[loni19]

Hyrja masive në Islam



Arabët e tjerë prisnin rezultatin e luftës midis Kurejshëve dhe Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata besonin se e pavërteta nuk mund të sundonte me forcë mbi Mesxhidi Haramin (Xhaminë e Shenjtë). Gjithashtu, Ngjarja e Elefantit nuk ishte shumë larg tyre. Arabët e panë se si Allahu i Madhëruar bëri që të jenë nën gjykimin e Muhamedit edhe qafirët edhe idhujtarët. Nuk u mbeti as dyshimi më i vogël se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte, me të vërtetë i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Prandaj, fiset arabe filluan të dërgonin delegatë njëri pas tjetrit tek ai. Ata shpallnin se i besonin profetësisë së tij dhe pranonin t’i bindeshin atij. Kështu, njerëzit filluan të përqafonin fenë e Allahut dhe gjatë një kohe të shkurtër u zgjerua trualli i shtetit islam nga brigjet e Detit të Kuq e deri në brigjet e Detit Arab, nga zonat në jug të Jordanisë e në kufi me Shamin e deri në kufijtë e Jemenit dhe të Amanit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nisi të të dërgonte njerëz që t’i ftonin të tjerët në Islam, caktonte udhëheqës dhe çonte njerëz që të mblidhnin zeqatin, që të plotësonte nevojat për organizimin dhe rregullimin e jetës në vend. Numri i delegacioneve që vajtën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishin më se 70. Disa dijetarë kanë thënë se numri i tyre ka qenë afërsisht 100. Vajtja e delegatëve tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte filluar qysh para se të çlirohej Meka. Madje, disa delegacione i shkuan qysh në vitet e para të Hixhretit (emigrimit). Disa delegatë kanë shkuar edhe para se të emigronte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine. Por vajtja e delegacioneve në mënyrë masive dhe të njëpasnjëshme ndodhi pas çlirimit të Mekës, në vitin e nëntë të Hixhretit dhe vazhdoi deri në vitin e dhjetë të Hixhretit e edhe më pas. Prandaj viti i nëntë Hixhri është quajtur viti i delegacioneve. Shumica e delegacioneve përbëhej nga kryetarët fiseve, pra nga burra me influencë e që ishin të aftë të vendosnin për çështje të ndryshme. Por, ka ndodhur që Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) t’i vinte edhe një burrë i vetëm ose një numër i vogël njerëzish. Qëllimi i vajtjes te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ndryshonte nga njëri delegacion tek tjetri. Dikush shkonte për të kërkuar që t’i ktheheshin robërit (gra e fëmijë) që ia kishin zënë, siç u tha më lart për delegacionet e fiseve Hauazin dhe Temim. Dikush shkonte vetëm e vetëm për të kërkuar garanci për veten e vet dhe për popullin e vet; dikush për t’u krenuar ose për të bërë dialog e polemikë; dikush për t’i kërkuar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të prapësohej ushtria islame dhe të mos e sulmonte popullin e tij; dikush për të pranuar të ishte nën gjykimin e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe të paguante xhizjen; dikush për t’i shfaqur dëshirën për të përqafuar Islamin për vete dhe njëherazi i jepte shpresë se edhe populli i vet do të bëhej mysliman. Dikush i vajti Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) si mysliman i bindur dhe si përfaqësues i popullit të vet, që dëshironte t’i njihte mësimet e Islamit dhe dispozitat e tij. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i priste të gjitha delegacionet ashtu siç e kishte mësuar Allahu, me buzëqeshje e fisnikëri. Madje, edhe i shpërblente me diçka që i kënaqte ata dhe i nxiste për në Islam. U mësonte atyre besimin (imanin) dhe Sheriatin islam, me qëllim që ata t’ua mësonin të tjerëve që kishin prapa. Kështu, delegatët qenë lidhja më e madhe për përhapjen e Islamit midis arabëve në shkretëtira. Si rezultat i këtyre delegacioneve, megjithëse qëllimet e tyre ishin të ndryshme, qe se vetë pjesëtarët e delegacioneve u bënë myslimanë dhe menjëherë pas tyre ose pas një kohe të shkurtër u bënë myslimanë edhe popujt a fiset të cilëve u përkisnin ato. Vetëm me një pjesë të vogël nuk ndodhi kështu, si p.sh., me Benu Hanifen dhe Musejlemetul Kedhabin (Musejlemenë Gënjeshtar). Po përmendim tani, disa nga delegacionet më të rëndësishme. Delegacioni i Abdul Kajsit

