[Pause_Print_Scroll]

vazhdimi...

O bijtë e Abdul Menafit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj juve as dëm dhe as dobi. O bijtë e Hashimit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri! O bijtë e Abdul Mutalibit! Shpëtojeni veten tuaj nga Zjarri, sepse unë nuk mund t’ju bëj juve as dëm dhe as dobi. Unë nuk mund të bëhem arsye, që ju të përfitoni diçka nga Allahu. Kërkomëni prej pasurisë sime sa të doni, ndërsa për shpëtimin tuaj (tek Allahu) unë nuk kam asgjë në dorë. O Safije, bija e Abdul Mutalibit, halla e të Dërguarit të Allahut! Unë nuk kam asgjë në dorë për ty tek Allahu. O Fatime, bija e Muhamedit, të Dërguarit të Allahut! Kërkomë mua çfarë duash, por shpëtoje veten tënde nga zjarri i Xhehenemit. Unë nuk kam asgjë në dorë për ty tek Allahu. Ju jeni farefisi im, keni të drejtat tuaja dhe unë e do t’i zbatoj ato.” Pasi i tha këto fjalë, njerëzit zbritën që andej dhe u shpërndanë. Nuk përmendet nëse e kundërshtuan apo e përkrahën atë që dëgjuan. Eshtë kumtuar se vetëm Ebu Lehebi ia ktheu me të keq Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!): “Shkatërrimi rëntë mbi ty tërë ditën! A për këtë na paske mbledhur?!” Atëherë, zbriti ajeti: “Qoftë i shkatërruar Ebu Lehebi, e ai i shkatërruar është!” Kurejshët e tjerë duket se u befasuan e u habitën nga ky paralajmërim i papritur dhe nuk mundën të zgjidhnin ç’qëndrim do të mbanin për këtë. Mirëpo, pasi u kthyen në shtëpitë e tyre, pasi u qetësuan e pasi u çliruan nga habia, u bënë mendjemëdhenj dhe e morën me të tallur këtë thirrje e këtë paralajmërim. Kështu, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kalonte përpara ndonjërit prej tyre, ata talleshin me të: “Ky është ai, që Allahu e ka dërguar Profet?A është ky biri i Ebu Kebishes? A këtij i flitet nga qielli?” etj. Ebu Kebishe quhej njëri prej gjyshërve të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nga nëna, i cili e kundërshtoi fenë e kurejshëve dhe përqafoi krishterimin. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kundërshtoi fenë e tyre, thoshin se kishte bërë si Ebu Kebishja. Kështu i thoshin për ta nënçmuar, për ta fyer dhe për ta poshtëruar. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vazhdoi thirrjen për në Islam, madje filloi ta bënte hapur atë nëpër grupimet dhe kuvendet e tyre. Ai ua lexonte atyre librin e Allahut dhe i thërriste siç kishin thërritur edhe të dërguarit e mëparshëm: “O popull! Adhurojeni Allahun, ju nuk keni zot tjetër përveç Tij…” (23:32) Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) filloi ta adhuronte Allahun para syve të tyre. Kështu, ai falej ditën, hapur, në prani të njerëzve në oborrin e Qabes. Kështu, thirrja e tij u pranua disi dhe një numër njerëzish hynë në fenë e Allahut njëri pas tjetrit. Por midis familjeve të atyre, që e kishin pranuar Islamin dhe të atyre që nuk e kishin pranuar atë, lindi njëfarë zemërimi dhe ftohjeje. Kurejshët diskutojnë si të bëjnë, që haxhinjtë të mos e dëgjojnë thirrjen islame Kurejshëve iu duk shumë e keqe ajo që panë dhe u revoltuan. Kishin mbetur edhe pak ditë nga Haxhi. Kurejshët i shqetësonte çështja e haxhinjve. Prandaj disa prej tyre u grumbulluan te Ualid ibn Mugirja, i cili ishte i moshuar dhe i nderuar ndër ta. Ai u tha: “O kurejshë! Erdhi koha e Haxhit. Do të vijnë delegatët e arabëve te ju. Ata kanë dëgjuar për atë që ka shplluar shoku juaj (Muhamedi), prandaj bashkohuni me një vendim të vetëm: mos e kundërshtoni njëri-tjetrin e mos e gënjeni njëri-tjetrin.” -Na thuaj mendimin tënd, që të themi edhe ne ashtu,- iu kthyen ata. -Jo,- tha ai. Thoni ju mendimin tuaj, t’ju dëgjoj unë. -Ne themi se ai (Muhamedi) është falltar. -Nuk është fallatar,- ia ktheu plaku. Ne i kemi parë falltarët, por ai nuk i ka dredhat e tyre dhe fjalët e tij nuk kanë rimën e fjalëve të tyre. -Ai është i çmendur,- thanë ata paskëtaj. -Muhamedi nuk është i çmendur,- iu përgjigj ai. Ne i kemi parë të çmendurit dhe i njohim ata. Atij nuk i merret fryma dhe nuk u ngjan atyre. -Eshtë poet atëherë,- thanë ata. -Nuk është poet,- tha plaku. Ne e njohim poezinë. -Atëherë, është magjistar,- thanë përsëri ata. -Nuk është magjistar. Ne i kemi parë magjistarët dhe magjitë e tyre, por ai as nuk fryn dhe as nuk lidh nyje. -Atëherë, ç’të themi për të? -Për Zotin, vërtet, fjala e tij është e ëmbël, e bukur, gjithëpërfshirëse, një pemë me degët plot fruta,- foli plaku. Ju nuk mund të thoni asgjë si ai, sepse fjala juaj do të dukej e pavlerë. Më e përshtatshmja është të thoni: “Ai është magjistar dhe fjala e tij është magji. Me fjalët e tij, ai ndan njeriun nga babai i vet; ndan vëllanë nga vëllai; ndan gruan nga burri; ndan njeriun nga të afërmit e vet.” Me këto fjalë, kurejshët u shpërndanë dhe filluan të uleshin anash rrugëve dhe midis njerëzve, që vinin për Haxh. Nuk kalonte andej njeri, pa u paralajmëruar dhe pa u kujtuar për punën e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kështu, njerëzit e njohën atë, para se ta shihnin dhe ta dëgjonin. Erdhën ditët e Haxhit dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) doli atje ku grumbulloheshin haxhinjtë e ku kishin vendqëndrimet e tyre dhe i thirri në Islam: “O njerëz! Thoni la ilahe il-lallah (nuk ka zot tjetër përveç Allahut), që të shpëtoni.” Ebu Lehebi e kishte ndjekur Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), për ta përgënjeshtruar dhe për t’i bërë keq atij. Arabët e njohën nga ai Haxh punën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe emri i tij u përhap në të gjitha vendet arabe. </SPAN>