[lirik]

Perlyerja


AUTORI NE MERGIM
XHELAL FERIZI

pse nisë hana n, lot me e,u,thye
edhe trupat,n, shpirt me u grrye
pse ,ujvara ,don me vdekë
kur perlyerja t’ nisë me prekë
n’ trup , e;në gjak e;në lëkurë e' n’ buzë
pse bien shekujt n’ shkrumb e shpuzë
pse rrenqethet fieri e bari
pse ai qielll digjet si zhari
edhe vrima;mbushet ai deti
pse kjan gruri e bereqeti
pse kjan moti e shekullstina
pse kjan zogu e kanarina
pse kjan kokrra e guri n’ dhe
pse kjan n’ lot e,embla fe
ja pse kjan e gurin E; ndanë
pse nji trup njiher kur t’ ndyhet
shpresa e globit ather thyhet
pse ju thoni ka me u thy
yje, e,qdo glob ka shpirtë e sy
edhe pse ju nuk e shihni
n’ rrudhë as shprehje nuk e njihni
Shpirt gjykimin te fenomenit
nuk e njihni se kur,shkelqenit
edhe ata shpirta kahdo e mahnija
qe nuk duken e jan mrekullija
nuk i sheh me sy njerzija
por jan te heshtura margarite
shpirtformime gjygje drite
ato kan lot si ingjija
gurë currilash pikë si dija
qe mandej me anë te dritshkrimit
formojn cakune gjykimit
edhe formojnë botkuptimin
kah gjithsija e dergojn kullimin
por se kurr ato ndytsitë
nuk i qesin ne,q iellin sitë
as perlyerjet nuk i prekun
ato i hudhin n plehra t vdekun
prandaj e mjer perlyerja e gjakut
ka me mbet kah plehu cakut
lidh me myk perthur prej lakut
n pleh dot mbetet andej kah rrodhi

