[Le jardin des disparus]

Qëkur ishte i ndjeri baba e preu shelgun në kopshtin tonë. Kish kurorë të begatë dhe në ditët e verës lëshonte hije të freskët mbi bar. Por e sulmuan vemzet, i lëvarën nëpër të çerdhet e tyre të tejdukshme, edhe pemët e tjera do të pësonin nga ato çerdhe. Atëherë erdhi sëpata dhe nga shelgu lotues mbeti vetëm cungu, që ta lidhnin në të njërin skaj të telit për t`i tharë petkat. Shihej sheshazi se fuqia e jetës së atij druri ishte e madhe. Pranverën e parë nga cungu, majës, lëshoi një lastar. Por kaluan vite nga atëherë… Tash sërish po afrohet pranvera dhe shikoj qartë sesi vdekja e paralizoi atë trung të gjallë që lidhej me tokën. S`ka më degë në majë. Nuk lëvizin më nëpër të lëngjet. Vetëm në fund të trungut të pemës së shkretë një lastar i mugët akoma përpiqet të ringjallet. Çdo gjë tjetër ka ikur në pakthim, përveç dëshirës së pavdekshme për të JETUAR!