[hasanmehmeti]

Alejkumuselam vlla Munti ,Allahu te shperbleft edhe ty me te mirat e Tij qe i ka pergaditur per roberit e devotshem .

Kjo eshte vaazhdim i tekstit te mesiperm (pasi ishte shume i gjate )


Fillimi i shfaqjes së shirkut


Thuhet se shfaqja e shirkut për herë të parë pas vdekjes së Ibrahimit khalilit, ka qenë prej Amër ibn Luhej el-Khuzaai. Ai është personi të cilin e pa pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) duke iu zvaritur zorrët në zjarr. Ai është i pari që i la devetë të lira në kullotë për zotat e tyre të paqenë duke mos i lënë ato që të përdoreshin për ngarkesë. Gjithashtu ai është i pari që ndërroi fenë e Ibrahimit. Thonë se ai shkoi në Sham dhe aty gjeti disa idhuj në Balka. Ata pretendonin se kishin dobi prej tyre në sjelljen e të mirave dhe largimin e dëmeve, atëherë i solli idhujt në Mekë dhe i bëri traditë arabëve shirkun dhe adhurimin e idhujve.



Përsa i përket çështjeve, të cilat i ka ndaluar Allahu dhe i dërguari i Tij si: shirku, magjia, vrasja, imoraliteti, dëshmia e rreme, pirja e alkoolit dhe të ndaluarat e tjera, vetja e njeriut mund të ketë përfitim duke iu bazuar asaj që ai e quan dobi ose largim të një dëmi. Nëse nuk mund të ekzistojë një gjë e tillë, njerëzit nuk do t'i vepronin të ndaluarat të cilat nuk kanë aspak mirësi. Ajo që i shtyn njerëzit tek e ndaluara është injoranca ose nevoja.



Por, ai që e di të keqen e diçkaje dhe ndalimin e saj si mund ta veprojë atë?



Ata të cilët i bëjnë të gjitha këto gjëra, ndoshta janë të paditur për dëmet që ato kanë, ose mund të kenë nevojë për to siç është epshi për ato gjëra. Ndoshta ato mund të kenë më tepër dëm se sa kënaqësi, por ata nuk e dinë këtë për shkak të injorancës së tyre apo se epshet i kanë mundur prandaj dhe i veprojnë ato. Epshi, në përgjithësi e bën njeriun të sillet sikur nuk di gjë prej së vërtetës, sepse dashuria që ke për diçka të verbon e të shurdhon. Prandaj dijetari e ka frikë Allahun. Ebul Aalije ka thënë: i kam pyetur shokët e Muhamedit (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) për fjalën e Allahut:



"Allahu pranon vetëm pendimin e atyre që bëjnë gjynah nga padija dhe marrëzia dhe pendohen menjëherë pas kësaj." [en-Nisa: 17]



Dhe ata u përgjigjën duke thënë: Kushdo që kundërshton Allahun është injorant (i paditur) dhe kushdo që pendohet para vdekjes është i penduar menjëherë. Nuk dua të sqaroj këtu me përqindje dëmet e mëdha që kanë të ndaluarat dhe as dobitë e mëdha që kanë urdhëresat, por mjafton që besimtari të dijë se ajo që ka urdhëruar Allahu ka dobi të garantuar ose përqindje më të madhe, dhe ajo që e ka ndaluar Allahu ka dëm të garantuar ose me përqindje më të madhe. Gjithashtu të dijë se Allahu nuk i ka urdhëruar robërit me urdhërat që i urdhëroi sepse ka nevojë për ta, e nuk i ka ndaluar prej asaj që i ndaloi se do të kursej ndaj tyre, por i urdhëroi ata në atë që është në dobi të tyre dhe i ndaloi ata prej asaj që është në dëm të tyre. Për këtë e ka cilësuar pejgamberin e Tij (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) se:



"I udhëzon ata për çdo gjë të mirë e i ndalon ata nga çdo gjë e keqe. Ai u lejon atyre si të ligjshme gjithçka të mirë e të këndshme dhe ua ndalon si të paligjshme gjithçka të keqe." [el-A'raf: 157]



Gjykimi i fërkimit të varrit, puthjes së tij dhe vendosja e faqes mbi të



Përsa i përket fërkimit të varrit (cilido varr qoftë), puthjes së tij apo vendosjes së faqes mbi të, të gjitha këto veprime janë rreptësisht të ndaluara në bazë të mendimit të të gjithë muslimanëve. Pra, janë të ndaluara edhe nëse ato janë varret e pejgamberëve. Një veprim të tillë nuk e ka bërë asnjë nga të parët e këtij populli dhe asnjë prej imamëve të tij Madje ky veprim është prej shirkut. Allahu i Lartësuar thotë:



"Dhe kanë thënë:



"Ju nuk do t'i lini Zotat tuaj dhe nuk do të lini as Uaddin, as Suuaan, as Jaguthin, as Jaukën, as Nasran (emra të idhujve të tyre). Dhe vërtet që ata kanë tërhequr shumë në rrugë të gabuar." [Nuh: 23-24]



Siç e thamë edhe më parë, këta ishin emra të një grupi njerëzish të mirë, të cilët ishin prej popullit të Nuhut. Në fillim njerëzit qëndruan një periudhë tek varret e tyre, pastaj pas një farë kohe skalitën pamjet e tyre në statuja. Këto gjeste janë rreptësisht të ndalura, aq më tepër nëse shoqërohen me lutjen e të vdekurit dhe kërkimin e ndihmës prej tij. Të gjitha këto i përmendëm duke sqaruar shirkun që ndodhet në këto veprime. Po ashtu sqaruam edhe dallimin midis "vizitës së shpikur" ku praktikuesit e saj u ngjasojnë të krishterëve dhe vizitës që është në përputhje me Sheriatin.



