e shkuara, e tashmja dhe e ardhmja jane 1.

KJO ESHTE KOHA E UNIT ...!!!

Ja cfare eshte perjetesia i dashur mik. Ti je pajisur me intelekt apo jo!!!
Jeni ne dimensionin e kesaj kohe kur jeni ne meditacion apo kur jeni 100% koshient mbi cfare po beni psh duke vezhguar bukurine e nje luleje, duke degjuar muzike, kur jeni kreative duke qene te bindur dhe te pranishem vehtes tuaj.

Ne ato momente ngrini syte nga ora dhe shikoni qe ka ecur pa e kuptuar. Ora, ajo cfare ti quan kohe.

Sa here ke thene se ritmet e vena nga jashte nuk te shkojne per shtat: ndihesh sikur je nen nje gjendje qe nuk shprehesh dot lirshem, sikur asnjehere nuk ben dicka ne kohen e duhur, sikur ske kohe asnjehere ?!!

Kjo sepse po jeton nje kohe qe nuk eshte asgje tjeter pervec se nje iluzion, kohe qe te ben te vuash ne te gjitha nivelet. Jeto i dashur njeri sipas kohes tende, shprehe, manifestoje. Merr guximin ti japesh nje prerje me thike dhe realizo kohen tende, ate qe ti je ne esencen tende intime.

Secili nga ju duhet te reflektoje mbi kuptimin qe i jep konceptit kohe duke qene koshient se si po e jeton.

Psh: shpesh “pushimet” ngarkohen nga ty nga kerkesa sikur ne ate interval kohe ti duhet te besh te gjitha gjerat e “rendesishme” dhe “esenciale” qe nuk “ke pasur” mundesine ti besh gjate vitit dhe mezi i pret.

Ky tension emotiv qe shume nga ju ndjejne eshte pergjigjia qe nuk jeni jeni duke jetuar kohen tuaj sipas ritmerei tuaja te brendshme, sipas dimensionit te koshiences tuaj.

Eshte e mundur te jeni gjithmone ne pushime edhe duke vazhduar te punoni e te beni te njejtat gjera, duke jetuar sipas ritmit tuaj cdo aktivitet te dites qe duhet te realizoni: kjo eshte te kesh nje gjendje shplodhjeje dhe qetesie te brendshme.

Celesi per te realizuar te gjithe kete eshte ai qe duhet te jetosh me bindje dhe vemendje cdo moment te dites tende: nese nga jashte te vijne presione, ti koncentrohu mbi kete celes pa u preokupuar per asgje tjeter apo te rrembeheni nga ankthi.

Dimensioni i te qenurit koshient dhe i vemendjes mbi c’ka po jeton do te te sjelli nen ritmet e tua e keshtu do te jetosh kohen tende.

Kjo do te te sjelli ne harmoni duke arritur ekuilibrin e brendshem qe eshte esencial per zhvillimin shpirteror dhe zgjimin tend.



Jeni ju ai/ajo qe krijoni kohen!

[Kaqanikasja]

Kush jam Unë Unë jam Unë askush tjeter

[Zero Cool]

Për t`njohur vetveten,
t`mos pyes kush jam,
u futa në botën e nëndijes që kam.

U nisa në rrugën,
drejt fillimit të sajë,
t`i shof pasojat e barrës që mbajë.

T`i shof edhe lëshimet,
që i bëra në jetë,
s`e dija që i bëra dhe mbeta i qetë.

Tër` jetën dot` mbetem, i qetë në veten time,
me që jam n`kët` botë: kam edhe gabime.

[Zero Cool]

Hyjnia, Kozmosi dhe Njeriu
Geoffrey Farthing



Vdekja dhe Rilindja



Shkenca ezoterike e sheh Kozmosin si një tërësi funksionale, qeverisur nga Ligji i qenësishëm, njëri aspekt i të cilit shprehet në ndërkëmbimin e periudhave aktive me ato të prehjes. Ky ndërkëmbim, alternim, lejon gjithësinë e universit të dukshëm, të manifestuar, vetë këtë shfaqje, të jetë subjekt i këtij ndërkëmbimi. Gjithçka, në çdo shkallë qenësie, të dukshme apo të padukshme, subjektive e objektive, pasqyron procesin universal me ditënetët e vajtjeardhjet e tyre. Veç AJO GJË, PARIMI ABSOLUT, pa fillim, fund e ndryshueshmëri, zgjat përgjithmonë.

Si lart, edhe poshtë. Siç një univers objektiv që shkon e vjen, ashtu edhe njeriu objektiv, që do të thotë njeriu si e njohim ne në përvojë, që jeton në një trup fizik e shfaq gjithë atributet e personalitetit. Kuptimi i formimit okult të njeriut është një përgatitje e domosdoshme për studimin e gjendjeve të pasvdekjes. Le t’i radhisim shkurtimisht: njeriu, si njësi e vetëdijshme, funksionon përmes shtatë parimeve, të cilat mund të grupohen në mënyra të ndryshme. Për të kuptuar proceset e vdekjes dhe rilindjes, mund t’i përshtatim si vijojnë:

1) Treshja Sipërore (sipas sistemit numëror të Letrave nga Mahatma) që janë: Atma (7. Shpirti Universal), Buddhi (6. mjeti i Shpirtit), Manas ose Mendja (5. në aspektin e vet më të lartë). As Atma apo Buddhi nuk është princip individual njerëzor, por universale dhe lidhen me njeriun vetëm në ndërthurjen me aspektin manasik, mendor. Kjo Treshe Sipërore quhet zakonisht Ego apo Individualitet, dhe është e pavdekshme.

2) Dyshja Mesore. Gjatë mishëirmit, mund të thuhet se Manas projektojnë një pjesë të vetes mbi planet më të ulëta të qenies, ku shoqërohet me 4. Kama, parimi i dëshirave apo emocioneve, duke formuar një dyshe Kama-Manasik-e, quajtur ndryshe fryma dhe shpirti i vdekshëm.

3) Treshja e Poshtme. Këtu pëfshihen parimin jetësor, 3. Prana; mjetin e saj, 2. Linga Sharira (ose Trupin Astral); dhe 1. Sthula Sharira (ose trupin fizik). Treshja e Poshtme bashkë me Dyshen Mesore formojnë Personalitetin.


Treshja e Poshtme varet nga lindja e vdekja, siç i njohim ne, dhe Dyshja Mesore varet nga pasvdekja deri në shpërbërje, ja pra pavdekësia e frymës. Antahkarana, përcaktuar si “ura mes Manas-ve të larta e të poshtme”, bëhet, kur zhvillohet, mënyra e ndërlidhjes mes duetit. Dy parimet më të larta, Atma dhe Buddhi, përmenden ndonjëherë si Dyshja Sipërore, apo, derisa përbëjnë vërtet Njësi të vetme, Monadi. Ndërthurja e Monadit me Manas është Njeriu i Pavdekshëm. Megjithëse ne identifikohemi gjatë pjesës më të madhe të jetës me Personalitetin kalimtar, Shkenca Ezoterike këmbëngul se Vetja reale ndër ne është shfaqje e qëndrueshme e një Thelbi Hyjnor, VETJA UNIVERSALE.

Përvoja normale e gjërave, njerëzve e ngjarjeve në ambient – përvoja e përbashkët e jetës në botën fizike – është objektive; zakonisht realiteti ndahet me të tjerët. Reagimet tona ndaj të njëjtave gjëra, njerëzve e ngjarjeve janë subjektive, përbërja e botës private të çdo individi, në të cilën askush tjetër nuk hyn dot.

Dallimi është i rëndësishëm në studimin e gjendjeve të vetëdijes pas vdekjes. Shpjegimet e proceseve të vdekjes e gjendjeve të pasvdekjes burojnë kryesisht nga mësimet e dhëna nga Mahatmat (Shpirtra të Mëdhenj, Shenjtorë). Këto mësima kaq të hollësishme nuk mund të gjenden tjetërkund; unike për informacionin mbi procesin e vdekjes e çfarë ndodh më pas. Shfaq gjithashtu sesi kuptimi i asaj që vdekja përmbledh, varet nga kuptimi i duhur i formimi i njeriut dhe procesit jetësor të plotë kozmik, të cilin ky formim pasqyron.

