[Zero Cool]

Imam Aliu dhe agresorët



Gjatë historisë, pushtetet e ndryshme janë përballur me kundërshtarë dhe kritikë. Natyrisht që rëndësia dhe mënyra e përballjes së këtyre kundërshtarëve nuk ka qenë e njëjtë. Në këtë mes, mund të hedhim një vështrim mbi pushtetin katër vjeçar të Imam Aliut a.s., si një pushtet i plotë islamik dhe mënyrën e tij të përballjes me kundërshtarët. Duhet të kemi parasysh se gjendja sociale e popullit të kohës së Imam Aliut a.s. dhe lloji i kundërshtarëve të tij në krahasim me këto fenomene në kohën aktuale kanë ndryshime shumë të mëdha. Prandaj dhe mënyra dhe metoda e përballjes së Imam Aliut a.s. me armiqtë e tij është një leksion shumë i rëndësishëm për të gjitha pushtetet.
Disa njerëz mund të jenë kundrshtarë të një pushteti të caktuar dhe nuk marrin masa të dhunshme ndaj atij pushteti. Por disa të tjerë, përveç se kanë kritika, ata kundërshtimin e tyre e shprehin me anë të dhunës dhe armëve dhe vazhdimisht kërkojnë shkatërrimin e tij. Kështu që Imam Aliu a.s. kishte parasysh karakteristikat e ndryshme të kundërshtarëve të tij dhe ndaj cdo njërit kishte sjellje të veçanta. Ai hazret përpiqej që me anë të debatit dhe dialogut t'i tejkalojë dyshimet e tyre dhe ata t'i udhëzojë në rrugën e drejtë. Por disa nga kundërshtarët e hz. Aliut u rebeluan dhe filluan luftë kundër tij. Mënyra e ashpër dhe e dhunshme e tyre e kishte detyruar Imam Aliun që t'i përgjigjej në të njëjtën mënyrë. Zakonisht liderët dhe të dërguarit e Zotit, luftën e shihnin si opsionin e fundit përballë armiqve dhe shtypësve. Në kohën kur disa popuj nuk pranonin të udhëzoheshin në rrugë të drejtë dhe luftonin përballë tyre, atyre nuk u mbetej tjetër gjë, përveçse të luftonin. Lufta në realitet bëhej për të mbrojtur jetën shpirtin dhe të drejtat e popullit.
Armiqësitë ndaj Imam Aliut a.s. filluan në kohën kur ai filloi të zbatojë traditën e Profetitt Muhammed dhe të vendosë drejtësinë në shoqëri. Ai ishte lider që kërkonte zbatimin e drejtësisë dhe nuk lakmonte pushtetin, por kur populli shkoi në derën e tij dhe i bëri presion për ta pranuar përgjegjësinë e kalifatit, edhe ai u detyrua që të pranonte atë dhe në këtë mënyrë u zgjodh udhëheqës i myslimanëve. Me të pranuar këtë përgjegjësi, hz. Aliu bëri të ditur se atë e ka bërë me të vetmin qëllim që t'i zbatojë të drejtat e të shtypurve dhe ta vendos drejtësinë në shoqëri. Në realitet, realizimi i vërtetë i drejtësisë dhe përballja me agresorët ishte edhe shkaku i urrejtjes dhe armiqësisë së disave në atë shoqëri. Madje edhe disa nga shokët e Profetit, të cilëve më herët me të padrejtë u ishin shkelur të drejtat e tyre, pushtetin e Imam Aliut a.s. e panë të dëmshëm.
Në këtë mes, Talha dhe Zubejri të cilët në pushtetet e kalifëve të mëparshëm ishin pasuruar në mënyrë të paligjshme duke keqpërdorur arkën shtetërore te myslimanëve, me ardhjen e Aliut a.s. në krye të pushtetit, pritnin që të zinin poste të larta. Por sipas Aliut a.s.., pasuria nuk kishte ndonjë vlerë të theksueshme. Këta persona kur e panë drejtësinë e Imam Aliut, atëherë u rebeluan kundër tij. Këta dy persona (Talha dhe Zubejri) megjithëse kishin pranuar kalifatin e Aliut, por përsëri atij i shpallën luftë. Persona të këtillë në histori njihen me emrin 'Nakesin' apo shkelës të marrëveshjes. Këta dy persona martirizuan shumë shokë të Imam Aliut a.s.. Para se të ndodhte lufta, Imam Aliu u dërgoi shumë letra dhe këshilla që të heqin dorë nga qëllimet e liga të tyre dhe të udhëzohen në rrugën e drejtë. Madje, edhe kur ata u rreshtuan përballë ushtrisë së Imam Aliut dhe filluan të sulmojnë atë, Imam Aliu nuk lejoi ushtrinë e tij që të fillojë luftën. Më në fund megjithëse ai nuk deshi, lufta filloi me sulmet e ashpra të armikut. Por në vazhdim, ushtarët e Xhemelit përjetuan një humbje të madhe.
Imam Aliu a.s. pastaj i fali të gjithë ushtarët e zënë robë dhe me ta pati një sjellje shumë fisnike. Mervan Hakemi ishte njëri ndër udhëheqësit e ushtrisë së armikut, i cili shokëve të tij u tha: Ne i kemi bërë padrejtësi Aliut dhe pa asnjë aryse kemi thyer marrëveshjen e kalifatit me te. Por kur ai ngadhënjeu ndaj nesh, nuk e kisha parë askënd më madhështor dhe më falës pas të dërguarit të Zotit".
