[Kronisti]

Nën shtatë palë rathë të jetës marrë frymë
Dhe s’hetoj fare pranin time në këtë jetë
Në mëngjesin e ri jam si një brymë
Që ka rënë mbi kuptimësinë e pavërtet

Nuk e di a jam a s’jam, sepse s’flet gjë gjendja fizike
Për shpirtin s’ka rrugë le të plas s’ka tjetër
Ti kapërceve skaj Shatërvanit, u ndale pak e ike
Duke e lënë pas rrjedhjen e plagës së vjetër

Vërtet s’e di a jam a s’jam fare sepse asgjë s’ka kuptim
As viti i ri, as i vjetri, as tjetri që do të vjen në rradhë
Hëna, dielli dhe yjet kanë pushuar të jenë ngushëllim
Mungesa jote në Shatërvan është çmimi më i madh…

Çmimi, të cilin e paguaj me mungesë të motivit për të qenë