[shaban cakolli]

ATY KU GJURMËT HUMBËN

Rrezet e diellit shalojnë qiellin,
në polet e veriut prekin tokën,
deti akull, qiell e det të bëra një.

Një trishtim më kaploi,
mbylla sytë,
një çast i bukur te unë vrapoi.

Erë parfymi nuk vonoi,
grabitqar deti në akull e nguroi.
Loti në sy mu bë varg,
aty kuptova qe ti je larg.

Largësia sa e ftohtë,
të mallkoj për të qenë,
të mallkoj për mallin,
për provat e ankthit si hënë.

Harroi gjurmët ku mbetën,
aty ku kënga ishte dëshmi,
aty ku loti thoshte të vërtetën,
ku gjurmët shkruanin dashuri,
aty po të pres tani!