Muavija, biri i Ebu Sufjanit ishte një armik i fuqishëm i Imam Aliut a.s.. Me vite të tëra kishte pushtetin në Sham dhe atë e udhëhiqte me dhunë dhe presion. Kështu që, një kalif i drejtë dhe korrekt si Imam Aliu a.s. i cili përpiqej të vendoste drejtësinë në shoqëri, në asnjë mënyrë nuk mund të pranonte një person të këtillë që të udhëhiqte Shamin. Për atë dhe nga Muavija kërkoi që të ofronte dorëheqjen nga posti i guvernatorit të Shamit. Në anën tjetër, edhe Muavija punonte që pushtetin e tij të padrejtë ta shtrinte në zonat tjera të banuara me myslimanë. Andaj ai duke paraqitur arsye të kota nuk pranonte të japë dorëheqje nga posti i tij. Letrat dhe këshillat e Imam Aliut a.s. nuk patën as ndikimin më të vogël te Muavija dhe në këtë mënyrë puna shkoi deri te konflikti me armë.
Para se të fillonte lufta e Seffinit, hz. Aliu a..s. akoma përpiqej që problemin ta zgjidhte pa derdhur gjakun e myslimanëve. Por Muavija e filloi luftën pasi që mendonte se do të dalë fitues në këtë luftë dhe në fund do ta merrte pushtetin e myslimanëve. Filloi lufta dhe pas disa çasteve ushtria e Muavijës u përball me humbje. Por në këtë mes, Amr Bin Asi, njeri i afërt dhe këshilltar i Muaviut, me një hile i mashtroi disa ushtarë të Imam Aliut a.s. dhe zgjidhjen e problemit ia dorëzuan disa personave tjerë të pavarur. Kjo zgjidhje e cila u quajt 'Hakimijet' apo arbitritet përfundoi në interes të Muaviut dhe çështja u zgjidh në mënyrë të padrejtë me lojën e rrezikshme të Amr Bin Asit. Por Aliu a.s. asnjëherë nuk pranonte t'i nënshtrohej padrejtësisë dhe mashtrimit, përsëri vazhdoi të kërkojë dorëheqjen e Muavijës nga Shami.
Havarixhët ishin grupi tjetër i armiqëve të Imam aliut a.s., të cilët dallonin nga dy grupet tjera të armiqve të tij. Këta persona ishin disa pjesëtarë të ushtrisë së Imam Aliut a.s. të cilët, pasi ishin naivë dhe injorantë, ishin mashtruar dhe atë e kishin detyruar të pranonte marrëveshjen e padrejtë Hakimijjet. Por më vonë, pasi u bë i qartë qëllimi i kësaj marrëveshjeje, u penduan nga veprimi i tyre i mëparshëm, ku e kishin detyruar Imam Aliun ta nënshkruante marrëveshjen në fjalë. Kështu që ata në mënyrë ziliqare edhe nga Aliu kërkuan që të pendohet nga nënshkrimi i marrëveshjes. Por pasi që Imam Aliu a.s. të drejtën e konsideronte në anën e tij, nuk pranoi kërkesën e tyre. Andaj dhe 12 000 ushtarë të Imam Aliut a.s. u shndërruan në armiq të tij, të cilët më pas u njohën si Havarixhë.
Havarixhët kishin mendime radikale dhe fanatike. Ata ishin të mendimit se njeriu bëhet qafir nëse kryen madje vetëm një mëkat. Edhe përballë Imam Aliut a..s ishin shumë të këqij dhe të egër. Havarixhët ndaj Imam Aliut a.s. silleshin shumë ashpër dhe gjithnjë shkaktonin probleme kur Imam aliu a.s. mbante ndonjë fjalim apo kur falte namazin në xhami. Shokët e Imamit shumë herë kërkonin që të luftonin kundër tyre, por ai i ndalonte. Ai duke ju drejtuar Havarixhëve tha: "Dijeni se derisa jeni me ne, ju për tri të drejta nuk do të privoheni: 1. Nuk kam për t'ju ndaluar të hyni në xhami dhe të lutni Zotin, 2. Nuk do t'ua ndërpres rrogat nga arka e shtetit,3.Derisa nuk na sulmoni, nuk do të luftoj kundër jush.
Megjithë fanatizmin dhe radikalizmin e verbër të Havarixhëve, Imam Aliu a.s. disa herë debatoi me ta dhe dërgoi njerëz t'a udhëzojnë këtë grup në rrugën e drejtë dhe më në fund arriti rreth 8000 prej tyre t'i kthejë në rrugën e vërtetë. Pjesa e mbetur e Havarixhëve më në fund i shpalli luftë Imam Aliut a.s.. Edhe Imam Aliu për të mbrojtur njerëzit u detyrua të luftojë me ta dhe këtë grup injorant dhe fanatik e shpartalloi ashpër.
Kështu që Imam Aliu në luftërat e tij kundër armiqëve të tij asnjëherë nuk dëshironte të derdhte gjakun e njerëzve dhe asnjëherë nuk ishte i pari ai që fillonte luftën. Madje ai gjatë luftës i këshillonte ushtarët e tij që të ruajnë rregullat njerëzore dhe morale, kështu që të mos vrsinin të plagosurit dhe civilët, të mos ia mbyllnin burimet e ujit armikut dhe të mos ua shkatërronin shtëpitë atyre. Edhe pse Imam Aliu a.s. në fund u martirizua nga një havarixh, por mënyra e sjelljes së tij me kundërshtarët, ashtu sikur punët tjera të tij, ishte shembulll për të gjithë pushtetet e kësaj bote.