[Albanian eX|PerT]

Kurejshitët e vizitojnë Ebu Talibin
për të dytën herë

Kur shohin kurejshitët se Resulull-llahu a.s. nuk ka ndërmend të heq dorë nga misioni i vet dhe se edhe më tutje vazhdon me interpre­timin dhe përhapjen e Islamit, ndërsa Ebu Talibi refuzonte ta braktisë atë, duke qenë i gatshëm të ndahet prej tyre, vendosën që përsëri të shkojnë tek ai. Me vete morën edhe Amareh b. Velid b. Mugiren, dhe kur arritën tek ai, thanë: "O Ebu Talib, ky djalosh (Amareja) është ndër të rinjtë kurejshit më përparimtar dhe më i bukuri. Ne ta dhurojmë ty! Merre atë dhe shfrytëzoje mendjen dhe fuqinë e tij, le të jetë si djali yt. Por na dorëzo nipin tënd, i cili u bë renegat i fesë tënde dhe etërve tuaj dhe nga feja e popullit tënd. Ne dëshirojmë ta mbysim atë. Ta japim njeriun për njeri, kokë për kokë." Ebu Talibi u përgjigj: "Pasha Zotin, askush nuk do të mund të kurdiste diç kështu sikurse ju. Kjo që propozoni ju është gjë e ligë! ma jepni fëmijën tuaj për ta ushqyer atë e ju timin ta mbytni! Kurrë, pasha Zotin, kurrë nuk do të ndodh kjo."
Atëherë u ngrit EL-Mut'im b. Adijj b. Neufel b. Abdi Menafi e tha: "O Ebu Talib, populli yt ka mbajtur qëndrim të drejtë ndaj teje, janë përpjekur të të lirojnë edhe ty nga ajo që është e urrejtur edhe për ty, por ti nuk pranove asgjë prej tyre." Ebu Talibi u përgjigj: "Pasha Zotin, nuk keni pasur qëndrim të drejtë ndaj meje, por jeni bashkuar që të më zhgënjeni dhe ta ngritni popullin kundër meje. Vazhdoni ashtu siç keni filluar."[1]
Shënimet historike saktësojnë kohën e këtyre dy vizitave, por, si duket kjo ka ndodhur pas qetësimit të ngjarjeve dhe të personave, në gjysmën e vitit gjashtë të pejgamberllëkut, ndërsa intervali kohor mes dy vizitave ka qenë i shkurtër.
Ideja e zullumqarëve për ta shkatërruar
Resulull-llahun s.a.v.s.

