[Zero Cool]

Dikur jetonte nje vogelushe. Ishte e brishte dhe e pafajshme. Nuk kishte njohur shume ndjenja. Nuk e dinte c'ishte dashuria, nuk e dinte c'ishte dhimbja. Por ne qetesine e endrrave, ne fllusken e pafajsise se saj depertoi dikush dhe i mesoi se jeta eshte e dhimbshme, e padrejte, i mesoi cdo te thote te ndjesh se zemra po te ndahet me dysh vetem sepse te mungon dikush, dikush qe e do me cdo qelize, por e ke humbur. I mesoi cdo te thote te flesh cdo nate duke pritur nje mesazh qe nuk do te vije kurre, te ecesh rruges duke shpresuar me zemer se do shikosh dike, dike qe me siguri do te jete duke buzeqeshur sepse po ja del mban shume mire edhe pa ty, i mesoi se sa shume lote jane te afte te derdhin dy sy te vegjel, dhe sa i dashur eshte jasteku qe i pret ato cdo nate e nuk ankohet. - PO, DIKUR, jetonte nje vogelushe qe nuk e dinte c'ishte dashuria dhe dhimbja, por tani vendin e saj e zuri nje vajze e rritur. Nje vajze qe kuptoi se eshte bukur te dashurosh, por dashuria qe te lendon, nuk eshte e duhura, duhet te dish te heqesh dore e te harrosh. Tani jeton nje vajze qe kuptoi se duhet ti vleresosh njerezit e sinqerte qe jane te gatshem te te bejne te lumtur, me besoni, jane te paket. - Ti thuash lamtumire dhimbjes, kujtimeve te hidhura dhe loteve, te duash te miren e te mbash prane njerezit e duhur... kjo eshte e bukura e jetes. Kjo e ben jeten te quhet `Dhurate`.