Gjykimi i uljes së kokës para shehlerëve të mëdhenj dhe puthja e tokës



Ulja e kokës tek shehlerët e mëdhenj etj, puthja e tokës dhe veprime të tjera të këtij lloji janë rreptësisht të ndaluara dhe nuk ka mosmarrëveshje midis imamëve se kjo gjë është e ndaluar. Madje përkulja e shpinës për dikë tjetër përveç Allahut është diçka e ndaluar. Në Musned (të imam Ahmedit) dhe në libra të tjera, transmetohet se Muadh ibn Xhebeli – Allahu qofë I kënaqur me të -, kur u kthye nga Shami, bëri sexhde për pejgamberin (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) dhe ai i tha:"Çfarë është kjo, o Muadh? Ai tha:"O i dërguari i Allahut! Unë i pashë njerëzit në Sham duke i bërë sexhde njerëzve me pozitë dhe njerëzve të denjë në luftë. Thoshin se e kishin marrë këtë gjë nga pejgamberët e tyre. Ai (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) tha:"Kanë gënjyer, o Muadh! Nëse unë do të urdhëroja dikë për t'i bërë sexhde dikujt, do të urdhëroja gruan t'i bëjë sexhde burrit të saj, për shkak të së drejtës që ka ndaj saj. O Muadh! Nëse ndodh që të kalosh tek varri im, a do bësh sexhde? Tha:"Jo!" Ai (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) tha:"Mos e bëj një gjë të tillë."



Në Sahih transmetohet prej hadithit të Xhabirit se pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) u fal ulur për shkak të një sëmundjeje, ndërkohë që shokët e tij u falën në këmbë. Ai i urdhëroi që të ulen dhe u tha:"Mos më madhëroni mua siç madhërojnë të huajt njëri-tjetrin." Po ashtu ka thënë:"Kush gëzohet që t'i çohen njerëzit në këmbë, le të pregatisë ndenjësen e tij në zjarr." Ai (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) i ndaloi ata të qëndronin ngritur në këmbë kur ai ishte ulur, edhe pse ata ishin çuar për namaz dhe këtë gjë e bëri që ata të mos u gjasojnë atyre që ngrihen në këmbë për prijësit ose udhëheqësit e tyre. Po ashtu bëri të ditur se ai person që dëshiron të qëndronjë të tjerët në këmbë për të, ka për të qenë në zjarr. Vallë, si do të jetë përfundimi për dikë që i bëhet sexhde, përkulen për të dhe ia puthin duart?



Umer ibn Abdulazizi, i cili ka qenë zëvendësi i Allahut në tokë, kishte ngarkuar disa njerëz të tij që të ndalonin atë që hynte prej puthjes së tokës, madje kush e puthte tokën, ai e edukonte.



Shkurtimisht po them se ngritja dhe ulja, rukuja, sexhdja janë të drejta të të Vetmit të Adhuruar, Krijuesit të qiejve dhe tokës. Dhe ajo që është e drejtë absolute vetëm për Allahun, nuk lejohet që të kryhet ndonjë gjë prej saj për dikë tjetër si p.sh: betimi për dikë tjetër veç Allahut të Lartësuar. I dërguari i Allahut (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) ka thënë:"Kush do të betohet, le të betohet për Allahun ose le të heshtë."


Gjithashtu ka thënë:"Kush betohet për dikë tjetër veç Allahut, vërtet që ka bërë shirk." Pra, i gjithë adhurimi duhet të kryhet vetëm për Allahun, Një të vetëm dhe pa ortak.



"Dhe ata nuk u urdhëruan për tjetër, veçse që duhet të adhuronin vetëm Allahun dhe të mos adhuronin tjetër përveç a përkrah Tij, të adhuronin Atë me besim të vërtetë e përkushtim të plotë dhe të kryenin faljen e namazit e të jepnin zekatin. Dhe kjo është feja e drejtë dhe e vërtetë." [el-Bejjineh: 5]



Në Sahih (të Muslimit), transmetohet se pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) ka thënë:"Vërtet Allahu do prej jush tre gjëra: Të adhuroni vetëm Atë e të mos i shoqëroni askënd në adhurim, të kapeni të gjithë fortë me litarin e Allahut e të mos përçaheni dhe të këshilloni atë të cilin Allahu e ka ngarkuar me çështjen tuaj." Dhe baza e adhurimit është përkushtimi i fesë vetëm për Allahun.



