[budo785]

Burgu
Nuk e kuptova se sa rrugë kaluam me kamionin që ndodhesha në te. Athua akoma jemi në Bagdad apo kemi udhëtuar shumë sa që edhe kemi dalur jashtë qytetit. Ngase ma kishin lidhur kokën me qese të najllonit ishte plotësishtë terrë dhe atë e kishin lidhur aq fortë që mos të depërtoj aspak dritë në brendësi të saj. Duartë që mi kishin lidhur nga prapa nuk ndienin asgjë, madje nuk e ndienin as ftohtin e as nxehtin. Ndihesha sikur duart mu kishin këputur fare dhe nuk kishte mbetur asnjë pikë gjaku në to, por shpatullat e ndienin nxehtësinë që vinte nga jashtë, kështu që e kuptova se ishte bërë ditë. Kur më zbritën nga kamioni, apo më mirë të themë kur më gjuajtën nga kamioni, atëherë fillova ta ndieja rrezet e forta të diellit. U ngrita në këmbë, eca pak para – prapa dhe sipas pozitës së diellit nga i cili vinin rrezet e forta vërejta se ishte mesditë. Andaj e kuptova se rrëthë dymbdhjetë orë isha pavetëdije. Isha I tronditur aq shumë sikur ndieja një dhimbje gjilpëre në kofshat e këmbëve dhe kjo më mbajti një kohë të gjatë. Pas qëndrimit rrethë gjysmë ore në diellë u nisëm për rrugë dhe më dërguan në qeli po ashtu sy mbyllur u mbështeta për muri, dhe pastaj u ula në tokë. Etja dhe nevoja për toalet më mundonin shumë, edhe pse bërtimat dhe lutjet e mia që t’i kryeja këto nevoja ose askush nuk i dëgjonte ose nuk i jepnin rëndësi fare. Pas dy orëve dëgjova një zë burri, i cili me një arabishte të pastër më pyeti për gjendjen time apo a kisha ndonjë gjë që dëshiroja. Atij ia thashë gjërat që i dëshiroja. Ai prap më pyeti: “Nuk të kanë marrë në pyetje? A të kanë rrahur?”…

Ia ktheva: “Kam dymbdhjetë orë që jam i etur dhe kam nevoje shumë që të shkoj në toalet, dhe derisa nuk shkoj atje nuk mund të them asgjë.” Me gjuhën e nënës, në anglishte e urdhëroi rojën dhe doli duke qeshur. Mua më çuan në toalet me duart e lidhura, para se të hyja brenda në toalet mi zgjidhen duart, pastaj e mbyllën derën dhe dolën jashtë. Me gjithë atë tragjedi pasi mi zgjidhën duart arrita që t’i lëvizja ato në mënyrë normale. Kështu që hoqa qesen nga koka dhe arrita që të merrja frymë. Ma tërhoqi vëmendjen një lavaman dhe dy toalete të papastërta, të errëta me një dritë në tavan e cila ndriçonte shumë pak vendin aty. Isha në dy mendëshe më parë të pij ujë apo të shkoj në toalet. Më në fund vendosa që një herë të pijë ujë dhe pastaj të shkoj në tolaet, dhe veprova në të njëjtën mënyrë. Lava duart dhe fytyrën dhe s’di se sa litra ujë piva në atë moment, derisa aty hyri gardiani i burgut i cili më foli diç por nuk e kuptova asnjë fjalë nga ai. Por sipa lëvizjeve të duarve të tij e kuptova se duhet përsëri ta lidhja kokën me esen e najllonit. E vura qesen në kokë dhe derisa ktheheshim dëgjoja zëra të të burgosurve dhe e vërejta se këtu ekzistojnë disa qeli të mbushura me njerëz. Të burgosurit ose më shihnin ose dëgjonin zërin e hapave të mi kur isha duke kaluar praën tyre. Më në fund gardiani më shtyri fortë në qeli dhe ma mbylli dërn me dry. Tani duart i kisha të zgjidhura. Me ndihmën e gishtave dhe të dhëmbëve arrita që ta shqyeja pak kesen prej najllonit, e cila ma zinte frymën, dhe kështu fillova të mirrja frymë në mënyrë normale. Posa dëgjova zërat e hapave të gardianit, menjëherë qesen e ktheva në anën e prapme, me qëllim që vendi që e kisha shyqr me dhëmbë të dilte prapa kokës, kështu që gardiani mos të kuptoj një gjë të tillë. Dëgjova se para meje e la një enë dhe iku. Edhe pse nga aroma e mora vesh që ishte ushqimi, por derisa u sigurova se gardiani kishte ikur, përsëri e ktheva qesen dhe kur e pash ushqimin uria më shtua edhe më tepër. Por nuk kisha guxim që ta heqja qesen dhe ta ha ushqimin, ngase më kishin thënë se nuk guxoja ta hiqja nga koka. Pas disa minutave erdhi gardiani dhe cau një pjesë shumë të vogël të qeses mu në gojën time, kurse ushqimin ma dha në dorë, dhe duke pëshpëritur disa fjalë doli nga qelia. Edhe pse nga fjalët e tij nuk kutpva asgjë, por e perceptova se nuk duhet ta

hiqja qesen nga koka dhe patjetër e kisha të haja nga ajo vrime që ma kishte bërë gardiani i burgut. Prandaj që nga ajo ditë më nuk kam parë ushqim. Më erdhi shumë i lezetshëm ushqimi, megjithëse ishte pak si tepër i kriposur. Kur nga gardiani këkrova ujë me gjeste dhe lëvizje të duarëve, gardiani në anglishte që se kuptoja fare me një qeshje cinike refuzoi kërkesën time. Disa orë më kapluan ndjenja shumë të këqia dhe merakosesha shumë për gruane dhe fëmijët e mij. Prap kërkova ujë dhe që të shkoja në toalet. Po ata mua ma dhanë një enë të mbushur me ujë të pistë, me qëllim që ta përdorja për toaletin tim dhe më bënë më shenjë se nuk ka asnjë lajmë për ujë të pijshëm. Në qetësi të mesnatës e hoqa qesën nga koka.