Në fjalë të përgjithshme, kushtet dhe përvojat e gjendjeve të pasvdekjes lidhen ngushtë me jetën e sapojetuar, siç është thënë gjithmonë edhe në religjionet ekzoterike. Disa prej faktorëve që përcaktojnë çfarë ndodh përfshijnë mënyrën sesi është jetuar jeta e parafundit, qëllimet, shkaqet dhe interesat kryesore të individit, mënyra si ka përdorur talentet e veta dhe shanset, si përballoi vështirësitë e ndeshura, marrëdhëniet me njerëz të tjerë e shumë faktorë të tjerë, si jetëgjatësia apo mënyra e vdekjes së tij. Sipas të dhënave nga Mahatmat, vdekja e trupit fizik është vetëm fillimi i një procesi të gjatë e të ndërlikuar, sepse, dukeqenëse njeriu është qenie e ndërlikuar, tërheqja e jetës nga shtresat apo parimeve të tjera të tij është gjithashtu e ndërlikuar. Në çastet e fundit të jetës së vet, para se truri ndal punën, vdekatari kqyr me hollësi jetën që po mbaron. Çdo ngjarje zhvendoset prej trurit që po vdes e shihet në perspektivën e duhur. Sipas njeriut që ka qenë, vdekatari do t’u kushtojë më tepër vëmendje disa kujtimeve se të tjerave. Ky është çasti i së vërtetës, kur ai e sheh veten si ishte në të vërtetë, jo siç ishte mësuar zakonisht ta imagjinonte veten. Mendimet e tij të fundit, ndërsa sheh të kaluarën e vet t’i shfaqet, do të kenë ndikim në personalitetin tjetër, ku do të rikthehet në kohën e duhur, dhe për shkak të rëndësisë vendimtare për atë të ardhme, përqendrimi vetjak i atij që po vdes nuk duhet shqetësuar. Me mbarimin e kësaj kqyrjeje dhe goditjen pasuese kryesore për mishërimin e ardhshëm, vjen humbja e vetëdijes. Cilidoqoftë lloji i vdekjes, vetëdija shuhet “si flakë qiriu”. Jeta tërhiqet ngadalë prej mjeteve të ulëta, fillimisht prej atyre të Treshes së Poshtme e pastaj, më ngadalë, prej Dyshes Mesore. Ku jeta ikën prej tyre, mjetet, herëtavonë, shpërbëhen dhe përbërjet rikthehen në pellgun e madh të jetës për t’u ripërdorur. Dëshmitë e njerëzve të shpallur të vdekur klinikisht, por që janë rikthyer në jetë, përmbajnë prova që para, gjatë apo pas shfaqjes, individi mund të bëhet i ndërgjegjshëm për një Prani madhështore, të afërt e të fuqishme. Mund të provohet thjesht si dritë, apo dritë e shenjtë qenie drite, shpesh e lidhur me Hyjninë. Me fjalë teozofike, kjo mund të jetë ndjesi e Egos Shpirtërore Hyjnore, që ndriçon mbi vetëdije në atë skaj të fundit. Vetë shfaqja tregohet zakonisht në rastet e regjistruara.

Një përvojë tjetër e zakonshme është të qenët i ndërgjegjshëm për një pengesë që ndal rrugën; disa ndiejnë se ishin në një tunel apo luginë të errët, ku duhej kaluar për të mbarritur në dritë. Mbase kapja e dritës ishte çasti i vdekjes, e cila në këto raste nuk ndodhi.

Faza tjetër, pas humbjes së vetëdijes që ndjek shfaqjen, përshkruhet në Letra nga Mahatma si një luftë “vdekjeje” – një term i pavend, mbase, gjersa duket se tregon për një eksperiencë të dhimbshme e të vetëdijshme: lufta, siç përshkruhet në letra, është më shumë një ndarje e vetvetishme e elementëve Egoikë nga ata personalë në natyrën e njeriut. Si më sipër, parimi i Pestë, ose Manasik, është duet në mishërim, pjesërisht, në aspektin e tij më të epërm, duke qenë i lidhur me Monadin, e pjesërisht, në aspektin më të poshtmë, duke u bashkëngjitur me Kama, parimi i Katër ose dëshiror. Këto dy mënyra funksionimi të parimit Manasik shpjegojnë termin Manas “i epërm” dhe “i poshtmë”. Bashkë me Monadin dhe Manas e epërme formojnë si rrjedhim Dyshen Sipërore, ndërsa bashkë me Kama dhe Manas të poshtme formojnë Dyshen e Poshtme. Lufta zhvillohet mes këtyre dueteve. Kur njeriu vdes, parimi i tij i dytë e i tretë vdesin bashkë me të; treshja e poshtme zhduket, ndërsa parimi i katërt, i pestë, i gjashtë, dhe i shtatë formojnë Katërsorin mbijetues…kështu që, është luftë “vdekjeje” mes dualiteteve të Epërme të Poshtme. Nëse i epërmi fiton, i gjashti, meqenëse përmban në vetvete kuintesencën e së Mirës nga i pest – dashuritë fisnike, synimett shenjtërore (megjithëse tokësore), dhe pjesët më të Shpirtërore të mendjes së vet – ndjek urtakun (të shtatin) e vet në Gjendjen “Ngjizëse”; dhe i pesti e i katërti mbeten lidhur si guacka boshe…

Kur nuk ka rrethana të jashtëzakonshme, Gjendja Ngjizëse vazhdon derisa – shumë vjet më vonë (në terma tokësorë) – vetëdija rikthehet. Pastaj vjen një shfaqje e dytë e jetës së sapokaluar, ndjekur nga dalja graduale drejt një gjendjeje lumturie të hareshme, me vetëdijen se rrethohesh nga familjarë, të dashur e gjëra të njohura. Këto përvoja, gjithësesi, janë plotësisht subjektive, si ëndrra të gjalla, por të paktën kanë aq realitet sa ajo çka quajmë jetë e vërtetë. Kj ogjendje, e cila për ëndërruesin është realitet, njihet si Devachan, fjalë sanskritisht “banesa e zotave”, dhe përcaktohet në Fjalorin Teozofik si gjendja e ndërmjetme mes dy jetëve tokësore, gjendje ku Egoja (Atma-Buddhi-Manas ose Trinitija bërë Një) hyn, pas ndarjes së saj nga Kama Rupa dhe shpërbërja e parimeve të poshtme në tokë. Natyra e Devachan si gjendje, jo si vend, nënvizohet në një përcaktim tjetër, ku përshkruhet si kusht, gjendje hareje mendore. Filozofikisht një gjendje mendore e ngjashme me ëndrrën më të gjallë, por shumë më reale dhe e ndezur. Është gjendja e pasvdekjes shumicës së vdekatarëve. Në atë gjendje, entiteti quhet Devaçani. Gjen gjithë të dashurit e vet gjatë jetës, rrethuar nga idealizma; për më tej, provon përmbushjen e ëndrrave dhe ambicieve me vlera, gjërat më fisnike në synimet e veta tokësore. Gjendja është plotësisht shpirtërore, pa elementë të rëndomtë; gjendje ndriçimi, prehjeje, rigjenerimi dhe shpërblimi për vuajtjet. Duke qenë subjektive, sidoqoftë, është një botë private që s’mund të ndahet me të tjerë, e ngjashme me botën vetjake të ëndrrave: shkurtimisht, pavarësisht aktualitetit të gjallë, është gjendje iluzioni e vetëkrijuar. Miqtë tanë atje, ambienti, nuk janë realitet objektiv.