Pejgamberi ynë (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) e ka ndaluar rreptësisht shirkun, qoftë pak apo shumë, i vogël apo i madh. Këtë e argumenton fakti i transmetimit prej shumë rrugëve se ai ka ndaluar namazin në kohën e lindjes së diellit dhe në kohën e perëndimit të tij. Kjo është transmetuar me tekste të ndryshme, një herë ka thënë:"Mos prisni që ta falni namazin në kohën e lindjes së diellit dhe as në perëndimin e tij." Kurse një herë tjetër ka ndaluar që të falet njeriu pas agimit derisa të lindet dielli dhe po ashtu ka ndaluar që të falet namaz pas namazit të iqindis derisa të perëndojë dielli. Një herë tjetër ka përmendur se dielli kur lindet, lindet midis dy brirëve të shejtanit dhe në këtë kohë jobesimtarët i bëjnë sexhde diellit. Gjithashtu ka ndaluar faljen e namazit në këtë kohë, sepse ka përngjasim me idhujtarët, të cilët në këtë kohë i bëjnë sexhde diellit. Shejtani i vendos brirët e tij në atë pozicion që të lindi dielli midis brirëve të tij, me qëllim që sexhdja të bëhet për të. Atëherë, vallë si është gjendja e atij, shirku i të cilit është më i shfaqur se ky dhe përngjasimi i tij me idhujtarët është më i dukshëm? Allahu i i Lartësuar thotë duke iu drejtuar të dërguarit të Tij që t'i thotë ithtarëve të librit (të krishterëve dhe çifutëve):



"Thuaj (o Muhamed): O ithtarë të librit (çifutë e të krishterë)! Ejani te një fjalë që është e drejtë dhe e përbashkët mes nesh dhe jush, që të mos adhurojmë askënd përveç Allahut, që të mos i vëmë Atij shokë në adhurim dhe asnjë prej nesh të mos marrë të tjerë për zot përveç Allahut të Vetëm. Pastaj nëse ata largohen, thuaju dëshmoni për ne se jemi muslimanë." [Ali Imran: 64]



Pra, e gjithë kjo se në të ekziston përngjasimi me ithtarët e librit, të cilët morën njëri-tjetrin si zota përveç Allahut. Ndërsa ne jemi të ndaluar të bëjmë këtë veprim. Kush i shmanget udhëzimit të pejgamberit të Allahut (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij), udhëzimit të shokëve të tij dhe udhëzimit të pasuesve të tyre me bamirësi, tek ajo që ngjason me ritet fetare e të krishterëve, ai pa dyshim që ka lënë atë për të cilën e ka urdhëruar Allahu dhe i dërguari i tij.



Përsa i përket fjalës që thotë dikush: Nevoja ime u krye me begatinë e Allahut dhe begatinë tënde; kjo është një shprehje e keqe, sepse nuk mund të krahasohet me këtë shembull askush me Allahun. Kur dikush i tha pejgamberit (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij):Çfarë dëshiron Allahu dhe ti! Ai tha: A më bëre mua shok me Allahun? Thuaj: Çfarë do vetëm Allahu. Ai një herë i tha shokëve të tij:"Mos thoni: çfarë dëshiron Allahu dhe Muhamedi, por thoni: çfarë dëshiron Allahu, pastaj dëshiron Muhamedi."



Në një hadith tjetër thuhet se disa muslimanë panë dikë që thoshte: Sa popull i mirë jeni ju! Sikur të mos i bëni shokë Allahut d.m.th: ju thoni: çfarë dëshiron Allahu dhe dëshiron Muhamedi. Dhe pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) i ndaloi nga kjo gjë. Në Sahih (të Buhariut dhe Muslimit) transmetohet se Zejd ibn Khalid ka thënë: Një herë i dërguari i Allahut (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) u fal me ne duke na prirë namazin e sabahut kur ishim në Hudejbije, ndërkohë që natën kishte rënë shi dhe tha:"A e dini çfarë tha Allahu këtë natë? Ne thamë: Allahu dhe i dërguari i Tij janë më të dijshëm. Tha: Ai tha: Disa robër të mi u gdhinë besimtarë tek Unë dhe disa të tjerë u gdhinë jobesimtarë. Ai që thotë: Ne na zbriti shiu me mirësinë e Allahut dhe mëshirën e Tij, ky është që bëson tek Unë dhe që nuk beson tek yjet. Ndërsa ai që thotë: Na zbriti shiu për shkak të këtij ylli, apo atij tjetri, ky është ai që nuk beson tek Unë, por beson tek yjet."



Shkaqet, të cilat Allahu i ka bërë shkaqe, nuk mund të bëhen ortak, shok apo ndihmëtar. Kurse ai që thotë: Me begatinë e shehut, ndoshta ka për qëllim lutjen e tij dhe lutja që pranohet më shpejt është lutja e atij që nuk është prezent. Ndoshta ai ka për qëllim me të begatinë e asaj të mire të cilën ai ia ka mësuar dhe e ka urdhëruar për të. E ndoshta mund të ketë për qëllim begatinë e ndihmën me të cilën ai e ka ndihmuar në të vërtetë, apo që e ka dashur për hir të fesë etj… Që të gjitha këto janë kuptime të drejta.



Nëse ai ka për qëllim me të lutjen që bën për të vdekurin apo për atë që nuk është prezent, si veçimi i shehut me këtë ndikim, apo veprimi i asaj për të cilën ai është i pafuqishëm, që nuk ka mundësi ta kryej atë, apo që nuk e ka për qëllim atë, atëherë pasimi dhe ndihma e tij në këto gjëra është prej bidateve të këqija, gjithashtu edhe kuptimet e tjera të kota të ngjashme me këto. Ndërsa ajo gjë për të cilën nuk ka dyshim se puna në bindje ndaj Allahut, lutja e besimtarëve për njëri-tjetrin e të tjera veprime si këto, janë të dobishme në këtë botë dhe në botën tjetër dhe ato ndodhin me mirësinë dhe mëshirën e Allahut.




