Dardania.de - Shiko Postimin Tek - Tefsir-(komentim suresh)

valiii · 16-03-07, 08:52

هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى . إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِي الْمُقَدَّسِ طُوًى. إذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى. فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَى أَنْ تَزَكَّى. وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى. فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى. فَكَذَّبَ وَعَصَى. ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى

. فَحَشَرَ فَنَادَى. فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمْ الْأَعْلَى. فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى. إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَى

15. “A të ka ardhur ty rrëfimi i Musait

16. Kur Zoti i tij e thirri në luginën e shenjtë Tuva

17. Shko te faraoni, ai vërtet i ka kaluar të gjithë kufijtë,

18. dhe thuaji (atij): A do të pastrohesh (të heqësh dorë nga kufri),

19. dhe unë të të udhëzoj tek Zoti yt, që Atij t’ia kesh dronë!

20.Pastaj ai (Musai) ia dëftoi mrekullinë e madhe,

21. por ai e përgënjeshtroi (Musain) dhe e kundërshtoi (udhëzimin hyjnor),

22. pastaj ia ktheu shpinën duke nxituar (të planifikonte ndonjë intrigë),

23. dhe i tuboi ( magjistarët-popullin) dhe u foli me zë të lartë,

24. e u tha: “Unë jam zoti juaj më i larti”!

25. Atëherë Allahu e rrëmbeu me ndëshkim të tmerrshëm, për këtë (thënie) të fundit dhe për atë të parën.

26. Vërtet në këtë (ndëshkim) ka mësim për atë që frikësohet.”

(En-Naziat, 15-26)

Në ajetet më përpara, Allahu xh.sh. na bëri me dije për shpotitë dhe talljet e pabesimtarëve në lidhje me ringjalljen, gjë e cila e mundonte së tepërmi Muhammedin a.s., ndërsa tash, i Lartmadhërishmi, për ta qetësuar atë dhe për ta inkurajuar që të vazhdojë edhe më tej me të njëjtin angazhim e shpresë në misionin e tij, i sjell rrëfimin e ngjarjes së Musait a.s. me faraonin. Me tregimin e kësaj ngjarjeje të Musait a.s., Allahu xh.sh. e vë në dijeni se të gjithë pejgamberët që u dërguan para tij, përjetuan të njëjtin fat duke qenë të përqeshur e të tallur nga popujt e tyre. Megjithatë, ata që ishin të paluhatshëm në rrugën e Allahut më në fund qenë ngadhënjyesit, kurse pabesimtarët i përfshiu dënimi i dhembshëm dhe turpërimi edhe në këtë botë, e të mos flasim për dënimin që do t’i presë në zjarrin e Xhehennemit nesër në Ahiret.

هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى . إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِي الْمُقَدَّسِ طُوًى
15. A të ka ardhur ty rrëfimi i Musait

16. Kur Zoti i tij e thirri në luginën e shenjtë Tuva

Të gjithë mufesirët janë të një mendimi se fillimi i këtij ajeti ka të bëjë me një ofrim prehjeje e qetësie në zemrën e Muhammedit a.s.. Ngjarja që shkurtimisht do të rrëfehet në ajetët në vazhdim, padyshim do të jetë një përkrahje dhe inkurajim për misionin e tij.

Ngjarjet që përmenden në Kur’an, si kjo e Musait a.s., janë rrëfime që nuk pretendojnë vetëm historinë por para së gjithash janë fragmente historike që synojnë qëllime të caktuara për gjeneratat e mëvonshme që të marrin mësime e përvoja prej tyre.

Që në fillim të këtij ajeti: “A të ka ardhur ty rrëfimi i Musait”, kemi të bëjmë me një pyetje hyjnore të shprehur në mënyrë aq të ngrohtë e të afërt. S’ka dyshim që Muhammedi a.s. e kishte të njohur ngjarjen e Musait a.s., mirëpo nga kjo formë e pyetjes kuptojmë se këtu është fjala më shumë për të tjerët, që ata ta kuptojnë, në këtë rast idhujtarët e Mekës, të cilët mohonin ringjalljen dhe mendonin se kurrë nuk do të ballafaqohen me të. Tregimi dhe ngjarja e Musait a.s. me faraonin kishte për qëllim më tepër që ata t’i vinte në dijeni se faraoni, që ishte shumë më i fuqishëm në pasuri e pushtet sesa idhujtarët mekas, kishte pësuar dënimin e tmerrshëm të Allahut në këtë botë dhe në botën tjetër.

