[roadrunner]

PSE SHQIPTARËT WAHHABI?

Nga Fahri Xharra 18 Tetor 2011 12:24


Shqiptarët myslimanë i kanë praktikuar ato pak rite të mbetura nga okupimi shumëshekullor turko-mysliman dhe janë ballafaquar me problemet e vërteta të jetës, qoftë për një mbijetesë apo një jetë më të mirë. Vlerësimi i të huajve ishte se jemi myslimanë të lehtë. Por, çfarë u mendua kur na quajtën myslimanë të lehtë? Apo ishte thjesht një arsyetim për përkrahje?

Duhen përmendur disa nga shumë fakte që neve na bëjnë myslimanë të lehtë e të njihemi dhe të pranohemi si evropianë të civilizuar.

Por pse ne të përkrahim rrymat më radikale të islamizmit? Pse të jemi uahabi (wahhabi)?

Si lindi kjo rrymë e skajshmërisë islame? Kush e përkrah atë? A na duhet neve si myslimanë të moderuar që jemi dhe si të tillë na pranon edhe civilizimi evropian, të ngërthehemi me rrymat më të papëlqyera myslimane në botë?

Shkrimi e ka për qëllim njohjen me një rrymë Islame të krijuar në Arabinë Saudite e që daton bukur moti, rrymë e cila nuk shikohet me sy të mirë nga një numër i madh i shteteve islamike.

Si lindi Wahhabizmi? Muhammad ibn Abd al-Wahhab (v. 1792) ishte i pari ekstremist dhe fundamentalist Islamik. (De Long –Bas, J.Natana, Islami Wahhabist Oxford 2004) Abdel al-Wahhabi e krahasonte veten me Profetin Muhamed. A.Wahhabii, pika qendrore e lëvizjes së tij dhe të reformës ishte parimin që çdo ide e shtuar në Islam pas shekullit të tretë të kohës së myslimanëve (rreth 950ps.k”) ishte i rremë dhe duhet të eliminohen. Myslimanët, që të jenë myslimanë te vërtetë, duhet t’i përmbahen vetëm dhe vetëm në mënyrë rigoroze besimit origjinal.

Arsyeja për këtë qëndrim ekstremist, dhe përpjekjet e Wahhabit dhe reformës së tij, ishin një numër i praktikave të njohura të kohës të cilat ai besonte se ishin para-islamike, si: lutja e shenjtorëve të ndryshëm, pelegrinazhet në varre dhe në xhamitë veçanta dhe flijimet e ndryshme.

Besimtarët e rinj sekularë janë shumë të anatemuar nga trashëgimtarët e Wahhabit. Përkrahësit e Wahhabismit janë kundër modernizmit, sekularizmit dhe të gjitha përparimeve të cilat e kundër-rrymojnë wahhabizmin.

Me ardhjen e Wahhabismit si doktrinë, u krijua indiferenca për gjendjen e të vejave dhe jetimëve, dënimi i tradhtisë bashkëshortore në mënyra të vrazhda dhe dështimi për të ndarë hisen e trashëgimisë në mënyrë të drejtë për gratë. Wahhabët e karakterizojnë gjithë këtë si xhahili, një term në Islam që i referohet barbarizmit dhe gjendjes së injorancës që ekzistonte para ardhjes së Islamit.

Rryma e tij është edhe sot “asmuwahhidun” ose “unitare”. Çdo gjë tjetër ata e dënojnë si risi heretike, apo “bidat”. Wahhabitë tronditet më tej në butësinë e përhapur në zbatimin e ligjeve tradicionale islame. “Vetëm ata që e ndjekin mësimin Wahhabi janë myslimanë të vërtetë dhe vetëm ata janë në rrugën e Allahut” (Martin, Richard C., ed., Encyclopedia of Islam and the Muslim World , Macmillan, 2004.)

Muhammad ibn Abd al-Wahhab lindi në vitin 1702 në qytetin e al-Ujaniah, në regjionin Nagjd të gadishullit Arabik, tani veriu i Arabisë Saudite. Familja e tij qe nga gjyshërit ishte një familje gjyqtarësh për çështje të fesë, në shkollën kryesore për mendimin legal të Islamit Sunii.

Cilat janë besimet kryesore sipas Myslimanëve Wahhabi? Kurani dhe haditet duhen të lexohen ashtu si janë, pa kurrfarë ndryshimi. Gruaja i nënshtrohet burrit dhe ajo e ka vetëm lirinë të jetojë, e të jetojë për të lindur fëmijë. “Gruas nuk i besohet”. Gjykatat muslime duhen të udhëhiqen vetëm nga Imamët.

Në Arabinë Saudite gjykatat janë të udhëhequra nga Wahhabitë e më i fuqishmi është stër-stërnipi, i tij Abdyl Wahhabi.

Sa na japin ne shqiptarëve krenari fetare, nëse ne valavohemi me të gjitha rrymat fetare në botën arabe? Wahhabitë (meshkujt) e kanë edhe veshjen e tyre, e cila i bën që besimtarët të dallohen nga jo vetëm besimtarët e krishterë por edhe nga ata myslimanë.

Për femra mos të flasim, se ato duhen t`i nënshtrohen një regjimi tejet nënçmues e që për botëkuptimet tona shqiptare – evropiane janë të tejkaluara.

