[Murgesha]

Postimi origjinal është bërë nga Dilaver

Aftësia për të vlersuar njerzit është një ndër shkathtësitë më të nevojshme e të rëndësishme në jetë. Pa të jemi të paaftë të bëjmë dallimin në mes ujkut nga qingji, dhelprës nga lepuri, skifterit nga bilbili. Për të vlersuar një individ fillimisht duhet të njohim pikat e dobëta të tij, fushat e pasiguris dhe krenaris së tij.

Në jetën e përditshmë dhe virtuale takojmë njerëz me tipare/karaktere të ndryshme, duke fillaur prej atyre më arrogante e deri tek tiparët e përsosura/moderne/bashkëkohore.

Njerëzit të cilët sillën në mënyrë arrrogante e me mendjemadhësi sipas mendimit tim ata përfaqësojnë individ tmerrësisht të ndieshëm, të paqëndrueshëm psiqikisht.

Njerëz të cilët ndihen të pasigurtë/pashpresë dhe në njëfar mënyre të papërcaktuar, nuk dijnë kah t’ia mbajnë, në cilin krah, a me ne a me ata, nga fryn era!
Kjo kategori e njerëzve posedojnë tipare të arrogancës, janë dinakë, janë të dhënë pas adhurimit të verbër të ngjerjeve pa vlerë, përbuzin vlerën dinamike të ideve dhe fuqive morale të parimeve të drejta.

Njerëz të cilët shohin vetëm atë që dëshirojnë (ju konvenon) të shohin. Ky grup i njerëzve nuk janë të rrezikshëm sepse e kanë trurin e cekët dhe mashtrohen me një cop asht.

Njerëzit me zemer gjarpëri. Ky grup i njerëzve janë të rrezikshëm, janë dinak dhe dinë të shitën si të ndershëm, sjellshëm, dashur por gjithnji duke i mshefur dhëmbët deri në moemntin e parë që i ofrohet për të pickuar/kafshuar si gjerpëri.

Njerëzit që posedojnë tipare sjellje e cilësi pozitive të niveleve të ndryshme (ulët mesëm lartë).

Edhe pse i ceka këto karakteristika unë konsideroj se me keto nuk vihet në përfundim të saktë 100% me një observim të thjeshtë, por patjetër se nxjerr konkludime.
Karakteri i njeriut shihet në sjelljet/veprimet e tij, por as ato veprime nuk janë gjithmonë e vetmja peshore e karakterit të tij. Karkteri mund të zhvillohet krahas me kohën, si në drejtimin pozitiv poashtu edhe në atë negativ.
Nuk besoj të ketë njeri në botë i cili nuk/e ka hongër/është zhgënjyer të paktën njëherë gjatë jetës në përsonin për të cilin ka menduar se e njeh edhe në detalin më të imtë, dhe që i ka plotsua pothuajse shumicën e standardeve të pranueshme për te.

Kam lexuar diku një tregim të vjetër ku desha të ndërlidhëm me ketë grupin e fundit të nejrëzve të cilët posedojnë cilesi njerëzore pozitive.

Gjyshi e nipi
Dikur moti (para shum kohësh) gjyshi i kishte rrëfyer nipit një tregim të jetës.
Në shpirtin e çdo nejriu zhvillohet një luftë, si luftë në mes dy ujqve. Në shpirtin e secilit njeri.
Ujku (I) perfaqëson kob-in. Prezenton tërbimin, xhelozinë, arrogancën, fajin, mëkatin, gënjeshtrën, inferioritetin, egoizmin, e të gjitha të kqijat.
Ujku (II) prezenton të mirën. Paqë, dashuri, shpres, mirësi, të vertetën, besimin e gjith të mirat.
Nipi mendohet për disa çaste, të gjitha mendimet i përqendron në thellsinë fjalëve të gjyshit, dhe paramendon dy ujq duke luftuar, e në fund pyet;
-Cili ujk fiton luftën?
Gjushi i përgjigjët shkurtë:
-Fiton gjithmonë ai të cilin e ushqejsh.

Qeky shkrim po meritojka me u vjerrë në ball të Dardanisë si shkrim i vitit.
Secili prej nesh po e gjejka veten se në cilin grup bie.
Të lumtë o Dilaver që posedon një intelegjencë kaq të pashoqe dhe që me shum mjeshtëri po dishe të vlerësoje njerëzimin..

Rrespekt.

Murgesha!