Ajetet në fjalë na njohin me momentet e para të Shpalljes hyjnore Musait a.s. kur në luginën e shenjtë-Tuva, Allahu për herë të parë i komunikoi shpalljen të dërguarit të Vet duke e zgjedhur që të ishte i dërguar për beni-israilët, të cilët atëbotë vuanin nën robërinë e faraonëve të Egjiptit.

Ngjarjet e të Dërguarit të Allahut, Musait a.s., s’ka dyshim për një urtësi të madhe, janë më shumë të përmendura në Kur’an, sepse ai është edhe nga pejgamberët, që Allahu xh.sh. i quajti “Ulul Azmi”-“Profetë të vendosmërisë së lartë”.

Ngjarjet e Musait a.s. janë pasqyrimi më real i jetës së një të dërguari, që ishte vazhdimisht nën përkujdesjen e Allahut, madje qysh nga ditët e para të lindjes. Misioni i Musait a.s., me të cilin e ngarkoi i Lartmadhërishmi, ishte mjaft i vështirë. Ai duhej të përballej me faraonin, sunduesin mizor të Egjiptit, ta thërriste në rrugë të drejtë, pastaj me popullin e tij beni-israil, i cili ishte një popull mjaft i papërgjegjshëm dhe injorant, popull që edhe pse Allahu e shpëtoi nga thundra e faraonit nëpërmjet Musait a.s., duke e bërë shpëtimin e tyre një mrekulli, megjithatë shpeshherë polemizuan me të dhe i thyen zotimet e veta se do t‘i bindeshin vetëm Krijuesit të gjithësisë, duke devijuar nga rruga e vërtetë.

Kur është fjala për luginën Tuva, këtu komentatorët nuk kanë farë mëdyshjeje se ajo është kodra Turi Sina’ë, nëpër të cilën ishte duke kaluar Musai a.s. derisa kthehej nga Medjeni, së bashku me familjen e tij. Ai me këtë rast papritmas diku në lërgësi pa një zjarr dhe u tha familjes të qëndronin aty ku ishin e vetë u nis në drejtim të tij. Posa u afrua tek zjarri, Musai a.s. dëgjoi fjalët hyjnore, me të cilat iu drejtua i Lartmadhërishmi: “Vërtet Unë jam Zoti yt, hiq ato që ke mbathur (opingat) se je në luginën e shenjtë Tuva. Unë të zgjodha ty (për pejgamber), prandaj dëgjo mirë se ç’po të shpallet…!” (Ta Ha, 12-13)

Dhe pasi Allahu xh.sh. zgjodhi Musain për pejgamber dhe e ngarkoi me shpalljen, urdhëresa e parë hyjnore që duhej ta zbatonte në praktikë, ishte:

إذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى. فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَى أَنْ تَزَكَّى. وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى

17 “Shko tek faraoni, ai vërtet i ka kaluar të gjithë kufijtë.

18. dhe thuaji (atij): A do të pastrohesh (të heqësh dorë nga kufri).

19. dhe unë të të udhëzoj tek Zoti yt, që Atij t’ia kesh dronë!”

Fjala “taga” do të thotë se faraoni i kishte tejkaluar të gjithë kufijtë në mëkate dhe paudhësi.

Fakti se faraoni i atëhershëm i Egjiptit (Merneptahu, biri i Ramzesit II) ishte aq arrogant e tiran, saqë pretendonte se ishte zot, është argument i mjaftueshëm se ai vërtet e kishte tepruar në çdo gjë, dhe se kishte ardhur koha t’i tërhiqej vërejtja nëpërmjet një të dërguari që të kthehej në rrugën e drejtë.

