[Prizrenali]

Zëri i tij dhe fjala e tij

I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e kishte zërin pak të ngjirur, fjalën e kishte të ëmbël dhe në fjalët e tij dallohej urtësia. Kur heshtte, ishte tërë urtësi; kur fliste fytyra e tij zbukurohej. Ai fliste qartë dhe rrjedhshëm, duke i shqiptuar fjalët si rruazat që zbresin pas njëra-tjetrës. Ai e fillonte dhe e mbaronte fjalën qartë dhe kuptueshëm. Fliste fjalë të prera; as nuk e zgjaste shumë fjalën, as nuk e shkurtonte atë. Kur fliste, i dallohej çdo tingull i fjalës. Ai ishte gojëtar. Kishte natyrë të qetë dhe fjalën e kishte me vend. Për këtë nuk ia kalonte kush, sado gojëtar të ishte. Allahu i kishte dhënë atij mundësinë që me pak fjalë të shprehte shumë kuptim. I ishte dhënë urtësia. Ai dinte t’i ndante fjalët. (shiko: "Nektari i vulosur i Xhennetit").

Virtytet e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

1) Personaliteti i tij:

Ishte njeri i madh dhe këtë madhështi e kishte fituar me besimin e madh që kishte në principet e veta dhe qëndrueshmërinë e tij në këto principe. Ky besim dhe qëndrueshmëri ishte e stolisur me moral të mirë, sjellje korekte me dashamirët dhe armiqtë, modesti dhe thjeshtësi, larg çdo komplikimi dhe shtirjeje.

Ishte i sinqertë me vetveten, kishte synime të përcaktuara dhe vizion të qartë.

U mbeti besnik principeve të veta derisa e kumtoi shpalljen hyjnore dhe i përhapi mësimet fisnike, të cilat shumica e atyreve që e armiqësojnë dhe ofendojnë nuk i njohin.

Ky burrë i ka përmbledhur të gjitha tiparet e mirësisë që janë në përputhje me natyrën e njeriut dhe të gjitha tiparet e plota njerëzore që i shpresojnë njerëzit e mençur.

Bukuria fizike, bukuria morale dhe bukuria intelektuale e nxorën këtë diell i cili i dha kuptim jetës në ruzullin tokësor.

2) Sjellja e tij me familjen e vet.

Ai që analizon me vëmendje jetën e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, do të habitet nga fakti që një njeri që vjen nga një ambient shkretiror e i vrazhd, ku dominon injoranca dhe kaosi të arrijë kulmin e suksesit të themelimit të familjes dhe kujdesit ndaj saj.

Ishte burim i dashurisë, ngrohtësisë, ndjenjave, emocioneve dhe dhimbsurisë për familjen e vet.

E përkdhelte gruan e tij, bënte shaka me te dhe bisedonte me të përplot me emocione të ngrohta. Shikoni se çfarë shembull jep Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në këtë drejtim. Ai e vëndonte gojën e tij aty ku kishte vënduar gruaja e tij, Aisheja, radijall-llahu anha, gojën, duke pirë nga një enë. Ai nuk e kishte haruar as gruan e tij të vdekur, Hadixhen, radijall-llahu anha, të cilën e kujtonte shpesh pas vdekjes së saj.

Edhe pse Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kishte peshë të madhe dhe detyra gjigante sikur kryetar i shtetit, komandant i ushtrisë, udhërrëfyes shpirtëror dhe moral i popullit tëvet, ai nuk neglizhonte që të jetë i dashur dhe i afër me familjen e tij. Këtë e manifestonte duke qenë në shërbim të familjes dhe u ndihmonte grave të tija në punët e tyre shtëpiake.

E kanë pyetur Aishen, radijall-llahu anha: çka bënte Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kur ishte në familje të vet? Tha: i kryente punët shtëpiake, kurse kur vinte koha e namazit, ngritej që të falet". (Buhariu).

3) Sjellja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, me njerëzit në gjendje të paqës

a) Ishte njeri i të vërtetës dhe drejtësisë

Ishte njeri që e donte të vërtetën dhe drejtësinë dhe gjykonte sipas tyre dhe asgjë nga kjo rrugë nuk mund ta largonte. I dobti trajtohej si i fuqishëm derisa ta merte hakun e vet, kurse i fuqishmi trajtohej si i dobët derisa të mirrej haku nga ai.

Në këtë drejtim nuk e përfillte as njeriun më të afërt te ai, sikurse del në shesh nga ky rast. Një herë kishte vjedhur një grua nga fisi Mahzum dhe kërkuan njeri që do të ndërmjetësonte te Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, që mos të ekzekutohet denimi kundrejt asaj. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, u hidhërua shumë nga ky gjest e tha:

"Pasha All-llahun, nëse Fatimeja, bija e Muhammedit do të kishte vjedhur, do tia kisha prerë dorën". (Sahih, Ebu Davudi).

b) Pronar i moralit të lartë.

Ajo që e dallonte më së shumti Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte morali i lart me të afërmin dhe me të largit, me miqt dhe armiqt.

Takohej i buzëqeshur me njerëzit, ishte gojëmbël, të keqen e kthente me të mirë dhe nuk mirej me punë të ulta.

I ka mësuar muslimanët se njerëzit më të mirë janë ata që kanë moral të mirë, sikurse ka ardhur në hadith.

Madje i ka stimuluar pasuesit e tij që të posedojnë moral të mirë sepse me këtë do të jenë afër tij në Ditën e Ringjalljes.

Kur kërkuan prej tij që të lutet kundër idhujtarëve ai u dha përgjigje duke thënë:

"Nuk jam dërguar si mallkues, por jam dërguar si mëshirë". (Muslimi).

c) Njeri i tolerancës

Akuzat e pabaza dhe shpifjet e qëllimta të cilat nuk posedojnë as minimumin e kritereve të besnikërisë shkencore që e paraqesin Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, si njeri intolerantë dhe kundër dialogut dhe debatit. Kurse e kundërta është e vërtetë. Për këtë gjë do tu sjellim një shembull.

Atëherë kur disa çifut kinse po e përshëndesin e mallkuan, duke thënë: "vdekja qoftë për ty", ai u përgjigj me kulturë maksimale dhe butësi të paparë deri në atë kohë: "edhe për ju".

Paramendoni situatën, ai ishte kryetar i shtetit, kishte pushtet dhe fuqi dhe kishte shok dhe ithtar që ishin të gatshëm të bëjnë çmos për ta mbrojtur Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

Mirëpo ai shumë thjeshtë dhe me pak fjalë i dha përgjigjen këtyre çifutëve. Kur e pa Aisheja këtë reagim, u nevrikos dhe u tha përgjigje me mallkim dhe ofendime. Reagoi Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ndaj kësaj sjellje të Aishes, radijall-llahu anha, duke i thënë: "Ngadal Aishe, sepse All-llahu e do butësinë në të gjitha çeshtjet". (Buhariu dhe Muslimi).

d) Njeri i dijes dhe civilizimit

Në këto kohëra nuk është vështirë që të nxitojë dikush dhe ta akuzojë Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, se është kundër shkencës dhe civilizimit, mirëpo nëse ndalemi dhe studiojmë jetën e tij do të shohim se e kundërta është e vërtetë. Do të vëren se Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ishte ai që i vëndoi themelet e shkencës dhe civilizimit, mbi të cilat u ngrit shteti islam dhe e ngjalli ruzullin tokësor shekuj me radhë.

Si ka mundësi që ky njeri mos të jetë pishtar i shkencës dhe civilizimit kur fjala e parë që ju shpall ishte: "lexo".