[lazdrani]

Lind, zhvillohesh, mëson, kujton dhe më në fund e vetmja rrugëdalje: VDEKJA. Si mund të kuptohet vdekja? Si mund të pranohet ajo? Asgjë më të vështirë se pajtimi me vdekjen nuk ka. Dhimbja më e madhe për ata që mbesin pas. Nuk di se çfarë ndodhë dhe a ka diçka pas vdekjes…, por shpresa vdes e fundit e le të vdes atëherë me vdekjen time sepse unë shpresoj dhe besoj në shpirt dhe në jetë pas vdekjes.
Duhet të ketë. Duhet… Ndryshe nuk mund ta pranoj vdekjen! Ndryshe nuk do të kishte kuptim. Por çfarë të bëjmë që ta pranojmë vdekjen pak më lehtë, vdekjen tonë dhe të atyre që na lan pas?! Ta shijojmë çdo moment. Ta çmojmë çdo frymëmarrje. Thjeshtë: „Të jetojmë me vetëdije“. Çdo hap që e bën, bëje me vetëdije. Çdo vendim që merr, merre me vetëdije të plot. Trajtoje çdo njeri dhe gjallesë sikur ta përjetosh momentin e fundit me të sepse ashtu mund të jetë. Pas vdekjes nuk ke mundësi më ta përmirësosh sjelljen tënde apo të kërkosh falje. Mos mbaj hidhërim dhe inat me njerëz të dashur e të afër sepse ndoshta kurrë më nuk do kesh mundësi të pajtohesh me ata. Vizito prindërit rregullisht, shokët, kushërinjtë sepse ndoshta nesër nuk i sheh më. Tregoju të gjithë atyre dashurinë që i do me të vërtetë sepse nesër mund të jetë vonë. Mos merr asgjë që nuk të takon ty ,se ndoshta nuk do kesh kohë më ta kthesh ose të revanshohesh. Çdo fjalë para se të del nga goja, mendoje mirë se mos e lëndon dike. Dhe nëse çdo gjë e ke bërë me vetëdije, DASHURI dhe ndërgjegje të pastër ndaj të tjerëve, nuk do e qan vdekjen e askujt ashtu si do ta kishe qarë dhe vajtuar nëse nuk do të ishe sjell ashtu. Vdekja nuk i merr veç të tjerët por do të na troket edhe neve një ditë, por duhet pritur edhe ajo me plot vetëdije duke e ditur që çdo gjë që e ke bërë në këtë botë është në kujtesë shumë të qartë, si në një libër që mund ta shfletosh, si shfleton kapitujt. Edhe vdekja duhet ta ketë faqen pas faqes së fundit të librit tënd, sepse në çdo faqe tjetër të pashënuar mund të jetë ajo e vdekjes. Dhe kështu mund ta bëjmë vdekjen pjesë të jetës, ajo që është. Kur ndërron jetë një i dashur, na shtangohet bota, asgjë nuk lëvizë. Gjaku në trupin tonë sikur nuk qarkullon më. Dëgjojmë vetëm zërat e vajit dhe të dhembjes, po ai zë që na kthen prapa në jetë duke na bërë të vetëdijshëm se sa i shtrenjtë është çdo moment i jetës dhe dashuria mes njëri-tjetrit…


F.A