Sipas logjikës së njeriut, kundër arrogancës dhe mospërfilljes duhen përdorur forca dhe ashpërsia, por në këtë rast, Allahu xh.sh. i rekomandoi Musait a.s. butësinë dhe fjalët e mira, padyshim metodën më të frytshme të thirrjes në udhëzimin hyjnor. Ai e porositi edhe Muhammedin a.s.–vulën e pejgamberisë, me këso këshillash të çmueshme, kur i tha: “Thirr në rrugën e Zotit tënd me urtësi e këshilla të mira dhe polemizo me ata (pabesimtarët) në mënyrën më të bukur”. (En-Nahl, 125)

Dhe, me të njëjtën këshillë edhe Musai a.s. shkoi tek faraoni, i doli përpara dhe me plot mirësjellje e butësi, i tregoi për qëllimin e ardhjes së tij. I ofroi ftesën për besim në një Zot të vetëm, Zotin e gjithësisë, por kot. Zemra e faraonit ishte e vulosur me ndryshkun e kufrit. Në të nuk kishte mbetur më vend për dritën e imanit, sepse zemra që është e verbër, nuk sheh dritë. Pra, faraonin e kishte verbuar aq shumë pozita dhe pasuria, saqë mendonte se ishte zot!! Por Musai a.s., i udhëhequr nga frymëzimi hyjnor, dëshironte ta përudhte këtë njeri, dëshironte ta pastronte zemrën dhe mendjen e tij nga të gjitha të këqijat dhe mendjemadhësia.

Nga ajeti në fjalë: “dhe thuaji (atij): A do të pastrohesh (të heqësh dorë nga kufri)”, shohim se kemi të bëjmë më shumë me një ftesë sesa me ndonjë urdhër. Kjo ishte vetëm një këshillë e sinqertë që ai të largohej nga mendjemadhësia që e kishte mbërthyer, dhe t’i besonte Zotit të vërtetë. Por, mjerisht, të gjitha këto këshilla të urta e të ngrohta të Musait a.s. hasën në veshë të shurdhër të faraonit, madje as që bënë ndonjë përshtypje në shpirtin dhe zemrën e tij. Aq më tepër, ai edhe iu kërcënua Musait a.s., se si kishte guximin t’i fliste për gjepura të tilla, kur ai ishte rritur në pallatin e tij, me të gjitha të mirat, dhe tash po i mohonte të gjitha ato mirësi. Këto fjalë të tij i ka regjistruar Allahu xh.sh. në kaptinën Esh-Shuara:

“Ai (faraoni) tha: A nuk të rritëm ty si fëmijë në mesin tonë, ku i kalove disa vjet të jetës sate. Dhe ti bërë atë vepër që bëre (vrasjen e egjiptasit ), pra ti je mohues (i të mirave që t’i bëmë)”. (Esh-Shuara’ë, 18-19)

Megjithëkëtë, Musai a.s. nuk kishte ndërmend të hiqte dorë nga ftesa. Ishte shumë këmbëngulës, saqë faraoni më në fund u detyrua t’i thoshte: “Ai (faraoni) tha: Sille pra (argumentin-dëshminë) nëse e thua të vërtetën”. (Esh-Shuara’ë, 31).

Musai, të cilin Allahu xh. sh. e kishte përgatitur me dy mrekulli të mëdha, - dora e tij, sa e nxirrte nga xhepi, i bënte dritë, dhe shkopi me të cilin kishte ruajtur bagëtitë, sa e hudhte, përnjëherë shndërrohej në gjarpër, ia dëftoi dy mrekullitë e tij:

فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى

20. Pastaj ai (Musai) ia dëftoi mrekullinë e madhe

Sipas shumicës së komentatorëve të Kur’anit, fjala “mrekulli e madhe”, edhe pse këtu është shprehur në trajtën e njëjësit, ka të bëjë me të dy mrekullitë, me të cilat u përforcua Musai a.s.

Është shumë karakteristikë se të tre pejgamberët e fundit që bëjnë pjesë në “Ulul Azmi” – “Pejgamberë të vendosmërisë së lartë”: Musain, Isain dhe Muhammedin a.s., Allahu xh. sh. i përforcoi me mrekulli të mëdha, me të cilat i sfiduan popujt e tyre duke dalë ngadhënjyes. Kështu shohim se në kohën e dërgimit të Musait a.s. ishte në kulm magjia, prandaj Allahu xh.sh. e përforcoi së pari me këto dy mrekulli të mëdha, të cilat bënë që magjistarët të binin menjëherë në sexhde, sepse ata të parët e kuptuan se ajo me të cilën kishte ardhur Musai, nuk ishte magji po mrekulli.