Çështja e kthimit në botën nga ku Egoja ka ikur është e prerë: mjetet e nevojshme për të ekzistuar në planet e poshtëm janë shpërbërë, rrjedhimisht nuk ka kthim të mundshëm. Devaçani, në botën e tij private, nuk ka dijeni për çka ndodh në botën nga iku. Në nivelin Egoik, mund të komunikojë rastësisht me Ego të tjera, përfshirë ata që janë ende në botën fizike, janë gjallë në tokë. Por aftësia e të gjallëve për t’u vetëdijësuar për këto komunikime në gjendje të zgjuar varet nga ndjeshmëria e zhvillimi i tyre; ku kushtet lejojnë, vetëdija e tyre, sipas Blavatsky, u jep përshtypjen e ndjesinë se janë takuar me një të dashur të vdekur e kështu ngushëllohen nga kjo.

Si gjithë proceset dhe gjendjet e tjera, kjo fazë e përvojës së pasvdekjes vjend drejt një fundi. Si nisi gradualisht, po ashtu mbaron, edhe njëherë humb vetëdija, por në rastin normal pas shumë vjetësh (në terma tokësorë). Pastaj vjek koha për një mishërim të ri, parimet më të ulëta riformohen, pjesërisht prej materialeve të vjetra. Kur lindja e re është e pashmangshme Egoja ka një paravizion të prirjes së përgjithshme të jetës që po vjen dhe çfarë duhet të përmbushet. Pavetëdija kthehet derisa sytë fëmijënorë shohin përsëri mbi tokë. Rrethanat e lindjes së fëmijës, ambienti, koha e vendi, familja dhe rrethanat, prirjet që shoqërojnë rikthimin dhe ngjarjet e mundshme për të ndodhur, të gjitha këto kushtëzohen nga Karma. Këto janë ekuilibrat e mbledhur jo vetëm prej mishërimit paraardhës, por edhe nga gjithë jetët e mëparshme.

Kur një mishërim ndalet para kohe, nga sëmundje, aksident, luftë, apo vetëvrasje, cilki normal i përvojave mes vdekjes e rilindjes do të kalojë në ndryshimet përkatëse. Përshembull: në rastin e vdekjes në moshë të vogël, fazat e përshkruara si shfaqje, periudha e luftës dhe ngjizjes do të jenë të shkurtra, pasi nuk ka përvojë të mjaftueshme për përvetësim. Mund të ndodhë, kur vdekja ndodh në fëmijëri, që parimet e brendshme të fëmijës nuk shpërndahen por kthehen në trupin e ri. Ky është rimishërim në kuptimin e vërtetë të fjalëpërfjalshëm. Një i ri që vdes papritur, ushtar përshembull, mund të mos kuptojë për një farë kohe se ka vdekur, derisa të shpërbëhen parimet nëpërmjet një procesi gradual normal. Pastaj do të bëhet i pavetëdijshëm dhe proceset normale të vdekjes do të vazhdojnë. Ndërkohë, për sa kohë që njëfarë ndërgjegjeje mbijeton në parimet e poshtme, si në këtë rast, dhe derisa Egoja të niset drejt Devachan, disa komunikime reale mund të ndodhin, por vetëm përmes një mediumi (ndërmjetësi). Kur proceset normale të vdekjes marrin rrugë dhe Egoja largohet, nuk ka mundësi të tilla; kështuqë vetëm guacka, dueti i mesëm i braktisur mund të kontaktohet.

Vetëvrasja shfaq një pamje tjetër. Ndryshe nga ushtari, vetëvrasësi është përgjegjës për vdekjen e vet. Thuhet se ruan njëfarë vetëdijeje. Mund ta brejë ndërgjegja, duke ngelur në një gjendje të trrshtuar, derikur jeta e tij do të kishte vazhduar normalisht, por gjendja e tij mendore do të varet nga motivi i dhënies fund të jetës së vet në tokë.

Vuajtja është gjithashtu fati i atyre që vdesin të pushtuar nga pasione të forta jonormale, si dëshira e pakontrolluar për kënaqësi fizike, ushqim, pije, seks, zotërime materiale apo ambicie detyruese të pakënaqura. Përveç vuajtjes që një individ sjell mbi vete nga tërheqja për kënaqësi fizike, nuk ka përvoja që i përkasin ferrit tradicional. Nuk ka as dënime pas vdekjes për sjellje të këqija trupore, pasi Karma rivendos peshoren në këtë botë për të këqijat që ndodhin këtu; çfarë mbillet në botën fizike duhet korrur në botën fizike, pasi Ligji është përsosshmërisht i drejtë.

Në Shkencën Ezoterike vdekja shihet si çlirim nga kokëçarjet e vuajtjet e jetës tokësore dhe një fund gjithashtu i gëzimeve në tokë, që janë pashmangshmërisht të përkohshme. Kur ora vjen, mirëpritet nga shumë njerëz, pasi është gjumi i gjatë “që thur mëngën e shthurur të kujdesit, balsami i mendjeve të plagosura, shtegu tjetër i Natyrë së Madhe”, që na përgatit për një ditë tjetër jete mbi tokë.

[Alima]

...

Fillimi im eshte nje pike e ndyt uji.Fundi im eshte nje qelbesire kundermuese.Ne mes te pares dhe te fundit barti ndytesira ne stomak!!!


Ti? Kush je?


.

[halla e madhe]

...

Fillimi im eshte nje pike e ndyt uji.Fundi im eshte nje qelbesire kundermuese.Ne mes te pares dhe te fundit barti ndytesira ne stomak!!!


Ti? Kush je?


.


... :( :(:( s'po di as une :confused:

[vjeshta]

Thjeshte nje zë. Sikur te me bashkoheshin edhe zera te tjera do te ishim dikushi.
Vetem, je askushi.

[Zero Cool]

Kur punën e krijimit të botës duke përfshirë edhe krijimin e njeriut, e përfundoi me sukses, Perëndia vështroi gjërat që i kishte bërë, dhe ato ishin pikërisht siç e donte Ai.


Sot, situata s'është e njëjtë!

Çfarë ndodhi? Kush jemi ne ? Përse ekzistojmë? Përse jemi këtu? A ka kuptim ose qëllim kjo jetë?

[Murgesha]

Kur punën e krijimit të botës duke përfshirë edhe krijimin e njeriut, e përfundoi me sukses, Perëndia vështroi gjërat që i kishte bërë, dhe ato ishin pikërisht siç e donte Ai.

Sigurisht e kan keqinterprentuar prifterinjet ate punen e krijim-perfundimit

Sot, situata s'është e njëjtë!

Po te ishte se Perendia te gjitha punet i kishte ber pikerisht si i donte AI, edhe sot e deri ne pafundesi do te ishte si ne fillim



Cfarë ndodhi?

Kush jemi ne ?
Përse ekzistojmë?
Përse jemi këtu?
A ka kuptim ose qëllim kjo jetë?

S´po di per cilen ndodhi duhet te pergjigjemi :wink:

Jemi njerez, mendja na dallon prej kafsheve

Sepse perendia lejoi seksin per te gjitha gjallesat :biggrin:

Boll po mundohemi te gjejm nje toke tjeter qe na pershtatet po ende jemi duke hetuar.

Ka si nuk ka, zgjohesh ne mengjez per te fjetur serish ne mbremje.

[Zero Cool]

Të shikuarit është të besuarit



Huazuar nga libri "Bota drejt barbarizmit dhe Profetët"

Përfytyrimi krijues nuk është i vështirë dhe mund të sjellë shumë dobira. Teknika e përfytyrimit krijues nuk është e re. Gjatë të gjitha kohëve ai ka formuar bazat e kualifikimit lidhur me magjitë. Shumica e librave të ashtuquajtur të psikologjisë popullore e përdorin teknikën pa hyrë në hollësirat e parimeve që marrin pjesë në të.

Ordo Templi Orientis (OTO), themeluar nga Karl Kellner në 1906, përfshinin praktika të caktuara Tantrike në ritualet e tyre dhe, kur Teodor Reus u bë kryetari i OTO-s, përfshiu një lëndë që përbëhej nga ushtrime komplekse përfytyrimi të përdorura në lidhje me aktivitetin seksual. Aleister Krovlei, pas takimit me Teodor Reus, shkroi rreth këtyre ushtrimeve komplekse dhe i përfshiu ato në leksionet e veta.

