[Tomori]

FAKT ! FAKT ! FAKT !


Ndërsa forca të ndryshme të lëvizjes kombëtare u gëzuan për Marrëveshjen e arritur në Mukje , veçanërisht për "programin e Shqipërisë Etnike", Dushan Mugosha dhe Miladin Popoviq i shprehen ndjenjat e tyre si më poshte:

"Ky bashkim i forcave shqiptare është i papranueshëm. Tashmë, ne po forcohemi nga dita në dite dhe shume shpejt do t'i sulmojmë në mënyrë të pamëshirshme. Ne kurrë nuk do t'i lejojmë të bashkohen dhe kurrë nuk do të lidhemi me këto qenër. Dhe pastaj, ç'është kjo Shqiperi Etnike! Le të përpiqen dhe ta bëjnë nëse ua mban."(f.96).

Shpallja e Mbledhjes së Mukjes mbeti vetëm një rreze jetëshkurtër shprese për aspiratat e shqiptarëve. Menjëherë pasi u mësua vendimi i marrë nga ky forum i të gjitha forcave të vendit, të përkushtuar në luftë kundër pushtuesit, të dërguarit e Titos urdhëruan Enver Hoxhen ta denonconin atë si tradheti (ndaj kujt?). Dhe ai u dorëzua pa asnjë rezistencë. Që nga ky çast e më pas, njësitë lutarake komuniste u shpallen lufte pa kompromis nacionalistëve. Të dërguarit e Serbisë po silleshin si lordë në Shqipëri. Librat e Historisë së Shqipërisë, të shkruara pas lufte nën diktatin e komunistëve e përshkruajnë Marrëveshjen e Mukjes si tradhëti.Çështja është: Tradhëti ndaj kujt?

Është e qartë çfarë nënkuptonin komunistet shqiptarë: Tradheti ndaj interesave të Serbisë në Shqipëri.

Në raportin e tij të Komitetit Qendror të PK të Jugosllavisë më 19 nëntor 1943, Miladin Popovic shkruan:

"Shokët delegatë në Mukje ranë në pozitat e nacionalistëve. Të zhytur në oportunizëm, ata kërkuan që një pjesë e programit duhej të ndërrohej. Shoku Tempo ishte këtu atëhere. Ne e diskutuam çështjen me anëtaret e Komitetit Qendror dhe studiuam të gjitha mundësitë, situaten dhe gjithçka tjetër dhe përfundimisht vendosëm të hidhnim poshtë Shpalljen dhe të mos e njihnim krijimin e Komitetit të Shpëtimit të Shqipërisë, apo rolin e tij si organi më i larte në luftën çlirimtare. Ne vendosëm të mblidhnim Konferencën pa vonesë dhe të zmadhonim Komitetin Qendror…" (f.80)

Konferenca e dytë e Labinotit u mbajt në tetor 1943, sipas udhëzimeve të drejtpërdrejta të Miladin Popovicit. Ecuria e kësaj konference u dominua plotësisht nga vija serbe. Të gjitha çështjet që kishin të bënin me qendrimin ndaj forcave nacionaliste, organizimin e forcave të armatosura dhe punën e partisë, ndikoheshim nga interesat serbe.

Në këto rrethana, udhëheqja e Ballit Kombëtar botoi Manifestin e vet me titullin "RRUGA E DREJTE DHE RRUGA E GABUAR", në të cilin mes të tjerash thuhej:

"Është e qartë për popullin se kjo parti që udhëhiqet nga Sale (Dushan) dhe Miladin me shokët e tyre, po përgatitet të na japë një diktature dhe terror në vend të lirisë së premtuar,…do të na japë shkatërrim në vend të progresit…"

Është e qartë se shumë shqiptarë nuk kishin dyshime për rolin e të dërguarve serbë në Shqipëri. Por rrënjët e punës së Dushanit dhe Miladinit ishin aq të thella, sa që as Enver Hoxha, as ndonjë anetar i Komitetit Qendror të PKSH nuk mund ta ndalonin të keqen. Komunistët shqiptarë u kapën në rrjetën e serbëve, të cilët ishin mjeshtër të mbaruar për ta përkulur Enver Hoxhen ngado që ata dëshironin dhe kishin arritur t'i lidhnin duart me fijet sekrete të cilat i kishin fillimet e tyre më 8 nëntor 1941, në një shtëpi të thjeshtë në Tiranë.

Enver Hoxha ishte plotësisht i ndërgjegjshëm se pa vëllezërit e tij serbë nuk do të kishte mundur të ngjiste shkallën e partisë dhe të kapte postin e Sekretarit të Përgjithshëm të Komitetit Qendror të PKSH. Kjo ishte arsyeja se pse udhëheqja komuniste shqiptare nuk mund ta thoshte fjalen e vet përsa u përket çështjeve të veta të brëndshme, kur fatet e vendit po vendoseshin dhe nuk mund të kundershtonte planet serbe për vendosjen e ardhshme të territoreve shqiptare në Jugosllavi.