Pastaj në kohën e Isait a.s., në lulëzim e sipër ishte mjekësia, kështu që Allahu xh. sh. e përforcoi të dërguarin e Tij me mrekullinë që të shëronte disa sëmundje të pashërueshme për atë kohë, si verbërinë nga lindja dhe sëmundjen e lëkurës (leprën-gërbulën), pastaj, me lejen e Allahut të ngjallte edhe të vdekurit.

Kurse në kohën e dërgimit të Muhammedit a.s. tek arabët, kishin arritur kulmin poezia dhe gjuha e pastër. Por, me zbritjen e ajeteve të para të Kur’anit, i cili ishte mrekullia më e madhe e Muhammedit a.s., mrekulli e përjetshme, që nuk do të tejkalohet kurrë deri në momentet e shkatërrimit të kësaj gjithësie, poetët arabë u shtangën e u nemitën. Ishin të pafuqishëm para fjalës së Allahut, madje edhe atëherë kur i Plotfuqishmi nëpërmjet të Dërguarit të Tij kërkoi nga ata dhe i sfidoi që të paktën të sillnin një ajet të ngjashëm me ato të Kur’anit, por kot, ata kurrë nuk arritën ta bënin këtë.

Po, t’i kthehemi ngjarjes sonë që e kemi synim. Megjithëse Musai a.s. i dëftoi faraonit mrekullitë e tij nga Allahu i gjithësisë, ai jo vetëm që nuk u bind, por madje me një përbuzje dhe ironi tha se kjo është magji, mohoi t’i bindej, dhe:

فَكَذَّبَ وَعَصَى. ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى. فَحَشَرَ فَنَادَى. فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمْ الْأَعْلَى
21. “por ai e përgënjeshtroi (Musain) dhe e kundërshtoi (udhëzimin hyjnor),

22. pastaj ia ktheu shpinën duke nxituar (të planifikonte ndonjë intrigë),

23. dhe i tuboi ( magjistarët-popullin) dhe u foli me zë të lartë,

24. e u tha: “Unë jam zoti juaj më i larti!”

Këtu del në shesh tërë arroganca e një njeriu të cilin lakmia për pozitë e kishte verbuar. Faraoni vërtet kishte kaluar tërë kufijtë. Krekosej se ishte sundues i Egjiptit, se robërit dhe skllevërit punonin për të, se të gjithë u bindeshin verbërisht urdhrave të tij. Prandaj, i bindur se do ta gjunjëzonte Musain a.s. me anë të magjisë, dhe do ta nënçmonte para tërë masës së tubuar si dhe para popullit të tij, beni-israilëve, dha urdhër të tuboheshin të gjithë magjistarët e vendit, të cilët njiheshin për shkathtësitë e tyre në magji. Ai u premtoi atyre shpërblime të mëdha, kurse ditën e caktuar për ballafaqim, iu drejtua atyre dhe popullit të tij me fjalët: “E u tha: “Unë jam zoti juaj më i larti” (En-Naziat, 24). I njëjti faraon, para shumë vjetve, po këtij populli, në fillim të sundimit të tij, u qe drejtuar me fjalët: ”E faraoni tha: O ju pari, unë nuk njoh ndonjë zot tjetër për ju pos meje !”. (El-Kasas, 38)

Këtu duhet ta ndalemi gjithsesi për të bërë një krahasim dhe për të tërhequr një paralele. Faraoni, të cilit i qe drejtuar ftesa e udhëzimit, e mohoi atë, sepse injoranca e tij nuk e linte ta shihte dritën që i afrohej. Ai që e sheh këtë dritë të udhëzimit, pendohet, përulet para madhështisë së Allahut dhe kthehet tek Ai, por faraoni nuk e bëri dot këtë. Në anën tjetër, magjistarët, të cilëve iu ofruan shpërblime marramendëse nëse do të fitonin, dhe të cilët me plot vetëbesim për fitore, hynë në garë, kur i panë këto dy mrekulli të mëdha, përnjëherë ranë në sexhde dhe besuan. Madje besuan aq bindshëm, saqë më parë pranuan të masakroheshin nga faraoni sesa të ktheheshin edhe një herë nën errësirën e kufrit, sepse zemrat e tyre u mbushën plot dritë të imanit.