Realiteti i "el-Kutbu," "el-Gauthit" dhe "el-Ferdul Xhami"



Ndërsa përgjigjja e pyetjes rreth "el-Kutbu',' "el-Gauth" dhe "el-Ferdul Xhami'," që të gjitha këto i thonë disa grupe njerëzish. Ata i komentojnë me gjëra që janë krejtësisht të kota në fenë islame. Si p.sh: Disa termin "el-Gauth" e komentojnë duke thënë se ai është i cili me ndërmjetësimin e tij arrihet përkrahja e krijesave, qoftë ndihma apo furnizimi i tyre. Saqë disa prej tyre thonë se ndihma e engjëjve dhe e peshqve të detit realizohet me ndërmjetësimin e tij. Kjo thënie e tyre është plotësisht e ngjashme me atë që thonë të krishterët për Mesinë - paqja e Allahut qoftë mbi të -, siç thonë ekstremistët për Aliun - Allahu qoftë i kënaqur prej tij -. Dhe pa dyshim që ky është një mosbesim (kufër) i qartë, që kush e bën këtë kërkohet prej tij që të pendohet; nëse pendohet, mirë; nëse nuk pendohet, vritet. Kjo gjë ndodh sepse nuk ekziston asnjë nga krijesat, qoftë engjëll apo njeri, që me anë të tij të realizohet ndihma e krijesave. Prandaj, ajo që thonë filozofët në "dhjetë mendjet" për të cilat medojnë se janë engjëjt dhe ajo që thonë të krishterët për Mesinë, e shprehje të tjera të tilla, janë kufër (mosbesim) i qartë. Ky është mendimi i të gjithë mslimanëve.



Gjithashtu kam për qëllim me termin "el-Gauth," atë që thonë disa njerëz se në tokë ekzistojnë më tepër se treqind e dhjetë burra, që titullohen "Nuxhabaa" e prej tyre zgjidhen shtadhjetë, që titullohen "Nukabaa," prej tyre zgjidhen dyzet të tjerë që titullohen "Abdalë," prej tyre zgjidhen shtatë "Aktabë," prej tyre zgjidhen katër të tjerë që titullohen "Autadë," dhe prej tyre zgjidhet një që quhet "el-Gauthi" që qëndron në Mekë. Ata pretendojnë se banorët e tokës, kur i godet ndonjë fatëkeqësi në furnizim dhe në ndihmë, drejtohen tek treqind e dhjetë burrat. Këta drejtohen tek shtatëdhjetë të tjerët, të shtatëdhjetët drejtohen tek dyzetët, të dyzetët drejtohen tek shtatë, shtatë drejtohen tek katër dhe së fundi të katërt drejtohen tek një. Disa të tjerë ndoshta i shtojnë numrat dhe gradët e tyre e disa të tjerë i pakësojnë. Kjo ndodh sepse ata kanë shprehje të ndryshme rreth këtyre çështjeve. Disa prej tyre thonë se zbret nga qielli mbi Ka'be një gjethe jeshile që mban emrin e "Gauthit" të kohës. Disa të tjerë thonë që zbret emri i Khidrit të asaj kohe. Kjo e fundit ndodhet tek ata që thonë se Khidri është një gradë. Ata po ashtu thonë se në çdo kohë ekziston një Khidër, sepse ata në këtë çështje kanë dy mendime. Por që të gjitha këto janë të kota dhe nuk kanë origjinë në librin e Allahut e as në sunetin e të dërguarit të Tij, nuk e ka thënë ndonjë prej të parëve të këtij populli apo ndonjë nga imamët e këtij umeti dhe asnjë nga dijetarët e mëparshëm të cilët meritojnë që të pasohen. Gjithashtu është e ditur se zotëria ynë – i dërguari i Zotit të botëve –, Ebu Bekri, Umeri, Uthmani dhe Aliu - Allahu qoftë i kënaqur me ta -, kanë qënë krijesat më të mira në kohën e tyre e siç dihet ata ishin në Medinë e jo në Mekë. Disa prej tyre transmetojnë një hadith në lidhje me "Hilalin," djaloshin e Mugire Ibn Shu'be duke thënë se ai është një nga të shtatët, porse ky është një hadith i kotë në bazë të mendimit të të gjithë dijetarëve, të cilët kanë rënë dakord për këtë. Edhe pse disa prej këtyre haditheve i transmeton Ebu Nuajmi në veprën e tij "Hiljetul Eulija" dhe shejh Abdurrahman es-Sulemij në disa prej librave të tij, ti mos u mashtro me këto libra se në to ndodhen hadithe të sakta, të mira, të dobëta, të shpikura dhe gënjeshtra për të cilat nuk ka mosmarrëveshje midis dijetarëve që janë gënjeshtra të shpikura. Ndonjëherë ndokush mund t'i transmetojë sipas traditës së disa pjesëtarëve të hadithit të cilët kanë transmetuar atë që kanë dëgjuar duke mos bërë dallim midis të saktit dhe të kotit. Pjesëtarët e hadithit nuk transmetonin të tilla hadithe. Kjo sepse ka ardhur në Sahih (të Muslimit) se pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) ka thënë: Kush flet prej meje një hadith që e sheh se është gënjeshtër, atëherë ai është njëri nga gënjeshtarët." Shkurtimisht po them se muslimanët e dinë se kur zbresin mbi ta fatkeqësitë, qoftë kur janë në mirëqënie apo në frikë si p.sh kur luten në namazin e istiskas që kërkojnë shiun me qëllim që mbi ta të zbresë furnizimi, kur luten në namazin e eklipsit, kur përgatiten për largimin e fatkeqësisë dhe në raste të tjera, ata drejtohen vetëm tek Allahu, duke lutur vetëm Atë, i Cili nuk ka ortak pa i shoqëruar Atij asnjë shok në adhurim.