Përfytyrimi krijues formon gjithashtu bazat e kualifikimit të mendimit pozitiv, që përdoret për të përmirësuar shëndetin. Karl dhe Stefani Simonton i përdorin këto metoda auto-sugjestionuese në terapinë e tyre të përfytyrimit në Teksas. Në këtë terapi, pacientët fantazojnë në mënyrë të gjallë se qeliza të sëmura po shkatërrohen dhe po shpërndahen nga, psh, një regjiment ushtarësh.

Dihet se një numër shumë i madh sëmundjesh janë psikosomatike dhe këtu hyjnë disa nga ato që janë kërcënimi më serioz për shëndetin dhe për jetën. Mendimi negativ, si edhe stresi, rezultojnë në një kërcënim real dhe serioz për shëndetin e individit. Njerëzit sëmuren, zhvillojnë të gjitha simptomat dhe shenjat e një sëmundjeje të caktuar, sepse ata besojnë se e kanë sëmundjen dhe përfytyrojnë në imagjinatën e tyre të gjitha ato shenja dhe simptoma.

Aksidentet shpesh kanë ndodhur për arsye se njerëzit kanë menduar se do të ndodhi aksident. Kur kemi qënë të vegjël, na kanë thënë të mos përdorim thikën se do të prisnim dorën gjë që ka ndodhur shpesh. Dihet se sa me siguri i ngjisin fëmijët pemët, por ku një i rritur i thotë të mos ngjitet se do të bjerë dhe fëmija përfytyron aktin e rënies atëherë ai bie nga pema. Sa më i gjallë të jetë përfytyrimi aq më shumë rritet shansi i rënies.

Trajnerët e mirë u thonë atletëve të tyre që gjatë garave të përfytyrojnë sa më qartë që është e mundur veten e tyre duke dalë kampionë. Në përgjithësi, sa më i qartë dhe i gjallë bëhet përfytyrimi aq më e madhe është mundësia e realizimit nëpërmjet mendjes nënndërgjegjësor (ose siç quhet shpesh, subkonshiencës). Vetëm nëpërmjet subkonshiencës ju mund të hyni në vibrime me planin yjor dhe kështu të manipuloni dritën yjore për të formuar matricën për materializimin në planin fizik.

C.J.Jung mendon se proceset e subkonshiencës u përkasin dy sistemeve. Aspekti i konshiencës i një psiqike mund të krahasohet me atë pjesë të një ishulli që duket mbi ujë dhe pjesa pafundësisht më e madhe, që nuk duket e ishullit, përfaqëson subkonshiencën. Jung shkon më tej kur thotë se pjesa që duket e ishullit mund të krahasohet edhe me subkonshiencën personale dhe pjesa e padukshme e mbuluar gjithmonë nga uji përfaqëson subkonshiencën kolektive. Egua ose uni ose pjesa që mendon e mendjes është vetëm një pjesë fare e vogël e psiqikës totale.

Subkonshienca kolektive e psikologjisë së Jungut bashkëlidhet me mësimet yjore ose ezoterike dhe është një oqean i gjërë tendencash të formuara nga eksperienca që e kanë origjinën në të shkuarën shumë të largët të racës njerëzore. Jung i quajti këto tendenca arkotipe dhe ato shfaqen si gjëra imagjinare dhe simbole në ëndërrat e grupeve me kultura shumë të ndryshme dhe pavarësisht nga periudha historike. Këto simbole ëndërrash ndeshen gjithashtu në folklorin dhe mitologjitë e të gjitha kulturave dhe racave.

Këto imazhe të lashta të subkonshiencës kolektive ushtrojnë një influencë potenciale mbi jetën tonë dhe shpesh kjo influencë keqkuptohet plotësisht sepse është e panjohur për mendjen konshiente njerëzore. Të folurit është një zhvillim evolucionar relativisht i vonë po të krahasohet me këto nivele subkonshience të mendjes. Kështu, e vetmja mënyrë për të komunikuar me mendjen subkonshiente është nëpërmjet simboleve.

Stampimi në tru

Subkonshienca kontrollon funksionet jetësore të trupit të njeriut kurse nivelet më të thella të subkonshiencës kolektive përbëjnë një oqean të paanë ku është stampuar çdo mendim dhe çdo veprim i racës njerëzore. Prandaj, duke qënë në gjëndje për të komunikuar me nivelet tona të subkonshiencës ne jemi në gjëndje të evitojmë sëmundjet psikosomatike, të disponojmë pasuri njohurish dhe të arrijmë të realizojmë gjërat që ne duam në jetë. Por subkonshienca kupton ose lexon vetëm imazhet dhe simbolet dhe këto duhet të kenë qartësinë e kristalit, të mos ngatërrohen kurrë dhe të mos jenë konfuze. Pra, është shumë e rëndësishme që këto imazhe, pamje dhe simbole, të sillen ose mbahen në mendje me një qartësi të madhe. Prandaj dhe lind nevoja e kualifikimit ose e stërvitjes për përfytyrimin.

Të përfytyruarit luan një rol kaq të rëndësishëm në operacionet magjike sa që duhet përfituar nga çdo mundësi që të jepet për ta stërvitur këtë aftësi. Duhet bërë një përpjekje e zellshme ose serioze për të vrojtuar gjërat dhe për të qënë në gjëndje për t'i kujtuar ato me hollësi. Duket e pabesueshme, por është e vërtetë se megjithëse njerëzit e shohin orën e tyre të dorës me dhjetra herë në ditë, po t'i pyesësh se me ç'lloj numërash apo gërmash shënohen orët, ata nuk e dinë ta thonë. Bëni një provë. Pyesni një shofer se cila është radha e shenjave të dritave të semaforëve dhe ata nuk janë në gjëndje ta thonë. Njerëzit në përgjithësi nuk janë vrojtues.

Një mënyrë veçanërisht efektive për të provuar aftësitë përfytyruese është ajo që quhet Loja e Kimit. Dikush merr një tabaka dhe vendos mbi të 20 objekte të cilat i mbulon me një shami. Ju vendoseni përpara tabakasë. Objektet në të zbulohen për vetëm një minutë dhe mbulohen prapë. Detyra juaj është të përshkruani plotësisht objektet që mbani mend. Nivel i mirë është të mbani mend deri 16 objekte. Ky nivel është i mirë për skautistët, por për ata që duan t'i hyjnë rrugëve spiritualiste kjo shifër duhet të jetë më e lartë.

Në qoftë se aftësia juaj përfytyruese ka arritur një standart të kënaqshëm, teknika juaj duhet të vihet në praktikë për të arritur diçka që ju dëshironi. Përfytyrimi duhet të jetë i qartë si kristali; objekti duhet dëshiruar intensivisht dhe emocionalisht; vullneti për të realizuar dëshirën duhet të përqëndrohet mbi objektin e dëshiruar gjë që duhet pritur me sa më shumë zjarr. Provojeni dhe do të habiteni.

[Zero Cool]

SHPIRTI I TURMËS DHE I ASKUSHMËRISË



SHPIRTI I TURMËS bashkëjeton me njeriun dhe është tipar i historisë njerëzore, sepse njeriu në mënyrë të natyrshme është qenie shoqërore që kërkon përherë të shoqërizohet. Porse njohuria për të, përkujdesja ndaj këtij shpirti dhe mbi të gjitha shfrytëzimi i tij për qëllime të caktuara përbën anën tjetër të medaljes. Çeshtja madhore është se sa i theksuar është shpirti i turmës në shoqëri, sepse njeriu i brymosur me një mendësi të tillë ka në themel të mendjes së tij çiftin Sundimtari dhe Turma. Kjo është çeshtje madhore sepse mendimet dhe ndjenjat janë shfaqje të shpirtit të njeriut dhe janë pikërisht ato që përcaktojnë sjelljen e tij shoqërore, domethënë kufirin ndarës çfar quhet e mirë dhe çfar quhet e keqe. Sjellja dhe puna e njeriut janë dy gjëra të ndryshme por që njëkohësisht plotësojnë e bashkëshoqërojnë njëra tjetrën, ngase në fund të fundit ato bashkëshoqërojnë njeriun. Sjellja shoqërore është ajo që përcakton ngjarjet shoqërore, sepse njeriu bën atë që dëshiron të bëjë.