Dhe, këtu është fundi i tiranisë. Allahu nuk duron që kriminelët dhe mohuesit të mbisundojnë vazhdimisht në tokë me padrejtësi, prandaj faraonin e ndëshkoi rëndë me ndëshkimin e Tij hyjnor:

16-03-07, 08:52	#19
valiii Anëtarësuar: 24-12-06 Postime: 3,777	Komentimi i kaptinës – “En-Naziat”-vazhdim هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى . إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِي الْمُقَدَّسِ طُوًى. إذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى. فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَى أَنْ تَزَكَّى. وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى. فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى. فَكَذَّبَ وَعَصَى. ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى . فَحَشَرَ فَنَادَى. فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمْ الْأَعْلَى. فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى. إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِمَنْ يَخْشَى 15. “A të ka ardhur ty rrëfimi i Musait 16. Kur Zoti i tij e thirri në luginën e shenjtë Tuva 17. Shko te faraoni, ai vërtet i ka kaluar të gjithë kufijtë, 18. dhe thuaji (atij): A do të pastrohesh (të heqësh dorë nga kufri), 19. dhe unë të të udhëzoj tek Zoti yt, që Atij t’ia kesh dronë! 20.Pastaj ai (Musai) ia dëftoi mrekullinë e madhe, 21. por ai e përgënjeshtroi (Musain) dhe e kundërshtoi (udhëzimin hyjnor), 22. pastaj ia ktheu shpinën duke nxituar (të planifikonte ndonjë intrigë), 23. dhe i tuboi ( magjistarët-popullin) dhe u foli me zë të lartë, 24. e u tha: “Unë jam zoti juaj më i larti”! 25. Atëherë Allahu e rrëmbeu me ndëshkim të tmerrshëm, për këtë (thënie) të fundit dhe për atë të parën. 26. Vërtet në këtë (ndëshkim) ka mësim për atë që frikësohet.” (En-Naziat, 15-26) Në ajetet më përpara, Allahu xh.sh. na bëri me dije për shpotitë dhe talljet e pabesimtarëve në lidhje me ringjalljen, gjë e cila e mundonte së tepërmi Muhammedin a.s., ndërsa tash, i Lartmadhërishmi, për ta qetësuar atë dhe për ta inkurajuar që të vazhdojë edhe më tej me të njëjtin angazhim e shpresë në misionin e tij, i sjell rrëfimin e ngjarjes së Musait a.s. me faraonin. Me tregimin e kësaj ngjarjeje të Musait a.s., Allahu xh.sh. e vë në dijeni se të gjithë pejgamberët që u dërguan para tij, përjetuan të njëjtin fat duke qenë të përqeshur e të tallur nga popujt e tyre. Megjithatë, ata që ishin të paluhatshëm në rrugën e Allahut më në fund qenë ngadhënjyesit, kurse pabesimtarët i përfshiu dënimi i dhembshëm dhe turpërimi edhe në këtë botë, e të mos flasim për dënimin që do t’i presë në zjarrin e Xhehennemit nesër në Ahiret. هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى . إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِي الْمُقَدَّسِ طُوًى 15. A të ka ardhur ty rrëfimi i Musait 16. Kur Zoti i tij e thirri në luginën e shenjtë Tuva Të gjithë mufesirët janë të një mendimi se fillimi i këtij ajeti ka të bëjë me një ofrim prehjeje e qetësie në zemrën e Muhammedit a.s.. Ngjarja që shkurtimisht do të rrëfehet në ajetët në vazhdim, padyshim do të jetë një përkrahje dhe inkurajim për misionin e tij. Ngjarjet që përmenden në Kur’an, si kjo e Musait a.s., janë rrëfime që nuk pretendojnë vetëm historinë por para së gjithash janë fragmente historike që synojnë qëllime të caktuara për gjeneratat e mëvonshme që të marrin mësime e përvoja prej tyre. Që në fillim të këtij ajeti: “A të ka ardhur ty rrëfimi i Musait”, kemi të bëjmë me një pyetje hyjnore