[lirik]

Deshta te ndërtoj kala

xhelal ferizi autori i vargjeve shqiptare

me optimizmin tim
u turra per të ndertuar kala marrveshje nëpër botë
sa i pa kuptim dola me kët vetmashtrim
po kjo qenka nji punë e kotë

dhe a e dini pse
sepse un muratorë isha
me nji pe të drejtë pa lak
dhe kur doja me vendosë gurin në qdo miqsi e marrveshje me dorë
kërcenin kombet me të pa rehatshmin gjak

ore un po ndërtoj kala thash me ton dashamirsije
për të gjith ju për paqe
që të jet kala e perjtshme marrveshje e miqsije
ku nuk do të behen ngatrresa e gjaqe

jo më than nuk e ke vu mirë kët themel
nji më thoshte vendose sipas kutit tim
kur nji tjeter me nji rrënim më del
në gërmadha ma shëndrroj mundin plot pelim

sipas penit të fortit pastaj
u ngrit e tha nji tjeter
do ta vendosi si dua un
kala nga mbrendë me lugeter

mandej u ngrit nji tjeter i zi e nji tjeter i verdhë me lëkurë
e plot tjerë si demon me hipokrizi
më prishnin pe e gurë
të bardhë të kuq e të zi

nuk je ti mjeshter më than
q' ësht kjo kala e butë
këtu nuk vendose as tmerr as hatanë
në qdo cep e skutë

po pse ore thash un dua mirsinë
të gjith që të rrini të lirë
kala kjo që përfaqson njerzinë
qe kohen ta keni ditmirë

jo tha nji tjeter shoven për kah gjeni
me lkurë të bardhë por me pamje mongoli
ti nuk do të vendosësh këta gurë bedeni
priti luftnxitsi e foli


dhe u ngrit nji tjeter që cakun e kishte
me pre me gri e me vra
ma i ziu ndër shekuj që virgjri vashash prishte
sa nanat i kishte tha

ndalu ti me tha paqsorë i ballkanit
gojen e kishte krokodil
mos je farë e ilirianit
ndal se te ha o bilbil

pse don ti kala këtu miqsije
per kombe për njerz e fe
të ndërtosh për breza njerzije
kur dheun duam të shembim ne

po jo thash se globin
si lamsh me dhe e ujë
e fali zoti e pse ju kobin
ja doni! mosni a nuk e shihni se vuaj


qeshen gajasur do tjerë
lene më than at aventurë ti ndërton diten ne ta rrëzojmë naten
a nuk e sheh o i mjerë
se kombet e fe mbi dhe me gjak e lot rropaten

ore un dua thash dua kala dhe besë për breza
me leni të lirë më lejoni
se mjaft na mbyten kobet varfri e,luftrat e zeza
që ju priu gjithfar demoni

më leni tash e kërkon modernija
e koha e brezat e ri
se kaloj koha e absurdeve kaloj barbaria
ësht koha per liri

jo më than do tjerë me fe të veshur zi si korba
dhe do tjerë mandej klanorë
dhe dolen disa tjerë qe perzienin qorba
e disa tjerë si akuj disa të ftoft si borë

kishin dalë te gjith në qiell e mbi dhe
shikonin me mua ket skenë
dikush po gajasej dikush lotin rrke
mos e nis me than se nuk ja vlenë

dhe un me qekan ne dorë e gurin ne latim duke e gdhendë
kur erdhen disa puthadorë
e nisen të me shisnin mend
sa te mjerë ishin sa të gjorë

më than morem vesh nga larg
se ti ndërton nji kala
me gurë të renditur varg
por këtu servili nuk ka

e 'q' më duhet thash nëpër gurë servilija
a'jeni ju në vete
se kala të qëndrushme teë drejt don qytetnija
e jo si tuajat adete

pse ju kërkoni servilinë
nëpër qdo rrudhë të gurit dhe në themel
jo jo se guret nuk rrijnë
parimet nuk duan me i shkelë

un me gurë neper mure ne punë
me varg me pe e me pendë
kur u duken te muret disa te etshem per dhunë
e disa tjerë mbas tyre te pa mend

po q' bën ti këtu me than,kala don te njerzisë
ore a nuk sheh ti plane
se nuk don askush ndertim te miqsisë
se bota po mbahet me klane

po pikrisht per ket shkak thash o njeri
kala e gurë kam nisë
kjo kala permbanë paqe e dashuri
ndertue nga peni i drejtsisë

qeshen edhe kta dhe ma than mos e nis
se naten do ta rrezojnë gjahtartë
ata i duan brezat si qyqet mbi lis
ata nuk i duan brezat t' barabart


iken edhe kta dhe un po vazhdoja
me pe e guret ne latim
me nji këngë lirije nga shkrumbueshmja goja
i etur per miqsi e vllazrim

o zot kur paprimtmas erdhen danajt grek
dihatur me vrap e rremujë
pse ti me than mua akoma s ke vdekë
ilir i mallkuar dhe nderton si ne krujë

nderton kala jo per njerzinë
por kala ku nuk mud te hyjm ne
me veset e tona intrigë e tradhtinë
me kuaj druri e me fe

un shtanga e mbeta me gurin ne dorë ngri
jo ju thash kuptoni
kala po dua per mqisi e liri
ku vend nuk ka demoni

leni ato prralla me than me akuzë
ne duam vetem tradhti
qe boten ta bejm shkrumb e hi e shpuzë
me sllav se bashku ne nji trinitri

un shtanga u habita nga ky moskuptim
kur erdhen dhe rus e shkje
e tjer radikal esktrem n' shpartallim
qe e duan planetin me dhe

e duart me dridheshin nga ky presion
se peni s me mbahej dot
kishin dal me sulme vampir e demon
dhe ne guri me piku nji lot

e ne qiell te gjith kishin dalë
hanë e deille yje
po eveshtronin skenen edhe fusha me mal
te bukurat kreshta e pyje

te gjith sikur em thonin vazhdo me kala
se jeta e jon esht n rrezik
se njeriu me fe me klane esht nda
na e prishë natyren o mik

e un per hirë te yjeve per hirë te dheut e zallit
per hirë te gurve e ranes
edhe pse n' trysni e ne pikë te hallit
gurve po ju flisja ne gjuhen e nanes

secilit ne palcë ne rudhë ene qendresë
secilin ne latim
qe te rrijnë ne kala te drejt e me besë
per pe pa u lekundë ne lakim

xhelal ferizI autori nga mitrovica