Muslimanët asnjëherë nuk duhet që t'i kthehen dikujt tjetër përveç Allahut të Lartësuar për nevojat që ata kanë. Madje edhe idhujtarët në kohën e injorancës së tyre e lusnin Allahun pa ndërmjetës dhe Allahu i përgjigjej atyre. Vallë, a mendon se pas Teuhidit dhe Islamit nuk do t'i përgjigjet lutjes së tyre përveçse me këtë ndërmjetës, për të cilin Allahu nuk ka zbritur asnjë fakt? Allahu i Lartësuar thotë:



"Dhe kur njeriun e kap ndonjë hall (ose e keqe), ai na lutet Neve i mbështetur në krahun e tij, i ulur ose në këmbë. Por pasi Ne ia kemi larguar atij të keqen, ai vazhdon në rrugën e tij si të mos na ishte lutur Neve për një hall që i ka rënë atij!" [Junus: 12]



Ai përsëri thotë:



"Ndërsa kur ju kap e keqja në det, ata të cilët ju i thërrisni përveç Atij shuhen e zhduken prej jush përveç Atij (vetëm Allahu)." [el-Isra: 67]



Në një ajet tjetër thotë:



"Thuaju (O Muhamed):"Më thoni, sikur të binte mbi ju dënimi i Allahut, apo t'ju vijë ora (së cilës ju i trembeni) a do t'i thërrisnit tjetërkujt përveç Allahut? (Përgjigjuni) nëse jeni të drejtë! Patjetër, ju vetëm Atij do t'i thërrisnit dhe në qoftë se Ai do, Ai mund t'jua largojë atë fatkeqësi për të cilën ju i thërrisni Atij dhe atë kohë ju harroni çfarëdo shoku që i keni bashkuar Atij në adhurim." [en-Aam: 40-41]



I Lartësuari thotë:



"Vërtet që Ne dërguam (të dërguar) në shumë popuj para teje (o Muhamed) dhe Ne i kapluam ata me varfëri të madhe (a humbje pasurie) dhe me humbje të shëndetit e fatkeqësi që të mund të besonin me përulje. Kur atyre u binin vuajtje nga Ne, pse atëherë ata nuk besuan me nënshtrim? Por zemrat e tyre u ashpërsuan dhe shejtani ua bëri atyre t'u duken të drejta veprat që punonin." [en-Aam: 42-43]



Pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) kërkoi shi për shokët e tij në namaz dhe duke mos u falur. Ai i priu ata në namazin e istiskas (kërkimit të shiut), namazin e eklipsit dhe bënte du'a në namazin e tij dhe kërkonte ndihmë kundra idhujtarëve. Gjithashtu edhe khalifët (zëvendësit) e drejtë pas tij, imamët e fesë dhe dijetarët e muslimanëve, që të gjithë kanë ndjekur dhe ndjekin këtë rrugë. Prandaj thuhet se tre gjëra nuk kanë origjinë:"Porta e Nusejrive," "I prituri i rrafidave"4 dhe "Gauthi i injorantëve." Kjo sepse Nusejritë pretendojnë se porta që kanë ata, thonë se mban botën. Ai vërtet ekziston, porse pretendimi i nusejrive në të është krejt i kotë. Kurse përsa i përket Muhamed ibn Hasen el-Askeri, Gauthit që qëndron në Mekë dhe gjëra të këtij lloji, që të gjitha janë të kota dhe nuk ekzistojnë.



--------------------------------------------------------------------------------
4. Ai që presin Rrafidat quhet Muhamed ibn Hasen el-Askeri. Ata pretendojnë se ai hyri në Serdaab në Irak dhe presin daljen e tij.

--------------------------------------------------------------------------------

Gjithashtu ajo që pretendojnë disa të tjerë se "Kutbul Gauthul Xhami" përkrah eulijatë e Allahut dhe i njeh ata të gjithë, e të tjera si këto, janë të kota. Ebu Bekri dhe Umeri - Allahu qoftë i kënaqur prej tyre, nuk i njihnin të gjithë eulijatë e Allahut dhe as nuk i përkrahnin ata. Atëherë si do të munden ata të humbur, mashtrues dhe rrenacakë? I dërguari i Allahut (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) është zotëria i bijve të Ademit dhe ai do t'i njohë ata të cilët nuk i pa prej popullit të vet nga shenjat e abdesit. Pra, do t'i njohë nga e bardha që ndodhet në vendet që ata marrin abdes. Ka prej eulijave të Allahut aq shumë, saqë nuk mund t'i numërojë askush tjetër përveç Allahut të Lartësuar. Ai (Muhamedi) është imami dhe ligjëruesi i pejgamberëve të Allahut, por megjithatë nuk e njihte pjesën më të madhe të tyre. Madje Allahu i Lartësuar thotë:



"Dhe sigurisht që Ne kemi sjellë të dërguar para teje (o Muhamed), për disa prej tyre Ne të kemi njoftuar për ndodhinë e tyre dhe për disa Ne nuk të kemi njoftuar për ngjarjen e tyre." [Gafir: 78]



Musai nuk e njihte Khidrin dhe Khidri nuk e njihte Musain. Madje kur Musai e përshëndeti Khidrin, ai i tha: A ka përshëndetje në tokën tënde? Ai i tha atij: Unë jam Musai. Ai tha: Musai i bijëve të Israilit? Ai tha: Po.