Pjesëtarët e delegacionit ishin banorë të lindjes së Gadishullit Arabik dhe ishin më të parët që u bënë myslimanë jashtë Medines. E para xhami, ku u fal namazi i xhumasë, pas Xhamisë së Të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), ishte xhamia e tyre, që u ndërtua në fshatin Xheuathij, në Bahrejn. Fisi Benu Abdul Kajsi ka dërguar delegatë dy herë tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Një herë, në vitin e pestë të Hixhretit dhe një herë, në vitin e nëntë. Ata që vajtën tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) herën e parë ishin 13 (thuhet edhe 14 burra). Kur shkuan në Medine, panë të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tek dera e xhamisë, zbritën menjëherë nga kafshët e udhëtimit dhe me të shpejtë u afruan tek ai dhe e përshëndetën me “Selam!”. Ndër ta ishte edhe Abdullah ibn Auf Eshxhiu, i cili ishte më i vogli i tyre në moshë. Ai qëndroi tek kafshët e udhëtimit, derisa i siguroi në një vend ato, mblodhi plaçkat dhe mori rroba të bardha e i veshi ato. Pastaj, vajti tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e përshëndeti me “Selam!”. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Ti ke dy cilësi, që i do Allahu dhe i Dërguari i Tij: urtësinë dhe mosnxitimin.” Qysh para se të arrinin ata delegatë në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte thënë: “Do të vijnë ca njerëz që janë më të mirët e Lindjes, të cilët janë bërë myslimanë të bindur, kanë hipur në kafshët e udhëtimit dhe u është mbaruar ushqimi. O Allah, fali mëkatet e Abdul Kajsit!” E kur ata erdhën në Medine, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Mirë se erdhët ju e mos paçi kurrë hidhërim e pendim!” Ata i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’u jepte porositë. Ata do t’i zbatonin porositë e tij e pastaj do t’ua tregonin ato edhe të tjerëve. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i porositi ata për katër gjëra: 1. Të dëshmonin se nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Allahut. 2. Të falnin namazin. 3. Të jepnin zekatin. 4. Të agjëronin muajin e Ramazanit. Në atë kohë ende nuk ishte bërë detyrim kryerja e Haxhit, prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk i urdhëroi ata për Haxh. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kërkoi atyre, gjithashtu që të jepnin një të pestën e pasurisë që merrnin nga lufta me armikun dhe i ndaloi nga çdo lloj pijeje dehëse. Delegacioni i dytë përbëhej prej 40 burrash. Ndër ta ishte edhe Xharud ibn Alai Abdiu, i cili qe i krishterë por u bë mysliman dhe e zbukuroi Islamin e vet me vepra të mira. Delegatët e Damam ibn Tha’lebes nga fisi Beni Sa’ad ibn Bikr Damami ishte një burrë i ashpër, nga banorët e shkretëtirës. Porsa erdhi në Medine, e futi devenë e vet në xhami dhe e lidhi aty e pastaj tha: “Kush nga ju është biri i Abdul Mutalibit?” Ata i treguan Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Atëherë Damami u afrua tek ai dhe tha: “O Muhamed! Unë do të të pyes ty dhe do të jem i ashpër gjatë pyetjeve të mia, por mos më merr inat.” “Pyet çfarë të të vijë ndërmend”,- ia priti i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). “Ne na erdhi i dërguari yt dhe na tha se ti mëton që Allahu të ka dërguar ty Profet.”,- ia ktheu Damami. Profeti: “Drejt ka thënë.” Damami: “Kush e ka krijuar qiellin?” Profeti: “Allahu e ka krujuar atë.” Damami: “Po Tokën kush e ka krijuar?” Profeti: “Allahu.” Damami: “Kush i ka ngulur këto male dhe kush i ka bërë tërë këto gjëra që gjenden në to?” Profeti: “Allahu.” Damami: “Betohem për Atë që ka krijuar Tokën e ka ngulur këto male. A Allahu të ka dërguar ty?” Profeti: “Po.” Damami: “I dërguari yt tha se e kemi për detyrë të falim pesë namaze gjatë ditës dhe natës: a është e vërtetë kjo?” Profeti: “Drejt ka thënë.” Damami: “Betohem për atë që të ka dërguar ty (dhe të pyes): “A Allahu të ka urdhëruar ty për këtë (faljen e pesë namazeve)?” Profeti: “Po.” Damami: “I dërguari yt tha se e kemi për detyrë që të japim zekatin e pasurive tona: a është e vërtetë kjo?” Profeti: “Drejt e ka thënë.” Damami: “Betohem për Atë, që të ka dërguar ty dhe po të pyes: “A Allahu të ka urdhëruar ty për këtë zekatin?” Profeti: “Po.” Damami: “I dërguari yt tha se e kemi për detyrë të agjërojmë muajin e Ramazanit çdo vit: a është e vërtetë kjo?” Profeti: “Po.” Damami: “Betohem për Atë që të ka dërguar ty, a Allahu të urdhëruar ty për këtë?” Profeti: “Po.” Damami: “I Dërguari yt tha se e kemi për detyrë të shkojmë në Haxh, në qoftë se kemi mundësi. A është e vërtetë kjo?” Profeti: “Po.” Damami: “Atëherë, për Atë, që të ka dërguar ty, a Allahu të ka urdhëruar ty për këtë?” Profeti: “Po.” Kur u nis për të ikur, Damami tha: “Betohem për Atë, që të ka dërguar, unë nuk do të shtoj asgjë më shumë se ato që më the ti, as nuk do të lë asnjë nga porositë që ke thënë ti.” Profeti: “Nëse ishte i çiltër në ato që tha, do të hyjë në Xhenet.” Kur Damami u kthye, e njoftoi popullin e vet për gjithçka kishte urdhëruar dhe ndaluar i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Gjatë asaj dite nuk mbeti burrë e grua pa u bërë mysliman. Më pas, ndërtuan xhami e kënduan ezanin për të falur namazin. Kështu, delegacioni i Damam ibn Tha’lebes ishte më i miri i delegacioneve. Delegacioni i Adhras dhe i Baliut

