[Makresh]

Feja, Enver Hoxha (Ateizmi) dhe një histori familjare

Ende s’i kisha mbushur nëntë vjet, kur regjimi i kohës, i quajturi pushtet i popullit, e shpalli zyrtarisht Shqipërinë vend ateist dhe ndaloi me ligj çdo formë të ushtrimit të fesë. Besimi në Zot u përcaktua si “opium për popullin” dhe u shpall armik kombëtar. Kishat dhe xhamitë u rrafshuan, librat fetarë u dogjën, klerikët, ata që shpëtuan nga burgu, u veshën me kominoshe e me çizme dhe u dërguan të punonin në ferma e në uzina, të fitonin bukën e gojës. Në kodin penal u shtuan nenet, me dënime deri në dhjetë vjet burg për këdo, që bënte kryq apo të binte në gjunjë për t’u falur qoftë edhe brenda shtëpisë së tij.

Më kujtohet heshtja që sundonte në shtëpinë tonë në Tropojë tek sa gjyshi dëgjonte në radio lajmet. Gjithë populli, sipas radios, rinia sidomos, por edhe gratë, burrat, pleqtë ishin ngritur në këmbë me pishtarë në dorë të digjnin errësirën robëruese, me të cilën feja e kishte mbushur trurin e njerëzve të paditur për shekuj e shekuj me radhë. Kjo shënonte fundin e pakthyeshëm të së kaluarës. Unë ndërkohë isha i mbushur plot me një ndjesi të përzier turpi dhe sikleti, por që nuk guxoja ta shprehja në sy të gjyshërve dhe të nënës. Të nesërmen, në shkollë, mësuesja do i pyeste një nga një fëmijët nëse ishin bashkuar me prindërit gjatë shembjes së xhamisë, gjatë djegies së rasos së priftit apo gjatë rrafshimit të varrezave të qytetit, ku deri dje, të gjallët e pagdhendur u kishin vënë te koka të vdekurve kryqe apo gjysmëhëna të gdhendura në gur apo të derdhura në allçi.