Njeriu në turmë ka një shpirt të ndrydhur, të pa lirë e të pa larmishëm dhe duke qenë në gjendje të tillë ai kundërvepron duke i lindur dëshira në skutat e shpirtit të tij për ta parë veten në krye të turmës. Shpirti i tij ngashëron, kredhet përqark, i friksuar mban sytë e veshët hapur te të tjerët, frigon e idhtohet nga e mira e tjetrit, i sheh të tjerët detyrimisht të barabartë me vetveten, sheh në të tjerët aspak ndryshim nga vetvetja ose në rastin më të mirë ndryshime të parëndësishme. Ai ndjehet njësh me “të barabartët e tij” dhe vetpërfytyrohet si përfaqësues i tyre. Ky shpirt i ngujuar në mënyrë natyrale kërkon hapje, liri dhe vet-dallueshmëri. Prandaj ai e anon ndërgjegjen e tij drejt njëshit, drejt unit, drejt vetkuptimit me ndjenja të forta që ky vetnjësh kështu nuk ka vlerë dhe si rrjedhim i mbin dëshira që të duket mbi të tjerët ose, e thënë sipas mendjes së tij, mbi “të barabartët e tij”. Zgjidhja më e lehtë për të është mburrja ose bërja e tjetrit me turp. Ai gjithmonë është në kërkim të rastit për t’u mburrur ose bërë tjetrin me turp, sepse ai ndjehet keq dhe i turpëruar kur nuk mburret apo kur nuk e turpëron tjetrin. Me ligësi, ai gjithmonë është në kërkim të thashethemit për tjetrin, sepse edhe vetë ai është një thashethem. Kështu, njeriu në turmë harxhon pa ndërprerje vëmendje dhe energji e tij për emocione të panevojshme dhe hamendje të papëlqyeshme, për ngacmime nervore të nxituara, për ëndërrime me sy hapur dhe thashetheme të pashtershme.

Njeriu në turmë e ka të pamundur të pranojë se jo çdo gjë është apo i përket çdonjerit dhe jo çdo njeri është për çdo gjë. Një mendësi e tillë nuk arrin të pranojë se veç punës së tij egziston e duhet të egzistojë edhe puna e të tjerëve dhe nuk vozit në mënyrë të atillë që puna e tij të plotësojë punën e të tjerëve ose puna e tij të plotësohet prej të tjerëve. Për një shpirt të tillë i mirë është, domethëne duhet të egzistojë, vetëm guri i tij dhe jo muri i përbashkët. Ai vetëgjykon se është i pazëvëndësueshëm dhe ka edhe raste që ai përpiqet ta prishë murin e përbashkët, sepse ka një shpirt të pabesë me aromë kalbëzimi. Një shpirt i tillë nuk përcjell respekt për të tjerët e midis të tjerëve, biles për të nuk egziston dhe nuk duhet të egzistojë edhe mendimi ndryshe, aq më tepër të kuptojë se kur respektohet mendimi ndryshe edhe bashkimi është më i fortë. E thënë më gjërë, një shpirt i tillë nuk pranon ndryshimin dhe ndryshueshmërinë, domethënë harmoninë, dhe si rrjedhim nuk pranon përparimin, madje e urren atë.

Njeriu në turmë kthehet pa e kuptuar në një narcist. Si i tillë ai kërkon me këmbëngulje në turmë vetëm pasqyrime të vetvetes; të tjerët janë njësoj për të, duhet të jenë kështu ose përndryshe të shndërrohen në të tillë. Pëlqyeshmëria për vetveten duke parë dhe prekur vetveten nga të gjitha anët e në tërë turmën është e pakufijshme. Ndërsa narcistit të lashtësisë i duhej të qëndronte tërë ditën mbi një pellg të vogël me ujë të patrazuar për të parë vetëm vetveten e pasqyruar me qëllim që t’i avullonte kënaqësinë e pëlqyeshmërisë së vetvetes, për narcistin e turmës pasqyra e vetvetes shtrihet në të katër anët e pafundme për sa kohë që egziston turma e tij. Si e tillë kjo pasqyrë e nderë bëhet njëkohësisht mjaft e brishtë, lehtësisht e thyeshme dhe e thërmueshme nga çasti në çast për shkak të madhësisë e shtrirjes së saj. Një kënaqësi e tillë e dhënë nga një pasqyrë e pafundme nuk mund të lëshohet apo të harrohet. Për ta ruajtur këtë gjendje, mjetet e vetme të narcistit të turmes janë: vigjilenca, cmira, urrejtja dhe dhuna ndaj çdo drithërime të sipërfaqes së pasqyrës ujore, ndaj çdo tingulli sadopak të ndryshëm të dëgjuar, ndaj çdo njëshi tjetër në turmë dhe ndaj çdo ndryshimi që shfaq ky njësh. Në mënyrë të veçantë, narcisti i turmës hidhërohet thellë dhe mbushet me dëshpërim e urrejtje kur vëren ndonjë të mirë që i shkon apo i ndodh tjetrit. Për të, njëshat e tjerë në turmë nuk e meritojnë dhe nuk duhet t’iu ndodhin të mira. Ay i përqesh të tjerët kur shprehen e shfaqen ndryshe, i pengon ato të ndryshojnë dhe të përparojnë. Për të, vetëm sundimtari i turmës, idhulli i tij, vetvetja e tij e dëshiruar, meriton të mira, prarim, vezullim e lartësi.

Një shpirt i tillë i jep vlerë vetëm të qënit mundues për të tjerët, i jep vlerë vetes vetëm duke ia ulur vlerën të tjerëve, i jep vlerë vetes duke përdhosur vlerat qytetare, kulturore dhe kombëtare të shoqërisë që i përket. Një shpirt i tillë njeh vetëm lirinë e tij të egërt e të pakufishme. Ay është shpirtërisht pjesmarrës në krimin apo tradhëtinë që sundimtari (Mbinjëshi) i tij kryen. Ai nuk arsyeton për këtë dhe nuk e arsyeton mbinjëshin e tij, sepse ay vetë është sundimtari i ëndërruar pa qenë sundimtar. Ai dallon vetëm të drejta për veten e tij; për të egziston vetëm liria e tij dhe jo e të tjerëve. Biles, kur mbaron ai duhet të mbarojnë edhe të tjerët. Një shpirt i tillë është i pangopur, i pakënaqur, i paqetë dhe rrjedhimisht mizor për të mbajtur gjallë pangopshmërinë e tij. Ai vetmendon se është i pagabueshëm, i pacënueshëm, me të drejta absolute e liri të pakufijshme. Ai nuk mban dhe nuk ndjen përgjegjësi për veten dhe të tjerët; një shpirt i tillë është, bie fjala, një Ali Pashë Tepelenë. Një shpirt i tillë synon që çdo gjë me vlerë të jetë brenda derës së tij, ai dëshiron dhe përpiqet të ndërtojë vetëm ishullin e tij, kullën e tij me frëngji. Atij nuk i intereson ambjenti përreth dhe madje ai e sheh me armiqësi këtë ambjent, sepse atij nuk i interesojnë gjërat e përbashkëta. Një shpirti të tillë i pëlqen të ndërtojë ishullin e tij të thepisur; ai ngazëllehet kur prish urat lidhëse dhe pret telat ndërlidhëse për të ndërtuar garth përrreth vetes së tij. Atij nuk i pëlqen bashkëjetesa paqësore, sepse ai nuk respekton tjetrin dhe pjesën e tjetrit, ai është një fqinj i keq, ai urren dhe i erren sytë për çdo ndryshim të vënë re tek “të barabartët e tij”. Dhe njëkohësisht, ai vrojton se ç’bëjnë të tjerët për të bërë të njëjtën gjë, për të mos ngelur mbrapa emocionalisht.

