[4peace]

:!: :!: :!:




Në vend të përshëndetjes

Së pari i përshëndes të gjithë ata që më kanë përshëndetur sinqerisht (dhe „sinqerisht“) sikurse edhe ata që ende nuk e kanë bërë këtë.

Është një nga dobësitë e mia që nuk e frekuentoj shpesh, gjegjësisht e frekuentoj shumë rrallë. Për këtë arsye iu kërkoj falje të gjithë atyre që iu ka mbetur hatri nga mospërgjigja/kthimi i përshëndetjes.

Falje iu kërkoj gjithashtu edhe atyre që i kam ofenduar, qoftë e paçin merituar apo jo. Nuk dua të arsyetohem por duhet pasur parasysh edhe këtë: Aty ku kam frekuentuar më së shpeshti, kam shkruar (qoftë si „copy/paste“, qoftë…) e polemizuar duhet marrë parasysh se është nënforumi (Feja e shqiptarit) më i ndjeshëm kurse unë tërë kohën e kam pasur me gjithë seriozitet pjesëmarrjen time në të. Për këtë arsye dhe reagimet e mija të ashpra, ku sigurisht edhe kam gabuar shpesh. E gjithë kjo nga pamundësia për t’u përmbajtur nga emocionet…

Kam lexuar diku te „shoqërorja“ dhe mësuar nga një numër i madh anëtarësh për motivet e tyre. Shumica dërrmuese ishin deklaruar se marrin pjesë në forum për „ta vrarë monotoninë“, „mbytur kohën“, zbavitje… Te unë, për fat të „keq“, është e kundërta. Motivi im kryesor ka qenë debatimi, mundësisht i denjë. Pastaj të jem konstruktiv/ i dobishëm… Për fat të keq, kështu kam ardhur në konstatim, nuk është ashtu. Jam shumë i sigurtë se numri më i madh i anëtarëve është kundër pjesëmarrjes sime në këtë forum. Me këtë nënkuptohet se nuk jam i mirëseardhur këtu. (nuk jam zbavitës… ha ha ha.) Kështu pra është realiteti, qoftë i ëmbël apo i hidhur për mua. Natyrisht kisha mundur ta inkurajoj veten kur ta kem parasysh se në ditën e sotme kemi me qinda forume, ku do të mund të mirrja pjesë. Kemi bërë forume „me hëngër edhe qentë“ siç thuhet popullorçe. Por, nuk qëndron këtu i gjithë problemi. Janë bërë më shumë se gjashtë vite duke marrë pjesë nëpër forume të ndryshme. Kam kaluar çaste edhe të këndshme edhe të hidhura. Para dy vitesh, kur edhe isha më aktiv, ia „futa lapsin“ dhe e „bëra llogarinë“. „Lapsi“ më qiti në minus. Edhe pse kam pasur shume dobi, kamë mësuar shumë nga të tjerët, rezultati përfundimtar doli – humbje kohe kot, sidomos kur merret parasysh ajo që ekzistojnë metoda shumë më efektive e me kohëzgjatje disafish më të shkurtër. Prej atëherit kam vendosur ta kursej kohën duke kaluar nëpër forume dhe, natyrisht, ta shfrytëzoj atë në mënyrë sa më të efektshme. (Kam zbuluar diçka, megjithëse ende jam duke e studjuar këtë çështje, jashtëzakonisht interesante, si në dobi të popullit tonë ashtu edhe të njerëzimit në përgjithësi por këtë më duhet ta mbaj ende për vete, gjithnjë duke menduar se ende nuk janë „pjekur dardhat“ në mesin tonë).
Është vështirë të shkoqitesh nga forumet. Kjo është një lloj „sëmundje ngjitëse“, e vështirë të shërohet. Sidomos kur më sfidojnë disa „intelektualë“, megjithëse të këtillë „kam ngrënë me thes“. Jo pse IQ-ja ime ishte më e lartë apo…

Nuk është kjo lamtumira ime. Kurrsesi. Ishte kjo çështja e përshëndetjeve që ma „ngjalli oreksin“, me ç’rast edhe një herë kërkoj falje që nuk jam përgjigjur e as nuk do t’i përgjigjem në të ardhmen, pa marrë parasysh se a janë ato të përzemërta a të „përzemërta“. Më poshtë, nën këtë shkrim mund të shkruani, jipni mendimet, kritikoni, shani, ofendoni, të bëni çka t’iu teket – përgjigje s’ka! Ndaj dhe kërkova falje.

Pra, kjo nuk ishte lamtumira ime. Ashtu siç nuk më ka ftuar askush të vij (e anëtarësohem) këtu, njësoj nuk do ta them as lamtumirën, megjithëse kjo mund të ndodhë edhe pa bëzajtur dot!!! Krejt sipas “siç kam ardhur ashtu edhe do të shkoj”. Kush mendon se ia kam frikën ndokujt – gabohet më së rëndi.

Kështu pra, qofshi simpatizues apo urrejtës të mi, ju përshëndes dhe ju uroj çaste të këndshme për jetë e mot. Kaloni sa më bukur!






.