[budo785]

Misioni i parë
Më në fund, dy persona u zgjodhëm që ta kryejm një punë representative. Në fillim mua më dërguan në një dhomë dhe në dorë më dhanë një gjë për ta lexuar, derisa unë e lexoja atë, ata zërin tim e inçizonin në një kasetofon. Në këtë program duhej të lajmëroja se ne kemi kidnapuar një amerikan të quajtur …, dhe nëse ata nuk i lirojnë njerëzit tonë të burgosur ne do ta vrasim të arrestuarin. Pas një ore hyra në një dhomë prafërsisht të madhe dhe në kokë ma vun një maskë. Pastaj aty i sollën edhe pesë persona tjerë të maskuar dhe të gjithëve na rradhiten ne një rresht. Mandej para nesh sollën një amerikan me flok të verdha dhe trup shkurtër, i cili mezi ecte nga që kishte marrë shumë drogë. Atë e ulën në një karrige e cila gjendej para nesh, kurse mua ma dhan ta lexoja prap atë letrën që e kishin shkruajtur ata vet. Në letër shkruante që, nga se armiku nuk i kish plotësuar kërkesat tona, dhe për këtë gjë ne do ta ekzekutojmë këtë qafir vrasës. Herën e parë kameramani nuk ishte i kënaqur nga skena që krijuam dhe prap urdhëruan që të përsëritet e njejta skenë. Nga unë kërkuan që deklaraten ta lexoja më me vrazhdësi. Unë çdoherë mundohesha që ta ndërroja zërin, por këtë herë çdo urrejtje që pata për ta e nxorra nëpërmjet vrazhdësisë gjatë leximit të deklaratës. Në këtë mënyrë, Saidi me krah ra para meje. Të gjithë kishim rroba me uniformë të njejtë dhe maska të njejta, madje edhe dorezat dhe çizmet i kishim të njejta. Në fillim nuk e njoha atë, vetëm atëherë kur më foli në vesh e kuptova që ishte Saidi, kurse gardianët raguan ashpër ngase Saidi më foli në vesh. Filmimi vazhdoi më tej. Njëri nga grupi yonë e mori një thikë të madhe në dorë dhe në mënyrë shumë të letë ia hoqi kokën atij amerikanit të droguar. Ai, amerikani nuk e tha asnjë fjalë madje as nuk rrezistoj fare. Por më vonë Saidi më kishte treguar se ky amerikani kishte qenë ushtar, i cili kishte dezertuar dhe kishte tentuar të ikte, por duke ikur rojet e kishin gjuajtur pas ti dhe e kishin plagosur, në këtë mënyrë ai ishte burgosur dhe ishte denuar me vdekje. Ata nuk e mbysin atë por e shfrytëzojn për të propagantuar gjoja vrazhdsinë e arabëve. Saidi betohej që ai i cili ia hoqi kokën amerikanit ishte çifut nga Izraeli. Ai këtë e kishte kuptuar kur gjaku i tij ia kishte stërrpikur dorezat dhe manget, ai kishte përdorur një shpreje karakteristike izrailite, që do të thoshte “ah, ndytësirë”. Personat me maskë që ishin rradhitur në një rresht me ne nuk flisnin fare, ishin trup mdhenj dhe kuptohej që ishin amerikan. Unë u përpoqa shumë që të mësoja më tepër për të thënat e Saidit, për ralizimin e këtyre veprimeve shtazarake. Ai nuk më përgjigjej asnjëherë, edhe kur e pyta direkt për këto çështje ma ktheu: “ti nuk mund t’i perceptosh këto gjëra! Madje këto nuk janë biseda që mund t’i kap mendja e njerëzit, andaj unë nuk shoh asnjë shkak që t’i mund ti kuptosh problemet e mia.” Ai pas disa ditësh u vra në një aksion vetëvrasës. Saidi e dinte se së shpejti do të vdiste, për këtë dhe më kishte treguar shumë gjëra. P.sh. ai një herë më thoshte se kishin vjedhur shumë kamiona të vegjël, mandej i kishin ngjyrosur dhe ua kishin ndërruar formen atyre, i kishin mbushur me lëndë eksplozive dhe ua kishin dorrëzuar personave, të cilët ishin çmendur në burgjet e amerikanëve. Ai më thoshte se personin të cilin ishte vetvrarë ngase ai ndodhej në kamionin i cili shpërtheu ndërtesën e OKB-së në Irak, e njihte shumë mirë. Të gjitha këto bomba që i vendosnim në kamione, dirigjoheshin me telekomandë nga larg, dhe të

