[AKT]

e kthej kokën pas dhe shoh një horizont të murrmë,shoh fjolla të ngurta,hije që vijnë pas dhe mjegull lëshojnë sikur retë e zeza të jugut që na lodhën me shi...shoh or miku im i dashur e çka nuk shoh ,këtu në pragun e vitit të ri që më duket se po vjen jo pas 365 ditëve por më pak se 36,5 ..vështroj me kureshtje dhe mundohem të shoh muajin e parë,të dytë,të pestë ,të dhjetë...më beso anamnezë e quaj kujtesën time,gjendjen shpirtërore amulli të përplasur me frikën nga ajo që vjen...e fëmijët në internet komentojnë vitin e ri dhe tmerri i kaplon që ky është para atij që nuk duan ta festojn...e kush më thuaj e ka fajin...apo duhet të mbes jetim pa shtëpi,pa prind...sa i pafat faji....jetimore për te nuk ka...kush e friksoj dhe ndali buzëqeshjen tonë,po pyet bota e re? Përse gjithë ato videoklipe,parashikime të cunguara,improvizime dhe energji negative që shtrihen kudo...përse kriza zgjatë dhe përse na kujton thënien "paç e mos paç"...përse fundi i botës duket aq real sikurse shkolla që fillon të hënën dhe mbaron të premten...përse duhet këtë e përse atë...etej etj...humb optimizmi,motivacioni dhe pamjaftueshmëria e asaj që jeta na dhuron e na jep me lugën e vogël me dorë të dridhur...unë përsëri do festoj sepse jam mësuar me këto dhimbje që jeta na dhuron,jam mësuar me vesin e saj dhe zënkat e përditshmërisë së saj,jam bërë imun ndaj hijeve të zeza dhe parashikimeve të cunguara dhe informacioneve të dështakëve të botës së pafund të internetit...