Atij i kishte mbërritur emri dhe lajmi në lidhje me të, mirëpo nuk e kishte parë ndonjëherë. Kush thotë se ai është i pari i eulijave, apo thotë që ai i njeh të gjithë ata, padyshim ka folur kotë.



Mendimi i prerë në lidhje me Khidrin – Paqja e Allahut qoftë mbi të -



Mendimi i saktë,të cilin e kanë zgjedhur dijetarët të cilët i japin rëndësi të madhe studimit të çështjeve duke kërkuar të vërtetën, është se Khidri ka vdekur dhe nuk e ka arritur Islamin. Nëse ai do të ekzistonte në kohën e pejgamberit (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) do të ishte detyrë për të që të besonte në pejgamberin (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij), të luftonte së bashku me të ashtu siç e obligoi Allahu ndaj tij dhe ndaj të tjerëve. Nëse ai vërtet do të ekzistonte, do të ishte në Mekë dhe në Medine. Do të ishte prezent me sahabët për të luftuar sëbashku me ta dhe për t'i ndihmuar ata në fe. Kjo ishte më mirë për të sesa të prezantonte tek një popull jobesimtarë për të mbyllur vrimën që u hap në anijen e tyre. Ai nuk do të rrinte i fshehur nga populli më i mirë i të gjitha kohëve të njerëzimit, ndërkohë që ai ishte midis idhujtarëve dhe nuk u fsheh nga ata. Pastaj muslimanët nuk kanë nevojë për atë dhe të tjerë si ai në fenë e tyre dhe as përsa i përket kësaj bote. Kjo sepse ata e morën fenë e tyre nga i dërguari analfabet (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij), i cili u mësoi atyre Librin dhe Hikmetin (Sunetin). Pejgamberi i tyre u tha:"Nëse Musai do të ishte gjallë dhe ju do të pasonit atë e do të më linit mua, do të humbnit." Isai, biri i Merjemes, kur të zbresë nga qielli do të gjykojë mbi ta me Librin e Zotit të tyre dhe Sunetin e pejgamberit të tyre. Atëherë ç'nevojë do të kenë ata tek Khidri dhe tek ndonjë tjetër si ai?! Pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) i ka njoftuar ata për zbritjen e Isait nga qielli dhe prezencën e tij me muslimanët.



Ai ka thënë:"Si mund të shkatërrohet një popull tek i cili unë jam në fillimin e tij dhe Isai në fund të tij?" Ndërkohë që dy pejgamberët e nderuar (Muhamedi dhe Isai) duke shtuar Ibrahimin, Musain dhe Nuhun janë të dërguarit më të mirë dhe pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) është zotëria i bijve të Ademit dhe ata nuk u fshehën nga ky popull, as nga masa e gjerë e popullit dhe as nga njerëzit e veçantë, atëherë si mund të fshihet prej tyre dikush që nuk është si ata? Nëse Khidri do të ishte gjithnjë gjallë, si ka mundësi që pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) nuk e ka përmendur asnjëherë këtë, as nuk e ka njoftuar popullin e tij për të dhe as khalifët e tij të drejtë? Ndërsa kush thotë se ai është i pari dhe kontrolluesi eulijave, i themi atij: Kush ia dha atij këtë post që të jetë i pari i eulijave kur dihet që eulijatë më të mirë janë shokët e Muhamedit (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij)? Dhe Khidri nuk është prej tyre. Pjesa më e madhe që tregohet në lidhje me këtë temë është gënjeshtër, kurse pjesa tjetër është e ndërtuar mbi bazën e mendimit të një burri. Kjo është si puna e atij që pa një person dhe mendoi se ai është Khidri dhe tha: Ai është Khidri.



Ashtu sikurse rrafidat kur shohin një person mendojnë ose pretendojnë se ai është imami i pritur dhe i pagabueshëm. Është transmetuar prej Imam Ahmed ibn Hambel se kur iu përmend Khidri ai tha: Kush të drejton tek ai që mungon, ai nuk është treguar i drejtë me ty. Nuk e ka vendosur këtë në gjuhën e njerëzve askush tjetër përveçse shejtanit. Ne jemi zgjeruar për këtë çështje në vende (libra) të tjera.




Mundësia e emërtimit të njeriut më të mirë të kohës me termat "el-Kutbu" dhe "el-Gauth"



Nëse dikush thotë:"el-Kutbul Gauthul Ferdul Xhami" ka për qëllim se është një person i cili është njeriu më i mirë i kohës së tij, atëherë kjo është diçka që mundet. Por në të njëjtën kohë ka mundësi që të jenë dy njerëz të barabartë në mirësi, po ashtu ka mundësi të jenë tre apo katër. Nuk mund të thuhet në mënyrë të prerë se në çdo kohë është vetëm një person që është njeriu më i mirë. Ndoshta mund të jenë një grup njerëzish dhe mes tyre dikush është më i mirë se një tjetër në një drejtim dhe jo në një tjetër. Dhe këto anë ose janë të përafërta ose të barabarta. Por, edhe pse në një kohë mund të jetë një person që është njeriu më i mirë i kohës, emërtimi i tij me termat "el-Kutub, el-Gauthu, Ferdul Xhami" është bidat për të cilin Allahu nuk ka zbritur asnjë fakt dhe nuk e ka përdorur asnjë nga të parët dhe imamët e këtij populli.



