Sonte kur malli djeg dhe pervelon, kure shtrengoj syte dhe nuk mundem te fle, mendimi me rri tek ti i dashuri im.
Te lash, te ktheva shpinden, mora rrugen e mallkuar te gurbetit, e ti sonte me je kaq prane dhe kaq larg. E di se as ti nuk fle, mendjen ke te une. Kur pak me pare biseduam ne telefon ta ndjeva dridhjen e zerit te vajtuar, me kot mundoheshe te qeshesh, e ndjente zemra lotin qe te rreshqiste ngadale faqeve tua te pleqeruara. Bije me the me ka marre malli shume, kur do te vijsh te me sjellesh gazin e humbur qe prej asaj dite kur shkove atje larg, ne ate toke te ftohet sic me thua sa here flasim. Me ka marre malli edhe per niperit qe nuk ua pashe rriten.
Sa kam frike se nuk do te arrij te te takoj gjalle baba. Tani une nuk kam me gjume vec lote qe po me shkojne lume.
__________________
Mė duaj ose mė urrej, sepse qė tė dyja janė nė favorin tim. Nėse mė do, do jem gjithnjė nė zemren tėnde, nėse mė urren do jem gjithmonė nė mendjen tėnde!
|