Në muajin Sefer, në vitin e nëntë të Hixhrit, 12 burra nga fisi Benu Adhra shkuan tek Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata përmendën afrinë që kishin me Kusajin dhe ndihmën që i kishin dhënë atij për dëbimin e fiseve Benu Bikr dhe Huza nga Meka. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i mirëpriti ata dhe i përgëzoi për çlirimin e Shamit (Sirisë). Ai i ndaloi ata nga falli i falltorëve dhe therja e kurbanëve për idhujt. Ata të dymbëdhjetë u bënë myslimanë dhe qëndruan disa ditë në Medine. Pastaj u kthyen e shkuan në vendin e tyre. Porsa u larguan ata, erdhi delegacioni i Baliut. Ishte muaji i Rebiul Ula, viti i nëntë i Hixhretit. Ata u bënë myslimanë e qëndruan tri ditë në Medine. Pastaj u kthyen në vendin e tyre. Delegacioni i Benu Esed Huzejmes

Ky delegacion përbëhej prej dhjetë vetash. Ata shkuan tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), qysh në fillim të vitit të nëntë Hixhri, kur ai ndodhej në xhami me shokët e vet. Të gjithë u bënë myslimanë. Kryetari i tyre i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut! Ne dëshmuam se Allahu është Një e nuk ka shok dhe se ti je robi i Tij dhe i Dërguari i Tij. O i Dërguari i Allahut! Ne kemi ardhur tek ti pa na dërguar ndonjë misionar; jemi bërë myslimanë dhe nuk kemi luftuar kundër teje, ashtu siç kanë luftuar Benu Fulanët; kemi edhe të tjerë pas nesh (që shpresojmë të bëhen myslimanë).” Për këto Allahu i zbriti Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) këtë ajet: “Ata të shprehin ty mirënjohje që u bënë myslimanë. Thuaj: “Pranimin tuaj e të fesë suaj mos ma njihni mua. Ju, në qoftë se jeni të çiltër, Allahu ju bëri mirë, kur ju udhëzoi për në Islam.” (49:170) Ata i kërkuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ua lejonte disa veprime, që i praktikonin në kohën e Padijes (para Islamit), siç ishte falli, ngritja e zogjve nga vendi ku ishin, për të parë fluturimin e tyre majtas apo djathtas si tregues për punët që do të bënin, guriçkat (falli me guriçkat) etj. Por, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ndaloi ato gjëra. Ata e pyetën Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për rërën (për përdorimin e saj për të gjetur të ardhshmen e të panjohurën), dhe ai u tha: “Atë lloj dije e ka pasë mësuar një profet (i hershëm); kush rastis që ta dijë ashtu si dija e tij, mirë; përndryshe nuk lejohet.” Mirëpo, ajo dije është e pamundur. Të gjitha ato punë janë një hamendje për të panjohurën e të panjohurën e di vetëm Allahu. Njerëzit e delegacionit qëndruan disa ditë në Medine duke mësuar detyrat e Islamit. Pastaj u kthyen e shkuan të fituar në vendin e tyre. Delegacioni i Texhibit

