[vjeshta]

Vegim Perendimi


Me sy habie shoh tej largesiren
dhe rete nen vetull si dremitin,
shoh rrezet qysh e prekin erresiren,
me mijra shtiza syresh qe rreshqitin.

I lodhur dalngadale po zhduket dielli,
sikur dikush e heq pareshtur,
porsi nje liber i madh mbyll faqet qielli
me pamjet e madheshtise se tij te heshtur.

Dhe hije e murrme vjen me fletet hapur,
me hovin e paprehur t`ameshimit,
nder thonjet e saj shpirtin duke ma kapur
si bisha pa kurrefar perdellimi .

Del hena me syte e saj depertonjes
dhe me veshtrim te thelle me magjistari,
qdo send e namatis me hov qellonjes
me deh me plot menyra genjeshtari .

Ne heshtje dhe ne enderra bote se paprekur
e qaj mergimi e ndjenjave te mia,
me mendje tej pafundin duke ndjekur,
vezhgoj qdo yll ta shikoj mbi vigje e vija.

Nis endet dita prej pelhures zeze,
sa nates gjurme fare me si mbetet,
mbi toke, gjere shtrihet nje tryeze,
ku drita derdhet posht si ar qe tretet .

I dehur jam prej bukuris se dites,
prej kaltersise se qiellit te kulluar,
qe kqyr si qdo send me sy shetites,
plot etje te nje endjes se pashuar .