Pas tentimit të pasuksesshëm që me dy vizitat e bëra Ebu Talibit ta zgjedhin problemin, kurejshitët i kthehen metodave edhe më të rënda, më të vrazhda të trysnive se ato që i bënin më parë. Atëbotë u bie ndër­mend një mënyrë tjetër si t'ia humbin kokën Resulull-llahut a.s. Duhet të zhduket në mënyrë shtazarake që, gjer atëherë nuk mbahej mend. E mu kjo do të jetë shkak që dy heronj të Mekës, me autoritet të madh, të kalojnë në Islam, Hamza b. Abdu-l-Muttalibi dhe Umer b. El-Hattabi.
Në mizoritë që i kanë bërë atëherë, bën pjesë edhe kjo: Një ditë tek Resulull-llahu a.s. erdhi Utejbeh b. Ebu Lehebi dhe i tha: "Unë nuk besoj në atë që thotë Kur'ani: "Pasha yjet kur ato dalin", e as në atë "Pastaj u afrua dhe u kërrus", e pastaj iu vërsul Resulull-llahut a.s. për ta goditur. Ia grisi këmishën, e pështyu në fytyrë, por nuk mundi ta godas. Gjersa i biri i Ebu Lehebit vepronte kështu, Resulull-llahu a.s. iu drejtua All-llahut xh.sh., duke iu lutur: "O Zoti im, dërgoja atij njërin prej qenëve Tuaj!" Lutja iu plotësua. Një ditë Utejbehu me një grup kurejshitësh niset për në Sham. Arritën në vendin Ez-Zerka në shkretëtirë ku vendosën të bujnë. Në mbrëmje atypari kaloi një lua, nga i cili u frikësuan. Utejbehu briti: "I mjeri unë, o vëlla, pasha Zotin, do të më hajë siç e ka lutur Muhammedi a.s. All-llahun. Më ka mbytur që nga Meka, e unë jam në Sham (Siri)." Luani e rrëmbeu pikërisht atë mu nga mesi i grupit dhe e preu në qafë.[2]
Në mizoritë kurejshite bënë pjesë edhe ajo kur Ukbe b. Ebu Muiti ia shtypë me këmbë qafën Resulull-llahut a.s. gjersa ky ishte në sexhde, aq fortë, sa që ai zgurdulloi sytë.[3] Se kurejshitët me mizoritë e veta donin ta mbytnin Resulull-llahun a.s. flet edhe rrëfimi i Ibni Is'hakut në një version më të gjatë:
"Një ditë Ebu Xhehli tha: "O popull Kurejshit, Muhammedi nuk heq dorë nga veprimtaria e tij. A nuk e shihni se kush na e poshtëron fenë tonë, kush na i përqeshë etërit tanë dhe i rrënon ëndrrat tona? Betohem dhe përgjërohem me Zotin se do të ulem në gurin më të madh që mund ta çoj dhe me të do ta shtypi Muhammedin. Kur të bie në sexhde me të do t'ia shtypi kokën. Nëse doni më përkrahni, ose më pengoni, mandej familja Abdi Menaf le të bëj çka të dojë." Kurejshitët thanë: "Nuk do të lëmë pa të përkrahur, vepro ashtu si dëshiron!"
Të nesërmen në mëngjes, Ebu Xhehli mori një gur çfarë e kishte përshkruar dhe u ul mbi të për ta pritur Resulull-llahun a.s. Ky erdhi, si zakonisht, në kohën e duhur dhe filloi të falet. Kurejshitët ishin ulur në vendet e tyre të zakonshme dhe prisnin se çfarë do të bënte Ebu Xhehli. Kur Resulull-llahu a.s. ra në sexhde, Ebu Xhehli deshti ta godaste me gur por, shih, nuk mundi as ta lëvizte. Provoi nga një anë - nuk bën, provoi nga tjetra - përsëri nuk bën. Pastaj e çoj pak, por guri i shpëtoi nga duart. Kurejshitët u afruan dhe i britën:
"Çka të ndodhi, o Ebu Hakim?" Ai tha "Kur fillova ta realizojë atë që pata ndërmend, siç ju thashë dje, dhe kur deshta ta ngris gurin, ky përnjëherë u shndërrua në një deve mashkull çfarë nuk më kishin parë sytë gjer atëherë, me këmbë të gjata e të forta, me kofshë të fuqishme, me fulqi të madhe dhe me dhëmbë të shëndoshë. Kurrë nuk kisha parë një dromedar të tillë. Pasha Zotin, ai luante dhe kthehej kah unë për të më kafshuar."
