[Zero Cool]

Pushimet dhe përshtypjet.


Vallëzimi i kamerierit të kafenesë. Le ta kqyrim këtë kamerier kafeneje!
Ai ka gjeste gjithë gjallëri e ngulmues, paksa tepër të përpiktë, disi të shpejtë, vjen kah klientët me një hap si tepër të shkathët, përkulet me ca si shumë zell, zëri dhe sytë e tij shprehin një interesim të mbushur me tejet përkujdesje për porosinë e klientit, më në fund ja tek vjen sërish, duke u përpjekur të imitojë në përçapjen e tij rreptësinë e paepshme të kushedi se ç’automati, duke e mbajtur tabakanë me një lloj guximi të tepruar prej pehlivani, duke e vendosur në një drejtpeshim vazhdimisht të lëkundshëm e përherë të stërvitur, që e përfton gjithmonë me një lëvizje të lehtë të krahut e të dorës.

E gjithë sjellja e tij na duket një lojë. Ai bën çmos t’i lidhë lëvizjet e veta, sikur të ishin mekanizma që komandojnë shoshoqin; edhe mimika e zëri i tij ngjajnë si mekanizma; ai i jepet zhdërvjelltësisë dhe shpejtësisë së pamëshirshme të gjërave. Luan, zbavitet.

Por, me çfarë luan, pra?
Nuk lipset ta kqyrësh gjatë për ta marrë vesh: orvatet të jetë kamerier kafeneje “Këtu nuk ka asgjë që të mund të na çuditë: loja është një lloj diktimi e hulumtimi”. Fëmija luan me trupin e tij për ta eksploruar, për t’i bërë inventarin; kamerieri luan me rrethanën e vet për ta përmbushur atë.

Ky detyrim nuk ndryshon nga detyrimi që u imponohet të gjithë tregtarëve: gjendja e tyre është e gjitha ceremoni, publiku u kërkon që ta përmbushin rrethanën e vete si ceremoni; është vallja e bakallit, e rrobaqepësit, e ofiqarit, me anën e së cilës ata orvaten t’i mbushin mendjen klientelës së vet se nuk janë gjë tjetër veçse një bakall, një ofiqar, një rrobaqepës.