Të parët tanë kanë vazhduar të mendojnë se ndonjëri është njeriu më i mirë i kohës së tij ose nga më të mirët e saj dhe nuk e emërtonin atë me të tillë emra për të cilët Allahu nuk ka zbritur asnjë fakt. Aq më tepër kur ka prej tyre që mendojnë se Kutbi i parë është Hasen ibn Ali ibn Ebi Talib - Allahu qoftë i kënaqur me ata. Pastaj shkallëzohet çështja duke arritur deri tek ata që nuk janë në gradën e tij, duke zbritur tek disa shehlerë të kohëve të fundit. Kjo është një gjë e gabuar dhe e papranueshme, qoftë duke iu bazuar rrugës së Ehli Sunetit apo duke iu bazuar rrugës së Rrafidave. Ne themi: Ku është Ebu Bekri, Umeri, Uthmani, Aliu, ata që pranuan të parët Islamin nga Muhaxhirët (që u shpërgulën nga Meka në Medine) dhe Ensarët (besimtarët e Medines që i strehuan dhe i ndihmuan ata)?!



Haseni në kohën që ndërroi jetë pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) sapo i ishte afruar kohës së pjekurisë.


Është treguar se disa shehlerë të mëdhenj që merren me këto gjëra kanë thënë se dija "el-Kutubul Ferdul Gauthul Xhami" është si dija e Allahut të Lartësuar. Pra, thotë që ai di atë që di Allahu dhe ka mundësi për atë që ka Allahu. Gjithashtu pretendon se pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) ka qenë po kështu dhe se kjo u transferua nga pejgamberi tek Haseni derisa mbërriti gradualisht tek shehu i atij (i cili pretendon këtë gjë).



Pra, u dukë qartë se kjo gjë është kufër (mosbesim) i qartë, injorancë e shëmtuar dhe pretendimi i diçkaje të tillë tek i dërguari i Allahut (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) është mosbesim dhe gjithashtu pretendimi i diçkaje të tillë tek shehlerët e tyre ka të njëjtin gjykim, madje janë në plan të parë. Allahu i i Lartësuar thotë:



"Thuaj (o Muhamed): unë nuk ju them se kam thesaret e Allahut, as që e di gajbin (të fshehtën, të panjohurën), as nuk ju them se unë jam melek." [en-Aam: 50]



I Lartësuari thotë:



"Thuaj (o Muhamed): ''Unë nuk kam asnjë fuqi përfitimi ose dëmtimi për veten time, por vetëm si të dojë Allahu. Po të kisha dijen e Gajbit (të së fshehtës), atëherë do të kisha shumëfishuar e shtuar për veten time një bollëk begatie dhe asnjë e keqe nuk do më prekte." [el-A'raf: 188]



I Lartësuari thotë:



"Ata thonë: Në qoftë se ne do të kishim ndonjë lidhje me këtë çështje, atëherë asnjë prej nesh nuk do të ishte vrarë këtu." [Ali Imran: 154]



Përsëri thotë:



"Ata thanë: A kemi ne ndonjë pjesë në këtë çështje? Thuaj (o Muhamed): Në të vërtetë çështja i takon plotësisht Allahut." [Ali Imran: 154]



Gjithashtu Allahu i i Lartësuar thotë:



"Që Ai të veçojë (e t'i ndajë) një pjesë të tyre që nuk besojnë apo t'i poshtërojë me turp që kështu të tërhiqen të shkatërruar. Vendimi nuk është i yti (o Muhamed, por i Allahut), nëse Ai kthehet me mëshirë ndaj tyre (dhe i fal) apo i ndëshkon, pasi ata vërtetë janë dhalimunë (keqbërës, mohues dhe jobesimtarë)." [Ali Imran: 127-128]



I Lartësuari thotë në një ajet tjetër:



"Në të vërtetë ti (Muhamed) nuk udhëzon kë të duash, por Allahu udhëzon atë që do Ai. Dhe Ai i njeh më mirë ata që janë të udhëzuar." [el-Kasas: 56]



Allahu i i Lartësuar na ka urdhëruar që t'i bindemi të dërguarit të Tij (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) duke thënë:



"Ai që i bindet të dërguarit (Muhamedit) vërtet ai i është bindur edhe Allahut." [en-Nisa: 80]



Ai na ka urdhëruar që ne ta pasojmë atë. Siç thotë në një ajet:



"Thuaj (O Muhamed): Nëse vërtet e doni Allahun, atëherë më ndiqni mua (pranoni Islamin, ndiqni Kura'nin dhe Sunetin, rrugën time) dhe Allahu do t'ju dojë juve." [Ali Imran: 31]