Njeriu i turmës nuk rri dot pa e parë dhe dëgjuar papushim e kudo figurën e mbinjëshit të tij. Figura e stampuar e mbinjëshit të tij mishëron pasqyrimin e vetetes për njëshin e vocërr dhe si e tillë tek kjo figurë ai gjen kënaqësinë dhe dehjen më të madhe për veten e vet; kjo është ëmbëlsia për shpirtin e tij të idhtuar. Karrikja dhe bëmat e sipërnjëshit i krijojnë njëshit të vocërr një rrymë të atillë jehonash saqë pa atë rrymë as makina njësh nuk punon e as njëshi nuk ndjen vetveten. Njeriu në turmë kthehet në vogëlinë e fëmijërisë e tij kur ëndërronte të ishte i madh, mbinjësh i frikshëm, dhe papërgjegjshmëria fëminore i jepte shijen e kënaqësisë pakufi. Prandaj, besimi i tij shkon andej nga fryn era, andej nga burojnë valët e tingujt që e mbajnë të vogël atë, andej nga shfryn sundimtari i turmës, andej nga është kahu i fuqisë së turmës. Turma kërkon njerëz të vegjël, grimca rëre, që të prodhojë furtunë. Si një vocërrak, ai gjykon vetëm duke thërritur për ndihmë paragjykimet e paharrueshme të vogëlisë. Duke përfytyruar, ai e kthen veten mbrapa në kohë dhe emocionalisht mburret me këtë. Kështu, me dashje e pa dashje, ai e shuan zgjuarsinë e tij, bëhet i paaftë të dallojë dhe kuptojë të vërtetën, e ul veten aq poshtë sa të mos njohë rrotën dhe të mos dijë sa bëjnë 1+1-1; dhe shpejt e shpesh bën keq dhe gabime. Njeriu në turmë e ka të pamundur të kujtojë apo vrojtojë vetveten, e si rrjedhim ai e ka të pamundur të kujtojë apo t'i lidhë veprimet e ndodhitë e shkuara. Kujtesa e njeriut në turmë është e çastit, tepër e shkurtër. Ai kujton vetëm çfar dëshiron në çast të kujtojë ose çfar i shkon për shtat shpresave dhe frikave të tij.

Njeriu në turmë arsyeton mbi bazën e vetarësyes së shtypur të njëshit. Domethënë, ai kërkon njësha për mendjen e tij të ngathët, sepse ai e ka frikë njëshin, mundimtarin e mundshëm të tij, dhe mendon se edhe ai njësh e ka frikë atë për të njëjtën arësye. Ay është një sundimtar i gurosur, sepse vetëm kështu mund të jetë njësh, dhe si i tillë nuk pranon të dallohen njësha të tjerë në turmë. Kur ia dënojnë të këqijat, ai kërkon vetëm njësha, sepse me dashje ose padashje nuk e kupton se pse i sulen. Një shpirti të tillë nuk i intereson bashkëpunimi dhe harmonia, atij i intereson vetëm mbinjëshi që ta sundojë në shpirt. Pavarësisht sa larg është, ai gjithmonë vigjëlon që mbinjëshi, sundimtari i tij me të cilin i mburret vetvetes, të mos cënohet, të mos iki, të jetë i përjetshëm e i paprekshëm, i gurosur, i lartë deri në qiell, sepse vetëm kështu ai mund të ngrejë sytë lart. Urrejtja e bën atë gjithmonë gati të bashkohet me shpirtra të tjerë të tillë për t’iu sulur mizorisht “të barabartëve të tij”, për t’i plaçkitur e përdhosur ato, për t’i tradhëtuar ato, sa herë i del rasti apo dëgjon se mbinjëshi iu kërkon një gjë të tillë. Lëvizja barazitiste (komuniste, e thënë jo shqip) në Shqipëri mori përmasa epidemike gjatë Luftës II Botërorë, sepse njerëzia u josh nëpërmjet thënies “Ngrihuni t’iu biem atyre që janë ndryshe dhe t’iua marrim atë çfar kanë”.

Njeriu në turmë nuk ka forcë shpirtërore dhe gjithnjë bëhet akoma edhe më i pa aftë të pyesë apo të gjykojë vetveten, të shkëputet prej kthetrave të brendshme, të shmangë varësinë nga të tjerët, të mos përjashtojë vetveten, të përdorë ndonjë dritëz kuptimi prej vetvetes; të ketë kureshtje kush është, nga vjen e ku shkon dhe pse. Njeriu në turmë është një askush. Ai mendon sipas modës së turmës, sipas propagandës zyrtare shtetërore apo botërore, dhe përqesh çdo gjë që është ndryshe nga ajo modë. Njeriu në turmë i ngjan një cifle hekuri të cilën vetëm fusha magnetike e mbinjëshit e mban drejt, të ngritur lart. Pa këtë fushë magnetike jetike, ai bie përdhe e shkon me pluhurin. Prandaj njeriu në turmë guroset pas mbinjëshit dhe shndërrohet në fanatik, domethënë ai e ka të pamundur të ndryshojë mendjen dhe përmbajtjen. Një njeri me shpirt të tillë është qenie emocionale, nervore, një tifoz, një spiun, një madhni që përgjërohet për naltmadhninë e tij. Ay qëndron në turmë për shkak të urrejtjes që ka ndaj të tjerëve, ndaj atyre që njeh apo ndaj fqinjit. Mbinjëshi është shpirti i tij, emocioni dhe kënaqësia e tij, sepse prej hyjniut mbinjësh dhe urrejtjes që ai mbjell egziston turma ku mund të bëjë pjesë. Urrejtja dhe pickimi i emocioneve që i shërbejnë kësaj urrejtje janë ato që e mbajnë turmën bashkë, sepse tek mbinjëshi ai gjen urrejtjen e dëshiruar dhe pickimin e nevojshëm të emocioneve. Pa këtë pickim emocionesh njeriu i turmës nuk do ta ndjente vetveten, nuk do ndjehej mirë, dhe do idhtohej duke u rropatur deri sa të gjente një turmë ku helmi i mbinjëshit t’i ëmbëltonte emocionet. Turma e tij është bota e tij, e kuptimtë për të egzistuar, në brigjet e së cilës përplasen botë (turma) të tjera, të huaja dhe armiqësore.

