[Ma-Origano]

Sa veshtire eshte te shofesh se si lulzon natyra, si lindin dashuri te reja, perderisa dashurija jone eshte fikur, as lotet e derdhura e as fjalet e sinqerta plot ndjenja nuk sollen realizimin e dashrise sone.
Ne ty derdha peshen e dashurise,peshen e varferis se fatit e cila na ndau dhe shtoi mallin e syve qe te kerkojn cdoher te perlotur, por ti je e strehuar ne zemren time nga e cila nuk do te dalesh kurre.
Dashurija per ty shtrihet ne pafundesi. Ti ike, toka per ty u zhduk, mirpo edhe lumturija ime mbeti vetem hija e dashurise. C'te bej tash kur jam mesuar ne pranin tende, qe perher me behet sikur te mos jetoj fare Engjulli ime.
Te prita si lulet qe presin diellin pranveror, te prita dhe po pres me rjedhjen e kohes_ mbytese,ende notoj ne detin e dhimbjeve, por nuk e dij pse nuk fundosem dot.
Armen me te forte qe e kisha dikure "DASHURIN" e kam ende dhe do ta ruaj gjithmon, por te lutem mos e kerko kthimin tim. Engjull nuk kam fuqi qe ta hap rrugen e veshtire deri te pushkatimi im, ngase jam i malisur nga malli, pikellimi, vetmija, e vuajtjet qe do te varosin triumfin e dashurise tone qe tash eshte vetem fantazi, ender e re e kendshme po pa e shijuar.