[panta_rhei]

Postimi origjinal është bërë nga LOJETARI

Perfundojne te vdekur ,sepse nuk i fusin ne funksion mende qe ua ka fale Zoti , por mundohen te vdesin me mende te veta , e kjo perfundon shumicen e rasteve keq.

Të jetosh nën këtë qiell mbytës, je i detyruar ose të dalësh ose të qëndrosh brenda. Çështja është të dijmë se si dilet në rastin e parë dhe përse qëndron në rastin e dytë. Kamy thot "Jeta do të jetohej shumë më mirë po të mos kishte kuptim." Prandaj, vetvrasja eshte nje keqkuptim i madh (i kundërti i të vetëvrarit është pikërisht i dënuari me vdekje).
Përballë zotit, më shumë se një problem lirie ekziston një problem i së keqes. Dihet alternativa: ose ne njerezit nuk jemi të lirë dhe zoti i gjithëpushtetshëm është përgjegjës i të keqijave, ose ne njerezit jemi të lirë e përgjegjës, por (ne nje rast te tille) zoti nuk është i gjithpushtetshëm. (Njeriu e ka krijuar zotin për të mos vrarë veten (nga dashuria për vetveten), kjo është përmbledhja e historisa së kësaj bote deri në këtë çast.)
Kur ke fjala te Zoti, Lojetari (edhe njehere: njerezit gjithmone dhe ne cdo rast perfundojne te vdekur... n'daç optimista, n'daç gjeni, ndaç budall... te gjithe njerezit vdesin, nuk e dij pse ia kundërvë perdorimin e mendjes vdekjes, kur dihet se perball vdekjes asgje nuk te kryen pune!), njeriu i kthen syte kah zoti veq kur t'don me arrit dicka t'pamundshme. Sa per me e arrite te mundshmen, (faleminderit por) njeriu ia del vet. Perndryshe, lutja behet vetem ateher kur erresira zapton mendjen. (Zoti i gezohet me se shumti sakrifices se intelektit, flijimit te mendjes. Ne deshtimin e vet besimtari e gjen fitoren e vet - pasi e humb besimin tek vetvetja i dorezohet besimit diku tjeter).
nejse...