Njerëzit në turmë janë të egër e të dhunshëm. Shpirti i tyre dhunon dhe kërkon të dhunohet. Me fjalë të tjera shpirti i tyre është i skllavëruar. Skllavërimi i është bërë karakter, zakon, kërkesë, dëshirë dhe mënyrë të jetuari. Njeriu në turmë shndërrohet në një skllav me dashje; ai nuk rron dot pa vuajtur. Ai nuk ka nevojë më për zinxhirë që ta mbajnë të tillë, ashtu si fizikisht. Sa më shumë koha kalon, aq më shumë ai e adhuron skllavërinë e tij dhe aq më shumë krenohet me të. Meqenëse ky shpirt nuk pranon e respekton ndryshim tek “të barabartët” e mendjes së tij dhe ndërkohë kërkon të dhunohet, atëhere këtë dhunim e skllavërim e kërkon, e gjen si zgjidhje, dhe e pret vetëm nga sundimtari i pashpirt i turmës. Domethënë, e kërkon këtë nga idhuli i tij, nga i dëshiruari i shpirtit të tij. Meqenëse ky shpirt i egër është i pasjellshëm ndaj “të barabartëve të tij”, meqenëse ky shpirt nuk pranon të renë dhe ndryshimin e harmonishëm tek “të barabartët e tij”, ai ka vetëm një shtysë mendimi: skllavërimin, dhe vetëm një gjuhë veprimi: dhunën. Egërsia i shkakton dhimbje therëse në shpirt kur sheh harmoni në rrethin e “të barabartëve të tij”. Vetëm dhuna e më të fortit, e më mizorit, e më të egrit, e më të poshtrit, e atij që ka të drejtë të dhunojë e përdhosë të tjerët, e sundimtarit të turmës, mund t’ia fashitë dhimbjen e instikteve të egra të tij. Vetëm kjo dhunë madhore, vetëm ky sundimtar turme me të vetmen të drejtë fjale e veprimi, mund t’ia shtypë egërsinë, shkaktaren e dhimbjes, t’ia qetësojë shpirtin e tij dhe t’ia dehë emocionet. Ky shpirt nuk e kupton dhe nuk e kërkon mëvetësinë, ndryshimin në lidhje me të tjerët. Më e shumta që dëshiron ky shpirt është të bëhët një vasal mizor. Edhe kur e shtyjnë në liri të përkufizuar për të gjithë, ai nuk mund të shkëputet nga e kaluara e skllavërimit dhe dhunimit mbi të. Liria për të është dhuna, rasti për të shfryrë egërsinë e emocioneve të tij. Ai po me dhunë kërkon të kthehet në skllavërinë e shkuar, me të njëjtat kushte e mundësisht me të njëjtin sundimtar mizor për turmën. Shpirti i tij qan papushim për egërsinë e sundimtarit të shkuar. Shpirti i tij i idhnuar psherëtin për mungesën e munduesit të tij të egër, humbjen e të cilit e ndjen shumë herë më të madhe se humbjen e vetvetes apo “të barabartëve të tij”. Ai dëshiron gjithmonë që munduesi të ringjallet dhe shpreson në këtë.

vijon

[Zero Cool]

vijimi


SHPIRTI I TURMËS DHE I ASKUSHMËRISË



Njeriu në turmë shndërrohet në një makinë dhe si e tillë ai nuk e njeh dhe nuk mundet ta njohë vetveten. Ashtu si makina, ai bëhet i papërgjegjshëm për veprimet e tija dhe as dëshiron e as kërkon të dijë apo të kuptojë. Kështu ai shndërrohet në një njeri mekanik me të cilin çdo gjë ndodh. Duke qenë se skllavërimi shoqëror mbështetet mbi frikën, sundimtari i turmës ia ushqen papushim asaj frikën dhe mospëlqyeshmërinë për çdo gjë ndryshe, të re apo të panjohur. Makinat janë të verbëra dhe të pavetëdijshme; ato s'mund të jenë ndryshe dhe veprimet e tyre duhet t'i përgjigjen natyrës së tyre. Njeriu në turmë, njeriu mekanik, i plotëson këto veti të makinës. Si i tillë, ai nuk është njeri i lirë. Që të çlirohet atij i nevojitet së pari të fitojë lirinë e brendshme, të vetëdijshme, të ndërgjegjes dhe mëvetësisë së tij shpirtërore. Përndryshe ai ngec i skllavëruar shpirtërisht sepse ai, para së gjithash, as nuk e njeh dhe as nuk e kupton vetveten e tij. Prandaj njeriu në turmë e humb dhe nuk e kujton vetveten, sepse ai edhe jeton e vepron duke qenë në gjumë të thellë ndonëse me sytë hapur edhe nuk bën përpjekjet e duhura për t'u zgjuar.

ASKUSHMËRIA është një ndjenjë e skajshme shoqërore që në situatë paniku e fut njeriun në ankth dërrmues dhe e zvetnon. Nën ndrydhjen e skajshme të shpirtit të tij, nën hutimin dhe kotësinë që pëson shpirti i tij, nën zhvleftësimin e historisë në mendjen e tij, i dalldisur nga paarsyeshmëria, fillon të ndriçojë në shpirtin e tij të tymosur një flakë pishe e zbehtë në degëzën e askushmërisë. Askushmëria bëhet për të frymëmarrje, liri dhe shkak veprimi. Ai bëhet kështu një makinë që nuk ka fillim e qëllim rruge, një makinë pa busull, që përpiqet të ngahet dhe po qe e nevojshme mund të marrë një kthesë e të ecë për aq sa i kërkojnë shërbim. Duke harruar me dashje ose pa dashje, ai humb vetveten dhe fshin nga mendja vlerat dhe historinë në origjinën e tij, rrënjët. Ai nuk e dallon më tjetrin. Ndërkohë ai kërkon të mbushet me vlera të reja, por nuk arrin të kuptojë se ato janë të pathemelta tek ai, janë si gjethet të cilat zverdhen dhe nuk dihet se ku i flak era.

Ashtu si natyra nga ku ka lindur, shoqëria njerëzore përmban në vetvete ndryshueshmëri. Domethënë, njerëzit ndryshojnë nga pamja, mendimi, gjatësia, vendlindja, dëshirat, kënaqësitë, aftësitë, dituritë dhe biles brenda një grupi shoqëror (kombi) ka ndryshime në të folurat vendore e në veshje. Përtej kombit, ndryshimet shtohen në tiparet e jashtme, ngjyra e lëkurës, gjuha, etj. Grupet shoqërore (kombet) dhe nëngrupet shoqërore (brenda një kombi) kanë edhe gjëra të ngjashme dhe të përbashkëta, por nuk kanë gjëra të barabarta. Nëse respektohet natyra, duke përfshirë edhe shoqërinë e larmishme njerëzore, atëhere jeta është e paqshme. Në të kundërt, përpjekjet për të krijuar fantazma barazie përbëjnë dhe prodhojnë krime njerëzore dhe natyrore. Në rastin e Shqipërisë zyrtare, për gjysëm shekulli u edukua dhunshëm me qëllim dhe me absolutizëm fantazma e barazitizmit shoqëror dhe ndërkombëtar, aq sa u kërkuan “vëllezër” edhe në xhunglat e Amazonës e tundrat e Azisë. Njerëzit u bashkëmblodhën dhunshëm mendërisht dhe fizikisht. U punua për të krijuar të ashtëquajturin “njeriu i ri”, domethënë askushin e dëshiruar të barabartë e të edukuar me shpirtin e turmës.

Për askushin e mirë është askushmëria dhe e keqe është çdo gjë tjetër e arsyeshme, jo-paemër dhe me formë e përmbajtje të qartë. Askushi nuk di as çfar, pse e kë të emërojë dhe as pse është emëruar; ai pret urdhër nga mbinjëshi për të zbatuar një ligj që është urdhëri vetë. Ai nuk di pse është në një detyrë zyrtare dhe çfar do të thotë ai emërim, çfar pritet e duhet të bëjë, çfar të thotë e çfar të kërkojë. Ai është një vjedhës pune, vendi pune dhe vote. Ai nuk e di ç’është e çfar përfaqson kombi e flamuri kombëtar ose çfar duhet të bëjë për festën kombëtare, çfar flamuri duhet të mbajë, çfar të bëjë që ai flamur të mos jetë thjesht një copë lecke me ngjyra, etj. Ay shndërrohet në spiun, tradhëtar, vjedhës i vetvetes dhe brejtës apo shkatërrues i të tijëve. Askushmëria shpesh e vozit askushin në veprime tradhëtie, sepse për të qenë një njësh dikushi, një sundimtar i përmalluar, ai i hyn rrugës së krimit dhe bashkëpunimit me armiqtë. Ai vetëm keq sheh, uron apo dëshiron, sepse ai vetë është keq dhe të keqen ka si pikë krahasimi. Ai flet për gjëra të parësyeshme e të pakuptueshme dhe biles ai nuk dallon ngjyrimet.

