[Albanian eX|PerT]

Pastaj Nexhashiu tha: "Këtë që e dëgjova, dhe fjalët që i janë shpa­llur Isait, vinë nga i njëjti "burim". Shkoni, jeni të lirë! Unë, pasha Zotin tim, nuk do t'ju dorëzojë këtyre dyve - dhe u kthye kah Amri dhe Abdullahu - dhe mos të shpresojnë se do ta bëj këtë!" Që të dy dolën jashtë të turpëruar, e Amri i tha shokut të vet: "Pasha Zotin, nesër përsëri do të vijmë dhe unë do t'ua gjejë dermanin tek Nexhashiu për kokën e tyre." Abdullahu tha: "Mos e bën këtë, ata i kanë të afërmit dhe farefisin e tyre, edhe pse na kanë braktisur dhe kanë pranuar tjetër fe nga ajo e jona, megjithatë, ata janë tanët." Por Amri ishte i vendosur. Të nesërmen që të dy vajtën tek Nexhashiu, ndërsa Amri filloi të flas: "O mbret, ti i amnistove ata njerëz, por sikur ta dije se ç'thotë feja e tyre për Isain!?" Nexhashiu i thirri myslimanët dhe ua parashtroi pyetjen për Isain. Ata u befasuan, por, pasi që kishin vendosur të flasin të vërtetën pa marrë parasysh se për cilën krijesë është fjala, Xha'feri u përgjigj: Për Isain dimë vetëm atë që kemi dëgjuar nga Pejgamberi ynë a.s. Isai është rob dhe i Dërguari i Zotit. Ai është i biri i Merjemës (virgjëreshës së pastër, e cila me urdhrin e All-llahut: "Bëhu!, ajo bëhet" ka lindur djalë), ai është fryma e Zotit dhe Fjala e Tij që ia ka dorëzuar Merjemës, virgjëreshës."
Nexhashiu tha: "Pasha Zotin tim, kjo që thatë për Isain, ua shpëtoi jetën." Pastaj tregoi në shkopin e shtruar mes tij dhe myslimanëve, e tha:
"Neve na ndanë aq sa është kjo vijë nga shkopi."
Pastaj u tha myslimanëve: "Shkoni, ju jeni të sigurt në shtetin tim. Kushdo që t'ju sulmojë, do të jetë i ndëshkuar! As për një kodër ari nuk do të lejojë që t'ju ndodh ndonjë e keqe." Mandej u kthye kah shtetasit e vet dhe tha, duke treguar me gisht kah Amri dhe Abdullahu: "E këtyre këtu, ua ktheni të gjitha dhuratat që i kanë sjellur. Mua nuk më duhen, pasha Zotin tim! Me ryshfet nuk e kam fituar këtë fron, e le më që me anë të ryshfetit t'i dorëzojë këta myslimanë. Deri sa ta kem popullin e dëgjueshëm, dhe unë të jem mbret i dëgjueshëm që ta ndajë drejtësinë, këta janë të qetë."
Ummu Selemja, e cila rëfente këtë ngjarja, tha:
"Të dy kurejshitët dolën nga Nexhashiu kokëulur dhe pa e mbaruar punën për të cilën kishin ardhur. Ndërsa na mbetëm të jetojmë në paqe, në shtëpi të mirë, tek nikoqiri i mirë."[1]
Ky është versioni i Ibni Is'hakut.
Autorët tjerë të Sires thonë se delegimi i Amrit tek Nexhashiu është bërë pas Bedrit, e disa thonë se Amri ka qenë dy herë tek Nexha­shiu.[2] Mirëpo, pyetjet dhe përgjigjet që janë cekur gjatë bisedës së Nexhashiut dhe Xha'ferit në vizitën e dytë, janë gati të njëjta siç i ka prezentuar Ibni Is'haku, ndërsa pyetjet vërtetojnë se dialogu është bërë gjatë vizitës së parë. Komploti, të cilin e përgatiti paria e Mekës, pësoi disfatë. Plani u dështoi, andaj e ndjenin vetën të ofenduar e të poshtëruar. Kuptuan se nuk janë ne gjendje t'i realizojnë qëllimet e veta brutale, përveçse në suazat e pushtetit të tyre. Prandaj, në kokat e tyre lind një ide e tmerrshme. Duke e parë se të gjitha këtyre nuk mund t'ia dalin në krye, mënyra e vetme ishte që përfundimisht t'ia ndalojnë Resulull-llahut a.s. veprimtarinë e mëtej­shme në përhapjen e Islamit, nëse jo ndryshe, atëherë me shkatërrimin total. Por, si, në ç'mënyrë të bëhet kjo? Ebu Talibi e përkrahte atë dhe gjithnjë ishte pengesë mes të tyre dhe atij. Andaj vendosën që t'i qërojnë hesapet drejtpërdrejtë me të.
Kurejshitët i kërcënohen Ebu Talibit

Paria e kurejshitëve vajtën tek Ebu Talibi, e i thanë: "O Ebu Talib, ti je njeri i moshuar dhe gëzon autoritet tek ne. Gjer më tani të kemi lutur që ta pengosh nipin tënd në këtë rrugë, e këtë nuk e bëre dot. Ne, pasha Zotin, më nuk kemi durim. Ai sulmon etërit tanë, rrënon ëndrrat tona dhe i turpëron zotat tonë, ose pengoje në këtë rrugë, ose edhe ty do të trajtojmë sikurse atë, e të shohim se kush prej nesh do të fitojë e kush do të humbë."
Ebu Talibit i erdhi rëndë ky kërcënim, kjo vërejtje dhe ky betim i tyre, andaj dërgoi ta thërrasin Muhammedin a.s. E kur erdhi i tha:
"O nipi im, më vizituan njerëzit e fisit tënd, më thanë këtë e këtë - dhe ia shpjegoi të gjitha me radhë, e pastaj vazhdoi: "Ke mëshirë edhe ndaj meje edhe ndaj vetes! Mos më ngarko të bëj atë që nuk jam në gjendje të bëj." Resulull-llahu a.s. mendoi se xhaxhai i tij është duke hequr dorë nga ai pasi që nuk kishte fuqi për ta mbrojtur edhe më, prandaj tha:
"O xhaxhai im! Pasha All-llahun, edhe nëse do të ma dhuronin Diellin në dorën e djathtë e Hënën në të majtën, unë nuk do të heq dorë nga detyra ime, derisa të ngadhënjejë Islami me emër të All-llahut xh.sh, apo unë do shkatërro­hem. Jo, unë nuk heq dorë." Pastaj, duke qajtur me dënesë e me lotë ndër sy, u ngrit dhe doli jashtë.
Ebu Talibi, i zhytur në pikëllim të thellë, e thirri që të kthehet dhe kur u paraqit përsëri, deklaroi: "Shko, o nipi im, e fol çka të dojë zemra, dhe dije se, pasha Zotin tim, kurrë nuk do të të dorëzojë e as që do të braktis." Pastaj i recitoi disa vargje me këtë domethënie: "Pasha Zotin, askush nuk do të mund të të bëj ndonjë të keqe, gjersa nuk më mbulon toka e zezë. Bëhu i qëndrueshëm në veprën e madhe, përgëzo, disave rreth teje u shkëlqejnë sytë nga gëzimi."[3]

[1] Ibni Hisham - përmbledhtas: I/334-338.

[2] Muhtesar Siretu-r-Resul nga En-Nexhdi, f. 96-98. Në këto f. gjenden gjerësisht pyetjet dhe përgjigjet e sipërshkruara.

[3] Muhtesar Siretu-r-Resul nga En-Nexhdi, f. 68.