[Fshatari]

"Shum vjet u bën...sot u mbushën..." nuk e di saktësisht po e di që nuk isha shum i disponuem me hartue. Rallëherë e tejkalojsha mesatarën; gati gjithëmonë ndodhesha mes rangjeve 20-25 në klasen me 30 nxënës. Me ju thon drejt ka ngja nja dy-tre herë që as zeron se kam tejkalue.
Nuk vuejsha nga "xhelozia" po ua kisha pak lakmi atyne që kishin bo hartime të mira dhe u kërkohej t'i lexonin me za para gjithë nxansve. Lakmia shtohej edhe ma shum kur publikoheshin në mur emnat e tyne; kur shfaqeshin si nxansat ma t'zellshëm jo vetëm të klasë dhe shkollës po ma t'mirt në krejt qytetin.
Asht shum vështirë me kan anonim, pa relief, se kush me sy nuk don me t'pa! Bile edhe baba(e kish pas marrë vesh në mbledhjen e prinve për ata nxansa shembullor..)nuk ma hiqte kurr zahmetin.
Me këtë deshta me ju thon se dy postimet e para të kësaj rubrike më përkujtuen disa "koleg"(unë i konsiderojsha si koleg po relacioni nuk ishte reciprok) të klasës time që vërtet shkëlqenin karshi meje po jam i bindun se ata as emnin nuk ma kanë mësue kurrë, po çka ti bojmë...! Siç po e shihni, jam mësue me kon anonim(i pa emen) qysh prej bangave të shkollës.
Kjo pra ishte gjendja ime shpirtërore para, gjat dhe pas hartimit, e lakmia dhe dëshprimi arrinin përherë pas komunikimit të rezultateve, pa kurfarë surprizash!
Postimet e sipërcitueme ma sqaruen faqen tjetër të medaljes : vetëm tani po arrij me i kuptue kolegët e mi të dikurshëm. Shpresoj se at dy-tre të fundit, ma të dobët se unë, do ta kuptojnë se nuk isha i zoti me i ndihëmue për arësyet e eksponueme këtu ma nalt!

I juaji...