Texhibi ishte degë e fisit Kinda. Njerëzit e këtij delegacioni vajtën te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me zeqatin e popullit të tyre. Ata u kishin dhënë të varfërve dhe u kishte tepruar. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u gëzua dhe i priti mirë e i nderoi. Për këtë, Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur prej tij !) ka thënë: “Nuk ka ardhur tek ne asnjë delegacion nga arabët si ky.” Ndërsa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “Sigurisht, udhëzimi është në dorën e Allahut. Atij njeriu, të cilit Allahu ia dëshiron të mirën, ia zgjeron gjoksin për besimin islam.” Ata pyesnin për Kuranin dhe për Synetin, që t’i mësonin. Kur u nisën për në vendin e tyre, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u dha dhurata më të mira se ç’u pati dhënë delegacioneve të tjera. Para se të ndahej, i pyeti ata nëse kishte mbetur ndonjë pa marrë dhurata. Ata i thanë se kishte mbetur një djalë që e kishin lënë tek devetë, i cili ishte më i riu ndër ta. “Ma sillni këtu!”,- tha i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Erdhi djali te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “O i Dërguari i Allahut,- i tha. Unë jam nga ata të grupit, që erdhën më parë. Plotësoma edhe mua kërkesën!” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Cfarë kërkese ke ti?” “Unë dua,- i tha djali, t’i kërkosh Allahut që të më falë, të më mëshirojë dhe të ma pastrojë zemrën time.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e luti Allahun për të, ashtu siç dëshironte ai. Pastaj urdhëroi që t’i jepej atij çfarë iu dha edhe shokëve të tij. Djali nuk lakmonte shumë. Pas kësaj ai qëndroi i vendosur në mbrojtje të Islamit. Kur shkoi te njerëzit e vet, i këshilloi ata dhe ata u bënë myslimanë të mirë. Delegacioni i fisit Benu Fezare

Ky delegacion vajti te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), pas kthimit të tij nga lufta e Tebukut. Delegacioni përbëhej prej 20 burrash, të cilët ishin bërë myslimanë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pyeti për vendin e tyre. Ata iu përgjigjën se ishte thatësi e madhe, prandaj i thanë Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Lutiu Allahut për ne, që të na sjellë shiun. Na ndërmjetëso tek Zoti yt dhe Zoti yt të të bëjë ty ndërmjetës për ne.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu përgjigj: “Subhanallah (I lartësuar është Allahu!) C’është kjo e keqe?! Unë të bëhem ndërmjetës për te Zoti im?! E kush mund të bëhet ndërmjetës tek Zoti ynë?! Nuk ka zot tjetër, përveç Atij; Ai është më i Larti dhe më i Madhi. Kursiji, i përfshin qiejt e Tokën…” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u ngjit në minber dhe iu lut Allahut të Madhëruar dhe Allahu i Madhëruar u lëshoi atyre shi dhe mëshirë të plotë. Delegacioni i Nexhranit Nexhrani është një zonë e gjerë në kufi të Jemenit; gjatësia e saj është një ditë rrugë për kalorësin e shpejtë. Në atë kohë, ajo zonë zonë përfshinte 73 fshatra, me 120000 luftëtarë-që të gjithë të krishterë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i pati dërguar një letër kryetarit të tyre, me të cilën i ftonte për në Islam. Ai e lexoi letrën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), u tremb dhe u këshillua menjëherë me parinë dhe me njerëzit e tjerë si të vepronin. Më në fund, vendosën që të dërgonin një delegacion te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ta diskutonin punën. Delegacioni përbëhej prej 30 burrash. Ata vajtën te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të veshur me rroba të bukura, që i tërhiqnin rrëshqanthi. Kishin dhe xhaketa mëndafshi e unaza prej ari. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk u foli ClassKeybatyre. Atëherë, dikush nga shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua bëri me shenjë që t’i ndërronin rrobat dhe t’i hiqnin stolitë e unazat e tyre. Dhe ata ashtu vepruan. Pastaj, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) bisedoi me ta dhe u bëri thirrje për në Islam. Mirëpo ata nuk pranuan dhe thanë se kishin qenë myslimanë përpara tyre. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Ju ju ndalojnë tri gjëra të bëheni myslimanë: 1. Adhurimi i idhullit; 2. Ngrënia e mishit të derrit; 3. Mëtimi (pretendimi) juaj se Allahu ka bir.” Ata i thanë: “Kush është si Isai? Ai është krijuar pa baba.” Atëherë, si përgjigje për ta, Allahu zbriti këto ajete: “Vërtet, çështja e Isait (të lindur pa baba) tek Allahu është si çështja e Ademit. Atë e krijoi nga dheu e pastaj i tha: “Bëhu!” dhe ai u bë. E vërteta është (kjo) nga Zoti yt e ti mos u bëj nga ata që dyshojnë. E kush të kundërshton ty në çështjen e tij (Isait), pasi të është bërë e ditur e vërteta, thuaj: “Ejani, po i thërrasim bijtë tanë dhe bijtë tuaj, gratë tona dhe gratë tuaja, (vijmë) vetë ne, ju thërrasim edhe ju, pastaj, le t’i lutemi Allahut të gjithë bashkë, që mallkimi të bjerë mbi ata, të cilët gënjejnë.” (3:59-61) Delegacioni i Taifit