të shprehur në mënyrë aq të ngrohtë e të afërt. S’ka dyshim që Muhammedi a.s. e kishte të njohur ngjarjen e Musait a.s., mirëpo nga kjo formë e pyetjes kuptojmë se këtu është fjala më shumë për të tjerët, që ata ta kuptojnë, në këtë rast idhujtarët e Mekës, të cilët mohonin ringjalljen dhe mendonin se kurrë nuk do të ballafaqohen me të. Tregimi dhe ngjarja e Musait a.s. me faraonin kishte për qëllim më tepër që ata t’i vinte në dijeni se faraoni, që ishte shumë më i fuqishëm në pasuri e pushtet sesa idhujtarët mekas, kishte pësuar dënimin e tmerrshëm të Allahut në këtë botë dhe në botën tjetër. Ajetet në fjalë na njohin me momentet e para të Shpalljes hyjnore Musait a.s. kur në luginën e shenjtë-Tuva, Allahu për herë të parë i komunikoi shpalljen të dërguarit të Vet duke e zgjedhur që të ishte i dërguar për beni-israilët, të cilët atëbotë vuanin nën robërinë e faraonëve të Egjiptit. Ngjarjet e të Dërguarit të Allahut, Musait a.s., s’ka dyshim për një urtësi të madhe, janë më shumë të përmendura në Kur’an, sepse ai është edhe nga pejgamberët, që Allahu xh.sh. i quajti “Ulul Azmi”-“Profetë të vendosmërisë së lartë”. Ngjarjet e Musait a.s. janë pasqyrimi më real i jetës së një të dërguari, që ishte vazhdimisht nën përkujdesjen e Allahut, madje qysh nga ditët e para të lindjes. Misioni i Musait a.s., me të cilin e ngarkoi i Lartmadhërishmi, ishte mjaft i vështirë. Ai duhej të përballej me faraonin, sunduesin mizor të Egjiptit, ta thërriste në rrugë të drejtë, pastaj me popullin e tij beni-israil, i cili ishte një popull mjaft i papërgjegjshëm dhe injorant, popull që edhe pse Allahu e shpëtoi nga thundra e faraonit nëpërmjet Musait a.s., duke e bërë shpëtimin e tyre një mrekulli, megjithatë shpeshherë polemizuan me të dhe i thyen zotimet e veta se do t‘i bindeshin vetëm Krijuesit të gjithësisë, duke devijuar nga rruga e vërtetë. Kur është fjala për luginën Tuva, këtu komentatorët nuk kanë farë mëdyshjeje se ajo është kodra Turi Sina’ë, nëpër të cilën ishte duke kaluar Musai a.s. derisa kthehej nga Medjeni, së bashku me familjen e tij. Ai me këtë rast papritmas diku në lërgësi pa një zjarr dhe u tha familjes të qëndronin aty ku ishin e vetë u nis në drejtim të tij. Posa u afrua tek zjarri, Musai a.s. dëgjoi fjalët hyjnore, me të cilat iu drejtua i Lartmadhërishmi: “Vërtet Unë jam Zoti yt, hiq ato që ke mbathur (opingat) se je në luginën e shenjtë Tuva. Unë të zgjodha ty (për pejgamber), prandaj dëgjo mirë se ç’po të shpallet…!” (Ta Ha, 12-13) Dhe pasi Allahu xh.sh. zgjodhi Musain për pejgamber dhe e ngarkoi me shpalljen, urdhëresa e parë hyjnore që duhej ta zbatonte në praktikë, ishte: إذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى. فَقُلْ هَلْ لَكَ إِلَى أَنْ تَزَكَّى. وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى 17 “Shko tek faraoni, ai vërtet i ka kaluar të gjithë kufijtë. 18. dhe thuaji (atij): A do të pastrohesh (të heqësh dorë nga kufri). 19. dhe unë të të udhëzoj tek Zoti yt, që Atij t’ia kesh dronë!” Fjala “taga” do të thotë se faraoni i kishte tejkaluar të gjithë kufijtë në mëkate dhe paudhësi. Fakti se faraoni i atëhershëm i Egjiptit (Merneptahu, biri i Ramzesit II) ishte aq arrogant e tiran, saqë pretendonte se ishte zot, është argument i mjaftueshëm se ai vërtet e kishte tepruar në çdo gjë, dhe se kishte ardhur koha t’i tërhiqej vërejtja nëpërmjet një të dërguari që të kthehej në rrugën e drejtë. Sipas logjikës së njeriut, kundër arrogancës dhe mospërfilljes duhen përdorur forca dhe ashpërsia, por në këtë rast, Allahu xh.sh. i rekomandoi Musait a.s. butësinë dhe fjalët e mira, padyshim metodën më të frytshme të thirrjes në udhëzimin hyjnor. Ai e porositi edhe Muhammedin a.s.