[Albonita]

Mendoj ce ja vlen ta dregoi ketu.


E dermuar nga zhgenjimet e kohes.
Ecja udheve me tapitjen e shpirtit tim.
Ndalja hapat me nje kujtim ftohes.
Pastaj kokeulur nisesha pa drejtim.

Mes dhjetra njerezve ndjehesha vetem,
Endrrat e mia me ishin bere te huaja..
Mes te tjerash kish humbur dhe shpresen.
Jeta me dukej nje loje qe sduhej ta luaja.

Mes stresit te dites dhe acarit pa kufi.
Dimri ish bere stina e shpirtit tim.
Por koha me buzeqeshi me embelsi.
Duke me takuar me ty miku im.

Pas rrebeshit qe ra ne fushat e jetes sime.
Erdhe si ylber dhe u gjadherove natyren.
Per to u bere lajmetari I kesaj stine.
Luleve te tyre vetem Ti ua dhe ngjyren.

Ne pranveren e rrugeve te jetes.
Ne shtepizen e nje shprese qe gjeti rindertim.
Ne fjalet e embla te se vertetes,.
ishe perhere Ti o miku im.

Dhe nese neser nisem udheve te gjata
.Do doja mos ta harrosh kete premtim:
Edhe sikur kujtesen te ma mbuloje nata
Ti do te jesh yll dhe PERJETESISHT MIKU IM!