[budo785]

Ndërprerja e torturimeve
Nuk e dija se pse isha gjallë… dhe për çfarë nuk më mbysnin. Vazhdimisht mendoja që informacionet që kisha mësuar dhe gjërat që i kisha parë, posa të dalë nga burgu të gjitha këto infomacione dhe ngjarje do t’i dërgoja për t’i botuar në ndonjë gazetë, dhe paramendoni se çfarë turpi do të ishte për amerikanët. Më tepër më erdhi çudi që kur ata e kuptuan se më nuk kisha vullnet të vazhdoja jetën, poshtrimet e tyre u shtuan edhe më tepër, megjithëse i respektonin urdhërat e mjekut që i kishte lidhur me plagët e mia. Madje më dërguan në një spital në jug të burgut dhe më shtrine aty, kështu që pas disa ditëve mi operuan këmbët. Kjo ngjarje përfundoi me një rast të hidhur. Ata duart mi kishin lidhur me litarë prej plastike dhe që në ditën e parë mi zgjidhën derisa isha në toalet, dhe ata e zbuluan që më parë e kisha shqyer qesen e najllonit që ma kishin futurë në kokë dhe kjo për ta ishte gjë shumë serioze, sikur t’ua kisha vjedhur të gjithë pasurinë dhe sikur t’ua kisha bërë ndonjë tradhëti të madhe atyre. Në këtë mënyrë filluan të më maltretonin dhe të më torturonin tepër. Unë atyre fillova t’ju shpjegoja që atë shirit nga najlloni e përdorja vetëm për pastrimin e dhëmbëve dhe vetëm për këtë gjë e përdorja, mandej çka mund të bëja gjë me nje shirt kaq të hollë në dëm të tyre. E merrnin në dorë

pjesën e qeses së najllonit dhe duke ma treguar para syve më thonin: “Ç’është kjo??! Si ke mundur që këtë gjë ta fshehësh nga ne? Sigurisht që ka edhe shumë gjëra tjera që ke fshehur nga ne dhe nuk na ke thënë gjë për to.!” Në këtë mënyrë më zhveshën tërësisht dhe më dërguan në qeli e mbyllën derën dhe shkuan. Po ashtu edhe kur duhej që ta derdhja atë enën e pistë të toaletit isha i detyruar të ecja në këmbë e duar të zbathura dhe në anën tjetër qëndroni disa njerëz, të cilët nuk i dija a ishin gardian apo të burgosur por duke më shikuar mua në këtë gjendje të qeshurat e tyre fyese nuk kishin të ndalur. Nga turpi i madh kisha ulur kokën dhe shikoja në dysheme që nuk qëndronte pos disa centimetrave poshtë kokës sime, kurse në këtë moment nuk shikoja me kujdesë ata që më rrethonin mua si herave tjera. Madje nga zërat të cilët më injoronin dhe më poshtronin e kuptova se disa nga ta ishin gra. Me shtimin e poshtrimeve dhe me këshillën e mjekut e ndaluan torturimin, dhe filluan të më jepnin ushqim më të mirë. Madje çka ishte për tu çuditur njëherë në vend se të më jepnin ujë më dhanë coca cola të pija. Të gjitha këto ishin shenja të asaj se nuk donin të vdisja aq lehtë.