n’ qoftë se ty o njeri t’ vodhi
shpirtin,,, nderin e; n' pleh t’ rrodhi
ajo perlyerja e qelizes
nuk ke vend ne aromë t' puhizes
ku do t’ shkrijshë,shkelqimin vallë,
si do t rrijshë mBi gurë e zallë
guri e zalli kan me u thye ,
n’ qoftë s e kund ti je perlye,
e pse ,rrudhen moti e stina
pse lot n’ sqep rjedhë kanarina
pyetne kobin me mjerime
pyetne at qiell me fjal e shkrime
se cicrrima e kanarines
vjen e shpon si ajri vrimes
me at za lmue n RREZZE e i’ veshë
tinguj tinguj vjen ne vesh;
n’ qof se veshi esht perlye
tingulli keq ah ka me u thye
thehet shpresa e kanarines
melodija e cicerimes
thehet rrezja e qerpikut
thehet lang i fletes t’ fikut
po ju pse a thue e dini
pse then shpresen ai zog vrrini
me kang vlere qe prekë fleten
se njeriu po e perlyen jeten
sa;ma teper qe ecë para
keq e zi po i ndyhet fara
ja si bjen me ndytsi n’ rrudha
n’ gjak e; n’ gjene kah dredh udha
udha e thellë neper qeliza
pse me lot thyhet puhiza
a; keni ndje ju ne pranverë
se si ushton nga i her nji erë
nji erë gjame si e lotit
kur n’ luginë ec stinë e motit
ajo kjanë e ju nuk dini
perplasë vaj,,kah shkambi e vrrini
ajo plasë n’ dnesje tue kja
pse shum shpresa ju kan tha
pse i thahen ato shpresa
sepse thellë i preket mbresa
kur ajo frynë e ka detyrë
me e flladsue njeriun ne ftyrë
ajo e paster esht ne thelb
prandaj kjan kur fryn ne qelb
pse kjan era n’ vaj tu u thye
pse shum njerz sot jan perlye
ajo kur shkon aty me prekë
n’ vend te perlyerjes bjen me vdekë
ju se besoni se, e; pandera
i vdekson shum fllade e,era
kur perlyerja prek ne buzë
aty vdesin engjuj e muzë
prej atij turpi e; i’ shtrojnë zotit
shum gjykime shkrue prej motit
shum mjerime shkrue prej lotit
prandaj zoti merr idhnim
kur t’ lexon ket informim
s e, me turp esht perlye buza
urdhron zjarre e urdhron shpuza
hi e shkurmb e thingi tjerë
per me e djeg boten e mjerë
me djeg bari e flet e fjerë
ku ka prekë ndoj turp perlye
rreze te diellit ku jan thye
turpi del n’ gjithfar lloj krimi
n’ lojë tinzrije edhe ndytsimi
prej buzë goje e,prej themeli,
pllmabë per pllambë shpresen e shkeli,
pse ai turp kur t prekë n’ planet
i prek kahjet n’ tok e det
prandaj prekja kurrë nuk lahet
as me diell as rreze s’ thahet
as nuk shlyhet me ndoj gomë
a s; nuk mbyllet n’ burg as n’ dhomë
n’ dhoma shekujsh as n' qelija
jo nuk mbyllet njollë e tija
njolla e turpit kur perlyen
pikat te yllit keq i thyen ,
n, qoft se turpi n’ buz esht shkrue
e aty ylli ka pikue
merrne n' mend ju piken t’ yllit
e at fllad qe vjen prej Pyllit
e; at erë qe niset pyllit
per me dal Nëpër fushore
lidh puhizes dora dore
e kur t ndesh ajo n’ pisllek
n’ kulm lumnije nisë me vdek
pse n' perlyerje kur;t ket hasë,
me jetu thonë s’ do t’ ket gjasë
pse ndytsinë kur t’ prekë ne njollë
bjen perplast me peshë t e,hollë
se ajo e ka si pupel peshen
s’ perballon me turp kur t’ ndeshen
s’ perballon me hije oj hanë
me at mirsi qe ja ke dhanë
me at lehtsi permbi eter
me ata krih qe i quhen erë
permbi fllad e mbi ajrije
qe pershkon motin plot hije
ajo n’ turp kur t’ bjen te perlimit
qe perlye esht prej ndoj krimit
prej ndoj turpi ku esht prekë,
plast me vaj ka me u stermekë,
ju a; e; shihni si bjen hija
kur me turp i preket fija
a keni vrejtë si bjen tufani
kur ik era e,lehtë prej gjani
kur lehtsisht ma nuk perkdhelë
vjen tufani si rrebel
ktu esht prore gjithmon shkaku
kur shum njerz t’ jen perlye gjaku
t’ jen perlye me turp e vese
me orgji kur thehen shprese,
ktu pra lidhet krej ankimi
kur ne njerz t’ bjen turp e krimi
kur prekë n’ buzë o kur prek n’ faqe
derdhet loti n’ manushaqe
kjan lulkuqja e,tulipana
kjan lulshega e lule thana
pse ky turp vend t’ veqant s ka,
n’ tjeter bot dikund me u nda
veq po ben pjes mbi ket glob
me i nxit lulet n’ vaj e kob,
me nxit kombe me nxit fe
me pas dhimbje n’ gur e dhe
prandaj kjan ah; copa e diellit
hanë harkore e kupa e qiellit
edhe vetulla ylbertare
bien perplasë mbi njollë tradhtare
ato s’ kan t’ mjerat fuqi
kur bien n’ turpe vdesin shkri
se s’ perballen me ndytsi
ja pra shokë pse dhemb natyra
kur me njollë mbulohet ftyra
kur ai turp prek buzë,e faqe
kur lshon rrënjë ne gjen e gjaqe
ather era kjanë turprimit
kjan edhe drita n’ qiell të vrojtimit