U shpjegua më parë se pas luftës së Hunejnit, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pati rrethuar Taifin. Ai nuk i sulmoi ata, por i la dhe u kthye në Medine. Kur u largua, gjatë rrugës i shkoi prapa Urue ibn Mes’ud Thekafiu. Ai e mbërriti Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) përpara se të hynte në Medine dhe u bë mysliman. Pastaj, ai u kthye në Taif dhe i ftoi për në Islam njerëzit e popullit të Taifit. Mirëpo ata e goditën me shigjeta nga të gjitha anët, derisa e vranë. Pastaj, nisën të bisedojnë me njeri-tjetrin si ta përballonin situatën. Pastaj ranë në një mendje se nuk ishin aq të fortë sa të luftonin me arabët që kishin përqark. Prandaj, në Ramazan, në vitin e 9-të të Hixhretit dërguan në Medine Abdullah Jalil ibn Amrun me pesë veta nga paria e tyre. Në Medine i Dëguari i Allahut u gjeti një vend të ngritur pranë xhamisë, që të dëgjonin Kuran dhe të shihnin njerëzit që faleshin. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ftonte ata në Islam, por ata nuk binin në një mendje për ta pranuar atë. Ata kërkuan nga i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’i lejonte të bënin imoralitet; t’i lejonte të pinin alkool dhe të hanin me pasurinë e fituar nga kamata; të mos shkatërrohej idhulli Latë; të mos faleshin; të mos i detyronte t’i shkatërronin idhujt me duart e tyre. Sidoqoftë, në fund ata u bindën dhe u bënë myslimanë, por i caktuan si kusht Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ai ta merrte vetë përsipër rrëzimin e idhullit Latë, sepse njerëzit e Thekifit nuk mund ta shembnin atë me duart e veta. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pranoi këtë. Othman ibn Ebi el A’s Eth-Thekafiu ishte më i vogli njerëzve të Taifit në moshë. Prandaj, atë e patën lënë tek devetë e tyre. Kur ata ktheheshin tek devetë, ai shkonte te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe i lutej që t’i këndonte Kuran. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) flinte, i lutej Ebu Bekrit që t’i këndonte Kuran. Kështu, ai mësoi përmendsh shumë pjesë të Kuranit, por këtë gjë e mbante fshehur nga shokët e vet. Pasi ata u bënë myslimanë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e caktoi Othmanin përgjegjës për ta, sepse ai përpiqej shumë për Islamin, këndimin e Kuranit dhe mësimin e fesë. Delegacioni u kthye në Taif, por nuk u treguan njerëzve se ishin bërë myslimanë. Pastaj, filluan t’i frikësonin njerëzit se do të ndodhte luftë e ashpër. Ndër të tjera u thanë: “Ne vajtëm te një burrë, që ishte i ashpër dhe zemërfortë. Ai kishte triumfuar me anë të shpatës dhe njerëzit i nënshtroheshin. Ai na paraqiti disa detyra të rënda (dhe përmendën lënien e imoralitetit, të verës, të kamatës etj.) Ai na tha: “Ose t’i braktisni ato, ose do t’ju shpall luftë.” Njerëzit e Taifit u tmerruan dhe për dy-tre ditë u përgatitën për luftë. Allahu hodhi frikën në zemrat e njerëzve të Taifit dhe ata u thanë delegacionit: “Kthehuni në Medine dhe jepini Muhamedit çfarë t’ju kërkojë.” Njerëzit e delegacionit thanë: “Ne ramë në një mendje me Profetin dhe u bëmë myslimanë.” Atëherë, i gjithë Thekifi u bë mysliman. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin dhe Mugire ibn Shube Thekafiun me disa burra të tjerë në Taif, për të shembur idhullin Latë. Porsa shkuan atje, ata e thyen dhe e shembën atë. Delegacioni i Beni Amir ibn Sa’sasit