TË MENDUARIT TURMOR DHE ASKUSHMËRIA të para veçan dhe të veçuara për njeriun e veçuar nuk përbëjnë rrezik për shoqërinë. Por meqenëse shpirti i askushmërisë lind prej shpirtit të turmës dhe ndërthuret mjaft me të, atëhere kur shpirti i turmës dhe i askushëmrisë bëhen tipare shoqërore të përhapura dhe të njëkohshme, atëhëre ai grup shoqëror është në rrezikun e madh të mashtrimit dhe vetshkatërrimit. Rreziku bëhet akoma më i madh dhe pësimi prej tij më i shpejtë kur armiqtë e këtij grupi shoqëror ia njohin atij këtë shpirt dhe përkujdesen t’ia forcojnë pikërisht këto dy tipare shoqërore. Në këtë rast, pasoja është e paqartë për çastin por e qartë pas një periudhe të gjatë kohe. Si rrjedhim, ai grup shoqëror vetshkatërrohet, humbet vlera njerzore, shpirtërore, kulturore dhe materiale, ose në rastin më të mirë vazhdon të përtiqet në kufinjtë e mbijetesës duke ngelur i prapambetur, i vetpenguar në përparim dhe i paqetësuar. Ngulmi i këtyre dy mendësive i mban njeriut ndezur ëndërrën e barazitizmit dhe si rrjedhim ai cënon dhunshëm gjërat që s’i përkasin ose që janë të ndryshme nga ëndërrimi i tij.

Veç shpirtligëve, njerëzit që janë në detyra zyrtare dhe i përmbajnë në vetvete të dy këto mendësi bëhen shumë dëmtues për shoqërinë gjatë marrjes së vendimeve. Biles, ato zhyten në krime dhe tradhëti nga të cilat nuk dalin dot dhe njëkohësisht kujdestarët e tyre nuk i lenë të dalin por i zhytin akoma më shumë. Njerëz të tillë bëhen kukulla qeverisëse dhe nga veprimet apo goja e tyre mund të dëgjohen gjërat më të paarësyeshme. Me njerëz të tillë në pozita shtetërore, veprimtaria armiqsore e huaj, sidomos ajo e fshehta, ka fushë të lirë veprimi dhe pasoja të dhimshme për vendin. Historia shqiptare vazhdon ta japë këtë mësim. Ato njerëz që thonë se nuk ka armik, ose e thonë këtë nga mungesa e zgjuarsisë së tyre, ose e thonë këtë nga vetvetja për shkaqe emocionale dhe qëllime të ngushta vetjake apo përfitimi, ose iu është thënë nga armiqtë ta thonë këtë gjë (duke e ditur ose duke mos e kuptuar këtë); ose shtyhen ta thonë këtë jo nga një shkak i përmendur më sipër. Shteti i Shqipërisë zyrtare u shpartallua në fillim të vitit 1997 pikërisht prej humbjes së armikut (një shembull i askushmërisë) dhe veprimit të frymëzuar nga mendësia e turmës.

Të dyja këto mendësi ushqejnë njëra-tjetrën dhe përcaktojnë sjelljen shoqërore të njeriut, e cila do të thotë para së gjithash si sillet njeriu ndaj shoqërisë dhe çfar ka bërë për të. Egzistenca dhe nxitja e tyre nga ato që i duan të keqen shqiptarëve i rrisin mjaft pasojat negative mbi shoqërinë shqiptare, qetësimin, bashkimin dhe përparimin e saj. Ndikimi negativ në shoqëri i të dyja mendësive zvoglohet nëpërmjet ndriçimit të shpirtit me vlera dhe mendjes me ide, shkollimit matematik dhe shkencor, edukimit të njeriut si e pse të përdorë arësyen, edukimit kombëtar dhe atij bashkësor. Të gjitha këto kanë qëllim përparimin dhe përkufizimin e mirësjelljes shoqërore ndaj vetvetes, të tjerëve dhe ambjentit në rrugën drejt një shoqërie të udhërrëfyer prej arësyes dhe urtësisë, domethënë drejt një shoqërie që i përket e vërteta dhe që e sheh atë nëpërmjet arësyes. Pra çeshtja shtrohet: të dihen të metat e mendësisë shoqërore dhe të kundërveprohet butësisht për largimin e tyre, apo të mos dihen por t’i dijnë armiqtë dhe të veprohet egërsisht për thellimin e tyre. Meqenëse përmirësimi paraprak fillon tek vetë njeriu, fillimi i largimit të këtyre dy mendësive në çdo rast është shumë i thjeshtë: njeriu nevojitet të mos mendojë e të mos flasë me NE. Kështu ai do të fillojë të zgjohet, të kujtojë vetveten, të shkuarën e rrjedhimisht të ardhmen, dhe do të fillojë të egzistojë sepse do të fillojë të mendojë.

[Kaqanikasja]

:wink::smile::wink:

[Ylli-1]

Shkenca e vërtetoi Adamin dhe Evën: Të gjithë kemi paraardhës të përbashkët!

Publikuar: 21:15 / 26.10.2014


http://www.telegrafi.com/fo/bote/shkenca-e-v-euml-rtetoi-ademin-dhe-ev-euml-n-t-euml-gjith-euml-kemi-paraardh-euml-s-t-euml-p-euml-rbashk-euml-t-video_hd.jpg

Bibla thotë se Perëndia e krijoi njeriun nga dheu, se pastaj e krijoi Evën nga briri e Adamit, dhe se të gjithë njerëzit janë pasardhës të drejtpërdrejtë të tyre. Dikush mund të besojë ose jo, por shkenca thotë se të gjithë njerëzit kanë të njëjtin mashkull dhe femër si paraardhës.

Nëse jeni fetar, para se të reagoni e interpretoni, lexojeni tekstin deri në fund.
Studimi i gjenetikës njerëzore, veçanërisht kromozomit Y - që kalon nga i ati tek i biri -padyshim ka konfirmuar se të gjithë njerëzit që jetojnë sot kanë të njëjtin mashkull për paraardhës. Simbolikisht, ky person quhet Adam dhe dihet që ka jetuar në Afrikë.

Adami nuk ishte i vetmi njeri i gjallë në këtë moment të historisë, por ishte i vetmi pasardhësit e të cilit kanë mbijetuar: linja familjare e bashkëkohësve të të tjerëve u shua në një periudhë të pacaktuar kohore, transmeton Telegrafi.
Kur ka jetuar Adami? Kjo është një çështje rreth së cilës shkencëtarët kanë dilema. Studimet fillestare kanë treguar se ka jetuar rreth 59 mijë vite më parë, ndërsa disa të tjerë thonë para 142 mijë viteve. Ka nga ata që besojnë se kjo ka ndodhur para 200 mijë viteve.

Megjithatë, Adami i kromozomit Y-kromozonale dhe Eva mitokondriale (materiali gjenetik që bartet nga nëna tek të gjithë pasardhësit), nuk është e domosdoshme të ishin “burrë e grua”, por kanë jetuar të njëjtën kohë dhe në një periudhë ishin çift.

Njëjtë, është vlerësuar se Eva ka jetuar 100-200 mijë vjet më parë, por as ajo nuk ishte e vetmja femër në atë kohë, porse pasardhësit e pjesëtareve tjera të gjinisë së bukur nuk kanë mbijetuar. Edhe Eva ishte nga Afrika.
Është interesante të theksohet se ka shkencëtarë që besojnë se të gjithë evropianët janë pasardhës të një njeriu i cili kishte jetuar jo shumë kohë më parë. Disa thonë 600 vjet më parë, disa thonë njëmijë, dhe se pasardhësit e të tjerëve janë shuar!

Kjo teori është e diskutueshme në masë të madhe, edhe pse matematika është e qartë për lindjen dhe shuarjen e linjës së ADN-së: kushdo që ka jetuar në fund të mijëvjeçarit të parafundit dhe sot ka trashëgimtarë, është pasardhës i të gjithë evropianëve të gjallë. Pra, të gjithë mund të jemi pasardhës të Karlit të Madh, sepse e dimë që ai ka paraardhës. Me një logjikë të njëjtë, nëse mendojmë për tërë botën, atëherë kuptojmë se të gjithë euroaziatikët janë pasardhës të të njëjtit njeri që ka jetuar para 3500 viteve. /Telegrafi/