Ai gjithashtu na ka urdhëruar që ta përkrahim të dërguarin, ta ndihmojmë dhe ta nderojmë atë. Gjithashtu ka vendosur të drejta për të cilat i ka sqaruar në Librin e tij, aq sa e ka bërë detyrë për ne që ai të jetë njeriu më i dashur tek ne nga vetet tona dhe nga familjet tona. Allahu i Lartësuar thotë:



"Thuaju (o Muhamed): Në qoftë se baballarët tuaj, bijtë tuaj, vëllezërit tuaj, gratë tuaja, të afërmit tuaj, pasuria që ju keni fituar, tregtia tek e cila keni frikë humbjen dhe vendbanimet tuaja tek të cilat gjeni kënaqësi, janë më të dashura për ju se Allahu dhe i dërguari i Tij, më (të dashura) se përpjekja dhe lufta për çështjen e Allahut, atëherë prisni derisa Allahu të sjellë vendimin (dënimin) e tij" [et-Teube: 24]



Pejgamberi (paqja, shpëtimi dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dhe familjen e tij) ka thënë:"Betohem në Atë, në dorë të të Cilit është shpirti im, se nuk beson asnjëri prej jush derisa të jem më i dashur tek ai nga fëmija i tij, prindi i tij dhe nga të gjithë njerëzit."



Umeri – Allahu qoftë i kënaqur me të, i tha atij:"O i Dërguari i Allahut! Je më i dashuri për mua se çdo gjë tjetër përveç vetes sime. Ai i tha: Jo, o Umer, derisa të jem për ty më i dashur se vetja jote. Ai tha: Në të vërtetë tani je më i dashur për mua edhe se vetja ime. Ai tha: Tani, o Umer! (Trans. Buhariu)



Gjithashtu ka thënë:"Kush i ka tre gjëra, ai ka gjetur me to ëmbëlsinë e imanit (besimit): Ai tek i cili Allahu dhe i dërguari i Tij janë më të dashur nga çdokush tjetër, ai i cili e do një person dhe nuk e do për gjë tjetër vetëm se për hir të Allahut dhe ai që urren të kthehet në mosbesim pasi e shpëtoi Allahu prej tij, ashtu si urren të hidhet në zjarr." (Trans. Buhariu)



Allahu i i Lartësuar ka sqaruar në librin e Tij të drejtat e Tij, të cilat nuk mund të jenë për dikë tjetër përveç Atij. Gjithashtu ka sqaruar të drejtat e të dërguarve dhe të drejtat e besimtarëve mes njëri-tjetrit. Këtë çështje e kemi sqaruar në shkrime të tjera, si p.sh.: fjala e Allahut të Lartësuar:



"Dhe kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, i frikësohet Allahut dhe i përkushtohet Atij, këta janë të fituarit." [en-Nur: 52]



Pra, bindja është për Allahun e të Dërguarin e Tij, kurse frika dhe përkushtimi janë vetëm për Allahun. Allahu i Lartësuar thotë:



"Vetëm sikur të ishin të kënaqur me atë që u dha Allahu dhe i dërguari i Tij dhe të thoshin:"Allahu është më se i mjaftueshëm për ne! Allahu do të na dhurojë ne nga begatitë e Tij dhe i Dërguari i Tij (nga sadakatë, lëmosha)! Tek Allahu i kthejmë shpresat tona duke iu lutur vetëm Atij!" [et-Teube: 59]



Pra, u dukë qartë se dhënia ishte prej Allahut dhe të Dërguarit, kurse varja e shpresave ishte vetëm tek lutja e Allahut. Allahu i Lartësuar thotë:



"Dhe çfarëdo që t'ju japi juve i Dërguari (Muhamedi), merreni atë dhe çfarëdo që ai jua ndalon, hiqni dorë (prej saj)." [el-Hashr: 7]



Kjo sepse e lejuar është çfarë ka lejuar Allahu dhe i Dërguari i Tij dhe e ndaluar është çfarë ka ndaluar Allahu dhe i Dërguari i tij. Ndërsa mjaftueshmëria është vetëm për Allahun, siç thotë Allahu i Lartësuar:



"Ata thanë: Vetëm Allahu na mjafton." [Ali Imran:17]



Dhe nuk thanë: Na mjafton Allahu dhe i dërguari i tij.



Allahu i Lartësuar thotë:



"O pejgamber! Allahu është më se i mjaftueshëm për ty dhe për besimtarët që të ndjekin ty." [el-Enfal: 64] d.m.th.: Allahu të mjafton ty dhe u mjafton besimtarëve që të ndjekin ty. Kjo është e vërteta e prerë në lidhje me këtë ajet. Prandaj fjala që tha Ibrahimi dhe Muhamedi – paqja dhe mëshira e Allahut qoftë mbi të dy - ishte: Vetëm Allahu na mjafton neve dhe për ne Ai është Rregulluesi më i mirë. Allahu i Madhëruar është më i Dijshmi dhe më i Mençuri.



Paqja, mëshira dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi krijesën e Tij më të mirë, zotërinë tonë Muhamedin, mbi familjen e tij dhe mbi të gjithë shokët e tij.

Allahu e shperblefte shejun Islam Iben Tejmijen rahimullah per punen e tij dhe njekohesisht vellaun qe mundesoj perkthimin ne gjuhen shqipe .

Kerkoj falje nga Allahu per vete dhe per ju musliman andaj edhe ju bene nje gje te till ngase Allahu eshte Fales dhe Meshirues .

selamualejkum nga vellau juaj ne Islam