Në këtë delegacion ishin edhe armiku i Allahut, Amir ibn Talifi, i cili tradhtoi bashkë me banorët e pusit të Maunes dhe Erbid ibn Kajsi e Xhabbar ibn Eslemi. Këta ishin udhëheqësit e njerëzve të tyre dhe djajt e tyre. Amiri dhe Erbid ibn Kajsi patën bërë komplot për të vrarë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Porsa arriti në Medine, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ftoi ata për në Islam, por Amiri, i cili fliste në emër të delegacionit, i tha Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Unë të propozoj të zgjedhësh një nga këto tri gjëra: të më lësh mua zonat malore dhe shkretëtirat, kurse vetë të mbash qytetet dhe zonat fushore; të më lësh mua zëvendësin tënd, pasi të vdesësh; të të shpall ty luftë me fisin Gatfanë, prej 1000 trimash dhe 1000 trimëreshash.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk pranoi i asnjë nga propozimet. Ai tha: “O Allah! Ma hiq qafe Amirin dhe udhëzoje për së mbari fisin e tij.” Kur po fliste Amiri, Erbidi kaloi prapa shpinës së Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe nxori shpatën nga këllëfi një pëllëmbë, por Allahu i Madhëruar ia paralizoi dorën përgjithmonë. Gjatë rrugës për në vendin e vet, Amri shkoi për të bujtur në shtëpinë e një gruaje nga fisi Benu Selul. Allahu i Madhëruar bëri që Amrin ta zerë kolera. Atij iu krijua një gjendër në fyt. Ai tha: “Më është bërë një gjendër e fytit si gungë deveje. Qenka thënë që unë të vdes në shtëpinë e Selulijes.” Pastaj, tha: “Ma sillni menjëherë kalin tim!” Ia sollën kalin. Ai hipi dhe vdiq mbi kalë. Ndërsa Erbirit Allahu i lëshoi një rrufe, e cila e dogji atë dhe devenë e tij. Për këtë ngjarje ka zbritur ajeti: “E Ai (Allahu) dërgon rrufetë dhe me to godet kë të dojë. Ndërsa idhujtarët polemizojnë rreth Allahut, e Ai është Ndëshkues i Rreptë.” (13:13) Ngjarjen e Erbidit dhe të Eslemit e ka treguar një sahabe, Meul ibn Xhemil, i cili ishte nga fisi i tyre, nga Benu Amrët. Edhe Meuli pati shkuar te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). U bë mysliman, kur ishte në moshën 20 vjeç. Devenë e vet e çoi te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ia dhuroi atij. Pas tij, shkoi edhe Ebu Hurejra, i cili u bë mysliman. Jetoi 100 vjet në Islam. Ebu Hurejra quhej “zoti i dy gjuhëve”, sepse ishte orator. Delegacioni i Benu Hanifes

Ky delegacion shkoi te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në vitin e 9-të të Hixhretit. Përbëhej prej 17 vetash, ndër të cilët edhe Musejleme Kedhabi. Delegacioni bujti në shtëpinë e një ensari, pastaj vajti te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). I gjithë delegacioni u bënë myslimanë. Thuhet se edhe Musejleme u bë mysliman me shokët e tjerë. Thuhet edhe se ai nuk vajti fare me ta te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ka thënë: “Në qoftë se Muhamedi më cakton mua zëvendës pas tij, i shkoj pas.” Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kishte parë ëndërr sikur ishin ndarë thesaret e Tokës dhe i ranë në duar dy byzylykë prej ari, të cilët u zmadhuan dhe ai u mërzit. Pastaj, iu tha që t’u frynte atyre. Ai u fryri dhe ata të dy ikën. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i komentoi dy byzylykët si dy gënjeshtarë, të cilët do të dilnin pas vdekjes së tij. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi te Musejlemja. Në dorë kishte një copë lëkurë palme. Bashkë me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte edhe Thabit ibn Kajsi. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i foli Musejlemes që të bëhej mysliman, por Musejlemja i tha: “Në qoftë se ti dëshiron, o Muhamed, ne nuk do të pengojmë në punën që ke nisur, por me kusht që, pasi të vdesësh, të na e lësh ne profetësinë.” Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Sikur ti të më lypje edhe këtë copë lëkurë palme, nuk do të ta jepja. Ta dish se kurrë nuk do të kalojë urdhri i Allahut te ti (kurrë nuk do të bëhesh profet). E në qoftë se i kthen shpinën Islamit, Allahu do të të shkatërrojë ty. Për Allahun, unë po të shikoj ty, ashtu siç m’u tregua në ëndërr. Kaq prej meje. Për më shumë pyet Thabit ibn Kajsin. Ai do të përgjigjet për mua.” Pastaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u largua prej tij. Delegacioni u largua nga Medinia, ndërsa Musejlemja qëndroi edhe pak kohë aty. Më pas ai përhapi lajmin se gjoja ishte pjesëmarrës në Profetësinë e Muhamedit dhe kështu e shpalli veten profet e filloi të trillonte gjëra të rreme. Ai u lejoi njerëzve verën dhe imoralitetin. Popullin i tij sikur i zuri magjia dhe atij i doli fama. Kështu vazhdoi, derisa vdiq i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): fisi i tij u mashtruan me Musejlemenë edhe më shumë. Prandaj, Ebu Bekri (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi ushtrinë islame nën komandën e Halid ibn Uelidit kundër tij. U zhvillua një luftë e ashpër midis tij dhe myslimanëve. Më në fund, Musejlemja u vra. U vranë edhe shumë veta nga ushtria e tij. Intriga e Musejlemes u asgjësua. Atë e vrau Uahshi ibn Harbi, i cili më parë pati vrarë Hamzanë. Gënjeshtari i dytë, që iu tregua Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në ëndërr, qe Esued Anisiu, për të cilin do të flitet më pas. Delegacionet e mbretërve të Hamirit