–vulën e pejgamberisë, me këso këshillash të çmueshme, kur i tha: “Thirr në rrugën e Zotit tënd me urtësi e këshilla të mira dhe polemizo me ata (pabesimtarët) në mënyrën më të bukur”. (En-Nahl, 125) Dhe, me të njëjtën këshillë edhe Musai a.s. shkoi tek faraoni, i doli përpara dhe me plot mirësjellje e butësi, i tregoi për qëllimin e ardhjes së tij. I ofroi ftesën për besim në një Zot të vetëm, Zotin e gjithësisë, por kot. Zemra e faraonit ishte e vulosur me ndryshkun e kufrit. Në të nuk kishte mbetur më vend për dritën e imanit, sepse zemra që është e verbër, nuk sheh dritë. Pra, faraonin e kishte verbuar aq shumë pozita dhe pasuria, saqë mendonte se ishte zot!! Por Musai a.s., i udhëhequr nga frymëzimi hyjnor, dëshironte ta përudhte këtë njeri, dëshironte ta pastronte zemrën dhe mendjen e tij nga të gjitha të këqijat dhe mendjemadhësia. Nga ajeti në fjalë: “dhe thuaji (atij): A do të pastrohesh (të heqësh dorë nga kufri)”, shohim se kemi të bëjmë më shumë me një ftesë sesa me ndonjë urdhër. Kjo ishte vetëm një këshillë e sinqertë që ai të largohej nga mendjemadhësia që e kishte mbërthyer, dhe t’i besonte Zotit të vërtetë. Por, mjerisht, të gjitha këto këshilla të urta e të ngrohta të Musait a.s. hasën në veshë të shurdhër të faraonit, madje as që bënë ndonjë përshtypje në shpirtin dhe zemrën e tij. Aq më tepër, ai edhe iu kërcënua Musait a.s., se si kishte guximin t’i fliste për gjepura të tilla, kur ai ishte rritur në pallatin e tij, me të gjitha të mirat, dhe tash po i mohonte të gjitha ato mirësi. Këto fjalë të tij i ka regjistruar Allahu xh.sh. në kaptinën Esh-Shuara: “Ai (faraoni) tha: A nuk të rritëm ty si fëmijë në mesin tonë, ku i kalove disa vjet të jetës sate. Dhe ti bërë atë vepër që bëre (vrasjen e egjiptasit ), pra ti je mohues (i të mirave që t’i bëmë)”. (Esh-Shuara’ë, 18-19) Megjithëkëtë, Musai a.s. nuk kishte ndërmend të hiqte dorë nga ftesa. Ishte shumë këmbëngulës, saqë faraoni më në fund u detyrua t’i thoshte: “Ai (faraoni) tha: Sille pra (argumentin-dëshminë) nëse e thua të vërtetën”. (Esh-Shuara’ë, 31). Musai, të cilin Allahu xh. sh. e kishte përgatitur me dy mrekulli të mëdha, - dora e tij, sa e nxirrte nga xhepi, i bënte dritë, dhe shkopi me të cilin kishte ruajtur bagëtitë, sa e hudhte, përnjëherë shndërrohej në gjarpër, ia dëftoi dy mrekullitë e tij: فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى 20. Pastaj ai (Musai) ia dëftoi mrekullinë e madhe Sipas shumicës së komentatorëve të Kur’anit, fjala “mrekulli e madhe”, edhe pse këtu është shprehur në trajtën e njëjësit, ka të bëjë me të dy mrekullitë, me të cilat u përforcua Musai a.s. Është shumë karakteristikë se të tre pejgamberët e fundit që bëjnë pjesë në “Ulul Azmi” – “Pejgamberë të vendosmërisë së lartë”: Musain, Isain dhe Muhammedin a.s., Allahu xh. sh. i përforcoi me mrekulli të mëdha, me të cilat i sfiduan popujt e tyre duke dalë ngadhënjyes. Kështu shohim se në kohën e dërgimit të Musait a.s. ishte në kulm magjia, prandaj Allahu xh.sh. e përforcoi së pari me këto dy mrekulli të mëdha, të cilat bënë që magjistarët të binin menjëherë në sexhde, sepse ata të parët e kuptuan se ajo me të cilën kishte ardhur Musai, nuk ishte magji po mrekulli. Pastaj në kohën e Isait