[Preshevar]

Një herë tjetër, duke treguar një njeri me rroba të papastra, Pejgamberi (a.s.) tha: "A thua ky njeri nuk gjen dot diçka që të pastrojë rrobat?!"
Pejgamberi i Allahut (a.s.) i kushtonte rëndësi pastërtisë së trupit, rrobave, ushqimeve, shtëpisë dhe sokaqeve. Bashkë me këto ai sqaronte me këmbëngulje edhe pastërtinë shpirtërore. Prandaj, në një hadith të tij ka thënë: "Musliman është ai, nga dora dhe gjuha e të cilit muslimanët ndihen të sigurtë."
Me anë të këtij hadithi, Pejgamberi (a.s.) u tërheq vëmendjen muslimanëve që të jenë të besueshëm dhe të respektuar. Prandaj personat që "kur flasin gënjejnë, kur japin fjalën nuk e mbajnë, kur iu besohet diçka tradhëtojnë"; i ka quajtur njerëz hipokritë, dyfytyrësh. Sepse gabime të tilla e largojnë muslimanin nga të qenurit njeri besnik dhe i besueshëm.
Në lidhje me zemrën, Pejgamberi (a.s.) ka thënë: "Bëni kujdes! Në trupin e njeriut ndodhet një copë mishi, e cila po qe e mirë ajo, gjithë trupi është mirë, po qe e keqe ajo, i gjithë trupi bëhet keq. Kujdes, ajo copë mishi është zemra!"
Kur zemra trajtohet mirë nga ana shpirtërore, të zotit të saj ia ndriçon rrugën e drejtë, ndërsa kur zemra prishet dhe dëmtohet nga të këqijat, atëherë tek njeriu është iluzion pritja e ndjenjave të mira dhe estetikës. Pra, muslinani duhet të sigurojë zhvillimin e ndjenjës morale, etike dhe duhet të reflektojë me kujdes një edukatë të mirë dhe ekuilibruese, gjë e cila arrihet vetëm duke ditur që është vazhdimisht nën vëzhgimin dhe kontrollin e Allahut të Madhëruar. Njeriu i cili jeton me një ndjenjë të tillë, sigurisht që herët a vonë do të jetë më i kujdesshëm ndaj gabimeve në punë dhe në sjellje, po ashtu do të arrijë gradat më të larta të mirësisë, bukurisë, drejtësisë dhe estetikës. Allahu (xh.sh.) në Kur'an na urdhëron të lutemi kështu: "Zoti ynë! Na jep mirësi në këtë botë dhe në botën tjetër..."
Nga kjo kuptojmë se muslimani duhet të mendojë edhe për dynjanë edhe për ahiretin (botën tjetër). Por jeta e tij nuk mund të jetë e shthurur dhe e parregullt.
Ndoshta kjo është arsyeja që Pejgamberi (a.s.) urdhëron me këmbëngulje për kënaqësitë e pashembullta. Nga kjo pikëpamje hadithet e tij janë mjaft interesante: "Allahu është i bukur, e do të bukurën"- "Allahu urdhëron mirësi në çdo gjë". "Një njeri i cili bën një punë, Allahu dëshiron që atë punë ta kryejë sa më mirë".
Një ditë, Pejgamberi (a.s.) shkoi në një ceremoni varrimi (ka mundësi të ketë qenë varrimi i djalit të tij, Ibrahimit). Të vdekurin e varrosën dhe e mbuluan me dhe; varri nuk ishte gërmuar siç duhet dhe ishte paksa i shtrembër. Pejgamberi (a.s.) menjëherë urdhëroi rregullimin e tij. Ata që ishin aty, i thanë: A e shqetëson kjo gjë të vdekurin? Pejgamberi ynë (a.s.) iu përgjigj: "Jo, kjo as nuk e ndihmon, as nuk e dëmton të vdekurin, por bëhet që të duket më bukur në sytë e të gjallëve."
Marrëdhëniet shoqërore
Pejgamberi (a.s.) ka mbajtur lidhje shumë të mira me të gjithë njerëzit e të gjitha moshave, profesioneve apo niveleve, duke mos bërë dallime dhe duke i dhënë hakun çdonjërit prej tyre dhe duke arritur si përfundim në formimin e një shoqërie të lumtur dhe model. Këshillat e tij drejtuar besimtarëve ishin që ata ta duan dhe të kenë mëshirë për njëri-tjetrin, të jenë të bashkuar si tullat e një ndërtese, ta mbështesin njëri-tjetrin në ditë të mira apo fatkeqësi, të mos urrehen ndërmjet tyre, të largohen nga inatet dhe mendjemadhësitë e të jenë sa më të sjellshëm më njëri-tjetrin.
Mund të themi me plot gojën se Pejgamberi (a.s.) në lidhjet ndërshoqërore të popullatës synonte këto vlera etike mjaft të rëndësishme: Drejtësinë, mëshirën, tolerancën, dhembshurinë, ndihmën etj. Ai u rrinte vazhdimisht afër të varfërve, ndërsa të pasurit i urdhëronte për modesti ndaj të varfërve. "Punëtorit jupjani hapun para se t'i thahet djersa e ballit"; i urdhëronte ai punëdhënësit muslimanë. Po ashtu edhe punëtorët i paralajmëronte që punën e tyre ta bënin sa më cilësore. Një ditë, një grup njerëzish të cilët dukeshin se ishin të varfër nga rrobat e tyre, erdhën për vizitë tek Pejgamberi (a.s.). Me të parë një gjendje të tillë, ai urdhëroi menjëherë shokët e tij që t'u japin ndihmën e duhur dhe ata i ndihmuan. Në marrëdhëniet shoqërore oratoria (të folurit) zë një vend të rëndësishëm. Pejgamberi ynë (a.s.) kur fliste, fliste ngadalë dhe qartë. Kur fliste ai, ishte e pamundur të mos kuptohej. Dëgjuesit shumë lehtë mund t'i mbanin mësonin përmendësh fjalët e tij. Sado i madh të ishte numri i të pranishmëve, ai përsëri fliste ngadalë, qartë, thjeshtë, natyrshëm, ëmbël dhe në mënyrë të sinqertë.
Brenda mundësive iu përgjigjej ftesave, futej brenda problemeve dhe halleve të njerëzve dhe i ndihmonte ata.
Zejd bin Thabiti (r.a.) përcjell: Pejgamberi (a.s.) bisedonte për çështje të ndryshme me shokët e tij. Në gostitë e përgatitura mjaftohej edhe vetëm me bukë elbi dhe hurma duke mos bezdisur të zotët e shtëpisë. Shpeshherë dilte në pazar, vizitonte dyqanet e ndryshëm, mësonte tregtarët për përdorimin e peshores, i këshillonte të jenë të drejtë në tregti, duke ndihmuar kështu prodhuesin dhe konsumatorin, që të mos bien pre e padrejtësisë. Për çfarëdolloj problemi që kishin, njerëzit shkonin pa ngurim dhe gjenin zgjidhjen e duhur të problemit të tyre tek Pejgamberi (a.s.). Interesohej për të sëmurët, këshillonte në rast nevoje, shkonte në ceremonitë mortore, vizitonte familjet e tyre dhe i mbështeste ata nga ana morale. Të mendosh komshiun është pjesë e besimit. Si pasojë e natyrshmërisë, karakterit dhe sjelljes së tij të lartë, ishte shumë i sjellshëm me gratë, dhe i ndihmonte në zgjidhjen e problemeve të tyre.