Pasi u kthye Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga Tebuku, erdhi Malik ibn Murre Rehuaniu. Ai kishte me vete letrën e mbretërve të Hamirit: Harith ibn Bbdul Kelal, Naim ibn Abdul Kelal, Nu’mani (që thirrej Dhu Reajin), Muafiri dhe Hamedani. Këta kishin qenë bërë myslimanë, prandaj e kishin dërguar Malikun te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Edhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u dërgoi atyre një letër, ku tregonte se çfarë u lejohej dhe çfarë nuk u lejohej. U dha edhe garanci për ata që kishin marrëveshje se marrëveshjet do të ruheshin. Pastaj Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ata Muadh ibn Xhebelin me disa nga sahabët. Ata shkuan në Kura Alijae, që ndodhet në anën e Adenit, midis Sukunit dhe Sekasikut. Muadhi u caktua gjykatës, komandant i ushtrisë dhe mbledhës i zeqatit dhe i xhizjes. Njëheraz, ishte edhe imam. Ndërsa, Ebu Musa el Esh’ariu qe dërguar në Kura Sufla, që përfshinte zonat Zubejd, Merib, Zamia dhe Sahil. Para së t’i niste ata të dy, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Lehtësojuani punën atyre njerëzve, mos ua vështirësoni. Jepni lajme të mira dhe mos u sillni vrazhdë, krijoni bindje dhe mos u përçani.” Muadhi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka qëndruar në Jemen, derisa vdiq i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ndërsa, Ebu Musa Esh’ariu u kthye tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Haxhin e Lamtumirës. Delegacioni i Hemedanit dhe dërgimi i Halidit dhe Aliut

Hemedani ishte një fis i njohur në Jemen. Delegacioni i atij fisi erdhi në Medine në vitin e 9-të të Hixhretit, pasi u kthye Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga lufta e Tebukut. Ndër pjesëtarët e delegacionit ishte edhe Malik ibn Nemitiu. Ai ishte poet me famë. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u shkroi një letër banorëve të Hamedanit, ku jepej përgjigjja e kërkesave të tyre. Malik ibn Nemiti u caktua përgjegjës për ata, që u bënë myslimanë nga fisi i vetë Malikut. Halid ibn Uelidi u dërgua për t’i thërritur në Islam. Halidi qëndroi atje 6 muaj, por ata nuk u bënë myslimanë. Më pas, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi atje Ali ibn Ebu Talibin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e urdhëroi që ta shkarkonte Halidin nga detyra. Aliu veproi sipas porosisë, që kishte marrë. U lexoi atyre një letër të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e u bëri thirrje për në Islam dhe ata u bënë myslimanë. Atëherë, Aliu i shkroi një letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), me të cilën e përgëzonte për fitoren. Porsa e mori vesh ngadhënjimin e Islamit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ra në sexhde, pastaj ngriti kokën dhe tha: “Paqja qoftë mbi Hemedanin! Paqja qoftë mbi Hemedanin! Paqja qoftë mbi Hemedanin!” Delegacioni i Benu Abdul Mutalibit

Në muajin Rabiul Ahir, në vitin e 10-të të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi Halid ibn Uelidin te Benu Abdul Mudani në Nexhran, në Jemen, për t’i ftuar në Islam. Iu tha të priste tri ditë. Në qoftë se nuk do ta pranonin Islamin, të luftonte kundër tyre. Halidi shkoi atje dhe dërgoi kalorësit që të thërrasin në çdo anë: “Bëhuni myslimanë, që të shpëtoni!” Atëherë ata u bënë myslimanë. Halidi qëndroi në mes tyre, duke u mësuar Islamin. Ai i shkroi një letër të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pasi e mori letrën, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dërgoi fjalë Uelidit të vinte në Medine me një delegacion të tyre. Ashtu vepruan. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha: “Me çfarë e mposhtnit ju atë, që ju shpallte luftë juve në kohën e Padijes (para Islamit)?” “Mblidheshim si një trup i vetëm dhe nuk përçaheshim. Nuk i bënim askujt padrejtësi,- iu përgjigjën ata.” “Drejt thatë”,- ua ktheu Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Pastaj biseduan gjerë e gjatë për çështjet më të rëndësishme. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u caktoi kryetar Kajs ibn Husajnin dhe ata u kthyen te populli i tyre në fund të muajit Sheual a në fillim të muajit Dhul Ka’ade. Më pas Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi atje Amru ibn Hazmin për t’u mësuar punët e fesë, Synetin, detyrat e Islamit si dhe për të marrë prej tyre zeqatin. Për këtë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i dha Amrusit një letër, e cila është shumë e njohur. Fisi Benu Mudhhixh

