[Edonisi]

Ka çaste të vështira në jetë kur njeriu mund të thyhet
Mund të thyhet aq shumë saqë ta humb çdo vullnet që të vazhdojë më tutje
Prej një njeriu plot energji dhe dëshirë për jetë shndërrohet në një hije.
Një fantom.
Një zombi që ecë me njerëzish.
Shkon nga një gabim në tjetrin. Fanitet në projeksionet fiktive të mendjes së vet.
Hijet vuajnë nga tundimi që të mbijetojnë në ekzistencën e tyre të g...jymtë. Dhe nuk kanë fuqi të kthehen në dritë.
Hija synon të qëndrojë aty ku është. Në vorbullën e dhimbjes dhe të nënçmimit. Sepse kjo është e vetmja që e njeh. Për këtë edhe i thonë hije.
Por ndonjëherë, atëherë kur më së paku e pret, hija preket nga një pikë drite.
Dhe e tëra shkrihet në një prekje të vetme.
Ngrohet në dashurinë e pakusht.
Vetëm kjo i duhet që ta gjej veten.
Ta gjejë veten prapa për në jetë.
Dhe ti.
Ti që ndonjëherë trembesh nga jeta.
Ngrite kokën.
Ti më deshe atëherë kur isha hije.
Më duaj dy herë më shumë tani kur jam në dritë.
Shkrihu në dritën time ose gjema një vend afër teje.
Nëse nuk je këtu me mua atëherë do të tretem unë bashkë me dhimbjen tënde.
Albatros Rexhaj