[uck_aksh]

Një rrethanë e veçantë që justifikon abortin, nga kjo pikëpamje, është diagnostifikimi i abnormaliteteve të rënda në fetusin. Argumenti është se është gabim të sillen në botë vuajtje të cilave mund t’u shmangemi dhe ne jemi moralisht të obliguar të përfundojmë jetën e fetusëve seriozisht të hendikepuar. Dikush ka shpjeguar se nuk është e pranueshme ta pranojmë këtë arsyetim si "në llogari të" fetusit. Në realitet, shmangia e vuajtjeve është shmangie në llogari të nënës dhe përkujdesësve të tjerë potencial. Duhet të jemi të qartë rreth asaj se, përfundimi në bazë të paaftësisë, a kryhet duke pasur në konsideratë interesin e supozuar të foshnjës së palindur - se do të ishte "më mirë" për fëmijën të mos jetojë fare se sa të jetojë me gjithë ato hendikepe të dukshme - apo në "interes" të atyre të cilët duhet të kujdesen për atë fëmijë, duke përfshirë këtu dhimbjet dhe mundimet e tij. Williams është i prerë se aborti në rrethana të tilla është në të mirë të prindërve, jeta e të cilëve do të ishte e vështirësuar me përkujdesjen e fémijës krejtësisht të paaftë.
Pas tërë debatit, sugjerimeve dhe alternativave, duket se aborti do të mbetet dilemë siç ka qenë me shekuj. Sidoqoftë, duhet të kemi parasysh faktin thelbësor se aborti është përfundim i jetës së qenies së gjallë. Duhet ta trajtojmë përfundimin e jetës së fetusit me aq kujdes dhe ndjeshmëri, sikur të ishim duke i dhënë fund jetës së çdo qënie tjetër të gjallë, dhe nuk duhet ta përfundojmë jetën e asnjë krijese të gjallë pa nevojë dhe pa ndonjë arsye shumë të mirë. Rreth çështjes së "personalitetit" të fetusit, ne mund të jemi të sigurt vetëm në atë se asnjëherë nuk do të jemi të sigurtë rreth asaj, nëse së paku nuk gjejmë ndonjë indikator që do të vendoste çështjen. Rreth asaj se statusi moral i fetusit nuk është diçka materiale, duhet t'i drejtohemi autoritetit të diturive metafizike dhe transcendentale, ndër të cilat është edhe religjioni. Siç jam munduar të dëshmoj edhe gjetkë, jo vetëm që të gjithë religjionet por edhe shumë filozofé, prej Aristotelit e këtej, kanë deklaruar se qeniet njerëzore përbëhen nga shpirti dhe trupi. Nga pikëpamja e religjionit, ekzistimi i qenies së gjallë në tokë mbaron kur shpirti lëshon trupin. Ne nuk dimë shumë rreth asaj se kur dhe si shpirti largohet, por në Librin e Zotit, Kur'anin Famëlartë, gjejmë shpallje të qarta rreth kohës dhe mënyrës së paraqitjes së tij. Po ashtu disa informata të tilla gjejmë edhe në Tallmud, si dhe disa shpjegime të detajizuara në punimin e Akuinit.