Edhe njëherë tjetër për të mi shëruar këmëbët më çuan në burg. Kur mi hoqën lidhëset nga këmbët pata shumë dhimbje sa që nga dhimbja nxorra një bërtimë tepër të amdhe. Prap më bën të pavetdijshëm, dhe kur më erdhi vetëdija pash se me kishin veshur disa rroba të çuditshme, ishin me ngjyrë të zezë dhe në kokë e kishin hapur një vrimë sa për të më dalur koka jashtë, kshtu që unë isha i knaqur ngase e kisha mbuluar trupin tim të zhveshur. Edhe këmbët i kasha akoma të mpira dhe nuk ndieja dhimbje, por e ndieja se edhe njëra edhe tjetra këmbë ishin bërë për disa kilogram më të lehta. Po, ata mi kishin operuar këmbët dhe me anë të lidhësave kishin arritur që t’mi ndërronin ato, madje ato kishin pas marrur pamje të ndryshme në krahasim me këmbët që i kisha para burgosjesë. Po ashtu e kisha edhe një pallto për ta mbathur. Në ditë, tani më lejonin që dy herë të shkoja në toalet, por kisha të drejt ta laja vetëm gjysmën e fytyrës. Dhimbja e syrit ndikonte thellë në tru dhe më mundonte shumë, sidmos kur isha i detyruar të shkoja në të katrat ne toalet. Gardianët ishin shumë profesionist sa që kur më shihnin në këtë gjendje të mjerë më jepnin hapa qetësues, për t’mi qetësuar dhimbjet. Ngjante sikur me vite të tëra e kishin ushtruar këtë profesion dhe ishin të informuar për çdo imtësi të kësaj pune, madje informoheshin shumë shpejt për gjendjen tonë shpirtërore, ngase edhe ishim në duartë e tyre. Një ditë tjetër sollën prap të burgosur tjerë. Në çdo qeli aq shumë kishin future të burgosur sa që nuk kishte vend për të qëndruar as ne këmbë. Ishte rritur zhurma me të madhe, madje nuk mund të mbanin rend as goditjet e pamëshirshme të gardianëve. Unë e kisha humbur më syrin e djathtë dhe po ashtu I kisha lajmruar se edhe syri im i majt mu kishte dobësuar shumë dhe nuk shihte shumë larg. Në qelin time sollën dy persona të cilet kishin vepruar diçka kundër dëshirave të amerikanëve dhe tani do të mbaheshin dhe do të torturoheshin në burg, ndoshta edhe ata do të vinin në gjendjen time. Toaleti kishte një derë ku posa e shikoje atë përpara të diltë një kryq i madh dhe po në atë derë ishte një vrimë e madhe ku mund ta shihnim gjithë koridorin e burgut. Kjo vrimë ishte hapur me qëllim që gardianët të kenë mundësi të kontrollojnë të burgosurit brenda në toalet. Kur shokët e rinj të qelisë i pyeta për emrat e tyre më thanë se nuk kishin të drejtë të më tregonin emrat. Këshu që në fillim ata i quajta një dhe dy, me numra, kurse veten e emërova tre, d.m.th, që ata të më thirrnin në vend të emrit tre. Por për një koh shumë të shkurtër u bëmë shokë shumë të afërt, aq të afërt sikur me vite të tëra e njihnim njëri –tjetrin. Edhe ata vinin nga qelite, ku kishin qenë me muaj vetëm në të, dhe ishin të përmalluar për të folur dhe treguar çdo gjë që kishin përjetuar, madje treguan profesionin, familjet dhe të gjitha me rradhë. Por edhe ata sikur unë, që nga koha e burgimit nuk kishin tjetër çka të tregonin vetëm se torturime, poshtrime dhe fyerje nga ushtarët amerikan dhe nga gardianët e burgut. Posa e kutpova se ata kishin qenë të inkuadruar në politikë para se të burgoseshin, dhe në këtë moment derisa bisedoja me ta shfrytëzova rastin që t’i pyetja se si kishin guxuar të merreshin me veprimtari plotike dhe ushtarake, mandej i pyeta se pse kishin aq shumë besim në mua. Përgjigja e tyre ishte kjo: ‘kur dijnë gjithçka personat që marrin në pyetje, dhe për gjëra të shpifura na kanë lënë me netë të tëra pa gjumë, na kanë shkatërruar jeten me çdo lloj lloj hapi e gjilpëre, madje na kanë fyer edhe nderin dhe dinjitetin tone, atëherë çfarë na duhet neve je apo nuk je ti spiun’. Por, unë ia ktheva: ‘atëherë pse nuk më thoni asgjë për bashkëpunimin tuaj me ta dhe për zbatimin e urdhërave të tyre nga ju?’ Ata më thanë se nëse do të më flitnin për këto gjëra atëherë nëse amerikanët do të kuptonin nga këto gjëra që ti dëshiron t’i themi atëherë do të na dal në dëm të tonin, nga familjet se jo nga ne, sepse e jona me e ka pasur, dhe po ashtu gjërat të cilat ne mund t’i themi ata mund t’i nxjerrin nga ti, mandej edhe ti do të futesh në telashe. Në mes natë na sollën edhe numrin katër në qeli. Dukej se atë e kishin sjellur nga larg, sepse posa hyri në qeli u mbështet për muri dhe e zuri gjumi. Numri një dhe dy, të cilët në këtë burg kishin më tepër përvoje, me shenja ma bënë me dije se numri katër ishte informator i atyre, dhe në këtë nuk kishin fare dyshim. Të arrestuarit e rinj derisa mësoheshin ta derdhnin enën e toaletit dhe ta dërgonin atë nga qelia në toalet ishte pak vështirë, dhe neve të vjetërve na vinte intersant për një gjë të tillë. Në burg dëgjonim lloj – lloj informatash. Madje një ditë njëri na tha se shoku i tij kishte vdekur në qeli. Shoku i tretë i tij, që kishte qenë bashkë me një qeli e kishte njohur gjuhën angleze dhe kishte dëgjuar nga autoritetet e burgut kur kishin thënë se ejani merreni këtë të vdekur se më nuk na hynë në rrugë fare. Pastaj pas disa çasteve gardianët e kishin marrë dhe e kishin larguar të vdekurin. Kur dëgjonim këso lloj informatash na bënte që të rrinim më afrë njëri – tjetrit. Ky afrim dhe bashkim më njeri – tjetrin ishte bërë shkak që, të burgosurit tjerë kur vinin në toalet për ta derdhur enën e pistë, të hapnin veshët dhe të dëgjonin se ç’flitnim ne mes veti, kurse kjo gjë neve na frikësonte disi. Tani dëgjova më tragjiken. Shokët një dhe dy më thanë se ata ishin shumë kohë që ishin arrestuar nga forcat amerikane, kështu që po këta forca disa herë këta i kishte dërguar në shtete tjera për të kryer ndonjë vepër terroriste, si p.sh. I kishin detyruar që të venin bomba, të gjuanin në persona të caktuar dhe çdo gjë që kishte lidhje me terrorin. Kështu që pasi këta dy, në sulmet e fundit nuk kishin qenë të suksesshëm i kishin sjellur në burg për t’i torturuar si dënim i asaj se gjoja këta nuk kishin dashur t’i kryenin detyrat

në mënyrë të përsosur. Njërit njëherë i shpëtoi nga goja emri i shtetit Pakistan, i cili menjëherë filloi të përmirësoj atë çka i kishte shpëtuar nga goja. Por unë isha i sigurt se ata kishin qenë të detyruar të vepronin në disa shtet islame, si në Turqi, Arabi Saudite, Çeçeni dhe në vendet afrikane. Këtë e kisha kuptuar kur unë bëja se isha duke fjetur dhe ata bisedonin me ze shumë të ulur në mes vete, dhe vazhdimisht në gjuhë sillnin emrat e këtyre shteteve që përmenda më lartë. Ata njëri – tjetrit i tregonin për analiza të ndryshme që ua kishin bërë në trutë e tyre, njëri thoshte se njëra nga këto ishte detyrimi që të shtynte për të gënjyer, kurse tjetri thoshte se ishte një lloj eksperimenti që kur të lëshohet një lloj muzike ky fillonte të flase në mënyrë të pandalur dhe të thoshte çdo gjë që kishte në zemër dhe kujtesë. Tani e kuptova se pse i kishin rruajtur kokat. Kështu që përshak se në qeli ishte edhe personi numër katër, vazhdmisht përpiqeshin të tregoheshin bujar, të mirsjellshëm dhe kur flitnin në mënyrë të përpikt respktonin urdhërat dhe porositë që iu kishin dhënë nga ata.