[Idila]

....bëj ta kap e s`e zë dot. Iku! Iku me flatrat e tij laramane drejt qiellit të hapur kaltëruar. Ja e shoh, e shoh tek më shikon me një buzëqeshje të ëmbël nostalgjike. Dëgjoj zërin e tij si jehonë e maleve tek më nxiste: - eja, eja edhe ti Idila. E shikoja në sy dhe hezitoja. As vetë s`e di pse. Mbase e kish fajin vapa. Ajo vapë diktatoriale, siç them nganjëherë unë. Po eja edhe ti! - më bërtiste ai. Unë s`pranoja apo s`mundesha dot? Nuk mund të lëvizja as këmbë as duar pas gjithë atyre orvatjeve që bëra, ndihesha tërësisht e shtangur. Në të njëjtën kohë desha dhe ta lë të lirë. Të ikte njëherë larg nga unë dhe po ta ndiente mungesën time....... po fluturoj edhe unë, oh ç`befasi e këndshme! Tani jam pranë tij, të kapur dorë për dore. Qe errur. Pas nesh dritat e thara, gjithë vobektësi të qytetit krijonin një pamje të përrallshme, dridhëse, si një muzikë e ndërprerë përgjysmë.....