gjithë këto bëheshin në kontrollin e amerikanëve. Edhe shpërthimi i madh gjatë mbajtjesë së zisë nga ana e shi’itëve ka ndodhur po nga të njëjtët pesona sikur ne, të cilët trurët i kishin të shpërlarë në burgjet e ushtarëve amerikan. Amerikanët, nga këto shpërthime kishin për qëllim që të përçanin grupet dhe medh’hebet fetare, vazhdonte të më thoshte ai. Armiqët e Iraku ishin të trembur dhe të shqetësuar nga mossukseset për të futur përçarje midis shii’tëve dhe sunnitëve. Kur Saidi nganjëherë hezitonte të më tregonte detajet e përjetimeve dhe informacioneve të tij, unë me një dinakëri e ngacmoja edhe më shumë që të më tregonte gjithçka që kishte në mendje. Por kjo nuk ishte e mundur. Sepse aq shumë i ngatërronte gjërat sa që nganjëherë më dhimbte koka. Për besnikërinë e fjalëve të tij isha shumë i sigurtë, sepse saherë që më tregonte, emocionohej aq shumë sa fillonte t’i fyente të dyja palët, edhe palën në anën tonë edhe palën tjetër, pra armikun. Ai theksonte se: “Po, aq më tepër sa do të shtohet numri i të mbyturve dhe josiguria në Irak, e gjithë kjo aq më shumë do të jetë në favor të pushtuesve.” Unë mund të deklaroj hapur se ai asnjëherë nuk ishte i hutuar gjatë kohës kur mi tregonte këto gjëra, por unë isha ai që vazhdimisht hutohesha gjatë kësaj kohe. Ndonjëherë në këtë anë dhe ndonjëehrë në anën tjetër shihej besnikëri dhe bujari tepër e madhe.

Edhe pse në ato momente me gjendjen e keqësuar që kisha nuk mundohesha fare që t’i analizoja këto të thëna të Said-it. Njëherë më tha se kishte tentuar ta vriste rojën amerikane dhe njëherë kishte tentuar të bënte vetvrasje, ishte plagosur shumë rëndë, por me kontrollimet e vazhdueshme dhe të kujdesshme të mjekut kishte arritur që prap të kthehet në jetë. Po ashtu edhe gjilpërat dhe hapat që merrte gjatë kurimit të tij, ato kishin ndikuar mjaftë edhe në mendjen dhe shpirtin e tij, kishin krijuar një njeri që në mënyrë shumë normale kishte shkuar në Pakistan dhe kishte kryer disa sulme me bombë nëpër qytetet e Pakistanit. Ai shpesh deklaronte se këto ushtrime në klasë për ne ishin shumë të thjeshta dhe fëmijërore, ai dëshironte që të ushtrohej që të udhëtonte dhe të qëndronte nëpër anijet kozmike dhe të kryente ndonjë sulm edhe me to nëse e urdhëronin. Por një gjë shumë me rëndësi që Saidi ma kishte thënë, madje edhe unë kisha filluar ta kuptoja, ishte se gjithnjë e më tepër vullneti dhe kurajoja e ushtarëve dhe gardianëve amerikan kishte filluar të zvogëlohej. Kur e pash rojtarin të cilin e kisha takuar para dy muajsh, shumë leht arrita ta vërej gjendjen e tij shpirtërore, por edhe unë gjatë kësaj kohe kisha ndryshuar plotësishtë. Tek ata nganjëherë shihej dëshprim, nervozë, stres e shumë gjëra tjera që kishin të bëjnë me gjendjen e tyre shpirtërore. Këto skena të bënin për tu çuditur tepër. Kur e mendoja se ushtarët dhe gardianët amerikanë ndikohen aq shumë nga veprimet që bënin më mua, dhe nga kjo përballen me sëmundje shpirtërore dhe psiqike, atëherë sa do të jetë numri i këtyre ushtarëve dhe gardianëve të cilët do të kthehen në Amerikë me gjendje të këtillë, sepse kisha dëgjuar se të njëjtat metoda të torturimit përdoreshin edhe në burgjet si: “Es-Silahijje”, “Er-Rrisafe”, “Et-Tesfirat”, “Buka”, “Ebu Gurejb”, “Um Kasr”, “Talil”, “Kundur”, “El Imare” dhe në kampet tjera në shkretirë, po edhe në Afganistan, madje edhe në burgjet në Amerikë si ai i Guantanamos. Ndoshta mund të themi se Amerika dalngadal po shendërrohet në një spital të madh mental. Ndoshta edhe ky është shkaku kryesor se pse shumica e amerikanëve preferojnë të kryejnë shërbimin ushtarak jashtë vendit, sidomos në Irak dhe Afganistan. Një i arretsuar që kishte ardhur nga spitali “Esh-shuajbe”, më kishte thënë se shumica e mjekëve dhe teknikëve në atë spital ishin sëmurë psiqikisht nga torturat që kishin parë në spital, sepse edhe spitali nganjëherë shndërrohej në një dhomë torture. Këtë gjëra na kishte treguar një i burgosur që fliste gjuhën e tyre dhe e kishte dëgjuar një bisedë mes dy mjekëve të spitalit. Ai kishte dëgjuar se vet amerikanët habiteshin se si është e mundur që këto ngjarje nëpër burgje i dinte shumë mirë edhe Kryqi i Kuq Ndërkombtarë, por ai deri më tani vetëm se kishte heshtur dhe nuk kishte kryer fare detyrën e tij, dhe vet ata, pra amerikanët, kishin deklaruar se të gjithë këto veprime dhe ngjarje me të burgosurit irakian ishin jasht ligjeve ndërkombtare, dhe dënoheshin rreptësishtë nga to. Ata punën e Kryqit

të Kuq e dinin se vet shteti amerikan e kishte izoluar, kështu që mburreshin me këtë veprim të shtetit të tyre dhe vazhdonin të zbatonin torturat e tyre shtazarake