Ibni Is'haku transmeton: "Mua më kanë thënë se Resulull-llahu a.s. ka deklaruar: "Ai ka qenë Xhibrili a.s. Sikur ta arrinte, do ta kaf­shonte dhe do ta brente gjer në vdekje."[4] Pas kësaj Ebu Xhehli i ka bërë Resulull-llahut a.s. atë që Hamzën dhe Umerin i shtyri të përqa­fonin Islamin, për çka do të flasim më vonë.
Ideja për shkatërrimin e Muhammedit a.s., nga dita në ditë ngulitej në kokat dhe në zemrat e zymta të zullumqarëve. Ibni Is'haku trans­meton nga Amër b. El-Asi, i cili thotë: "Kam marrë pjesë në tubimin e tyre në Haxher (Haxhretul-esved). Duke folur për Resulull-llahun a.s., thanë: "Nuk e kemi të njohur se dikush ka pasur aq shumë durim me të sikurse ne. Kemi qenë tejet të durueshëm, posaçërisht kur kemi të bëjmë me një gjë aq serioze siç është kjo." Derisa ata flisnin kështu, ia behu Resulull-llahu a.s. dhe u nis për ta bërë teslimin - shenjë me dorë kah qoshja e Ka'bes - pastaj kaloi para tyre duke bërë tavafin rreth Ka'bes. Ata e përcollën me fjalë të shëmtuara. Kjo u shpreh në fytyrën e tij. Kur për të dytën herë kaloi pranë tyre, ata i përsëritën ato fjalë, e kjo përsëri u shpreh në fytyrën e tij. Kështu ndodhi kur kaloi edhe për të tretën herë. Atëherë Resulull-llahu a.s. u tha:"
Më dëgjoni, O kurejshitë, pasha Krijuesin tim, mund të ketë vik­tima." Ata u trazuan. Secili prej tyre dukej sikur ta kishte mbi kokë një shpesë rrëmbyese. Ai i cili më së tepërmi e sulmonte, u qetësua, u përqëndrua, dhe filloi t'i drejtohet me fjalë të bukura. Ai i tha: "Shko, o Ebu Kasim, ti nuk je nga injorantët."
Të nesërmen përsëri u tubuan dhe filluan të flasin për të, ndërsa Resulull-llahu a.s. falej. Pa një, pa dy, u ngritën që të gjithë dhe e rre­thuan.
"E pash", rrëfen Ibën Amër b. El-Asi, "që dikush prej tyre e kapi për pelerine, kurse Ebu Bekri u vërsul mbi te. Fliste duke qajtur: "A thua, do ta mbytni njeriun vetëm pse thotë: "Zoti im është All-llahu?" Ata e lëshuan dhe ikën. Kjo ishte gjëja më e vështirë që i kanë bërë kurej­shitët, e që e kam parë unë."[5]
Në traditën e Buhariut transmetohet nga Urvete b. Zubejri, i cili ka thënë: "E kam pyetur Amër b. El-Asin të më tregojë për të keqën më të madhe që ia kanë bërë kurejshitët Resulull-llahut a.s. e ai më tha: "Deri sa Resulull-llahu a.s. falej në një qoshe të Ka'bes, u paraqit Ukbet b. Ebi Muiti dhe mbështolli petkun e vet rreth qafës së Resulull-llahut a.s. dhe e shtrëngoi me tërë fuqinë. Atëherë u paraqit Ebu Bekri dhe me tërë fuqinë e largoi nga Resulull-llahu a.s. e tha: "A thua, do ta mbytni njeriun vetëm pse thotë: "Zoti im është All-llahu?"[6] Sipas një versioni të Esmasë, vajzës së Ebu Bekrit, thuhet: "Jehoi një britmë gjer te Ebu Bekri dhe zëri i tha: "Shpëtoje shokun tënd", ai doli me vrull nga shtëpia, e në kokë i kishte katër kaçurrela. Doli duke thënë: "A thua, do ta mbytni njeriun vetëm se thotë: "Zoti im është All-llahu?" E lëshuan Muhammedin a.s. e iu kthyen Ebu Bekrit. Pastaj ai u kthye në shtëpi."

[1] Ibni Hishami: I/266, 267.

[2] Tefhimu-l-Kur'ani: VI/522; Abdullah Nexhdi, f. 135.

[3] Muhtesar Siretu-r-Resul nga En-Nexhdi, f. 113.

[4] Ibni Hashim: I/298, 299.

[5] Ibni Hisham: I/289, 290.

[6] Sahihu-l-Buhari, kaptina mbi përjetimet e Resulull-llahut a.s. nga mushrikët në Mekë, ai dhe shokët e vet: I/544.