thehet shpresa e bukurisë
kur prek n’ turp e n’ njollë t; tradhtisë
turpi njitet neper rrudha
Në dej diellit i prehet udha
me ato rreze kah me nxe
nis ai ballë ah me ju bre
n’ lot ai qielli kur lshon rrke
qe njerzija e quan shi
turp as njollë nuk mund me fshi
asnji gomë se fshinë orgjinë
as ,perlyerjen e tinzrinë
kur turporhet buz e gojë
kjo far njollle s’ esht ma lojë
se aty kalon ajo buka
kalon er lulesh n’ per suka
ajo era n’ lulë shperndahet
prandaj shpirti fort i thahet
se ajo lulja nuk ka fre
me e ndal eren udh me i pre
ajo era ec e ec
por ne trup kur t’ hasë e ngecë
ndihet vaji i qdo flete
prandaj vyshket thahet jete
vuaj o qiell e vuaj o dhe
njollë mbas njolle kur t’ kesh nje
kur t’ kalon kndej era jote
n’ rrudha turpi vuan n’ per mote
pse ai trup n’ per buzë qe prekë
kur ai;nderi aty t’ ket vdekë
kur t’ jet lye e! t’ jet ndytsue
erë e qiell kan me dermue
n’ qoft se i femer ben tradhti
n’ qoft se prish at bashkshortsi
n’ qoft s e prish shtratin t;nusrisë
shkruhet n’ buzë njolla e,tradhtisë
jo veq n’ buzë por n’ ftyrë;e n’ ballë
qe kur t shihet n dhe;e zallë
i rëndon mandej shikimit
gurë e zallë lodhen mjerimit
turpi e njolla e; kur’ perlye
esht ndoj rrudhë ne trup a ;n’ krye
truri i pist mbetet! me gjak
as moral nuk jet n; ahlak
at;her si do t’ folsh me dhe
si do t folsh me kombe e fe
kur me turp je mbush n’ gjuh goje
kur del fjala toje toje
mandej prekë dhe n’ kombe tjerë
Si’ do t’ folsh O turp i mjerë
ti;Që shndrrohesh në virus
qe ndytson druj e kaktus
ndytson barin n’ fjal qe e shprushë
me ndytsi fjeren e mbushë
edhe lulet n’ kercyell t' lehtë
nuk len fjerë a s;nuk len fletë
n’ pastertii me ndeJt e qetë,
prandaj njolla virusale
prek n’ per suka kodra e male
ai njeri qe flliqë kaptinen
e flliqë fushen e ledinen
pse n’ t’ perditshmen jetë toksore
ecë mbi dhe n’ per zall e kore
edhe ka kontakt me fe
n’ rreze t’ diellit “ qiell tue nxe
mandej ai me pjellë t’ ndytë shtohet
e ajo njolla nuk largohet
pse esht fara nder qeliza
si ato larvat kur lshoJnë miza
qe perhapen pleh me pleh
kahdo n’ vaj motet tu i shkrehë
ajo perlyerja e jetes njollë
mshifet thell n' per;rrudhë te hollë
merr qfar t’ duash gome n’ gjithsi
me drit yjesh s’ mund me e’ shkri
veq se ruaju t’ mos ndodh n;jetë
trupi gjalLë n' shekuJ me t' mbetë,
pse kur t' shtohesh;ti me farë
kurr nuk hiqet njoll e;parë
as nder breza e nder brezni
mbetë nder soje rod e fmi
edhe kahdo natyra preket
e me lot vujatjesh stermeket
prndaj mir s’ ecë bereqeti
prandaj n' dallgë terbohet deti
se ajo njolla e flliqsija
ka n,xanë rrënjë me rrudha e t,kqija
po perlyhet shum njerzija
po dhunohen vasha e,gra
turp e njollë kush ka me i la
ato mbesin neper lkurë
thell tue kputë qdo shtresë e urë
n, perjetsi e ne jetë te jetve
nuk i hiqen kurr te shkretve
as prej lkure mishi ne asht
mbesin n; gjuh ne mish te, ,lashtë
mbesin prore n; glob te vrazhdt
mbesin prore nder etni
n; fise t; tana neper fmi
e;percillen njoll me njollë
si pastron po asnji shkollë
prandaj ruaju mos e njit
o njeri qe e cë per dit
han e pin mbi gur e dhe
mos perlyej nde r,kombe,e fe
se perlyrja esht tutkall
shtron nder vuajtje gur e zallë
edhe piqet e,nuk hiqet
mbetë tardhti qe n, shekuj ndiqet
me gjykim te perjetsisë
edhe n' gjyq te perendisë
me denim qe e,mbanë per jetë
tue mallkue toka me det
edhe flladi edhe era
lulja e bari gjethi e fjera
prandaj lufta sod po ka
s e,mbrapsht fati n, bot ,ka vra
po perlyhet me,tradhti
me intrig e pabesi
me njollë turpi n, dy gjini
mashkull n, mashkull ah tu,shkue
femra femren tue shnjerzue
homoseks e lesba t, kqija
n, fis e ftyrë tue hy tradhtija
edhe njolla tue prekë gurë
tue kputë shpresë e qiell e urë
tue prishë glob me t, lashtin nurë
tue prishë normat tue prishë gzim
tue lanë njollë helm e pelim
deri ne shekuj n' perjetsim


poeti xhelal ferizi ,nga Mitrovica
u mundova q e te pershkruaj
njollen e tardhtis te turpit qe mbetet gjithmon e pa shlyer
DHE demton materjen:
dhe njerzinë natyren dhe vlerat eksistuese
ne pjesen e dytë te kesaj poeme me vargje vazhdon,
nuk e di se si do te duket ne kuptim publikut por
un e nxora kshtu si dita me ket pershkrim dhe perkushtim



Vërejtje: (0%)