[Preshevar]

Kur ai përfundoi së lexuari letrën, u ngritën zërat rreth tij dhe u bë shumë zhurmë. Ne u urdhëruam të dalim jashtë. Kur po dilnim jashtë, u thashë shokëve të mi: “Çështja e birit të Ebu Kabshah (domethënë e Muhamedit a.s).


(Ebu Kabshah nuk ka qenë babai i Pejgamberit, por ajo ishte si tallje e bërë nga Ebu Sufjani. Në atë kohë, Ebu Sufjani, kreu i Mekës, ishte në luftë me të Dërguarin e Allahut (a.s) dhe ende nuk ishte bërë musliman.) Fjalët e Ibn Abbasit (r.a)



Unë vazhdova të besoj se i Dërguari i Allahut (a.s) do të ishte fitimtar, derisa Allahu më bëri mua të përqafoj Islamin.


Ez-Zuhri tha: “Herakliu ftoi të gjithë krerët e Bizantit duke i grumbulluar ata në shtëpinë e tij dhe u tha: “O përfaqësues të Bizantit! A dëshironi të keni fitore dhe udhëzim të përhershëm dhe që mbretëria juaj të mbetet e juaja?”


Menjëherë, pasi dëgjuan këtë fjalë, ata u dyndën nga dera si gomarë të egër, por i gjetën të mbyllura.


Herakliu pastaj u tha: “Sillini prapë tek unë. Unë doja të provoja forcën e besnikërisë suaj ndaj fesë suaj. Tani kam parë tek ju atë që unë dua.”


Pastaj njerëzit u përkulën të nënshtruar para tij dhe u bënë të kënaqur me të.” (Sahih Al-Bukhari, Hadithi nr. 4553).


Më vonë, Profeti (a.s) dërgoi një lajmëtar tek Gasanidët, të cilët ishin aleatë arabë të Perandorisë Bizantine. Vrasja e tij çoi në Betejën e Mutahës. 3.000 muslimanëve iu desh të përballeshin me 100.000 ushtarë bizantinë. Bizantët gozhduan në kryq guvernatorin e Amanit, sepse ky kishte pranuar Islamin. Kjo vrasje i dëmtoi shumë marrëdhëniet midis muslimanëve dhe të krishterëve dhe shënon prishjen e marrëdhënieve 14 shekullore.


Meqenëse shumica e të krishterëve këmbëngulte në besimin se Jezusi ishte hyjnor, Zoti zbriti: “O ithtarë të Librave të Parë! Mos i kaloni kufijtë në fenë tuaj, as mos thoni për Allahun, veçse të vërtetën…” (4:171)

Në këtë mënyrë, ata thirreshin të pranonin se Jezusi ishte i Dërguari i Allahut. Vetëm atëherë kur refuzuan ta bënin një gjë të tillë, Kurani shpalli se besimi i të krishterëve paraqiste mungesë respekti dhe mohim.


Në vitin nëntë sipas Hixhrit, një delegacion prej shtatëdhjetë të krishterësh nga Naxhrani, shkuan në Medine për të biseduar në lidhje me argumentet e Islamit ndaj Krishtërimit. Profeti (a.s) i mirëpriti me ngrohtësi dhe i la ata të kryenin ritualet e tyre në xhaminë e vendit. Të krishterët treguan për natyrën e Jezusit, duke këmbëngulur se ai ishte hyjnor. Në këtë rast zbriti ajeti që shpalli: “Atëherë, kushdo që të kundërshton ty për çështjen e atij (Isait), pas gjithë kësaj dijeje që të ka ardhur ty për të (Isain si rob i Allahut dhe pa asnjë pjesë në shenjtëri), thuaj (o Muhamed a.s): “Ejani, le të thërrasim bijtë tanë dhe bijtë tuaj, gratë tona dhe gratë tuaja, ne veten tonë dhe ju veten tuaj, pastaj të falemi dhe të lutemi (me çiltërsi) për mallkimin e Allahut mbi gënjeshtarët.” (3:61)


Meqenëse këta të krishterë iu larguan arsyetimit të logjikshëm, ky ajet i përballi ata me arsyetimin fetar. Ky ajet kuranor i vuri ata në siklet dhe kërkuan leje për t’u menduar dhe për të diskutuar me njëri-tjetrin. Edhe pse besonin se Profeti ishte ai që ai thoshte se ishte apo se kishte shumë mundësi që ai të ishte Profet, ata vendosën të mos rrezikonin të mallkoheshin nga një person i tillë. Ata nuk e pranuan propozimin e tij. Megjithatë, ata ranë dakort që të paguanin xhizjen, një taksë mbi qytetarët jomuslimanë që ndodhen brenda shoqërisë muslimane. Ata vendosën të kthehen në vendin e tyre dhe kërkuan një person serioz, të besueshëm, për të vepruar si një gjykatës në çështjet e tyre jofetare. Profeti (a.s) caktoi Ebu Ubejden, tek i cili kishte besim dhe nënshkroi një marrëveshje civile, sipas të cilës betohej nën garancinë e Allahut dhe të Profetit të tij, se për sa kohë që të krishterët nuk do ta prishnin paqen, ata nuk do të sulmoheshin deri në Ditën e Gjykimit.


Pavarësisht se Profeti (a.s) i trajtoi mirë të krishterët, që nga koha e vdekjes së tij, ky dialog ndërfetar përfundoi. Megjithatë, ftesa e Profetit (a.s), siç jepet në ajetin (3:64), është ende e hapur.

Alban Kodra