Çka na bënë neve shqiptarëve myslimanë të dallohemi nga myslimanët e tjerë të botës:

Martesa ndërkushërinjsh

Është një fenomen i përhapur në botën islamike, diku i shprehur më shumë e diku më pak. Një zakon ky shumë i rrezikshëm për trashëgimi gjenetike që praktikohet edhe në ditët e sotme.

Martesa ndërkushërinjsh qëndron në atë se nëse vajza e vëllait të babës do të martohet me dikë tjetër jashtë familjes, duhet të marrë leje nga djali i axhës nëse ai është për martesë. Ajo duhet të marrë bint` amnu-n (djalin e vëllait të babës) ose në rrugën tjetër të marrë ibën khal-in (djalin e vëllait të nënës).

E gjithë Lindja e Mesme është e lidhur me këtë veti të keqe të kushtit të martesës.

Në Siri, martesa mes kushërinjsh mbërrin shkallën 70%, ndërsa, në Egjipt, 80% e martesave është me kushërinj. Kurse, kryeqyteti Kajro është më shumë i modernizuar në këtë aspekt. Në Palestinën tradicionale, nëse vajza nuk ka ibn-amnu (djali i vëllait të babës), atëherë duhet të gjejë martesë me ibn-khal (djali i vëllait të nënës).

Martesa me shumë gra (poligamia)

Ligjet islamike në shumë shtete e lejojnë martesën ligjore deri me 4 gra. Shqiptarët myslimanë këtë rregull e kanë praktikuar vetëm kur gruaja e parë nuk ka lindur fëmijë. Edhe me këtë rast janë ndjekur parimet tona.

Mbytja e gruas, publikisht me gurë

Jo në të gjitha vendet myslimane, por në ato ku sundon sheriati, praktikohet kjo mizori e sipërshënuar për gratë moralisht të “pandershme”. Sipas këtij ligji, mjafton vetëm fjala e burrit që po e mashtron gruaja dhe këshilli islamik i qarkut e merr vendimin “kapital”. Ai s`ka nevojë për fakte e as për dëshmitarë, gruaja e merr dënimin e “merituar”. Shqiptarët myslimanë e kanë zgjidhur ndryshe nga ata këtë problem: thjesht shkurorëzohen.

Gjymtimi gjenital i femrave

Në botën islame të Afrikës, Lindjes së Mesme, në disa vende të Azisë, gjymtimi gjenital i femrave është krucial në ritualin që tregon, sipas besimit popullor, për kontrollimin e seksualitetit të femrës. Mosha e vajzave para aktit të gjymtimit luhatet varësisht nga regjionet. Llojet e gjymtimit janë: Excisioni ose “sunna”, Excisioni ose Klitorideiktania, Infibulacioni dhe Intracisioni.

Excisioni është një praktikë rituale që praktikohet në regjionet myslimane të Afrikës sahariane, subsahariane si dhe në Egjipt (95% të femrave), infibulacioni në Sudan, etj. Kjo praktikë nuk ka kurrfarë baze kuranore, por disa mundohen ta shpjegojnë ndryshe.

Në një nga hadithet thuhet synetia është ”sunna” (obligim) për meshkuj e “makrumah” për femra (nder ose një gjest i lartë i nderit). Përndryshe, praktikimi i tillë në sferën arabo-myslimane është kontestuar në nëntor 2006 nga Universiteti Al-Azhar i Kajros. Vend referimi shumë i rëndësishëm fetar në botën islame Universiteti Al Az-har) ka lansuar një fatwa (urdhër) që është kundër gjymtimit gjenital të femrave, të kualifikuar si krim i rëndë kundër njerëzimit dhe një sulm në vlerat e larta islamike. “Operimet” e gjymtimit kryhen nga njerëzit e pakualifikuar dhe në kushte higjieno-sanitare të tmerrshme. Çdo vit, 3 milion femra të reja presin për aktin e shëmtimit.

Pra, edhe këtë shëmtim shqiptarët myslimanë nuk e kanë përvetësuar.

A duhet të jemi krenarë me të parët tanë së paku me atë që kur e morën islamin, nuk iu nënshtruan komplet diktatit “mysliman”, duke mos i jetësuar ato që u përmenden më lart?

Stigmatizimi i femrës myslimane në Kosovë është një fenomen i ri i shfaqur pas luftës së fundit dhe debati lidhur me shaminë islamike i ka dhënë shoqërisë një dimension të ri.

Pse duhet kaq shumë zhurmë gjoja se për mbrojtjen e nderit të femrës sonë, kur ato në mundësi të shprehjes së lirë kishin jo vetëm të kundërshtonin, por edhe t’u kthejnë kokat atyre që mundohen me çdo kusht t’i kthejnë ato me shekuj prapa?!

Zonja Wassilia Toukali, presidente e Forumit Mesdhetar të Grave, Alzher, thoshte: “Të luftosh kundër shamisë nuk është të sulmosh fenë. Ta mbrosh atë është të vesh në pikëpyetje barazinë e femrës dhe të mashkullit”.

“Shkurt, shqiptarët paraqiten si popull i kundërt nga të gjitha kombësitë e tjera të sulltanit. Kur të shohësh ndonjë që paraqitet me ndonjë pamje fizike të shkëlqyer, gjithnjë do të gjesh se e ke parë shqiptarin. Përveç kësaj, nga të gjithë popujt e Ballkanit vetëm shqiptari është artist. Posaçëria e personalitetit tij të patundshëm gjithnjë e çon përpara në mënyrë të dallueshme…” (Edith Durham, Brenga e Ballkanit, 1909).

http://www.gazetaexpress.com/?cid=1,99,65262