[Paradox_13]

Pika e ujit në mesin e shkretirës

Kur ulesh mbi karrige që nuk din të flasë
mendon ardhmërinë.
Kur kundërmon erën e gjelbërimit
të kujtohet ardhmëria.

Në karrigen që s’flet
ke dëshirën e pashuar të zemrës.
Në gjelbërim
njollën e pashlyer të rinis
dhe barrën e kaluar mbi supe.

Sikur karrigia të dinte
do të këndonte vet për dashurin tonë,
Për ngrohtësinë
për dëshirën e patretur.

Sikur hëna të jetë pa zjarr
nuk do të ekzistonte shkretia
Sikur uji të jetë i pastër
nuk do të ketë nevojë për lot dashurie.

Lotët të pakët janë
që të zhdukin zakonet,
që të njomin shkretirat e djegura
nga zemrat e shkrumbuara.