Benu Mudhhixhi ishte një fis Jemenas. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi tek ta Ali ibn Ebi Talibin në muajin e Ramazanit, në vitin e 10-të të Hixhretit, që t’i ftonte në Islam. E urdhëroi Talibin që të mos bënte luftë kundër tyre, përveçse po të luftonin ata kundër tij. Arriti Aliu tek ata dhe u takua me shumicën e tyre e i ftoi për në Islam. Mirëpo ata nuk e pranuan Islamin dhe i goditën myslimanët me shigjeta. Atëherë, Aliu me shokët e vet u rreshtuan dhe luftuan kundër tyre, derisa i thyen. Për pak kohë ata nuk u vunë në ndjekje të tyre. Pastaj i ndoqën dhe u bënë thirrje për në Islam. Ata u bënë myslimanë dhe paria e tyre i dhanë besën Aliut. “Ne jemi përfaqësues të popullit tonë. Ky është zeqati që kemi dhënë ne; merr nga ajo atë pjesë që i takon Allahut.” Aliu (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) mori atë që i takonte. Pastaj u kthye tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe ia dha atij të gjitha në Haxhin e Lamtumirës. Delegacioni i Ezid Shenuas

Edhe Ezid Shenuaja ishte një fis i njohur në Jemen. Ky fis dërgoi një delegacion, të kryesuar nga Sured ibn Abdullah Ezediu. Pjesëtarët e delegacionit u bënë myslimanë, porsa biseduan me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kryetar i delegacionit ishte Sured ibn Abdullah el Ezedi. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Suredin që me myslimanët që kishte me vete, të luftonte idhujtarët e fisit të vet. Delegatët e Xherir ibn Abdullah Bexheliut dhe shembja e idhullit Dhul Helisa

Xherir ibn Abdullah Bexheliu ishte nga shokët më të njohur të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Fisi i tij kishte një idhull që adhurohej shumë, i quajtur “Dhul Helisa”. Me atë idhull ata donin të konkuronin Qaben dhe thoshin: “Qabja është “Qabe siriane”, kurse idhulli ynë është “Qabe jemenase”. Një ditë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha Xheririt: “A nuk na rehaton nga Dhul Helisa” Xheriri iu ankua se nuk mund të qëndronte në kalë. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i vuri dorën në gjoks dhe tha: “O Allah! Bëje Xheririn që të qëndrojë mbi kalë dhe bëje atë të udhëzojë të tjerët.” Lutja e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u pranua dhe Xheriri nuk rrëzohej më nga kali. Me 150 kalorës nga Humsi, qyteti i tij, Xheriri shkoi tek idhulli Dhul Helisa, e shembi dhe e dogji. E la si një deve të sëmurë dhe dërgoi Ebu Ertanë tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që ta përgëzonte për shembjen e Dhul Halisas. Sa e mori lajmin e gëzueshëm, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u lut që Zoti t’i begatonte njerëzit e atij fisi. Profeti e përsëriti lutjen pesë herë. Esued Anisiu dhe vrasja e tij

Kur vendi u sigurua dhe Islami zuri vend në Jemen dhe kur të dërguarit e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdonin punën e tyre në të gjitha anët e atij vendi, doli Esued Anisiu në qytezën “Shpella e Hananit” me 700 luftëtarë. Ai mëtonte si ishte profet dhe udhëheqës. Esuedi shkoi në kryeqytetin e Jemenit – San’a dhe e pushtoi atë. Pas kësaj atij filloi t’i dëgjohej zëri dhe intrigat e tij filluan të bëhen të rrezikshme. Sundimi i tij u forcua, aq sa të dërguarit e Profetit u tërhoqën nga toka e Esh’arijonëve. Sidoqoftë, myslimanët morën masa mbrojtëse e Esuedi vazhdoi të qëndronte i heshtur edhe për tre a katër muaj. Kështu, të dërguarit e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kthyen në punët e tyre dhe për këtë i shkruajtën të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe e përgëzuan që punët shkonin mirë. Vrasja e Esued Anisiut u bë 24 orë para se të vdiste i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Allahu i Madhëruar i tregoi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të Tij se armiku i Islamit ishte vrarë dhe për këtë Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tregoi shokëve të tij. Më pas, në kohën e Ebu Bekrit (Allahu qoftë i kënaqur me të!) arriti letra që kishin çuar të dërguarit e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për atë çështje.