a.s., në lulëzim e sipër ishte mjekësia, kështu që Allahu xh. sh. e përforcoi të dërguarin e Tij me mrekullinë që të shëronte disa sëmundje të pashërueshme për atë kohë, si verbërinë nga lindja dhe sëmundjen e lëkurës (leprën-gërbulën), pastaj, me lejen e Allahut të ngjallte edhe të vdekurit. Kurse në kohën e dërgimit të Muhammedit a.s. tek arabët, kishin arritur kulmin poezia dhe gjuha e pastër. Por, me zbritjen e ajeteve të para të Kur’anit, i cili ishte mrekullia më e madhe e Muhammedit a.s., mrekulli e përjetshme, që nuk do të tejkalohet kurrë deri në momentet e shkatërrimit të kësaj gjithësie, poetët arabë u shtangën e u nemitën. Ishin të pafuqishëm para fjalës së Allahut, madje edhe atëherë kur i Plotfuqishmi nëpërmjet të Dërguarit të Tij kërkoi nga ata dhe i sfidoi që të paktën të sillnin një ajet të ngjashëm me ato të Kur’anit, por kot, ata kurrë nuk arritën ta bënin këtë. Po, t’i kthehemi ngjarjes sonë që e kemi synim. Megjithëse Musai a.s. i dëftoi faraonit mrekullitë e tij nga Allahu i gjithësisë, ai jo vetëm që nuk u bind, por madje me një përbuzje dhe ironi tha se kjo është magji, mohoi t’i bindej, dhe: فَكَذَّبَ وَعَصَى. ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى. فَحَشَرَ فَنَادَى. فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمْ الْأَعْلَى 21. “por ai e përgënjeshtroi (Musain) dhe e kundërshtoi (udhëzimin hyjnor), 22. pastaj ia ktheu shpinën duke nxituar (të planifikonte ndonjë intrigë), 23. dhe i tuboi ( magjistarët-popullin) dhe u foli me zë të lartë, 24. e u tha: “Unë jam zoti juaj më i larti!” Këtu del në shesh tërë arroganca e një njeriu të cilin lakmia për pozitë e kishte verbuar. Faraoni vërtet kishte kaluar tërë kufijtë. Krekosej se ishte sundues i Egjiptit, se robërit dhe skllevërit punonin për të, se të gjithë u bindeshin verbërisht urdhrave të tij. Prandaj, i bindur se do ta gjunjëzonte Musain a.s. me anë të magjisë, dhe do ta nënçmonte para tërë masës së tubuar si dhe para popullit të tij, beni-israilëve, dha urdhër të tuboheshin të gjithë magjistarët e vendit, të cilët njiheshin për shkathtësitë e tyre në magji. Ai u premtoi atyre shpërblime të mëdha, kurse ditën e caktuar për ballafaqim, iu drejtua atyre dhe popullit të tij me fjalët: “E u tha: “Unë jam zoti juaj më i larti” (En-Naziat, 24). I njëjti faraon, para shumë vjetve, po këtij populli, në fillim të sundimit të tij, u qe drejtuar me fjalët: ”E faraoni tha: O ju pari, unë nuk njoh ndonjë zot tjetër për ju pos meje !”. (El-Kasas, 38) Këtu duhet ta ndalemi gjithsesi për të bërë një krahasim dhe për të tërhequr një paralele. Faraoni, të cilit i qe drejtuar ftesa e udhëzimit, e mohoi atë, sepse injoranca e tij nuk e linte ta shihte dritën që i afrohej. Ai që e sheh këtë dritë të udhëzimit, pendohet, përulet para madhështisë së Allahut dhe kthehet tek Ai, por faraoni nuk e bëri dot këtë. Në anën tjetër, magjistarët, të cilëve iu ofruan shpërblime marramendëse nëse do të fitonin, dhe të cilët me plot vetëbesim për fitore, hynë në garë, kur i panë këto dy mrekulli të mëdha, përnjëherë ranë në sexhde dhe besuan. Madje besuan aq bindshëm, saqë më parë pranuan të masakroheshin nga faraoni sesa të ktheheshin edhe një herë nën errësirën e kufrit, sepse zemrat e tyre u mbushën plot dritë të imanit. Dhe, këtu është fundi i tiranisë. Allahu nuk duron që kriminelët dhe mohuesit të mbisundojnë vazhdimisht në tokë me padrejtësi, prandaj faraonin e ndëshkoi rëndë me ndëshkimin e Tij hyjnor: